บทที่ 65 เข้ากันได้ดี

“ข้าน้อยถวายบังคมท่านอ๋องเสียน และพระชายาเสียน”

เมื่อไห่กงกงเห็นกงชิงวี่และอันหลิงหยุน เขาก็เดินมาข้าง หน้าเพื่อทำความเคารพ หลังจากอยู่ในวังมาเป็นเวลานาน เขาสามารถเห็นได้ว่าใครจะก้าวไปข้างหน้า และใครจะสูญ เสียอำนาจ ผู้น้อยอย่างเขาล้วนมองออกได้อย่างชัดเจนและ แม่นยำกว่าใครๆ

ไม่ว่าไห่กงกงจะมองอย่างไร ก็ล้วนรู้สึกว่าภายหลังอันหลิง

หยุนจะต้องเชิดหน้าชูตาแน่

“กงกงมาที่นี่ มีเรื่องอะไร?” กงชิงวี่ทำตัวสบายๆ ยิ่งกว่าเมื่อ

ก่อน

ไห่กงกงรีบกล่าวอย่างรวดเร็ว “ข้าน้อยรับคำสั่งขององค์ไท เฮา ให้มาเชิญพระชายาเสียนไปยังพระตำหนักเฉาเฟิ่ง ไม่กี่ วันมานี้ไทเฮาล้วนเอ่ยถึงพระชายาเสียนโดยตลอด เมื่อได้ยิน มาว่าวันนี้ฮ่องเต้รับสั่งเรียกตัวอ่านอ๋องเสียนและพระชายา จึง ได้ให้ข้าน้อยมารอเชิญเป็นพิเศษ”

กงชิงที่มองไปที่อันหลิงหยุน “ในเมื่อเสด็จแม่คิดถึงเจ้า ก็ไปเถอะ”

“เพคะ”

อันหลิงหยุนย่อตัวเคารพ ก่อนจะเตรียมพร้อมไปเจอหวางฮ องไทเฮา ในเวลานั้นเอง สวีกงกงก็รุดหน้าเข้ามาใกล้

“ข้าน้อยถวายบังคมท่านอ๋องเสียนและพระชายาเสียน”

“กงกงมีเรื่องอะไร” กงชิงที่มองเขา ดวงตาเต็มไปด้วยความ

เฉยชา

สวีกงกงน้อมตัวลง “ฝ่าบาทมีรับสั่งให้ข้าน้อยมาเชิญท่าน

อ๋องเสียนและพระชายาเสียนไปยังพระตำหนักจรุงจิต”

ใบหน้าของไห่กงกงเคร่งขรึม เขาหรี่ตามองและเอ่ย “คำนับ

สวีกงกง

สวีกงกงอายุน้อยกว่าไห่กงกง อีกทั้งไห่กงกงเป็นของของ หวางฮองไทเฮา ต่อให้ทั้งสองไม่ได้แบ่งสูงต่ำ แต่ก็ยังคงต่าง

กันอยู่ดี

ไห่กงกงเคารพก่อน สวีกงกงจึงรีบเคารพกลับ “คำนับไห่กงกง ถวายพระพรองค์ไทเฮา”

“สวีกงกง ข้าน้อยได้รับคำสั่งมาแล้ว มิทราบว่าสามารถให้ พระชายาเสียนไปกับข้าน้อยก่อนได้หรือไม่ จากนั้นจึงค่อยไป ยังพระตำหนักจรุงจิต?” ไห่กงกงไม่เกรงใจแต่อย่างใด ต่อให้ เรื่องนี้เขาจะชิงตัดหน้าก่อน แต่สวีกงกงกลับไปก็ไม่กล้าพูดจา ไร้สาระอะไรออกมา

“เชิญไห่กงกง”

สวีกงกงไม่มีทางเลือกอื่นเช่นกัน เขามาช้าไป

กงชิงที่มองไปอันหลิงหยุน นัยน์ตาล้ำลึกขึ้นมากี่ส่วน “ข้าไป

ที่พระตำหนักจรุงจิตก่อน เจ้าตามไห่กงกงไปยังพระตำหนัก

เฉาเฟิง เมื่อเจอเสด็จแม่แล้วจงรับใช้ให้ดี”

พูดจบกงชิงวี่ก็เดินไปยังทิศทางของพระตำหนักจรุงจิต ด้าน

หลังตามด้วยสวีกงกง

อันหลิงหยุนค่อยหันไปมองไห่กงกง “กงกง”

“พระชายาเสียน ไม่กี่วันมานี้สบายดี?” ไห่กงกงยิ้มแย้ม มอง

ดูก็รู้ว่าอารมณ์ดี
อันหลิงหยุนกล่าว “ล้วนดี ไทเฮานอนหลับดีหรือไม่”

“ดี ไม่กี่วันนี้ ไม่เพียงแต่นอนหลับสบาย แต่สีหน้ายังดูดีขึ้น กว่าเดิมมาก ทุกวันล้วนรับสั่งถึงพระชายาเสียน”

ไห่กงกงเดินไปด้านหน้า ทั้งสองมุ่งหน้าไปยังพระตำหนักเฉา

เพิ่ง

“เช่นนั้น ไม่กี่วันนี้สุขภาพของกงกงดีขึ้นแล้วหรือไม่?” อัน

หลิงหยุนถาม

ไห่กงกงพยักหน้า “ดีขึ้นแล้ว ดีขึ้นกว่าเดิมอย่างยิ่ง กลางคืน นอนหลับ กลางวันมีเรี่ยวแรง ข้าน้อยคิดมาตลอดว่าที่สุขภาพ ไม่ดี นั้นเป็นเพราะเนื่องจากเข้าวังมา ใครจะไปคิดว่าเกิดจาก สวรรค์ไม่เติมเต็ม บิดามารดามิได้ให้กำเนิดร่างกายที่ดี ต้อง ขอบคุณพระชายาเสียน

“กงกง แม้ว่าไก่ตุ้นโสมจะเป็นยาชูกำลัง แต่ก็ไม่สามารถกิน ได้ตลอด ข้อแรกภายในวังนั้นไม่ค่อยสะดวกนัก ข้อสองโสม สามารถใช้เป็นยาแต่สามส่วนของมันเป็นพิษ ไม่เหมาะที่จะกิน มากเกินไป

วันนี้ที่ข้ามาที่นี่ได้นำยาบำรุงร่างกายมาด้วยขวดหนึ่ง”
“หา?”

ไห่กงกงตะลึง อันหลิงหยุนมองดูรอบๆ ตัว ยามกลางวันในวัง

ล้วนเต็มไปด้วยผู้คนและสายตามากมาย

ไห่กงกงเข้าใจในทันที เขายิ้ม “พระชายาเสียวางใจ ทั้งหมด

นี้ล้วนเป็นคนของข้าน้อย ปากสะอาดปิดสนิท”

“เช่นนั้นก็ดี” อันหลิงหยุนแบมือออก ไห่กงกงรีบเข้าไป

ประคองนางและหยิบสิ่งของในมือออกไปพร้อมๆ ก่อนที่ไห่กง

กงจะเก็บมันไปในแขนเสื้อ

แม้ว่าเงินจะสำคัญ แต่สำหรับคนเช่นไห่กงกงแล้ว ชีวิตสำคัญ

กว่า

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออายุมาก ย่อมต้องการที่จะแข็งแรง

อันหลิงหยุนให้ขวดยาแก่เขา ย่อมสำคัญยิ่งกว่าให้ทรัพย์สิน

เงินทอง เขาก็ซาบซึ้งเช่นกัน

ยิ่งกว่านั้นนางยังนำยาเข้าวังมาด้วยตนเอง หากถูกใครรู้เข้า ย่อมต้องถูกลงโทษ อันหลิงหยุนแบกรับความเสี่ยงเช่นนี้ ย่อม แสดงให้เห็นว่านางนับเป็นคนที่มีความกล้าหาญเปิดเผยไม่

น้อย
ใครกันที่จะไม่ต้องการอยู่ภายใต้ผู้ที่เชื่อถือและสนับสนุนได้

“พระชายา ข้าน้อยเป็นเพียงชายชราไร้ประโยชน์ หากพระ ชายาไม่รังเกียจ ข้าน้อยยิน..

“กงกง ข้าไม่ต้องการอะไร กงกงปลอดภัยดี ข้าก็พอใจแล้ว” อันหลิงหยุนมองไปรอบๆ “กงกง ในโลกอันแสนกว้างใหญ่นี้ ในวังแห่งนี้ หากมีใครสักคนที่หวังดีกับข้า ข้าก็พึงพอใจแล้ว”

ข้าก็เป็นแค่หมอ มิอาจละเลยผู้ป่วย ส่วนเรื่องอื่นๆ ช่างมีน้อย

นิด”

จิตใจของผู้คนไม่สามารถคาดเดาได้ และอันหลิงหยุนก็ไม่

คาดหวังให้พวกเขาติดตามนาง แม้กระทั่งปกป้องตัวเองนาง

ยังทำไม่ได้ นับประสาอะไรกับคนอื่น

แต่นางเป็นหมอ นางทนเห็นคนป่วนทนทุกข์ทรมานไม่ได้

บางครั้งจึงอดไม่ได้ที่จะเป็นคนดี

นางก็จนใจเช่นกัน

สำหรับไห่กงกง เขาติดตามหวางฮองไทเฮามาตลอดทั้งชีวิต แม้ว่านางจะมีความตั้งใจดึงเขาเข้ามา แต่ก็ไม่ใช่เพื่อผล ประโยชน์ส่วนตัวแต่อย่างใด อย่างมากที่สุดก็แค่มีใครสักคน คอยดูแลในวังแค่นี้ก็พอแล้ว

ไห่กงกงพยักหน้าเป็นเวลานาน ” พระชายาเป็นผู้ฉลาด เฉลียว ข้าน้อยไม่มีทางลืมพระองค์”

“กงกงเกรงใจแล้ว” อันหลิงหยุนพยักหน้าและเดินไปข้าง หนัง ไห่กงกงเดินตามไปอย่างใกล้ชิด

อันหลิงหยุนเดินมาถึงด้านนอกของพระตำหนักเฉาเฟิ่ง ไห่ กงกงเข้าไปกราบทูล หลังจากออกมาจึงพาอันหลิงหยุน

เข้าไป

“พอแล้ว ไม่ต้องคุกเข่า ขึ้นมาเถอะ ข้ามีเรื่องอยากสอบถาม เจ้า” หวางฮองไทเฮามองดูไปยังคนติดตามทั้งสอง นางกำนัล ทั้งสองถอยฉากออกไป อันหลิงหยุนถือชายกระโปรงของนาง และเดินขึ้นบันได เมื่อมาถึงหน้าพระที่นั่งเฉาเฟิง ก็มีคนเลื่อน เก้าอี้มาให้ อันหลิงหยุนเอ่ยขอบคุณก่อนจะนั่งลงตรงหน้าหวา งฮองไทเฮา

“เสด็จแม่” อันหลิงหยุนนั่งอยู่ไม่ไกลจากหวางฮองไทเฮา

นางก้มหน้าลงตามกฎระเบียบ
หวางฮองไทเฮาประเมินอันหลิงหยุนอยู่ครู่หนึ่ง “ร่างกายดี

ขึ้นแล้วหรือ?”

“ขอบพระทัยเสด็จแม่ที่เมตตา ดีขึ้นมากแล้วเพคะ”

“ดีขึ้นแล้วก็ดี จะได้ไม่ต้องทรมาน หยุนเอ๋อ”

“เสด็จแม่”

อันหลิงหยุนเต็มไปด้วยความกลัว วันนี้นางเรียกตนเองว่าหยุ

นเอ๋อ?”

แทบจะคิดว่าตนเองหูฝาดไป

หวางฮองไทเฮาหัวเราะ “เจ้าและข้าก็คือแม่สามีและลูก สะใภ้ข้าเรียกเจ้าว่าหยุนเอ๋อก็นับว่าสมควร เพียงแต่สะใภ้ของ ราชวงศ์ จะมีวันคืนของตนเองที่ไหนกัน เจ้าและข้าแม้ว่าจะ เป็นสะใภ้ของวงศ์ตระกูล แต่เจ้านั้นเป็นพระชายาเสียน จึงไม่ จำเป็นต้องเคร่งเครียดมากนัก อีกทั้งยังไม่จำเป็นต้องทำตัว เป็นทางการ

“เพคะ เสด็จแม่”
อืม…หยเอ๋อ มีเรื่องหนึ่งที่อยากรู้ การมะเลี่ยนยางชัย “ และรูปลักษณ์ของคนผู้หนึ่งด้วยรานั้นสามารสทำได้หรือไม่

*” ทันใดนั้นอันหลังพยุนก็เข้าปจเจตนาที่แหทันริงของหวา ฮองไทเฮาทันที

“เสด็จแม่รูปลักษณ์นั้นสามารเปลี่ยนได้อายชัยก็สามารถ เปลี่ยนแปลงได้ เทียนเงแต่มีการบังคับได้ได้แต่ค่อยๆ เป็นไป ที่ละขั้นตอนแท่านั้น”

“อย่างเช่น” หวาชองไrเสาขายุมาศแล้วแต่กลับเป็น กังวลเรื่องอายุขัยอย่าง เซึ่ง

ในฐานะแพทย์ สันหลังพรุนยังหมไม่เข้าใจaยู่บ้าง

ผู้ป่วยตัวนอยากหายเร็วๆ เพื่อหลุดพ้นจากโรคภัย ส่วน คนแก่ตัวนอยากมีอายุสนยาร้อยปี

จิ๋นซีช่อง หาหรมaและยามากมายก็เพื่อประการนี้

เช่นกัน

มีวิธีการเสริมสวยนางaย่าa แต่ยังคงตัง

ตัวยวิธีที่เหมาะสม”
“อย่ามัวแต่อมพะนำ พูดมาเถอะ แม่อยากได้วิธีรักษาความ งามอย่างถาวร” หวางฮองไทเฮาอดทนไม่ไหวอีกต่อไป ท่าที จึงแข็งกร้าวขึ้นมา

อันหลิงหยุนอยู่ภายใต้ความกดดันอย่างมาก การพูดคุยกับ คนในราชวงศ์ ไม่ปลอดภัยอย่างยิ่ง

หนึ่งวินาทีก่อนหน้านี้ยังคงยิ้มเป็นมิตร แต่อีกวินาทีถัดมานั้น กลับเย็นชาเป็นน้ำแข็ง

อันหลิงหยุนไม่กล้าผ่อนคลาย นางตอบกลับอย่างจริงจัง “มี

วิธี”

“อึม ต้องทานยาหรือ?” หวางฮองไทเฮาพยักหน้าด้วยความ

จึงพอใจ ท่าทีผ่อนคลายลง

อันหลิงหยุนส่ายหัว “หม่อมฉันสามารถให้ครีมบำรุงผิวหน้า แก่เสด็จแม่ใช้ภายนอก ประกอบกับมาส์กหน้าและครีมล้าง หน้า ประกอบกับเสด็จแม่ทานยาสำหรับบำรุงผิวหน้าและบำรุง ผิวตามที่หม่อมฉันสั่ง การรักษาความงามไม่ใช่ปัญหา

“เช่นนั้นก็ดี เช่นนี้เรื่องนี้มอบให้เจ้าจัดการแล้ว” หวางฮองไท เฮาไม่เกรงใจอีกต่อไป
อันหลิงหยุนลุกขึ้นสองมือกุมกัน “หม่อมฉันรับบัญชา”

“สิ่งที่หยุนเอ๋อเอ่ยมา ต้องใช้เวลาเตรียมการนานแค่ไหน?” ผู้หญิงล้วนรักสวยรักงาม แม้แต่ในวัยชรา หวางฮองไทเฮาก็ ไม่มีข้อยกเว้น

“เสด็จแม่ ของเหล่านี้ต้องใช้เวลาเตรียมการสักครู่ แต่ของ บางส่วนจวนอ๋องสมควรที่จะมี ของหายากหม่อนฉันจะเป็นผู้ ไปหาด้วยตนเอง เพื่อให้แน่ใจว่าพวกมันปลอดภัย

“อืม หยุนเอ๋อจัดการเรื่องนี้ ข้าก็ย่อมสบายใจ”

อันหลิงหยุนคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เสด็จแม่ หม่อมฉันจะเตรียมสิ่ง เหล่านี้ให้กับพระองค์ก่อนก่อนวันแต่งตั้งพระสนม จากนั้นจะ

สาธิตวิธีใช้ให้เสด็จแม่เป็นการส่วนตัว”

“อึม….นั่งลงเถอะ ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง” หวางฮองไทเฮาเอ่ยต่อ

อันหลิงหยุนรู้ ยังเหลือเรื่องชีวิตยืนยาว

“เสด็จแม่เชิญตรัส”
“จากมุมมองของหยุนเอ๋อ สุขภาพร่างกายของแม่ ยัง

สามารถมีชีวิตได้อีกกี่ปี?”

อันหลิงหยุนถอนหายใจอย่างเย็นชานางจะรู้ได้อย่างไร?

ตัวนางเองยังไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะตายเมื่อไหร่

“เสด็จแม่ จากที่หม่อมฉันเห็น เสด็จแม่ยังมิอาจพิจารณาไป

ถึงเรื่องของอายุขัยได้

“โอ้?” ดวงตาของหวางฮองไทเฮาเป็นประกายราวกับคลื่นสี

ฟ้า ดวงตาเต็มไปด้วยแสงสว่าง

อันหลิงหยุนเอ่ย “อันที่จริง สุขภาพของเสด็จแม่นั้นเมื่อเทียบ กับหม่อมฉันยังดีกว่ามาก หม่อมฉันสุขภาพอ่อนแอ บางครั้ง ก็มีอาการจิตใจหดหู่ แต่เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาหม่อมฉันตรวจ ชีพจรของเสด็จแม่ และพบว่าร่างกายของพระองค์นั้นยังคงมี พลานามัยที่สมบูรณ์ เลือดลมไหลเวียนดียิ่ง ดังนั้นหม่อมฉันจึง เห็นว่า เสด็จแม่ไม่จำเป็นต้องไปคำนึงถึงเรื่องอายุขัยแต่อย่าง ใด แต่ร่างกายของมนุษย์ยังคงต้องการการบำรุง ควรเริ่มตั้ง แต่เนิ่นๆ และเริ่มจากภายในสู่ภายนอก ทั้งสองล้วนต้องคำนึง ถึง”

“อืม”
หวางฮองไทเฮาพอใจอย่างมากกับคำตอบของอันหลิงหยุน

และพยักหน้า

อันหลิงหยุนเอ่ย “เสด็จแม่ หม่อมฉันสามารถจัดเตรียม อาหารบำรุงให้กับพระองค์ได้ เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับภาย

หลัง”

“เช่นนี้ก็ดี เอาตามนี้เถอะ” ว่านฮองไทเฮาลุกขึ้น อันหลิงหยุ

นก็ลุกขึ้นด้วย

ไห่กงกงเข้ามาช่วยประคอง แต่หวางฮองไทเฮากลับเอ่ย

อย่างไม่พอใจ “ไม่ต้องประคองข้า”

ไอ้หยา ข้าน้อยช่างโง่งม”

ไห่กงกงยุ่งอยู่กับการมองไปที่อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนจะ

ไม่เข้าใจได้อย่างไร

อันหลิงหยุนรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อประคองหวางฮองไทเฮา

ในขณะที่หวางฮองไทเฮาด้านหนึ่งเดินลงบันได อีกด้านหนึ่ง เอ่ยพูด กลับเป็นอันหลิงหยุนที่ไม่รู้สึกหวาดกลัวหวางฮองไท

เฮามากขนาดนั้นอีกต่อไป

ผู้หญิงล้วนมีความรักสวยรักงามตามธรรมชาติ การมีอายุยืนยาวล้วนถนนสายหนึ่งที่ทุกคนมองไม่เห็น เพียงแต่ บนถนนสายนี้ บางคนเลือกที่จะเพิกเฉย ความฉลาดทำให้พวก เขาเข้าใจได้ว่า บางสิ่งบางอย่างนั้นไม่สามารถคาดหวังได้ไม่ ว่าสิ่งนั้นจะดีแค่ไหนก็ตาม

อย่างไรก็ตามบางคนกลับมีมุมมองที่แตกต่างกัน เมื่อบุคคล มาถึงจุดสูงสุดของอำนาจ และมีทุกสิ่งอยู่ในกำมือพวกเขา พวกเขาย่อมไม่ใช่คนอีกต่อไป แต่เป็นพระเจ้าที่อยู่เหนือผู้คน สิ่งที่พระเจ้าต้องการไม่ใช่สิ่งที่ผู้คนคิด สิ่งที่พวกเขาต้องการก็

ไม่ใช่สิ่งที่ผู้คนต้องการเช่นกัน

จิ๋นซีฮ่องเต้ยังสามารถดื่มด่ำกับความเป็นอมตะได้ เหตุใด

หวางฮองไทเฮาจึงไม่หลงระเริงไปกับมันเล่า

และสิ่งที่นางต้องทำคือให้สิ่งที่พวกเขาต้องการต่อหน้าคน เหล่านี้ เมื่อพวกเขาได้สิ่งที่ต้องการ รอจนกระทั่งพวกเขาตาย นางก็ไม่ต้องที่ใช้ชีวิตอยู่บนความหวาดกลัวอีกต่อไป

“หยุนเอ๋อ ช่วงนี้เจ้ากับวี่เอ๋อเป็นอย่างไรบ้าง? เขารังแกเจ้า หรือไม่?” ในที่สุด หวางฮองไทเฮาก็ค่อยเอ่ยพูดจาของผู้เป็น แม่สามีต่อลูกสะใภ้ขึ้นมา อันหลิงหยุนรีบตอบทันทีเช่นกัน

“ท่านอ๋องดีกว่าเมื่อก่อนมากเพคะ ทรงปฏิบัติกับหม่อมฉัน

อย่างใส่ใจมากขึ้น” ใส่ใจให้นางตาย!
“เช่นนี้ก็ดีแล้ว!

สนทนากันไปมา พวกนางเข้ากันได้ดี จนกระทั่งถึงเวลา อาหารกลางวัน กงชิงวิ่งมาถึงแล้ว แต่หวางฮองไทเฮากลับยัง

ไม่ปล่อยคนไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ