บทที่ 81 หมอนเดียวกัน

บทที่ 81 หมอนเดียวกัน

ประตูถูกผลักออกเบาๆ หูกงชิงวี่ขยับ เอียงตามอง กะพริบตาเบาๆ อันหลิงหยุนก็กะพริบตาเช่นกัน

พวกเขากลั้นหายใจ วิเคราะห์จำนวนคนที่เข้ามา

ปิดประตู ผู้คนทำการค้นหาภายในห้อง มีคนหนึ่งพูดขึ้น “ทำไมไม่มีคน?”

“อืม บนพื้นไม่มีคราบน้ำ ดูเหมือนไม่อยู่” อีกคนพูดขึ้น

“เป็นไปไม่ได้ ได้รับข่าวสารมา ว่าอยู่ที่นี่”

เข้ามาจำนวนหกคน กงชิงวิเคราะห์ออกมาแล้ว

กงชิงวี่ค่อยๆ ถอดเสื้อห่ออันหลิงหยุนไว้เพียงผู้เดียว ใช้ เสื้อโอบกอดร่างอันหลิงหยุน ต่อด้วยดึงเสื้อบนฉากกั้น ห้องคลุมให้กับอันหลิงหยุน การเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว อัน หลิงหยุนตกใจ
คนเหล่านั้นพบคนอยู่ด้านหลังฉากกั้นทันที กระโจนเข้าที่ ด้านหลังฉากกั้นห้องพร้อมกัน กงชิงวีถีบยันคนคนหนึ่ง พูด

ด้วยความโกรธ : ทหาร

ทั้งหกเห็นกงชิงแล้วไม่กล้าต่อสู้ ลูกขึ้นกำลังจะไป

กงชิงวิ่งกระทืบที่เท้า เก้าอี้ลอยออกไป กระแทกเข้าที่ร่าง ของอีกฝ่ายแห่งไม้เจาะทะลุด้านหลังของคู่ต่อสู้เสียชีวิต ในทันที เหลือสี่คนวิ่งพุงออกไปที่ลานเพื่อหนีไป ถางเหอ ได้เตรียมกับดักไว้แล้ว รอแค่คนออกมาลูกธนูระดมยิ่งใส่

ทั้งสี่คนตายคาที่ เหลือเพียงคนเดียวที่ถูกถีบยันในห้อง

คงชิง-เดินไปตรงหน้าคนคนนั้นกำลังจะลงมือมุมปาก ของคนนั้นกระอักเลือดสีดำขับออกมา คนนั้นได้ฆ่าตัวตาย

ไป

อันหลิงหยุนเห็นคนตายแล้วจึงรีบวิ่งไปที่เดียง เปิดผ้าห่ม แล้วขึ้นเตียงไปห่อตัวเองไว้แน่น

กงชิงวี่ตันและมองไปวิ่งเร็วด้วยคู่เท้าเล็กๆ ของนางขึ้นเตียงโดยไม่ยื่นยื้ออีดอาด มองดูนางอีกที นางก็อยู่ใน ผ้าห่มแล้ว แม้กระทั้งหัวก็ยังปิดเอาไว้

มุมปากกงซิงกี่ยกขึ้น วิ่งเร็วเสียจริง !

ถางเหอมารีบมาถึงหน้าประตู ถามขึ้น: “ท่านอ๋อง เป็น อะไรหรือไม่พ่ะยะค่ะ?”

“เข้ามาเถิด!”

กงชิงเหลือบมองอันหลิงหยุนที่นอนอยู่บนเตียง เดินไป ทางด้านนั้นและนั่งลง ความสง่างามยังคงไม่ถูกลดทอน

ถางเหอเข้ามาเจอคนสองคนตายอยู่ที่พื้น โบกไม้โบกมือ: “ยกออกไป”

ปิดประตูแล้วถางเหอให้คนเฝ้าที่หน้าห้องกงชิง วี่ เพื่อไม่ ให้ผู้ใดมาอีก

อันหลิงหยุนได้ยินเสียงคนออกไปแล้วจึงมุดออกมาจาก ผ้าห่ม แต่ตอนนี้อารมณ์นางไม่ดีเลยแม่แต่นิด
ตอนที่คนเหล่านั้นบุกรุกเข้ามา ร่างของนางถูกกงชิงวี่ดึง ออกมาจากในน้ำเห็นมันทั้งหมดแล้ว แม้ร่างกายจะถูกมอง เห็นทั้งหมดตั้งนานแล้ว แต่อันหลิงหยุนยังคงมีความอึดอัด

อยู่

เขาไม่ได้มองนางเพียงครั้งเดียว นางไม่มองเขาไม่แม้แต่

ครั้งเดียว

อึดอัดจริงๆ

กงชิงวี่ถาม: “เอาเสื้อผ้าหรือไม่?”

“เสื้อผ้าเปื้อนหมดแล้ว ท่านไปทางนั้นหยิบกล่องของข้า มาให้หน่อยเพคะ”

กงชิงไปหยิบกล่องหนึ่งมาให้อันหลิงหยุนตามที่อันหลิง หยุนบอก อันหลิงหยุนเปิดออกหยิบเสื้อผ้าหลายตัวออก มาจากข้างใน พูดกล่าว: “ท่านหันไปก่อนเพคะ”

กงชิงวี่หันไป นั่งอยู่ที่เตียงหันหลังให้กับอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว สวมใส่เสื้อผ้า เสร็จลงจากเตียงกงชิงวิ่งมองไป: “ใช่ว่าจะไม่เคยเห็น”

“นั่นไม่เหมือนกันเพคะ”

อันหลิงหยุนผิดหวังมาก นี่มันเอาเปรียบแล้วยังเช้าซี้อีก

อันหลิงหยุนลงจากเตียงก็จะออกไป กงชิงวี่เห็นนางก้าว ขาอย่างว่องไวจึงไม่ได้รั้งไว้ ทั้งสองออกไปพร้อมกันมา ถึงข้างนอกเห็นอาหยู่กำลังยืนอยู่ พบทั้งสองอาหยู่ก็รีบ ถวายบังคม: “ท่านอ๋อง พระชายา!”

“คนเหล่านั้นตายหมดหรือยัง?” กงชิง วี่ถาม

“ตายแล้วพ่ะย่ะค่ะ ท่านถางกำลังตรวจดูอยู่ แต่คนเหล่านี้ ล้วนเป็นคนแปลกหน้า และล้วนเป็นคนในยุทธจักร” อาหยู่ รายงานไปตามความจริง

กงชิงหันและเดินไปในทิศทางเดียว อันหลิงหยุนเดิน ตามอยู่ข้างหลัง ถึงจุดจุดหนึ่งทั้งสองหยุดลง มีหลายศพ อยู่ที่พื้น สวมชุดดำทั้งหมด หน้ากากถูกเปิดออก

อันหลิงหยุนเห็นพวกเขาสีหน้าหมองคล้ำ ช้ำม่วง เดินไปนั่งยองๆ สังเกต

“พวกเขาตายเพราะยาพิษ แต่บนร่างกายมีบาดแผล ดู เหมือนว่าเมื่อพวกเขามาแล้วก็ไม่คิดที่จะกลับไป คนที่สั่ง พวกเขา วิธีสังหารช่างโหดจริงๆ ภารกิจนี้จะสำเร็จหรือไม่ ก็ต้องตาย” อันหลิงหยุนพูดจบก็ลุกขึ้นเดินไปที่ข้างกายกง

ชิง

“จัดการทั้งซะ”

กงชิงหันหลังหลับเข้าไปที่ห้องอันหลิงหยุน อันหลิงหยุ นกลับไปกับเขา แม้ว่าที่นี่จะเป็นห้องของนาง แต่คืนนี้พวก เขายังต้องพักผ่อนด้วยกัน เรื่องนี้ไม่สามารถเปลี่ยนแปลง ได้

ถึงอย่างไรมีกงชิงที่อยู่นางก็จะปลอดภัย แม้จะตกอยู่ใน อันตราย นางก็ยังสามารถมีชีวิตอยู่ได้

อันหลิงหยุนอาสาจัดที่นอน ห้องตรงข้ามเปรอะเปื้อนคน ตายมาแล้ว ก็ต้องนอนที่นี่อยู่ดี

ลานโอวหลานห้องทั้งสองที่สะอาดและสะดวกสบายก็คือ นางอยู่ฝั่งนี้และกงชิงวี่อยู่อีกฝั่ง ฝั่งกงชิงวี่ไม่สามารถอาศัยอยู่ได้ เช่นนั้นก็ต้องฝั่งเป็นของนาง

“ข้านอนด้านใน ท่านนอนด้านนอน หากท่านจะอาบน้ำข้า

ก็จะไม่ดู

อันหลิงหยุนไม่ต้องการแยกออกจากกัน มักรู้สึกว่าจะมี คนร้ายจะเข้าหาได้ตลอดเวลา

สมองของนางราวกับห้อยอยู่บนผ้าคาดเอว คนสามารถ หยิบออกได้ทุกที่ทุกเวลา

กงชิงวีสั่งให้คนเตรียมอ่างอาบน้ำ เขาตั้งใจจะอาบจริงๆ

อันหลิงหยุนเพียงแค่พูดแบบไม่ใส่ใจ คิดไม่ถึงว่ากงชิงวี่ จะอาบน้ำจริงๆ

นางถอดเสื้อคลุมและนอนลงบนเตียง หลับตาลงพักผ่อน ก่อน

รอกงชิงวี่อาบน้ำ อันหลิงหยุนหันหน้าไปทางกำแพง อัน หลังหยุนก็ไม่ได้สนใจ ถึงอย่างไรก็มองไม่เห็นอะไร ยิ่ง กว่านั้นเป็นชายคนหนึ่ง ไม่มีอะไรน่าดู
ขณะที่กงชิงวี่อาบน้ำ อันหลิงหยุนก็เหนื่อยมากแล้ว กระทั่งกงชิงวี่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและนั่งลง อันหลิงหยุ นพลิกตัว หลับสนิทแล้ว

ขั้นบนเตียง กงชิงตอนแรกคิดว่าจะอ่านหนังสือ แต่ เพราะอันหลิงหยุนที่นอนอยู่ข้างกายไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ สมาธิอ่านหนังสือ

ไม่อ่านเลยแล้วกัน วางหนังสืออย่างง่ายดาย กงชิงวีจัด

เสื้อเบาๆ และนอนลง

แต่ระหว่างพวกเขาห่างกันพอสมควร

หลังจากนั้นกงชิงวี่ประหลาดใจ พูดไม่ออก: “หญิงผู้ รังเกียจพอสมควร หลบไปไกลขนาดนั้นเพื่ออะไร?”

ขยับไปเล็กน้อย กงชิงวีดึงผ้าห่มมาที่ตัว อันหลิงหยุน นอนหลับสบาย แต่ผ้าห่มด้านหลังโล่ง เมื่อนางหนาวก็จะ ขยับเข้าใกล้ไปยังทิศทางที่มีผ้าห่ม เริ่มต้นคือดึงไป ต่อมา ก็มุดเข้าข้างใต้ผ้าห่มโดยตรง

พื้นที่ตรงไหนอบอุ่น มือก็ยื่นไปยังพื้นที่ตรงนั้น
ร่างกายกงชิง วี่เกรง ใบหน้าแดงก่า หญิงผู้นี้จับที่ใดกัน?

ยื่นมือเอาออกไปวางไปยังอีกด้านหนึ่ง ไม่นานอันหลิง หยุนก็ขยับเข้ามาใกล้ ครั้งนี้ไร้ยางอายมาก กอดรัดร่างกง ชิงวิ่งราวกับปลาหมึก เอวของเขาเองก็เรียว ถูกรัดไว้เช่นนี้ ก็เหมือนกับไม้ท่อนหนึ่ง อยู่ตรงและไม่มีการเคลื่อนไหว

แต่ใบหน้าเล็กของหญิงผู้นี้มีกลิ่นหอม ถูไถอยู่บนตัวเขา ไม่หยุด

กงชิงที่ไม่ได้นอนทั้งคืน ตอนเช้าเมื่ออันหลิงหยุนลืมตา ขึ้นก็พบว่าตนเองกอดกงชิงอยู่ สิ่งที่ประหลาดที่สุดคือ กงชิงอยู่ข้างกายนางในชุดที่ไม่เรียบร้อย นางเองก็ไม่ได้ เรียบร้อยไปไหน ไม่เพียงแค่เสื้อผ้าเท่านั้นที่เปิดอยู่ เนื้อ หนังก็แนบชิดอยู่กับเนื้อหนังกงชิง ทั้งสองสภาพไม่มีใคร ดีไปกว่ากัน

อันหลิงหยุนมองดูจนปวดหัว รีบใส่เสื้อคลุมแล้ววิ่งออก

ไป

กงชิงหวี่รอหลังจากอันหลิงหยุนออกไป จึงค่อยๆลืมตามองไป ประตูถูกปิดลงและหายไปแล้ว

หลิงหยุนปรากฏตัวหลังอาหารเช้า

กงชิงอยู่หน้าห้องโถงเห็นนางเข้ามาข้างใน เขาถามขึ้น “กินหรือยัง?”

อันหลิงหยุนรู้สึกอึดอัด ตอนแรกนางคิดว่าหาที่กินอะไร สักหน่อย แต่ในจวนมีการควบคุมอย่างเข้มงวด แม้แต่ อาหารเช้า ยังต้องมีพิธีรีตอง ปฏิบัติตามกฎของจวน

อันหลิงหยุนอยากกินข้าว ก็ทำได้เพียงอยู่กับกงชิง วี่ แม้ จะบอกกับอาหยู่ว่านางหิวแล้ว อาหยู่ก็ไม่สามารถให้ข้าว กับนางได้แม้แต่คำเดียว อย่างไรก็ตามนางก็คือพระชายา ก็ต้องมีความเข้มแข็งบ้าง ดังนั้นนางจึงยังไม่ได้กินอาหาร เช้า

คราวนี้กงชิงวี่ถามนาง อันหลิงหยุนมองไปที่นักบัญชี พูด กับกงชิงวีด้วยสีหน้าที่ไม่อายใจไม่เต้น: “หม่อมฉันกินแล้ว เพคะ”