บทที่18การทดสอบของฮองเฮา

อันหลิงหยุนกลับถึงจวนแม่ทัพ ก็เห็นแม่ทัพอันที่ รออยู่หน้าประตู เพราะว่ารีบมากเกินไป กำลังเดิน กลับไปกลับมาอยู่

อันหลิงหยุนก็เดินมาด้านหน้าของเขา “ท่านฟอ”

“หยุนหยุน เจ้ากลับมาแล้ว หากยังไม่มา พ่อก็จะไป หาลูกแล้ว”

แม่ทัพอันดึงแขนของอันหลิงหยุน สอบถามอย่าง ละเอียดว่าลูกสาวไม่เป็นอะไรแล้ว ถึงจะปล่อยมือ

อันหลิงหยุนขำแล้วขำอีก “ท่านพ่อ ลูกสาวไม่เป็น อะไรแล้ว กงชิงได้รับบ้านเจ็บ ข้าไปช่วยดูอาการ ของเขา”
“หยุนหยุน เจ้ารู้เรื่องการแพทย์ รักษาผู้ป่วยเป็น ตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อวานฮ่องเต้เรียกพ่อเข้าไปในวัง เพื่อถามเรื่องนี้เป็นพิเศษ ” แม่ทัพอันบอกลูกสาวไป

โดยตรง

อันหลิงหยุนขมวดคิ้วแล้วพูด “ท่านพ่อ ท่านคุยกับ ฮ่องเต้ว่ากระไร?”

ที่จริงแล้วนางก็คิดไว้อยู่แล้วว่าฮ่องเต้ชิงหยู่จะต้อง

ถาม

แต่ว่าแบบนี้ก็ดี หากท่านพ่อไม่รู้อะไรเลย แบบนี้ถึง จะหลอกได้ต่อไป

แม่ทัพอันพูดต่อว่า “พ่อไม่รู้มาก่อนเลยว่าเจ้ารู้เกี่ยว กับการแพทย์ ตอนที่ฮ่องเต้ถามพ่อเองก็แปลกใจ หรือว่าเจ้าเป็นการแพทย์จริงๆ?”

แม่ทัพอันรู้สึกแปลกมาก อันหลิงหยุนก็แค่คิดคำ โกหกไปเรื่อยเปื่อย อีกทั้งยังเอาคำที่ฮ่องเต้ชิงหยู่ พูดมาพูดอีกรอบ
แม่ทัพอันพูดต่อ “หยุนหยุนของพ่อก็เก่งมากๆ แบบ

นี้แหละ”

อันหลิงหยุนยักคิ้วเบา พ่อคนนี้ผ่านเกณฑ์อย่าง แท้จริง

ลูกสาวถูกทุกอย่าง ก็เป็นอะไรที่ดีมาก !

พักผ่อนไปหนึ่งวันเต็มๆ อันหลิงหยุนเข้าวังไปพบ

ฮ่องกงหมู่

เพื่อหลบหลีกพวกสายตาผู้คน อันหลิงหยุนตาม แม่ทัพอันเข้าไปในวังพร้อมกัน เมื่อถึงข้างในวังแล้ว ก็จับเส้นชีพจรให้ฮ่องเต้ชิงหยู่ต่อนั้น อันหลิงหยุนพู ดกับฮ่องเต้ชิงหยู่ต่อว่า “ฮ่องเต้งานยุ่งเป็นอย่าง มาก ทำงานหนักจนเกินไป ถึงได้นอนหลับยากแบบ นี้ เพียงแค่ต้มน้ำอู่เว่ยจื่อ ดื่มทุกวันวันละสามครั้งก็ เพียงพอแล้ว”

ฮ่องเต้ชิงหยู่มองไปที่หมอหลวงที่รออยู่นั้น ถึงแม้ หมอหลวงจะมองอันหลิงหยุนตาขวาง แต่อันหลิง หยุนพูดออกมาเป็นเรื่องจริงทั้งหมด ทำได้
เดินกลับมาถึงโดยไม่รู้ตัว เมื่อเผชิญหน้ากับ ฮองเฮาและแม่ทัพอัน อันหลิงหยุนหันไปทางส่องเต้ ชิงหยู่และทำความเคารพต่อท่าน “กระหม่อมเรียน มานั้นยังไม่ลึกซึ้ง ขอพระองค์อย่าหัวเราะเยาะ

“ฟอของเจ้าเก่งกระบี่กระบอง มีลูกสาวแบบเจ้า ก็ เป็นโชคของเขาแล้ว”

ฮ่องเต้ชิงหยู่มองไปที่แม่ทัพอัน “จ๊อซาน เจ้าว่า กระไร?”

“แน่นอนพะยะค่ะ หลิงหยุนของข้ารู้เรื่องเชื่อฟัง เป็นโชคดีของกระหม่อมเป็นแน่แท้”

“เจ้านี่นะ หน้าไม่อายจริงๆ ไปเถอะ ไปเดินเล่นเป็น เพื่อนข้า ให้ฮองเฮาแนะนำสั่งสอนหลิงหยุน ให้คิด ว่าเป็นน้ำใจของข้า หลายปีมานี้เจ้าเหนื่อยเพื่อข้ามา เยอะ ข้าเองก็รู้”

ฮ่องเต้ชิงหยู่เดินนำแม่ทัพอันออกไป อันหลิงหยุ นกลับถูกฮองเฮาพามาที่วังเพิ่งหยี
ทันที่ที่ถึงฮองเฮาก็พูดเรื่องภูเขาสือหลี่ ในตอนนั้น อันหลิงหยุนก็เข้าใจทันที เกรงว่าฮองเฮาต้องการที่ จะหยุดยั้งนาง

เมื่อลองถาม เมื่อพูดถึงตำแหน่งสูงสุดของพวก ผู้หญิงนั้น เป็นผู้หญิงรวยที่ไร้มนุษยธรรมไม่มี ความสามารถอะไรเลยดีกว่า หรือว่าเป็นผู้หญิงที่มี มนุษยธรรมมีความสามารถรอบด้านดีกว่า?

เหตุผลที่ไม่ต้องพูดก็รู้ได้ แน่นอนว่าต้องเป็นผู้หญิง รวยที่ไร้มนุษยธรรมไม่มีความสามารถอะไรเลยดี กว่า ถึงจะไม่โดนข่มขู่

หลายปีมานี้ แม่ทัพไม่ค่อยได้อยู่ในเมืองหลวง และร่างเดิมยังมีชีวิตอยู่ถึงตอนนี้ แน่นอนว่าไม่เรื่อง

ปกติ

ในทางกลับกัน ร่างเดิมไร้ประโยชน์มากแค่ไหน ก็ ปลอดภัยมากเท่านั้น

ไม่ว่าจะเป็นแม่ทัพอันทำร้ายผิดคน หรือว่าจะเป็นล่อเหยื่อมาติดกับดัก.. โดยภาพรวมแล้ว การ มีตัวตนของร่างเดิมนั้นไม่ถูกข่มขู่ใดใด ก็รับประกัน ความปลอดภัยแล้ว

แต่ในวันนี้นางเปิดเผยความสามารถของตนที่ภูเขา สื่อหลี่ เห็นได้ชัดเจนว่าไม่ใช่เรื่องดี

ถึงแม้ว่าจะปิดข่าว ไม่ให้เล็ดลอดออกไปก็ตาม

เส้นหยุนเออจะไม่พูดกับเงินเฉิงเสี้ยงเชียวหรือ? ฮองเฮาจะไม่รู้? พวกเขาไม่ใช่ว่ากำลังทดสอบนาง

ยู่?

“หลิงหยุน ได้ยินมาว่าการประชุมที่ภูเขาสือหลี่เจ้าก็ ไป?” ฮองเฮาถามขึ้น ดวงตาจดจ้องไปที่อันหลิงหยุ

น

อันหลิงหยุนเข้าใจทันที ตอบไปอย่างไม่ลนลาน “กระหม่อมไปจริงเพคะ แต่ว่าไปเพื่อหาหญ้าจูซิน หญ้าซินเป็นพืชยาชนิดหนึ่ง ได้ยินมาว่าที่ภูเขาสือ หลี่มี กระหม่อมถึงไปที่นั่น”
“พูดแบบนี้หมายความว่าเจ้าไม่ได้เข้าร่วมการ ประชุม?” ปกติแล้วฮองเฮาไม่ได้สนใจการประชุม ที่ นางสนใจคืออีกเรื่องหนึ่ง

“ก็นับว่าเข้าร่วมแล้ว แต่”

อันหลิงหยุนตั้งใจทำเหมือนลังเลอะไรบางอย่าง

สีหน้ากังวล

ฮองเฮาตั้งใจทำเหมือนสงสัย “มีอะไรหรือ?”

อันหลิงหยุนมองไปรอบๆ ฮองเฮาเข้าใจในทันที โบกมือไปมา “ออกไปให้หมด ข้าจะคุยกับพระชายา เสียน”

เมื่อนางกำนัลออกไปหมดแล้ว อันหลิงหยุนทำได้ แค่พูด “ฮองเฮาอย่าไปบอกใครนะเพคะ”

ฮองเฮาอยากจะขำ ตกลงอายุน้อยแบบนี้ก็เสแสร้ง แล้วเหรอ หรือว่าใส่ซื่อขนาดนี้จริง!
“ระหว่างเจ้ากับข้ายังต้องกังวลอีกหรือ วางใจได้ ข้าไม่บอกใครหรอก เจ้าพูดเถอะ”

สีหน้าของฮองเฮาดูเป็นกันเอง อันหลิงหยุนหาก ไม่ใช่คนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเยอะ หากไม่รู้ดีมา ก่อนว่าระหว่างมนุษย์มักจะเสแสร้งใส่กันและกัน ก็ ถูกหลอกไปนานแล้ว

วันนั้นกระหม่อมผ่านมาจากภูเขาสือหลี่ เห็นลูกสาว ของหมอเวยโดนงูกัด ก็เลยเข้าไปช่วยนาง คิดไม่ ถึงว่าพวกนางจะไม่ให้กระหม่อมกลับ กระหม่อม อยากจะสั่งสอนพวกนาง เลยใช้ยาแฝดอาศัยลม ทำให้พวกนางหลง ทำให้พวกนางคิดว่าข้าเก่งมาก ที่จริงที่พวกนางเห็นนั้น เป็นเพียงแค่จินตนาการที่ เกิดจากความคิดภายใต้จิตใจ”

เดิมที่กระหม่อมอยากจะข่มขู่ไปสักนิด แต่ก็คิดได้ ว่า ไม่ควรทำแบบนั้น

ฮองเฮาดูอุ่นใจขึ้นมาบ้าง นางคิดไว้อยู่แล้วว่าคน แบบอันหลิงหยุนจะมีความสามารถอะไรทำเรื่องแบบนี้ได้ แท้จริงแล้วเป็นแบบนี้นีเอง ในทาง กลับกันท่านฟอควรพิจารณาแล้ว

“เรื่องนี้เจ้าไม่ต้องไปพูดกับคนอื่นอีก ข้าจะไม่บอก ฮ่องเต้ ภายภาคหน้าเจ้าก็ไม่ต้องมาแบบสุ่มสี่สุม หน้า” ฮองเฮาตั้งใจทำเหมือนกังวล

“มิทำอีกเพคะ” อันหลิงหยุนรีบตรัสออกมา ฮองเฮา ค่อยสั่งให้คนยกเอาขนมมาจากวังเพิ่งหยีให้กับอัน หลิงหยุน

“รัมาว่าเจ้าชอบเสวย ก็เสวยเยอะๆ”

“ขอบพระทัยฮองเฮา”

อันหลิงหยุนหยิบขนมมาชิ้นหนึ่งเข้าปากตัวเอง

แต่ร่างกายที่มีการรับรู้พิเศษบวกกับยาที่อยู่ใน ร่างกาย บอกกับนางว่า ขนมนี้มีอะไรแปลกๆ