บทที่49ลอบทำร้ายไม่ทันตั้งตัว

บทที่49ลอบทำร้ายไม่ทันตั้งตัว

รถม้าเลิกม่านขึ้นกงชิงวี่ประหลาดใจนักสายตาเย็นชาที่ ออกมาจากดวงตาสองดวงนั้นแสดงความไม่พอใจ”เจ้า ช่างหน้าไม่อายไกลขนาดนี้ยังตามมาอีกหรือ ? ”

อันหลิงหยุนไม่มีคำใดจะเอ่ยใครอยากจะตามเจ้ามาเสีย

สติหรือ?

มองอย่างเอือมระอาชั่วครู่อันหลิงหยุนเพื่อให้ตัวเอง ลำบากน้อยหน่อยเริ่มเอ่ยขึ้นก่อน”ข้าเป็นห่วงอาการของ ท่านอ๋องจึงเดินตามมาแต่ก็มาถึงตรงนี้ก็เดินหลง”

“เหอะ ! “พลางสะบัดผ้าม่านในมือลงกงชิงวี่กลับ เข้าไปนั่งแล้วอันหลิงหยุนไม่รอให้กงชิงวีพูดอะไรรีบขึ้น

ไปบนรถม้าพลางนั่งข้างอาหยู่

ได้นั่งด้านนอกยังดีกว่าถูกทิ้งเอาไว้ขอเพียงไม่ต้องเดิน กลับไปอันหลิงหยุนก็พอใจแล้ว
รถม้าออกเดินทางต่ออาหยู่กลับไม่สบายตัว

“พระชายาท่านเข้าไปเถิด”

“ไม่ต้องแล้วอากาศข้างนอกดี”ดีแม่เจ้าสิจะแข็งตายอยู่ แล้ว !

นางทำไมจะไม่อยากเข้าไปแต่หากเข้าไปแล้วจะโดน โยนออกมาสู้ไม่เข้าไปดีกว่า

ชั่วครู่เดียวเสียงกงชิงที่ดังออกมาจากในรถ”ใสหัวเข้า มา ! ”

ปกติแล้วอันหลิงหยุนหากมีทิฐิขึ้นจะเรียกอย่างไรก็ คงไม่เข้าไปแต่ตอนนี้คิดดูแล้วข้างนอกช่างหนาวเสียด กระดูกเพียงนี้จึงลุกขึ้นเข้าไปด้านใน

ภายในรถม้าแต่งงานวิจิตรสายตาของอันหลิงหยุนถูก สะกดด้วยไข่มุกเม็ดใหญ่เท่าไปไก่ที่วางอยู่บนโต๊ะนี่หาก นำไปใส่ในยาได้นับเป็นของดี

“จยอย่างไรก็มาจากจวนแม่ทัพทำไมช่างไม่รู้ประสาเสียจริง”กงชิงวี่เอ่ยขึ้นอันหลิงหยุนประหลาดใจนักไม่ ผิดเลยที่ออกมาจากบุรุษเพศพูดเสียงโทนเดียวไปหมด

อันหลิงหยุนไม่ได้ใส่ใจคำประชดประชันของกงชิงวี่ พลางสำรวจโดยรอบรถม้าผู้อื่นมีแต่ตะเกียงน้ำมันรถม้าผู้ นี้ต่างกลับเป็นไข่มุกเรืองแสงและยังชนิดใหญ่เท่าไข่ไก่ อีกด้วยเขามีทรัพย์มากน้อยเท่าไหร่กันแน่เป็นเพียงอ๋อง ปกติก็ไม่มีรายได้อันใด

ในตอนนี้ประเทศด้าเหลียงไพร่ฟ้าร่มเย็นก็ไม่เห็นเขา นำศึกสู้รบแม้จะได้รางวัลก็มีเขตจำกัด

ยิ่งไปกว่านั้นบัดนี้เขาราวกับตกเป็นเป้าล่อยังสามารถ อยู่ในรถม้าสบายๆรักษาตัวอ่านหนังสืออยู่กับไข่มุกเรื่อง แสงได้อีก

ไข่มุกเรืองแสงนี้เล่ากันว่าเมื่ออยู่ในเวลากลางคืนจะ

ส่องแสงอันหลิงหยุนเคยได้ยินมาก่อนไม่คาดคิดว่ามาที่ นี่จะโชคดีได้พบนับว่าเป็นโชคดีอย่างไม่คาดคิด

เมื่อมองยังภายในรถม้านับว่ากว้างขวางนักอันหลิงหยุนเดินไปนั่งตรงกันข้ามกับกงชิงเหม่อมองไข่มุก

เรื่องแสงอย่างลืมตัว

“ข้ากลับไม่เคยเห็นท่าทางโลภของเจ้ามาก่อน ? ”

อันหลิงหยุนไม่พูดจาหากไม่นับว่าคนตรงหน้าหาเรื่องก็ อย่าโทษว่านางไม่เกรงใจรบกวนนางที่กำลังมองไข่มุก

เงยหน้าขึ้นไปมองอันหลิงหยุนเอ่ยขึ้น”ท่านอ๋องไข่มุก นี้ท่านได้แต่ใดมา ? ”

กงชิงวี่เกือบโมโหจนหน้าเสียที่พูดไปก่อนหน้านี้ราวกับ นางไม่ได้ฟังแม้แต่ประโยคเดียว

เมื่อพิจารณาดูแล้ววันนี้นางก็สวมชุดบุรุษอีกสีดำสนิท ให้ความรู้สึกราวสตรีไม่แพ้บุรุษเพศหากไม่ใช่เพราะ อายุขัยต่างดูไม่ออกว่าเป็นสตรี

ในมือถือหนังสืออยู่เล่มหนึ่งกงชิงวี่เอ่ยขึ้น”ของล้ำค่า ข้ามีมากมายข้าจะจำได้หมดยังไง ?”
“หากเยอะเช่นนั้นคิดแล้วไข่มุกนี้ก็คงมีมากหลาย”อัน เหลิงหยุนได้ปักใจมองไข่มุกนี้ตาแวว

กงชิงหัวเราะขึ้น”หากเจ้ากล้าแตะต้องไข่มุกข้าข้าจะ ตัดมือเจ้าทั้ง”

“ไม่ให้ก็ช่างเก็บไว้ให้คนอื่นก็แล้วกัน”อันหลิงหยุนพิงอ ยู่กับรถม้าคิดอยู่ว่าจะใช้วิธีใดให้ได้ไข่มุกมาอยู่ในมือกง ชิงวี่กลับมีสีหน้าเยียบเย็น

“เจ้าบอกให้ผู้อื่น ? “ในคำพูดหญิงนางนี้มีบางอยู่แฝง คิดว่าเขาฟังไม่ออกหรือ ?

อันหลิงหยุนเกรงจะถูกโยนออกนอกรถม้าจึงพูดขึ้น”ข้า พูดเรื่อยเปื่อยท่านอ๋องอย่าคิดจริงจัง”

กงชิงวี่เอ่ยเสียงเย็น”ของของข้าข้าคิดจะจัดการ อย่างไรก็เรื่องของข้า”

“เพคะ”

“ข้าเห็นเจ้าแล้วก็อยากจะโยนออกไปซะ”
.”อันหลิงหยุนไม่ได้เอ่ยอะไรนางเอางูออกมากัดเขา ตายคงจะดีคนไม่รู้สำนึกบุญคุณนางไม่ควรช่วยไว้แต่ แรก

ภายในรถเงียบลงอันหลิงหยุนเริ่มคล้อยหลับไม่นานก็

หลับไป

ทันใดนั้นกงชิงวี่รู้สึกหนักที่เท้าเมื่อละสายตาไม่มองคน ที่พิงรถอยู่ค่อยตกลงพอดีได้ขอของเขาเป็นหมอนแต่ไม่ ได้นอนอยู่บนขาของเขากลับเป็นตรงฝ่าเท้า

ร่างของอันหลิงหยุนเล็กเมื่อนอนลงราวกับเป็นเด็กสวม ชุดสีดำสนิทยิ่งดูสง่าภายใต้แสงสะท้อนจากไข่มุกให้ ใบหน้านั้นสะอาดผุดผ่อง

มือนั้นกับสกปรกกอดกุมใบหน้านางไว้

กงชิงวี่ยิ้มเย็นยกเท้าขึ้นคิดจะเตะออกไปทว่าเมื่อลด เท้าลงกลับถูกอันหลิงหยุนกอดเอาไว้

เมื่อคิดจะเขยิบอีกอันหลิงหยุนกลับกดกอดขาของเขา ไว้แนบอกเท้าของเขาสัมผัสกับอะไรนิ่มๆเขาคิดจะเขยิบตัวอีกก็ไม่ได้แล้วจึงเลิกคิด

รถม้าโคลงเคลงไปกงชิงที่สงบจิตใจมองไปยังหน้า หนังสือ

แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามรวมสมาธิเพียงใดก็รวบรวมไม่ ได้ยิ่งรถม้าโคลงเคลงเมื่อใดอันหลิงหยุนยิ่งดึงขาเขาไว้ แนบทรวงอกความรู้สึกแสนสบายนั้นทำให้ร่างชาไปทั้ง ร่างแม้กงชิงวี่จะควบคุมตัวเองได้ดีเพียงใดแต่เมื่อคิดถึง ส่วนนุ่มนิ่มที่สตรีไม่ควรเปิดเผยเบื้องหน้าผู้อื่นนั้นใจของ เขาก็ควบคุมไว้ไม่ได้

อยากจะดึงกลับมากงชิงวีก็ดึงไม่ได้อยากจะเตะออกไป ก็ทำไม่ลง

ไม่รู้จะทำอย่างไรจึงเหวี่ยงหนังสือทั้งนอนเอนลงในรถ ม้าหลับตาลงมาดหมายจะงีบหลับสักครู่

อาหยู่นอกรถม้าพลันเอ่ยขึ้น” ท่านอ๋องมีคน !”

กงชิงวี่โพลงตาขึ้นสีหน้าราวกับน้ำแข็ง”จริงรี ?”
“ถึงห้าคนกำลังเร่งความเร็วเข้าใกล้ฟ้ามืดแล้วมองไม่ เค่อยขัดนักแต่เริ่มมีลมแล้ว”อาหยู่ติดตามกงชิงวีหลาย ปีจากออกสมรภูมิใหญ่จนถึงติดตามสืบหาศัตรูลักษณะ ฝืนหญ้าเดินทางกลางคืนเช่นนี้ก็ผ่านมามากผืนหญ้ามีผู้ บุกรุกลมเปลี่ยนทิศกลิ่นก็เปลี่ยนอาหยู่เข้าใจดี

กงชิงขี่มองออกไปนอกรถม้า”อย่าเคลื่อนไหวเสียงดัง

นักระวังตัวด้วย”

“ขอรับ !”

อาหยู่ไม่เข้าใจในสถานที่ป่าดิบขนาดนี้ทำไมจึง เคลื่อนไหวไม่ได้ทั้งยังต้องระมัดระวังด้วยแต่อาหยู่ เคยชินกับการปฏิบัติตามรับสั่งเมื่อไม่รับอนุญาตจึงหยุด รถไว้รอให้กลุ่มคนนั้นใกล้เข้ามาในตอนนี้จึงชักกระบี่ ออกมา

กงชิงฟังเสียงความเคลื่อนไหวภายนอกสายตากลับ อยู่บนตัวอันหลิงหยุนหญิงนางนี้เมื่อนอนก็ดูไร้เรี่ยวแรง กอดขาเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยเลย
ภายนอกรถมีเสียงสู้รบดังเข้ามาอันหลิงหยุนตื่นขึ้น ทันใดสองตาลืมตาโพลงคิ้วขมวดเข้าหากันการฝึกฝน นานหลายปีทำให้หูตาของนางแหลมคมแม้ันมีเสียงลม พัดใบไม้สั่นไหวก็สัมผัสได้

กงชิงวี่แปลกใจนักปฏิกิริยาของอันหลิงหยุนรวดเร็วนัก ลุกกายขึ้นมาทันทีมองไปยังประตูรถม้าพลางเอ่ยขึ้น”สู้ กันแล้วเหรอ ?”

“ไร้สาระ”กงชิงวี่มองดูด้วยสายตาไม่สบอารมณ์ข้าง นอกนั้นเสียงฟาดฟันกันดังขนาดนั้นยังจะถามอีก

คิดอยากจะดึงขากลับแต่กลับชาเหลือเกิน

อดทนไม่ดึงกลับมีเงาดำสายหนึ่งพุ่งตัวเข้ามาจาก ภายนอกในมือมีกระบี่คมกริบกงชิงที่รีบจับกระบี่ข้างกาย ทันที่กลับพบว่าขาด้านชาเขยิบตัวไม่ได้เลย

อันหลิงหยุนไม่คิดมากความพลิกตัวเข้าไปทันทีท่วงท่า รวดเร็วราวเห็นฟ้าชายชุดดำเสือกกระบี่เข้าไปอันหลิงหยุนดึงร่างกายให้แข็งรับกระบี่

ฉีก !

“ท่านอ๋อง !”

อาหยู่เร่งรุดเข้ามาชายชุดดำพุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็ว อันหลิงหยุนร่างกายราวกับถูกนำไปด้วยกงชิง วีท่อยู่ด้าน หลังดึงนางเอาไว้ในอ้อมอกพลางก้มลงไปมองใบหน้า รูปงามนั้นเยียบเย็นนัก”เจ้าโง่ ! ใครให้เจ้าบังข้าเอา ไว้ ?”

หน้าผากอันหลังหยุนเต็มไปด้วยเหงื่อ”ยกไข่มุกนั้นให้ ข้าเถอะ ?”

กงชิงวีกุมสองมือไว้แน่น”ข้าจะบีบมันให้แตก ละเอียด ! ”

อันหลิงหยุนใบหน้าน้อยนิ่งงัน”เนรคุณ…”

อีกสองตัวสุดท้ายไม่ได้เอ่ยออกมาลุกกายขึ้นพลางคว้า กระบี่อีกด้านหนึ่งฟาดฟันไปเบื้องบนผู้ที่อยู่ด้านบนลงมาเห็นท่าไม่ดีจึงรีบรุดหนีไป

ขาของกงชิงวี่เวลานี้หายเป็นปกติพุ่งตัวไปด้านหน้า พลางอุ้มอันหลิงหยุนกระโจนออกนอกรถม้าก่อนออกไป อันหลิงหยุนคว้าไข่มุกเรืองแสงไว้พลางเก็บไว้กับตัว

กงชิงวี่สีหน้าเข้าขึ้น”ไม่รู้จักที่ตาย ! “