บทที่ 69 กลับเมืองมามีการเปลี่ยนแปลง

บทที่ 69 กลับเมืองมามีการเปลี่ยนแปลง

“อ๋องเสียน พระชายาเสียน” จุนฉู่ฉในฐานะหัวหน้าได้พาสตรี คนในตระกูลออกมาต้อนรับ ยามเจอกับสถานการณ์ต้องรู้จัก พูด อีกทั้งพลังยุทธ์ยังต้องเพียงพอ

คงชิงวี้เอ่ยเสียงเรียบ “พระชายาตวนเกรงใจแล้ว”

“ที่นั่น อ๋องเสียน พระชายาเสียนเชิญ” ที่

เมื่อวานตอนที่จนนุ่นุ่มาถึงกงชิงวี่ก็จากไปแล้ว นางผิดหวัง

อย่างยิ่ง

วันนี้นางตั้งใจเตรียมตัวมารอพบกงชิงวี่ตั้งแต่เช้า แต่กลับ

คาดไม่ถึงว่าอันหลิงหยุนจะมาด้วย

กงชิงวี่ก้าวเข้าไป ในขณะที่อันหลิงหยุนเดินตามอยู่ด้านหลัง

จนจู่ฉู่ค่อนข้างผิดหวัง กงชิงที่ไม่แม้แต่จะมองนางสักนิด หรือ

ว่าเป็นเพราะอันหลิงหยุน
ในลานตระกูลจุนมีคนรอก่อนอยู่แล้ว เมื่อพวกเขาเห็นกงชิง พี่ ก็ทำความเคารพ จากนั้นจึงกลับไปที่นั่งตามตำแหน่ง ข้าง หน้าตรงหน้าของพวกเขาคือสมุดบัญชีและลูกคิดที่กำลังใช้ คำนวณสินเจ้าสาว ถึงแม้ว่าสิ่งเหล่านี้จะไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุด แต่ เมื่อเทียบกับรางวัลจากฝ่าบาทแล้วก็ถือว่าทัดเทียม เห็นได้ ว่าการส่งบุตรีเข้าวังของตระกูลจุนในครั้งนี้ พวกเขาให้ความ สำคัญมากขนาดไหน

อันหลิงหยุนนึกถึงการแต่งงานของเจ้าของเดิมขึ้นมา ไม่มี

สินสอดทองหมั้น และกงชิงวี่ก็ไม่ได้ให้อะไรกับนาง

ช่างน่าอนาถยิ่งนัก!

มีคนเข้ามาจัดวางเก้าอี้สำหรับกงชิง วี ตรงหน้าวางด้วย

เตาไฟ เขานั่งลงอยู่ข้างนอก

อันหลิงหยุนทนมองต่อไปไม่ไหว นางเอ่ยเตือน “เมื่อคืนท่า

งอ๋องรับลมหนาว ร่างกายอ่อนแออยู่บ้าง ต้องเข้าไปข้างในยัง

คงดีกว่า”

กงชิงขี่มองไปที่อันหลิงหยุน และยืนขั้น

เขาเดินตรงไปยังห้องที่อยู่ด้านใน อันหลิงหยุนเดินตาม

เข้าไป ถึงค่อยรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น
คนที่เหลือยังคงคำนวณต่อไป ไม่นานนักก็มีคนเข้ามา และ ถือสมุดขึ้นมาคำนวณ ราชวงศ์ให้มา ตระกูลจุนเก็บพวกมัน เอาไว้บ้าง ซ้ำของพวกนี้ล้วนถูกส่งไปยังในวังเพื่อเป็นสินสอด ทองหมั้นสำหรับจุนเซียวเซียว

อันหลิงหยุนฟังเข้าก็รู้ได้ทันทีว่า การประทานรางวัลของฝ่า บาทในครั้งนี้ยังมากกว่าของฮองเฮา

ประการแรก ฮองเฮาในตอนนี้อาจแสดงอารมณ์อะไรได้ เวลานี้นางจะต้องทำตัวใจกว้าง ประการที่สองตอนที่ฮองเฮา สมรสกับฮ่องเต้ชิงหยู่ เขายังไม่ได้ควบคุมราชสำนักได้อย่าง เบ็ดเสร็จ สิ่งของต่างๆ ยังต้องมีผู้ออกหน้า แต่ในตอนนี้นั้นต่าง ออกไป ไม่ว่าจะเป็นตระกูลจุนหรือฮ่องเต้ชิงหยู่ ล้วนไม่ได้เป็น ดั่งเวลานั้นแล้ว

สำหรับฮองเฮา ฮ่องเต้ชิงหยู่จะต้องกู้หน้าคืนให้แก่ฮองเฮา ต่อหน้าผู้คนอย่างแน่นอน แต่ทุกคนล้วนรู้ดี การกู้หน้าคืนนี้มิ อาจสร้างความสงบได้ อีกทั้งยังมิอาจเพิ่มสง่าราศีอะไรให้กับ ฮองเฮาอีกด้วย

ดังนั้นเรื่องที่น่าสังเวชที่สุดคือฮองเฮาและตระกูลเสิน

แค่ทำตัววางแผนลงมือกับกงชิง วี หวางฮองไทเฮาก็ทำการ

รื้อถอนตระกูลเสินลงมา
ใครบ้างที่ไม่รู้ถึงความแข็งแกร่งของหวางฮองไทเฮา

หลังจากนี้ เกรงว่าคงมีบ้างแล้วที่เสินหยุนชูต้องหลั่งน้ำตา

ฮองเฮาเสียความโปรดปราน นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น

ใกล้เที่ยง จุนจู่จู่เข้ามาเพื่อจัดอาหารกลางวันด้วยตนเอง ราชครูจนก็มาด้วยตนเองเช่นกัน สองพ่อลูกเข้ามาร่วมรับ

ประทานอาหารกับสองสามีภรรยา

ในช่วงเวลานี้ ในใจของจุนจู่ฉู่แค่หวังว่ากงชิงวี่จะมองนางสัก ครั้ง วันนี้นางชุดสีเขียวนกยูง เป็นสีที่กงชิงวี่โปรดปรานที่สุด

แต่ผลคือเขาไม่แม้แต่จะมองนางด้วยซ้ำ

หลังอาหารเสร็จอันหลิงหยุนก็ลุกขึ้นและออกไปข้างนอก

นางรู้สึกว่ามันอุดอู้ ดังนั้นจึงคิดจะไปสูดอากาศสักหน่อย

คาดไม่ถึงว่ากงชิงวีจะออกมาด้วย

“ท่านอ๋อง”

อันหลิงหยุนคำนับ
กงชิงวี่เดินก้าวไปข้างหน้า “การปิดกล่องในวันนี้ ถางเหอ

เจ้าไปดูแล”

“ขอรับ”

ไม่รู้เช่นกันว่าถางเหอมาเมื่อไหร่ แต่เขากลับรับคำอย่าง

รวดเร็ว

หลังจากออกจากประตูอันหลิงหยุนก็เดินไปยังรถม้า กงชิง

วี่เอนตัวพิงรถม้าด้านในอย่างตามสบาย ในมือถือไข่มุกราตรี เม็ดนั้นเอาไว้ อันหลิงหยุนไม่มองมัน เนื่องจากเห็นแล้วปวดใจ

เพื่อหลีกเลี่ยงความเจ็บปวด อันหลิงหยุนหรี่ตาลง แสร้งทำ

เป็นมองไม่เห็น

จนชูชูกำหมัดแน่น นางขบริมฝีปากของตนแทบแตก

ยืนอยู่หน้าประตูจวนมองดูรถม้าของกงชิงวี่จากไป พอคิดถึง

สถานการณ์ของตน ร่างทั้งร่างก็ไร้เรี่ยวแรง

ตอนนี้แม้กระทั่งเหลือบมองนางสักครั้งยังมากไปแล้วหรือ?
เป็นเพราะอันหลิงหยุนหรือเปล่า?

รถม้ากลับสู่จวนอ๋องเสียน อันหลิงหยุนลงจากรถม้าและ เตรียมตัวที่จะกลับไปพักผ่อน ทันทีที่ก้าวไปข้างหน้านางก็ถูก เรียกเอาไว้ “ไปล้างมือแล้วมาคัดหนังสือ”

อันหลิงหยุนหันกลับมา “วันนี้หม่อมฉันสุขภาพอ่อนแอ ล่าช้า สักหน่อยได้หรือไม่?”

อันหลิงหยุนเอ่ยร้องขอ น้ำเสียงฟังแฝงด้วยความทุกข์ทน

หากเจ้าอยากให้ข้าตาย ก็ไม่เห็นจะต้องรีบร้อนเช่นนี้ คู่รัก ของเจ้ามารอเจ้าตั้งแต่เช้าให้เจ้าไปอยู่เป็นเพื่อน!

“ไม่ได้”

กงชิงวี่หันหลังเข้าประตูไป อันหลิงหยุนมองขึ้นไปบนท้องฟ้า พระเจ้าทำไมคุณถึงไม่ผ่าลงที่ กงชิง สักครั้ง

อันหลิงหยุนได้แต่ไปคัดลอกหนังสือ ในขณะที่กงชิงวี่ไปพัก

ผ่อนยามเที่ยง

หลายครั้งที่อันหลิงหยุนคิดอยากจะฆ่าเขา แต่ก็ไม่กล้าลงมือ

จนกระทั่งกงชิงตื่นขึ้นมาและไปดูอันหลิงหยุนที่กำลังคัด หนังสือ เขาก็พบว่าส่วนมากล้วนถูกนางคัดไป แต่นางยังคงคัด ลอกต่อไป เขานับถือนางแล้ว เนิ่นนานขนาดนี้ ยิ่งอยู่นับวันยิ่ง โง่งมขึ้นเรื่อยๆ

หากเป็นอดีต นางคงมาร้องไห้โวยวายใส่เขาให้ปล่อยตนเอง ไป แต่วันนี้กลับดื้อดึงอย่างยิ่ง

แต่ที่ผ่านมาสิ่งที่นางร้องไห้อ้อนวอนล้วนเป็นเรื่องที่ต้องการ ติดตามพบหน้าเขา หากเป็นเรื่องการคัดหนังสือเช่นนี้ เกรงว่า นางคงเต็มใจทำเช่นกัน

ในขณะที่กำลังใช้ความคิดนัยน์ตาของกงชิงวี่ก็เข้มขึ้น เขา นึกไปถึงวันนั้นที่อันหลิงหยุนเช็ดปากของตนเองอย่างรุนแรง เขาส่งเสียงอือออกมาอย่างเย็นชา จากนั้นจึงเดินออกไปด้าน นอกและปิดประตูลงเสียงดัง

อันหลิงหยุนอดไม่ได้ที่จะสายหัวและถอนหายใจ ชาติที่แล้ว นางไปทำเรื่องผิดศีลธรรมอะไรเอาไว้กัน ชาตินี้ถึงต้องมาเจอ เจ้าตัวบัดซบผู้นี้เข้า

ทั้งวันล้วนไม่ปล่อยนางไป
สามวันติดต่อกัน อันหลิงหยุนไม่ได้ทำอะไร นางคัดลอก

หนังสือเป็นเวลาสามวัน

สามวัน นางออกมาจากห้องของกงชิง วี่ อาหยู่ก็ดีขึ้นแล้ว กง

ชิงวีก็ไม่ได้อยู่ในจวน

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ในวังเริ่มเฉลิมฉลอง กงชิงวี่ต้อง

ควบคุมเรื่องงานแต่งตั้งพระสนม จึงมีเวลาอยู่ในจวนไม่มากนัก หมวกตอนกลางคืนเท่านั้นที่จะมามองดูอันหลิงหยุนคัดหนังสือ

ชีวิตอันหลิงหยุนจึงค่อยสงบมากขึ้น

นางยุ่งอยู่กับผลิตภัณฑ์ความงามของหวางฮองไทเฮา อัน

หลิงหยุนยังต้องทำมันต่อไป

วันนี้อาหยู่มาที่นี่ อันหลิงหยุนต้องการออกไปเก็บสมุนไพร และจับคางคกเย็น หากไปคนเดียวก็เกรงว่าจะกลับมาไม่ทัน

ดังนั้นจึงขอความช่วยเหลือจากอาหยู่

อาหยู่เตรียมรถม้า จากนั้นพวกเขาก็เตรียมตัวเดินทางและ

ออกจากเมืองหลวงไป

ไปอย่างรวดเร็ว แต่การหาคางคงเย็นนั้นต้องเสียเวลาไปอยู่

ไม่น้อย ดังนั้นกว่าจะกลับมาฟ้าก็มืดแล้ว
ระหว่างทาง อันหลิงหยุนรู้สึกว่ารถม้าหยุดลงอย่างช้าๆ มี บางอย่างผิดปกติ นางยกม่านขึ้นและมองออกไปข้างนอก

“พระชายา ท่านเข้าไปด้านใน

น้ำเสียงของอาหยู่เคร่งเครียด สีหน้าเคร่งขรึม เหตุการณ์ที่ จู่ๆ เกิดขึ้นตรงหน้าของเขามีความผิดปกติอยู่บ้าง

ดึกดื่นป่านนี้ ทำไมถึงมีรถม้าออกจากเมืองหลวง?

แต่รถม้าหยุดลงตรงข้าม และดูไม่เหมือนคนเลว

“เกิดอะไรขึ้น?” อันหลิงหยุนถาม

ไม่แน่ชัด พระชายาอย่าได้ออกมา”

“อืม”

อาหยู่วางแผนอ้อมออกไป แต่รถม้าตรงหน้ามีเสียงของหญิง สาวร้องดังขั้น อันหลิงหยุนยกผ้าม่านรถม้าขึ้นและมองออกไป

“มีหญิงตั้งครรภ์?”

พูดจบ อันหลิงหยุนก็ลงมาจากรถม้า อาหยู่รีบร้องเรียกทันที “พระชายา บนป่าบนเขา รถม้าออกมาจากเมืองหลวงมา ที่นี่เพื่ออะไร?”

อันหลิงหยุนหยุดลงและหันกลับไปดู อาหยู่พูดถูก

นางมองไปที่ฝั่งตรงข้าม มีคนหลายคนวิ่งมาจากด้านนอกรถ ม้าอย่างเร่งรีบ อีกทั้งยังมีคนร้องตะโกน “เร็วเข้า! ฮูหยินใกล้ คลอดแล้ว น้ำร้อน แย่แล้ว….เลือด เด็กเกิดเรื่องใหญ่แล้ว …”

เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นมาจากในรถม้า หญิงสาวก รีดร้องความตื่นตระหนก คนทำคลอดก็ลนลาน ทุกอย่างล้วน

เข้ามาในโสตประสาทของอันหลิงหยุน

นางไม่สามารถนั่งเฉยๆ ได้ มิเช่นนั้นต้องมีคนตายถึงสองคน

อันหลิงหยุนมองคนเหล่านั้นดูเหมือนจะเป็นแค่คนธรรมดา ทั่วไป จากนั้นก็เอ่ยขึ้น “อาหยู่ ข้าดูแลตัวเองได้ เจ้าไปดู

หน่อย”

เพื่อความปลอดภัย อันหลิงหยุนเข้าไม่ได้ไปที่นั่นในทันที อา หยู่ก็รู้สึกได้ถึงความลำบาก ดังนั้นจึงลงจากรถม้าและไปที่ฝั่ง ตรงข้ามเพื่อตรวจดู หลังจากสอบถาม เขาก็พบว่าพวกเขาไม่ได้เป็นคนของประเทศต้าเหลียง ดังนั้นจึงไม่สามารถ เข้าไปในเมืองโดยไม่มีบัตรผ่านได้ในเวลากลางคืน พวกเขา ไม่มีทางเลือกถึงพบสถานที่นี้ และหยุดพักเพื่อต้องการพัก ฝอน จากนั้นพรุ่งนี้จึงค่อยเข้าเมือง แต่กลับคิดไม่ถึงว่าครรภ์ กลับถึงกำหนด มิอาจรอได้อีกต่อไป

พวกเขามีแต่สาวใช้ ไม่มีใครรู้วิธีทำคลอด ดังนั้นจึงวุ่นวายไป

หมด

อาหยู่รายงานอันหลิงหยุนและนางก็ไปยังรถม้าฝั่งตรงข้าม ทันที และบอกว่าตนเองเป็นแพทย์ อีกฝ่ายที่กำลังอยากได้ หมอก็มีหมอมาทันที ดังนั้นจึงรีบเชิญอันหลิงหยุนขึ้นไปบนรถ

อาหยู่ไม่สะดวกที่จะเข้าไป จึงรออยู่ด้านนอก

แต่หลังจากที่อันหลิงหยุนขึ้นรถ ในรถม้าก็มีเสียงคำรามออก มา อยู่รู้ว่าไม่ดีแน่ ดังนั้นจึงรีบหันหลังกลับพุ่งเข้าไปในรถ ม้า แต่ไม่ทันการณ์ รถม้าวิ่งออกไปแล้ว และมีคนสี่ห้าคนเข้า มาขวางหน้าเขา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ