บทที่ 87 สอบสวนในที่สาธารณะ

บทที่ 87 สอบสวนในที่สาธารณะ

นอกประตูมีคนมา อันหลิงหยุนกอดตัวเองแล้วรีบนั่งลง ใช้เสียงในลำคอทั้งกรีดร้องขึ้นมา

ประตูวิหารบรรทมรองเปิดออกกงชิงที่เป็นคนแรกที่ได้ยิน การเคลื่อนไหว คนวิ่งมุ่งหน้าไปยังวิหารบรรทมรอง

“หลิงหยุน!”

อ๋องตวนนึกอะไรขึ้นได้ ตามไปที่วิหารบรรทมรองหลัง จากนั้น ขณะนี้กงชิงวี่เข้าไปที่ประตูแล้ว

จนฉูฉนอนอยู่ที่พื้น หัวของจุนฉูฉูแตกเลือดออก ข้างๆ มือมีมีดด้ามหนึ่งขว้างอยู่ กงชิงขี่มองไปรอบๆ ทันทีให้ สุดท้ายเจออันหลิงหยุนสั่นไปทั้งอยู่ใต้เก้าอี้

เขาเห็นเลือดบนแขนของอันหลิงหยุนได้อย่างรวดเร็ว มีด

อยู่ห่างจากอันหลิงหยุนไม่ไกลนัก
เดินไปอย่างรีบเร่ง กงชิงวรีบหยิบผ้าออกมา ดึงแขนเสื้อ ของอันหลิงหยุนออก ใช้ผ้ามัดที่ที่แขนของอันหลิงหยุน

และไม่มองจุนฉูฉอีกเลย กงชิงซีกัมแล้วอุ้มอันหลิงหยุ นขึ้น หันหลังและเดินออกไปข้างนอก

อ๋องตวนเข้ามาเจอจุนซูจูนอนอยู่ที่พื้น ตกใจจนหน้าขาว

ซีด

“ฉ”

อ๋องตวนรีบอุ้มจุนจูบที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดขึ้น หัน

หลังวิ่งไปข้างนอก

“หมอหลวง หมอหลวง.

ออกไปอ๋องตวนตะโกนเสียงดัง ตื่นตระหนกตกใจจนทำ

อะไรไม่ถูก

ไม่ไกลออกไปกงชิงวีอุ้มอันหลิงหยุนที่กลัวจนตัวสั่น

เข้าไปที่พระตำหนักจรุงจิต
ฮ่องเต้ชิงหยู่ยังไม่ออกไป เมื่อเห็นกงชิงวี่เข้ามาในประตู

ก็อดไม่ได้ที่จะเสียสติ: “เกิดอะไรขึ้น?”

“มิทราบพ่ะย่ะค่ะ”

คงชิงที่เดินตรงไปที่เก้าอี้ข้างหน้า ตามด้วยพูดว่า: “ข้าเสีย มารยาทอย่างมาก ขอประทานอภัยฮ่องเต้”

ฮ่องเต้ชิงหยู่อ้าปากค้าง นี่คือการถวายบังคมต่อเขาหรือ?

“ท่านอ๋องอันทรงเกียรติ ธรรมเนียมอะไรกัน ดูเจ้าทำให้ พระตำหนักจรุงจิตของข้าเกิดบรรยากาศที่เลวร้าย เจ้ายัง กล้าดูแคลนข้า! ทหาร นำตัวอ๋องเสียนไปที่จวนขุนนาง ฝ่ายใน”

สวีกงกงตื่นตระหนกเล็กน้อย เกิดอะไรขึ้น!

พูดจบฮ่องเต้ชิงหยู่ก็หันไปและจากไป

สวีกงกงดูลำบากใจ: “อ๋องเสียน เชิญพะย่ะค่ะ!”
“อันหลิงหยุน”

กงชิงสะกิดอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนโอบกอดกงชิง ร้องไห้ในอ้อมแขนของเขา

“โอย เกิดอะไรขึ้นกับพระชายาเสียนพ่ะย่ะค่ะ?” สวีกงกง ตื่นตระหนก

กงชิงอุ้มอันหลิงหยุนขั้น: “สวีกงกง นำทาง”

สวีกงกงบนลานเล็กน้อย แต่คำพูดของฮ่องเต้ก็ต้อง ปฏิบัติตาม สงบสติอารมณ์และพากชิงที่ไปที่จวนขุนนาง ฝ่ายใน

กงชิงไปที่ห้องขังที่เตรียมไว้เป็นพิเศษสำหรับองค์ชาย ในวัง กระทำความผิด มีบางอย่างผิดปกติ ก็ต้องไปคิด ทบทวนในห้องประตูที่ปิดสนิท

เมื่อถึงหน้าประตูจวนขุนนางฝ่ายใน สวีกงกงโค้งคำนับ:

“อ๋องเสียน ข้างในอากาศหนาว ระวังสุขภาพพ่ะย่ะค่ะ”

“สวีกงกงกลับไปเถิด”
กงชิงวีไปที่จวนขุนนางฝ่ายในก็เหมือนกับการไปที่พระต่ำ หนักเฉาเฟิ่ง สวีกงกงตะลึงทันที เงยหน้ามองเห็นกงชิงวี เข้าไปในจวนขุนนางฝ่ายใน จึงสายหัวอย่างช่วยไม่ได้ หัน กลับไปรายงานฮ่องเต้ชิงหยู่

ในเวลานี้ฮ่องเต้ชิงหยู่เห็นจุนฉูฉูทั่วร่างกายเต็มไปด้วย เลือดต่อหน้าเขาค่อนข้างประหลาดใจ อ๋องตวนยืนยันว่า เป็นฝีมือของอันหลิงหยุน สีหน้าฮ่องเต้ชิงหยู่หม่นหมอง แม้แต่ฮองเฮาเสินหยุนชูก็ตกใจ นางมาหลังจากได้รับข่าว ทันทีที่ข้าไปในประตูฉันเห็นจนจูฉูหัวแตกนองเลือดอยู่ใน ห้องพระตำหนักจรุงจิต

อ๋องตวนเป็นทุกข์ใจ คอยอยู่ข้างๆ ตลอดเวลา หมอหลวง กำลังรีบวินิจฉัยและรักษา ตอนนี้ดูเหมือนไม่เป็นไรแล้ว

เป็นเพราะเสินหยุนชูกลัว ประหม่าเล็กน้อย

ฮ่องเต้ชิงหยู่กุมมือของนาง เช็ดเหงื่อที่ฝ่ามือให้นาง

สามีภรรยายืนอยู่ด้วยกัน เสินหยุนชูรู้สึกวิตกกังวลกับผล

ได้ผลเสียของตนเอง
บุคคลผู้นี้คือสามีของนางแท้ แต่นางเข้าใจมากกว่าผู้ใด

เขาไม่เคยเป็นของนางเลย

จนฉฉเงยหน้ามองอ๋องดวนด้วยดวงตาคลอ อ๋องดวนถาม ขึ้นทันที : “ยังเจ็บหรือไม่?”

ภาพตรงหน้าจุนฉูฉแล้ว เอาแต่ร้องไห้ ผ่านไปไม่นานก็ เป็นลมหมดสติอีกครั้ง

ฮองเฮาเงินหยุนซูถาม : “หมอหลวง เจ้าดูดีขึ้นบ้างหรือ

ยัง? เลือดไหลออกมาเยอะขนาดนั้น จะทำให้ไม่สบาย อะไรหรือไม่?”

หมอหลวงตอบจามความจริง: “ทูลฮองเฮา ห้ามเลือดไม่ เป็นไรแล้วพ่ะย่ะค่ะ แต่แรงที่ถูกเก้าอี้ฟาดหนัก ทำให้พระ

ชายาดวนทนไม่ได้ เกรงว่าจะเวียนหัวไปหลายวันพ่ะย่ะค่ะ”

“งั้นต้องดูแลให้ดี

เงินหยุนชูมองฮ่องเต้ชิงหยู่ที่อยู่ข้างๆ : “ฮ่องเต้ หม่อมฉัน

กลัวสิ่งนี้”
“อืม ไปพักผ่อนก่อน ข้าจะตามไปภายหลัง” ฮ่องเต้ชิงตบ ที่มือของเสินหยุนชู มองไปยังสวีกงกงที่เพิ่งกลับมา: “ไป เรียกคนไม่ได้เรื่องสองคนนั้นมาให้ข้า”

“หะ?”

สวีกงกงตะลึง สองคนไหน?

“ยังไม่ไปอีก?” สวีกงกงลังเลเล็กน้อย ฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่พอ และโกรธมาก สวีกงกงตัวสั่นด้วยความตกใจ

สวีกงกงรีบตอบรับแล้วออกไป

หลังจากนั้นไม่นาน อันหลิงหยุนก็ได้ยินเสียงมีคนมาเคาะ ประตู และในขณะนี้ถูกกงชิงวี่กอดอยู่ พวกเขาอยู่ในท่านี้ มาระยะเวลาหนึ่งแล้ว

อันหลิงหยุนแสร้งทำเป็นเหม่อลอย กงชิงกอดนางนั่งบน เก้าอี้ ไม่ปล่อยมือ และไม่พูดอะไร อันหลิงหยุนก็ไม่รู้ว่ากง ชิงวี่คิดอะไรอยู่

รู้เพียงแค่ว่า ตอนนี้เขาโกรธและโมโห
ได้ยินเสียงเคาะที่ด้านนอกประตูทันใดนั้นกงชิงวีก็ถามว่า:

“ยังกลัวอยู่หรือไม่?”

อันหลิงหยุนส่ายหัวราวกับว่าถูกครอบงำ กงชิงวี่อุ้มอัน หลิงหยุนขึ้นมาและลุกขึ้น: “ข้าดูเจ้าเดินไม่ไหวแล้ว ต้อง กลัวมากเป็นแน่”

อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ แต่กงชิงวีอุ้มนางและเดินไป

ที่ประตู

ผลักประตูออกสวีกงกงพร้อมกับผู้คนยืนอยู่ข้างนอก

“อ๋องเสียน พระชายาเสียนฮ่องเต้เรียกพบพ่ะย่ะค่ะ” สวี กงกงกล่าวด้วยความเคารพ

กงชิงวี่ถาม: “พระชายาตวนเป็นอย่างไรบ้าง?”

“พระชายาตวนไม่เป็นอะไร แต่นางไม่ได้สติเล็กน้อย หมอ หลวงบอกว่าคงต้องใช้เวลาปรับสภาพร่างกายสักพัก แต่ อ๋องดวนยืนยันว่าพระชายาเสียนเป็นคนก่อเรื่อง” สวีกงกง พูดเท่าที่รู้

กงชิงขี่มองหญิงที่อยู่ในอ้อมแขน อุ้มมุ่งหน้าไปยังพระตำหนักจรุงจิต

กลับถึงพระตำหนักจรุงจิตอันหลิงหยุนถูกอุ้มเข้าไปใน พระตำหนักจรุงจิต เข้าไปแล้วกงชิงวี่วางอันหลิงหยุนลง กับพื้น

“ข้าถวายบังคมฮ่องเต้”

กงชิงวี่ทำความเคารพ

ฮ่องเต้ชิงหยู่กล่าวอย่างโมโห”เกิดอะไรขึ้นกับพระชายา

ตวน?”

“ข้ามาก็เพราะเรื่องนี้พะย่ะค่ะ” กงชิงวีตอบกลับ มองไปยัง อ่องตวนกงชิงหยิน กงชิงหยินไม่ยอมแพ้

“น้องสาม เจ้าดูนางทำร้ายฉูg”

เป็นเรื่องยากที่กงชิงวี่จะตอบกลับอ๋องตวนอย่างไม่พอใจ

“ท่านพี่สองข้าไม่เข้าใจคำพูดของท่าน พระชายาเสียนไม่ได้ทำอะไร ท่านอย่าแยกแยะว่าอะไรถูกหรือผิดโดยที่ ไม่ถาม ถามก็จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

กงชิงหยินโกรธ : ถามอะไร นางไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่ นิด ฉฉหมดสติยังไม่ตื่น เจ้ายังต้องการถามอะไร?”

กงชิงวีหันไปมองกงชิงหยินด้วยท่าทางเย็นชา

“งั้นก็ฟังพระชายาเสียนว่าจะพูดอย่างไร

กงชิงกัมหน้ามองอันหลิงหยุนที่พื้น อันหลิงหยุนแสร้ง ทำเป็นลูกขึ้นไม่ไหว: “ฮ่องเต้ หม่อมฉันขาอ่อนไร้เรี่ยวแรง ไม่สามารถลุกขึ้นได้ฮ่องเต้โปรดอภัยด้วยเพคะ”

“พูดก่อนเถิด เกิดอะไรขึ้น” เห็นได้ชัดว่า ฮ่องเต้ชิงหยู่ หมดความอดทนเพราะปัญหา

อันหลิงหยุนกล่าวอย่างน้อยใจ: “ข้าและพระชายาตวนรอ อยู่ที่วิหารบรรทมรอง คิดไม่ถึงมีคนในชุดดำคนหนึ่งบุกเข้า มา ปิดใบหน้าในมือถือมีดด้ามหนึ่ง
ตอนนั้นหม่อมฉันตกใจมาก นึกไม่ถึงว่าพระชายาตวนจะ กล้าหาญขนาดนั้น ไปแย่งมีด หม่อมฉันมองว่าข้าและพระ ชายาตวนเป็นพี่น้องสะใภ้ จะปล่อยให้พระชายาตวนมีเรื่อง คนเดียวได้อย่างไร ดังนั้นจึงพุ่งเข้าไปเช่นกัน

ไม่คาดคิดพวกเราจะแย่งมีดมาได้ ในระหว่างที่แย่งมีด คนชุดดำคนนั้นก็ลนลาน หยิบเก้าอี้ขึ้นมาและตีบนร่างพระ ชายาตวน ข้าเห็นแล้วตกใจ ตะโกนเขาก็วิ่งหนีไป แต่หลัง จากนั้นข้าก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นอีก

อันหลิงหยุนพูดจบก็ร้องไห้ฮ่องเต้ชิงหยู่แปลกใจ: “วิหาร บรรทมรองจะมีคนบุกเข้าไปได้อย่างไร ผู้คุมในพระราชวัง ไม่ทราบเลยหรือ?”

“เสด็จพี่ ไม่ควรฟังเรื่องหลอกลวงของนาง จะมีมือสังหาร ในพระราชวังได้อย่างไร?”

กงชิงที่มองไปอย่างช่วยไม่ได้ : “พระชายาของข้ามือไร้ เรี่ยวแรง แม้แต่ลุกขึ้นนางยังไม่มีแรง เอาแรงที่ไหนไป ทำร้ายคนได้ โดยเฉพาะก่อนเข้ามา ข้าและพระชายามีสวี กงกงคันตัวด้วยตนเอง เป็นไปได้หรือว่ามีดนั่นจะบินมา?”อ๋องสวนหน้าซีด พูดไม่ออก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ