บทที่21ความร้อนรน
บทที่21ความร้อนรน
เมื่อได้โอกาสอันหลิงหยุนก็รู้สึกโล่งใจและก้าวไปข้าง
หน้าอย่างระมัดระวัง
พลังอันน่าเกรงขามของหวางฮองไทเฮาอยู่ตรงหน้า ของอันหลิงหยุนนางโค้งตัวลงเล็กน้อยแล้วเดินไป ที่เดียงของฝ่าบาทด้านหลังผ่านม่านนั้นมีฮองเฮานั่ง ร้องไห้อยู่
อันหลิงหยุนเดินเข้ามาและคุกเข่าลงเบื้องหน้าฮ่องเต้
ชิงหยู่
ในเวลานี้ฮ่องเต้ชิงหยู่นอนบนเตียงคลุมตัวด้วยผ้าห่ม สีเหลืองสดใสใบหน้าของเขาเป็นสีเหลืองใต้ตาดำคล้ำ และริมฝีปากมีสีม่วง
อันหลิงหยุนเอ่ย” ถูกพิษไม่ผิดแน่ได้ให้หมอหลวงตรวจ สอบพิษแล้วหรือไม่?”
ตอนที่อันหลิงหยุนเห็นฮ่องเต้ชิงหยู่นางก็ดูออกทันทีว่าฮ่องเต้ชิงหยู่ถูกวางยาพิษจริงแต่หากจะบอกว่า มันเพราะอู่เว่ยจื่อนั้นกลับเป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน
หวางฮองไทเฮาเดินเข้ามาจากข้างนอกในขณะที่อีก ด้านหนึ่งมีคนช่วยเก้าอี้มาให้นางหวางฮองไทเฮาค่อยๆ นั่งลงอย่างช้าๆและมองไปด้านหนึ่งฮองเฮาเอ่ยขึ้นใน ทันที”ตรวจสอบแล้ว”
“ทูลฮองเฮาไม่ทราบว่าหมอหลวงกล่าวว่าอย่างไร บ้าง?”การปรากฏตัวของอันหลิงหยุนในเวลานี้ทำให้ ฮองเฮารู้สึกประหลาดใจอยู่บ้างนี่ดูออกจะไม่เหมือนกับ อันหลิงหยุน
แต่ฮองเฮาก็ไม่กล้าจะชักช้าเช่นกันดังนั้นจึงเอ่ยตอบ ทันที” ถูกพิษแต่ตรวจไม่พบว่าเป็นพิษอะไร”
“มีการบันทึกหรือไม่?”อันหลิงหยุนต้องการฉวยโอกาส นี้เอาไว้ห้ามมิให้ส่งผลร้ายต่อคนในจวนแม่ทัพเป็นอัน
ขาด
“มี”ฮองเฮามองไปที่ด้านหนึ่งก่อนที่หมอหลวงจะนำถวายสมุดบันทึกอันหลิงหยุนหยิบมันมาพลิกดูทีละหน้าๆ
ด้านบนสมุดบันทึกบันทึกยาและอาหารประจำวันบาง ส่วนของฮ่องเต้ชิงหยู่ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาในขณะ ที่ด้านล่างบรรยายถึงอาการของฮ่องเต้ชิงหยู่ที่ถูกพิษ เนื้อหาเริ่มจากอาการสลบจากนั้นจึงตรวจสอบพบว่าถูก พิษนอกจากนี้ฮ่องเต้ชิงหยู่ระมัดระวังในการใช้ยามาโดย ตลอดคนรอบกายของเขามิเพียงแค่นางกำนัลและขันที จะต้องทำการทดสอบพิษเท่านั้นแม้กระทั่งฮองเฮาก็ยัง ต้องทดสอบพิษด้วยเช่นกันแต่พวกเขาทุกคนล้วนไม่ถูก วางยาพิษนี่คือจุดที่น่าประหลาดที่สุด
ดังนั้นผู้วางยาพิษฮ่องเต้ชิงหยู่มุ่งไปที่อันหลิงหยุนแต่ น้ำอู่เว่ยจื่อของหลิงอันหยุนนั้นกลับมีผู้ที่ได้ดื่มเข้าไป เช่นกันฮองเฮาที่จิบเข้าไปก็ถือว่าดื่มเข้าไปเช่นกันแต่ นางก็ไม่ได้มีอาการผิดปกติเกิดขึ้น
สำหรับฮ่องเต้ชิงหยู่เป็นที่น่าสงสัยว่าอาจเกิดจากการ ดื่มน้ำอู่เว่ยจื่อมากเกินไปซ้ำฮ่องเต้ชิงยังมีสุขภาพที่
อ่อนแอ
]
ดังนั้นความรับผิดชอบทั้งหมดจึงตกอยู่ที่อันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนวางสมุดลงและเอ่ยถาม” ด้านบนมีเอ่ยถึง ซุปบำรุงหัวใจไม่ทราบว่ามันคืออะไร?”
หมอหลวงเอ่ยอธิบาย”เป็นสิ่งที่ตำหนักในจัดขึ้นเป็น พิเศาเพื่อฮองไทเฮาตามตำรับของหมอหลวงปู่สุขภาพ ของฮองไทเฮาอ่อนแอเลือดลมไม่ไหลเวียนหลังจากรับ ประทานเข้าไปแล้วก็มีขึ้นมาฝ่าบาทมีอาการนอนไม่หลับ ยามกลางคืนดังนั้นฮองไทเฮาจึงจัดมาให้พระองค์โดย เฉพาะ”
อันหลิงหยุนค่อยๆหันไปมองยังหวางฮองไทเฮาผู้สง่า งามมารดาทำร้ายบุตรเรื่องนี้ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้แต่นี่ ออกจะดูไร้เหตุผลอยู่บ้าง
เหตุผลที่หวางฮองไทเฮามีเกียรติสูงส่งเช่นนี้นั่นก็ เพราะบุตรชายของนางเป็นฮ่องเต้ดังนั้นการที่นางจะ ทำร้ายบุตรของตนเป็นไปไม่ได้
“สามารถนำเห็นซุปบำรุงหัวใจมาให้ข้าดูได้หรือไม่]
ทั้งกากและยาล้วนต้องการ”
หลังจากอันหลิงหยุนเอ่ยขึ้นหมอหลวงจึงหันไปมอง หวางฮองไทเฮาก่อนหวางฮองไทเฮาตรัส”ไปเถอะ”
ภายในเวลาอันรวดเร็วหมอหลวงก็นำยาและกากที่ เหลือมาให้
อันหลิงหยุนยื่นมือออกมาสัมผัสและนำกากยาขึ้นมาดม
จากนั้นนางจึงเปิดถุงยาดูในลักษณะเดียวกันผ่านไปชั่ว ครู่อันหลิงหยุนก็เอ่ยขึ้น”ทูลฮองไทเฮาจำเป็นต้องเรียก หมอหลวงฮู้มาถึงจะทราบได้
“ตามตัวเขามา!”
ในไม่ช้าหมอหลวงปู่ก็มาถึงพระตำหนักจรุงจิตในยามนี้ เขาถูกทำให้ตกใจจนแทบสิ้นหลังจากคุกเข่าลงทั้งร่างก็ เต็มไปด้วยเหงื่อหวางฮองไทเฮามองไปที่บุคคลผู้นี้และ เอ่ยอย่างเย็นชา”ดูเถอะ”
“เพคะ”
หมอหลวงปู่คุกเข่าอยู่เบื้องหน้าอันหลิงอยู่ด้วยตัวสั่น เทาดวงตาของเขามองไปที่นาง
อันหลิงหยุนกล่าว “หมอหลวงฮู่นี่เป็นอันที่ใช้แล้วส่วนนี่ เป็นอันที่ยังไม่ได้ใช้สอบถามท่านหมอหลวงฮู่ยาทั้งสอง อันนี้ล้วนเป็นท่านที่จัดยางั้นหรือ?”
หมอหลวงอู่มองอย่างละเอียดนี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น
ผลลัพธ์ก็คือหมอหลวงธุ์มีสีหน้าประหลาดใจ”นี่ไม่ถูก ต้องไม่ผิดที่สิ่งนี้เป็นข้าที่จัดยาแต่มันกลับมีบางส่วนที่ไม่ ถูกต้อง”
ทันทีที่หมอหลวงปู่เอ่ยปากพูดก็ให้คำตอบที่น่าพอใจ แก่อันหลิงหยุนนางเอ่ยถาม”หมอหลวงปู่ท่านควรดูให้ ละเอียดชัดเจน”
“ดูดีๆแล้วอันที่ยังไม่ได้ใช้นี้เป็นข้าจัดยาข้าเป็นผู้จัดเอง กับมือภายในไม่มีสิ่งใดขาดเกินไปแม้แต่เล็กน้อยแต่กลิ่น นี้ ทั้งสองอันนี้มีบางอย่างไม่ถูกต้องอย่างเห็นได้ชัด
หมอหลวงปู่เอื้อมมือออกมาหยิบเศษผงขึ้นมาบีบอย่าง ระมัดระวัง “นี่ไม่ใช่ชาดแดง !
หมอหลวงอู่รีบนำยาอีกชุดออกมาจากนั้นจึงหยิบชาด
แดงด้านในออกมา นี่ต่างหากคือชาดแดงเห็นชัดว่าเป็น สิ่งของสองชนิด
ในเวลานี้หมอหลวงฮู้ไม่หวาดกลัวอีกต่อไปเขาเป็น หมอการรักษาคนป่วยต่างหากถึงเป็นเรื่องสำคัญที่สุด
หมอหลวงฮู้มองดูมันอยู่นาน”นี่คือถั่วแดง?”
ถั่วแดง?
อันหลิงหยุนได้สติกลับมาเช่นกันเสียงชีจอ?
ถั่วแดงนั้นมีชื่อเรียกอีกอย่างว่าถั่วเซียงซีเช่นกันอันที่ จริงแล้วมันคือถั่วแดงที่เกิดจากถั่วแดงของประเทศทาง ตอนใต้ยิ่งไปกว่านั้นของชนิดนี้นั้นยังมีพิษไซยาไนด์อยู่ พิษของมันนับว่าน่ากลัวอย่างยิ่งอวัยวะct
ภายในขอผู้ที่ถูกพิษจะเน่าสลายและตายลงซ้ำความเจ็บ ปวดจากความตายนั้นก็เป็นเฉกเช่นเดียวกับพิษของมัน
โหดเหี้ยมอย่างยิ่ง
อันหลิงหยุนเคยเห็นมันมาก่อนดังนั้นนางจึงแจ่มแจ้ง อย่างยิ่ง
เพียงแต่นางไม่ได้พบมันมาหลายมีดังนั้นถึงได้ลืมมัน
ไป
อันหลิงหยุนหยิบผงถั่วแดงขึ้นมาบีบเล็กน้อยก่อนจะ ถามด้วยความฉงน”ถั่วแดงมีผงเป็นสีขาวเรียนถามหมอ หลวงปู่เหตุใดมันจึงแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงไปได้?”
“จะต้องมีผู้ต้องการตบตาคนจึงทำให้มันดูคล้ายกับชาด แดง”หมอหลวงฮู้ดมกลิ่น” ยังคงมีลักษณะทางธรรมชาติ ของของชาดแดงอยู่เห็นทีคงผ่านกระบวนการมาแล้ว”
“ท่านฮู่มีวิธีรักษาหรือไม่?”อันหลิงหยุนเอ่ยถาม
“มีเมื่อรู้ว่ามันคือพิษอะไรแล้วก็ง่ายขึ้นข้าจะรีบไปเตรียม การเดี๋ยวนี้
หมอหลวงสู่กล่าวขณะมองไปยังหวางฮองไทเฮา”ข้า น้อยขอตัวไปเตรียมยาแก้พิษก่อน”
“เร็วเข้า”
หวางฮองไทเฮามองไปที่อันหลิงหยุนจากนั้นเอ่ย ขึ้น”เจ้าจงคุกเข่าอยู่ที่นี่เถอะหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดปัญหา ขึ้นอีก”
อันหลิงหยุนคำนับขอบคุณ”หม่อมฉัน…
ขณะที่กำลังเอ่ยอันหลิงหยุนก็ล้มลงกับพื้นฮองเฮา ตกใจจนตัวสั่น”พระชายาเสียนพระชายาเสีย…
ในตอนนั้นเองหวางฮองไทเฮาจึงค่อยเอ่ยขึ้น”หมอ หลวงคนอื่นๆล่ะยังไม่เข้ามาดูอีก”
หมอหลวงที่อยู่ด้านนอกเข้ามาและคุกเข่าลงหน้าอัน หลิงหยุนและรายงาน”ทูลฮองไทเฮาพระชายาเสียนร่างกายอ่อนแอหมดสติไป”
“เช่นนั้นหรือ?”
“ขอรับ”
“อุ้มนางไปอีกด้านและดูแลนาง”
“ขอรับ”
อันหลิงหยุนที่ถูกนำตัวไปในใจก็โล่งขึ้นมาให้นาง
คุกเข่ารอเช่นนั้นหากฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่ฟื้นขึ้นมาเข่าของ นางคงโชคร้ายอย่างยิ่ง
อันหลิงหยุนถูกนำตัวไปยังตำหนักบรรทมรองจากนั้น จึงไม่มีเรื่องอื่นๆใดอีก
เนื่องจากมีนางกำนัลและขันทีคอยดูเธอตลอดเวลานาง จึงไม่เคยลุกขึ้นมาและแสร้งเป็นลมต่อไปอย่างสุดความ
สามารถ
ไม่มีวิธีอื่นที่จะสลัดตัวออกมาได้อีกนอกจากวิธีนี้หากนางถูกตัดสินแบบผิดๆแล้วต้องถูกประหารเช่นนี้ ออกจะดูไร้ความยุติธรรมเกินไปหน่อยดังนั้นตอนนี้ให้ดี ยังคงแสร้งเป็นนกกระทาแบบนี้ไปก่อนดีกว่า
จวนอ๋องเสียน
“ท่านอ๋องท่านสุขภาพยังไม่แข็งแรงท่านจะเข้าวังจริง หรือ?”อาหยู่เป็นกังวลมองเห็นปากแผลบนร่างกายของ กงชิงวี่ที่กำลังมีเลือดไหวออกมาดังนั้นจึงได้แต่ห้ามเอา ไว้
พ่อบ้านยืนที่ประตูจากนั้นจึงโบกมือและใช้ให้คนไปตาม
ถางเหอเป็นที่ปรึกษาของท่านอ๋องมีเพียงเขาคนเดียว เท่านั้นที่จะหาวิธีหยุดท่านอ๋องลงได้
ในไม่ช้าถางเหอก็รีบร้อนมาถึงในเวลานี้ถางเหอถึงค่อย รู้ถึงเรื่องที่กงชิงวีบาดเจ็บสาหัสเป็นเพราะก่อนหน้านี้เขา ออกไปด้านนอกเนื่องจากมารดาป่วยหนักเสียชีวิตท่าน อ๋องเห็นใจเขาดังนั้นจึงไม่ได้สั่งให้ใครมาบอกถึงเรื่องที่ เกิดขึ้นเขารีบมาที่นี่ด้วยใจอันร้อนรนเมื่อเข้าประตูมาก็เห็นทั้งร่างของกงชิงวี่ที่เต็มไปด้วย
บาดแผลไม่สนใจบ่าวรับใช้ที่กำลังพยายามหยุดเขาเลย สักนิด
“ท่านอ๋องท่านยังไม่หายดีจะออกไปได้อย่างไรกัน?”
“เสด็จพี่โดนวางยาพิษข้าไม่ไปได้อย่างไร?พี่”
อันที่จริงแล้วกงชิงวี่ยังมีอีกเรื่องหนึ่งนับตั้งแต่ที่ผู้หญิง คนนี้จากไปในใจของเขาก็กระสับกระส่ายจนกระทั่งวันนี้ ยังพักผ่อนลงไม่ได้
ตอนนี้ไม่มีข่าวใดๆในวังดังนั้นจึงไม่มีทางอื่นอีก นอกจากเข้าไปในวัง
“ท่านอ๋องต่อให้ท่านไปในตอนนี้ท่านก็เข้าไปไม่ได้ตอน นี้ประตูวังปิดสนิทและลงกลอนอย่างแน่นหนาเมื่อครู่ข้า เพิ่งสั่งให้คนไปสืบดูเข้าไปไม่ได้แล้ว”
กงชิงหันหน้ากลับมาดวงตาเข้มขึ้นมาหลาย
ส่วน”ประตูวังถูกปิด?”
“อม”ถางเหอผงกศีรษะกงชิงวีค่อยๆหมุนตัวเลือดบนตัว
ยังคงหยดลงมาช้าๆ
ฟอบ้านเหงื่อออกด้วยความกระวนกระวายแต่กลับไม่มี ปัญญาทำอะไรได้เช่นกัน
คงชิงเอ่ยพิมพา”ในอดีตหากฮ่องเต้เกิดเรื่องมักจะสั่ง ให้คนมาตามข้าให้ไปเข้าเฝ้าอย่างรวดเร็วตอนนี้ประตูวัง ปิดสนิทเช่นนี้หรือว่าจะสงสัยข้า?”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ