บทที่41ปลาที่ขยันว่ายทวนน้ำ

บทที่41ปลาที่ขยันว่ายทวนน้ำ

เมื่อมาถึงพระตำหนักเฉาเพิ่งอันหลิงหยุนเงยหน้ามอง ไปยังตัวอักษรพระตำหนักเฉาเพิ่งสามตัวเหนือศีรษะไห่ กงกงให้นางรออยู่ด้านนอกส่วนตัวเขาเดินเข้าไปภายใน ตำหนักก่อนไม่นานนักไห่กงกงก็เดินออกมาจากพระ ตำหนักพร้อมประกาศรับสั่งจากหวางฮองไทเฮาให้พา อันหลิงหยุนเข้าไป

ก่อนมาไห้กงกงได้แนะนำมาก่อนแล้วที่เรียกตัวมาในวัน นี้เรื่องมิได้ใหญ่นักแต่ก็ไม่ใช่เล็กเสียทีเดียว

ฮ่องเต่ชิงหยู่ไม่มีรัชทายาทเป็นเวลาหลายปีแล้วไม่กี่ วันมานี้ในท้องพระโรงต่างหารือกันถึงเรื่องนี้แล้วหวา งฮองไทเฮากลับตัดสินใจเลือกคนมาเพิ่มหนึ่งคนใน ตำหนักในเป้าหมายจริงๆก็คือจะเฟ้นหาผู้ที่สามารถให้ กำเนิดองค์รัชทายาทตัวน้อยได้นั่นเอง

อันหลิงหยุนรู้สึกปวดแปลบเมื่อต้องมาเจอเรื่องโชคร้าย แบบนี้ต่างทำใจให้รู้สึกเบิกบานยินดีไม่ได้เลยทีเดียว
เมื่อก่อนคิดว่าหวางฮองไทเฮาไม่สนใจเรื่องการเมือง ในท้องพระโรงแต่ในตอนนี้ดูแล้วนางเข้าใจผิดไปเสีย แล้วนางเข้าใจดีแม้จะไม่จัดการเรื่องต่างๆมานานหลาย ปีแม้นพระตำหนักเฉาเพิ่งก็ออกมาพบปะผู้คนน้อยมาก เกรงว่าเรื่องที่เกิดกับกงชิงวี่ทำให้หวางฮองไทเฮาตื่น พระทัยที่พระนางทำแบบนี้ในครั้งนี้แน่นอนเป็นไปเพื่อ ให้เสินเฉิงเสี้ยงตรวจสอบพระราชโอรสคนเล็กของนาง กงชิง

อันที่จริงแล้วนางเป็นถึงหวางฮองไทเฮาหลายปีที่ผ่าน มานางสืบถามแต่เรื่องที่พระราชโอรสไม่มีบุตรเรื่องนี้ ต้องมีเหตุผลอะไรบางอย่างแต่ในตอนนี้นางกลับทำแบบ นี้อาจะบางที่เกิดจากสองเหตุผลหลัก

จริงๆแล้วรู้ถึงสถานการณ์ของพระราชโอรสแต่พระนาง ก็ไม่ต้องการจะเข้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวเมื่อพระราชโอรส องค์โด้จัดการไปแล้วก็ยังมีพระราชโอรสองค์เล็กกงชิงว คงชิงวีเป็นลูกรักมาเสมอนางผู้เป็นพระมารดาไม่จำเป็น ต้องออกมาช่วยเหลือแต่ในตอนนี้เมื่อใดที่กงชิงวี่เกิด เรื่องนางก็ไม่เคยนั่งนิ่งดูดายได้เลย

พอออกมาเรื่องแรกก็ช่วยแก้แค้นให้กับพระราชโอรสตัวเองนั่นก็คือฉีกหน้าเสินเฉิงเสี้ยงโดยให้กง เชิงเลือกเฟ้นพระสนมก็ช่างชัดเจนเหลือเกิน

เมื่ออันหลิงหยุนเข้าใจเรื่องราวต่างๆรู้สึกราวแผ่นไม้ที่ ยืนเหยียบอยู่เย็นเยียบขึ้นมาทันทีแผนการของหวางฮ องไทเฮาดดันราวกับเสือนางอดเป็นกังวลไม่ได้ที่ให้นาง มาในวันนี้ก็เพื่อมาเป็นเครื่องมือขึ้นมาเพื่อรอรับบทเป็น เหยื่อโดนลงทัณฑ์ก็เท่านั้น

เพื่อให้ฮ่องเต้เลือกสนมเรียกนางพระชายาเสียนมาเข้า

เฝ้านางวางแผนอะไรอยู่ ?

“หม่อมฉันพระสุนิสาเข้าเสด็จแม่”เมื่อย่างเข้าพระตำ หนักเฉาเฟิ่งแล้วอันหลิงหยุนจำต้องคุกเข่าทำควม

เคารพ

“เจ้าลุกขึ้นเถิดที่นี่ไม่มีคนนอกวันนี้ที่เรียกเจ้ามาเพียง ต้องการพูดคุยสอบถามเจ้าเรื่องวี่เอ๋อ”หวางฮองไทเฮา กล่าวขึ้นเรียบๆอันหลิงหยุนค่อยๆทรงตัวลุกขึ้นช้าๆ

นางทราบดีเห็นแก่หน้ากงชิงหวางฮองไทเฮาคงไม่ทำอะไรนาง

หากจะรับมือคงต้องให้บุตรชายนางรับมือเสียแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นในประเทศต้าเหลียงแห่งนี้ต่างรับรู้กันดี นางกับกงชิงวีดั่งน้ำกับไฟ

“ไห่กงกงเชิญพระชายาเสียนนั่ง”หวางฮองไทเฮา เหลือบแลสายตาข้างตัวไห่กงกงรีบเรียกคนยกเก้าอี้วาง

ข้างตัวหวางฮองไทเฮา

อันหลิงหยุนเดินจากมุมด้านหนึ่งขึ้นไปคำนับขอบ พระทัยหวางฮองไทเฮาแล้วจึงนั่งลง

ไม่เจอกันนานรู้กฎเกณฑ์มารยาทขึ้นมากทีเดียว”

หวางฮองไทเฮาเอ่ยขึ้นราวกับล้อสนุกแต่อันหลิงหยุนก ลับรู้สึกเจ็บปวดลึกแท้จริงมันคือการดูถูกเหยียดหยาม

ต่างหาก

“ทูลเสด็จแม่หม่อมฉันเมื่อกลับไปยังจวนอ๋องเสียนแล้ว ก็ได้รับการอบรมสั่งสอนจากท่านอ๋องเป็นอย่างดีช่วงนั้นยังบังคับให้หม่อมฉันสวดท่องบันทึกคำสั่งสอน บรรพบุรุษหม่อมฉันเกรงกลัวการท่องหนังสือตั้งแต่เด็ก ท่านอ๋อง ดูหม่อมฉันว่าหากต่อไปยังไม่รู้กฎเกณฑ์มาร บาทอีกจะลงโทษหม่อมฉันโดยให้ท่องหนังสือหม่อม ฉันจึงไม่กล้าละเลยอีกตั้งใจศึกษาเล่าเรียนเป็นอย่างดี เพคะ ! ”

“นับว่าเอ๋อทำได้ถูกต้องแล้วเจ้านับว่าบกพร่องในเรื่อง นี้จริงๆเป็นถึงพระชายาท่านอ๋องเสียนหากเจ้าไม่รู้กฎรั เกณฑ์จะอับอายขายหน้าคนจวนอ๋องเสียนกันหมดและ ยังขายหน้าถึงตัวข้าอีกด้วย”

หวางฮองไทเฮาทรงโบกพระหัตถ์ไห่กงกงนำคนใช้ สองข้างคำนับลาออกไปเหลือเพียงเขารับใช้เพียงผู้

เดี๋ยว

อันหลิงหยุนก็ได้รู้ในทันทีถึงเรื่องที่นางโดนเรียกตัวมา ในวันนี้

ทำให้จวนอ๋องเสียนอับอายพอจะให้อภัยได้แต่คนที่ ทำให้หวางฮองไทเฮาเสียหน้ากลับเป็นอีกเรื่องหนึ่งอัน หลิงหยุนไม่กล้าคาดเดากับนางแล้วจะเป็นเรื่องดีหรือ ร้าย
“ต่อไปหม่อมฉันจะประพฤติตัวให้ดีตั้งใจเล่าเรียนกฎ ระเบียบมารยาททุกวันประพฤติตามคำสั่งสอนจากเสด็จ แม่เพคะ”

หวางฮองไทเฮาปรายตามองมายังอันหลิงหยุนพลาง เอ่ยขึ้น”เจ้าว่านอนสอนง่ายได้อย่างนี้นับว่าข้าไม่ได้รัก เจ้าอย่างเสียเปล่าทว่าในตอนนี้ข้ามีเรื่องหนึ่งจะวานเจ้า ไปทำหากเจ้าทำสำเร็จข้ามีรางวัลให้อย่างงามหากทำ เรื่องไม่สำเร็จเสียข้าก็คงปล่อยเจ้าไว้ไม่ได้”

อันหลิงหยุนทำท่าทางเสียอกเสียใจ”เรื่องใดที่เสด็จแม่ รับสั่งหม่อมฉันจะทำอย่างเต็มความสามารถเพคะทว่า หม่อมฉันนอกจากชกต่อยและพาลสร้างเรื่องให้คนอื่น แล้วเรื่องอื่นต่างไม่ค่อยประสาเท่าใดมิทราบเสด็จแม่ รับสั่งหม่อมฉันเรื่องใดเพคะ”

“เจ้าช่างไม่ประสีประสาเอาเสียจริงเรื่องชกต่อยหาเรื่อง คนอื่นอะไรกัน ? เมื่อครู่ยังคิดว่าเจ้าฉลาดขึ้นมาเสียบ้าง แล้วแต่ครู่เดียวร่างเดิมก็โผล่กลับมาเสียแล้วตั้งใจจะให้ ข้าโกรธตายไปเลยหรือ ?”

หวางฮองไทเฮาเพียงครู่เดียวก็โมโหโกรธาขึ้นมาแม่ทัพอันมีบุตรีเยี่ยงนี้ได้ช่างน่าโมโหเหลือเกิน !

“เสด็จแม่หม่อมฉันทำอะไรไม่เป็นเลยจริงๆหรือว่าเป็น เรื่องรักษาดูแลผู้อื่นเรื่องนี้หม่อมฉันทำได้เพคะ”อันหลิง หยุนแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา

หวางฮองไทเฮาไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงอะไรกับนาง อีก”พอได้แล้วเจ้าไปน้อมทักทายฮองเฮาที่วังเพิ่งหยีถ้า ไม่รู้กฎเกณฑ์ไห่กงกงจะบอกเจ้าเองอย่าให้ขายหน้าคน ของข้าไปได้แล้ว”

“หม่อมฉันจะไปเดี๋ยวนี้เพคะ”อันหลังหยุนลุกขึ้นแล้ว ออกไปนอกพระตำหนัก

เบื้องหลังไห้กงกงเดินตามออกมาด้วยพร้อมเรียกอัน หลิงหยุนไว้”พระชายาเสียน”

อันหลิงหยุนหันกายกลับพร้อมสีหน้าเบื่อหน่ายไห่กง

กง”

“พระชายาเสียนความหมายของฮองไทเฮาคือพระองค์ ต้องการให้คุณหนูสองสกุลจูนจนเซียวเชียวเข้ารับใช้ในวังหลวงทว่าในส่วนของฮองเฮาจะรบกวน พระชายาเสียนสักหน่อย”

เป็นดังที่อันหลิงหยุนคาดการณ์ไว้ไม่เคยเป็นเรื่องดี

เลย

“กงกงข้าไม่เข้าใจเลยถ้าหากเสด็จแม่อยากให้คุณหนู สองตระกูลจุนเข้าวังรับใช้แล้วทำไมไม่ไปรับสั่งเอากับ ฮองเฮาเสียเลยเรื่องราวต่างๆในตำหนักในนี้ไม่ใช่เสด็จ แม่เป็นผู้จัดการหรอกหรือ? “อันหลิงหยุนแสร้งทำเป็น

ไม่เข้าใจ

ไห่กงกงหัวเราะอย่างเบิกบานใจราวกับดูละครตบตานี้ ไม่ออก

“พระชายาเสียนความหมายของฮองไทเฮาก็คือเรื่อง นี้พระองค์ไม่สะดวกรับสั่งเรื่องตำหนักในนี้ควรเป็น ฮองเฮาเป็นผู้ตัดสินใจพระชายาไปในครั้งนี้ก็เพื่อให้ ฮองเฮาเป็นผู้ดำริเรื่องนี้ด้วยตัวเองและอย่าไปพูดว่าเป็น รับสั่งไทเฮาเสียหล่ะไม่อย่างนั้นจะกระทบความสัมพันธ์ : ระหว่างสองพระตำหนักใครก็ไม่อาจชดใช้ความผิดนี้ได้ เชียว”
“โอ้ ? “อันหลิงหยุนยังแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจกลับสาป แช่งอยู่ในใจนี่ก็นับว่าเป็นความผิดแล้วมิใช่รี

ไห่กงกงส่ายหน้าดูไปแล้ววันนั้นที่ส่งชุดถุงเท้าไปน่า จะมาจากความคิดของอ๋องเสียนเสียแล้วเพราะพระนาง องค์นี้นับว่าสมองขี้เลื่อยนักเรื่องราวอะไรก็ต่างไม่เข้าใจ ไม่มีไหวพริบเอาเสียเลย!

“พระชายาเสียนท่านต้องตรัสกับฮองเฮาคุณหนูสอง ตระกูลจนเป็นสาวแรกแย้มงดงามคุณธรรมจริยธรรมถูก ต้องดีงามเป็นที่รักของผู้คนทั่วไปแม้นไทเฮายังตรัสชื่ม ชมไม่ขาดหากสามารถเข้าวังรับใช้ฮ่องเต้ได้นับเป็นเรื่อง ดีมากทีเดียว”

ไห่กงกงเพื่อจัดการเรื่องราวให้ดีอย่างเสร็จสรรพจนลืม ไว้หน้าอันหลิงหยุนเลยตัวนางเองก็มีความโง่เขลาอยู่อีก หน่อยเขาจะดูแลนางมากหน่อยนับว่าเป็นการตอบแทน เรื่องชุดถุงเท้านั้นเสียก็แล้วกัน

อันหลิงหลุนช่างน่าหัวร่อเสียนี่ไม้แก่ดัดยากนับว่าจริงที่.

เดียว
มาจนถึงตอนนี้แล้วก็ยังต้องการจะหาเรื่องให้ันางได้

ตาย

ฮองเฮาไม่มีบุตรไม่มีธิดาวังหลังมีเพียงนางที่เป็นที่ โปรดปรานจะนำคุณหนูสองตระกูลจุนเข้ามายังคิดว่าเป็น เรื่องดีเต็มประดาคิดว่านางยังอยากรักษาชีวิตตัวเองไว้ อยู่ไหม ?

แต่อย่างไรไทเฮาก็มีอำนาจมากที่สุดฮองไทเฮาอยู่ด้าน หลังมือเท้าสะเอวอยู่นางจะทำอะไรได้?

“อย่างนั้นข้าไปก่อน”

อันหลิงหยุนหันกายไปทางวังเพิ่งหยีพลางเดินไปไห่ กงกงเมื่อคิดถึงเรื่องชุดถุงเท้าขึ้นมาก็สายหน้าอย่าง

ระอาเขาก็เอื้อมระอาเหลือเกิน !

ไห่กงกงหันหลังกลับเข้าพระตำหนักเฉาเพิ่ง

ไปแล้วหรือ? ”

หวางฮองไทเฮากำลังมองปลาอยู่มองพลางเอ่ยถามขึ้นนิ่งสงบราวกับไม่มีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้นเลย

ไห่กงกงเดินไปยังเบื้องหน้าพลางโง้มตัวลงเอ่ยเสียง เบาขึ้นไปแล้วพะยะค่ะ”

“แม่ทัพอันเป็นคนตรงไปตรงมาจงรักภักดีต่อฮ่องเต้

เรื่องเหล่านี้ข้ารู้ดีแต่ทว่าอย่างไรข้าก็ไม่พึงใจปลาตัวนี้ ที่มันช่างขยันว่ายทวนน้ำเสียเหลือเกินโดยเฉพาะเจ้า ปลาตัวใหญ่ที่สุดสีแดงที่สุดตัวนั้นจะอยู่ในบ่อนี้ว่ายเล่น สบายๆเสียก็ไม่ดื้อดึงอยากหนีออกไปเสียแต่ก็น่าสงสาร

เจ้าปลาน้อยฝั่งนั้นที่ยังไม่โดนั้นจริงๆ”

หวางฮองไทเฮาหยิบอาหารปลาติดมือทั้งลงไปใน น้ำปลาในน้ำต่างแย่งชิงกันเพื่อให้ได้กินอาหารนั้นแย่ง

กันอย่างดุเดือดผิดธรรมดานัก

ไห่กงกงสอดย้ายสายตาไปมองกินกันดุจริงๆ

“ไทเฮาตรัสได้ถูกต้องแล้ว”

หวางฮองไทเฮาหันกายเดินจากไปไห่กงกงมองดูปลา ที่อยู่ในน้ำอีกครั้งต่างลอยท้องขาวตายทั้งหมด