บทที่37พ่อบ้านที่มีความคิดเยอะ

บทที่ 37 พ่อบ้านที่มีความคิดเยอะ

“กี่วันมานี้ พ่อพักอยู่ในจวนไม่ได้ออกไปไหนเลย ไม่ คิดจะเสวยพระกระยาหารและไม่คิดจะเสวยพระสุธารส ได้ยินพี่ชายบอกว่า เป็นเพราะเรื่องท่านอ๋องเสียน ได้ยิน มาว่าท่านอ๋องเสียนถูกปรักปรำ อยากช่วยล้างมลทิน แต่ ไม่มีทางที่จะเริ่ม”

ที่เสินหยุนเอ๋อมาครั้งนี้ นางมีจุดประสงค์อื่นจริง ๆ ก็ คืออยากจะอธิบายสถานการณ์ให้กงชิงวี่รู้ว่า การที่เขา ประสบอุบัติเหตุครั้งนี้ แล้วมีชีวิตรอดมาได้ ไม่ได้เป็น เพราะตระกูลเสิน ในนั้นยังมีเรื่องบังเอิญอยู่มากมายซ่อน อยู่

กงชิงวี่ยิ้มเบาๆ ตรัสว่า “หยุนเอ๋อคิดมากไป ข้าเองก็รู้ เรื่องข้าอย่างชัดเจน ถึงแม้ว่าข้าถูกปรักปรำ แต่เรื่องบาง เรื่องก็มีเหตุผลบางอย่างที่ข้าไม่สามารถทำอะไรได้ และ เฉินเฉิงเสี้ยงก็ไม่มีทางเลือก ตอนนี้คดีจบแล้ว ไม่ต้อง พูดถึงอีก หยุนเอ๋อไม่ต้องกังวลไป”

เสินหยุนเอ๋อกัมหัวลงและหน้าแดงนางกับกงชิงวีเติบโตมาด้วยกัน แม้ว่าอายุจะห่างกันไม่กี่ปี แต่ใจนาง ก็ยังคิดถึงกงชิงวี่ตลอด มันจะสะใจมากถ้านางสามารถ กำจัดอันหลิงหยุนออกจากจวนได้และให้นางมาแทน

แต่ตอนนี้ความกังวลของเสินหยุนเอ๋อก็ลดลงมาก เพราะว่าท่านอ๋องเสียนไม่ได้โกรธพ่อของตน ในกรณีนี้ นางสามารถคุยกับ ท่านอ๋องเสียนต่อ ส่วนตำแหน่งของ พระชายาเสียน นางมั่นใจว่าวันใดวันหนึ่งนางจะได้เป็น พระชายาเสียนแน่นอน

พ่อบ้านกลับมาจากข้างนอก เพื่อรายงานเรื่องโสมพันปี สีหน้าของเสินหยุนเอ๋อนั้นผิดปกติขึ้นมาทันที

แต่นางพยายามอดทน ซ่อนความลับเอาไว้ ตรัส ว่า “โสมพันปีไม่ได้เป็นของธรรมดา เป็นของที่พี่สาว ฮองเฮาขอมาจากฮ่องเต้ ปีที่แล้วพ่อของข้าไม่สบาย และได้รับรางวัลเป็นพิเศษ พ่อเสียดายที่จะใช้ ตอนนี้ ตั้งใจเอามาให้ท่านอ๋อง ครั้งนี้ได้นำมาโดยเฉพาะ ได้ยิน แพทย์หลวงบอกว่า ห้ามบดเป็นผง และทำไมถึงบดเป็น ผงได้ไปแล้วล่ะ”

แม้ว่าคำพูดจะอ่อนละมุน สุภาพเรียบร้อย แต่ความat le

ความลับที่อดอั้นไว้นั้น จะไม่แสดงความอ่อนแอออกมา

เป็นเด็ดขาด

พ่อบ้านได้ยินแล้วก็ตกใจสักครู่หนึ่ง โสมพันปีดีๆนั้นเสีย เปล่าไร้ค่าไปแล้ว นี่ยังไม่เท่าไหร่ ที่สำคัญก็คือคุณหนู เสิน นางรู้สึกไม่พอใจมาก

ปัจจุบันนี้ จวนอ๋องเสียนไม่ได้ดีเหมือนในอดีตที่ผ่านมา ท่านอ๋องเสียนไม่ได้รับความสนใจจากฮ่องเต้แล้ว เมื่อ ก่อนคนที่มาเยี่ยมหัวกระไดไม่แห้ง แต่ตอนนี้ไม่มีใครมา เยี่ยมเลย ตระกูลเสินยังมาเยี่ยมอยู่ ก็ถือว่าเป็นโอกาสที่ หาได้ยากแล้ว

หลังจากที่ทำผิดต่อนางแล้วยังมีโอกาสอีกเชียว

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันขอไปถามพระชายาเสียนก่อน”

พ่อบ้านตรัสไป กงชิงว่าพยักหน้า

ในขณะที่พ่อบ้านออกมาและกำลังจะไปหาอันหลิงหยุ น ก็ได้เห็นอันหลิงหยุนกำลังถือยาไม่กี่ชุด เอามาให้พ่อ บ้านและตรัสว่า “ยาชุดหนึ่งเป็นยาวันหนึ่ง ต้องขอบคุณโสมพันปีของคุณข้าเสิน ท่านอ๋องจะได้หายดี อย่างเร็วขึ้นล่วงหน้าหลายวัน ”

พูดจบ อันหลิงหยุนก็ไม่ได้เข้าไปดูกงชิงวี่ และหันหลัง กลับไปเลย

พ่อบ้านมองไปที่ยา แล้วได้ยินว่าจะหายเร็วขึ้นกี่วัน ก็รีบ กลับไปแจ้งให้ทราบ

เสินหยุนเอ๋อก็รู้สึกดีใจเช่นกัน ราวกับว่าคุณงามความดี ในครั้งนี้ เป็นเพราะนางคนเดียว นางก็รู้สึกมีความสุขขึ้น มา

กงชิงในใจรู้ดีอยู่แล้วว่า ในนี้ไม่มีโสมพันปีอยู่เลย และ โสมพันปีนั้นได้ถูกอันหลิงหยุนลักลอบเอาไปแล้ว

แต่ในจวนอ้องเสียนก็โสมพันปีมากมาย ไม่ต้องสนใจ

ถ้านางชอบก็ให้เอาไปแล้วกัน

ความคิดเหล่านี้ผ่านไปมาที่สมองของกงชิง วี่ ทันใดนั้น เขาตระหนักถึงปัญหาคือ เขายอมมอบโสมพันปีแก่ผู้หญิงที่น่าเกลียดคนนั้นเชียวรึ ?

“ท่านอ๋องเสียน เวลาสายแล้ว ข้าจะต้องกลับไปเสวยพ ระกระยาหารแล้ว”

เสินหยุนเอ๋อลุกขึ้นยืนแล้ว ทำตัวเป็นเหมือนจะกลับไป เสวยพระกระยาหาร นี่ก็เพื่ออยากจะให้กงชิงวีรั้งนางเอา ไว้ เพื่อที่นางจะได้อยู่เสวยพระกระยาหารด้วยกัน

แต่กงชิงที่ไม่สนใจและก็ไม่ได้รั้งให้อยู่ต่อ

แต่พ่อบ้านคิดถึงเรื่องข่าวลือจากภายนอก ที่ว่าท่านอ๋อง เสียนกับคุณข้าเสินเข้ากันได้ดีและรักกันมาตั้งนานแล้ว

ถ้าหากในเวลานี้ความสัมพันธ์สามารถพัฒนาขึ้นมันเป็น เรื่องที่ดี

เพียงแต่ไม่ทราบว่าคุณข้าเสินจะเต็มใจที่จะยอมเข้ามา ในจวนเป็นพระชายารองหรือไม่
“ท่านอ๋อง ห้องครัวได้เตรียมพระกระยาหารไว้เรียบร้อย แล้ว คิดว่าคุณข้าเสินจะอยู่เสวยกับท่าน” พ่อบ้านได้ เดือนเขา กงชิงวีก็เข้าใจเช่นกันว่าเมื่อเขาเกิดเรื่องขึ้น คนในจวนอ๋องเสียนทุกคนก็เกิดความเป็นห่วงและกลัว เป็นอย่างมาก ตอนนี้คนของตระกูลเสินมาเยี่ยม ก็แสดง ว่าร่องรอยแห่งความตายจะกลับมามีชีวิตอีกครั้ง แต่กลับ ทำให้คนในจวนเหล่านี้ทุกข์ทรมาน

แต่พวกเขาจะรู้ความคิดของเขาได้กระไร

ช่างมันเถอะ ก็ถือว่าให้รางวัลแก่พวกเขาแล้วกัน

“หยุนเอ๋อ ถ้าหากนางสะดวกก็อยู่ต่อเถอะ”

เสินหยุนเอ๋อกำลังรอกงชิงพูดแบบนี้ พอได้ยินก็ดีใจ ขึ้นมา และตอบรับทันทีว่า”ถ้าอย่างนั้นข้าจะอยู่ต่อไป”

“อิม”

อาหารกลางวันเตรียมไว้พร้อมแล้ว เดิมทีแล้วพ่อบ้านไม่อยากแจ้งให้อันหลิงหยุนทราบ แต่โดยแก่นแท้ แล้วนางเป็นพระชายาเสียน ถ้าหากไม่ชวนนางมาก็จะไม่ เหมาะสม

คิดไปมา ก็หาข้ออ้างมาได้

พ่อบ้านไปเคาะประตู อันหลิงหยุนกำลังเตรียมตัวนอน กลางวัน ไม่หิวก็ไม่เสวยแล้ว

เรื่องของเสินหยุนเอ๋อก็จำไม่ได้แล้ว

“วันนี้ ท่านพระชายายังคงเสวยคนเดียวหรือเปล่า ขอรับ?” พ่อบ้านถามนอกประตูและอันหลิงหยุนตรัส อย่างเดิมว่า “เสวยเมื่อข้าอยากกิน ไม่ต้องกังวลข้า”

“รับทราบขอรับ”

อันหลิงหยุนไม่ได้มาเสวยด้วยกัน พ่อบ้านก็โล่งใจ แม้ว่าเขาจะรู้สึกผิดต่ออันหลิงหยุน แต่เรื่อขแบบนี้มัน ยากที่จะทำให้สมบูรณ์แบบในรอบด้าน ใครจักรู้ว่าจวน อ๋องเสียนจะสูญเสียอำนาจในตอนนี้
ถ้าฮองไทเฮาสามารถเข้ามาช่วยได้ แม้ว่าพวกเขาจะ พูดเพียงไม่กี่คำ สำหรับชีวิตหลายร้อยคนในจวนอ๋อง เสียน ก็คงเป็นการดี

แต่ตอนนี้ อ๋องเสียนมีปัญหาเกิดขึ้น ท่าทีที่ฮองไทเฮา ไม่สนใจอะไรเลยนั้นได้อธิบายทุกอย่างหมดแล้ว

เพื่อชีวิตหลายร้อยคนในจวนอ๋องเสียน เขาก็ต้องหาวิธี มาช่วยให้ได้

อารมณ์ของคุณข้าเสินนั้นค่อนข้างดีและนางก็จริงใจกับ ท่านอ๋อง ถ้านางสามารถมาช่วยได้ ครั้งนี้ก็จะผ่านไปได้ อย่างปลอดภัย

คนเหล่านี้ตายไปก็ไม่เป็นอะไร แต่เมื่อท่านอ๋องสูญเสีย อำนาจ ในอนาคตจะต้องอยู่อย่างลำบาก

กงชิงวี่ลุกขึ้นจากเตียงอย่างไม่เต็มใจอาหารได้เตรียม ไว้บนโต๊ะแล้ว ช่วงนี้ร่างกายของเขาเป็นเช่นนี้ เสวยแต่ อาหารบำรุง เสินหยุนเอ๋ออยู่ที่นี่ก็ได้เตรียมอาหารพิเศษ ที่รสจืดๆมา
คงชิงวีนั่งลง และถามว่า “พระชายาล่ะ ?”

“ท่านไม่เสวย ได้ถามไปแล้ว” พ่อบ้านพูดอย่างสุภาพ

สีหน้าของกงชิงวีนั้นอ็มครีมเล็กน้อย สันดอนขุดได้ สันดานนั้นเปลี่ยนกันไม่ได้ง่าย ไม่มีมารยาทก็คือไม่มี มารยาท

เอาเปรียบคนอื่น และยังไม่ปฏิบัติตามกฎอีก

“บอกให้นางมาแล้วข้าจะดูว่า นางจะมีสิทธิพูดว่าไม่ เสวยได้กระไร” กงชิงที่รู้สึกโกรธโดยไม่มีเหตุผล นางมา อยู่ในวังตั้งหลายวันไม่เคยเห็นหน้าแม้แต่เงาของนาง ตอนเสวยพระกระยาหารก็ยังมาออกมาให้เห็นอีก

เสินหยุนเอ๋อรีบตรัสว่า “ท่านอ๋อง ไม่เป็นไรเพคะ ข้าไม่ ถือสา

สีหน้าของกงชิงวี่เย็นชา นางไม่สนใจ แล้วเขาล่ะ?
“ไปเถอะ ไปเชิญพระชายามา” กงชิงวีทำหน้านิ่ง เสิน หยุนเอ๋อกลัวจริงๆ ที่จริงแล้วถ้านางไม่ใช่น้องสาวของ ฮองเฮา นางก็ไม่มีโอกาสได้ไปอยู่กับท่านอ๋องหรอก

ท่านอ๋องเสียนเกลียดผู้หญิงมาตั้งแต่ยังเด็ก คน ธรรมดาอย่างนี้จึงไม่สามารถส่งลูกสาวมาให้ท่านอ๋อง เสียน มีแต่ตัวนางมักจะเข้าออกจากวังและพี่สาวฮองเฮา ก็พยายามทำเต็มที่เพื่อให้น้องสาวมาอยู่ใกล้ชิดกับท่าน อ๋อง

เพียงแต่ว่า ถูกตระกูลจุนได้รับประโยชน์ไป เมื่อนึกถึง จนจูจู เสินหยุนเอ๋อก็หยุดไม่ได้ที่มีอารมณ์เกลียดแค้น ขึ้นมา แต่ณ ปัจจุบันนี้ เสินหยุนเอ๋อก็เข้าใจว่า จุนฉูฉ นั้นไม่สำคัญอีกต่อไป สำคัญที่สุดคืออันหลิงหยุน พอ คิดถึงเรื่องนี้ นางกลับไม่เกลียดจุนฉูฉูแล้ว

พ่อบ้านออกไปแล้วกลับมา ยังคงตรัสคำเดียวกันว่า ท่านพระชายาไม่กิน

สีหน้าของกงชิงวีนั้นผิดปกติ ถ้าไม่ใช่ร่างกายไม่สบาย เขาก็ไปหาผู้หญิงคนนั้นตั้งนานแล้ว!
เสินหยุนเอ๋อรีบเกลี้ยกล่อมว่า “ท่านอ๋องเสียนเสวยก่อน ดีกว่าเพคะ อย่าเป็นเพราะโกรธท่านพระชายา ทำร้าย ร่างกายของท่านเลย แล้วอีกอย่างอาหารเย็นหมดแล้วก็ ไม่อร่อยแล้วเพคะ”

เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ไม่อยากโกรธจนตายเพราะ อาหารมื้อเดียว กงชิงวี่ถึงหยิบตะเกียบมาเสวยพระ กระยาหาร

พ่อบ้านนั้นกลัวว่าอันหลิงหยุนจะลุกขึ้นมาเจออย่างนี้ จึงให้อาหยูไปเฝ้าที่ประตู ที่จริงแล้วอันหลิงหยุนก็รู้ว่า เสินหยุนเอ๋อยังไม่ได้กลับไป

ครั้งแรกที่พ่อบ้านปรากฏตัว นางไม่ได้สนใจ แต่เมื่อพ่อ บ้านไปครั้งที่สองนั้นนางก็เข้าใจแล้ว

อาหยูไปเฝ้าที่หน้าประตู อันหลิงหยุนก็เข้าใจดีว่ามัน หมายความว่าอย่างไร มีเรื่องน้อยก็ทุกข์น้อย นางไม่ อยากให้คนอื่นเกลียดนางและนางก็ไม่อยากไปพูดอะไร มากกับท่านอ๋อง นางถึงไม่ได้ออกไป

แต่ทว่านางไม่ออกไป แต่ก็อดไม่ได้ที่เกิดเรื่องขึ้นโดยไม่มีมูล