บทที่17ความอัปยศ

“ปล่อยข้า แล้วออกไป!”

กงชิงวีโมโหราวกับฟ้าผ่า อันหลิงหยุนหันกลับมา อยากจะประคองกงชิงขึ้นมา กลับถูกกงชิงวี่ผลัก ออก “ออกไปเดี๋ยวนี้”

“เจ้าพอได้หรือยัง? ถ้ายังข้าจะได้เรียกพ่อบ้านเข้า มา?”

อันหลิงหยุนก็ไม่อยากทำแบบนี้ ผู้ชายมีอะไรน่า ดูขนาดนั้นเชียวหรือ? ทำเหมือนอยากดูอย่างนั้น แหละ

กงชิงวี่หน้าแดงก่ำ “ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปง่ายๆ แน่”

“ท่านอ๋องออกไปให้ได้ก่อนเถอะ เดี๋ยวก็ไม่รอด แล้ว จะยังมาบอกไม่ปล่อยข้าไปง่ายๆ”
อันหลิงหยุนใช้แรงประคองอีกคนไปนอน แล้ว รักษาบาดแผลให้กงชิงวีทันที แผลเปิดออกส่วนหนึ่ง เดิมก็ดีขึ้นมากแล้ว ตอนนี้มองไปน่าจะหนักกว่าเก่า ซะแล้ว

อันหลิงหยุนถือผ้าเช็ดหน้า ทำความสะอาดอย่าง รวดเร็ว เริ่มพันแผลใหม่

กงชิงวี่หน้าแดงก่ำเต็มไปด้วยความเคียดแค้น จ้อง มองไปยังอหลิงหยุน อันหลิงหยุนได้แต่สงสัย ไป หาเรื่องอะไรใครรึกระไร?

จัดการไปร่วมสองชั่วโมง กงชิงวีพูดด้วยน้ำเสียงที่ เย็นช้า ไปเรียกอาหยู่เข้ามา”

อันหลิงหยุนจัดการจนเสร็จจนเกือบหมด ทำได้ เพียงหันตัวกลับไปเรียกอาหยู่

“ท่านอ๋องเรียกเจ้าเข้าไป”

อันหลิงหยุนเองก็เหนื่อยแล้ว ยืนพิงประตูอยู่ข้างหน้า เช็ดหน้าไปพลาง

อาหยูรีบเดินเข้าประตูไป ไม่นานก็เดินออกมาพร้อม กับกระโถน อันหลิงหยุนถึงค่อยเดินกลับเข้าไป

ในตอนนั้นเองกงชิงตื่นนอนเงียบไปสักพักแล้ว และ อันหลิงหยุนเองก็ไม่ได้ป้อนเลือดให้เขาแล้ว

ร่างกายของร่างเดิมยังต้องบำรุงรักษา หากเสีย เลือดเยอsอาจจะมีผลกระทบได้ ในเมื่อกงชิงวี่ไม่ ได้เป็นอะไรมากแล้ว ก็ไม่จำเป็นต้องดื่มเลือดแล้ว อีกทั้งยังไม่ต้องมาวุ่นวาย

เมื่อเดินไปยังด้านหน้าของกงชิงวี่ อันหลิงหยุนยื่น มือเข้าไปถามไถ่ กลับถูกกงชิงที่ผลักออก “ออกไป”

อันหลิงหยุนเบื่อหน่ายพอแรง ทำได้เพียงเสด็จไป ประทับลงอีกด้าน
“พรุ่งนี้เจ้าก็ไม่เป็นอะไรแล้ว ข้าก็จะไปจากที่นี่”

พูดจบอันหลิงหยุนพิงเข้ากับอีกด้านแล้วบรรทม เหนื่อยจนฟุบไปกับโต๊ะ หลับไปราวกับเป็นที่ประทับ ของตัวเอง

กงชิงี่ยังคงไม่หายโกรธ หยิบของบนเตียงขว้าง มาอย่างสะเปะสะปะ อันหลิงหยุนลุกขึ้นมามองเห็น หมอนขางกาย ก็หยิบขึ้นมาราวกับเขาให้นาง กอด หมอนแน่น ซุกหน้าเข้าไปบรรทมต่อ

ยิ่งทำให้กงชิงวี่โมโหจนหน้าอกแน่นหายใจไม่เป็น จังหวะ ยิ่งเกลียดเพิ่มเข้าไปอีก

อันหลิงหยุนบรรทมได้เพียงค่อนคืน ก็ตื่นมากลาง ศึกชิงวี่ก็บรรทมแล้ว แล้วอีกอย่าง บรรทมอย่าง ลึกและเคลิบเคลิ้ม

อันหลิงหยุนรู้ดีว่าเป็นเพราะฤทธิ์ยาของนางเดินไปตรงหน้ากงชิงวี่ตรวจอาการอีกรอบ

แน่ใจว่าไม่เป็นไรแล้ว ถึงจะหาวเบาๆ อยากจะกลับ จวนแม่ทัพ แต่ตอนที่กำลังจะออกจากประตูนั้นกลับ ก็มองเห็นฟ่อบ้านยืนเฝ้าอยู่หน้าประตู ยิ่งไปกว่านั้น พ่อบ้านเห็นว่านางจะกลับก็รีบรั้งไว้ “พระชายาจะ กลับแล้วหรือขอรับ?”

อันหลิงหยุนก็ไม่ได้คิดจะปกปิดอันใด “ใช่”

“พระชายาอยู่ต่ออีกสักกี่วันไม่ได้หรือ ท่านอ๋อง ยังต้องการการดูแลของพระชายา แบบนี้ดีไหม ใน จวนก็มีคนคอยรับใช้ ข้างๆ ห้องก็มีที่ให้พักผ่อน พระ ชายาไปพักผ่อนให้ได้ ท่านอ๋องก็ไปรบกวนไม่ได้ แบบนี้ถ้าเวลาที่ท่านอ๋องเกิดเรื่องอะไรขึ้น พระชายา ก็ต้องรีบมาจากจวนแม่ทัพ แบบนั้นกลับต้องเหนื่อย ล้ายิ่งกว่า”

พ่อบ้านพูดออกมาแบบนี้ อันหลิงหยุนเองคิดว่าดู มีเหตุผล กลับก็ไม่ได้แปลว่าจะสบายใจมากขึ้นกว่า เก่า ร่างกายนางมักจะไม่ฟังคำสั่งมักจะต้องการมา พัวพันกับที่นี่
“สได้”

สันหลังหยุนหันตัวกลับเดินตามพ่อบ้านในห้อง ช้างๆ ข้างในยังคงสภาพความสะอาดเรียนร้อย กลัน ไม่ได้มีความแตกต่างอะไรกับห้องของกงซึ่งมาก นัก

พ่อบ้านพูดต่อ ร่างกายของพระชายาอ่อนล้ามา มากแล้ว เต็มไปด้วยเหงื่อ ข้าจะไปจัดเตรียมน้ำ ให้อาบขางบนคือเดียงและของใช้ของพระชายา ทั้งหมด บนที่กั้นก็มีแบบและสีเสื้อผ้าที่พระชายา ชอบใส่ในชีวิตประจำวันเตรียมไว้ให้แล้ว พระชายา กรุณารอสักครู่ สาวรับใช้จะตามเข้ามา

อันหลิงหยุนมองไปที่กั้น สายตาไปหยุดที่เสื้อผ้า หลากสีรู้สึกเศร้าโศกไปชั่วครู่เดิมทีในเมืองหลวงนี้ รับรู้กันหมดแล้วว่านางอันหลิงหยุนรักสวยรักงาม เป็นอย่างมาก

“ฟอบ้านเจ้าช่วยเตรียมชุดขาวให้ข้าชุดหนึ่ง เอา แบบจากข้างในไปข้างนอก มาพร้อมกับเสื้อหนังอุ่น ที่ไม่หนักมาก ข้าอยากเปลี่ยนไปใส่แนวยๆสะอาดปาง

ฟaป้านรู้สึกคาดไม่ถึง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา พ่อบ้านหมุนตัวแล้วเดินออกไป

ไม่นานทุกอย่างก็ถูกตระเตรียมไปตามความเหมาะ สม อันหลิงหยุนปิดประตูห้องอาบน้ำลง แช่น้ำสักครู่ ก็รู้สึกสบายขึ้นเยอะ อันหลิงหยุนพบว่า ร่างกายของ นางมีความเปลี่ยนแปลงแปลกๆ นอกจากจะรู้สึกว่า ร่างกายพนฟูได้รวดเร็วแล้ว ยังรู้สึกว่าร่างกายตอน นี้ค่อยๆ มีแรงเพิ่มขึ้น ดูเหมือนว่าระบบยาชีวภาพจะ ชอบแช่น้ำยิ่งกว่า!

เมื่ออาบน้ำเสร็จอันหลิงหยุนออกมาใส่เสื้อผ้า ขมวดผมเก็บขึ้นเล็กน้อย หันกลับไปนอนพักผ่อน

เมื่อฟ้าสร่างอันหลิงหยุนตื่นขึ้นมาครั้งหนึ่ง ไม่มีใคร เรียกนางเลยกลับไปบรรทมแล้วตื่นขึ้นมาอีกทีใน

ตอนบ่าย

ลงจากเตียงอันหลิงหยุนเดินออกมาจากห้องอ้อมไปหยุดอยู่ที่อีกประตูอีกประตูหนึ่ง ยืนอยู่นอก ประตูแล้วมองเข้าไปข้างใน ที่จริงแล้วนางมองไม่ เห็นอะไรเลย แต่นางก็ไม่อยากเข้าไปถูกเถียงกับคง ชิง

ฟอบ้านมองเห็นอันหนึ่งหยุนก็งงงงเล็กน้อย ผม ของพระชายาไม่ได้หวีเลยแม้แต่น้อย เพียงแค่ขมวด เข้ากับที่หนีบผมอันหนึ่งอย่างลวกๆ ยิ่งไปกว่านั้น นางสวมใส่เสื้อผ้าที่ขาวมากกว่าหิมะ สวยจนทะลุ ปรุโปร่งแบบนี้

ปกติแล้วทำไมไม่รู้สึกมาก่อน

“พระชายา ดีที่มีพระชายา ท่านอ๋องถึงไม่เป็นอะไร เมื่อครู่ตื่นมารอบหนึ่งแล้ว แล้วหลับไปอีกรอบ พระ ชายาเข้าไปดูเองเถอะ”

พ่อบ้านเกรงว่าอันหลิงหยุนจะกลับไป พูดไปพลาง เปิดประตูห้องไปพลาง

อันหลิงหยุนยืนอยู่หน้าประตู ยังคงไม่เข้าไป กงชิง วี่ก็ตื่นลืมตาอยู่แล้ว ในตอนที่มองไปที่อันหลิงหยุน เขาเองก็เผลอเหม่อไปชั่วครู่

ใต้แสงแดดจ้า อันหลิงหยุนขาวราวกับหยกแกะ สลักที่ปรากฏอยู่หน้าประตู

ในตอนที่อันหลิงหยุนเดินเข้ามานั้น กงชิงวีก็หัน หน้าหนีไปทางอื่น ดวงตาคมกริบสีดำของเขาแฝงไป ด้วยความเกลียดชัง

อันหลงทุนเดินเข้าไปตรงหน้าเขา ก้มหัวลงมา มอง ยื่นมือไปลูบหัวเขาสักครู่หนึ่ง ไม่มีไข้แล้ว จาก นั้นก็ยกแขนเขาขึ้นอีกกดหาชีพจร

กงชิงวี่อยากจะสะบัดออก อันหลิงหยุนกลับปล่อย

มือออกก่อนแล้ว

เมื่อมือว่าง กงชิงวี่ที่ใช้แรงสะบัดเยอะเกิน ทำให้ตก

จากบนเตียง

แขนก็เริ่มเจ็บขึ้นมาเป็นระยะ
กงชิงหันกลับมาด้วยสายตาที่อำมหิต “เจ้ากล้า โยนข้า?”

อันหลิงหยุนที่จนใจ “จะใส่ร้ายป้ายสีคนอื่นตามใจ ชอบแบบนี้กระหรี่? ท่านอ๋องเกลียดมากขนาดนี้ ทำไม ไม่หย่ากับข้า แล้วไปหาคนที่ท่านชอบเล่า? ”

“เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยเจ้าไปงั้นหรือ?”

เมือคิดถึงเรื่องเมื่อวาน กงชิงวีก็ถูกทำให้โกรธแค้น เขานอนหลับฝันยังฝันถึงเรื่องนี้

หยามกันขนาดนี้ เขาจะปล่อยผู้คนนี้ไปได้อย่างไร!

อันหลิงหยุนไม่ได้สนใจแล้วเดินไปอีกด้าน หยิบ ยาผงหลายชนิดใส่ด้วยกัน แล้วยื่นไปให้พ่อบ้าน “ที่ เหลือก็มีแค่ฟื้นฟู ข้ากลับก่อนล่ะจะได้ไม่ไปยั่วโมโห ท่านอ๋อง ร่างกายของเขาไม่ดีโดยเร็วเป็นแน่ ส่วน แขนพรุ่งนี้ก็ไม่เป็นไรแล้ว ล้างออกให้เขาได้เลย”
พูดจบอันหลิงหยุนก็เดินออกไป ตรงออกไปข้าง

นอก

พอบ้านเดินตามไปส่งอันหลิงหยุน อันหลิงหยุน ตั้งใจเดินช้าๆ เมื่อถึงที่ที่ไม่มีคนแล้ว ก็หยุดพูดกับ พ่อบ้านว่า” พ่อบ้าน คนใช้ที่ข้าเอาเข้ามายังอยู่หรือ ไม่?”

“ยังอยู่ขอรับ ”

พ่อบ้านรีบตอบคำถาม เมื่อคิดได้ว่ามีคนใช้ตามอัน หลังหยุนเข้ามาจริงๆ

“ข้าอยากพานางกลับ ไม่รู้ว่าจะได้หรือไม่?”

พ่อบ้านลังเลชั่วขณะแล้วพูดขึ้นว่า” นางถูกท่าน อ๋องขังไว้ที่หลังจวน ไม่มีรับสั่งของท่านอ๋อง ข้าก็ ทำไม่ได้ ไม่เช่นนั้นก็รอให้ท่านอ๋องอาการดีขึ้นแล้ว พระชายาค่อยถามท่านอ๋อง”

อันหลิงหยุนขำแห้ง รอเขา?
ไม่มีวัน !

“ถ้าอย่างนั้นข้ากลับก่อนล่ะ”

อันหลิงหยุนหมุนตัวเดินออกไปทางด้านนอกของ

จวน

พ่อบ้านพ่อบ้านส่งถึงประตูทางออกนอกจวนแล้ว มองไปทางอันหลิงหยุน มักจะคิดว่ามีตรงไหนไม่ เหมือนเดม แต่ก็พูดไม่ออกบอกไม่ถูก