บทที่ 70 ตกใจกลัว
บทที่ 70 ตกใจกลัว
อันหลิงหยุนพอขึ้นมาบนรถม้าก็รู้ทันทีว่าตนถูกหลอก ในรถ มีคนสองคนหน้าตาดุร้าย ผู้ที่อายุมากกว่าเป็นหญิงชราผู้หนึ่ง มองดูแล้วน่าจะมีอายุประมาณหกเจ็บสิบปี แต่ดวงตาของนาง กลับคมปลาบ ดูก็รู้ว่าไม่ง่ายเลยที่จะรับมือ
นอกจากนี้ยังมีเด็กวัยสิบกว่าผู้หนึ่ง เป็นเด็กผู้ชาย ท่าทางชั่ว
ร้ายเจ้าเล่ห์ กำลังมองดูอันหลิงหยุนด้วยสายตาสกปรก
อันหลิงหยุนมองไปที่หนึ่งชราหนึ่งเยาว์ มุมปากยกยิ้มขึ้น
ตัวอะไร ช่างน่าเกลียด
“ฮี่ฮี”
หญิงชราระเบิดเสียงหัวเราะลั่นป่า จากนั้นจึงก้มลงและมองดู
อันหลิงหยุนอย่างประเมิน “หน้าตาไม่เลว แต่จะต้องมีชีวิตอยู่
ถึงจะถูกต้อง ไม่อย่างนั้นจะเอาเปรียบเจ้าเกินไป”
หญิงชราตบเด็กข้างๆ นาง เด็กหนุ่มหัวเราะขั้นฮี่ี่ “พวกเรา จับนางก่อน จากนั้นให้ปู่ดื่มเลือด”
อันหลิงหยุนตะลึงไปชั่วครู่ ดื่มเลือด?
ดื่มเลือด?
ทันใดนั้น อันหลิงหยุนก็เข้าใจทันที คนพวกนี้ต้องการเลือก
ของนาง
แต่เลือดของนางเป็นที่รู้ของผู้คนตั้งแต่เมื่อใด
กงชิง?
อาหยู่?
ไม่มีทาง พวกเขาไม่ทำเช่นนี้
ใบหน้าของใครบางคนแวบขึ้นมาในความคิดของอันหลิงหยุ นมีเพียงแค่วันนั้นในจวนที่นางให้กงชิงอวี่ดื่มเลือดแล้วถูกพ่อ บ้านเห็นเข้า
อันหลิงหยุนไม่กล้าคิด พ่อบ้านและอาหยู่จะทำร้ายนาง
อันหลิงหยุนเตรียมเข็มเงินหลายอัน และยืนอยู่ในรถม้ามอง ดูอีกฝ่าย ตัวนางมีวนยุทธ์อยู่บ้าง เพียงแต่ร่างกายของเจ้าของเดิมไม่ดี นางยังคงต้องพักฟื้น
หญิงชราขยับเข้ามาก่อน อันหลิงหยุนยังไม่ทันรอให้นาง ลงมือ เด็กชายก็พุ่งมาหานาง อันหลิงหยุนหลบหนีจนทำให้รถ ม้าแกว่งไปมาเล็กน้อย ในหญิงชราถือบางสิ่งไว้ในมือและโยน มันออกไป อันหลิงหยุนคิดจะหนี แต่กลับถูกเด็กชายพุ่งเข้าใส่ ทำให้ล้มลงเสียก่อน
อันหลิงหยุนรังเกียจเด็กหนุ่มและถูกเขาทำให้ตกใจหวาด กลัว เด็กหนุ่มยิ้มแสยะและพุ่งเข้าไปจบที่ใบหน้า อันหลิงหยุน โกรธและปล่อยคางคกเย็นที่อยู่ในตัวออกมา
คางคกเย็นมีพิษร้ายแรง ทันทีที่มันออกมามันก็กระโดดไปทั่ว เด็กหนุ่มตกใจกลัว มันกระโดดไปบนหน้าของเด็กหนุ่มและเขา รู้สึกขึ้นมาได้ถึงความเจ็บปวดบนใบหน้า
อันหลิงหยุนรีบถีบคนออกไป เด็กชายกรีดร้องและตกลงจาก รถม้า หญิงชราเห็นว่าหลานชายของนางกลายเป็นแบบนี้เข้าก็ รีบพุ่งเข้าไปหาเขา คางคกเย็นหลายตัวกระโดดขึ้นไปบนร่าง ของหญิงชราทันที หญิงชรากรีดร้องเสียงดัง อันหลิงหยุนหัน หลังและรีบวิ่งออกไป รถม้าหยุดลง และกลิ้งไปกับฟื้น
อันหลิงหยุนวิ่งเข้าไปในป่าลึกใกล้ๆ จากนั้นจึงซ่อนตัวอยู่ในนั้น
อาหยู่ที่จัดการกับคนเหล่านั้นจนล่าถอยไปก็ได้รับบาดเจ็บ เช่นกัน ตอนที่หาอันหลังหยุนเจอนางก็กำลังรอเขาอยู่พอดี
“พระชายา”
เมื่ออาหยู่หาอันหลิงหยุนเจอแล้ว นางจึงค่อยลุกขึ้นและดู อาการบาดเจ็บของเขา อันหลิงหยุนห้ามเลือดให้เขาก่อนจาก นั้นจึงเดินตามเขากลับไปที่รถม้า เมื่อรู้ว่าตนกำลังถูกคนจับตา อยู่นางก็ไม่กล้าชักช้าอีกต่อไปและให้อาหยู่พาตนกลับไป
ทันที
พวกเขามุ่งหน้ากลับไปยังจวนอ๋องเสียนโดยไม่กล้าหยุดลง จนกระทั่งลงจากรถม้าแล้วอันหลิงหยุนจึงค่อยรู้สึกโล่งใจ “อาหยู่ เจ้ากลับไปก่อน ไปพักผ่อนแล้วรายงานเรื่องนี้ให้
ท่านอ๋องฟังพรุ่งนี้เช้า”
ในใจอันหลิงหยุนของอันหลิงหยุนหนักอึ้ง สองคนนั้นบอก ต้องการดื่มเลือดของนาง นางได้ยินมันอย่างชัดเจน เป็นใคร ที่ปล่อยข่าวออกไปเรื่องเลือดของนาง หรือมีคนจงใจทำร้าย
นาง?
หากพวกเขาล้วนมาหานางเพื่อขอดื่มเลือดเมื่อไหร่ นางก็
ซวยแน่แล้ว
หลังกลับเข้ามาในห้องอันหลิงหยุนก็ขดตัวลงบนเตียงและ คิดหาวิธี ก่อนหน้านี้นางไม่เคยวิตกกังวลมากขนาดนี้ ความ ลับของนางถูกคนค้นพบแล้ว ก็เท่ากับว่านางได้กลายเป็นเป้า หมายอันมีชีวิตตัวหนึ่ง ผู้คนทั้งหมดจะรุมเข้ามาหานาง และ ชะตากรรมของนางไม่ใช่แค่ความตาย แต่พวกเขาจะถือว่านาง เป็นยาที่มีชีวิตเพื่อยืดอายุของพวกเขา ให้นางอยู่มิอาจตาย
อันหลิงหยุนนึกไปถึงรายงานวิดีโอที่เคยเห็นก่อนหน้านี้ นั่น
คือเลี้ยงหมีเอาน้ำดี
น้ำดีของหมีดำมีคุณค่าทางยา อีกทั้งมีราคาแพงมาก ผู้คน เริ่มคิดถึงวิธีที่จะนำน้ำดีออกจากหมีดำ แต่ว่าจำนวนของหมีดำ นั้นมี จำกัด ถ้าหากจะต้องฆ่าหมีดำและเอาน้ำดีของมันออกมา เช่นนี้น้ำดีก็จะน้อยลงไปเรื่องๆ มนุษย์รู้ดี การฆ่าสัตว์แบบนี้จะ ทำให้พวกมันสูญพันธุ์
ดังนั้น มนุษย์จึงขังหมีดำไว้ในกรง ผ่าท้องของมันและสอด ท่อเพื่อดูดน้ำดีออกทุกวัน ด้วยวิธีนี้ หมีดำจะผลิตน้ำดีทุกวัน
น้ำดีก็มากขึ้นเรื่อยๆ และยังช่วยลดต้นทุน
หากพวกเขาล้วนมาหานางเพื่อขอดื่มเลือดเมื่อไหร่ นางก็
ซวยแน่แล้ว
หลังกลับเข้ามาในห้องอันหลิงหยุนก็ขดตัวลงบนเตียงและ คิดหาวิธี ก่อนหน้านี้นางไม่เคยวิตกกังวลมากขนาดนี้ ความ ลับของนางถูกคนค้นพบแล้ว ก็เท่ากับว่านางได้กลายเป็นเป้า หมายอันมีชีวิตตัวหนึ่ง ผู้คนทั้งหมดจะรุมเข้ามาหานาง และ ชะตากรรมของนางไม่ใช่แค่ความตาย แต่พวกเขาจะถือว่านาง เป็นยาที่มีชีวิตเพื่อยืดอายุของพวกเขา ให้นางอยู่มิอาจตาย
อันหลิงหยุนนึกไปถึงรายงานวิดีโอที่เคยเห็นก่อนหน้านี้ นั่น
คือเลี้ยงหมีเอาน้ำดี
น้ำดีของหมีดำมีคุณค่าทางยา อีกทั้งมีราคาแพงมาก ผู้คน เริ่มคิดถึงวิธีที่จะนำน้ำดีออกจากหมีดำ แต่ว่าจำนวนของหมีดำ นั้นมี จำกัด ถ้าหากจะต้องฆ่าหมีดำและเอาน้ำดีของมันออกมา เช่นนี้น้ำดีก็จะน้อยลงไปเรื่องๆ มนุษย์รู้ดี การฆ่าสัตว์แบบนี้จะ ทำให้พวกมันสูญพันธุ์
ดังนั้น มนุษย์จึงขังหมีดำไว้ในกรง ผ่าท้องของมันและสอด ท่อเพื่อดูดน้ำดีออกทุกวัน ด้วยวิธีนี้ หมีดำจะผลิตน้ำดีทุกวัน
น้ำดีก็มากขึ้นเรื่อยๆ และยังช่วยลดต้นทุนหลิงหยุน
วันนี้แปลกประหลาดอย่างยิ่ง ทั้งตัวของอันหลิงหยุนสั้น สะท้านอยู่บ้าง ราวกับกำลังหวาดกลัวเรื่องอะไรบางอย่าง
“เกิดอะไรขึ้น?”
กงชิงวี่เดินเข้าไปทางที่อันหลิงหยุนอยู่ อันหลิงหยุนตะโกน ใส่เขา “อย่าเข้ามาที่นี่”
กงชิงวี่พูดอย่างไม่อดทน “อาหยู่ได้รับบาดเจ็บ ข้ารู้เรื่องที่ พวกเจ้าถูกซุ่มโจมตีแล้ว เหตุใดจึงได้ถูกทำให้ตกใจหวาดกลัว
จนเป็นเช่นนี้?”
อันหลิงหยุนกำมีดในมือแน่น นางมองไปที่กงชิงวี่ที่กำลังเข้า
มาและพุ่งไปยังเขา
ดวงตาของเข้มขึ้น กงชิงวี่หลบมีดของนางอย่างรวดเร็ว และ คว้าข้อมือของอันหลิงหยุนเอาไว้ จากนั้นจึงสะบัดมีดออกจาก
มือของอ
ทักษะของนาง เขารู้ดี หากไม่มีเรื่องขอขาดบาดตาย เรื่อ
งอื่นๆ ล้วนไม่สำคัญ
มีดในมือของอันหลิงหยุนถูกถอดออกไป สีหน้าของนางซีด เผือด ราวกับกำลังตื่นจากฝันอันใหญ่โต
นางมองไปที่คนตรงหน้า หยาดน้ำตาไหลออกจากดวงตา ของนาง นางไม่ได้เอ่ยพูด มีเพียงแค่น้ำตาที่หลั่งรินลงมา
นางไม่อยากร้องไห้ นางไม่กลัวแม้แต่ที่จะตาย ไม่มีอะไรที่จะ
ร้องไห้
จิตสำนี้แวดล้อมทางทหารของนางก็ไม่อนุญาตให้นาง
ร้องไห้ออกมาเช่นกัน
แต่นางก็อดไม่ได้ นางมายังสถานที่อันผุพังแห่งนี้ นางก็
กลายเป็นแค่ปลาบนเขียงที่รอการถูกเชือดเท่านั้น
เป็นครั้งแรกที่กงชิงที่ได้เห็นอันหลิงหยุนร้องไห้เช่นนี้ ที่ผ่าน มามีนางร้องไห้โวยวายหลายครั้ง แต่การร้องไห้แบบเด็กดื้อที่ ทนไม่ไหวอีกต่อไปเช่นนี้ เขาเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก
มองดูนางร้องไห้ ในใจของเขาก็รู้สึกย่ำแย่
“ร้องไห้ทำไม?”
ในขณะที่พูดเขาก็ดึงแขนของอันหลิงหยุน จากนั้นจึงมองไป ที่ใบหน้าของนางอย่างเย็นชา
อันหลิงหยุนไม่เงยหน้า นางเช็ดน้ำตาบนหน้าไปมา
“ไม่มีอะไร”
“หากเจ้าไม่พูดข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าใครรังแกเข้า พูดมา เช่น นี้ข้าถึงได้ไปจัดการให้เจ้าได้” พูดจบ กงชิงวี่เองก็ตะลึงไปชั่ว ขณะ นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการจะพูด แต่เขากลับโพล่งออกไป
พูดแล้วก็พูดไป เขาไม่ได้เสียใจอะไร
อันหลิงหยุนมองเขา ในเวลานี้นางสงบขึ้นบ้างแล้ว นางดึงมือ ของตนออกจากของกงชิง วี่ จากนั้นจึงเดินไปที่เตียงและนั่งลง
และเหม่อลอยไปชั่วครู่
“มีคนต้องการเลือดของข้า” อันหลิงหยุนยังคงคิดว่าเรื่องนี้
ต้องพูดออกมา บางทีอาจมีหนทางแก้ไข
“ใคร?”
คงยิงรีแปลกใจ แต่ต่อมาทันทีที่นึกได้สีหน้าของเขาก็มีดครื้ม
ในมาทันที
“วันนี้มีคนต้องการเลือดของเข้าโดยเฉพาะ?” กงชิงวีโกรธจัด
อีกทั้งยังมีความกังวล
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ