บทที่28ต้านทาน ศัตรู

บทที่28ด้านทานศัตรู

“จงหุบปาก”

ศักดิ์ศรีของกงชิงไม่อนุญาตผู้หญิงคนหนึ่งมาปกป้อง เขาเขาคลำหมอนมรกตที่วางอยู่ข้างกายด้านบนประดับ ด้วยลูกปัดหยกเขาให้มือดังเส้นด้ายให้ขาดจากนั้นจึง คว้าลูกปักมรกตเอาไว้

ผู้ที่เข้ามามีสี่หรือห้าคนล้วนแต่แต่งตัวด้วยชุดสีดำ รัตติกาลใบหน้าถูกปกปิดเอาไว้

ดวงตาของอันหลิงหยุนเปล่งประกายนางหยิบเข็มเงิน สองสามเล่มออกมาจากร่าง”ช่างจริงๆเลยถนนสู่สวรรค์ มีเหตุใดจึงไม่รู้จักเดินดึงดันจะบุกเข้าประตูนรกเสียแทน เข้ามาพร้อมกันเถอะ”

อันหลิงหยุนสังเกตแล้วเรียบร้อยคนสี่หรือห้าคนนางยัง คงสามารถรับมือได้นางแค่เกรงว่าบนหลังคายังมีใครลง

มาอีก
ผู้ที่เข้ามาบนร่างกายล้วนเต็มไปด้วยรอยเลือดในมือถือ ดาบใบหน้ายังมีหยดเลือดไหลลงมา

อันหลิงหยุนหายใจเบาๆและเดินไปเข้าไปหาอีก ฝ่ายสองก้าวตราบใดที่เขาไม่เป็นวิชาตัวเบาการรับมือ กับพวกเขาล้วนไม่ใช่เรื่องยากอะไรคนสมัยโบราณก็ สามารถเขียนวิชาตัวเบาแมวสามขาขึ้นมาได้สามารถ ทำงานเบาได้ก็ไม่น่าจะมีปัญหาในการจัดการกับพวกเขา คนโบราณยังเขียนกังฟูของแมวสามขาการแสดงในทีวี นั้นยอดเยี่ยมก็จริงแต่ตามบันทึกทางประวัติศาสตร์แล้วผู้ ที่สามารถต่อสู้ได้ดีล้วนเกิดจากการมีร่างกายที่แข็งแรง สมบูรณ์สำหรับการบินไปบินมาพวกนั้นล้วนสมควรเป็น เรื่องเหลวไหลทั้งสิ้น

ชายทั้งห้าเหลือบมองกันชายตรงกลางยกมือขึ้นแล้ว สะบัดไปทางด้านหน้าชายทั้งห้าแยกจากกันทันทีสอน คนในนั้นรีบพุ่งเข้ามาด้วยความรวดเร็วอันหลิงหยุด สะบัดเข็มสองเล่มออกไปในครั้งเดียวพออีกฝ่ายหลบไป นางก็หันตัวไปรับมืออีกคนอีกฝ่ายหลบหนีไปเช่นกันแต่ คนที่อยู่ข้างหลังกลับทรุดตัวลงกับพื้นผู้ที่ยังยืนอยู่ทั้ง สามคนตะลึงนิ่งไปก่อนจะรีบบุกเข้าใส่อันหลิงหยุนพร้ อมๆกัน
อันหลิงหยุนรีบหันตัวเข้ารับมือทันทีแต่นางกลับช้าไป ก้าวหนึ่งหนึ่งในนั้นเข้าประชิดนางด้วยความรวดเร็วก่อน จะบีบคอนางเอาไว้อันหลิงหยุนหยุดลงดวงตาของคน ชุดดำเปล่งประกายเกลียดชังและสะบัดมือเบาๆคนที่ เหลือทั้งสองคนจึงพุ่งเข้าไปหากงชิง

แต่ในเวลานั้นเองชายชุดดำที่รับคำสั่งก็ก้าวถอยหลัง และชะงักไปจากนั้นจึงมองดูมือของตนด้วยความตื่น ตะลึง

อันหลิงหยุนหันกลับมาแล้วยิงเข็มเงินสองเล่นออกไป จากนั้นทั้งสองคนที่กำลังหันหลังให้เธอก็ล้มลงไปกับ พื้นทันที

นางไม่มีเวลาหันไปดูผู้ที่ถูกวางยาพิษและหันมารับมือ กับคนอีกผู้หนึ่งอย่างรวดเร็วจนกระทั่งเมื่อเธอขยับไป ข้างหน้าอีกฝ่ายก็กำลังกวาดดาบลงไปกงชิงวิ่มองเห็น แต่ไม่สามารถขยับได้เขาเพิ่งจะลุกขึ้นมาร่างกายเดิม ยังไม่ฟื้นฟูตอนที่ลุกขึ้นมาก็ใช้พลังงานที่มีอยู่ไปอย่าง มากมายดังนั้นในเวลานี้จึงได้แต่ตัวแข็งค้างเลือดหยด ลงมาเป็นจำนวนไม่น้อยเนื่องจากบาดแผลที่เปิดขึ้นอีก ครั้ง
อันหลิงหยุนไม่มีเวลาคิดอีกต่อไปนางจับข้อมือของคู่ ต่อสู้เอาไว้อีกฝ่ายหันกลับมาและตวัดดาบใส่นางในขณะ ที่ดาบกำลังจะฟันใส่ร่างของเธอนางก็รีบหลบเลี่ยงทันที ดาบตลัดผ่านแขนของนางไปอันหลิงหยุนถอยฉากมาส องก้าวจากนั้นจึงมองแขวนของตนเลือดสีดำปรากฏขึ้น

มาบนแขนของนาง

“มีพิษ?”

หน้าผากของนากมีเหงื่อออกอันหลิงหยุนยืนอย่างไม่ มั่นคงขึ้นมาเล็กน้อย

“สมควรตาย!”

กงชิงลุกขึ้นจากเตียงในทันทีลูกปัดหยกในมือของเขา พุ่งออกมาพร้อมกับพละกำลังทั้งหมดของเขาชายชุดดำ ถูกลูกปัดหยกโจมตีจากด้านหลังพริบตาก็ล้มลงไปอยู่ที่ พื้นพร้อมดวงตาที่เบิ่งกว้าง

กงชิงลุกขึ้นยืนดวงตาสองข้างมองดูอันหลิงหยุนด้วย ความโมโห”โง่งม!”
อันหลิงหยุนขมวดคิ้วลึกและกะพริบตา “ข้าถูกวางยา

แล้ว!”

หาได้ยากอย่างยิ่ง!

นางเป็นถึงเทพขจัดยาพิษ!

ใครก็ได้มานี่! กงชิงวิ่งตะโกนเสียงดังก้อง

แต่ด้านนอกกลับมีแค่เสียงลมเท่านั้นไม่มีผู้ใดตอบรับ

อันหลิงหยุนหายใจหนักขึ้นเปลือกตาก็รู้สึกหนักขึ้นมา เช่นกันภายในร่างกายคล้ายกับมีบางอย่างกำลังเผาไหม้ นี่คือปฏิกิริยาต่อพิษอันหลิงหยุนรู้ดีกว่าคนอื่น

หลังจากก้าวไปอย่างยากลำบากทันใดนั้นหลิงหยุนก็ เงยหน้าขึ้นไปมองไม่รู้ว่าร่างกายของตนเองเอาเรี่ยวแรง มาจากไหนนางวิ่งเข้าไปหากงชิงวีด้วยความรวดเร็วกง ชิงตกตะลึงแต่กว่าเขาจะค้นพบมันก็สายเกินไปชายชุด ผู้นั้นตวัดดาบลงมาอันหลิงหยุนป้องกันศัตรูและหยุดดาบลงด้วยร่างกายของคน

ขณะที่ร่างกายทรุดลงอันหลิงหยุนรู้สึกว่าตัวเธอกำลัง ลูกดังออกไปราวเหมือนกับว่าวิญญาณของนางกำลังถูก

ถึงออกจากร่างกาย

“ธันหลิงหมุน!”

กงชิงตะโกนเรียกอันหลิงหยุนด้วยความโกรธก่อน ที่ดวงตาของอันหลิงหยุนจะปิดลงและหลับไปเป็นที่ เรียบร้อย

กงชิงวิกอดอันหลิงหยุนเอาไว้ในอ้อมแขนลูกปัดหยก ในมือแหลกสลายกลายเป็นผุยผงเขาเงยหน้าขึ้นมาดู ชายชุดดำด้วยสายตาอันคมปลาบร่างกายเต็มประด้วย รัศมีอันเยียบเย็นจนทำให้จิตใจของคนต้องสั่นแขวน

ชายชุดดำกำลังจะโจมตีครั้งสุดท้ายแต่ประตูด้านนอก ก็มีเสียงดังวุ่นวายขึ้นนางทันกลับไปดูไม่มีเวลาให้คิด ชักชาอีกต่อไปจากนั้นจึงรีบหลบหนีไปอย่างรวดเร็ว
กงชิงพยายามใช้แรงที่มีกอดอันหลิงหยุนเอาไว้แต่ตัว เข้าเองก็ไร้เรี่ยวแรงแล้วเช่นกัน

ฟุบคนล้มลงไปอยู่กับพื้นพร้อมกับอันหลิงหยุนที่สลบ อยู่ในอ้อมกอด

เขาหลับตาลงดึงมือกลับมาจากนั้นจึงค่อยปล่อยลง

เสียงโครมครามดังขึ้นใครบางคนกำลังกระแทกประตู ตำหนักเข้ามาเป็นแม่ทัพอันที่บุกเข้ามาด้านใน”หยุนหยุ น”

ในเวลานี้อันหลิงหยุนถูกวางยาพิษและหมดสติส่วนกง ชิงวีก็หมดสติเช่นกันแม่ทัพอันเห็นทั้งสองคนกอดกันอยู่ จึงรีบเดินเข้าไปและก้มลงไปช่วยเหลืออันหลิงหยุน”หยุ นหยุนหยุนหยุน…”

“ท่านแม่ทัพคุณหนูถูกวางยาพิษท่านโปรดดูที่แขนของ นาง “รองแม่ทัพฉาวหมั่งเอ่นเดือนอันจ๊อซานหันไปมองดู ก่อนจะใช้แรงอุ้มนางขึ้นมา”หมอหลวงหมอหลวง…”
ฉาวหมังรับออกไปอย่างรวดเร็วและตามตัวหมอหลวง

อันจือซานวางอันหลิงหยุนลงบนเคียงเขาไม่เคยสนใจ ความเป็นตายของวงชิงอยู่แล้วเขาร้องไห้แม่ทัพ อู่ั่วท่ กล้าหาญไม่เคยหวาดกลัวต่อสิ่งใดในเวลานี้กลับร้องไห้ อย่างน่าสงสาร

ทหารเก่าแก่ที่ติดตามเขามาหลายปีแล้วเห็นแล้วก็อด เศร้าโศกไปด้วยไม่ได้

ไม่ว่าหญิงสาวผู้นี้จะหยิ่งยโสแค่ไหนแต่ถึงอย่างไรก็ เป็นบุตรีของท่านแม่ทัพหากไม่มีท่านแม่ทัพก็ไม่มีพวก เขาเช่นกัน

“หยุนหยุนหากเจ้าไปแล้วพ่อก็ไม่อยู่เช่นกัน!”

แม่ทัพอันร้องไห้ใจสลายด้านนอกหมอหลวงรีบวิ่งเข้า มาอย่างรีบร้อนด้านหลังมีฉาวหมั่งที่ถือทวนตามเข้ามา หากไม่มาเขาจะลงมือแล้ว

“ท่านแม่ทัพอันโปรดให้ข้าดูอาการ
พูดจบหมอหลวงก็มาถึงด้านหน้าแล้วแม่ทัพอันน้ำตา ไหลเป็นสาย”รีบรีบดูอาการของหยุนหยุนเร็วเข้า”

หมอหลวงจับชีพจรอย่างเร่งรีบผ่านไปเนิ่นนานถึง ค่อยมองดูแม่ทัพอันเห็นอยู่ๆชัดๆว่าตอนนี้เรียกได้ว่า กำลังเหยียบเข้าสู่ประตูนรกแล้วแต่การเผชิญหน้ากับ สถานการณ์เช่นนี้หมอหลวงก็ยังไม่กล้าเอ่ยความจริง ออกมา

“พระชายาถูกยาพิษต้องทำการถอนพิษท่านแม่ทัพ โปรดหลีกทางข้าน้อยจะตรวจดูอย่างถี่ถ้วน”

หมอหลวงเช็ดเหงื่อเพื่อปกป้องชีวิตของตนจึงจำเป็น

ต้องโกหก

แม่ทัพอันเชื่อว่าที่เขาพูดเป็นความจริงจึงอุ้มลูกวางของ ตนนอนลงบนเตียงจากนั้นจึงค่อยนึกถึงกงชิงขึ้นมาได้ คิดถึงท้องของบุตรีที่ยังมีอีกชีวิตหนึ่งอาศัยอยู่เขาถึง ค่อยเอ่ยขึ้น”แม่ทัพรองฉาวนำคนขึ้นมา”

ฉาวหมั่งเดินไปที่ด้านหน้าของกงชิงวี่และกัมตัวลงเพื่อ ยกคนขึ้นไปบนเตียงพวกเขาทั้งสองอยู่นอนข้างกันหมอหลวงจึงได้แต่ต้องแกล้งทำเป็นช่วยชีวิต

เขานำยาถอนพิษใส่เข้าไปในปากของอันหลิงหยุนจาก นั้นจึงไปดูอาการของกงชิงวี่ถึงแม้จะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่นับว่าไม่ถึงกับเอาชีวิต

“เรียนท่านแม่ทัพอันอ๋องเสียนจำเป็นต้องรักษา บาดแผลข้าน้อยจะทำการรักษาบาดแผลของอ่านอ๋ออง ก่อนสำหรับพระชายาชายหญิงนั้นมีข้อแตกต่างโปรด แม่ทัพช่วยเรียกนางกำนัลเข้ามาด้วย”

“ฉาวหมังไปเรียกแม่นมในวังมา”

“ขอรับ”

ฉาวหมั่งหมุนตัวจากไปในขณะที่หมอหลวงด้านหนึ่ง กำลังทำการรักษาบาดแผลของกงชิงที่ไปอีกด้านหนึ่งก็ คิดหาวิธีหลบหนีจากที่นี่

เมื่อเทียบกับชีวิตของตนเองชีวิตของเสียนอ๋องก็ไม่มี

ค่าอะไรอีกต่อไป
อันจือซานรักบุตรียิ่งกว่าชีวิตหากบุตรีของเขาตายเกรง ว่าใครก็ล้วนไม่ได้อยู่เป็นสุขแน่เขารักษาไม่ได้จึงต้องได้ แต่หนีเท่านั้น

อันจือซานจ้องมองหมอหลวงเจ้ารีบจัดการให้เร็ว หน่อยอีกสักครู่จงรักษาหยุนหยุนให้ดีๆ”

“ขอรับ”

หมอหลวงยังคงจัดการบาดแผลต่อไปส่วนอันจือซาน กำลังรอใหม่แม่นมมาถึงในเวลานี้เองกงชิงวี่ก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา

“อันหลิงหยุน”

เสียงแหบห้าวดังขึ้นมาหมอหลวงสั่นสะท้านไป

“ท่านอ๋องเสียน”

กงชิงหันไปมองอย่างช้าๆและดวงตามืดมิดเย็นชา ทำให้หมอหลวงตกใจด้วยความหวาดกลัว
หมอหลวงรีบร้อนก้าวถอยหลังและคุกเข่าคำนับ”ท่าน อ๋องเสียนโปรดอภัย”

“อันหลิงหยุนล่ะ?”กงชิงวี่รู้สึกว่าอวัยวะภายในของเขา คล้ายถูกฉีกขาดและอาจถึงขั้นเลือดลมไหลย้อน

อันจือซานรู้สึกดูถูกอย่างยิ่งเขาส่งเสียงเยาะเย้ย”วางใจ เถอะเจ้ายังไม่ตายหยุนหยุนของข้ายังคงสบายดี”

หลังจากพูดจบอันจือซนก็คว้ามือของบุตรีมากุมไว้จาก นั้นมือของเขาก็สั่นเทาขึ้นมาเขามองดูมันเยียบเย็นไป แล้ว!