บทที่ 60 ถูกหลอกใช้ั
บทที่ 60 ถูกหลอกใช้
แต่ก็ไม่รอให้หนอนไหมเส้นทองเข้าใกล้ใบมีดของกงชิง รี่ เขาก็ใช้ขวดเก็บหนอนไหมเส้นทองไว้ จากนั้นนำขวด โยนออกไป ส่งเสียงแตกที่ดังขึ้นชัดเจน พออันหลิงหยุนม องไป ขวดแตกร้าว สิ่งที่เป็นสีดำด้านในก็ค่อยๆ ไหลลงสู่ พื้น ไม่นานก็ไม่มีการเคลื่อนไหวแล้ว
“กลัวความเย็นหรือ?”
นี่เป็นครั้งแรกที่อันหลิงหยุนรู้และเข้าใจ
กงชิงกล่าวเบาๆ : “ตอนยังเป็นไข่สามารถอยู่รอดได้ใน อุณหภูมิสูง แต่เมื่ออยู่ในที่อากาศอากาศหนาวเย็นการ แข็งตัวของเลือดก็จะทำให้แข็งและตายไป ตอนเป็นหนอน เมื่อออกจากที่อยู่อาศัยจะอยู่ได้ไม่เกินครึ่งชั่วโมง ไม่มีเนื้อ หนังและเลือดหล่อเลี้ยงอยู่ ก็ตายได้เช่นกัน”
“เป็นเช่นนี้นี่เอง” อันหลิงหยุนไว้หน้ากงชิงวี่ ดูไม่ออกว่ารู้
เรื่องไม่ใช่น้อย
อันหลิงหยุนเก็บมือกลับไป หยิบผ้ามาผูกไว้ นางมความ สามารถในการรักษาตนเอง แต่ก็ยังคงเป็นกังวลมาก
โดยเฉพาะกงชิงวี่ที่อยู่ตรงหน้า มือยังมีเลือดไหลอยู่
อันหลิงหยุนมือและเท้าคล่องแคล่ว ลุกขึ้นยืนอยู่ตรงหน้า คงชิงวี่ เข่าข้างหนึ่งวางบนผ้าห่ม โรยผงที่ใช้ในการห้าม เลือด พันแผลให้กงชิงวี่เสร็จอย่างรวดเร็ว
กงชิงวี่เอ็นหัวมองดูใบหน้าอันเกลี้ยงเกลาจริงจังของอัน หลิงหยุน ก็รู้สึกสบายตาอยู่บ้าง ตัดสินใจดึงมือกลับอย่าง หงุดหงิดและมองออกไปนอกรถม้า
“พักเถอะ” เย็นชา แสดงออกอย่างเหินห่าง
อันหลิงหยุนชินแล้ว นี่ก็ถือเป็นอารมณ์ที่ดี ปกติเขาไม่ดี เท่าตอนนี้
กลับไปนั่งในรถม้า เงียบตลอดทาง
ลงจากรถม้าฟ้าก็มืดแล้ว พ่อบ้านและถางเหอยืนอยู่ด้าน นอกจวนอ๋องเสียน อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกเล็กน้อยที่ไม่พบอาหยู่ แต่นางก็ไม่ได้ถาม แต่ถามพ่อบานหลงจาย กลับเข้าไปแล้ว อาหยู่สุขภาพเป็นอย่างไรบ้าง
พูดถึงเรื่องนี้ พ่อบ้านไม่สามารถซ่อนความรู้สึกไม่อยู่ อัน หลิงหยุนจึงถาม: “อาหยู่อารการป่วยแย่ลงหรือ?”
“ไม่ใช่พ่ะย่ะค่ะ”
พ่อบ้านอึดอัดใจ มองดูรอบๆ ไปมีคน จึงพูด: “พระชายา มี ท่านเท่านั้นที่ช่วยอาหยู่ได้ ได้โปรดช่วยอาหยู่ อาหยู่เป็น เด็กที่น่าสงสาร พ่อแม่เสียไปตั้งแต่เด็กเขาอาศัยอยู่กับ น้องสาวของเขา ต่อมาพบกับท่านอ๋องได้รับเลือกจากทาน อ๋อง แต่เดิมสามารถใช้ชีวิตปกติให้ดีได้ ไม่เคยคิดว่าน้อง สาวจะจากไปอย่างไร้เดียงสา เหลือเพียงเขาคนเดียว”
“น้องสาวอาหยู่จากไปเพราะข้า ข้าทราบ ท่านไม่ต้อง หลีกเลี่ยง มีเรื่องอะไรพูดเถิด” นึกถึงเจ้าของร่าง ทั้งน่า สงสารและน่าสมเพช เป็นอันตรายต่อผู้อื่นจริงๆ !
พ่อบ้านไม่กล้าหลีกเลี่ยงอีกต่อไป พูดกล่าว: “เกิดเรื่องขึ้น ตอนพระชายาอยู่ในรถใช่หรือไม่?”
อันหลิงคาดไม่ถึง: “อาหยู่เป็นคนทำหรือ?
“มิใช่เช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ” พ่อบ้านรีบพูด: “อาซิงเป็นคนทำ”
“อาซิว ? ” อันหลิงหยุนไม่รู้จักคนคนนี้ ไม่คุ้นแม้แต่นิด เดียว
พ่อบ้านอธิบาย: “เป็นคนรักของน้องสาวอาหยู่ แต่เดิม พวกเขาสามารถแต่งงานได้ ถ้าไม่มีเรื่องนั้น ตอนนี้อาซิว ก็ได้เป็นพ่อเด็กแล้ว”
“แสดงว่าอาซิวคือคนทำร้ายข้า?” อันหลิงหยุนไม่ใช่คนโง่ นี่ก็ชัดเจนแล้วว่าตามมาแก้แค้นนาง
“พ่ะย่ะค่ะ”
“แล้วอาซิวหล่ะ?”
เกิดเรื่องกับอาหยู่ อย่าบอกนะว่าเพราะรับผิดแทนอา
ซิว !
“อาซิวก็ถูกกักขังอยู่ แต่ไม่กินไม่ดื่มสองวัน อาชวยง
ได้ เขาไม่บาดเจ็บ แต่อาหยู่ข้ากังวลว่าจะเป็นอะไรไป”
พ่อบ้านพิจารณาอยู่ตลอดว่าเรื่องนี้ควรขอร้องให้ใครมา ช่วย ถางเหอบอกว่าขอร้องแล้วก็ไม่เป็นประโยชน์
ในจวนมีการควบคุมอย่างเข้มงวด ปีก่อนๆ เคยเกิดเรื่อง เช่นนี้ แต่ท่านอ๋องไม่เคยอ่อนข้อ ฆ่าขึ้นมาทำคนขวัญหนี ดีฝ่อ
ครั้งนี้ถางเหอใจกล้าไม่เพียงพอ ไม่มีวิธีที่จะใช้ได้
คนเดียวที่พ่อบ้านนีกได้คืออันหลิงหยุน แม้ว่าจะเสี่ยงอยู่ บ้าง ก็ไม่แน่ว่านางจะช่วยเหลือ แต่พ่อบ้านไม่สามารถมอ งอาหยู่โดยไม่สนใจไม่ได้
อาซิวทำผิด อาหยู่ก็ผิดฐานก่ออาชญากรรมร่วมกัน พ่อ บ้านทนไม่ได้
“ข้าจะพักผ่อนสักครู่ พร้อมกับอาบน้ำ ท่านไปก่อน สัก พักข้าไปพบท่านอ๋อง หวังว่ายังจะมีการเปลี่ยนแปลงไปใน ทางที่ดีขึ้น”
ฟอบ้านจึงออกไป อันหลิงหยุนอาบน้ำเสร็จ
ฟอบ้านจึงออกไป อันหลิงหยุนอาบน้ำเสร็จออกไปหากง
ชิง
“เข้ามา”
กงชิงที่ส่งเสียงออกมาจากในประตู ฟังดูเหมือนกำลังพัก
ผ่อน
ผลักประตูอันหลิงหยุนมองไปยังข้างใน กงชิงวี่เตรียม พร้อมที่จะพักผ่อนแล้ว
อันหลิงหยุนแปลกใจ กลางวันแสกๆ ก็จะพักผ่อนแล้ว
“ถวายบังคมท่านอ๋อง”
ในเมื่อชอบขอเหตุผล งั้นก็หามาให้เขา อารมณ์ของเขา ดีแล้ว จะได้ง่ายต่อการจัดการ
กงชิงนั่งอยู่บนเตียง ในมือถือหนังสือการทหารเล่มหนึ่ง เมื่อเห็นส้นหยิ่งยุนกิอนติดอยู่ครู่หนง, ปป
อันหลิงหยุนจึงนึกขึ้นได้ยังไม่ได้ปิดประต
พันไปปิดปิดประตูเสร็จอันหนึ่งหมุนมองกงซึ่ง: “ทำไม ท่านอ่องพักผ่อนเร็วเพียงนี้ผ่ะเพคะ”
“มีเรื่องหรือ?” ยังคงเย็นชาและเหินห่างขนาดนั้น
อันหลิงหยุนเดินไป: “มีเรื่องหนึ่ง”
“พูดเถิด
อันหลิงหยุนรู้สึกแบกภูเขาอยู่ ยิ่งฝ่ายชายเงียบมากเท่า ไหร่ นางก็ยิ่งรู้สึกกดดัน
“ท่านอ๋อง เรื่องของอาหยู่ไม่ทราบว่าจะสามารถหยวนๆ ไม่หรือไม่” อันหลิงหยุนนึกไม่ออกจริงๆ ว่าต้องขอร้อง อย่างไร พูดตรงไปตรงมาดีกว่า
กงชิง-วางหนังสือในมือ: “ใครขอให้เจ้ามา?”
“ข้ามาเอง” ไหนก็มาแล้ว อันหลิงหยุนไม่จำเป็นต้องลา คนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง
กงชิงวี่เงยหน้า: “เจ้า?”
“อืม”
อันหลิงหยุนในใจลนลาน โกหกแล้วรู้สึกผิดจริงๆ
แต่เมื่อก่อนไม่เคยเป็นเช่นนี้ ไม่ใช่ว่าโกหกไม่เป็น ทำไม ต่อหน้ากงชิงวี่ต้องกลัวขนาดนั้น!
“ความผิดที่อาหยู่เจ้ามาขอความเห็นใจได้งั้นหรือ?” กง ชิงที่เปิดผ้าห่มลุกออกจากเตียง ชุดด้านในสีขาวนวลที่สวม ใส่ออกมาดูเป็นชุดชั้นศาลที่น่าเกรงขาม อันหลิงหยุนหัน มองตามไป จึงพบว่าชายผู้นี้ถ้าไม่ถอดเสื้อผ้า ก็ไม่มีทาง เห็นความแข็งแกร่งของเขา ทั้งๆ ที่ร่างกายราวกับหนัง ทองแดงกระดูกเหล็ก แต่กลับเหมือนเพียงนักวิชาการที่ อ่อนแอ
เทน้ำแก้วหนึ่งแล้วกงชิงที่นั่งลง ดื่มน้ำพร้อมกับมองอัน หลิงหยุน: “อาหยู่เป็นคนในจวนของข้า เจ้าอยากช่วย เอา อะไรมาช่วย?”
มีหวัง?
อันหลิงหยุนดีใจขึ้นบ้าง มองดูกงชิงวี่: “ท่านอ๋องมีเรื่อง อะไรให้ข้าช่วย?”
“ข้าจะมีเรื่องอะไรให้เจ้าช่วยได้?” กงชิงตลก ก้มหน้าดื่ม น้ำ แต่ใจในก็คิดอะไรบางสิ่งออก
“เจ้าไม่พูด ข้าก็ลืมไปเลย ไข่มุกราตรีคืนนั้นยังอยู่หรือ ไม่?” กงชิงวีดื่มน้ำอยู่ อย่างเชื่องช้า อันหลิงหยุนชะงักพัก หนึ่ง ในใจแอบด่าคำว่าหน้าด้าน!
แต่อันหลิงหยุนคิดอยู่ครู่หนึ่ง: “ท่านอ๋องท่านจะบอกว่า สามารถใช้ไข่มุกแลกกับชีวิตอาหยู่ได้งั้นหรือ?”
ไข่มุกเม็ดเดียว ก็แค่เพื่อรักษาและช่วยชีวิตคน คืนให้กง ชิงวี่แม้จะรู้สึกเสียดาย แต่ก็ใช้คุ้มแล้ว
ขอแค่อาหยู่ไม่เป็นไร ก็คุ้มค่าแล้ว?
ยิ่งไปกว่านั้นแม้ว่าไม่มีอาหยู่ ก็อาจจะถูกขอกลับคืนไป
“เจ้าไม่ต้องทำการแลกเปลี่ยนก็ได้ แต่ข้าไม่รับประกน
อันหลิงหยุนกัดฟันงั้นไข่มุกที่เอามาก็เปล่าประโยชน์เลย
สิ
“ท่านอ๋องท่านเป็นคนใหญ่คนโตเป็นคนใจกว้าง จำเป็น ต้องถึงคิดเหมือนคนทั่วไปด้วยหรือ?”
“ข้าไม่คิดเหมือนคนทั่วไปก็ได้งั้นพระชายาก็ไม่จำเป็นต่อ รองแล้ว”
อันหลิงหยุนสุดหายใจ ไม่เคยเห็นคนเช่นนี้มาก่อน
ไข่มุกเม็ดเดียวยังคิดเล็กคิดน้อย
ไข่มุกคืนท่านอ๋องก็ได้ ขอท่านอ๋องโปรดยกโทษให้อาห
ยู่”
อันหลิงหยุนวางไข่มุกราตรีลง และไม่ทำการต่อรอง หาก
ไม่ปล่อยคน นางก็คิดวิธีอีกครั้ง
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ