บทที่ 52 สามีเฝ้าดูอย่างใกล้ชิด

บทที่ 52 สามีเฝ้าดูอย่างใกล้ชิด

“พ่อบ้าน ทำไมพระชายายังไม่ตื่นขอรับ?” อาหยูไม่เป็นไร มากแล้ว หลับไปหนึ่งตื่น กินยาแล้วไข้ก็ลดแล้ว ตื่นขึ้นมา ก็เห็นอันหลิงหยุนฟุบหลับพักผ่อนอยู่บนโต๊ะ อากาศเย็น ในห้องยานี้มีเตาผิงไม่กี่ตัว และแต่ละตัวก็วางล้อมอยู่รอบ ตัวเขา อาหยู่มองอันหลิงหยุนนอนอยู่อย่างนั้น ในใจรู้สึก แปลกเล็กน้อย

แม้ว่าเขาจะจำอะไรไม่ได้ แต่พระชายาเป็นผู้ช่วยชีวิตเขา

ถางเหอที่นั่งข้างๆ รู้สึกแปลกเช่นกัน อันหลิงหยุนในอดีต ทำไมนอนในที่แบบนี้ได้ อย่าบอกอีกนะว่าเพื่อดูแลอาหยู่ที่

บาดเจ็บ

ตอนแรกถางเหอคิด อาหยู่บาดเจ็บเพราะอันหลิงหยุน แต่ ถามอาหยู่แล้วถึงรู้ อันหลิงหยุนกลับเป็นคนที่มีบุญคุณ

ไม่เพียงรับมีดแทนท่านอ๋องท่านนั้น ยังช่วยชีวิตอาหยู่

ด้วย
“ใกล้แล้วกระมัง นี่ก็นอนทั้งวันแล้ว”

พ่อบ้านให้คนนำปีเซียะมาให้อันหลิงหยุน แต่นางก็ยังไม่ ตื่นขึ้นหลังจากนอนหลับไป เลยไม่กล้ารบกวน

อาหยู่ลุกขึ้นจากเตียงอย่างกระวนกระวาย เดินไปที่ข้าง

กายอันหลิงหยุนมองนาง: “พระชายา”

ที่จริงอันหลิงหยุนตื่นแล้ว ตื่นตั้งแต่พวกเขาเริ่มสนทนา แล้ว แต่รู้สึกเกรงใจที่จะตื่นขึ้นมาเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้นเป็น ช่วงเวลาที่คนอื่นกำลังพูดถึงตน เจ้าตื่นขึ้นมาทันที ก็ดูไม่ดี

นัก

อาหยู่เรียกนาง อันหลิงหยุนเลยแกล้งทำเป็นว่าถูกปลุก ให้ตื่น บิดเอวขี้เกียจ ลืมตามองคนที่อยู่ตรงหน้า

อาหยู่แสดงความดีใจ: “พระชายา ท่านตื่นแล้วหรือพ่ะย่ะ

ค่ะ?”

“อาหยู่ เจ้าดีขึ้นแล้วหรือ?” อันหลิงหยุดลุกขึ้นจับที่ข้อ มืออาหยู่ ตรวจให้เข้าอีกครั้ง กินยาเม็ดจากเลือดนางแล้ว หายเร็วยิ่งขึ้น ชีพจรแข็งแรง แสดงว่าไม่เป็นไรแล้ว
“พึ่งพระคุณของพระชายา ไม่เป็นไรแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

อาหยู่รีบพูด อันหลิงหยุนพยักหน้า: “เจ้าไปนั่งก่อน ข้าขอ ดูบาดแผลของเจ้า ยังต้องเปลี่ยนยาหรือไม่”

“พระชายา เมื่อครู่หมอจวนในจวนดูให้แล้ว ดีขึ้นเร็วมาก ยังบอกอีกว่ายารักษาแผลทองคำของพระชายานั้นเป็นยา วิเศษพ่ะย่ะค่ะ”

อาหยู่ใบหน้าเขินอาย ใบหูแดง

อันหลิงหยุนก็ไม่รู้เขาเป็นอะไร ไม่ได้พูดอะไรมาก ในเมื่อ ดีขึ้นมากแล้ว หมอจวนก็ช่วยจัดการแล้วงั้นก็ไม่มีธุระอะไร ของนางอีก จับๆ ถุงผ้าบนร่างกาย งูยังอยู่

“พ่อบ้าน ข้าจะกลับจวนแม่ทัพ ท่านใช้รถม้าในจวนส่งข้า กลับไป” อันหลิงหยุดไปที่ทางเข้าประตูแล้ว อาหยู่มีบาง อย่างต้องการพูดแต่ไม่ทัน พ่อบ้านตอบรับแล้วเดินตามไป

“คุณชายถัง ท่านไปดูหน่อย”

อาหยู่ขอร้องถางเหอ ถางเหอจึงออกจากบ้านไป อันหลิงหยุนขึ้นรถม้าแล้ว

ส่งอันหลิงหยุนจากไปด้วยสายตา ถางเหอและพ่อบ้าน เหลือบมองซึ่งกันและกัน ใช่ที่ว่าคนเปลี่ยนได้ แต่การ เปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เช่นอันหลิงหยุนในวันนี้ พวกเขายัง คงรู้สึกเหลือเชื่อ หวังว่าจะไม่ใช่มารยาในการโกหก

ถางเหอกลับไปในจวน ถามพ่อบ้าน: “ท่านอ๋องตื่นแล้ว

หรือ?”

“ไม่ได้พักผ่อนเลย” พ่อบ้านก็ไม่เข้าใจ ทั้งๆ ที่อยากออก มา แต่ไม่ออกมา ยืนมองดูอะไรอยู่ห้อง

ถางเหอมีธุระ ไปที่ลานโอวหลาน

“ท่านอ๋อง”

ถางเหอขอเข้าเฝ้าจากข้างนอก กงชิงวีถามขึ้น: “มีเรื่อง อะไร?”

“เรื่องที่ฮ่องเต้ต้องการแต่งตั้งนางสนม ให้ท่านอ๋อง ดำเนินการ คำสั่งออกมาแล้ว ท่านอ๋องไม่อยู่ในจวนกระหม่อมได้รับความประสงคั่แทนทำนอ๋องแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ใชื่องดีไม่มาหาข้า แต่กับเรื่องทันธนควาได้ต้องมาหา ข้า ฮ่องเต้ทรงรักและเป็นห่วงข้ามากขึ้นจริงๆ”

กางเหอเงียบ มองดูในลานบ้านกล้วว่าฮ่องเด้จะได้ยินเข้า

“แต่ก็เอาเถอะ ช่วงนี้ข้าว่างมาก ก็ไปเตรียมการ จะได้ไม่มี ใครไม่ไม่ชอบขี้หน้าข้า”

” ถางเหอไม่กล้าพูดมาก ฟังเหมือนจะไปชำระแค้น ฮ่องเต้ยังไงอย่างงั้น

“นางล่ะ?” กงชิงสี่จับแหวนมังกรหินบนนิ้วหัวแม่มือเล่น ถามขึ้นโดยไม่ใส่ใจนัก

ถางเหอประหลาดใจ: “ท่าอ๋องหมายถึง?

“เจ้าบังอาจ เล่นแบบนี้กับข้างั้นรึ?” คงชิงวี่เสียงเย็นชา

ดูร้าย
ถางเหอตกใจจนนึกถึงผู้ที่ออกจากจวนเมื่อครู่ขึ้นได้ทันที

“ทูลท่านอ๋อง พระชายากลับจวนแม่ทัพแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

.กลับไปแล้ว?” กงชิงวี่กำมือแน่น ดวงตาคมเข้ม

“ใครอนุญาตให้กลับไป?”

“เรื่องนี้….ไม่มีใครพ่ะย่ะค่ะ พระชายากลับเองพ่ะยะค่ะ”

“ยิ่งอยู่ก็ยิ่งไม่มีระเบียบเลยจริงๆ เจ้าไปรับกลับมา”

“หะ?” ถางเหอไม่คาดคิด ตามด้วยกุมมือ: “กระหม่อมไป ดำเนินการเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ”

ออกจากลานโอวหลาน ถางเหอไปจวนแม่ทัพด้วยตนเอง

และเวลานี้ อันหลิงหยุนกำลังคุยกับแม่ทัพอันอยู่ ถางเห อก็มาถึง
“แม่ทัพ คุณหนู ถางเหอมาแล้วขอรับ” พ่อบ้านเข้ามาแจ้ง อันหลิงหยุนแปลกใจ: “ข้าเพิ่งกลับมา ทำไมเขาถึงมา? หา ข้าหรือ?”

“บอกว่าจะมารับคุณหนูกลับไปยังบอกว่าเป็นคำสั่งของ อ๋องเสียน

พ่อบ้านมองอันหลินหยุน ในใจคิดแม่ทัพจะอารมณ์เสีย หรือไม่ แต่สำหรับคุณหนู สามีเฝ้ามองอย่างใกล้ชิดก็เป็น เรื่องที่ดี

ถ้าหากไม่สำคัญ นั่นถึงจะเป็นเรื่องที่ควรกังวล

“หยุนหยุน เจ้าไร้ประโยชน์นั่นช่วงนี้คอยหาแต่เรื่อง เจ้า พ่อไปทูลบอกฮ่องเต้ ให้เจ้าอยู่เป็นเพื่อนพ่อที่บ้าน” แม่ทัพอันได้ยินเข้าก็ไม่พอใจ บุตรสาวเพิ่งกลับมา และทั่ว ร่างกายมอมแมม ยังไม่ทันได้ชำระล้าง จะกลับไปเสียแล้ว

อันหลิงหยุนไม่ถือสาอะไร ความจริงอยู่กับกงชิงนาง กลับรู้สึกสบายใจ นางกลัวอาหยู่เป็นอะไรไป กลางคืนมีไข้
“อาหยู่ได้รับบาดเจ็บ ลูกไม่วางใจ กลับมาเอายาสมุนไพร

ท่านพ่อไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะ

“งั้นเขาไม่ได้รังแกเจ้าใช่ไหม?” แม่ทัพอันเมื่อนึกถึงกงชิง พี่ก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง รีบถามอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนส่ายหัว: “ลูกไม่มีทางถูกรังแก ท่านพอวางใจ

ได้เจ้าค่ะ”

“อืม ถ้าเขารังแกเจ้า กลับมาบอกพ่อ พ่อไปหาเขา” แม่ทัพอันตบเข้าที่หน้าอก อันหลิงหยุนประทับใจมาก ยิ้ม พยักหน้า

ชาติที่แล้วอย่าพูดว่าพ่อ แม้แต่ครอบครัวก็ยังไม่มี แม้ว่า ไม่ขาดแคลนความรัก แต่จะเทียบกับตอนนี้ได้ยังไง

อันหลิงหยุนพูดกับแม่ทัพอันไม่กี่คำ กลับไปเตรียมตัว เก็บข้าวของที่จะเอาไปด้วย ออกจากจวนแม่ทัพกลับไปยัง จวนอ๋องเสียนพร้อมกับถางเหอ

ลงรถถางเหอขนยาสมุนไพรลงสองตะกร้า ถางเหอคิด รีบกลับไปก็เพื่อขนยาสมุนไพรนี่เอง
“ไปวางในที่พักข้า” เมื่อเข้าประตูอันหลิงหยุนสั่งแล้วก็ไป ดูอาหยู่ก่อนอาหยู่ไม่เป็นไรแล้ว กำลังขยับเขยื้อนในห้อง พักตนเอง อันหลิงหยุนหาเขาเป็นเรื่องยุ่งยากอยู่บ้าง นาง จึงไปที่ห้องยาหลังบ้านก่อน คนอยู่จึงรู้ว่ากลับไปแล้ว

ในตอนแรกอันหลิงหยุ่นไม่ได้อยากไปเยี่ยมอาหยู่ อาห ยู่ไม่เป็นไรและนางก็ไม่จำเป็น แต่ด้วยสัญชาตญาณคนดีดู เหมือนนางจะไม่วางใจ กังวลว่าอาหยู่ต้องทำปูนนี่ ทำให้ ปากแผลแห้งตึง ตั้งใจเอาเปลือกของส้มโอมาจากบ้านลูก หนึ่ง ก็เพื่อเอามาให้อาหยู่ใช้

ถ้าหากไม่ไปจะรู้สึกเสียเที่ยวที่เอามา

ถามที่พักอาหยู่แล้ว อันหลิงหยุนก็ไปหา

อาหยุนไม่อยู่ข้างนอก กำลังนั่งอยู่ในห้อง เคาะประตู ใน บ้านไม่มีคนอันหลิงหยุนจึงรอที่ประตูทางเข้า ผ่านไปครู่ ใหญ่ อาหยู่เปิดประตูแล้วพบ อันหลิงหยุนไม่พูดอะไรมาก ยื่นเปลือกส้มโอในมือไปให้: “อากาศเย็นใส่ไว้ตรงแขนที่ บาดเจ็บ ผ่านไปไม่กี่วันก็เอาออกได้แล้ว”

“พระชายา ท่านกลับมาแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ?”อาหยู่ใบหน้าตกใจ ทำไมกลับมาเร็วเช่นนี้

อันหลิงหยุนพูดกล่าว : “เจ้าดูแลตัวเองให้ดี ข้ายังมีธุระ

กลับก่อนแล้ว”

คิดถึงอีกไม่กี่วันก็ถึงเวลานัดหมายใช้ยากับฮ่องเต้แล้ว อันหลิงหยุนต้องเตรียมยาสำหรับฮ่องเต้ให้พร้อมไว้ล่วง หน้าก่อน ไม่พูดมาก หันหลังแล้วจากไป

อาหยู่เหลือบมองเปลือกส้มโอในมือ จับแน่น: “ทำ อย่างไรดี?”