บทที่ 9 ฮ่องเต้ที่เข้าใจดี

ฮ่องเต้เห็นฮองเฮานอนอยู่บนพื้น ทนไม่ไหวชี้ไป “ฮองเฮาของข้าเป็นอะไรไป”

“เมื่อสักครู่ฮ่องเต้สภาพดูไม่ได้ ฮองเฮากังวลมาก จนสลบไป”

ตอนที่อธิบายอันหลิงหยุนไม่กล้าพูด ยิ่งตอนเงย หน้าขึ้นก็ไม่กล้ามองตากงชิงวี่

คนผู้ช่างน่ากลัว ไม่มองซะดีกว่า มองไปก็ทำให้

ใจเย็นลงยาก

ณ ตอนนี้หมอหลวงกุลีกุจอคลานเข้ามา “กราบทูล ข้าน้อยมาช้า”

ฮ่องเต้ชิงหยู่ตวาดใส่ “แล้วไป เจ้าแขนขาชราแล้ว จะให้รีบก็คงยาก รีบไปดูฮองเฮาก่อน”
หมอหลวงเอาเข็มมาหลายเข็ม ฝังให้ฮองเฮาหนึ่ง เป็น 6องเอาร้องออกมา แล้วค่อยๆลืมตา รับร้องหา “ช่องเต้ 034 กม)

hayd

ช่องเด้ชิงอยู่เหมือนตายแล้วเกิดใหม่ กอดฮองเฮา ไว้ด้วยความตื้นตันใจ

อันหลิงหยุนก็ค่อยลุกขึ้นถอยหลัง แล้วคุกเช่ากัม

หัวลง

กงชิงวีพึ่งพูดกับอันหลิงหยุน ข้าคงจะดูถูกเจ้าไป หน่อย พระชายาเสียน

สามคำสุดท้ายคงชิง กัดฟันพูดออกมา แต่อันหลิง หยุนไม่กล้าเอ่ยเสียง

ไม่ใช่กลัว แต่ไม่ปลอดภัย ในราชวงศ์ที่กินคนไม่ คลายกระดูก อันหลิงหยุนเข้าใจดี การจะอยู่รอดก็ ต้องทำตัวให้สมบูรณ์แบบทุกอย่าง
แต่อันหลิงหยุนก็รู้ดีเรื่องนี้คงอธิบายยาก แต่เมื่อ ก็ตื่นเต้นจนไม่มีเวลา เหมือนให้กงชิงรู้ถึงความผิด ของนาง

ฮ่องเต้ชิงหยูลูกขึ้นมา กงชิงพยุงท่านไว้ หัน กลับไปพาฮองเฮาเสินหยุนชูไปนั่งด้านหนึ่งกำมือ ฮองเฮาเส้นหยุนชู ด้านหนึ่งก็วิเคราะห์ทดสอบอัน หลิงหยุน

“ข้าไม่เลยรู้มาก่อน ว่าพระชายาเสียนมีความ สามารถเพียงนี้ คงเทียบเท่าหมอหลวงของข้า”

ถึงแม่ตอนนี้ฮ่องเต้ชิงหยู่จะมีสายตาอบอุ่น แต่อัน หลิงหยุนรุสึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างฮ่องเต้เหมือน น้ำแข็งบางๆ คนที่สามารถนั่งบังลังนี้ได้ คงไม่ง่าย ขนาดนั้น ยิ่งท่านไม่มีทายาทด้วย ก็สามารถเป็น ฮ่องเต้ได้ยี่สิบกว่าปี นี่ก็อัศจรรย์เหลือเกิน

อันหลิงหยุนหัวสมองไม่เยอะ คอก็ไม่แข็ง ก็ต้อง รักษาชีวิตไว้
“ช่องเส่พิจารณา หม่อมฉันเพียงแต่ชอบแอบฝึก ไม่กี่วัน ไม่ได้มีความสามารถอยไรมากมาย ก็ขอ ให้ส่องเต่ไม่ต้องบอกท่านพอ ช่วยหม่อมฉันปิดบัง”

สันหลังหยุนช่วงยามคับขัน ก็อ้างแม่ทัพอันขึ้นมา

พูดยังไง?ฮ่องเต้ชิงหยรู้สึกอยากรู้อยากเห็นขึ้น

มา

“กราบทูลฮ่องเต้ หม่อมฉันแต่เด็กก็สนใจการ แพทย์ แต่ท่านพ่อชอบให้รากระบี่ หม่อมฉันตอน เยาว์วัยชอบซุกซน เรียนตามที่ตำราแพทย์เขียนไว้ คิดค้นยาพิษ สุดท้ายหนูที่เรือนโดนยาพิษตายหมด ซากหนูตายเต็มไปทั่วเรือน ท่านฟอโมโห กลัวหม่อม ฉันไม่ระวังเผลอกินยาพิษเข้าไป แล้วเผาตำราทั้ง หม่อมฉันเสียใจจนร้องไห้สามวัน ท่านพ่อบอกถ้าไม่ หยุด ก็ไม่เอาหม่อมฉันแล้ว

ตอนวัยเยาว์ไม่เข้าใจความตั้งใจของท่านพ่อ ก็ต้องกลัวท่านพ่อแน่นอน ไม่กล้าขัดขืน แค่แอบเรียน

เรื่องนี้ไม่อยากให้ท่านพ่อรู้ และขอร้องฮ่องเต้ อย่าบอกท่านพ่อ”

อันหลิงหยุนคำนับไม่ยอมลุก ฮ่องเต้ชิงหยูบีบมือ ฮองเฮาแล้วมองไปทางกงชิง วี “อ๋องเสียน เจ้าคิด ว่า ?”

“ฮ่องเต้ตัดสินใจเถอะ”

กงชิงวี่ตรงเข้าไปนั่งบนเก้าอี้ เหมือนคนอาพาธ พิงบนเก้าอี้มองดูอันหลิงหยุน เวลานี้อันหลิงหยุน เหมือนนั่งอยู่บนเข็ม ตอนแรกมีแค่กงชิงวี่ที่เหมือน เสือคอยจะกัดกินนาง แต่ตอนนี้ก็มีเพิ่มขึ้นมาหนึ่งคน

แต่ยังดีเมื่อกี้ที่ได้จับชีพจรฮ่องเต้ มีเรื่องน่าสนใจ เกิดขึ้นเรื่องหนึ่ง และคงเป็นความลับที่น่ายินดีของ

วัง
พิจารณารอบคอบแล้ว ก็ต้องเสี่ยงดูแล้ว

“ข้าก็เฝ้าดูเจ้าเติบโตมาตั้งแต่เด็ก พ่อของเจ้าเพื่อ ข้าแม้แต่คู่ครองใหม่ก็ไม่มี ลำบากพวกเจ้าพ่อลูก จริงๆ” ฮ่องเต้ชิงหยู่พูดเบาๆ

“ฮ่องเต้ ขอเพียงแค่ไม่บอกท่านพ่อ อะไรหม่อมฉัน ก็ยอม”อันหลิงหยุนพยายามทำให้น่าสงสาร

ฮ่องเต้โบกมือ “ช่างเถอะ ไม่บอกหรอก ลุกขึ้น เถอะ”

“ขอบพระทัยฮ่องเต้”

อันหลิงหยุนค่อยลุกขึ้น แล้วอันหลิงหยุนก็มองไป ที่ฮ่องเต้ชิงหยู่พูด “ฮ่องเต้ สะดวกไปคุยด้านหลังกับ หม่อมฉันได้หรือไม่”

ฮ่องเต้รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย มองกงชิงวี่ที่อยู่ข้างๆ แล้วลุกขึ้น “คงจะร้องเรียนเรื่องของเจ้าแล้ว”

เต่ซิงหยู่ไปที่คงทิ้ง

ลงสิงวพด้วยความเย็นชา “หย่าเหรอ ฝันไปเดอะ

พูดจบก็เดินออกจากประตูไป

อันหลังหยุนทำตาเหลือก ช่างเป็นคนที่เยื่อหยิ่ง พิเรน ไม่ชอบแต่กับพยายามยื้อไว้

ฮ่องเต้นั่งลง “เชิญพูด ต้องการร้องเรียน เรื่องหย่า

ใช้ไหม

ไม่ใช่ทั้งนั้น

อันหลิงหยุนก้มหน้าไม่กล้าเงย

ช่องเชิงหยุดมองด้วยสายตาที่เย็นชาสักพัก เจ้ารู้ ชั้นเทรอ”
“ช่องเค้ หม่อมฉันไม่รู้ว่าฮ่องเต้กำลังพูดอะไร แต่ หม่อมฉันมีเรื่องที่ไม่รู้ว่ควรถามหรือไม่”

อันหลิงหยุน ณ ตอนนี้ไม่กล้ายอมรับเรื่องใดๆ ท่าน ยังไม่ใช่ฝ่ายเดียวกัน

แต่นางก็ฟังออก ว่าฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่รู้ว่าเกิดเรื่อง อะไร

“ตั้งแต่เด็กข้าก็มีโรคมากมาย ตอนหนุ่มไม่ใช่ว่า ไม่มีทายาท แต่ก็ได้เสียไปแล้ว หลังจากนั้นก็ไม่เคย มีอีกเลย เท่าที่เจ้าดู อายุของข้ายังมีโอกาสหรือไม่”

อันหลิงหยุนเข้าใจดี ฮ่องเต้ก็รู้ แต่ท่านแกล้งมอง ไม่เห็น ทำเป็นไม่รู้

“ฮ่องเต้ หม่อมฉันไม่กล้าคาดเดาไปเอง” อันหลิง หยุนกังวล หลายสิบปีที่มีบุตรยาก หากเป็นขั้นเองคง พูดง่าย ถ้าไม่งั้น….ที่ชวยคงเป็นนาง
บอกว่ามีทายาทที่เสียแล้ว นางรู้ได้อย่างไรว่าเป็น

เรื่องจริงเท็จ

“ถ้าอย่างงั้นก็ดูให้ข้าหน่อย”

ฮ่องเต้ชิงหยู่ยื่นมือออกไป กำลังรออันหลิงหยุน เข้ามา อันหลิงหยุนเอาความกล้าคลานเข้าไปหา ฮ่องเต้ชิงหยู่ กดลงที่แขน สักพักก็พูดขึ้น “ฮ่องเต้ไม่ ได้ป่วย ”

“จริงเหรอ” ฮ่องเต้ชิงหยู่ถาม สายตาเต็มไปด้วย

ความจริงจัง

“จริงแท้แน่นอน”

“มีวิธีรักษาเหรอ”

“มี”

อันหลิงหยุนสามารถแน่ใจได้ หากไม่ใช่เป็นมาแต่

กำเนิด ก็มีทางรักษา
อันหลิงหยุนแปลกใจมาก ตอนที่กำลังวิเคราะห์ มือ กดลงไป ในใจก็รู้แล้วว่านี้ไม่ใช่มีโรค แต่เพราะมีคน วางยา ที่เข้าไปดับฮอร์โมนเพศชาย ไม่ใช่เกิดขึ้น โดยธรรมชาติของร่างกาย แต่กระนั้น สมรรถภาพ ของท่านยังดีอยู่ เพียงแต่ท่านถูกขวางไม่ให้มีบุตร

ก็เหมือนว่ากินยาคุมชนิดหนึ่ง ร่างกายถูกกดทับให้ เป็นหมัน

“ลุกขึ้นเถอะ ข้ารอให้เจ้ามาจัดยาให้ข้า” ฮ่องเต้ชิง หยู่เก็บมือกลับคืน อันหลิงหยุนถาม “ฮ่องเต้เรื่อง ในวันนี้”

“เรื่องที่ไม่ควรถามก็ไม่ต้องถาม ถือว่าเรื่องที่เจ้า ช่วยข้าเมื่อกี้ ก็เป็นผลงานและทดแทนไป”

อันหลิงหยุนหัวเราะเบาๆ เกี่ยวอะไรกับนาง หาโทษ ตำหนิเขาไปทั่ว

“ขอบพระทัยฮ่องเต้
อันหลิงหยุนลุกขึ้นมา รู้ว่าตัวเองยังสำคัญ เพียงแค่ สามารถรักษาฮ่องเต้ชิงหยู่ได้ นางก็ยังไม่ควรตาย ณ ตอนนี้เหตุการณ์เป็นแบบนี้

“เรื่องหย่าของเจ้า ข้าคิดว่าเจ้าคิดทบทวนอีกสักนิด ในเมื่ออ๋องเสียนไม่ต้องการหย่า ข้าก็ไม่อยากฝืนใจ เขา เจ้ารีบจับยาให้ข้าก่อน หากข้าหายป่วยแล้ว ข้า ดีใจขึ้นมา ก็สามารถรับปากความต้องการของเจ้า ได้”

“ใช่ หวังว่าร่างกายของฮ่องเต้หายในเร็ววัน และขอ ให้…ฮ่องเต้มีแต่เรื่องยินดี”

นางสามารถพูดอะไรได้บ้าง ก็ได้แต่ประจบประแจง

ฮ่องเต้ชิงหยู่เดินออกไป อันหลิงหยุนก็ตามออกไป

ในตอนนี้ด้านไม่เพียงแต่มีฮองเฮาหยุนชูกับกงชิงวี่ ยังมีอ็องตวนกงชิงหยินและพระชายาตัวจุนฉูฉ
ทั้ง 4 ท่านเห็นฮ่องเต้ชิงหยู่กับอันหลิงหยุนเดิน ออกมาจากด้านหลัง ก็คำนับฮ่องเต้ชิงหยู่

ฮ่องเต้ชิงหยู่กล่าว “เรื่องที่พระชายาเสียนต้องการ ที่จะหย่าข้าคงช่วยไม่ได้ แต่ว่าอ๋องเสียน…เจ้าไม่ ได้ชอบพระชายาเสียน ก็หย่าเถอะ ข้าคิดว่า หยุนเอ๋ อก็ไม่เลว”

พูดถึงเสินหยุนเอ๋อ ในใจอันหลิงหยุนแอบว่าฮ่องเต้ ช่างเจ้าเล่ห์ ตอนนี้มาพูดถึงเสินหยุนเอ๋อ ฮ่องเต้ชิงห ยู่ก็ไม่ให้นางมีโอกาสได้หย่า

แต่งกับใครก็เหมือนกัน กงชิงวีทุบกระถังแตก และ

ก็ไม่มีทางหย่า