บทที่ 82 มอบไข่มุกราตรีให้นาง

บทที่ 82 มอบไข่มุกราตรีให้นาง

พูดออกไปว่าไม่กินน่าขายหน้าขนาดไหน

กงชิงถลึงตาใส่อันหลิงหยุนด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีนัก: “ข้า อุตส่าห์ไม่กินรอเจ้า แต่เจ้าไปกินคนเดียวแล้ว ดูเหมือนว่า พระชายาอยู่ในจวนได้อย่างสะดวกสบายมากขึ้นเลยนะ ยัง มีคนทำอาหารให้พระชายาโดยเฉพาะด้วย?”

อันหลิงหยุนพูดไม่ออกไปชั่วขณะ นางต้องพูดอย่างไร?

ทันใดนั้น ท้องอันหลิงหยุนก็ส่งเสียง รู้สึกเก้อเขิน

กงชิงวี่เหลือบมองอันหลิงหยุนอย่างไม่มีความหมายอื่น ลุกขึ้นกล่าว: “รบกวนพระชายากินข้าวเป็นเพื่อนข้าอีกรอบ เถิด”

เป็นไปตามที่อันหลิงหยุนหวัง
มาถึงห้องอาหาร อันหลิงหยุนนั่งลงตามกงชิง ทั้งสอง เริ่มกินข้าว

ไม่มีใครพูดอะไร กินข้าวเงียบเป็นพิเศษ โดยเฉพาะอัน หลังหยุน กินเงียบจนน่าขนลุก

ที่ผ่านมากงชิงที่ไม่เคยรอนางกินข้าว ทำไมวันนี้ถึงรอนาง

ไม่เพียงเท่านี้ กงชิงวี่คืบกับข้าวให้นาง

มองดูอาหารนั้นราวกับเป็นยาพิษ อันหลิงหยุนตั้งใจที่จะ

กิน แต่ก็กลัวถูกทำร้าย

กินจนหมดอย่างลังเล อันหลิงหยุนถอนหายใจด้วยความ โล่งอก ในที่สุดก็กินหมด

“วันนี้อาหารไม่ถูกปากหรือ?” กงชิงวี่เห็นนางกินไม่มาก

นัก

ไม่หิวมั้งเพคะ” อันหลิงหยุนยิ้มอย่างสวยงาม ลุกขึ้น

ต้องการเดินจากไป
คงชิงวี่เช็ดปากช้าๆ เรียกนาง: เช้านี้ พระชายา กระวนกระวายจะไปที่ใดหรือ?”

อันหลิงหยุนจึงหยุด ไม่กล้าพูด ยิ้มให้กับกงชิงวีื่อย่าง

กระอักกระอ่วน

น่าเกลียดสุดๆ

วางผ้าที่อยู่ในมือลง กงชิงวีเดินไปยังด้านนอกประตู อัน หลังหยุนก้าวเดินตามหลัง ยิ่งนึกไม่ออกกงิงวี่คิดอะไร ก็ ยิ่งกระสับกระส่าย

เดินไปถึงด้านหน้า กงชิงที่นั่งลงถาม : วันนี้ยังยุ่งหรือ

ไม่?

อันหลิงหยุดคิดไม่ถึงว่าคงชิงจะเปลี่ยนเรื่องเร็วขนาดนี้ นางไม่ทันพิจารณาอะไรมาก พยักหน้าตอบรับ

วันนี้ยังมีกระบวนสำคัญมากที่ต้องทำเพคะ” พูดจบอัน หลิงหยุนก็ไปที่ม่านฉากกั้นนั่น

กงชิงที่มองไปที่กล่องต่างๆ บนพื้น สิ่งที่อยู่ภายในตรวจ นับเรียบร้อยแล้ว ส่วนที่เหลือคือการตรวจสอบบัญชีและเข้าไปในจวนของราชครูจน

กงชิงมองดูเวลา ลุกขึ้นพูดกล่าว: “เตรียมรถม้า”

“พะย่ะค่ะ

ผู้ที่อยู่ด้านนอกประตูตอบรับ อันหลิงหยุนก็ได้ยินชัดเจน นางรู้ว่าสิ่งเหล่านี้ต้องผ่านการตรวจสอบหลายครั้ง ดัง นั้นกงชิงวีก็ยุ่งที่สุดในเวลานี้เช่นกัน แม้ว่าราชวงศ์จะไม่ ขาดแคลนสิ่งเหล่านี้ แต่จะละเลยสิ่งเหล่านี้ไม่ได้เลย

แม้ว่าจะเป็นงานที่หย่อนยาน แต่ก็เป็นงานที่ละเอียดอ่อน และยุ่งยากมาก

อันหลิงหยุนนึกได้ว่าวันนี้นางอาจจะต้องอยู่จวนเพียงผู้ เดียว แม่ว่าจะมีความกังวลอยู่ แต่ก็อุ่นใจ

อยู่กับกงชิง วี่ นางอึดอัด

แต่นางรู้สึกเหมือนมีคนยืนอยู่ข้างหลัง เมื่อหันหลังตกจน

ใจใบหน้าก็ซีดเซียว
“ท่านอ๋อง!

นี่มันก็น่าตกใจเกินไป ไม่รู้ว่าคนตกใจคนจนคนตาย!

“ข้าจะออกไปที่บ้านตระกูลจุน ไปเถิด”

กงชิงหันหลังและเดินออกไปข้างนอก อันหลิงหยุน ประหลาดใจพักหนึ่ง หันกลับไปมองยากหลายที่ทำเสร็จ แล้วบนรถม้า อันหลิงหยุนกล่าว: “ข้ายังต้องการเวลาอีก หน่อย หากท่านอ๋องรีบ ไปก่อนเถิดเพคะ

ข้างนอกไม่มีเสียงตอบกลับ อันหลิงหยุนจึงคิดว่ากงชิงวี ไปแล้ว อันหลิงหันกลับมาตั้งใจทำยากุหลาบ

กระทั่งนางเตรียมเสร็จเรียบร้อย ก็เที่ยงวันแล้ว

จัดเก็บเรียบร้อยออกมา อันหลิงหยุนปัดตามตัว เข้าไปที่

ลาน

หิมะยามฤดูหนาว แต่ไม่มีทิวทัศน์อื่นใด อันหลิงหยุนก้าว เดินอย่างปกติ เดินอยู่หน้าลานจวนอ๋องเสียน กำลังคิดเรื่อง จะไปจับหนอนไหมเย็น
ทันใดนั้นตรงข้ามก็เห็นใครบางคนยืนอยู่ตรงนั้น

เมื่อนางหยุดเดิน ก็เห็นกงชิงที่กำลังรอนางอยู่

หิมะตกลงมาบนร่างชุดดำ และหล่นร่วงลงสู่พื้น

ใบหน้าเขาขาวซีด ดวงตาใส ชำเลืองเล็กน้อย เหมือน กับพระพุทธรูปที่โดดเดี่ยวมาเป็นพันปี กำลังหลับตาลง ทำสมาธิ มองไปที่ดวงตาที่ประหลาดใจของยาง หันหลัง แล้วไป ก้าวเร็วเหมือนลม เดินอย่างรวดเร็ว

อันหลิงหยุนไม่รอให้ตั้งสติได้ โทนเสียงปกติของกงชิงวี ดังมาจากที่รถม้า : “ยังไม่ขึ้นรถอีก?”

อันหลิงหยุนชั้นรถม้าตัวยอารมณ์ที่ไร้เดียงสา

ม่านของรถม้าเปิดออก อันหลิงหยุนเข้าไปข้างในทันทีที่ เข้าไปก็พบกงชิงที่กำลังพิงจับไข่มุกราตรีเล่นอู่ข้างใน อัน หลิงหยุนรู้สึกเจ็บปวด

ถอดรองเท้าเข้าไปแล้วนั่งลงอันหลิงหยุนยังไม่พูดอะไร เอนตัวเพื่อพักผ่อนอยู่อีกฝั่ง
กงชิงวี่ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่สงบดวงตาปิดสนิท ของอันหลิงหยุน ในใจย้อนนึกถึงเรื่องเมื่อคืน เรื่องที่เกือบ ถูกนางถอดออกจนหมด

หญิงผู้นี้หลับได้อย่างเร่าร้อน ทำไมตอนตื่นนอนมันน่า เบื่อเช่นนี้?

ไข่มุกราตรีในมือหลุดไป หล่นอยู่บนผ้าห่มในรถม้า อัน หลังหยุนลืมตามอง ในรถม้าเต็มไปด้วยความสง่าราศี ทั้งหมดเป็นเพราะไข่มุกราตรี

“เอามาให้ข้า”

เห็นนางอยู่เฉย กงชิงหวี่จึงพูดขึ้นก่อน

อันหลิงหยุนหยิบไข่มุกราตรีแล้วยื่นส่งให้กงชิง วี่ มือทั้ง สองสัมผัสกันเล็กน้อย กงชิงหยิบไข่มุกราตรีและเกือบจะ ดึงอันหลิงหยุนไป รถม้าสะบัด อันหลิงหยุนทรงตัวไม่ได้ ตะครุบคร่อมขึ้นไป กงชิงวี่ผายมือออก นางล้มลงในอ้อม แขนของเขา

รถม้าราวกับเป็นบ้าน วิ่งอย่างเร็ว อันหลิงหยุนต้องการ ลุกขึ้น แต่ถูกกงชิงวีกอดไว้
“ปล่อยข้า..”

อันหลิงหยุนทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงขอร้อง

กงชิงจึงปล่อย แต่อันหลิงหยุนลุกขึ้นและเห็นว่าไข่มุก ราตรีกลิ้งออกจากรถม้าไป

เมื่อกระวนกระวาย อันหลิงหยุนลุกขึ้นและไปด้านนอก รถม้า กระโดดตามลงไป รถม้ากำลังวิ่งอย่างรวดเร็วนาง วิ่งตามอยู่ด้านหน้ารถม้า อาหยู่กระวนกระวายทันที: “พระ

ชายาระวัง!”

กงชิงวี่พูดอย่างโมโห : “กลับมา!”

อันหลิงหยุนทรงตัวไม่ได้ล้มลง กงชิงวี่หันไปกอบกู้คนขึ้น มา แล้วโยนเข้าไปในรถม้าทันที

เสียงดังพรึบ อันหลิงหยุนถูกกระแทกกระดูกแทบหัก

กงชิงวี่กลับเข้าไปที่รถม้าจ้องอันหลิงหยุนอย่างโมโห “ไข่มุกสำคัญหรือชีวิตสำคัญกว่ากัน?”
หลังหยุนนวดเอว: “สำคัญทั้งนั้น”

พริบ

ดวงตาของอันหลิงหยุนมองไปที่ของบางสิ่งบนไม้ กระดานรถม้า นางมองไป เป็นไข่มุกราตรีเม็ดนั้น

อันหลิงหยุนไม่ขยับ หันกลับมามองกงชิงวี่ นวดตาม ร่างกาย หายเจ็บแล้วจึงไปนั่งไว้

กงชิงวี่ถาม: “ไม่เอาแล้วหรือ?”

อันหลิงหยุนลังเลครู่หนึ่ง ยื่นมือหยิบไข่มุกราตรีขึ้นมา จากนั้นก็เก็บมันไว้ในกระเป๋าที่เอวราวกับว่าเก็บมันได้

กงชิงนั่งอยู่อีกฝั่งในรถม้า หรี่ตาลงและไม่ใส่ใจ

บรรยากาศในรถม้าค่อยๆ คลี่คลายลง อันหลิงหยุน ตึงเครียดน้อยลงมาก และง่วงนอนเล็กน้อย

นึกถึงความผิดปกติช่วงนี้ของกงชิง คิดๆอยู่ ไม่นานนาง ก็หลับไป
รถม้ามาถึงบ้านตระกูลจุน กงชิงวีลุกขึ้นใช้ปลายเท้าสะกิด อันหลิงหยุน: “ตื่นได้แล้ว”

อันหลิงหยุนลืมตาขึ้น หาวออกมา: “ท่านอ๋อง หม่อมฉัน ไม่ชอบตระกูลจุน ท่านอ๋องเข้าไปคนเดียวเถิดเพคะ อาหยู่ อยู่ข้างนอก มีคนปกป้องข้าหากมีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ”

“ข้าให้เจ้าลงมา”

พูดจบกงชิงวี่ก็ลงจากรถม้า อันหลิงหยุนตามออกจากรถ ม้าอย่างไม่เต็มใจ เมื่อออกไปข้างนอกคนของตระกูลจุน กำลังรออยู่ข้างนอก แต่วันนี้ฉันไม่เห็นจุนฉูฉ หมายความ ว่าจุนฉูฉไม่มา

คนของตระกูลจุนออกมาต้อนรับ คนของจวนอ๋องเสียนส่ง กล่องที่มีตราประทับของราชวงศ์เข้าไปที่ประตูของตระกูล จนตระกูลจุนได้จัดเตรียมห้องว่างไว้ให้ เก็บกล่องไว้ในที่ ปลอดภัย ล็อกประตูหน้าต่างแน่น จากนั้นคนของกงชิงวีติด ตราประทับ เรื่องนี้จึงถือว่าเสร็จสิ้น

“อ๋องเสียน พระชายาเสียน ท่านพ่อจัดเตรียมอาหารเย็นไว้แล้ว ขอเชิญอ๋องเสียน พระชายาเสียนอยู่เสวย อาหารเย็นก่อนพะยะค่ะ” บุตรชายคนโตของตระกูลจุน กล่าวกับกงชิง ผู้ที่ดูแลต้อนรับกงชิงวี่ในวันนี้คือเขา

กงชิงพี่ส่ายหน้า: “ไม่ต้องแล้ว ข้ายังมีเรื่องต้องทำ ไว้วัน หลังเถิด”

พูดจบกงชิงวีก็ออกไป หลิงหยุนเดินตามด้วยความโกรธ และไม่รู้ว่าวันนี้ทำอะไรไปบ้าง รู้สึกทำอะไรไม่ถูก

ทั้งงานไว้เยอะแยะมากมายนางไม่ทำ แต่มาที่บ้านตระกูล จนเพื่อดูคนติดตราประทับ

เช่นเดียวกับนาง หลังจากมาถึงในยุคสมัยโบราณในหัว ของนางก็มีเรื่องไม่จำเป็นเพิ่มขึ้น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ