บทที่ 53 เหงื่อออกอย่างประหลาด
บทที่ 53 เหงื่อออกอย่างประหลาด
อันหลินหยุนกลับถึงลานโอวหลานมองไปรอบบ้าน ไม่ เห็นกงชิงวีจึงกลับไป แต่ขณะที่นางกำลังผลักเปิดประตู ห้อง ก็เห็นว่าบนเตียงมีคนนั่งอยู่
เห็นกงชิงวี่ อันหลิงหยุนหยุนหัวใจลนลาน กลัวอะไรเจอ
อย่างงั้น
“ท่านอ๋อง”
ปิดประตูอันหลิงหยุนแสร้งทำเป็นเดินอย่างสงบ ที่จริง นางรู้ กลัวไปก็ไม่มีประโยชน์
เพียงแค่บางครั้งเหนื่อยก็เกินไป มาถึงสถานที่เลวร้ายนี้ เหมือนกับต้องคอยต่อสู้ทุกวัน ต้องเตรียมพร้อมรับมือกับ สิ่งไม่คาดคิดทั้งปวงอยู่ตลอดเวลา นางเหนื่อยแล้ว เหนื่อย มากจริงๆ!
“เจอข้าแม้แต่มารยาทก็ไม่มี กลับไปบ้านเกิดคราวนี้ เรียน รู้สิ่งนี้มารีไง?” กงชิงวี่เย็นชา มองนางก็ไม่ชอบขี้หน้าอย่าง
ไม่มีเหตุผล
อันหลิงหยุนคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ท่านอ๋อง”
ถอนสายบัว ไม่รู้ว่าที่ฝึกมาถูกต้องหรือไม่ แต่ก็ดีกว่าลง
คุกเข่า
กงชิงวี่เย็นชา: “ฝึกสิ่งใดมา?”
“หม่อมฉันถวายบังคมท่านอ๋องเพคะ”
อันหลิงหยุนพยายามทำความเคารพ
ในใจเกลียดที่ไม่สามารถจับเขาโยนออกไปได้ คำราม ออกมา นี่คือบ้านของข้า
แต่แม้ว่านางจะมีปัญญานั้น เกรงว่าจะไม่เป็นผลดีนัก
มือของกงชิงวี่กุมอยู่ คลายช้าๆ จ้องเขม็งไปที่กระดูกหัว เข่าอันแข็งที่อของอันหลิงหยุน: “ถ้าเจ้าคุกเข่าให้ข้า ข้าก็
จะไม่ทำให้เจ้าลำบากใจ” อันหลิงหยุนสุดจะทน ทำไมคนคนนี้ถึงไม่รู้จักผิดชอบชั่ว
ดีเช่นนี้ อ่อนน้อมให้แล้วยังไม่พอ
ลุกขึ้น อันหลิงหยุนยืน เดินไปนั่งลงอีกฝั่ง พูดอย่าง อารมณ์เสีย: “ยังไงข้าก็เป็นภรรยาท่าน ปฏิบัติต่อข้าเช่นนี้ อนาคตมีบุตรชายระวังลูกจะไม่กตัญญ”
“อะไรนะ?” กงชิงวีตะลึงเล็กน้อย: “เจ้ายังอยากมีบุตรกับ
ข้ารี?”
“พูดเป็นเป็นเล่น ข้าแต่งงานกับท่าน ท่านต้องการให้ข้ามี ชีวิตอยู่โดดเดี่ยวตลอดไปหรือไง? พูดจาไม่น่าฟัง ถ้าหาก คนข้างนอกรับรู้ คงไม่คิดว่าท่านคือ….”
หลังจากนั้นอันหลิงหยุนไม่พูด นึกถึงฮ่องเต้ในยุคนี้ ควร พูดให้น้อยจะดีกว่า
“สุดท้ายก็ไม่ได้หวังดี แต่ข้าจะเตือนเจ้าให้ตายใจเสียเถิด ข้าไม่มีทางมีบุตรกับเจ้า”
ลุกขึ้น กงชิงวี่เดินหนีอย่างไร้เยื่อใย ประตูห้องก็ไม่ปิด
เพียงแค่ก้าวฝีเท้าเร็วเล็กน้อย….
ตัวภัยพิบัติไปแล้ว จุดประสงค์ของอันหลิงหยุนสำเร็วแล้ว ลุกขึ้นปิดประตู ออกคำสั่ง: “เรียกสาวใช้สักสองสามคนมา ข้าจะอาบน้ำ มาเตรียมน้ำสำหรับอาบ”
เสียงตอบมาจากด้านนอกประตู อันหลิงหยุนจะทำ อย่างไรได้ ยังไงก็ถือว่าเป็นพระชายาคนหนึ่ง แต่นางอยู่ที่ แห่งนี้ แม้แต่สาวใช้ที่คุยได้สักคนก็ยังไม่มี
พูดถึงสาวใช้อันหลิงหยุนหันมองดูที่ประตู ทำไมถึงลืม นางไปล่ะ
พ่อบ้านแบ่งสาวใช้หลายคนที่ฝีมือดีและสาวใช้สูงวัยคน หนึ่งให้อันหลิงหยุน หลังจากทุกคนเตรียมถังไม้และน้ำ ให้อันหลิงหยุนแล้ว อันหลิงหยุนไม่ชินกับการที่มีคนมอง ดูนางอาบน้ำ โบกมือ: “ข้าทำเอง พวกเจ้าออกไปเถอะ มี อะไรข้าจะเรียกพวกเจ้า”
คนออกไป อันหลิงหยุนจึงถอดเสื้อผ้า เข้าไปแช่ในถังไม้ แม้ร่างกายไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด แต่รู้สึกสึกไม่สบาย ตัว เมื่อวานบนรถม้านางก็ทรมานอย่างมากเช่นกัน ได้แช่ น้ำทำให้สบายขึ้นบ้าง และเป็นประโยชน์ต่อการฟื้นตัว
แต่อันหลินหยุนคาดคิดไม่ถึง จะมีคนผลักประตูเข้ามา
เสียงประตูดั้งแอ๊ด อันหลิงหยุนไม่สามารถควบคุมได้ทัน ไป นางตกตะลึงเมื่อหันไป
โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือนางลุกขึ้นยืนอย่างไม่มีเหตุผล เหมือนความคุมร่างกายไม่อยู่ ลุกขึ้นยืน
กงชิงวีที่หน้าประตูตะลึงเล็กน้อย ประตูด้านหลังปิดลง ในห้องมีไอสีขาวหนาแน่น รูปร่างที่สวยงามของหญิงสาว เปรียบเสมือนหยกขาวอยู่ยืนตรงหน้าเขา ดวงตาเขาเบี่ยง เบนออก มองไปที่อื่น น้ำเสียงเย็นชา “เจ้า.ข้าเตาไม่ผิด พระชายารีบร้อนทนไม่ไหวแล้ว!”
อันหลิงหยุนควบคุมร่างกายได้แล้ว ลงไปในน้ำทันที
ใบหน้าแดงใจเต้นแรง
เมื่อครู่คืออะไร ปกตินางไม่ได้เป็นเช่นนี้ แต่ร่างกายลุกขึ้น เอง และยังยืนแข็งที่ออีก นางแทบไม่สามารถควบคุมร่างนี้
ได้
ในใจลุกลนโดยไม่มีเหตุผล นานขนาดนี้แล้ว นางเข้าใจ เสมอว่าตนมาที่นี่พร้อมกับระบบยาชีวภาพ หรือเป็นเพราะ ว่าวิญญาณเจ้าของร่างยังไม่ไป ยังอยู่ในร่างนางหรือ?
หัวใจที่หนักอึ้ง อันหลิงหยุนส่ายหัวไปมา เป็นไปไม่ได้ จะ เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้อย่างไร ?
แม้ในใจจะพยายามพูดโน้มน้าวตัวเองอย่างหนัก แต่นาง เข้าใจ วิญญาณในโลกอนาคตของนางสามารถทะลุถึงใน ร่างกายในยุคอดีตนี้ได้ ยังมีอะไรที่เป็นไปไม่ได้อีก
กงชิงวี่สายตาไม่พอใจ เดินอ้อมตอไม้แล้วนั่งลง ก้มหน้า หลบตากล่าว: “คนในวังมา ให้เจ้ารีบเข้าวัง ยังไม่ออกมา อีก?”
อันหลิงหยุนเหม่อไปครู่หนึ่ง ตั้งสติมองไปทางกงชิงวี่ เห็นเขาไม่มองนางมากไปกว่านี้ ใจลึกๆ ของเจ้าของร่างยิ่ง ดูไร้ค่า มาถึงขั้นนี้แล้ว ก็ไม่ยอมมองอีกสักนิด เจ้าของร่าง เดิมก็ช่างไร้ค่าจริงๆ
เพื่อออกไป หลังชิวหยุนอาบน้ำอย่างเร่งรีบ นางออกจาก ถังไม้เดินไปอีกฝั่งอย่างเร่งรีบ อาศัยช่วงที่กงชิงวี่ไม่มอง นาง รีบหลบไปยังหลังฉากกั้นเพื่อเช็ดตัว สวมใส่เสื้อผ้า
กระทั่งนางไปฉากด้านหลัง กงชิงจึงมองไปทางฉากกั้น
อันหลิงหยุนเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จออกมา เดินไปที่กล่องยา หยิบยาเล็กน้อย สะพายถุงยา เตรียมตัวออกจากบ้าน
เวลานี้กงชิงวี่ถึงลุกขึ้น ออกจากบ้านพร้อมกับนาง
อันหลิงหยุนแปลกใจ : “ท่านอ๋องไปด้วยหรือ?”
“ข้าเต็มใจไปหรือไง ?” กงชิงที่ไม่ตอบถามกลับ อันหลิง หยุนรู้สึกเกินความจำเป็น สนใจเขาแค่นั้น ก็ไม่ควรไปถาม
ทั้งสองออกจากจวนอ๋องเสียนขึ้นนั่งรถม้า อาหยู่บาดเจ็บ เปลี่ยนองครักษ์ที่ขับขี่รถม้า ขณะที่อันหลิงหยุนขึ้นรถก็พบ ว่าคนนี้มองนางด้วยสายตาแปลกอยู่บ้าง แต่เรื่องทั้งหลาย ที่เจ้าของร่างทำไว้ เรื่องไหนบ้างที่จะไม่ทำให้คนมองนาง แปลก
รถม้ากว้างขวางและไม่แออัด มีเพียงแค่ตะเกียงน้ำมันที่ จุดอยู่ในรถม้าทำให้อันชิงหยุนไม่สบาย
แต่เดิมกงชิงอยู่ด้านหนึ่ง นางอยู่ด้านหนึ่ง เพียงแค่ไม่ มอง ในใจก็ไม่คิดอะไรแล้ว
แต่แสงสีนวลในรถม้าไม่ชัดขนาดนั้น อันหลิงหยุนมองดู ตะเกียงน้ำมันอย่างน่าเบื่อ ก็เพราะไม่ใช่ไข่มุกราตรีนั่นเอง กังวลขึ้นมาทันทีว่าไข่มุกราตรีที่ตนเองได้มาอย่างยาก ลำบากถูกปล้นไป
กงชิงดูไปแล้วเหมือนงีบหลับอยู่ตรงข้าม ขณะนี้สังเกต เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยของอันหลิงหยุน
ลืมตาขึ้น กงชิงวี่ผายมือออก แบมือไปด้านหน้าอันหลิง
หยุ่น: “เอามาเถิด”
อันหลิงหยุนสีหน้าแปลกใจ แกล้งทำเป็นไม่รู้: “อะไร
เพคะ?”
“ไข่มุกราตรี”
กงชิงวี่เหลือบมองอันหลิงหยุนอย่างดูถูก อันหลิงหยุ ฝืนให้มีชีวิตชีวา: “ท่านอ๋องมีมากมายขนาดนั้น และไม่ สนใจเม็ดนี้ด้วย ยิ่งไปกว่านั้นท่านอ๋องตอบตกลงกับข้าแล้ว ให้ข้าแล้ว”
“ตอนนี้ข้าเปลี่ยนใจแล้ว ไม่ได้หรือ ? ” กงชิงวี่พูสั้นๆ ทำ อันหลิงหยุนโมโหจนอยากเข้าไปชกเขาทีหนึ่ง แต่เพื่อ เป็นการป้องกันตนเองจึงอดทนไว้
“ข้าไม่ได้พกไว้”
อันหลิงหยุนอ่อนโยนลงมา ไม่ได้พกไว้จริงๆ
และจริงๆ แล้วนางกังวลมาก เข้าวังครั้งนี้ไม่รู้จะมีเรื่อง
อะไรรอนางอยู่
กงชิวหยุนเหลือบมองนาง มองไปนอกรถม้า หรี่ตาลง พัก
ผ่อนต่อ
อันหลิงหยุนที่นั่งอยู่อีกฝั่งไม่ได้ผ่อนคลายเหมือนกับกง ชิง ระหว่างทางเข้าวังคิดเรื่องราวมากมายจากฮองเฮา จนถึงฮ่องเต้ และถึงหวางฮองไทเฮา ฮั้ว ไท่เฟย ไม่มีใครที่ คิดไม่ถึง
มักรู้สึกว่านางกำลังจะโชคร้าย!
เมื่อถึงประตูวังอันหลิงหยุนตามลงรถม้า กงชิงวี่เดินอยู่ ข้างหน้า นางก็เดินตามอยู่ข้างหลัง เหยียบสะดุดเกือบล้ม
พยายามนิ่งไว้ เหงื่อออกท่วมตัว
อันหลิงหยุนเงยหน้ากงชิงหันมองนาง จากนั้นดุเธอคำ
หนึ่ง: “ไม่ได้เรื่อง!”
อันหลิงหยุนเช็ดเหงื่อ มองดูเหงื่อที่ฝ่ามือ แปลก !
อากาศหนาวขนาดนี้ทำไมเหงื่อออกเยอะขนาดนี้
“ยังไม่ไปอีก?” กงชิงวี่เรียกนาง อันหลิงหยุนพยักหน้า
“ไปเดี๋ยวนี้แหละเพคะ”
พูดจบตามกงชิงวี่เข้าไปพร้อมกัน
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ