บทที่19คนที่น่าสงสาร

อันหลิงหยุนออกมาจากวังเพิ่งหยี มองเห็นแม่ทัพ อัน สองพ่อลูกจึงขอตัวกลับ

เมื่อกลับถึงจวนแม่ทัพอัน อันหลิงหยุนก็ค่อยๆเอา ขนมที่แอบไว้ออกมา ทดลองสักครู่

ทดลองไปพลางเอาชิ้นขนมเหวี่ยงให้แมวในห้อง กินหนึ่งชิ้น

เดิมที่แล้วตอนนี้แมวตัวนั้นถึงช่วงฤดูติดสัด หลาย วันที่ผ่านมาอันหลิงหยุนก็เฝ้ามองดูแมวนี้วิ่งออกไป ข้างนอกหายไปทั้งวัน กลับมาก็ดูสบายมากขึ้น นอน เลียขนอยู่ในมุมห้อง หากไม่ให้มันออกไป มันก็จะ รู้สึกกระวนกระวาย ราวกับว่าแมวข้างนอกจะเข้ามา ข้างในได้เหมือนกันหมด

เมื่อแมวกินขนมอันหลิงหยุนก็เปิดประตู แมวตัวนั้นก็ไม่อยากออกไป นอนอยู่บนพื้นไม่ฤดูติดสัดอีก

อันหลิงหยุนหัวเราะแห้งๆ

ยาของฮองเฮาเป็นไปได้ที่จะเป็นแค่ยาหยุดความ ใคร่

เมื่อกลั่นออกมา กลับเห็นยาคุมบางส่วน ยิ่งไปกว่า นั้นยาคุมนี้มียาพิษชนิดหนึ่งเป็นส่วนประกอบ ใน ระยะเวลาอนสั้นอาจจะไม่แสดงอาการอะไร แต่หาก ใช้เป็นระยะเวลานาน ก็จะทำให้มีการขับถ่ายอสุจิ และไข่ออกมา จนกระทั่งสิ้นพระชนม์

นางเดาด้วยความอาจหาญว่า ที่ฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่มี ลูก อาจจะเป็นเพราะฮองเฮาทำให้เป็นแบบนี้

ทำไมฮองเฮาถึงต้องทำแบบนี้?

อันหลิงหยุนไม่ค่อยเข้าใจ พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน หากมีลูกแล้วล่ะก็ ก็จะเป็นการปกป้อง ตำแหน่งของนางถึงจะถูก

ที่ทำแบบนี้มีเหตุผลอะไรกันแน่?

อยากครอบครองความรักของฮ่องเต้ชิงหยู่?

ไม่คิดลังเลในเรื่องนี้อีกต่อไป เพียงแค่ต้องลำบาก นางเอายาถอนผิดให้ฮ่องเต้ ทางฮองเฮานั้นใส่ยา พิษต่อเบเวอยๆ ความรู้สึกที่ฮ่องเต้ชิงหยู่มีต่อ ฮองเฮาก็ไม่เหมือนเสแสร้ง นางก็ไม่อาจจะไปดัก เดือนได้

เรื่องแบบนี้ถ้าได้เข้าไปแล้ว อาจจะต้องตัดหัวสมอง

ทั้ง

นางต้องการคิดวิธีทำยาแก้พิษชนิดหนึ่งที่ผสานเข้า กับยาพิษ ถึงจะทำให้ฮ่องเต้ชิงหยู่ดีขึ้น

ไม่อย่างนั้นนานวันเข้า จะกลับกลายเป็นเรื่อง รบกวนนางได้
พักผ่อนมาหนึ่งวัน อันหลิงหยุนก็เตรียมทำยาชนิด ใหม่ เตรียมเข้าไปในวังอีกรอบ

ยังไม่ต้องรอเข้าวัง ก็ถูกอาหยู่ที่มาหานางโดย เฉพาะดักไว้ก่อน

“เจ้ามาทำไมอีก? ท่านอ๋องของเจ้าก็คงหายดีแล้ว นี่?” อันหลิงหยุนตอนนั้นก็รำคาญเป็นอย่างมาก กี่วัน มานี้เดิมทีนางไปเที่ยวเล่นได้สบายๆ หายาสมุนไพร ดีๆ กลับต่องไปรบกวนกงชิงวี่ครั้งแล้วครั้งเล่า

“บาดแผลของท่านอ๋องเจ็บหนักขึ้น ยังต้องเชิญ พระชายากลับไปกับข้า” สีหน้าของอาหยู่เต็มไปด้วย ความร้อนรน

อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกมาก “แผลของท่านอ๋องดี ขึ้นมากแล้วถึงจะถูก หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก?”

“หนักขึ้น เจ็บหนักมากกว่าเก่า ” สีหน้าของอาหยู่ เต็มไปด้วยความร้อนรน
อันหลิงหยุนร้อนรนภายในใจ แล้วก็ถูกความรู้สึก แบบนั้นเข้ามาพัวพันอีกแล้ว เข้าวังไปอย่างยุ่งๆ อัน หลังหยุนหันตัวไปหยิบกล่องยา ออกไปกับอาอยู่รีบ ออกจากจวนแม่ทัพอย่างรวดเร็ว ไปทางจวนอ๋องเสีย

น

ในระหว่างทางอาหยู่พูดว่าครั้งนี้ไม่ใช่ถูกลอบ ทำร้าย แต่คืออยู่ดีๆอาการก็หนักขึ้น

“อาการเป็นอย่างไร?” เพื่อประหยัดเวลา ในระหว่าง การเดินทางอันหลิงหยุนก็ถามขึ้น

“ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด ปากแผลเปิดทั้งหมด” อาห ยู่ตอบไปตามความจริง

อันหลิงหยุนยิ่งสงสัยมากขึ้นไปอีก “ไม่น่าเป็นไป

ได้”

เมื่อลงจากรถม้า อันหลิงหยุนวิ่งตรงไปที่ลานโอว

หลาน
เมื่อเข้าไปถึงก็ได้กลิ่นหอมแปลกๆ หยุดนิ่งสักครู่ อันหลิงหยุนก็เข้าใจว่าเป็นเพราะอะไรแล้ว รีบสั่ง ทันทีว่า “ย้ายท่านอ๋องไปที่อื่นเดี๋ยวนี้ ที่นี่อยู่ไม่ได้ แล้ว”

พ่อบ้านไม่ได้ถามอะไรต่อ ทำตามคำสั่งของอัน หลิงหยุนทันที คนอื่นๆ ก็เตรียมตัวทันที ไม่นานกง ชิงวีก็ถูกย้ายมายังห้องที่อันหลิงหยุนเคยอยู่

ในตอนนี้กงชิงค่อยๆ ลืมตามองไปที่อันหลิงหยุน

ดวงตาทั้งสี่ดวงสบกัน ไม่มีใครพูดอะไร อันหลิงหยุ นนั่งลงทันที ไม่สนใครอยู่ด้วย กรีดมีดลงบนข้อมือ ตัวเองทันที อีกมือหนึ่งก็บีบเปิดปากกงชิง วี่ เลือดที่ ไหลออกจากข้อมือหยดลงเข้าไปในปากของกงชิงวี่ ปล่อยให้เลือดไหลเข้าปากกงชิงวี่โดยเร็ว

คนที่อยู่รอบข้างเต็มไปด้วยมึนงง คิดไม่ถึงว่าอัน หลิงหยุนจะเอาเลือดตัวเองให้กับกงชิงวี่กิน
ตอนนั้นเองอันหลิงหยุนก็รู้ว่า หากไม่อธิบาย คงไม่

ได้

“ข้าลองยาพิษตั้งแต่เด็ก กินพวกยาพิษมามากมาย พิษหลายชนิดไม่มีต่อร่างกายและเลือด อาการของ ท่านอ๋องของพวกเจ้าคือได้รับพิษ แบบนี้จะดีขึ้นเร็ว กว่า ”

ผู้คนทั้งเชื่อและทั้งสงสัย แต่เมื่อเป็นเรื่องของเจ้า

นาย ก็ไม่กล้าถาม

ในตอนนั้นสายตาก็สบเข้ากับสายตาเยือกเย็นของ กงชิงวี่ อันหลิงหยุนอยู่ก็หัวใจเต้นแรง ผู้ชายคนนี้ น่ากลัวยิ่งนัก ในเวลาแบบนี้เขากลับใช้สายตาที่ดูถูก เหยียดหยามมองนาง

เมื่อดื่มไปเยอะแล้ว อันหลิงหยุนก็เอามือออก พันเสร็จก็หยิบผ้าที่เตรียมไว้อย่างดีแล้ว ทายาแก้ อักเสบแก้ปวดไปบนข้อมือ

พันเสร็จแล้ว อันหลิงหยุนลุกขึ้นยืน สีหน้าจริงจัง “พวกเจ้าใครมีถุงหอมบ้าง?”
ในห้องของกงชิงวีเต็มไปด้วยกลิ่นยาพิษ ยิ่งไปกว่า นั้นเป็นยาพิษที่มีพิษร้ายแรง แต่พิษชนิดนี้มีความ พิเศษเป็นอย่างมาก หากคนธรรมดาโดนเข้าไปก็ไม่ ได้มีผลต่อร่างกาย แต่ถ้าหากเป็นผู้ที่ร่างกายมีแผล อยู่ กลับมีผลอย่างร้ายแรง

พิษชนิดนี้ระเหยลอยอยู่ในอากาศช้าๆ หากโดนเข้า ที่บาดแผลก็จะค่อยๆ ซึมลึกลงไปผิวหนัง เข้าไปใน ร่างกายด้วยความรวดเร็ว ยิ่งไปกว่านั้นก็จะเข้าไปใน เลือดทำลายระบบไหลเวียนของเลือด ไม่นานก็จะ แทรกเข้าไปทั้งร่างกายคน

อันหลิงหยุนเริ่มเรียนการแพทย์ตั้งแต่เด็ก ยิ่งไป กว่านั้นนางสนใจพวกพิษเป็นอย่างมาก ดังนั้นนาง สัมผัสรับรู้ได้ไวกับพิษ ไม่น้อยกว่าไปการสัมผัสรับรู้ ของชีวิต

พิษชนิดนี้ถึงแม้จะไม่ได้พบเจอกันง่ายนัก แต่อัน หลิงหยุนยังคงจำได้ดี เพียงแค่ตกใจเป็นอย่างมาก พิษชนิดนี้ในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดจะกลั่นออกมาก็ยัง ยากลำบาก แต่ที่นี่กลับมี
ยิ่งไปกว่านั้นพิษชนิดนี้หัวใจสำคัญก็คือต้องใส่ไว้ ในถุงหอมให้ค่อยระเหยออกมาจากข้างใน ถึงจะ ใช้ได้ได้ผล หากโดนน้ำก็จะหมดฤทธิ์

ดังนั้นอันหลิงหยุนถึงแน่ใจ ว่าต้องมีคนเอาถุงหอม ที่มีพิษเข้ามาในห้องของกงชิงวี่

“ถามพวกเจ้านะ?”

“ไมมเพคะ พวกข้าไม่มี” คนรับใช้ต่างพากันรีบตอบ

“ข้าก็ไม่มี”

มีคนเดินถอยหลังออกไป ก็พูดว่าไม่มี

นั้นก็มีคนพูดขึ้นว่า “ตอนพระชายาตวนมานั้นพกถุง หอมมาด้วย แปลกมากๆ ไม่รู้ว่าใช่หรือไม่ ตอนที่นาง เดินไปมา กลิ่นก็ฟังกระจายไปรอบๆ หอมมากๆ”
ฟอบ้านตกใจขึ้นมาทันที เงยหน้ามองอันหลิงหยุน ในตอนนั้นอันหลิงหยุนก็เงียบไปอย่างผิดปกติ

หันกลับไปมองคนที่สายตาสีหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว อะไรอย่างกงชิงวี ดูแล้วเขารู้

“พ่อบ้านไม่มีอะไรแล้วล่ะ ให้ทุกคนกลับไปได้แล้ว เจ้าเตรียมน้ำอุ่นมาให้ข้า ข้าจะทำความสะอาดแผล ให้ท่านอ๋อง”

“พ่ะย่ะค่ะ”

พ่อบ้านหมุนตัวเดินออกไป อันหลิงหยุนหยิบเม็ด ยายัดเข้าไปในปากของกงชิง วี่ “แก้พิษน่ะ เจ้ากินไป ก่อน”

กงชิงวีกลืนเม็ดยาลงไป และไม่ได้พูดอะไร

อันหลิงหยุนยื่นมือเข้าไปปลดเสื้อของกงชิงวี่ออก
กลับกันก็เริ่มเห็นใจกงชิงวีขึ้นมาบ้าง ถูกคนรัก ทำร้ายแบบนี้ นับได้ว่าถูกความรักจองจำ เมื่อพบเจอ กับคนเลวๆ แบบนั้น

อันหลิงหยุนจับผ้าเช็ดทำความสะอาดไปหนึ่งรอบ ด้วยความรวดเร็ว กงชิงวี่ค่อยๆ ดีขึ้น อยู่ดีๆ ก็อารมณ์ เสียขึ้นมา “เอามือปลาหมึกของเจ้าออกไป อย่ามา แตะต้อง!”

อันหลิงหยุนมองสักครู่กดมือลงบนต้นข้า “ไม่ต้อง อาย ใจหมอก็เหมือนพ่อแม่ เจ้าก็คิดซะว่าเป็นแม่ ของเจ้าเถอะ”

กงชิงวี่โมโหกัดฟันกรอด “บังอาจ!”

“ใช่ ข้าบังอาจ บังอาจอย่างแรง หากข้าไม่บังอาจ เช่นนี้เจ้าคงสิ้นพระชนม์ไปนานแล้ว ยังจะมาพูดว่า ข้าบังอาจอีก ข้าไม่ได้เก็บค่ารักษาเจ้าแม้แต่สตางค์ แดงเดียว วิ่งวุ่นมาที่นี่ทั้งวัน เจ้ายังไม่ดีใจอีก” ข้าเอง ก็ไม่ได้ดีใจสักนิด

“ข้าไม่อยากเจอเจ้า ออกไปเดี๋ยวนี้”
“ต้องขออภัยด้วย ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เพื่อป้องกัน ไม่ให้หมาแมวที่ไหนวิ่งมาคร่าชีวิตน้อยๆ ของเจ้า ไป ข้าจะปล่อยให้สิ้นพระชนม์ได้กระไร ฮ่องเต่รับสั่ง โทษลงมา โทษข้า ข้าก็ไม่มีคำอธิบายนะสิ”

อันหลิงหยุนขี้เกียจที่จะสนใจกงชิง วี ลุกขึ้นเดินไป ที่ประตู

เมื่อเปิดประตูออกไปก็พบว่าพ่อบ้านและอาหยู่ กำลังแอบพงอยู่หน้าประตู อันหลิงหยุนก็ไม่ได้คิด อะไร มองไปที่ “อาหยู่ อาหยู่ ข้าเขียนจดหมายไว้ ฉบับหนึ่ง เจ้าเอาไปส่งที่จวนข้า ต้องถึงมือของพ่อ ข้าหรือไม่ก็พ่อบ้านโดยตรงเท่านั้น ข้าต้องการของ บางอย่าง เจ้าแค่เอาฉบับนี้ให้พวกเขา รอสักครู่ก็ จะจัดเตรียมของให้เจ้านำมา เจ้าต้องมาด้วยความ รวดเร็ว”

อาหยู่ไม่กล้าขัดขึ้น พยักหัวเบา “พระชายาวางใจ ได้ ข้าจักต้องทำให้ได้”

อันหลิงหยุนเดินกลับเข้าไปเขียนจดหมายเขียนเสร็จแล้วก็ใส่ซองปิดผนึกยื่นให้อาหยู่ อาหยู่ รับมาแล้วรีบออกไปยังจวนแม่ทัพด้วยความรวดเร็ว ไม่นานก็นำของกลับมา อันหลิงหยุนวางไว้แล้วเริ่ม นั่นเป็นชิ้นเล็กใส่ที่บด ทั้งหมดนั้นคือยาสมุนไพร ทั้งหมด

อันหลิงหยุนบดเป็นผงแล้วทาไปทั่วร่างของกงชิงว

ระหว่างนั้นพ่อบ้านก็ถามขึ้น “พระชายา ต้องการให้ ข้าช่วยอะไรหรือไม่?”

“ไม่ต้อง เรื่องแบบนี้เกรงว่าพวกเจ้าจะทำไม่เป็น หากว่าข้าเหนื่อยพักสักครู่ก็ดีขึ้นแล้ว ใช่แล้ว ไปจัด เตรียมที่ประทับให้ข้า ข้าจะอยู่ดูอาการเข้าที่นี่ ข้าจะ คอยดูว่าใครมันจะกล้าเข้ามา?”

อันหลิงหยุนไม่อยากจะเชื่อ ว่าจะมีคนที่นางช่วยไม่

ได้