บทที่14ลอบทำร้ายอีกครั้ง

อันหลิงหยุนครุ่นคิด เดินเข้าไปใกล้ จับข้อแขนของกง ชิง “วันนี้ที่ข้ามาไม่ได้มาในฐานะพระชายา หรือเมีย ทาสของเจ้า แค่มาในฐานะหมอ ข้ามาเพื่อให้แน่ใจว่าเจ้า ไม่เป็นอะไรแล้ว”

ลงชิงไปได้ขยับอะไร พ่อบ้านเองก็แทบไม่กล้าหายใจ

ออกมาดังๆ

พระชายาทำกับท่านอ๋องแม้ว่าจะคิดเพ้อเจ้อไปเอง แต่ ถ้าไม่ได้นาง ครั้งนี้ท่านอ๋องก็คงไม่มีชีวิตรอด

มองอันหลิงหยุนครู่หนึ่งแล้วเอามือออก มองดูมืออีก ข้าง “พิษออกไปหมดแล้ว เจ้ากินยาพวกนี้ค่อยๆฟื้น สภาพก็ไม่เป็นอะไรแล้ว”

ถอยออกไปข้างหลัง อันหลิงหยุนไม่ได้มีความคิดที่ อยากจะกลับไป “ทำไม? ไม่อยากกลับรี?”

“ไม่ใช่”
อันหลิงหยุนกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก กัมหัวลง ต่ำ สายตาของผู้ชายคนนี้น่ากลัวเกินไปแล้ว

มีเรื่องหนึ่งที่ข้าอยากจะให้ท่านอ๋องช่วย” อันหลิงหยุ

นพูดตรงๆ

“อย่าคิดว่าเป็นหมอรักษาร่างกายข้าก็จะบีบบังคับแบบ นี้ได้อย่าแม้แต่จะคิดเลย ” กงชิงที่พูดออกมาโดยตรง แบบนี้ ราวกับว่าไม่เห็นแก่หน้าเลยซักนิด

อันหลิงหยุนก็ด่าในใจประโยคหนึ่ง ใหญ่มากจากไหน!

ช่วยชีวิตเจ้า เจ้ายังรังเกียจข้า!

“ท่านอ๋องเข้าใจผิดแล้วข้าไม่ได้คิดอะไรเช่นนั้น ข้าคิด มาชัดแจ้งแล้ว แตงที่ชิงสุกก่อนห่ามนั้นไม่หวานเทียบ

ไม่ได้กับต่างคนต่างอยู่
อันหลิงหยุนพูดต่อว่า “ท่านอ๋องไม่ยอมหย่าโดยดี นั่น ก็คือต้องการทอดทั้งข้าฝ่ายเดียว ถึงแม้ว่าเรื่องนี้ขาจะ ไม่ได้ยินยอม แต่ถ้าหากท่านอ๋องยังยืนกรานแบบนี้ ข้าก็ ยอมรับได้ แต่วันนี้เรื่องที่ข้าอยากจะขอให้ช่วยนั้น ไม่ใช่ เรื่องนี้”

“งั้นหรือ?” กงชิงวี่ยิ่งกลัวดอกพิกุลทองจะหลุดออกจาก ปาก อันหลิงหยุนเองก็ยิ่งจะหมดความอดทน

“เพคะ”

“พูด”

“ในตอนที่ข้าแต่งเข้ามาจวน พาสาวใช้เข้ามาด้วย เอา สาวใช้คนนั้นคืนข้าได้หรือไม่?”

“ในเมื่อแต่งเข้ามาเป็นคนของจวนอ๋องเสียน ยังต้องมี เหตุผลอะไรที่ต้องคืน?”

อันหลิงหยุนก็ยอมจริงๆ กงชิงวี่ก็มีความสามารถเล่น”ถ้าอย่างนั้นท่านอ๋องหมายความว่า?”

“คนไม่มีแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นพระชายาเป็นคนในจวนของ ข้าตั้งวันนี้เป็นต้นไปก็อยู่ที่นี่เถอะ พ่อบ้าน พานางไป ห้องคนรับใช้ในเมื่อนางเป็นเมียทาส จะไปไหนตามใจ ตนเองไม่ได้อีก จับตาดูนางดีดีๆ!”

“ห้องคนรับใช้ข้าไม่คุ้นชิน ในเมื่อเป็นเมียทาส ในเมื่อ เป็นเมียทาสก็ต้องอยู่รับใช้เจ้าในห้อง เจ้าเอาข้าส่งไป ยังห้องคนรับใช้ก็ไม่สมควรนัก” อันหลิงหยุนไม่มีทางไป เด็ดขาด

“หางจิ้งจอกโผล่ออกมาแล้วหรือ?” กงชิงวี่ค่อยๆ หันไป มอง สายตาที่เยือกเย็นยังคงเยือกเย็นแบบนี้

“ทางที่เจ้าออกจากวังมีไม่กี่คนที่รู้เส้นทาง เจ้ากลับ ถูกวางยาพิษ ยิ่งไปกว่านั้นคนที่ใส่ยาพิษต้องไม่ใช่คน ธรรมดา ต้องเป็นคนข้างกายของเจ้า ลองถามดู นอกจาก ฮ่องเต้ในตอนนั้นยังมีอยู่กี่คน?”
“ยิ่งไปกว่านั้นคนที่วางยา หากไม่เข้าใจร่างกายของเจ้า ก็ไม่คิดวางยาก่อน แล้วค่อยจัดแจงให้คนมาฆ่า เห็นได้ ชัด เจ้ารู้หรือไม่ว่าเป็นใคร”

อันหลิงหยุนไม่อยากไปห้องคนใช้อะไรนั่น ทั้งเหม็นทั้ง

หนาว เลยพูดเปลี่ยนเรื่อง

กงชิงวีที่สมองเต็มไปความเคียดแค้น

กงชิงขี่มองไปที่อันหลิงหยุ่นอย่างสบายอกสบายใจ “เจ้ากลับรู้”

“ในตอนนั้นฮ่องเต้กำลังเกิดเรื่อง เจ้ากับฮ่องเต้สัมผัส มาก่อน ผู้ต้องสงสัยหนึ่งเดียวที่วางยาฮ่องเต้ก็มีแค่เจ้า ใต้หล้านี้ เจ้าและอ๋องตวนสองคนความสามารถใกล้เคียง กัน หากคนวางยาคือเจ้า เจ้าก็ต้องโทษประหาร อนาคต ตำแหน่งฮ่องเต้คนที่จะถูกเลือกก็มีเพียงคนเดียว”
ชิงวีเองไม่โกรธแต่กลับหัวเราะออกมา “ดูแล้วข้าจะดูถูก เจ้าไปหน่อยแล้ว”

“สิ้มรสการลูกคนรักสุดหัวใจลอบทำร้ายนั้นมันไม่ดีเลย แต่ว่าเจ้าก็ไม่ควรทำให้ข้าลำบาก พิษนั้นคือจุนจดูที่ใส่ ลงไปไม่ได้เกี่ยวอะไรกับข้า นางต้องการที่จะเป็นแม่ ของประชาชน เป็นเจ้าเองที่ไม่ได้สนใจตำแหน่งอำนาจ ส่ ง จางถึงทิ้งเจ้าไป เจ้ากลับจะฆ่าข้าให้ตาย ท่าน อ้องที่น่าเกรงขามเช่นนี้ ไม่คิดว่าน่าละอายหรือ?”

พ่อบ้านเหลือบตาขึ้น อันหลิงหยุนยังคืออันหลิงหยุน คนนั้น ก็แค่ไม่เชื่อฟังเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

“อาหยู บีบปาก!” คงชิงวี่หน้านิ่ง รังสีแห่งการฆ่าทันใด นั้นก็ลุกขึ้นราวกับเปลวไฟ

อันหลิงหยุนหยิบเข็มเงินขึ้นมา “เจ้าก็ลองดูสิว่าจะเข้า

ใกล้ข้าได้หรือไม่”
เขาถึงรู้สึกลังเล

อันหลิงหยุนอาศัยจังหวะที่อาหยู่ยังไม่ได้เข้าใกล้นาง หันตัวเดินออกจากห้องไป

กงชิงวิ่มองตามออกไป เดินไปไวมาก พริบตาเดียวก็ไม่

เจอแล้ว

ฟังเสียงเท้าของอันหลิงหยุน เดินกลับไปอย่างรีบร้อน

“ท่านอ๋อง เรื่องราวครั้งนี้คือจุนจูจูจริงหรือ … อาหยู่ อยากถามให้ชัดแจ้ง กงชิงวี่โบกมือไปมา เป็นนัยว่าให้ลง

ไป

พ่อบ้านก็เดินตามหลังออกไป ในห้องถึงเงียบลงได้

วันต่อมา

อันหลิงหยุนที่เพิ่งตื่นนอน อาหยู่วิ่งอย่างรีบร้อนเข้ามาจากด้านนอกห้องอันหลิงหยุนรู้สึกแปลกใจนิดหน่อย “มีอะไรหรือ?”

“พระชายา มากับข้า” อาหยู่ร้อนรนอย่างมาก เหงื่อไหล เต็มใบหน้า

อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ “เจ้าพูดไม่ชัดเจนข้าจะไปกับเจ้า

ได้อย่างไร”

นางยังอยากจะออกไปเดินเล่น เวลาแบบนี้ไม่ควรถูกกง

ชิงวี่ใช้สอย

“ท่านอ๋องเมื่อคืนวานถูกลอบทำร้ายอีกแล้ว”

อันหลิงหยุนเหม่อครู่หนึ่ง ในใจเริ่มที่จะลนลาน ความ รู้สึกแบบนี้กลับมาอีกแล้ว

“เจ้ารอข้าก่อน”

อันหลิงหยุนรีบกลับไปอย่างรีบร้อน หยิบกล่องยาของ ตัวเองออกมา แบกกล่องยาไปจวนอ๋องเสียนกับอาหยู่
คราวนี้ที่ไปเจอกงชิงวี่ทำนางตกใจเป็นอย่างมาก

เลอะเลือนไปทั้งร่างกาย หน้าและตัวเต็มไปด้วยเลือด แม้ กระทั่งปฏิกิริยาของมนุษย์ แค่หายใจก็ยังลำบาก

“พระชายา รีบตรวจดู”

พ่อบ้านเกือบจะร้องไห้ออกมา อันหลิงหยุนรีบเข้าไป มือก็

เริ่มสินคลอน

ไม่รู้ว่าทำไม อยู่ต่อหน้ากงชิงนางถึงเป็นแบบนี้ ราวกับไม่

เคยเจอคนไข้มาก่อนแบบนี้

“ข้าดูก่อน”

อันหลิงหยุนเอาเสื้อผ้าของกงซิงที่ออกทั้งหมด ร่างกายเต็ม ไปด้วยรอยดาบเล็กใหญ่มากกว่ายี่สิบรอย เสียเลือดมาก บวก กับรอยเก่า หัวใจและปอดเริ่มอ่อนแรง

หมอในจวนหลายคนที่คุกเข่าอยู่ข้างๆ อันหลิงหยุนรู้ดีว่า ในจวนกงชิงวันนี้ มีคนเก่งๆอยู่มากมาย หมอที่อยู่จวนนี้เมื่อ เทียบกับหมอหลวงในวังยังมีความสามารถมากกว่า ในตอนนี้ คุกเข่าตัวสั่นเทิมอยู่บนพื้น เห็นได้ชัดว่าช่วยไม่ได้แล้ว

“พวกเจ้าออกไปก่อน ข้าจะรักษาให้เขาเอง” อันหลิงหยุน เริ่มขยับตัว พ่อบ้านมีบทเรียนในอดีต ในเวลานี้เอาความหวัง ทั้งหมดฝากไว้กับอันหลิงหยุน เรียกให้คนออกไปให้หมด รอ อยู่ข้างนอกด้วยความร้อนรน

อันหลิงหยุนหยิบมีดออกมา กรีดไปที่ข้อแขน เอาเลือดให้กง ชิงวีดื่มก่อนเล็กน้อย รักษาชีวิตเขาไว้ก่อน

ให้กงชิงวีดื่มไปพลาง อันหลิงหยุนก็รู้สึกสงสารจับใจไป พลาง ร่างเดิมร่างกายไม่ดี เลือดเยอะขนาดนี้ ไม่ช้าเร็วก็ต้อง

ตาย

สักพักก็ต้องคิดหาวิธีทำยามาทดแทน

หลังจากได้ดื่มเลือดกงชิงวี่ค่อยๆ มีแรงหายใจอันหลิงหยุนก็ รีบทำความสะอาดรอยแผลทันที เย็บแผล จากนั้นใส่ยาผงที่

ห้ามเลือดกันอักเสบ สุดท้ายก็พันเองก็ประทับใจ

อันหลิงหยุนทั้งเหนื่อยทั้งหิว ยกซุปชั้นี้

เมื่อลุกขึ้นก็รู้สึกวิ่งเวียนเล็กน้อย พอบ้านรีบประคเอง” พระ ชายา ตรงนั้นมีพระแท่นบรรทม ท่านไปพักผ่อนแลิต”

อันหลิงหยุนหมดคำพูดกับร่างกายนี้ แย่เกินไป !

พยักหน้าแล้วไปพักผ่อน พ่อบ้านมองไปยังกงชิงวิที่ยังคงพัก ผ่อนอยู่มองเขาหายใจก็คงไม่เป็นอะไรแล้ว