บทที่ 129 ท่านอ๋องขี้หึงต้องการยึดทรัพย์
บทที่ 129 ท่านอ๋องขี้หึงต้องการยึดทรัพย์
อันหลิงหยุนมองกลับไปที่อาหยูที่กำลังตื่นตระหนก อาหยูนิ่ง
งันไป
นี่ยังเป็นพระชายาอยู่หรือเปล่า?
พระชายาสูญเสียความทรงจำไปแล้ว?
เงินหยุนเจ๋ชอบพระชายา
คู่รักในวัยเยาว์?
พระชายาเคยชอบเงินหยุนเจ๋มาก่อน?
แต่งงาน?
เช่นนั้นท่านอ๋องก็ไม่จำเป็นหรอกหรือ?
สมองของอาหยูยุ่งเหยิง เขาลืมเรื่องของตัวเองไปจนหมด แต่กลับกังวลว่าท่านอ๋องจะทำร้ายพระชายาโดยไม่ได้ตั้งใจ
อันหลิงหยุนเดินเข้าไปและปิดประตูลง
กงชิง ยืนอยู่หน้าเตียงด้วยใบหน้าที่เย็นชา ดวงตาของเขา คมกริบราวกับใบมีด “เงินหยุนเจ๋พูดเช่นนั้นจริงๆ หรือ? ”
อันหลิงหยุนพยักหน้า “หม่อมฉันแค่สงสัย ว่าหม่อมฉันเคย ตกปากรับค่าที่จะแต่งงานกับเขาจริงหรือไม่ ในเมื่อเขาเองก็มี ท่าทีไม่เลวต่อข้า ส่งปิ่นปักให้ อีกทั้งยังส่งหม่อมฉันกลับบ้าน เขาดูไม่เหมือนคนที่กำลังเสแสร้ง
“ไร้สาระ พระชายาของข้า ต้องส่งให้เขาหรือไงกงชิงชี้ไปที่
ประตูและถามด้วยความโกรธ
หลิงหยุนพูดอย่างแปลกใจ “แต่เขาบอกว่าเขากลับมาเพื่อ สู่ขอข้า ข้าเองก็ตกลงรับปากว่าจะแต่งงานกับเขา นี่คงไม่ใช่ เรื่องที่จะเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผลได้?”
“ถ้าเขากล้า ข้าจะหักขาของเขา” กงชิงเดินก้าวสองสาม ก้าวไปยังตรงหน้าของอันหลิงหยุน ท่าทางน่ากลัวอย่างยิ่ง ราวกับเสือร้ายกินคนที่กำลังหิวโหยมาครึ่งปี ถ้ามันไม่กินก็ ต้องตาย ดังนั้นมันย่อมสู้ทุกทางเพื่อที่จะได้กินคนผู้นั้น
อันหลิงหยุนยังคงทําตัวเดือดร้อน แต่เขาบอกว่าพวกเรา เหมาะสมกันที่สุด ล้วนเป็นผีเน่าโลงผุของเมืองหลวง ชื่อเสียงฉาวโจไม่มีใครเทียบ
เส้นหมุนเ” กงชิงกัดฟันแน่น เขาโกรธจนแทบตายแล้ว
อันหลังหมุนกล่าวต่อ “เขายังบอกด้วยว่า หากท่านไม่ ต้องการขาแล้ว เขาต้องการ อีกทั้งยังไม่รังเกียจ เขาจะพา ข้าออกเดินทางไปยังใต้หล้า กลายเป็นคู่สามีภรรยากัน เป็นคู่ สวรรค์สร้าง
“ข้าจะฆ่าเขา กงชิงชี้ไปที่ประตู มือของเขากำลังสั่น เขา ก้าวไปที่ประตูด้วยความโกรธและคิดจะไปตามหาเงินหยุนเจ
อันหลังหมุนเอ่ยต่อ แต่เขายังบอกอีกว่า หากว่าไม่มีความ สุข ให้ไปหาเขา
ลงชิงชันมาและจ้องมองอันหลังหมุนด้วยความโกรธ “เจ้า
อันหลังหมุนมองกงชิงอยู่ครู่หนึ่ง
หม่อมฉันผิดไปแล้ว ท่านอ๋องโปรดให้อภัย อย่าได้ถือโทษ ลาย รวมถึงท่านลงและพ่อบ้าน พวกเขามีจิตใจ หม่อมฉัน
พ่อบ้านไม่มีลูก เขาต้องการรักษาอาซิว อาหยูนับถืออาซิว เหมือนพี่ชาย เขาไม่สามารถเห็นอาซิวตายไปแบบนี้ได้ สูญ เสียน้องสาวไปก็เกินกว่าจะรับได้แล้ว เขาเอาชนะความเสียใจ และยอมรับพระชายาที่ฆ่าน้องสาวของเขา ไม่เพียงแต่ไม่ ทําร้ายข้า แต่ยังคอยปกป้องข้าทุกวัน สําหรับอาหยูแล้ว นี่ถือ เป็นเรื่องยากอย่างยิ่ง
มาวันนี้เขายังต้องยอมรับการตายของพี่ชายที่แสนดี เขาไม่มี ทางรับไหว จะต้องตายตามไปด้วยแน่
ท่านถางมีความภักดีและกล้าหาญ เห็นแก่พ่อบ้านและอาห ยู เขาไม่ลังเลที่จะทำให้ท่านอ๋องขุ่นเคืองและเสี่ยงตนเองเข้า ช่วย ถึงได้เป็นเช่นนี้
ท่านอ๋องเคยคิดหรือไม่ หากวันนี้เป็นท่านอ๋องเกิดเรื่อง พวก เขาก็จะไม่สนใจไยดีเลยสักนิด
หัวใจของผู้คนมีค่าที่สุด เมื่อเวลาผ่านไป
คนฐานะเช่นท่านอ๋อง สิ่งที่ต้องการคืออะไร?
ก็แค่จิตใจของคน
หากท่านอ๋องเกิดเรื่อง พูดจาไม่น่าฟัง เงินจะมีประโยชน์อะไรกัน เกรงว่าแม้แต่ภูเขาเงินภูเขาทองก็ไม่มีใครกล้ารับไป
แต่จิตใจของผู้คนแตกต่างกัน และจิตใจของผู้คนรอบข้าง ล้วนมีคุณค่า
เพื่ออาซิวแล้ว ท่านถางและอาหยสามารถบุกน้ำลุยไป นี่ หมายความว่ากระไร?
เพื่อความชอบธรรม พวกเขาสามารถสละทุกสิ่งได้
แม้ว่าเรื่องนี้จะเป็นข้าที่รับผิดเพียงผู้เดียว แต่ท่างถางและอา หยูเองก็ย่อมรู้ดีว่าท่านอ๋องจะไม่ทำร้ายข้า ดังนั้นจึงได้กล้าทำ เช่นนี้
และพวกเขาย่อมต้องรู้เช่นกันว่าท่านอ๋องทรงพระปรีชา ย่อม มองออกถึงเรื่องทั้งหมดได้ตั้งนานแล้ว
ท่านอ๋องจะต้องจัดการกับพวกเขาอย่างแน่นอน แต่พวกเขา ก็ยังต้องทำ ซึ่งแสดงว่าพวกเขาเป็นคนที่มีหลักคุณธรรม
อาซิวไม่มีประโยชน์กับพวกเขาเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งยังเป็น ภาระ แต่พวกเขาก็ยังปฏิเสธที่จะยอมแพ้ แม้ว่าอาซิวจะใกล้ ตายและไม่มีทางรอด แต่พวกเขาก็เต็มใจที่จะเสี่ยง
ท่านอ๋อง เคยคิดหรือไม่ อาซิวในวันนี้อาจจะเป็นกลายเป็น ท่านอ๋องในภายหลัง หากท่านอ๋องเป็นเช่นนั้น พวกเขาแม้ตัว ตายก็ยอมที่จะปกป้องท่าน
พ่อบ้านเป็นชายชรา เขาไม่มีบุตรชาย ท่านอ๋องเห็นว่าเขา ไม่มีผลงานแต่ก็ทํางานหนักไม่น้อย โปรดกรุณาเขาเถอะ เหลือทางรอดให้เขา! ”
“พระชายาพูดจนตัวข้าถึงกับซาบซึ้ง คงเป็นเช่นนั้นจริงๆ ข้า กลับ กว่า หากมีวันหนึ่ง ตัวข้ากลายเป็นเช่นอาซิว พระชายา จะทำเช่นไร?” กงชิงรู้สึกเย็นชาอยู่บ้าง แต่เวลานี้ยามมองอัน หลิงหยุนกลับดูล้ำลึกขึ้นมาอยู่หลายส่วน
อันหลิงหยุนไม่ได้หลีกเลี่ยง “หากยังมีความหวังแน่นอนว่า ย่อมไม่ยอมแพ้ แต่ถ้าหากไร้ความหวังแล้ว บางทีขาอาจจะไป ยังสถานที่อันไกลโพ้นแทน กระไรคนก็ตายไปแล้ว สองคนก็ คือตาย มิอาจเอาอะไรมาทดแทนได้
ใบหน้าของกงชิง เป็นสีเขียวคล้ำ เขากัดฟันเอ่ย “ข้านึก อยากจะดีเจ้าให้ตายนัก!”
อันหลิงหยุนกลับไม่กลัวเขา “ท่านอ๋องตัดใจลงมือก็ย่อม ได้ หม่อมฉันก็แค่พูดตามความจริง หากท่านอ๋องอยากรู้จริงๆ หม่อมฉันถามท่านอ๋อง หากหม่อมฉันเป็นอาซิว ท่านอ๋องจะไม่ใส่ใจไยดีหม่อมฉันหรือไม่?
กงชิงวี่ตกตะลึง เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
อันหลิงหยุนรู้ดีว่าต้องเป็นเช่นนั้น หากเป็นซูมู่หลง เขาไม่มี ทางไม่ใส่ใจนางแน่ แต่เขาจะพิจารณาปัญหาจากมุมมองของ หัวหน้าว่าจะช่วยหรือไม่
ดังนั้นสิ่งที่นางพูดก็คือความจริง
กงชิง เอ่ย “พระชายาเป็นสตรี จะเทียบกับข้าได้กระไร สามี คือท้องฟ้า เมื่อไม่มีท้องฟ้าแล้ว เข้าย่อมเป็นม่าย!
“ช่างเป็นคำพูดอัปมงคล ตายดีมิสู้อยู่ต่ออย่างลำบาก หาก
ท่านอ๋องขอร้องให้ข้ามีชีวิตอยู่เพียงเพื่อท่านเท่านั้น หม่อมฉัน คงไม่สามารถทำได้” อันหลิงหยุนพูดตามความจริง
ใบหน้าของกงชิง สงบนิ่ง “แล้วเมื่อไหร่จะทำได้? ”
“นั่นขึ้นอยู่กับความปรารถนา และความจริงใจของท่านอ๋อง ต่อหม่อมฉัน ในยามที่เวลาและสถานที่ที่ล้วนบรรจบเหมาะ สม
“หึ เวลาและสถานที่ที่บรรจบเหมาะสม โกหกข้าได้เป็น ฉากๆ” ในใจของกงชิงเต็มไปด้วยความซับซ้อน เขาเข้าใจ ความหมายของอันหลิงหยินดี
นางอยากจะบอกว่า นางจะทำได้ก็ต่อเมื่อเขานำหัวใจเข้า
แลก
แน่นอน นี่เป็นสตรีที่ไม่ธรรมดาเหมือนผู้ใด ในใต้หล้ามิอาจ หาได้อีก สตรีผู้หนึ่งที่กล้าเอ่ยคำพูดแบบนั้นออกมา
แต่เขาก็ยังชื่นชมยอมรับ และชอบนาง
ถูกสตรีผู้หนึ่งครอบงำ กงชิงถึงกับตกตะลึงไป
เมื่อรู้สึกว่าหัวข้อไปไกลเกินไปหน่อย อันหลิงหยุนรีบแก้ไข และย้อนกลับไปยังจุดเริ่มต้นอีกครั้ง
“ท่านอ๋อง ล้วนเป็นความผิดของข้า ข้าไม่ได้ชอบเงินหยุนเจ นั่น เขาแค่มักจะปรากฏตัวทำให้หม่อมฉันรำคาญอย่างยิ่ง
แต่วันนี้หม่อมฉันจะไม่หลีกเลี่ยงไปไหน แค่หวังว่าท่านอ๋อง จะไม่ลงโทษพวกเขา
อันหลิงหยุนโค้งตัวลงแสดงความเคารพ
หกงชิงวีสีหน้าขาวซีด มุมปากของเขายกขึ้น ช่าง เปลี่ยนแปลงเร็วเสียจริง!
เหตุใดเจ้าจึงไม่คุกเข่าลง นี่คือความจริงใจของพระชายา กงชิงวี่ที่สงบลงเดินเข้าไปหาอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนเองก็ ไม่ได้เลอะเลือน นางเตรียมจะคุกเข่าลงทันที
กงชิง จับแขนของอันหลิงหยุนเอาไว้ “เจ้าจะคุกเข่าจริง หรือ?”
อันหลิงหยุ เงยหน้าขึ้นมอง “ท่านอ๋องต้องการให้ข้าคุกเข่า มิใช่หรือ?”
“หากพระชายาคุกเข่า เกรงว่าเจ้าคงวิ่งหนีกลับไปยังบ้านเดิม ของเจ้าอีก ครั้งที่แล้วมิใช่ว่าข้าเอ่ยคำว่าไสหัวไปขึ้นมา พระ ชายาก็รีบกลับบ้านเดิมไปทันที หากขาให้พระชายาคุกเข่าจริง เห็นทีพระชายาคงไม่กลับมาแล้ว” กงชิงกัดฟันหลังและดึง อันหลงหยุนเข้ามาในอ้อมกอด
อันหลิงหยุนโอบเอวของเขาเอาไว้ หัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ ออก นางยังไม่คิดแค้นเลยสักนิด แต่เขากลับจําได้ดียิ่ง “ท่าน
อ๋อง ไม่สอบสวนแล้ว?
“แน่นอนว่าข้าคงไม่ปล่อยไปง่ายๆ แน่ ลงโทษยังคงต้องมี เพียงแต่ครั้งนี้พระชายาหุนหัน ข้าจะปล่อยไปชั่วคราว แต่ครั้ง หน้าข้าไม่มีทางยกเว้นแน่ คุกใต้ดินหาใช่สถานที่ที่พระชายา จะไป มิอนุญาตให้เจ้าไปที่นั่นอีก” กงชิงสั่งด้วยเสียงทุ้ม
“อืม ไม่ไปแล้ว” อันหลิงหยุนตอบรับทันที
“เจ้าเสินหยุนเจ๋นั่น จําไม่ได้จริงหรือ ไม่ชอบแล้ว?” กงชิง ไม่ ยอมแพ้ เมื่อนึกถึงการปรากฏตัวของเงินหยุนเจว๋ เขาก็โมโห อย่างยิ่ง
นางรู้ว่ากงชิง โมโหจนเลือดลมติดขัด เกรงว่าเขาจะทำร้าย ตัวเอง ดังนั้นอันหลิงหยุนจึงเอื้อมมือไปลูบหลังของเขา
“ใครจะไปรู้ จําไม่ได้แล้วและก็ไม่ได้ชอบ แต่เขามักจะพูดว่า ข้าสัญญากับเขามาก่อน ข้าจึงสงสัยจริงๆ
“สงสัยอะไร?” กงชิง ดันอันหลิงหยุนออกมามองดู หากนาง กล้าเอ่ยว่าชอบ เขาจะไปยึดทรัพย์ตระกูลเงินซะ
“หม่อมฉันจําไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในอดีต แต่เงินหยุนเจ๋ เหมือนจะไม่โกหก” อันหลิงหยุนอยากรู้เกี่ยวกับเรื่องเหยียบเรือสองแคมของเจ้าของเดิม
นางไม่ได้ใส่ใจเช่นกัน ดังนั้นถึงได้โพล่งออกมาเช่นนี้
กงชิงวี่กอดอันหลิงหยุนอย่างแรง “พรุ่งนี้ข้าจะไปยึดทรัพย์”
อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้น “ท่านอ๋อง เหตุใดท่านจึงไร้ความ อดทนเช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้หม่อมฉันเป็นของท่านแต่ เพียงผู้เดียว”
“…” ใบหน้าของกงชิงวี่แดงก่ำเล็กน้อย ท่าทางสบายใจขึ้น มาบ้าง เขาเบือนหน้าหนี “ในเมื่อเป็นของข้าแต่เพียงผู้เดียว ก็ อย่าไปพบเงินหยุนเจ มิเช่นนั้นอยู่ภายใต้ราชสำนักเดียวกัน หากข้าวันไหนอารมณ์ไม่ดีขึ้นมา คงจะตบเขาตายแน่
“อืม” อันหลิงหยุนอยู่ในอ้อมแขนของกงชิงวี และรู้ว่าเขา กำลังหึงหวง ดังนั้นจึงไม่ได้ใส่ใจอะไร
กงชิงวี่ลูบอันหลิงหยุน เขาปล่อยนางออกและมองดู จาก นั้นจึงยกคางของนางขึ้นมา ใบหน้าของอันหลิงหยุนขาวซีด ราวกับหิมะ เขาเอื้อมไปจับมือของอันหลิงหยุนและพบว่ามัน เย็นจัดจนน่าตกใจ
ใบหน้าของกง งวี่เคร่งเครียด “ทำไมถึงได้เย็นเช่นนี้?”
อันหลิงหยุนถอยกลับ กงชิง ก็เดินตามเข้าไป เขาฉีกเสื้อ คลุมของอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาก อดตัวเองเอาไว้ ด้านในของนางสวมเอี้ยมและกางเกงนาน ก่อนจะทับด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวยาวที่มีกระดุมหน้าท้อง
“ใส่เช่นนี้แล้วออกไปด้านนอก?” สีหน้าของกงชิงที่น่ากลัว มากขึ้นเรื่อยๆ
อันหลิงหยุนพูดขึ้นทันที “ข้าไม่มีเวลาเปลี่ยน”
“ได้ยินเสียงพ่อบ้านร้องไห้หลังอาหารเช้า? พระชายาใส่ชุด เช่นนี้ทานอาหารช่างดีเสียจริง!” กงชิงกัดฟันแน่น เขาก้าวขึ้น ไปข้างหน้า จนอันหลิงหยุนได้แต่ต้องซ่อนตัวอยู่หลังฉากบัง
ลม
“คุกใต้ดินเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็น ท่านอ๋องอย่าได้ใกล้เข้ามา รอข้าอาบนํ้าเสร็จแล้วจะไปปรนนิบัติท่าน” อันหลิงหยุนซ่อน ตัวอยู่หลังฉากและตะโกนออกมา
กงชิงโมโหจนฉากบังลมพังลง
อันหลิงหยุนตกใจจนรีบไปซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้องกงชิงวต้อนอันหลิงหยุน “เจ้าจะทำให้ข้าโมโหตายหรือ?”
..ท่านอ๋อง!”
อันหลิงหยุนโผเข้าหาเขาและกอดกงชิงวี่เอาไว้ กงชิงวี่คิดจะ ผลักนางออก แต่มือของนางกอดเขาเอาไว้แน่น
“ท่านอ๋อง ข้าหนาว!”
“.….………. มือที่คิดจะผลักออกของกงชิงวี่เปลี่ยนเป็นกระชับแน่น เขาโอบนางเข้ามา
“ เตรียมอ่างอาบน้ำ” กงชิงตะโกนด้วยความโกรธ อาหยูรีบ ลุกขึ้นยืนทันที ในขณะที่หงเถาและลุ่ยหลิ่วเองก็ยืนรออยู่ข้าง นอกตั้งนานแล้วด้วยความกังวล
เดิมคิดว่าครั้งนี้พระชายาคงจะโชคร้ายแน่แล้วไม่มากก็น้อย ไม่กลับยังคงไร้อันตรายใดๆ อีกครั้ง
อ่างอาบน้ำเตรียมพร้อมอย่างรวดเร็ว เมื่อหงเถาและลุ่ยหลิว เข้าไป อันหลิงหยุนก็กำลังถูกกงชิงกอดเอาไว้ในอ้อมอก นางนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้านวม
อันหลิงหยุนคิดว่าครั้งนี้ร่างกายคงจะไม่ช่วยนางแล้ว นาง
กำลังจะเป็นหวัด
ดูเหมือนว่าระบบร่างกายของนางต้องการอะไร ดังนั้นจึงไม่ ช่วยเหลือนาง นางรู้สึกได้หนาวไปทั้งร่างจนตัวสั่น
กงชิง พูดอย่างโกรธเกรี้ยว “ข้าอภัยให้พวกเขาไปไม่ได้”
อันหลิงหยุนหดตัวเข้าไปที่อ้อมอกของกงชิงและปล่อย เสื้อผ้าของเขาออก นางคิดว่าเขายังหนุ่มแน่นกำยำดังนั้นเวลา โมโหจึงช่างทำให้คนขวัญเสียอย่างยิ่ง
กงชิงวี่ก้มหน้ามองนาง มือของอันหลิงหยุนสอดเข้าไปใน เสื้อผ้าของกงชิงวี่และถูด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าวของตน กงชิง เปิดเสื้อผ้าของตนออกและโอบอันหลิงหยุนไว้ในอ้อมแขน
“ท่านอ๋อง อ่างอาบน้ำพร้อมแล้ว”
ถอยออกไปเถอะ”
“เพคะ” หงเถาและลุ่ยหลิวล่าถอยออกไป กงชิงวี่ปลดเสื้อผ้า ของอันหลิงหยุนออก จากนั้นจึงวางนางลงในอ่างน้ำ
เนื่องจากพิษไข้ อันหลังหยุนจึงเริ่มควบคุมร่างกายของตน
จากอาการป่วยไม่ได้
ในขณะที่นอนอยู่ในอ่างน้ำ อันหลิงยุนก็เริ่มเพ้อ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ