บทที่ 16ช่วยตัวเอง

ลงชิงตอนนี้ดูดีขึ้นบ้างแล้ว สีหน้ามีเลือดผาดขึ้น มาบ้าง

อันหลิงหยุนก็ถูกทำให้เหนื่อยจนไม่มีแรง บวกกับ เสียเลือดไปเยอะต้องปารุงรักษาดีๆ เมื่อเห็นว่าคงชิง ร่ไม่เป็นอะไรแล้วก็ลุกขึ้นยืน

“คืนนี้ข้าต้องดูแลเจ้า ข้าไปพักผ่อนสักครู่ก่อน”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นมองไปรอบๆ เมื่อเห็นโต๊ะที่จัด เตรียมข้าวปลาอาหารมาอย่างดี ก็เดินไปนั่งลง เมื่อ กินอิ่มแล้ว ก็เหยียดตัวลงนอนบนเก้าอี้ แล้วเผลอ หลับไป

ในห้องเงียบผิดปกติ กงชิงขี่มองใบหน้าที่หลับลึก ของอันหลิงหยุนอยู่เรื่อยๆ ร่างกายเปรอะเปื้อนเต็ม ไปหมดทั้งตัว แต่นางกลับหลับได้อย่างสงบ
ตอนนั้นเองพ่อบ้านก็แอบแง้มประตูดู แล้วถอน หายใจออกมาอย่างโล่งอก

เมื่ออันหลิงหยุนตื่นขึ้นมา ท้องฟ้าก็มีดดำแล้ว ภายในห้องไม่มีคน

นางลุกขึ้นไปดูกงชิง วี่ กงชิงวีในตอนนี้ก็หลับลึก แลว ยแหลิงหยุนลูบมือลูบในหน้าของกงชิงไปมา ไม่มีไข้แล้ว อันหลิงหยุนหันหลังกับเดินไปอีกทาง เตรียมยาที่จะให้ในคืนนี้

กงชิงวี่ค่อยๆ ลืมตาขึ้น มองไปที่เงาอีกคนพลางๆ เพราะว่าไม่มีแรง เลยปิดตาลงอีกครั้ง

อันหลิงหยุนยกยาที่เตรียมไว้ก่อนหน้าเมื่อสอง ชั่วโมงที่แล้ว เหนื่อยจนหอบ เดินกลับไปนั่งลงข้าง กงชิง เอาขวดกระเบื้องขวดหนึ่งในมือวางลง

ในขวดโถนั้นมีบางสีดำและมีกลิ่นแปลกๆ อยู่ข้างใน

กงชิงวี่ในตอนนั้นลืมตาขึ้นแล้วมองลงไป “นั่นอะไร เหม็นขนาดนี้?”
อันหยุนพูดกลับไปว่า “นี่เรียกว่ายาตัวนยู่ รักษา อาการเอ็นขาดกระดูกแตก”

อันหลิงหยุนคิดชื่ออะไรที่หรูหราแบบนั้นไม่ออก หรอก เรียกแบบนี้ไปก่อนแล้วกัน

“แขนเจ้าฟื้นคืนสภาพได้ขนาดนั้น ก็เป็นเพราะยา ตัวนี้ หากเป็นคนธรรมดา แขนก็ต้องตัดทั้งแล้ว แต่ เพราะเจ้าดื่มเลือดของข้า น่าจะไม่เป็นอะไร ส่วนรอย แผลบนตัวของเจ้า พรุ่งนี้แผลก็คงจะผสาน”

ที่จริงแล้วอันหลิงหยุนก็ไม่อยากช่วยกงชิง แต่ พวกเขาก็เปรียบเสมือนศัตรู

เพียงแค่เผลอตัวตามน้ำไป ก็ไม่มีวิธีอื่นอีกแล้ว

ระหว่างที่พูดคุย อันหลิงหยุนตัดแขนเสื้อที่อยู่ เหนือแผลบนออกทั้งหมด

เพื่อไม่ให้ขวางมือ นางยกมือของกงชิงวีด้วยมือ ข้างเดียว มืออีกข้างหยิบยาตัวยูขึ้นมาทาไปรอบ

แขน
เนื้อยาออกเย็นๆ กงชิงที่รู้สึกได้ถึงความเย็นอย่าง รวดเร็ว ยิ่งไปกว่านั้นมือทั้งสองข้างของอันหลิงหยุน ก็ไม่มีวี่แววที่จะหยุดแต๊ะอังเขา

กงชิงวี่มองอย่างสังเกต ด้วยสายตาที่เย็นชา “แท้จริงแล้วเจ้าก็ไม่ยอมวางมือ คิดว่าข้าจะซาบซึ้ง ในน้ำใจเจ้าหรือ?”

อันหลิงหยุนไม่ได้เงยหัวขึ้นมา “หากท่านอ๋องซาบ ซึ่งจริงๆ ล่ะก็หย่ากับข้าสิ ข้าจะซาบซึ้งใจจนน้ำตา ไหลพราก”

เมื่อทาเสร็จแล้ว อันหลิงหยุนถือผ้าข้าวมา พันแผล ให้กงชิงวี่อย่างดี วางลงบนกระดานให้คงที่ เช็ด เหงื่อแล้วไปล้างมือ เก็บกวาดจนสะอาด

เมื่อหันกลับไป ก็สบเข้ากับสายตาของกงชิงวี่คู่นั้น แฝงไปด้วยรอยยิ้มหัวเราะเยาะ

อันหลิงหยุนถอนหายใจเบาๆ ร่างเดิมตกลงแล้ว เพราะอย่างไรถึงหลงใหลไม่เปลี่ยนแบบนี้ ถึงทำให้ ท่านอ๋องตรงหน้าผู้นี้ดูมองตัวเองอยู่สูงตลอดเวลาไม่อยากจะเชื่อคำพูด ณ เวลานี้ของนางเลย ?

หยิบยาขวดหนึ่งออกมาจากตัว เปิดออกแล้วกรอก ผงยาเข้าไปในปากของกงชิง วี่ หยิบน้ำอุ่นกรอกตาม เข้าไป

เมื่อดื่มน้ำแล้วกงชิงวี่ก็กลับไปนอนต่อ อันหลิงหยุน ยังคงรออยูในห้อง

หาที่ประทับ อันหลิงหยุนนึกถึงการทดลองบาง อย่างในชาติที่แล้ว และก็เริ่มเหม่อลอย

อันหลิงหยุนณตอนนี้สกปรกไปทั้งตัว เมื่อเหม่อ ลอยก็ดูเหมือนคนบ้าก็ไม่ปาน เดิมทีกงชิงวี่กำลังจะ ด่าให้ไปนอนอีกด้าน แต่เมื่อมองหน้าของนางกลับ กลายเป็นเคลิบเคลิ้ม

โดยปกติแล้ว กงชิงที่เห็นแต่อันหลิงหยุนที่ใบหน้า แต่งเต็มไปด้วยเครื่องสำอาง ดั่งเช่นวันนี้ ที่หน้าสด ขาวใสที่ไม่จำเป็นต้องแต่งหน้า ก็มีโอกาสเห็นได้ น้อย
ดวงตาที่ใสราวกับไม่มีอะไรปนเปื้อนคู่นั้นของอัน หลิงหยุน แจ่มแจ้งดั่งหิมะ กลับดำเข้มราวกับความ มืดในตอนกลางคืน กว้างใหญ่ไม่มีที่สิ้นสุด

ชุดสีขาวหิมะทั้งตัวกลับถูกเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด

กงชิงวี่ไม่เพียงขมวดคิ้ว ผู้หญิงคนนี้แท้จริงแล้วก็มี ตอนทบลอยตัวไปตามธรรมชาติ !

ใบหน้าของกงชิงวี่แสดงออกถึงความน่ารำคาญ ออกมา เขาคิดไปได้อย่างไรว่าผู้หญิงคนนี้ดูเป็น ธรรมชาติ

กงชิงหันหน้ากลับ แล้วหลับตาลง แต่อดไม่ได้ที่ จะลืมตามอง ดูว่าใบหน้าเหม่อลอยของอันหลิงหยุน จะเหม่อไปถึงเมื่อไหร่

สุดท้ายแล้ว อันหลิงหยุนนึกถึงวันที่นางทำการ ทดลองในห้องทดลองจนระเบิด ในตอนที่ระเบิดนั้น นางก็สะดุ้งตื่นออกมาจากความคิด ตกใจจนสั่นเทิ้ม ไปทั้งตัวผ่านไปแล้ว

กงชิงวี่ขำเบาๆ “ดูไม่ออกเลย ว่าเจ้ายังสร้างความ บันเทิงให้กับตัวเองได้”

อันหลิงหยุนเงยหน้ามองไปยังกงชิงวี่ที่นอนอยู่บน เตียง ทำเหมือนไม่สนใจ พิงไปสักพักก็ใช้แขนเสื้อ ที่สกปรกนั้นเช็ดหน้า พิงไปยังโต๊ะข้างหลังแล้วนอน

ต่อ

ถูกละเลยไปแล้ว !

ผู้หญิงโง่ ก็เหมือนกับสุนัขโง่ตัวหนึ่ง

กงชิงวีด่าเบาๆ ในใจ

ผ่านไปสักพัก ลองขยับซี่โครงไปมา รู้สึกพอขยับ ได้บ้างแล้ว เขาพยุงตัวเองลุกขึ้นมาจากเตียง

กงชิงวีนั่งบนหัวเตียงมองรอยแผลบนร่างกายของ

ตัวเอง

รอยแผลสมานกันเร็วมาก ยิ่งไปกว่านั้นนี้คือบาดแผลที่เกือบคร่าชีวิตเขา กลับลุกนั่งขึ้นมาได้แล้ว

ดวงตาของกงชิงวี่ที่สะท้อนแสงออกมา มองตา คู่นั้นมองไปยังข้อมือของอันหลิงหยุนที่พันผ้าไว้ เลือดของนางที่จริงแล้วเป็นยาขนานดีที่หาได้ยาก บนโลกใบนี้?

ถึงแม้ว่ากงชิงวี่จะไม่เชื่อ ว่าบนโลกนี้จะมียาเทวดา อะไรแบบนี้ แต่ทว่าในใจก็ยังคงย้อนกลับไปคิดถึง เงื่อนงาเบ ะแสของเรื่อง ก็เพิ่มความน่าเชื่อถือได้ มากกว่าเดิม

กงชิงวีลุกขึ้นเดินไปอีกทาง ด้านหลังห้องเขามี ห้องน้ำอยู่

อันหลิงหยุนถูกเสียงรบกวนทำให้ตื่น เมื่อลืมตาขึ้น ก็เห็นกงชิงวี่เดินเข้าไปด้านหลัง นางแอบแปลกใจ อยู่บ้าง ไม่เป็นอะไรแล้วหรือ?

ลุกขึ้นเดินตามไป ก็เห็นกงชิงวี่ฝืนร่างกายที่เต็ม ไปด้วยเลือด ยืนขึ้นด้านหลังแยกขาออก กำลังเอา อะไรบางอย่างออกมา
แขนของเขาอีกข้างถูกมัดไว้ จึงใช้ได้แค่ข้างเดียว เมื่อมองดูก็รู้สึกแปลกๆ

อันหลิงหยุนทันใดก็คิดบางอย่างออก ถึงขนาดนี้ แล้ว ยังมีกะจิตกะใจมาช่วยคนเอง?

อันหลิงหยุนไม่นิ่งเฉย เดินเข้าไปหา

เจ้าไม่รู้หรือ เจ้าไม่เคารพในหยาดเหงื่อแรงกาย ของบ 8 ore ข้อห้ามของคนบาดเจ็บ ต้องบำรุงรักษา ร่างกายตนเอง เลือดที่พร้อมจะทะลักออกมาอย่าง เจ้า จะทำให้การรักษาก่อนหน้านี้ศูนย์เปล่า”

อันหลิงหยุนพูดเสร็จก็กัมหัวลงไปดู

เพียงแค่มือคนตรงหน้าที่ขยับเพียงเล็กน้อย เดิมที เรื่องที่ดูน่าข่มขื่น ในตอนนั้นเองก็เหมือนกับถูกโจมตี เสียงดิงดิงดังดังดึงสมองขึ้น เงยหัวไม่ขึ้น

ยิ่งไปกว่านั้นหน้าของบางคนโมโหอย่างมาก โกรธ จนเส้นเลือดเขียดเต้นจนแทบระเบิด สีหน้าแดงก่ำ “ออกไปเดี๋ยวนี้”
อันหลิงหยุนถลึงตา มองชั่วครู่ ก็วิ่งออกไปทันที ด้วยความเร็ว

“ข้าไม่ได้ตั้งใจมองหลังของเจ้า และท่าทางนั้น ข้า ก็แค่เป็นห่วงร่างกายเจ้า ข้าไม่ได้ตั้งใจจริงๆ และก็ ไม่ได้เห็นอะไรเลย”

“หุบปาก ออกไปซะ!”

อนทองนูนอยู่ข้างนอกอธิบายด้วยความลนลาน ข้างในก็มีเสียงตะโกนของกงชิงวี่ดังออกมา

อันหลิงหยุนเองก็เบื่อหน่าย อวัยวะต่างๆ ของคน ก็เหมือนกันหมด อย่างมากก็แค่ใหญ่ไปนิด ยิ่งไป กว่านั้นท่านอ๋องรูปงาม แน่นอนว่าก็ไม่ใช่พวกที่ดูแล รักษาร่างกายราวกับหยก ก็แค่ดูเฉยๆ ไม่ได้ดูอะไร มากมาย ไม่เห็นต้องโมโหขนาดนี้เลย!

“เจ้ารอข้าประเดี๋ยวเถอะ ข้าจะไม่ไว้ชีวิตเจ้า !”

กงชิงวี่ที่เกลียดทั้งโมโห กลั้นจนหน้าแดงก่ำไป

หมด
เขายิ่งคิดจะแก้ไขโดยเร็ว ก็ยิ่งแก้ไขไม่ได้ ปกติ แล้วจะแก้ไขได้อย่างรวดเร็ว วันนี้เหมือนกับเตรียม มารับการโจมตีอย่างเดียว ยกหัวไม่ขึ้น เสียงติงติง ตั้งตั้ง กลั้นจนรู้สึกแย่

ราวกับร่างฉีกออกเป็นแผลนับไม่ถ้วน โมโหจนแทบ กระอักเลือด ร่างกายดูเหมือนอยู่ในความอันตราย

ในตอนนั้นเอง เสียงปังดังออกมา

อันหลิงหยุนมีนงงไปชั่วครู่ เดินเข้าไปโดยตรง

ก็มองเห็นกงชิงวั่นอนแผ่อยู่ตรงพื้น มืออีกข้าง หนึ่งอยู่ในท่าจับช้างน้อยอยู่ สีหน้าแดงก่ำ โมโห จนหายใจตะกุกตะกัก จ้องเขม็งไปที่อันหลิงหยุน ราวกับว่าจะกินเนื้อคนก็ไม่ปาน

อันหลิงหยุนรู้สึกอึดอัด รีบหันหน้าไปมองทางอื่น ย่อตัวลงดึงมือของกงชิงวี่ขึ้น ใส่กางเกงให้กับเขา