บทที่ 89 จับสิ่งอัปยศ
บทที่ 89 จับสิ่งอัปยศ
อันหลิงหยุนตกใจแทบร้องไห้ออกมา รีบส่ายหน้า: “ท่าน
อ๋อง…
กงชิงวี่กอดอันหลิงหยุน: “ห้ามร้องโหวกเหวก ผู้อื่นจะ หัวเราะเอาได้
คงชิงวี่หายใจหอบอย่างรุนแรง อันหลิงหยุนมีหัวใจที่ตาย แล้ว ถูกขึ้นใจ ยังห้ามไม่ให้ร้อง โง่ไปแล้วรึไง!
ร่างกงชิงวีขยับขึ้น ก้มหัวลงแล้วจูบปากอันอ่อนนุ่มของ
อันหลิงหยุนต่อไป เขาก็แค่อยากลิ้มลอง
แต่นางยังคงบิด ราวกับปลาตัวเล็กตัวหนึ่ง ทำให้เขาจับ
ไม่อยู่ ความลื่นไหลจนคนเกลียด
“ห้ามขยับอีก” ดิ้นรนอยู่สักพัก กงชิงวี่จับมือทั้งสองของ
อันหลิงหยุน รวบไว้กัมหน้ามองนาง ทั้งโกรธและโมโห ตั้ง
นานแล้วไม่จูบสักที่ นางเอาแต่ส่ายหัว
อันหลิงหยุนยิ้มอย่างขมขื่น: “ท่านอ๋อง เช่นนี้ไม่สนุก”
“ข้าอยากสนุก”
กงชิงซีกัมหน้ามองหน้าอกอันหลิงหยุน หายใจหอบ รุนแรงยิ่งขึ้น นึกถึงคืนที่นางลูบคลำ ปลดเสื้อของนางกง ชิววี่กับหัวลงไป
แต่ดันคนมาเคาะประตูอย่างเร่งรีบในขณะนี้ อันหลิงหยุน ตกใจร้องอ้า เป็นอิสระจากการกดขี่ของกงชิง วี่ เข้าไปใน าห่มทันที ปิดอยู่ไม่ออกมา
สีหน้ากงชิงวี่นิ่งไป ลุกขึ้นมองไปยังประตู จัดเสื้อผ้าบน ร่าง พร้อมกับถามด้วยความโมโห “มีเรื่องคอขาดบาดตาย
อะไร?”
อาหยู่ตะลึง ท่านอ๋องเป็นอะไรไป?
“ท่านอ๋อง คนของจวนอ๋องตวนมาขอพบพ่ะย่ะค่ะ” อาหยู่
รายงาน
กงชิงหันไปมองคนที่อยู่ข้างหลัง: “ข้าจะรีบกลับมา ห้าม
ออกไป”
จัดเสื้อผ้าบนร่างกาย กงชิงวีเดินไปที่ประตูและถาม: “ผู้ใด จากจวนอ๋องดวนมา? ไม่มีแม้แต่นาม”
“ทูลท่านอ๋องท่านไปก็จะรู้ อาหยู่ไม่กล้าพูดพ่ะย่ะค่ะ”
อาหยู่พูดเช่นนี้ทำให้กงชิงหยุด อันหลิงหยุนก็ออกมุด ออกจากผ้าห่ม
กงชิงหันหลังมองไปยังคนที่อยู่บนเตียง อันหลิงหยุน ผมเผ้ากระเซิงน่าเวทนาอย่างมาก ขณะนี้ลูกออกมาจาก ผ้าห่ม: “คือจินจูฉูหรือเพคะ?”
ในตอนนี้จนฉูฉูเป็นคนที่ไม่น่าออกมามากที่สุด แต่ด้วย นิสัยของจนฉฉ ยิ่งช่วงเวลาเช่นนี้ก็ยิ่งมีโอกาสปรากฏตัว มากที่สุด เป็นไปได้ง่ายที่นางจะถูกสงสัยในเวลานี้
สีหน้ากงชิงวี่เย็นชา: “อย่าออกไป ข้าจะรีบกลับมา”
พูดจบกงชิงวี่หันหลังและจากไป อันหลิงหยุนตะลึงครู่ หนึ่ง ตามด้วยลงจากเตียงสวมใส่เสื้อผ้า เสื้อผ้าที่ฉีกขาด อันหลิงหยุนเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่สะอาดอย่ารวดเร็ว
พวกเขากลับมาไม่นาน จุนจูจูจะมาในเวลานี้ได้อย่างไร แล้วอ๋องตวนล่ะ?
แต่ถ้าไม่ใช่จนฉูจู แล้วจะเป็นผู้ใด?
อันหลิงหยุนจัดระเบียบเล็กน้อย เตรียมตัวไปจับชู้
อาหยู่เฝ้าอยู่นอกประตู เห็นอันหลิงหยุนประหลาดใจ ทันที: “พระชายา ท่านอ๋องบอกให้ท่านรออยู่ในห้องไม่ใช่ หรือพ่ะย่ะค่ะ?”
“อืม ข้านึกขึ้นได้ว่ามีธุระ เจ้าพาข้าไปหาเขา เร่งด่วน
มากๆ”
“พ่ะย่ะค่ะ”
อาหยู่หลอกง่าย เดินตามอันหลิงหยุนไปที่หน้าห้องโถง
ที่หน้าห้องโถงไม่มีคน อาหยู่บอกว่าอยู่ข้างห้องโถง อัน หลิงหยุนไม่สบายใจ อยู่ดีๆ ไปทำไมที่ข้างห้องโถง เรื่อง
อะไรไม่สามารถเปิดเผยได้
อันหลิงหยุนไปถึงข้างห้องโถง ขณะที่กำลังโมโห เห็นว่า ประตูข้างห้องโถงเปิดอยู่ และมีคนยืนอยู่ด้านนอกสองคน ถ่างเหอก็อยู่ด้วย
เมื่ออันหลิงหยุนปรากฎ ถางเหอกำลังเดินหน้าเข้าหา ทักทาย อันหลิงหยุนโบกมือทันที เป็นสัญญาว่าไม่ต้องพูด
ถางเหอลังเลครู่หนึ่ง ดูเหมือนว่าจะตั้งใจมาจับชู้
ถางเหอหันหน้าหนี และเฝ้าต่อไป
อันหลิงเดินไปที่หน้าประตูและหลบฟังอยู่ข้างนอก
ด้านในจุนจูจูสวมเสื้อผ้าชุดเดิม ผ้าขาวพันรอบศีรษะ หน้า ซีดเซียวจนน่ากลัว
กงชิงนั่งอยู่เก้าอี้ ถาม: “พี่สะใภ้สองมีเรื่องอะไร?”
จนจูจูตะลึง
“ท่านเรียกข้าว่าอะไร?”
น้ำตาไหลออกมาก่อนจะพูด จนฉูฉมีใบหน้าที่ทำให้คน หวั่นไหว ร้องไห้ได้อย่างน่าสงสาร
กงชิงกล่าวอย่างใจเย็น: “หรือพี่สะใภ้สองต้องการให้ข้า เรียกว่าพระชายาตวน?”
“ท่านพี่วี ท่านเป็นอะไร? ท่านรู้ทั้งรู้ว่าข้ามาหาท่าน ไม่ได้ อยากให้ท่านเรียกข้าว่าพี่สะใภ้สอง ท่านรู้หรือไม่คำว่าพี่ สะใภ้สองคำนั้นเจ็บปวดแค่ไหน? ท่านรู้หรือไม่ ว่าข้าปวด ใจเพียงใด”
จนฉฉทนไม่ได้ร้องไห้ออกมา
กงชิงวี่พูดกล่าว: “พี่สะใภ้สองมาในวันนี้ ข้านึกว่ามาพร้อม กับท่านพี่สอง หากรู้ว่ามีเพียงพี่สะใภ้สองข้าก็คงไม่มา พบ”
กงชิงวี่ลุกขึ้นยืน ต้องการจะไป
จนจูจูเซ่อ น้ำตาไหลพราก: “ท่านพี่วี่ ทำไมท่านถึงไร้ ความปรานีเช่นนี้ เพราะอะไรกันแน่?”
จนฉฉไม่เข้าใจ
กงชิงยืนด้วยมือไขว้หลัง จับมือ: “พระชายาตวน ข้ามี เรื่องสัพเพเหระมากมาย ขออภัยที่ไม่ได้ไปส่ง เชิญเถิด”
กงชิงวี่ก้าวเดินออกจากประตู อันหลิงหยุนหันไปมองผู้คน ที่เดินอยู่ใต้หิมะ หลังตั้งตรงและไม่สามารถโจมตีได้
ขณะกำลังเดินอยู่ รู้สึกเหมือนมีคนตามอยู่ข้างหลัง ทันใด นั้นก็หันมา เห็นอันหลิงหยุนสีหน้านิ่ง
เขาไม่โกรธอันหลิงหยุน มองไปยังถางเหอแทน ถางเห รีบพูด: “พระชายามาตอนไหนหม่อมฉันก็ไม่ทราบพ่ะยะ ค่ะ เมื่อทราบหม่อมฉันกำลังจะทูลรายงานท่านอ๋อง ท่าน อ๋องก็ออกมาพอดีพ่ะย่ะค่ะ”
“ดีมาก ถางเหอ ความสามารถในการปัดความรับผิดชอบ ของเจ้าทำให้ข้าแปลกหูแปลกตาจริงๆ ก่อนหน้านี้ทำไมข้า ถึงดูไม่ออก!”
ดวงตาคมกรีบของกงชิมวี่กรีดร้องไปยังถางเหอ เดินไป ตรงหน้าอันหลิงหยุน: “ข้ายังไม่ได้ทำอะไรนะ”
อันหลิงหยุนเหลือบมองถางเหอและอาหยู่ ขรุ่นคิด
อารมณ์สับสน
พูดอะไรหน่อยเถิด ไม่พูดจะรู้สึกผิด แต่หากพูดแล้ว ก็ หมายความว่ายอมรับความสัมพันธ์ของทั้งสอง?
ใบหน้าของอันหลิงหยุนดูอึดอัดนิ่งไปชั่วขณะ ครั้งนี้ไม่
ควรมาเลย!
“ท่านอ๋องข้าแค่เดินผ่าน
พูดจบอันหลิงหยุนหันแล้วเดินจากไป กงชิงวีรีบเดินตาม จากด้านหลัง: “โกหก ข้าก็เห็นอยู่ว่าเจ้าจ้องจับช้อยู่ที่หน้า ประตู”
อาหยู่สะดุ้ง มองกงชิงวี่ที่อยู่ข้างๆ แต่เขาไม่อาย หรือหายใจหอบ อาหยู่หันหน้าหนีและตามไปด้วยการ แสดงออกที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
จนฉูจูออกจากข้างห้องโถง มองดูทั้งสองที่ห่างไกลออก ไป สถานการณ์เกี้ยวพาราสีนั่นบาดตาจนจูฉ
จนฉฉออกจากจวนอ๋องเสียนอย่างช้าๆ ออกไปแล้วให้คนช่วยพยุงขึ้นรถม้า
อ๋องตวนกงชิงหยินซึ่งหลับไปแล้วนอนอยู่ในรถม้า จุนฉูฉ ยกมือขึ้นตบหน้าเขาทีหนึ่ง: ไม่ได้เรื่อง!”
สาวใช้มองดูจากนอกรถม้า ตกใจแทบกรีดร้องออกมา นั่นท่านอ๋องเชียวนะ!
จนจูจุมองไป แม้ว่าดวงตาจะดูนิ่งๆ แฝงไปด้วยเจตนาฆ่า
สาวใช้รีบคุกเข่า: “พระชายาใจเย็นเพคะ พระชายาโปรด ไว้ชีวิต แม้ข้าน้อยจะมีความกล้าหาญเต็มร้อยก็ตาม ก็ไม่ กล้าพูดเรื่องนี้ออกไป ข้าน้อยไม่เห็นอะไรเลยเพคะ!”
จนฉฉมองสาวใช้ตรงหน้าอย่างเย็นชา: “ไม่พูดจะดีที่สุด พูดไปก็ไม่มีอะไร บนโลกใบนี้ ตายไม่กี่คนจะเป็นอะไร ไป?”
“เพคะ เพคะ..”
สาวใช้ตัวสั่นคุกเข่าคำนับอย่างรวดเร็ว
ไสหัวไปเถอะ”
สาวใช้รีบถอยตัวออกจากรถม้า ลงจากรถยืนไม่มั่นคง แล้วนั่งลงที่พื้น ตกใจเหงื่อไหลท่วมตัวในวันที่อากาศ หนาว
คนขับรถม้าช่วยพยุงสาวใช้ลุกขึ้น ออกจากจวนอ๋องเสียน
ด้วยกัน
ถางเหอยืนอยู่ที่ประตูและอดสงสัยไม่ได้ นี่คือรถม้าของอ องตวน ไม่เห็นอ๋องตวน แต่องครักษ์ของอ๋องตวนอยู่ข้าง
นอก
ท่าทางของสาวใช้เมื่อครู่เห็นได้ชัดว่าเห็นบางอย่างที่ทาง ไม่ควรเห็น จึงตกใจเช่นนั้น
อันหลิงหยุนรู้สึกสะดุดเล็กน้อยเมื่อกลับไปที่พัก ต้องกลับ
ไปที่ห้องตนเอง หรือห้องของกงชิง
ห้องของกงชิงี่ได้รับการทำความสะอาดแล้ว แต่ดูกงชิง
วี่แล้วต้องการมาอยู่ที่ห้องฝั่งของนาง
แต่ว่า….
“ท่านอ๋อง ส่งถึงที่นี่ก็พอเพคะ ไม่ต้องเข้าไปแล้ว ท่าน อ๋องก็เหนื่อยแล้ว กลับไปพักผ่อนก่อน ข้าต้องคิดอย่าง รอบคอบเกี่ยวกับสิ่งที่จะเตรียมให้เสด็จแม่ ไม่สะดวก….”
เอี้ยด ประตูด้านหลังอันหลิงหยุนถูกผลักให้เปิดออก กง ชิงวี่เดินตรงไปทันที ไม่ให้โอกาสอันหลิงหยุนได้ปฏิเสธ
อันหลิงหยุนยึดตัวขึ้นชั่วขณะ ระงับความคลั่งไคล้ภายใน หันหน้าเข้าข้างใน กงชิงวี่กำลังเปลื้องผ้า! เขาต้องการทำ อะไร?
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ