บทที่45เกรี้ยวกราด

บทที่45เกรี้ยวกราด

ณจวนอ๋องเสียน

“ท่านอ๋องจวนเวลานี้แล้วท่านควรเสวยพระกระยาหาร เที่ยงแล้ว”

พอบ้านเข้ามาเดือนถึงในห้องผ่านไปกี่ชั่วยามแล้ว จากพระชายาเข้าวังจนถึงตอนนี้ท่านอ๋องทรงยืนอยู่ตรง หน้าต่างไม่ขยับไปไหนร่างกายที่พึ่งดีขึ้นเล็กน้อยหาก

เป็นอย่างนี้ต่อไปเกรงจะทรุดลงอีก

ยิ่งไปกว่านั้นเลยเวลาพระกระยาหารเที่ยงแล้วกลับยัง

ไม่เสวย

“ข้าไม่หิวไม่อยากกิน

“แต่หากทรงเสวยก็ใช้ยาไม่ได้ท่านอ๋องหากผ่านช่วง เที่ยงไปยังต้องดื่มยาอีกด้วย”พ่อบ้านเดือนต่อไปและไม่ เข้าใจนักตลอดเวลาที่ผ่านมาพระชายาแทบไม่เคยอยู่ใน สายตาท่านอ๋องไม่รู้ทำไมช่วงนี้หากพระชายาไม่อยู่ความคิดดื่มกินของท่านอ๋องกลับไม่มีเลย

“ข้ายังไม่หิวเจ้าไปก่อนเถอะ”

กงชิงวี่เอ่ยอย่างเรียบเฉยจากนั้นพ่อบ้านคิดอยากเอ่ย อะไรเพิ่มเติมแต่ก็มิกล้ามากความจึงคำนับออกไป

ภายนอกหน้าต่างลมเหมันตฤดูกระทบบานหน้าต่างกง ชิงวี่เกาะขอบหน้าต่างพยุงตัวไว้รำพึงกับตัวเองเงียบๆ หญิงคนนั้นเวลานี้ควรกลับมาได้แล้ว

เมื่ออันหลิงหยุนกลับออกจากวังมองเพียงปราดเดียวก็ เห็นแม่ทัพอันรออยู่นอกวังแม่ทัพอันได้รับข่าวจากจวน อ๋องเสียนแต่แรกแล้ว

เรื่องที่อันหลิงหยุนเข้าวังเพียงลำพังนั้นแม้นนับว่ามิใช่ เรื่องใหญ่แต่แม่ทัพอันก็รีบมายังหน้าวังหลังโดยเร็วใน ตอนแรกตัดสินใจจะเข้าวังเข้าเฝ้าฮ่องเต้แต่เมื่อกำลังจะ ก้าวเข้าประตูพระราชวงนั้นเข้าก็ได้รับสารจากฮ่องเต้ให้ เขารออยู่นอกพระราชวังไม่อนุญาตให้เข้าไป
แม่ทัพอันร้อนใจดั่งไฟสุมทรวงเดินวนไปเวียนมาอยู่ หน้าประตูวังรอเพียงหากธิดาเขาเกิดเรื่องจะพุ่งเข้าไป ทันที

เมื่อเห็นธิดาตัวเองออกมาเขาจึงถอนหายใจด้วยความ

โล่งอก

จากประสบการณ์ก่อนหน้ายิ่งทำให้แม่ทัพอันกังวลใจ ในวังหลวงแห่งนี้นับว่ามีอสูรร้ายกินคนแต่แม้ธิดาเขาจะ เข้าวังปกติเขาก็มักเป็นกังวลเสมอ

เมื่อบิดาพบกับธิดาแม่ทัพอันรีบพาอันหลิงหยุนกลับ ทันทีระหว่างทางกลับโดยสารรถม้าของอันหลิงหลุน

ภายในรถม้าแม่ทัพอันได้ฟังคำบอกเล่าของเรื่องราวที่ เกิดขึ้นเมื่อได้ฟังเรื่องราวจากอันหลิงหยุนจนจบแม่ทัพ อันก็โมโหขึ้นมาทันที”มีเรื่องราวเหลวไหลอย่างนี้ได้ อย่างไรกัน ! ข้าจะเข้าวังขอเข้าเฝ้าฮ่องเต้ ! ”

“ท่านพ่อเรื่องนี้เป็นข้าเองที่เต็มใจยินดี”อันหลิงหยุนดึง ” บิดาผู้ดุเดือดเลือดพล่านของตัวเองไว้
แม่ทัพอันจึงสงบลงแต่ให้คิดอย่างไรใจก็ว้าวุ่นสับสน

“พ่อเพื่อฮ่องเต้แล้วยอมสละอุทิศชีวิตคิดไม่ถึงเลยว่า ฮ่องเต้จะทำกับพ่ออย่างนี้ได้พ่อช่างเสีย..”

“ท่านพ่อท่านอย่าพูดอะไรไร้แก่นสารหน้าต่างมีหูประตู มีช่องในเมื่อเรื่องราวเป็นอย่างนี้แล้วยังดีที่ข้าเองก็ เต็มใจหากเงินหยุนเอ๋อแต่งเข้ามาแล้วข้าสามารถหย่า พร้อมกันได้ก็นับเป็นเรื่องดีลดเรื่องราววุ่นวายไปได้มาก หลาย”

“เหอะพ่อไม่ยอม”

แม่ทัพอันยิ่งคิดยิ่งโกรธมือกำกำปั้นไว้แนบแน่น”พ่อ ต้องเข้าวังขอเข้าเฝ้าฮ่องเต้ตรัสเรื่องนี้กับพระองค์ตรัส ถามอุบายที่ท่านมีในใจ”

“ท่านพ่อเรื่องนี้ฮ่องเต้เองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรพระองค์ ในตอนนี้ก็ยังวิตกเรื่องแต่งคุณหนูสองตระกูลจุนจน หมองไปหากท่านพ่อไปเวลานี้มิใช่จะเป็นการหาเรื่องให้ ” ตัวเองหรอกหรือมิสู้ทำตาม
ประสงค์ของพระองค์ให้เสินหยุนเอ๋อแต่งเข้าบ้านตัวข้า กลับคิดว่าหากนางเป็นได้ถึงพระชายาในจวนอ๋องเสียน ยิ่งเป็นเรื่องดี”

“แม่ทัพอันมิเอ่ยคำพูดใดตลอดทางที่เหลือนั่งในรถ ม้าหน้าตาอมทุกข์และโมโห

เมื่อถึงจวนแม่ทัพและลงจากรถอันหลิงหยุนก็ยังไม่ กลับจวนอ๋องเสียน

จนกระทั่งฟ้ามืดอันหลิงหยุนก็ยังอยู่ที่จวนแม่ทัพ อธิบายแม่ทัพอันเรื่องนี้ฮ่องเต้ได้มอบหมายให้นางแล้ว หากนางไม่ปฏิบัติตามเกรงว่าจะมีจุดจบไม่ดีแน่ก็ทำได้ เพียงพูดอธิบายแม่ทัพอัน

อันหลิงหยุนตั้งใจอธิบายเต็มกำลังแม่ทัพอันให้ตายยัง ไงก็ยังไม่คล้อยตามอันหลิงหยุนก็ยังไม่อยากกลับไป จวนอ๋องเสียนในตอนนี้

ล่วงเวลาค่ำแล้วกงชิงวี่ยังรออยู่

พ่อบ้านนำเสื้อมอบให้กงชิงคลุมไว้”ท่านอ๋องได้เวลาพักผ่อนแล้ว !”

กงชิงวี่กลับถามกลับ”ถางเหอล่ะ ?”

“อยู่ด้านนอกพะยะค่ะ” พ่อบ้านรีบตอบทันทีข้าวสองมื้อ ก็ไม่เสวยอย่างนี้ก็ยังดื่มยาไม่ได้ร่างกายจะดีขึ้นได้เมื่อ ไหร่กัน

“เรียกเขามา”

“พะยะค่ะ”พ่อบ้านมิกล้ามากความกุลีกุจอออกไปเรียก ถางเหอไม่นานนักถางเหอก็เข้ามาด้านใน

“ท่านอ๋อง”

สีหน้ากงชิงวีซีดขาวหันกายกลับไปนั่งบนเตียงวันนี้ ร่างกายของเขาดีขึ้นอย่างรวดเร็วที่เดียวดูแล้วคงเป็นยา ของอันหลิงหยุนออกฤทธิ์แล้วแต่สีหน้าขอเขาดูไม่ดีเลย เย็นเยียบราวน้ำแข็ง

หญิงคนนั้นจนบัดนี้ก็ยังไม่กลับเขากลับกินไม่ได้นอน

ไม่หลับ
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น ? เจ้าไปดูหรือยัง ? “กงชิงวี่สีหน้านิ่ง

เย็นชา

ถางเหออดแปลกใจไม่ได้เรื่องอันหลิงหยุนหรือ ?

“ทูลท่านอ๋องไปดูมาแล้วรถม้าออกมาแต่กลางวันแต่ยัง ไม่กลับมา”ถางเหอเมื่อครู่เพิ่งไปสืบมาก็รู้เพียงเท่านี้

“ไปตรวจสอบ !

“พะยะค่ะ”

ถางเหอรีบออกไปตรวจดูทันทีเมื่อทราบเรื่องก็ครึ่งชั่ว ยามไปแล้ว

“พระชายากลับจวนแม่ทัพรถม้าอยู่ด้านนอกจวน แม่ทัพ”ถางเหอกลับมารายงาน

กงชิงวีถึงกับถอนหายใจเสียงเย็น”ไม่มีกฎไม่มีระเบียบ”
เมื่อเอ่ยแล้วข้าวก็ไม่เสวยยาก็ไม่ดื่มนอนลงไปแล้ว

อันหลิงหยุนไปคราวนี้ถึงกับสองวันรับสั่งของฮ่องเต้ ก็ตามไปถึงจวนอ๋องเสียน

อันหลิงหยุนวันที่สองเช้าตรู่จึงกลับมาที่จวนอ่องเสียน ลงจากรถม้าก็รับราชโองการพอดี

ภายในเดือนหน้าเสินหยุนเสื้อจะแต่งเข้าจวนอ่องเสียน ในตำแหน่งพระชายารองอ่องเสียน

เมื่อรับราชโองการแล้วอันหลิงหยุนจึงไปพบกงขิง

เมื่อพบหน้ากันอ่องเสียนปิดบังใบหน้านางด้วยการ ตีหมอนแก้วชาสิ่งของต่างๆต่างถูกขว้างออกมาอัน หลังหยุนอาศัยกำลังการฝึกฝนพิเศษหลายปีที่ผ่านมา ทำให้กล้ามเนื้อคล่องตัวเป็นระบบหลบหลีกได้อย่าง คล่องแคล่วทว่าพ่อบ้านที่อยู่ด้านหลังได้รับโชคร้ายเข้า ไปเต็มๆโดนดีทั่วร่างเต็มไปด้วยแผลก็ไม่กล้าปลีกตัวหนี

“ข้าให้ความเชื่อใจเจ้าเจ้ากลับกล้าตัดสินใจเรื่องของ
ข้าเองอย่างนั้นหรือ ? “คงชิงวุ่มองอันหลังหยุนนิก

โกรธเสียจนอยากดีอีกรอบทว่าเมื่อมองนางอีกครั้งกลับ ประหลาดใจนิ่งงันไปเสีย

เสื้อหนังสัตว์สีขาวผมยาวเรียบเป็นเส้นทั่วทั้งร่าง นอกจากกระเป๋าผ้าด้านข้างไม่มีตรงไหนที่มีรอยเย็บเลย แต่ไม่รู้ว่าทำไมใบหน้าของนางยิ่งงดงามมีความเป็น เอกลักษณ์หนึ่งเดียว

เพียงไม่ได้พบสองสามวันราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละ

คน

สูดหายใจเฮือกหนึ่งกงชิงที่ทำหน้าเย็นชา”ออกไปให้ หมด”

ฟอบ้านตกใจจนแทบจะตายรีบหลีกจอถอยออกไปในใจ คิดขึ้นพระชายาช่วยเหลือตัวเองก็แล้วกัน

เมื่อประตูปิดลงในห้องจึงเหลือเพียงสองคนสายตาทั้ง คู่ของอันหลังหยุนค่อยๆพิจารณาวงชิงวีกลับรู้สึกว่าเขา ฟันคืนได้อย่างรวดเร็วนี่เวลาเพิ่งผ่านไปสองสามวันแต่ ฟืนกลับมาจนแทบเป็นปกติแล้ว