บทที่ 92 กระตุ้น
บทที่ 92 กระตุ้น
ตื่นเช้าขึ้นมาอันหลิงหยุนพลิกตัวขึ้น ร่างคนข้างกาย ราวกับกำแพงหน้าใหญ่ มือกุมมือนางแนบแน่น แต่เมื่อ ลืมตาตื่นขึ้น ใบหน้านั้นกลับน่าเกลียดยิ่งนัก
อันหลิงหยุนคิดทบทวนกลับไป คิดถึงเหตุการณ์ กระอักกระอ่วนเมื่อคืน
เมื่อกงชิงที่กำลังถือปืนได้ที่ ประจำเดือนนางก็มา
ดังนั้น ทั้งสองต่างพักรบ ตัดสินใจจะนำเรื่องนี้เก็บไว้
จัดการภายหลัง
แต่เห็นได้ชัดว่ากงชิงวี่ไม่ยินดีเท่าใดนัก ไม่ได้นอนทั้งคืน มือกุมนางไว้ราวกับเกรงว่านางจะวิ่งหนีไป
เมื่ออันหลิงหยุนพลิกตัว บังเอิญหันไปทางกงชิงวี่พอดี ทำให้ท้ายสุดกงชิงวี่พลันถลันตัวบนขึ้นตัวของนาง ขบริม ฝีปากนางจูบดูดดื่ม อันหลิงหยุนแทบหายใจไม่ออก ตื่นมา ก็เริ่มแต่เช้า นางเองก็กินไม่อิ่มพอๆ กัน
แต่หากเทียบอายุกันแล้ว ชายหนุ่มมีอายุน้อยกว่าแถม เลือดพล่านขนาดนี้ อันหลิงหยุนนับว่าปฏิเสธลำบากนัก ยิ่ง ตัวเขาเองก็นับว่าเป็นผู้เล่นมือฉกาจอีกด้วย
เมื่อจูบจนดูดดื่มแล้ว กงชิงจึงโพล่งขึ้น “ต้องใช้เวลานาน เท่าไหร่กว่าเรื่องนี้จะจบลง ?”
“เรื่องนี้ตอบไม่ถูก สามถึงห้าวันอาจจะได้ บางครั้งก็เจ็ด ถึงแปดวัน” อันหลิงหยุนถึงกับไม่หน้าแดง เพียงเลียรอบ ริมฝีปาก นับว่ารสชาติไม่เลวทีเดียว
“เวลาชัดเจนหน่อยไม่ได้หรือ ? ” กงชิงหวี่กัดริมฝีปากนาง เล่น พลางพลิกตัวกดตัวนางเอาไว้ ทนทรมานอยู่ครู่หนึ่ง
อันหลิงหยุนทำได้เพียงร่วมมือ จนเมื่อกงชิงวี่ไม่เดือด พล่านมากแล้ว ทั้งสองจึงลงจากเตียงมาด้วยกัน
อันหลิงหยุนไปดูเจ้าสิ่งล้ำค่าเหล่านั้นก่อน เติบโตได้ดี ทีเดียว จึงวางใบหม่อมให้เพิ่มเติม อันหลิงหยุนควบคุม อุณหภูมิในห้องให้เหมาะสม รอเพียงให้บรรดาเจ้าสิ่งล้ำค่า คายไหมออกมา
กงชิงเปลี่ยนชุดแล้วเดินเข้าไปข้างกายอันหลิงหยุน ไม่ใช่อยากอาบน้ำหรือ ก็อาบที่นี่ได้”
อันหลิงหยุนหันหน้ามา “เมื่อคืนวานข้าอยากอาบน้ำ แต่ วันนี้ไม่ได้บอกอะไร”
ใครจะอาบน้ำตั้งแต่ตอนเช้า แล้วยังเป็นวันที่อากาศเย็น
ขนาดนี้
“อย่างนั้นก็กินข้าวเช้าก่อน”
อันหลิงหยุนถูกกงชิงวี่ลากไปกินข้าว เมื่อกินเสร็จแล้วอัน หลิงหยุนเริ่มปวดเอว และไม่รู้เป็นเพราะอะไร คราวนี้ถึงกับ ปวดอย่างหนัก
อันหลิงหยุนเดินไม่ไหว จึงปีนขึ้นไปนอนบนเตียง
กงชิงไม่วางใจ จึงนั่งลงข้างๆ เตียง ในใจอันหลิงหยุน สับสนวุ่นวาย เขาเป็นห่วงความเป็นความตายของนาง หรือ กลัวว่านางจะหนีไป ? แล้วทำเรื่องนั้นไม่สำเร็จ ?
อันหลิงหยุนเพื่อให้ความเจ็บลดลง จึงเรียกให้คนอุ่นน้ำ
ชิงมา เมื่อดื่มแล้วจึงรู้สึกดีขึ้น แต่นางก็ไม่อยากลงจากเตียง
รอจนฟ้าเริ่มมืดอันหลิงหยุนจึงยอมลงจากเตียง
เมื่อรู้สึกไม่เจ็บเท่าไหร่แล้ว อันหลิงหยุนจึงไปดูหนอน ไหมเย็นคายเส้นไหม แล้วก็เป็นดังนั้นเริ่มคายเส้นไหมแล้ว อุนหลิงหยุนดีใจยิ่ง หนอนไหมเย็นคายเส้นไหมด้วยความ ลำบากสู้ความหนาว
เมื่อนำมาวางไว้บนมืออันหลิงหยุนอดไม่ได้ที่จะถอน หายใจ “สรรพสิ่งในโลกล้วนน่าอัศจรรย์ นี่มันอากาศเย็น มากเลยนะ”
กงชิงที่รออยู่ในห้องมาทั้งวันแล้ว หญิงคนนี้ห่วงแต่แมลง
ไม่มองเขาเลย
“เจ้ามหัศจรรย์กว่าพวกมันมากนัก”
กงชิงวี่ลุกขึ้นยืนพลางเดินไปหาอันหลิงหยุน เมื่อไปยัง เบื้องหน้าก็โอบกอดนางไว้ “เจ้าไม่คิดถึงข้าเลยหรือ ?”
อันหลิงหยุนทำได้เพียงมองบน ไม่เขินบ้างหรือไงโอบๆ กอดๆ กลางวันแสกๆ คนโบราณเสรีมากขนาดนี้เชี่ยว
หรือ ?
แล้วยังเจ้าบุรุษคนนี้ เปลี่ยนนิสัยไปแล้วหรือ ?
อันหลิงหยุนลากกงชิงไปนั่งลง พลางเอ่ยถามอย่าง จริงจัง “เจ้าไม่กลัวคนหัวเราะเยาะเจ้าหรืออย่างไรเจ้าก็ เป็นถึงอ๋องเสียนเชียวนะ”
“อ๋องเสียนแล้วอย่างไรเล่า ก็ไม่นับเป็นชายหรือ ? ” กงชิง วีนั่งลงพลางบีบหน้าอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนปัดมือเขา
ออกเบาๆ
“เป็นถึงอ๋องเสียน บีบหน้าคนอื่นไม่อายหรืออย่างไร ?”
“อ่อนโยนกับพระชายาตัวเอง ใครจะกล้าบอกให้อาย ? ”
อันหลิงหยุน ไปไม่เขยิบตัว ราวกับคันพบอะไรบาง อย่าง ต่อปากต่อกรกับกงชิงวี่ก็นับว่าเป็นเรื่องที่สนุกอยู่ไม่น้อย
ไม่ติดกับเรื่องบรรดาศักดิ์ของเขา ก็รู้สึกสนุกทีเดียว
“อะไรกัน ข้าพูดไม่ถูกหรือ ?” กงชิงวียังคงบีบหน้าอัน หลังหยุนต่อไป
ครั้งนี้อันหลิงหยุนไม่ผลักเขาออก แต่กลับพูดกับเขา อย่างตั้งใจ ท่านอ๋อง ท่านชอบข้าหรือ ? ”
“..” กงชิงวี่เบนสายตามองไปยังอันหลิงหยุน มองจนอัน หลิงหยุนรู้สึกกระวนกระวาย
“ชอบหรือไม่ ?” นางเพียงอยากรู้เรื่องนี้เรื่องเดียว
กงชิงหัวเราะขึ้น “พระชายาแต่งกับข้า ก็เป็นคนของข้า มิใช่หรือ? ชอบหรือไม่จะสำคัญอย่างไร เป็นถึงสามีภรรยา กันแล้ว”
“พูดอย่างนี้ข้าก็ไม่อยากฟังแล้ว หากชอบก็เป็นสามี ภรรยา หากไม่ชอบก็ถือจังหวะที่ยังไม่เริ่ม ตัดสัมพันธ์กัน ได้ยังไม่สาย ต่อไปภายภาคหน้าจะได้ไม่ต้องเสียใจ””…” กงชิงวี่มองดูอันหลิงหยุนด้วยสายตาเย็นชา มองจน อันหลิงหยุนขนลุกไปทั้งตัว
“ข้ามีความคิดเห็นของข้า เจ้าไม่ต้องกังวลไป” กงชิงวีตัด จบเช่นนั้น
อันหลิงหยุนหน้านิ่งไป เรื่องก็เกี่ยวข้องกับนางจะไม่ให้ กังวลไปได้อย่างไร
“ท่านอ๋อง สิ่งที่ท่านต้องการข้ามอบให้ได้ ทั้งยังให้โดย ไม่โกรธไม่เกลียด แต่มีเรื่องหนึ่ง อยากถามท่านอ๋อง เคย คิดเรื่องหากได้ข้าไปแล้วบ้างหรือไม่ ?”
กงชิงใบหน้านิ่งขรึม “เรื่องอะไร ?”
“หากได้ข้าแล้ว ต้องมีลูก หากมีลูกข้าก็ต้องเป็นมารดา ของลูก ท่านก็เป็นบิดาของลูก ต่อไปในจวนแห่งนี้ข้าก็จะ เป็นพระชายาจริงๆ แล้ว ท่านอ๋องจะรับได้หรือไม่?”
“หรือตอนนี้เจ้าเป็นชายารองหรือ ? ” กงชิงวี่โต้กลับ
อันหลิงหยุนส่ายหน้า “ข้าในตอนนี้เป็นเพียงคนที่นอนห้องเดียวกับท่าน อ้อง เพียงนีตำแหน่งพระชายาไว้เท่านั้น ไม่ได้มีอำนาจจริงๆ พระชายาเช่นนี้ นับเป็นพระชายาที่แท้ อย่างไร”
“หรือเจ้าไม่อยากได้อำนาจจริงๆ 2 ” กงชิงวี่ยิ้มเยาะ
อันหลิงหยุนทำได้เพียงพูดกับเขาจริงจัง “ท่านอ้อง ท่าน กับข้าแม้จะเป็นสามีภรรยา ข้าก็ต้องการจะรักเดียวใจเดียว เพื่อท่าน ทว่าท่านอ้องคิดให้ดี หากท่านล้องจริงใจดูแลข้า ข้าก็จะตามท่านอ้องไปตลอด หากท่านไม่ทำอย่างนั้น พวก
เราก็ช่างมันเถิด
“ช่างมัน ?”
ใบหน้ากงชิงวี่หม่นลงอย่างชัดเจนอันหลิงหยุนรู้อยู่แล้ว ว่าต้องพูดกับเขาไม่รู้เรื่อง
“ข้าอยากแต่งกับคนที่รักข้าหวงข้าสงสารข้า แต่ไม่ใช่กับ การแต่งโดยฐานะเท่านั้น ตัวท่านอ้องเองไม่ใช่คนสะอาด ไร้มลทิน ก็อย่าได้มายุ่งกับข้าเลย แม้ข้าจะเห็นด้วยตารู้ ด้วยใจ แต่ก็ต้องนับว่าเป็นเรื่องจริง”
อันหลิงหยุนพูดอย่างเปิดอก แล้วจึงลุกเดินไป กงชิงวเอื้อมมือคว้าข้อมือนางไว้ ดึงให้นางหยุดลง
กงชิงวี่เงยหน้าพลางเอ่ยถาม “ผู้หญิงของข้ามีมากมาย หรือเจ้าอยากเป็นผู้หญิงคนเดียวเท่านั้น ?”
อันหลิงหยุนเห็นเขาตั้งใจ จึงไม่อ่อนข้อลงเด็ดขาด
“ท่านอ๋อง ข้าคิดอย่างนั้นจริงๆ”
“เหอะ !”
อันหลิงหยุนถอนหายใจ เมื่อคิดถึงค่ำคืนอันเร่าร้อน แม้จะ มีความเสียดายบ้าง แต่ก็ไม่อาจจมดิ่งลงไปได้
นางไม่อาจแบ่งปันกงชิงให้กับคนอื่นได้ นางเกรงว่าจะ อดไม่ได้ต้องสังหารใครเข้า
ยิ่งนางเป็นคนรักสะอาด จะรังเกียจความสกปรกไป !
อันหลิงหยุนสงบจิตสงบใจลง “ข้าไม่อาจแบ่งปันชายของ ตนให้หญิงนางอื่น เหมือนกับที่ท่านไม่อาจแบ่งปันข้าให้ กับชายใดได้ หากท่านอ๋องเอ่ย สามารถแบ่งปันข้ากับชายอื่นใดได้อย่างนั้นหากท่านอ๋องจะแต่งหญิงอื่น เข้ามา ข้าก็จะยินยอม
หากไม่ได้เช่นนั้น ก็คงอยู่ด้วยกันไม่ได้”
“เจ้าหญิงคนนี้ ไม่รู้อย่างไร ข้าเป็นถึง… วันนั้นเจ้ายังจะ ให้ข้าแต่งชายารอง” กงชิงวีถึงกับโกรธขึ้น เขาไม่เคยคิด จะจะแต่งกับสตรีอื่น หากไม่เอ่ยขึ้น นางก็คงได้ขึ้นสวรรค์ ไปแล้ว !
อันหลิงหยุนถึงกับเสียใจ “นั่นเป็นไปเพื่อตำแหน่งเท่านั้น แม้ท่านและข้าจะไม่มีความรู้สึกต่อกัน เดิมที่ข้าวาดหวังจะ ให้เจ้าแต่งชายารอง ท่านจะได้ถอดตำแหน่งข้า จึงบอก เช่นนั้นไป”
“อันหลิงหยุน ข้าจะถอดตำแหน่งเจ้าเดี๋ยวนี้ !”
กงชิงวี่ลุกขึ้นพลางตบโต๊ะดัง เอ่ยด้วยน้ำเสียงโมโห “นำ กระดาษและหมึกมาให้ข้า”
“เจ้าค่ะ”
อาหยู่ที่ด้านนอกประตูรีบไปจัดเตรียม
อันหลิงหยุนปรายตามองไปมองไปอย่างหวาดกลัว เกรง
กงชิงที่จะถอนคำพูด !
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ