บทที่ 59 ออกจากวัง

บทที่ 59 ออกจากวัง

ในไม่ช้าหมอหลวงก็มาถึงพระตำหนักเฉาเฟิ่ง ไห่กงกง สอบถามแล้วมาทูลแจ้งที่จริงเริ่มบำรุงหวางฮองไทเฮา เมื่อครึ่งปีก่อน และมีการบันทึกไว้

ไห่กงกงตั้งใจให้คนนำสมุดที่บันทึกไว้ให้หวางฮองไท เฮาทอดพระเนตร ในนั้นไม่เพียงแต่บันทึกว่าใช้ยาเมื่อไหร่ ใช้ไปเท่าไหร่ เวลาไหนของวันก็บันทึกไว้ทั้งหมด

หลังจากได้เห็นสมุดสีหน้าของหวางฮองไทเฮาแย่ลง

โยนสมุดทิ้งอย่างง่ายดาย

“พวกไร้ประโยชน์”

ไทเฮาระงับความโกรธ ระวังสุขภาพพ่ะย่ะค่ะ”

ไห่กงกงรีบพูดเอาใจอันหลิงหยุนก้มหน้าลงและไม่พูด

อะไรเลย
“พระชายาเสียน ตามความเห็นของเจ้าควรทำอย่างไรต่อ

ไป?” หวางฮองไทเฮาสงบสติอารมณ์ลง แต่ก็ไม่ได้สนใจ ขนาดนั้น

อันหลิงหยุนจึงกล้าพูด: “ทูลเสด็จแม่ หม่อมฉันสามารถ เพิ่มยาชนิดหนึ่ง สำหรับโสม หม่อมฉันคิดว่า ทุกวันหลัง อาหารเช้า สามแผนแช่ดื่มเป็นน้ำชา เช่นนี้ไม่เพียงแต่ สามารถบำรุงร่างกายเสด็จแม่ยังทำให้เสด็จแม่มีพละ กำลังตลอดทั้งวัน ส่วนในใบสั่งยาจะเพิ่มชะเอมจีนเข้าไป ด้วย ปรับอุณหภูมิให้เสด็จแม่ หลังจากสามวันเสด็จแม่จะ กลับมานอนหลับเป็นปกติเพคะ”

“จริงหรือ?” หวางฮองไทเฮาเหลือบมองไห่กงกง

ไห่กงกงรีบพูด: “พระชายาเสียนท่านสั่งจ่ายยาก่อน ข้า น้อยจะไปจัดการประเดี๋ยวนี้”

ได้”

หลังหลิงหยุ่นเดินไปจดบางสิ่งแล้วให้กับไห่กงกง ไห่กง กงไปจัดยาด้วยตนเอง อันหลิงหยุนต้มยาด้วยตนเอง ยานี้ เสร็จสิ้นก็ในตอนกลางคืนแล้ว
ก่อนหวางฮองไทเฮาทานยา ไห่กงกงชิมก่อน ยนยนว่า ปลอดภัย หวางฮองไทเฮาจึงทานยา

ในกลางคืน อันหลิงหยุนเฝ้าอยู่ด้านนอกวิหารบรรทม หวางฮองไทเฮานอนตั้งแต่หัวค่ำ ไห่กงกงเห็นว่าพักผ่อน แล้วแต่ยังไม่วางใจ ก้าวไปข้างหน้าและดูตามคำสั่งของ หวางฮองไทเฮา ยืนยันว่าหลับลึกแล้ว จึงออกจากวิหาร บรรทม เจออันหลิงหยุนอยู่จึงพูดอย่างเร่งรีบ

“พระชายาเสียน วิเศษจริงๆ!” ไห่กงกงชูนิ้วโป้งพูด

“กงกงชมเกินไป ข้าก็รู้แค่ผิวเผิน กงกง ดูสุขภาพท่าน น่าจะเป็นคนสุดท้องของบ้านสินะ?” อันหลิงหยุนว่างไม่มี อะไรทำ และยังคงนอนไม่หลับ

“พระชายาเสียนเก่งจริงๆ ก็ใช่สิ ข้าน้อยน่ะฐานะทางบ้าน ยากจนอดๆ อยากๆ จึงเข้าวัง เจอความลำบากมามากมาย จนจำไม่ได้แล้ว มาวันนี้ ข้าน้อยถึงรู้ ที่ร่างกายข้าน้อยไม่ แข็งแรง เพราะพ่อแม่เกิดช้าไป คริคริ.”

ไห่กงกงหัวเราะออกมา

อันหลิงหยุนพูด: “กงกง โสมเป็นถือเป็นยาบำรุง หากร่างกายอ่อนแอ สามารถต้มทานได้ทุกวัน ตัวเมีย โสมป่าที่ดีที่สุดต้องสิบปีขึ้นไป กินเนื้อโสม บำรุงได้ ไม่เลว ยังสามารถยืดอายุอีกด้วย”

“อ่า ? ” ไห่กงกงปิดปาก เบิกตากว้าง มองไปรอบทิศ ไม่มี คนจึงถอนหายใจโล่ง

เมื่อครู่จะพูดว่าอะไร อันหลิงหยุนพูดเพิ่มเติม : “แตกต่าง กันไปในแต่ละบุคคล ตามที่กงกงบอก ตั้งแต่เด็กฐานทาง บ้านยากจน ความแตกต่างฟ้ากับเหว มันเทียบกันไม่ได้เลย ไม่เพียงพอแต่กำเนิด จึงต้องได้รับการบำรุงในวันหลัง”

“ข้าน้อยขอขอบคุณพระชายาเสียน”

ไห่กงกงรีบเช็ดใต้ตา ดูน่าเอ็นดูราวกับเด็ก

อันหลิงหยุนไม่ได้พูดอะไร เงยหน้ามองไปบนฟ้า

ทั้งสองยืนอยู่ครู่หนึ่ง ไห่กงกงกลับไปดูแลหวางฮองไท เฮา อันหลิงหยุนจึงเปิดดูแขนโดยอาศัยแสงจันทร์ บนแขน มีเส้นลมเส้นหนึ่งปรากฏขึ้น และในเส้นลมมีอะไรบางสิ่ง

กำลังคืบคลานอยู่
สิ่งนี้อันหลิงหยุนคิดทบทวนอย่างละเอียด มันเขาสู่

ร่างกายตอนอยู่ในรถม้าแน่นอน

ก่อนนางขึ้นรถยังดีๆ อยู่ งั้นคงเกิดขึ้นตอนอยู่ในรถม้า

แต่กงชิงที่ไม่มีทางทำไม่ดีลับหลังแน่ ที่ผ่านมาถ้าจะ ลงมือชายผู้นั้นก็ทำซึ่งๆ หน้า

อันหลิงหยุนส่ายหัว โลกใบนี้ช่างน่ากลัวเสียจริง

และไม่รู้ จะมีโอกาสได้มีอายุยืนยาวหรือไม่

ปล่อยมือออก อันหลิงหยุนทราบดี สิ่งที่ฝังอยู่ในแขนเป็น เพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้น ปิดช่วงของการเคลื่อนไหวด้วย เข็มเงิน ชีวิตยังคงแขวนอยู่

ยืนมาทั้งคืน หวางฮองไทเฮาตื่นเช้ามา อันหลิงหยุนจึงไป

พักผ่อน

นอนหลับไปช่วงเช้า อันหลิงหยุนตื่นขึ้นไปเข้าเฝ้าหวางฮ องไทเฮา ก็พบว่ากงชิงนั่งอยู่ข้างกายหวางฮองไทเฮา
“หม่อมกันควายฟังคมเสด็จแ) กวายบัง อน

หลิงหยุนอยากคุกเข่า ถูกหวางฮองไทเฮาเรียกไว้ก่อน

พอแล้ว ร่างกายไม่ดีขึ้น ไม่ต้องแล้ว”

“ขอบพระทัยเสด็จแม่”

อันหลิงหยุนกัมหัว สวมชุดชาววังสีขาว หันไปทางกงชิงวี แล้วถอนสายบัว “ท่านอ๋อง!”

“พอเถอะ ! ” แม่ไม่ได้หาเรื่องนาง แต่ก็ไม่เย็นชา อันหลิง หยุนใจรู้ดี ก็แค่ไม่ชอบเท่านั้น

หวางฮองไทเฮาให้นั่ง จึงไปนั่งลง

กงชิงวี่ยกคิ้วมองอันหลิงหยุนครู่หนึ่ง ทันใดนั้นพบบางสิ่ง บางอย่างอันหลิงหยุนชอบสีขาว

แต่ที่ผ่านมาพวกเขาเจอกัน ชุดที่อันหลิงหยุนสวมใส่ ของใช้ล้วนเป็นสีฉูดฉาด และยังชอบเครื่องเพชรพลอย ปรารถนาที่จะใส่เครื่องประดับผมทั่วศีรษะ เวลาเดินข้อมือ ข้อเท้าดังกรุ้งๆ กริ่งๆ
“มองอะไร?” หวางฮองไทเฮาเห็นลูกชายมองอย่างเหมอ ลอยจงใจขัดจังหวะ

กงชิงจึงมีสติ: “เสด็จแม่ หม่อมฉันจะกลับแล้ว ในเมื่อ ไม่มีอะไรแล้ว งั้นก็ให้นางกลับไปด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

“ข้ายังไม่รีบ เจ้าก็รีบเสียแล้ว!”

หวางฮองไทเฮารักลูกชายคนนี้ ถ้าหากไม่ใช่ เขาคงไม่ กล้าทำตัวสบายขนาดนี้

“พ่ะย่ะค่ะ” กงชิงพูดอยู่หันไปมองอันหลิงหยุน: ไป เถิด!”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นมองไปยังหวางฮองไทเฮา ฮองไทเฮา

ไม่พูด นางก็ไม่กล้าไป

ไปเถิด มีเรื่องอะไรเข้าวังแจ้งข้า ข้าเป็นพยานให้เจ้าเอง”

“ขอบพระทัยเสด็จแม่ หม่อมฉันจำไว้แล้วเพคะ”
อันหลิงหยุนจึงออกจากพระตำหนักเฉาเฟิง ไห่กงกงตาม ออกมาถึงประตูด้านนอกพวกเขาพูดอยู่ไม่กี่คำ อันหลิงหยุ นพูดเรื่องการทานยาของหวางฮองไทเฮาจบ นางถึงออก จากวัง

อันหลิงหยุนคิดตลอดทางยังว่าต้องเตรียมยาของฮ่องเต้ ชิงหยู่ ไม่มีใจคิดเรื่องอื่น ออกจากวังพร้อมกับกงชิงวี่

นอกวังเตรียมรถม้าไว้ ออกจากประตูอันหลิงหยุนขึ้นรถ นั่งอยู่ในรถม้าก็นึกถึงเรื่องสิ่งที่อยู่แขน

เวลานี้มองไปยังกงชิงวี่ จึงพบว่ากงชิงวี่มองนางอยู่

อันหลิงหยุนแปลกใจ จับๆ หน้า: “มองอะไร?”

“เอามือให้ข้า”

กงชิง วีพูดเสียงต่ำ หญิงคนนี้ตลอดทางใจไม่อยู่กับเนื้อ กับตัว ก็นึกว่าหลับไปแล้ว

อันหลิงหยุนยื่นมือให้กงชิง วี่ แม้ไม่รู้ว่าเขาต้องการทำ อะไร แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น และไม่ได้สนใจมากduflatinau

คงยิ่งที่เล็กแขนเล็กแขนเสื้อกันหงหยนขึ้น ข้างในเผย ผิวแขนช่วงหนึ่งที่ขาวนุ่มราวกับราก ทั่ว

คงชิงเงยหน้ามองอันหลิงหยุน ไม่รออันหลิงหยุนตอบ สนอง มือที่ว่างหยิบมีดออกมาด้ามหนึ่ง กรีดลงไปที่ฝ่ามือ อันหลิงหยุนอย่างรวดเร็วที่หนึ่ง อันหลิงหยุน หายใจเข้า ด้วยความเจ็บปวด แต่นางไม่ได้หดมีอกลับ

มีดของกงชิงวีกลับมือกรีดเข้าที่มือของเขาทีหนึ่ง เลือด

หยดออกมา

อันหลิงรู้สึกทันทีว่าแขนบวมออกและเจ็บเล็กน้อย

“มันคืออะไร?” นางถาม ยากนักที่กงชิงที่จะมีความอดทน

“พิษปรสิตชนิดหนึ่งจากซี้อวี เข้าสู่ร่างกายคนสามารถ ขยายพันธุ์ได้ แต่พันธุ์ที่สามารถขยายจะได้ไม่มีพิษ ไม่ สามารถขยายพันธุ์ได้จะมีพิษ ถึงแก่ชีวิตคนได้”

“หนอนชนิดนี้เรียกว่าหนอนไหมเส้นทอง ตอนยังตัวเล็กมองผิวเผินจะมองไม่เห็น สามารถกัดผิวของคนแลว เข้าสู่ผิวหนัง แต่หนอนไหมเส้นทองกัดไม่เจ็บ เพราะฉะนั้น ยากที่พบ”

อันหลิงหยุนเหม่อลอยพักหนึ่ง ทันใจนั้นกล่าวอย่าง แปลกใจ: “ทำไมอยู่ท่านก็ใจดีเช่นนี้?”

ไม่มีเรื่องที่ทำให้ โดยไม่หวังผลตอบแทน

กงชิงวียิ้มเย็นชา: “ข้าใจดีหรือ?”

อันหลิงหยุนคืออยู่ครู่หนึ่ง นางคงเข้าใจผิด

กลับไปมองฝ่ามืออีก ข้างในมีตัวคราบเลือดสีดำคลาน ออกมา เคลื่อนตัวอยู่ตามฝ่ามือของอันหลิงหยุน ทิศทาง คือใบมีดของกงชิง