บทที่ 84 บังเอิญพบกับจิ้งจอกหางสั้น
บทที่ 84 บังเอิญพบกับจิ้งจอกหางสั้น
อันหลิงหยุนรีบเดินไปที่ใต้หินก้อนใหญ่ หมอบลงและ มองเข้าไปข้างใน ดึงหญ้าออกพบว่าดินบนพื้นดินจะแตก ต่างจากที่อื่นเล็กน้อย เหมือนร่วนๆ
แต่ดินชนิดนี้แตกต่างกับดินที่อื่นอยู่บ้าง หากเป็นฝีมือคน เนื้อดินควรจะนุ่มกว่านี้ เนื้อดินที่นี่เหมือนเคยถูกอะไรบาง อย่างพรวน
อันหลิงหยุนใช้มือขุดอยู่พักหนึ่ง ดินข้างใต้อ่อนนุ่ม ทั้งหมด รู้สึกได้ถึงบางส่วนอ่อนนุ่ม บางส่วนแข็ง
อันหลิงหยุนดีใจ ลุกขึ้นต้องการผลักก้อนหินใหญ่ออกไป ไม่อย่างงั้นก็ขุดดินข้างใต้ไม่ได้
ผลักอยู่สองที่ผลักไม่ไหว สีหน้ากลุ้มใจ
“ลุกออกไป”
กงชิงวี่สีหน้าเย็นชา หญิงผู้นี้ปล่อยเขาไว้ไม่ขอให้ช่วยเหลือ ผลักด้วยตนเอง โง่จริงๆ ทำราวกับว่านางมี กำลัง
อันหลิงหยุนหลบไปอย่างเชื่อง กงชิงวี่ยกฝ่ามือขึ้น สูดลม หายใจ ออกแรงผลักขึ้นไป หินถูกผลักออกไปสองถึงสาม เมตรและหยุดลง
อันหลิงหยุนหยิบพลั่วและขุดลงไปที่พื้นทันที กงชิงวี่ถือ ตะเกียง เคลื่อนไหวอยู่ข้างบนอันหลิงหยุน ไม่นานอันหลิง หยุนนั่งยองๆ หยิบตะกร้าไม้ไผ่ที่นำมาจากด้านหลัง ด้าน ในเป็นปุยฝ้ายที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้แล้ว ปุยฝ้ายบรรจุใน ดอกบัว เป็นชั้นๆ มีความอบอุ่นเพียงพอ
อันหลิงหยุนหยิบเอาเนื้อดินชิ้นหนึ่งขึ้นมาวางลงไปใน ตะกร้าไม้ไผ่ทุกอย่างพร้อมแล้ว อันหลิงหยุนจึงลุกขึ้นจาก พื้นอย่างมีความสุข
“ขอบพระทัยอ๋องสำหรับความช่วยเหลือเพคะ” ไม่ลืม
ขอบคุณ
กงชิงวิ่งมองไปที่ใบหน้าของอันหลิงหยุน ใช้กำลังมากเกิน ไป หน้าแดงและหอบ แต่ก็ไม่น่ารำคาญเท่าไหร่
ไปเถิด”
กงชิงหันหลังเดินลงภูเขาสือหลี่ อันหลิงหยุนตามมาจาก ด้านหลัง
ทั้งสองเดินทีละคนเป็นเวลาครึ่งชั่วยาม ท้องฟ้าเริ่มมีหิมะ
ตก
อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมองทั้งภูเขาสือหลี่ว่างเปล่าและ มืด หิมะตกเส้นทางบนเขาก็เดินยากมากขึ้น เพียงแค่แสง จากตะเกียงในมือกงชิง วี่ ลงไปต้องเป็นอันตรายแน่นอน
อันหลิงหยุนรู้สึกกังวล : “หากตกหนัก เราจะลงไปได้ อยากอย่างลำบาก”
“รีบเดินเข้า ยังมีโอกาสลงไป” กงชิงวี่เร่งฝึก้าว อันหลิง หยุนก็ไม่กล้ารอช้า แต่ตอนขึ้นมานางเดินเร็ว แถมยัง ไม่สังเกตเส้นทาง ลงไปหากก้าวประมาทจะเกิดเรื่องได้ นอกจากนี้ ฟ้ามืดแล้วและควรเดินช้าๆ เดินอย่างตอนนี้ จะ เกิดเรื่องได้ง่าย
ดินลงไป อันหลิงหยุนรู้สึกลื่นที่เท้า คนล้มลง กงชิงคว้าอันหลิงหยุนเอาไว้ใช้แรงที่มีอ อันหลิงหยุนกอดเอว คงชิง แนบอยู่ในอ้อมแขนของเขา
อันหลิงหยุนตกใจมากหัวใจเต้นรั่ว กอดกงชิงวี่ด้วยมือทั้ง สองข้างแน่น
มือทั้งสองกงชิงวิ่งกอดอันหลิงหยุน : เป็นอย่างไรบ้าง?
“ค่อยยังชั่วเพคะ
อันหลิงหยุนตกใจไม่เบาออกมาครู่เดียวกำลังจะก้าวออก ไป เท้าลิ่นเกือบจะล้ม กงชิงที่ใช้มือจับนางไว้ :”อย่าขยับ
อันหลิงหยุนผงกหัว: “ขอบพระทัยเพคะ”
“ก้าวตามรอยเท้าของข้า”
กงชิงวี่จับมืออันหลังหยุนแน่น เท้าเหยียบมั่งคงแล้ว
“ตามมา
“เพคะ”
อันหลิงหยุนเหยียบตามรอยเท้าของกงชิงวี่ แม้จะเดิน ค่อนข้างเหนื่อย แต่ไม่อันตราย
ทั้งสองลงจากภูเขาสือหลี่อาหยู่มองไปยังทั้งสองที่เดิน
มาทันที เห็นว่าอันหลิงหยุนและกงชิงที่ปลอดภัย อาหยู่
ถาม: “ท่านอ๋อง กลับเลยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”
“หนทางในตอนกลางคืนเดินทางลำบาก พักคืนหนึ่ง ข้า
ต้องรอนาง”
“พ่ะย่ะค่ะ”
หาหยู่รีบเร่งไปเตรียมตัว กงชิงที่เข้าไปในรถม้าทันที หัน หลังดึงอันหลิงหยุนขึ้นไปด้วย
ทั้งสองจับมือสร้างความอบอุ่น ทำให้อันหลิงหยุนมองไป ที่กงชิงวี่อย่างสงสัย แต่ก่อนเขาไม่ใช่แบบนี้
เข้าไปในรถม้าอันหลิงหยุนถอดรองเท้า เริ่มถอดเสื้อคลุม ร่างกายเปรอะเปื้อน ใส่ไม่ได้อีกต่อไป อันหลิงหยุนสวมชุด ด้านในห่มผ้าห่มอยู่ในรถม้า อาหยู่ส่งเตาผิงเข้ามาให้ ก็ทำให้อบอุ่นมากขึ้น
“มาหาข้า”
กงชิงวี่ถอดเสื้อคลุมและรองเท้า ขณะนี้พักพิงอยู่อีกด้าน หนึ่งของรถม้า
อันหลิงหยุนลากผ้าห่มไปยังข้างกายกงชิง ร่างพิงอยู่อีก ฝั่ง นำผ้าห่ม นำผ้าห่มห่อทั้งสองเอาไว้
ในรถม้ามีผ้าห่มเพียงผืนเดียว นางใช้แล้ว จึงเรียกนางเข้า
มา
กงชิงวิ่มองไป ยื่นแขนไปที่ใต้เอวของอันหลิงหยุน อัน
หลิงหยุนตัวเกรง ยื่นมือออกไปต้องการผลักออก กงชิง หน้านิ่ง: “อยากแข็งตายหรือ?”
มืออันหลิงหยุนค่อยๆ คลายออก ที่จริงแล้ว ต้องการผ่าน พันค่ำคืนที่เหน็บหนาวในป่า กอดกันเพื่อความอบอุ่นเป็น ทางเลือกที่ดีที่สุด
โดยเฉพาะ ชายยุคโบราณสามารถเลือกหญิงสู่ขอแต่ง กลับบ้านไปทั่วได้ กอดก็ไม่สำคัญ ในเมื่อนางอยู่ในสถานะพระชายาเสียน
อันหลิงหยุนที่ถูกกอดกัมหน้า ในใจเต้นรัว
ไม่รู้ว่าร่างเดิมตายใจแล้วหรือยัง ทุกครั้งที่พวกเขาใกล้ ชิดกัน มีโอกาสเช่นนี้ อันหลิงหยุนมักจะรู้สึกถึงความกระ สับกระส่ายของสิ่งนั้น
พิงบนตัวข้า
กงชิงที่ออกคำสั่งอันหลิงหยุนพิงไปอย่างหมดหนทาง
ท่านอ๋อง ” อันหลิงหยุนเรียกเขา
ว่า”
ทำไมเราไม่กลับไปรอผู้ใดเพคะ?
พรุ่งนี้เช้าจะรู้เอง
อันหลิงหยุนเหนื่อยแล้ว ระหว่างที่พูดก็มีอาการง่วงร่างกายถูกปกคลุมด้วยความอบอุ่น นางมีความต้องการที่ จะนอนหลับจริงๆ
เป็นผลให้นอนหลับตลอดทั้งคืน อันหลิงหยุนจึงตื่นขึ้นมา
นางลืมตาก็พบว่านอนอยู่กับกงชิง คนสองคนโอบกอด กัน ใบหน้าของนางแนบอยู่ที่อ้อมอกของกงชิง เสื้อผ้า
ของกงชิงวี่ถูกนางแหวกออก เสื้อผ้าของนางก็ยุ่งเหยิง ภาพไม่น่าดูเลย อันหลิงหยุนไม่ได้ดู พลิกตัวใช้มือปิดตา
ไว้
กงชิงวี่ค่อยๆ ลืมตาขึ้น ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในรถม้าเมื่อ คืนนี้ อดนึกถึงกลิ่นหอมอ่อนๆ ในอ้อมแขนไม่ได้
อันหลิงหยุนพยายามนิ่ง ลุกขึ้นจากอ้อมแขนกงชิง วี่ มอง กลับไปยังกงชิงวี่อย่างอึดอัด พบว่าดวงตาของเขาปิดอยู่ ยังไม่ตื่น จึงรีบเร่งแต่งตัว
ออกจากรถม้าอันหลิงหยุนมองไปทั่วทั้งภูเขาที่ปกคลุม ไปด้วยหิมะจากด้านนอกรถม้า
ร่างกายถูกปกคลุมด้วยความอบอุ่น นางมีความต้องการที่ จะนอนหลับจริงๆ
เป็นผลให้นอนหลับตลอดทั้งคืน อันหลิงหยุนจึงตื่นขึ้นมา
นางลืมตาก็พบว่านอนอยู่กับกงชิง คนสองคนโอบกอด กัน ใบหน้าของนางแนบอยู่ที่อ้อมอกของกงชิง เสื้อผ้า
ของกงชิงวี่ถูกนางแหวกออก เสื้อผ้าของนางก็ยุ่งเหยิง ภาพไม่น่าดูเลย อันหลิงหยุนไม่ได้ดู พลิกตัวใช้มือปิดตา
ไว้
กงชิงวี่ค่อยๆ ลืมตาขึ้น ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในรถม้าเมื่อ คืนนี้ อดนึกถึงกลิ่นหอมอ่อนๆ ในอ้อมแขนไม่ได้
อันหลิงหยุนพยายามนิ่ง ลุกขึ้นจากอ้อมแขนกงชิง วี่ มอง กลับไปยังกงชิงวี่อย่างอึดอัด พบว่าดวงตาของเขาปิดอยู่ ยังไม่ตื่น จึงรีบเร่งแต่งตัว
ออกจากรถม้าอันหลิงหยุนมองไปทั่วทั้งภูเขาที่ปกคลุม ไปด้วยหิมะจากด้านนอกรถม้า
อาหยู่กำลังก่อไฟ ดูเหมือนกำลังเตรียมทำอาหาร
อาหยู่ลุกขึ้นเมื่อเห็นอันหลิงหยุน: “พระชายา”
“ให้ข้าช่วยอะไรหรือไม่?” อันหลิงหยุนเดินไปข้างหลังอา หยู่ อาหยู่ล่ากระต่ายมาตัวหนึ่ง เตรียมตุ้นเนื้อกระต่าย
“ไม่เป็นไรพ่ะย่ะค่ะ พระชายาไม่ต้องทำอะไรทั้งสิ้น”
“งั้นข้าไม่ช่วยแล้วนะ ข้าไปเดินรอบๆ”
อันหลิงหยุนไม่อยากเจอกงชิง ความซับซ้อนในใจที่พูด
ไม่ออก
ทิวทัศน์ของภูเขาสือหลี่ไม่เลว อันหลิงคิดว่าจะเดินรอบๆ
ใต้ภูเขาภูเขาสือหลี่
เดินไประยะหนึ่งอันหลิงหยุนพบว่ามีรอยเล็บเท้าของสัตว์ บางอย่างที่พื้น อันหลิงหยุนมองไปรอบด้าน หรือจะเป็น
กระต่าย?
นึกได้ว่าอาหยู่ล่ากระต่ายมาได้ตัวหนึ่ง อันหลิงหยุนจึง อยากจับตัวหนึ่ง สร้างความภาคภูมิใจสักหน่อยก็ดี
มองหารอยเท้าอันหลิงหยุนเดินไปพบกับรูรหนึ่ง อันหลิง หยุนนั่งลงมองไปที่ปากทางเข้ารูตอนแรกคิดว่ากระต่ายจะ อยู่ในรู ยื่นมือลงไปจับ อันหลิงหยุนจับโดนบางสิ่งที่เปียก ชั้น
ดึงมือกลับมาดู เป็นเลือด
อันหลิงหยุนคุกเข่าอยู่ที่พื้นมองไปยังข้างใน ข้างในมี อะไรบางสิ่งอยู่จริงๆ แต่สภาพแทบทนไม่ไหวแล้ว
ยื่นมือเข้าไปอีกครั้ง อันหลิงหยุนลากสัตว์น้อยในรูออกมา ตอนแรกคิดว่าเป็นกระต่าย นึกไม่ถึงว่าจะเป็นหมาจิ้งจอกที่ หางสั้น
หมาจิ้งจอกหางสั้นจ้องมองอันหลิงหยุนด้วยคู่ดวงตาสี เข้ม อันหลิงหยุนถูกมองจนไม่สามารถทนเห็นได้
ได้ข้ารักษาให้เจ้า แต่เจ้าต้องให้ความร่วมมือกับข้า”
อันหลิงหยุนไม่รู้ว่าหมาจิ้งจอกหางสั้นจะสามารถฟังเข้าใจหรือไม่ โดยสรุปนางรักษาบาดแผลที่ขาให้กับ หมาจิ้งจอกหางสั้น ดำเนินการพันแผลเรียบร้อย
หมาจิ้งจอกหางสั้นเหมือนไม่ค่อยรู้สึกตัว อันหลิงหยุนอุ้ม หมาจิ้งจอกหางสั้นกลับไปที่รถม้า
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ