บทที่ 83 ตามหาหนอนไหมน้ำแข็ง ณ ภูเขาสือหลี่
บทที่ 83 ตามหาหนอนไหมน้ำแข็ง ณ ภูเขาสือหลี่
มีดแล้วหลังจากออกมาจากบ้านตระกูลจุน อันหลิง หยุนพูดประโยคแรกกับกงชิงวี่หลังจากขึ้นรถม้า: “ขอบพระทัยท่านอ๋องสำหรับความกรุณา ให้ไข่มุกราตรีกับ
ข้า”
กงชิงวียักคิ้ว: “ใช่ข้าให้เจ้า แต่ไม่ได้ให้เฉยๆ มีข้อแลก เปลี่ยน”
“ถ้างั้นท่านอ๋องต้องการอะไรตอบแทนเพคะ?” อันหลิง หยุนไม่ใช่คนโง่ ของดีเช่นนี้เรื่องอะไรกงชิงวี่จะโยนให้ นางง่ายดายได้อย่างไร
พังพอนกล่าวทักทายปีใหม่กับไก่ ไม่น่าไว้วางใจ!
“ข้ายังไม่ได้คิดเรื่องนี้ เอาไว้ก่อนเถิด”
อันหลิงหยุนรีบพูด: “ขอบพระทัยท่านอ๋องเพคะ”
“ที” เห็นประโยชน์ก็ลืมคลองธรรม
รถม้ากลับมาถึงหน้าประตูจวนอ๋องเสียนอันหลิงหยุนพูด ขึ้น: “ท่านอ๋อง ข้าต้องการที่จะออกไป”
“อม”
“จัดเตรียมวัตถุดิบสำหรับเครื่องสำอางไว้กับไทเฮาดังนั้น จึงจัดทำยากหลาบออกมา แต่วัตถุที่ขาดไม่ได้ต่อไปนี้คือ หนอนไหมเย็น ข้าต้องการไปตามหาเพคะ”
อันหลิงหยุนตัดสินใจเด็ดขาดว่าจะไป แต่เรื่องหนทางนาง ไม่ได้พูด ต้องการนำเครื่องมือบางอย่างไปด้วย
“ต้องใช้จริงหรือ?” กงชิงวี่ถามอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
อันหลิงหยุนรีบพูด: “แน่นอนเพคะ”
“อาหยู่ ไปภูเขาสือหลี่” กงชิงวี่ออกคำสั่งแล้วจะไป อัน หลิงหยุนหยุดเอาไว้
“ข้ายังมีเครื่องมือบางอย่างไปด้วย ท่านอ๋องรอก่อน ข้าจะ
รีบกลับมาเพคะ”
ลุกขึ้นอันหลิงหยุนออกจากรถม้า กงชิงวี่เปิดม่านรถม้าขึ้น มองไปยังด้านนอก เห็นเพียงอันหลิงหยุนยกกระโปรงขึ้น วิ่งอย่างรวดเร็ว เพียงแค่กะพริบตาก็เข้าไปในจวนอ๋องแล้ว
“อาหยู่
“พ่ะย่ะค่ะ”
อาหยู่รีบลงจากรถม้า ตามอันหลิงหยุนเข้าไปในจวน
อันหลิงหยุนไปครึ่งชั่วยามแล้ว กงชิงตื่นขึ้นจากการหลับ ใหล กำลังจะลงรถ อันหลิงหยุนขึ้นมาจากด้านนอกรถม้า
อาหยู่วางตะกร้าใบหนึ่งไว้หน้ารถม้า อันหลิงหยุนโยนห่อ สัมภาระในมือเข้าไปในรถม้า นั่งลงและหายใจหอบ
“ข้าคิดว่าพระชายาหลับไปแล้ว?” ให้เขารอนานขนาดนี้ นางเกรงใจเช่นกัน
“หนอนไหมเย็นซ่อนไว้ในดินก่อนที่จะโตเต็มที่ โดย ทั่วไปแล้ว หนอนไหมเย็นเป็นไข่หนอนไหมชนิดเดียวที่สามารถอยู่รอดในฤดูหนาวได้ หากหม่อมฉันหาได้รังหนึ่ง ก็น่าจะเพียงพอเราใช้แล้ว แม้จะเรียกว่าหนอนไหมเย็น แต่ การผสมพันธุ์ของมันก็ไม่ต่างจากหนอนไหมอื่นๆ เพียง เพราะพวกมันสามารถจำศีลในดินได้ ออกมาได้อีกครั้งใน ฤดูใบไม้ผลิ นั่นจึงเรียกว่าหนอนไหมเย็น
นอกจากนี้…” อันหลิงหยุนลังเลเล็กน้อย
“นอกจากนี้อะไร?”
กงชิงวี่ไม่มีความอดทนรอนอกจากนี้อะไรนั่นของอันหลิง
หยุน
อันหลิงหยุนชำเลืองมองกงชิง วี่: “ข้าก็ได้ยินมาว่า เส้น ไหมที่หนอนไหมเย็นคายออกมาเป็นน้ำแข็ง ในความหนาว เย็น”
อันหลิงหยุนไม่เชื่อเรื่องนี้ในตอนแรก แต่ยังไงการบันทึก ในศาสตร์ทางการแพทย์ก็ต้องมีวัตถุประสงค์ของมัน
ก่อนหน้านี้ อันหลิงหยุนรู้เรื่องหนอนไหมเย็นชนิดนี้แต่ไม่เคยได้สัมผัส คราวนี้ดูเหมือนว่าจะต้องทำความรู้จัก
ให้ดี
กงชิงขี่มองไปที่อันหลิงหยุนโดยไม่ได้ตั้งใจ หญิงผู้นี้บ้าๆ บอๆ อยู่วันยังค่ำ คำพูดของนาง…
ไม่มีคำเท็จแม้แต่ประโยคเดียว แต่หนอนไหมคายเส้น ไหมออกมาจะเย็น นี่เป็นเรื่องที่เหลวไหลอยู่บ้าง
กงชิงวี่หรี่ตาลงร่างสั่นโยกไปกับรถม้า นึกถึงอันหลิงหยุน นั้นเป็นคนที่ลึกลับ ยังมีอะไรที่เหลวไหลได้อีก
รถม้ามาถึงภูเขาสือหลี่สองคนก่อนหน้านี้กำลังพักผ่อน อาหยู่หยุดรถม้าอันหลิงหยุนลืมตาตื่นขึ้นมาทันที ลุกขึ้น และเดินออกจากรถม้า
เหมือนฟ้าร้องและฟ้าผ่า ถือสัมภาระและลงจากรถม้า
ใบหน้าหล่อเหลาของกงชิง วีนิ่ง ลุกขึ้นออกจากรถม้า น้ำ เสียงต่ำ: “รีบเร่งอะไร?”
อันหลิงหยุนตอบว่า: “เมื่อมืดแล้วจะหายาก ต้องรีบหน่อย เพคะ”
กงชิงวี่ออกจากรถม้าและมองไปรอบๆ สักพัก
เนินเขาที่แห้งแล้งอยู่ตรงหน้า สถานที่แบบนี้มีหนอนไหม เย็น กงชิงวี่แสดงความสงสัย
“เจ้าแน่ใจนะว่าพวกเขาไม่ได้โกหกเจ้า?” กงชิงวีสงสัย อย่างหนัก เหมือนหญิงผู้นี้โดนหลอกยังไงไม่รู้
เขายังไม่เคยได้ยินหนอนไหมเย็น แต่ดูจากการ แสดงออกของเหล่าหมอจวน ต้องเป็นของดี
หากสามารถขายได้เงินหนึ่งร้อยสิบเหรียญ แล้วเหตุผล อะไรที่พวกเขาต้องบอกตำแหน่งของหนอนไหมเย็นให้ผู้ อื่น
“ข้าคิดว่ามี ข้าหาดู ท่านอ๋องรอข้านะเพคะ”
อันหลิงหยุนก็เข้าใจ ในจวนอ๋องเสียนไม่มีผู้ใดให้ความ สนใจนางจริงๆ ดังนั้นจึงเป็นไปได้ที่จะโกหกนาง
แต่หากนางไม่หา จะรู้ได้อย่างไรว่าถูกคนโกหกหรือไม่
หนอนไหมเย็นมีความสำคัญกับนางมาก ไม่ได้นางก็ไม่
แล้วใจ !
กำพลัวอันหนึ่งอันหลิงหยุนเดินมุ่งไปยังบนภูเขาสือหลี่ อาหยู่มองไปยังกงชิงวี่: “ท่านอ๋อง เราทำอะไรพ่ะย่ะค่ะ?”
“เจ้าอยู่นี่ ข้าไปดู”
พูดจบกงชิงที่ตามหลังไป ครั้งที่แล้วตามหาหมาจิ้งจอก หางสั้นและวิ่งหนีไป ไม่แน่คราวนี้อาจจะหาเจอ
ทั้งสองเดินออกไปไกลอาหยู่กลับไปที่รถม้าและรอ
อันหลิงหยุนหาในสถานที่มากมายระหว่างทาง แต่ไม่พบ
: ตามหาจนกระทั่งฟ้ามืดอันหลิงหยุนไม่ค่อยกังวลนัก “หรือจะถูกหลอกเข้าแล้วจริงๆ?”
“กลับไป ข้าไม่ปล่อยไว้แน่!” กงชิงวี่เดินอย่างอารมณ์เสีย และหงุดหงิด มองหญิงที่แขนและขาอ่อนแรงตลอดทาง ทั้งขุดและหาใต้โขดหินอย่างเต็มกำลัง รู้สึกไม่
พอใจอย่างมาก
คนอื่นหลอกเจ้า เจ้าก็รอให้หลอก?
อันหลิงหยุนพิงด้ามพลั่ว รอคอยด้วยวิตกกังวลพูดขึ้น “อยู่ที่ไหนกันแน่นะ?”
สีหน้ากงชิงวี่แย่: “กลับเถิด ข้าไปตามหมอจวนมา”
“เอามาก็ไม่มีประโยชน์ ไม่แน่อาจจะเสียหายไปเป็นปีแล้ว เอามาก็ไม่มีประโยชน์ หากรอให้กลายเป็นมอดแล้ววางไข่ ยังมีเวลาสิบยี่สิบวัน รอไม่ไหวจริงๆ”
อันหลิงหยุนก็จนปัญญาจริงๆ
กงชิงวี่ถาม: “อะไรคือเสียหายเป็นปี?”
“ก็คือได้มาก็เป็นอายุที่ไร้ประโยชน์ ตามที่หมอจวนบอก เป็นเวลานานแล้วที่เขาได้หนอนไหมเย็น หากข้าเดาไม่ ผิด แม่ของเขาต้องเคยใช้แน่นอน หนอนไหมเย็นนั้นใช้ได้ เฉพาะเส้นไหม หมอจวนบอกว่าใช้สำหรับบดเป็นผง แต่ผง ที่บดใช้ไม่ได้เลย สำหรับเส้นไหมนั้นสามารถใช้เป็นยาได้ แต่ก็ต้องอาเจียนออกมาทันทีถึงจะ ได้ สิ่งที่หมอจวนพูดเชื่อไม่ได้อยู่แล้ว
และหนอนไหมเย็นของหมอจวนไม่ครึ่งเดือนก็สิบวันแล้ว หากเป็นเช่นนั้น ที่ขอมาก็เป็นเหมือนเทียนกลางสายลมที่ เสียหายลอกคราบแล้ว ขอมาก็ใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้เลย
ในเมื่อข้ารู้ว่าไม่มีประโยชน์ ก็อย่าขอมาเลยเพคะ”
อันหลิงหยุนก็หมดหนทางเช่นกัน ร่างเดิมนิสัยไม่ดี ดังนั้น คนของจวนอ๋องเสียนเปรียบเสมือนมีจิตวิญญาณเดียวกัน ตั้งแต่ต้นจนจบคือเพื่อเอาคืนนาง
ลองถามนางหากไม่เข้าใจความจริงบางอย่าง น้ำหนอน ไหมเย็นมาใช้ ก็จะขอบคุณอย่างมาก
สีหน้ากงชิงวี่เริ่มสงบลง : “ในเมื่อรู้แล้วทำไมไม่เปิดโปง เจ้าโงไปแล้วหรือไง?”
อันหลิงหยุนหมดหนทาง: “ข้าทราบอยู่แล้วว่าพวกเขา รวมตัวกันเอาคืนข้า ข้ายังเปิดโปงในที่สาธารณะ หากพวก เขาไม่ได้มีความเกลียดชังเดียวกัน รอเอาคืนข้าอยู่ข้างหลังแน่นอน มันจะดีกว่าถ้าข้าทำเป็นไม่รู้ พวกเขาไม่ ประสบความสำเร็จ ข้าก็ไม่ต้องผิดหวัง”
ไม่ผิดหวัง?” สีหน้าของกงชิงมีดลงจนกลายเป็นเถ้า ถ่าน: “ข้าว่าเจ้าโง่ไปแล้ว”
“เป็นเช่นนั้น มีเล็กหน่อย” อันหลิงหยุนพูดติดตลก จริงๆ แล้วนางก็รู้สึก ตั้งแต่มาถึงที่นี่ สมองใช้งานไม่ง่ายเลย
หากเป็นอดีต จะมีใครเอาคืนได้ตามอำเภอใจขนาดนั้น เลยเหรอ?
พักผ่อนเพียงพอแล้ว อันหลิงหยุนเดินขึ้นไปภูเขาสือหลี่ คิดว่าจะหาไปเรื่อย ๆ
“หยุดหาเถิด กลับไปกับข้า ข้าจะคอยดู ใครมันกล้า บังอาจ ไม่ส่งหนอนไหมเย็นออกมากับข้า” แหกพวกเขา!
“ขอร้องคนอื่นเพิ่งพาตนเองดีกว่า เรื่องที่พวกเขาไม่ ยินยอม แม้ว่าจะตกลงอย่างฝืนใจก็ตาม ก็ไม่เต็มใจอยู่ดี สุดท้ายก็ทำได้ไม่ดี”
“ไหวพริบดีเก่งกว่าใครๆ ทำไมไม่เห็นเจ้าอธิบายเหตุผล
กับพวกเขา?”
แม้จะไม่พอใจ แต่ก็เดินตามนางไป
อันหลิงหยุนไม่ต้องการคุยกับกงชิงวี่ในสิ่งไร้ประโยชน์ เหล่านั้น จวนอ๋องเสียนมีปัญหากับนาง ก็ไม่ใช่แค่วันสอง วัน ถ้าเอาจริงเอาจัง หากนางไม่ฆ่าคนเหล่านั้น ก็ต้อง เครียดจนตาย จะดีกว่าหากเพิกเฉยไม่สนใจ
เดินมุ่งขึ้นไป อันหลิงหยุนพบก้อนหินขนาดใหญ่ สองคน ก็โอบล้อมไม่ได้ ยังมีหญ้าอยู่รอบๆ ตามหนังสือทางการ แพทย์ มอดไหมชอบที่แบบนี้มากที่สุด ไข่ไหมน้ำแข็งมี โอกาสมากที่จะนอนอยู่ข้างใต้
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ