บทที่ 121 สามีภรรยาห้ามยุ่งเกี่ยวกัน
บทที่ 121 สามีภรรยาห้ามยุ่งเกี่ยวกัน
หลังจากเข้าประตูแล้ว อันหลิงหยุน ก็ไปพบฮูหยิงแก่ วันนี้ ฮูหยิงแก่ดูดีขึ้นมาก เมื่อเห็นหน้าอันหลิงหยุนแล้วก็พยักหน้า
ให้น้อยๆ
อันหลิงหยุนเข้าไปดูอาการให้นางก่อน
“วันนี้ดีขึ้นกว่าเมื่อวานมาก หากใช้ยาต่อไป อีกในหนึ่งเดือน ท่านก็จะดีขึ้น ก็ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ แต่ ก็สามารถควบคุมเอาไว้ได้” อันหลิงหยุนมองไปที่ลุ่ยหลิ่ว ลุ่ย หลิ่วใส่หน้ากากที่อันหลิงหยุนเตรียมไว้ และเข้าไปดูแลด้วย
ตัวเอง
“สิ่งนี้จะช่วยได้กระไร?” ฮูหยิงแก่ไม่ยินยอม กลัวว่าจะติดต่อ
ไปยังคนอื่น
อันหลิงหยุนเอ่ย “ในเมื่อข้ามาแล้ว ย่อมมิอาจเพิกเฉยได้ ข้า เป็นหมอ ท่านเป็นคนป่วย ดังนั้นท่านต้องเชื่อฟังข้า
“ได้”
ฮูหยิงแก่เหลือบมองไปที่ซือคงเลี้ยงที่ยืนอยู่กุมมือประสาน กันอยู่ที่ประตูด้วยความรู้สึกล้ำลึก
ซือคงเสียงหันหลังกลับและออกไปข้างนอก เมื่อวานอันหลัง หยุนไปสอบถามมาแล้ว พวกเขาสามีภรรยาไม่มีบุตรธิดา ช่าง น่าสงสารอย่างยิ่ง ดังนั้นถึงได้ตกต่ำมาถึงจุดนี้
เกิดเรื่องขึ้น แม้กระทั่งความหวังเพียงเล็กน้อยยังไม่มี
ช่วงเช้าใกล้จะผ่านพ้นไป หน้าประตูจวนของซือคงเสียง มีคน กลุ่มหนึ่งมาเยือน เกิดเป็นเสียงดังวุ่นวายขึ้นมา
อันหลิงหยุนกำลังคุยกับฮูหยิงแก่อยู่ หงเถาที่อยู่ด้านนอกก็ วิ่งเข้ามา “พระชายา ท่านอ๋องมาที่นี่แล้วเพคะ”
“นี่ออกจะไม่ดีอยู่บ้างแล้ว จะจับขาไม่เห็นจะต้องมาด้วยตัว เอง” สีหน้าของอันหลิงหยุนอึมครึม นี่มันมากเกินไปแล้ว
“ไม่ใช่ ท่านอ๋องเสด็จมาพร้อมกับเจ้าหน้าที่ ราวกับว่ากำลัง มาหาท่านซือคงเสียง” หงเถาคิดเช่นนี้
อันหลิงหยุนแปลกใจ หรือว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานจะมมีส่วน
เกี่ยวข้องกับซ๊อคงเลี้ยง?
ซ๊อคงเลี้ยงเป็นรองเสนาบดีกรมโยธาธิการแต่เดิมอยู่ภายใต้ ความดูแลของกรมโยธาธิการ แต่เขาถูกลดตำแหน่งเพราะ เรื่องเขื่อนตูฟางจุ้น หรือว่ามีอะไรเกิดขึ้น
หลิงหยุนและฮูหยิงแก่พูดคุยสองสามคำและเดินไปที่ประตู เพื่อดู แต่นางไม่ได้ออกไป ทำแค่เพียงมองดูจากตรงประตู เท่านั้น
กงชิง สวมชุดของราชสำนัก ดูออกว่าเขามายังที่นี่ทันทีหลัง จากออกมาจากวัง แม้กระทั่งรองเท้าก็ยังไม่ได้เปลี่ยน
คนที่อยู่ด้านหลังเขาเหล่านั้น ล้วนอยู่ในชุดราชสํานักเช่นกัน บ่งบอกว่าเป็นเจ้าหน้าที่ของราชสำนัก
ในเวลานี้ กงชิง กำลังพูดอะไรบางอย่างกับซือคงเสี้ยง แต่ ใบหน้าของซือคงเสียงนั้นเยือกเย็นอย่างยิ่ง และดูไม่ได้ใส่ใจ กับเรื่องนี้แต่อย่างใด ยากนัก กงชิง จะมีความอดทนเช่นนี้ เขาเอ่ยพูดต่อ แต่ซือคงเสี้ยงทำเพียงแค่ขับไล่ผู้คนออกไป ด้วยใบหน้าที่เย็นชาเช่นเดิม
กงชิงวี่กำลังคิดจะออกไป แต่มองเห็นอาหยูที่กำลังรอคนอยู่
อาหยูรีบเข้าไปพบเขา กงชิง หันกลับไปมองเจ้าหน้าที่ที่ตามมา และมองไปยังห้องตรงด้านหนึ่ง สีหน้าของอันหลังหยุ นสลดลง และเดินออกไปอย่างหมดหนทาง
“หม่อมฉันถวายบังคมท่านอ๋อง” อันหลังหยุนย่อตัวคำนับ กง ชิงวเอามือไพล่หลังและยืนตัวตรง ท่าทางสง่างาม แต่ความ สงสัยในดวงตาของเขานั้นชัดเจนอย่างยิ่ง
ทำไมพระชายาถึงได้ออกมาอีกแล้ว?” คุมเอาไว้ไม่อยู่แล้ว?
ทูลท่านอ๋อง เมื่อวานหม่อมฉันบังเอิญพบกับน้องชายผู้หนึ่ง ด้านนอก เห็นเขากำลังร้องห่มร้องไห้จึงได้ตามมาดู จากนั้น จึงพบกับฮูหยิงแก่ของจวน ทั้งตัวของนางกำลังติดเชื้อวัณโรค ดังนั้นจึงได้มาดู” อันหลังหยุนตอบตามความเป็นจริง
กงชิงวี่เงยหน้าขึ้นและมองเข้าไปในห้อง “ข้าจะไปดู
เชิญท่านอ๋อง”
อันหลิงหยุนเปิดทางให้เขา ซือคงเลี้ยงยกมือขึ้นคิดที่จะห้าม แต่ถุงชิงกลับก้าวเข้าไปก่อนแล้ว
ระหว่างทางเขามองดูอันหลังหยุนที่อยู่ข้างกาย แต่อันหลังหยุนไม่ได้เอ่ยพูดอะไร
ถ้านางช่วยเหลือ นั่นแปลว่าช่วยคนอย่างมีเป้าหมาย หาก นางไปช่วย เขาก็ดูคล้ายจะรับมือลำบากอย่างยิ่ง
เมื่อเข้าไปในห้อง หงเถาและลุ่ยหลิ่วก็รีบน้อมตัวคำนับ
อันหลิงหนุนนําหน้ากากมาให้กงชิง “ท่านอ๋องโปรดสวมมัน เอาไว้
“ไม่จําเป็น ข้าไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น” กงชิงเดินไปพบฮูหยิง แก่ และทักทายนาง
“สวัสดีฮูหยิน”
ฮูหยิงแก่มองไปที่กงชิงและกล่าวว่า “ร่างกายคนชราไม่ สะดวก อ๋องเสียนโปรดอภัย
“ไม่ใช่เรื่องสำคัญ ข้าแค่ถือโอกาสมาดู คิดซะว่าข้าเป็น เหมือนคนอื่นๆ ก็พอ
กงชิงวี่นั่งลงทันที และเอ่ยอย่างลำบากใจ “แต่เดิมข้าไม่ได้ สนใจเรื่องนี้ อีกทั้งยังไม่รู้เรื่องบางอย่างของราชสำนักเบื้องบน เรื่องของเสนาบดีสำนักตรวจสอบราชการนั้นข้าเองก็รู้สึก ผิดอย่างยิ่ง ฮูหยินโปรดรักษาตัวให้ดี ข้าจะคิดหาหนทาง จัดการตำแหน่งให้เสนาบดีสำนักตรวจสอบราชการและ หยิน”
“ขอบพระทัยเสียนอ๋อง”
ฮูหยิงแก่กล่าวขอบคุณ กงชิงเองก็ไม่ได้พูดอะไร เขาลุกขึ้น และออกไปข้างนอกโดยไม่พูดอะไรอีก
อันหลิงหยุนอดไม่ได้ที่จะมองแผ่นหลังของเขาที่จากไปด้วย ความแปลกใจ คนๆนี้ช่างที่น่าสนใจจริงๆ
เข้าใจอย่างยิ่ง แต่เมื่อเขายิ่งเข้าใจ เรื่องนี้กลับยิ่งยากที่จะ
จัดการ
หลังทานอาหารเย็นเสร็จอันหลิงหยุนก็ค่อยออกจากจวนซือ
คง
นางออกจากจวนและขึ้นรถม้า จากนั้นจึงตรงกลับไปยังจวน
อ๋องเสียน
ในเวลานี้เองกงชิงกำลังยืนรออยู่ที่ประตู อันหลิงหยุนเมื่อ เห็นเขา ก็รีบเข้าไปกุมมือของเขาเอาไว้ และทำการตรวจสอบเขาทันที
เมื่อแน่ใจว่าเขาไม่ได้ติดเชื้อนางก็ยังไม่ค่อยวางใจ นางหยิบ ยาลูกกลอนสําหรับป้องกันโรคขึ้นมาและป้อนให้กับเขา ถึง ค่อยรู้สึกโล่งใจ
“ท่านอ๋อง หรือเรื่องที่ท่านพบจะเกี่ยวข้องกับเรื่องน้ำ?” อัน หลิงหยุนถามเขา กงชิง จับมือนางเอาไว้
“หากวันนี้ไม่มีความดีของพระชายา ข้าคงต้องใช้ไม้อ่อน หว่านล้อม วันหนึ่งไปหาเจ็ดแปดครั้ง ภายในสามวัน ข้าก็จะสา มารถบอกซ๊อคงเสียงให้ไปได้ด้วยอารมณ์และเหตุผล แต่วันนี้ คงไม่ดีนักที่ข้าจะไปอีกครั้ง”
กงชิงกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้
“ถ้าอย่างนั้นท่านก็ยังคงไปต่อของท่าน ข้าก็ไปของข้า พวก เราไม่ยุ่งเกี่ยวกัน” อันหลิงหยุนกอดแขนของกงชิงเอาไว้ และพิงลงบนตัวเขา
กงชิง หยุดนิ่งชั่วครู่ จากนั้นจึงมองไปที่ด้านซ้ายและขวา หง เถาลุ่ยหลิ่วรีบถอนตัวออกไปทันที อาหยูเองก็ไม่กล้าที่จะอยู่
ต่อ เขารีบหันหลังและจากไปอย่างรวดเร็ว
“ช่างไม่ละอาย” จนกระทั่งคนจากไป กงชิงก็ประณามนาง
อันหลังหยุนหดหู่ “ท่านกอดข้าเอาไว้ท่ามกลางที่สาธารณะ อีกทั้งยังไม่พูดถึงเรื่องที่ท่านทั้งดึงทั้งหยุดข้าเอาไว้ ข้ากอด ท่านข้าก็ไม่อายแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นขาเองก็ไม่ได้กอดตัวท่าน เอาไว้ ข้าก็แค่กอดแขนท่านเท่านั้น ท่านกำลังคิดอะไรอยู่ กัน?”
“ข้าเป็นบุรุษ เจ้าเป็นสตรี สตรีเดิมก็ควรสงวนกิริยาไว้บ้าง จะ มาจู่โจมกอดผู้อื่นก่อนต่อหน้าคนอื่นได้กระไร? ” กงชิงเอา
เหตุผลมาพูด
อันหลิงหยุนได้ยินเพียงไม่กี่คำเท่านั้นคือ ผู้ชายเป็นใหญ่
“งั้นขาปล่อยก็จบแล้ว”
หลิงหยุนปล่อยมือและเดินเอามือไขว้หลัง
กงชิงวี่เดินตามไป จากนั้นจึงยื่นมือออกไปจับมือของนางเอา ไว้ และรีบก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและดึงอันหลิงหยุน
อันหลิงหยนรู้สึกขบขัน ผู้ชายโบราณ ช่างผิดปกติอยู่บ้าง
จริงๆ
ใครดึงใครเอาไว้แล้วทำไมกัน?
แต่นั่นทำให้เขาภูมิใจ
เมื่อกลับเข้ามาในห้อง อันหลังหยุนก็พูดเรื่องเก่าอีกครั้ง “พรุ่งนี้ท่านจะไปจวนซือคงหรือไม่?
“ข้าไม่อยากไป กงชิงที่ต้องการหาวิธีอื่น
“ท่านไปยังคงดีกว่า ถ้าหากท่านไม่ไป ข้าก็จะยิ่งถูกระแวง มากขึ้น ท่านไปของท่านเข้าไปช่วยของข้า หากซือคงเสียง บอกว่าตกลงก็แปลว่าเขาตกลง หากไม่ตกลงก็คือไม่ตกลง
ไม่ว่าจะกระไรข้าล้วนไม่เข้าไปแทรกแซง มีเพียงวิธีนี้ ถึง พิสูจน์ความบริสุทธิ์ของข้าได้ มิเช่นนั้นขาคงได้กลายเป็น คนร้ายที่วางแผนไป
อันหลิงหยุนกล่าวขณะที่เอื้อมมือไปปลดคอเสื้อของกงชิงวิ่ และช่วยเขาปลดเสื้อผ้าลงมา
“วันนี้กลับช่างฉลาดนัก” กงชิงเอยอย่างอารมณ์เสีย
“เมื่อคืนท่านอ๋องยังไม่ได้ส่งน้ำอสุจิ วันนี้คิดจะส่งแล้วอันหลิงหยุนกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“เจ้าพูดได้ดี”
กงชิงวอุ้มอันหลิงหยุนไปบนเตียง ค่ำคืนแห่งฤดูใบไม้ผลิ ลํ้าค่าเฉกเช่นพันตำลึงทอง ดังนั้นเมื่อขึ้นไปบนเตียงแล้วอัน หลิงหยุนก็ไม่สามารถทำอะไรได้อีกต่อไป
เมื่อถึงยามเช้าอันหลิงหยุนรู้สึกปวดเอว นางลงจากเตียงและ นวดไปบนตัว จากนี้ไปอย่าได้ไปยั่วโมโหเขาอีกเลยจะดีกว่า
หลังออกจากจวนนางก็ตรงไปยังจวนซือคง เมื่อถึงประตู อันหลิงหยุนก็ลงจากรถม้าและเห็นว่ากงชิงกำลังยืนรออยู่ ที่ประตูพร้อมกับผู้คน ประตูใหญ่ถูกปิดสนิท ไม่ยอมให้เขา เข้าไป
สองคนสบตากัน อันหลิงหน คำนับกงชิง “ท่านอ๋อง
“พระชายาไม่ต้องสนใจข้า วันนี้เข้ามาเป็นเรื่องของ ทางการ” คำพูดนี้เอ่ยเพื่อบอกคนด้านหลัง
“เช่นนี้หม่อมฉันขอตัวก่อนเพคะ” อันหลิงหยุนเดินไปที่ประตู
อาหยูเข้าไปเคาะประตูจวน
หลังจากนั้นไม่นานก็มีคนรับใช้มาเปิดประตู เมื่อเห็นเป็นอัน
หลิงหยุนก็รีบเชิญเข้าไป
จากนั้นประตูก็ปิดลง
อันหลิงหยุนจัดการเรื่องเสร็จ เป็นเวลาเที่ยวก็ขอตัว
ฮูหยิงแก่เรียกนางเอาไว้ “พระชายาโปรดรอก่อน”
อันหลิงหยุนหันไปมองฮูหยิงแก่ และน้อมตัว นับ
“ฮูหยิงแก่”
“พระชายาเกรงใจแล้ว พระชายา ท่านจะไม่เอ่ยอะไรกับข้า หน่อยหรือ?” ฮูหยิงแก่มีเรื่องบางอย่างอยู่ในใจและรอให้อัน หลิงหยุนพูดเอง แต่นางกลับไม่ได้พูดมันออกมา อีกทั้งยังจะ จากไปอีกด้วย
“ข้าไม่มีอะไรอยากจะพูด ฮูหยิงแก่โปรดวางใจดูแลรักษาตัว ขาของท่านอีกไม่กี่วันก็จะสามารถเคลื่อนไหวได้แล้ว” อันหลิง
หยุนพูดจบก็หันหลังจากไป
เมื่อออกมาจากประตูก็เห็นซือคงเสียงกำลังเหม่อลอยอยู่ในสวน ท่าทางดูแตกต่างออกไป
นายท่าน
อันหลังหยุนเริ่มทักทานก่อน ซื้อคงเสียงหันมามองนางอยู่ ครู่หนึ่ง “ข้าสมควรขอบคุณท่าน เป็นท่านที่ทำให้ภรรยาของข้า ไม่ต้องทนลำบากขนาดนั้นอีกแล้ว
“ข้าเป็นหมอ นี่เป็นเพียงหน้าที่เท่านั้น นายท่านไม่จำเป็นต้อง ใส่ใจ” อันหลังหยุนเอ่ยเสียงเรียบ
ชื่อคงเสียงหัวเราะ “แต่ในปีที่ผ่านมานี้ กลับไม่มีหมอสักคนที่
เข้ามา
อันหลังหยุนฟังเข้าใจอย่างชัดเจน เขาคิดว่าการปรากฏตัว ของนางมีจุดมุ่งหมายบางอย่าง
“นั่นเป็นเพราะพวกเขาโชคไม่ดี ข้าเชื่อว่า การกระทำในวัน นี้ คือพรที่จะส่งไปยังท่านพ่อในอนาคต สวรรค์มีเมตตาต่อทุก สรรพสัตว์ และจะต้องอวยพรให้แก่ตัวข้าด้วยอย่างแน่นอน อีกทั้งตัวข้าเองก็เพียงแค่หวังอยากให้ท่านพ่อของขามีอายุ ยืนยาวไร้ความกังวล
ซื้อคงเลี้ยงไม่ได้ตอบ อันหลังหยุนรู้ว่าเขาไม่เชื่อ นางเองก็ไม่ได้พูดอะไรมาก จากนั้นจึงหันหลังหลับและเดินไปที่ประตู
ออกจากประตูไปอันหลิงหยุนก็ทันไปคำนับให้แก่กงชิงวี่ จาก นั้นจึงตรงไปขึ้นรถม้าและจากไปทันที
คนที่ตามมารู้สึกค่อนข้างแปลกใจ สามีภรรยาคู่นี้ผลัดกันมา
พระชายาอยู่ในนั้นตั้งนาน เหตุใดจึงไม่มีข่าวอะไร?
กงชิงวี่ยังคงรอต่อไป ซือคงเสี้ยงเดินไปที่ประตูและมองออก ไปข้างนอก
ช่วย เขาเคยเอ่ยไปแล้วว่าจะไม่เข้าไปลำบากแรงใจกับเรื่อง ของราชสำนักอึก ไม่ช่วย เขาก็จะได้เห็นภรรยาของเขาดีขึ้น
มาด้วยตัวเอง
ซือคงเลี้ยงกลับไป ฮูหยิงซือคงเอ่ย “นายท่าน ท่านดูขาของ
ข้าสิ
ฮูหยิง อคงขยับขา จากนั้นจึงเคลื่อนตัวไปข้างหน้า นางลุก
จากเตียงและลงมายืน แม้ว่ามือทั้งสองของนางจะยังจับขอบ
เตียงเอาไว้ แต่นางก็ยืนได้แล้ว
สีหน้าของช็อคงเสียงตกตะลึง “ฮูหยิน! เจ้าสามารถลงมาได้ แล้วหรือ?”
“ใช่!” ฮูหยิง อคงน้ำตาซึม เป็นเวลาสามปีแล้ว ในที่สุดนาง ก็ลงมาได้ นางเคยคิดว่าทั้งชีวิตนี้นางจะต้องเป็นเช่นนั้นไป ตลอดเสียแล้ว
ซ๊อคงเสียงรีบเดินไปตรงหน้าฮูหยินของตน จากนั้นจึงประ คองฮูหยิงซือคงเอาไว้และเช็ดน้ำตาให้นาง
“นายท่าน ข้ารู้ว่าท่านไม่อยากทํางานให้กับราชสำนักอีกต่อ ไป เป็นพวกเขาที่รังแกท่าน แต่พระชายาช่วยพวกเราเอาไว้ ท่านจงถือเสียกว่าเป็นการตอบแทนน้ำใจนางเถอะ
ซือคงอดไม่ได้ที่จะร้องขอ ซื้อคงเลี้ยงรู้สึกลำบากใจ “ข้า ไม่ใช่ไม่ช่วย แต่เมื่อคิดคิดมาก็โมโห นางมาที่นี่เพราะวางแผน เอาไว้แล้วล่วงหน้า หากไม่ใช่เรื่องเขื่อนดูฟางหุ้นนางจะมาที่นี่ หรือ?”
“นายท่าน แต่ขากลับคิดว่านี่เป็นเรื่องบังเอิญ” ฮูหยิงซือคง รู้สึกว่าอันหลิงหยุนไม่ได้เป็นคนเจ้าเล่ห์เช่นนั้น
“ใครจะรู้? ” ซือคงเลี้ยงช่วยประคองภรรยาของเขานั่งลง สองสามีภรรยาก็นั่งลงบนเตียงอย่างเหม่อลอย
อันหลิงหยุนออกมาจากจวนแล้วก็ยังไม่ได้กลับไปทันที นาง
คิดจะไปหาตุ๊กแก
แต่เมื่อคิดว่าออกไปแล้วอาจจะต้องลำบากอาหยูอีก นางจึง ไล่อาหยูกลับไป และออกไปด้วยตัวเอง
ลุ่ยหลิ่วไม่กล้าที่จะฝ่าฝืน ดังนั้นจึงได้แต่เข้าไปห้ามอาหยูเอา ไว้ จากนั้นอันหลิงหยุนจึงแต่งตัวเป็นผู้ชายและออกไปนอก เมือง เพื่อตามหาตุ๊กแก
ระหว่างทางอันหลิงหยุนมักจะรู้สึกว่ามีคนติดตามนาง แต่เมื่อ นางมองย้อนกลับไปก็ไม่เห็นใคร เมื่อเวลาผ่านไปนางก็ยิ่งรู้สึก แปลกๆ นางมีความรู้สึกไวมาโดยตลอด คราวนี้จะต้องไม่ผิด พลาดแน่ แต่เป็นใครที่ตามมานั้น นางกลับยังไม่พบ
ที่ริมนา อันหลิงหยุนหยุดลง นางรู้สึกได้ถึงคนที่อยู่ด้านหลัง ทันใดนั้นอันหลิงหยุนก็หันกลับมาและมองไปไม่ไกล มีชายคน
หนึ่งยืนอยู่ที่นั่น อีกทั้งนางก็รู้จักเขา
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ