บทที่ 125 มิอาจเพิ่มปัญหา

บทที่ 125 มิอาจเพิ่มปัญหา

“ท่านอ๋องเสียน นี่พวกท่านทำอะไรกัน?” ฮูหยิงซือคงทนไม่ ไหว นางถามขึ้นมาโดยตรง

กงชิง กลับมีท่าทีปกติอย่างยิ่ง “พระชายาไม่กระตือรือร้น อยู่ในจวนกําเริบเสืบสาน ข้าต้องการแต่งพระสนม แต่นางเบื่อ จะมีชีวิตต่อจึงได้หาเรื่องกับข้า ข้าได้แต่ลงโทษนางเพื่อไม่ให้ นางก่อเรื่องไปมากกว่านี้ สุขภาพของนางไม่ดี หาใช่ความผิด ของข้า”

“ท่านอ๋องพูดถูก แต่กระไรเสียพระชายาก็เป็นพระสนมเอก จะปฏิบัติต่อนางเช่นนี้ได้กระไร? วันนี้เป็นเช่นนี้ ท่านอ๋องไม่ กลับถูกคนข้างนอกหัวเราะเยาะหรือ? ” ฮูหยิงชื่อคงสีหน้าดู ไม่ได้ นางมองกงชิง ด้วยความผิดหวัง

เดิมทีฮูหยิงซือคงยังคงชื่นชอบกงชิงอยู่บ้างเล็กน้อย เขา ไปที่จวนซือคงและไม่ได้ทำเรื่องเกินเลยอะไร ถึงแม้จะอยู่ เหนือคนนับหมื่นเป็นรองเพียงคนผู้เดียว แต่ก็ยังทำตัวสุภาพ กับพวกตน

ไม่เคยคิดเลยว่า ในสวนหลังบ้านของเขาจะเกิดความชั่วร้าย

เช่นนี้ขึ้นมาได้ แม้ว่าเขาจะไม่โปรดปรานภรรยาของตนแต่กระไรเสียอันหลิงหยุนก็เป็นถึงสนมเอก วันนี้ข้าทำเรื่อง เช่นนี้ออกมาอย่างไม่เกรงกลัวว่าจะถูกหัวเราะเยาะ

ฮูหยิงซ๊อคงยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธมากขึ้นจริงๆ

ฮูหยิงซือคงยอมรับกับตนว่า พรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของ นางก็คือการได้แต่งงานกับซ๊อคงเสียง เรื่องที่นางไม่มีบุตร ก็ ถือเป็นเรื่องต้องห้ามสําหรับนาง

กระไรก็ตามซ๊อคงเลี้ยงบอกว่าไม่มีบุตรก็ไม่ต้องมี ใช้ชีวิต สองคนก็ดีเช่นกัน ดังนั้นทั้งคู่จึงไร้บุตรธิดา แต่นางก็มีความสุข เสียยิ่งกว่าผู้หญิงคนอื่นๆ แม้ว่านางจะล้มป่วยอยู่เป็นเวลานาน แต่นางก็ไม่รู้สึกว่าสามีของนางเฉยเมย อีกทั้งความรู้สึกของ พวกเขากลับลึกซึ้งยิ่งขึ้น

ตอนนี้เมื่อได้ยินกงชิงวี่เอ่ยว่าต้องการรับพระชายารองเข้ามา ในใจของฮูหยิงซือคงก็รู้สึกเจ็บปวดแทนอันหลิงหยุน คนดีๆ เช่นนั้น เหตุใดจึงต้องมาทนทุกข์กับสิ่งเหล่านี้

“ไม่ช้าก็เร็วขาก็ล้วนต้องรับพระชายารองอยู่ดี เป็นเรื่องน่า หัวเราะเยาะตรงไหนกันกงชิง ยังคงเพิกเฉยต่อคำพูดของนาง

ฮูหยิงซ๊อคงไม่รู้จะพูดอะไรอีก นางผิดหวังกับกงชิงวี่ และหันไปหาซ๊อคงเสียงผู้เป็นสามี

ซือคงเลี้ยงจึงพูดขึ้นว่า “อ๋องเสียน ปล่อยคนออกมาก่อน

เถอะ”

“อาหยู คิดวิธีไขกุญแจ” กงชิงวี่ค่อยเอ่ยสั่งออกมา

อาหยูพูดขึ้น “ท่านอ๋อง ดัดแม่กุญแจออกไปยังจะดีเสียกว่า”

“เช่นนั้นก็ได้ แต่ช่างน่าเสียดายแม่กุญแจเสียจริง” กงชิง โบกมือ แสดงว่าให้อาหยูตัดกุญแจได้

ใบหน้าของฮูหยิงฉือคงขาวซี คนอดอยากแทบตาย แต่เขา กลับสนใจเรื่องแม่กุญแจ

ผู้สำเร็จราชการแห่งประเทศต้าเหลียง จะขาดแคลน แม่กุญแจใช้หรือยังไง?

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้ใส่ใจชีวิตคนเลยสักนิด รีบร้อนอยาก ให้พระชายาเอกของตนอดตาย เพื่อจะได้แต่งพระชายารอง

เข้าบ้าน

หลังจากเปิดกุญแจแล้วฮูหยิงซื้อคงก็เข้าไปด้านในก่อน
ทันที อันหลิงหยุนนอนอยู่บนพื้น ใบหน้าของนางเป็นสีเหลือง ร่างกายของนางสกปรกอยู่บ้าง รอบด้านเป็นแกลบ อีกทั้งบน พื้นยังมีก้อนอิฐ บ่งบอกว่าที่นี่เป็นโกดัง หาใช่ที่ที่จะมีผู้คน อาศัยอยู่

“โธ่ เด็กน้อยที่น่าสงสาร

ฮูหยิงซีอคงรีบเดินไปยังข้างกายของอันหลิงหยุน จากนั้นจึง นั่งลงเพื่อดูนาง และคิดจะประคองนางขึ้นมา แต่นางกลับไร้ เรี่ยวแรง

เมื่อกงชิงวี่เข้ามาก็ตกตะลึงไปเช่นกัน เมื่อเห็นสภาพอันหลัง หยุนอยู่บนพื้นเช่นนั้น เขาก็ตกใจไม่น้อย

เขาก้าวเข้าไป จากนั้นจึงโน้มลงไปอุ้มนางขึ้นมา

“หยินหยุน”

อันหลิงหยุนไม่มีการตอบสนองกงชิงอุ้มผู้คนกลับไปที่ห้อง

ของเขา จากนั้นจึงตะโกน “หมอ”

อาหยูก็ตกใจไปด้วยเช่นกัน เหตุใดเรื่องปลอมๆ จึงกลายเป็น จริงไปขึ้นมาได้
อาหยูรับหันหลังกลับไปตามหมอมา หั

เมื่อหมอเห็นแล้วก็เป็นกังวลไปด้วยเช่นกัน

“พระชายาหิวจนเป็นลมไปแล้ว” หมอหลวงเอ่ยตามสิ่งที่ได้ รับมอบหมายมาเมื่อก่อนหน้า เขาตอบไปตามความจริง ส่วน เรื่องที่พระชายาเป็นลมไป พวกเขาเองก็ยังมองไม่ออกว่านี่ เป็นเรื่องจริงหรือหลอก

แต่จากชีพจร ลมปราณของนางอ่อนแอ เป็นลมไปแล้วจริงๆ

ส่วนหิวหรือไม่หิวพวกเขาไม่แน่ใจ

กงชิงวี่เป็นกังวล เขารีบกอดอันหลิงหยุนเอาไว้แน่น สีหน้า เคร่งเครียด “รีบจัดยา”

“ขอรับ”

หมอรีบจัดยาทันที ฮูหยิงซือคงที่อยู่ด้านหนึ่งก็เป็นกังวล อย่างยิ่ง เมื่อคิดว่าอ๋องเสียนเองก็ไม่ได้ไม่ไยดีพระชายาโดย สิ้นเชิง บางทีอาจจะเป็นอารมณ์โมโหชั่วคราวเท่านั้น กระไร เสียเรื่องเขื่อนตูฟางจุ้นก็มีความสำคัญอย่างยิ่ง หากเป็นเรื่อง อื่น บางทีอาจจะไม่ต้องรับโทษหนักขนาดนี้ เวลานี้มองเห็นเขากำลังเป็นห่วงเป็นใยเช่นนี้ นั่นแปลว่ายังใส่ใจพระชายาอยู่

หลังจากดื่มยา อันหลิงหยุนก็ค่อยๆ ตื่นขึ้น หลังจากลืมตาขึ้น มาอันหลิงหยุนก็ไม่ต้องการพูดคุย เมื่อเห็นฮูหยิงซื้อคงนางก็ เอ่ยสองประโยคจากนั้นจึงนอนลงไปตามเดิม

กงชิง กล่าวคำสองสามคำเพื่อส่งแขก ซือคงเสี้ยงเองก็อยู่ ต่อไม่สะดวกอีก ดังนั้นจึงหันหลังจากไป

ทันทีที่คนจากไป กงชิงก็รีบกลับมาที่ข้างกายของอันหลิง หยุน จากนั้นจึงนั่งลงและกุมมือของนางขึ้นมา “หยุนหยุน”

อันหลิงหยุนลืมตาขึ้นและมองไปที่ประตู “ระวังผนังมีหู”

กงชิงวี่ฟังอันหลิงหยุนเอ่ยเช่นนี้ ก็ถอนหายใจด้วยความโล่ง

อก

” ทำให้ข้าตกใจแทบแย่แล้ว ข้าคิดว่าหยุนหยุนเกิดเรื่องขึ้น แล้วจริงๆ”

อันหลิงหยุนนํา “ข้าเป็นหมอ จะเกิดเรื่องได้กระไร จะเล่น ละครทั้งทีก็ควรจะสมจริงเสียหน่อย”
หลังตรวจสอบแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ข้างนอก อันหลังหยุนก็ลุก ขึ้นจากเตียง ความกล้าหาญของผู้ชายคนนี้ช่างเล็กเหลือเกิน แค่เพียงเท่านี้เขาก็ตกใจแย่แล้ว มี

ลุ่ยหลิ่วและหงเถารีบเช็ดน้ำตา พวกเขาก็ตกใจกลัวด้วยเช่น กัน

“พวกเจ้าออกไปเถอะ เตรียมอ่างน้ำ ข้าจะอาบน้ำ” อันหลิง หยุนลุกจากเตียง ความสกปรกบนตัวทำให้นางอึดอัด

กงชิงวี่ลุกขึ้นและมองดูสักพัก หลังจากแน่ใจว่าคนไม่เป็น อะไร เขาถึงเอ่ยขึ้น “เจ้าทำให้ข้าตกใจแทบแย่ ยังจะไปอาบ น้ำอีก ข้าเองก็ต้องการอาบเช่นกัน”

“ช่างหน้าไม่อาย” อันหลิงหยุนกรอกตาใส่เขา แต่การอาบน้ำ ยวนยางเช่นนี้ ไม่รู้ว่าจะทำให้ยิ่งมีอารมณ์มากขึ้นหรือไม่

เมื่อนึกถึงอะไรบางอย่าง ดวงตาของอันหลิงหยุนก็มองไปที่ กงชิงวอย่างประเมิน สีหน้าของกงชิง ครึ้มลง เขาดึงคนเข้ามา ในอ้อมกอด “เจ้ากล้าที่จะลวนลามข้างั้นหรือ?”

ผลของการลวนลามทางสายตาก็คือนางต้องอาบน้ำยวนยาง ในรูปแบบที่แตกต่างออกไป
หลังจากอาบน้ำเสร็จกงชิงวี่ก็อุ้มอันหลิงหยุนไปที่เตียง เขา บนางเบาๆ “ขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า การแต่งพระชายาสัก คนจะทําให้คืนวันของข้าสบายเช่นนี้ หากรู้อย่างนี้ ข้าคงรีบ แต่งไปนานแล้ว”

อันหลิงหยุนเหนื่อยแล้ว นางไม่อยากคุยกับเขา แต่ก็อด หัวเราะไม่ได้

“ถ้าท่านอ๋องแต่งพระชายาเร็วกว่านี้ ยางทีอาจจะไม่ใช่จ้า แล้ว เงินหยุนเอ๋อกระตือรือร้นที่จะแต่งงานกับท่านอ๋องแทบ แย่ ยังมีจุนจู อีก นางเป็นคนที่ท่านอ๋องต้องใจ ”

แต่ขาก็ยังชอบหยุนหยุนในตอนนี้” กงชิงดึงผ้าห่มขึ้น ไม่ พูดแล้ว เหนื่อยแล้วก็นอนเถอะ เข้าใจหรือไม่ พรุ่งนี้ข้ายังต้อง ไปราชสํานัก

อันหลิงหยุนเหนื่อยอย่างยิ่ง นางหลับสนิทไปจนถึงเช้าวันรุ่ง

ขึ้น

อันหลิงหยุนออกจากห้องและไปรุงยา แม้ว่ากระบวนการจะ ไม่ซับซ้อน แต่เนื่องจากอารมณ์ของนางไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นจึง ส่งผลต่อความคืบหน้าไปด้วยเช่นกัน

นางออกมาจากห้อง ถางเหอพาคนจํานวนหนึ่งมา เมื่อเห็นคนเหล่านี้อันหลิงหยุนก็รู้ทันที ห้องยาของนางใกล้จะเสร็จ

แล้ว

“พระชายา”

ถางเหอรีบเข้าไปทักทาย อันหลิงหยุนเอ่ยเสียงเรียบ

ลำบากท่านแล้ว

“ข้าน้อยมิกล้า” ถางเหอมองไปที่อันหลิงหยุน “พระชายา คน มาแล้วตามคำสั่งของทางอ๋อง พระชายาโปรดสั่งการ

อันหลิงหยุนมองดูคนตรงหน้า มีมากกว่า 20 คน เสื้อผ้าแตก ต่างกันออกไป แต่พวกเขาทั้งหมดถือถุงผ้าเอาไว้ ในนั้นมีพวก เครื่องไม้เครื่องมืออยู่ในกระเป๋า พวกเขาทั้งหมดล้วนเป็นช่าง ฝีมือ

“ข้าเตรียมภาพวาดไว้แล้ว พวกเจ้าสามารถดูก่อนได้ จะต้อง สร้างขึ้นตามภาพวาดที่ข้าวาดเอาไว้ พวกเจ้าลองดูว่าต้อง ใช้เวลานานแค่ไหนจึงจะสำเร็จ และจะต้องเป็นไปตามที่ข้า กำหนดไว้

ถางเหอมองไปที่ช่างฝีมือ ช่างฝีมือมองหน้ากันสักพัก ผู้เฒ่า คนหนึ่งขึ้นมาคำนับ “พระชายา โปรดแสดงภาพวาดให้ข้าน้อย

ดู
อันหลิงหยุนนำภาพวาดที่อยู่ในแขนเสื้อมาให้อีกฝ่าย ช่าง ฝีมือเปิดมันสักครู่ จากนั้นเขาก็ตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย เขากล่าว ด้วยความประหลาดใจ “พระชายาเรียนมาจากตระกูลไหน หรือ?”

ถางเหอคําบากใจ ดูเหมือนว่าไม่มีอะไรที่พระชายาจะทำไม่ เป็น ช่างมีพรสวรรค์ในการทําให้คนประหลาดใจอย่างยิ่ง

ตั้งแต่เขาได้รู้จักกับพระชายาอีกครั้ง นางก็เปลี่ยนไปไม่ เหมือนเดิม

ราวกับว่าช่วงเวลาเพียงข้ามคืน พระชายามีบางอย่างที่เขา

ไม่สามารถคิดเข้าใจไปได้ชั่วชีวิต

ช่างฝีมือพูดเช่นนี้อันหลิงหยุนเองก็ทำตัวไม่ถูกเช่นกัน นาง เงียบไปนานก่อนจะเอ่ยขึ้น “อาจารย์ของข้าเป็นคนเร่ร่อนท่อง เที่ยวไปเรื่อย ข้าเรียนรู้หลายอย่างจากเขาตั้งแต่ยังเป็นเด็ก แต่เขาเตือนข้าครั้งแล้วครั้งเล่าว่าอย่าบอกคนอื่นถึงเรื่องที่ เกี่ยวข้องกับเขา ไม่งั้นเขาจะมาจัดการคิดบัญชีกับข้า ตัดข้อ มือข้อเท้าทิ้งซะ”

“นี่ … ” ใบหน้าของช่างฝีมือชรายุ่งยากขึ้นมา แน่นอนว่าเขา

ไม่กล้าทําให้นางต้องโดนตัดข้อมือข้อเท้าแน่
ข้าน้อยประมาทเอง พระชายา ภาพวาดนี้ข้าน้อยเข้าใจแล้ว แต่พระชายาเพียงแค่ต้องชี้แนะในบางจุด สําหรับเรื่องเวลา ต้องใช้ครึ่งเดือน”

“ครึ่งเดือนพอหรือ?” อันหลิงหยุนไม่คาดคิดว่ามันจะเร็ว ขนาดนี้

ช่างฝีมือเอ่ยยืนยัน “ใช่ ครึ่งเดือน”

เช่นนั้นนํามากอาจารย์แล้ว หากมีตรงไหนที่ไม่เข้าใจ รับ มาสอบถามข้า” อันหลิงหยุนพูดจบก็เดินเข้าไปในห้อง ก่อน หน้านี้นางเรียกคนรับใช้ในบ้านมาทำความสะอาดเอาไว้ ตอน นี้แค่รอให้ช่างฝีมือเริ่มงานเท่านั้น

เมื่อช่างฝีมือเข้าไป อันหลิงหยุนก็ตามเข้าไปและเริ่มพูดคุย

เกี่ยวกับภาพวาดของนาง

ช่างฝีมือเข้าใจความหมายของอันหลิงหยุนอย่างรวดเร็ว อัน หลิงหยุนอธิบายอย่างชัดเจนแล้วค่อยออกมาจากด้านใน

หลังจากออกไปจัดการด้านนอกสักพัก อันหลิงหยุนก็ไปที่ ประตูเพื่อรอกงชิง

ถางเหอเดินตามนางไปที่ประตู และอยู่เป็นเพื่อนนาง
หงเถาและลุ่ยหลิ่วก็ยืนรออยู่ด้านซ้ายและขวา

พวกนางที่เป็นแค่ข้ารับใช้ แต่เดิมก็แทบไม่มีโอกาสได้ออก ไปดูโลกภายนอก หากไม่ใช่เพราะพระชายา พวกนางคงจะไม่ ได้เห็นโลกภายนอกเช่นนี้แน่

อันหลังหยุนหันกลับไปมองที่หงเถาลุ่ยหลิ่ว “พวกเจ้าสองคน เข้าไปก่อนเถอะ มีท่านถางอยู่เป็นเพื่อนข้าก็พอ

หงเถาลุ่ยหลิ่วถอยฉากออกไป อันหลิงหยุนเอ่ยถาม “ท่าน

ถางมีอะไรจะพูดหรือ?”

การติดตามนางไม่ใช่สไตล์ของถางเหอ

” พระชายาปราดเปรื่อง มิอาจซ่อนอะไรจากท่านได้จริงๆ ”

ถางเหอเอ่ยชม

อันหลังหยุนหดหู “ท่านถาง โปรดพูดมาตามตรง

พระชายา เรื่องอาซิว พระชายารู้หรือไม่?”

อันหลิงหยุนรู้ดีว่าคนในจวนก็เหมือนกับพวกไก่ตัวผู้ หากไม่มี ประโยชน์ให้ก็ไม่ตื่นเช้า ถางเหอติดตามนางออกมาเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องดีอะไร

กระไรก็ตามเนื่องจากเรื่องมันเกิดขึ้นพร้อมกับอาหยู ช่วย หนึ่งก็เป็นการช่วย ช่วยสองคนก็ถือเป็นการช่วยเหลือเช่นกัน

ถ้าหากเรื่องหนึ่งสามารถช่วยเหลือได้ถึงสองคน นี่ก็ไม่ใช่ เรื่องไม่ดีอะไร

“ข้ารู้”

“พระชายาคิดจะทำเช่นไร?” ถางเหอเอ่ยถาม

อันหลิงหยุนมองไปที่ถางเหอ “ท่านถางคิดว่าข้าจะกล้า

ตัดสินใจกระไร?”

“พระชายา ตามที่ข้าน้อยเห็น พระชายาไม่ยุ่งยิ่งดี” ถางเหอ ลองเอ่ยหยั่งเชิง

อันหลิงหยุนตกอยู่ในภวังค์ชั่วขณะ นางไม่คาดคิดว่าถางเหอ จะพูดเช่นนั้น อันหลิงหยุนเอ่ย “ข้าเองก็ไม่อยากยุ่งกับเรื่องนี้”
ข้าคิดว่าข้าเองก็ไม่ใช่คนโง่ ถึงได้ต้องไปช่วยคนที่คิดจะฆ่า ข้า แต่ข้าเองก็หมดปัญญาเช่นกัน วันนั้นอาหยูเคยขอร้องข้า ข้าก็อดไม่ได้ที่จะตอบรับไป มาในวันนี้ ก็ได้แต่ต้องช่วย

ถางเหอเงยหน้าขึ้นมองหลิงหยุน เขาเอ่ยถามหลังนิ่งไปนาน “พระชายาตัดสินใจจะช่วยอาซิว?”

ความจริงที่ข้าไม่อยากจะช่วยเขา แต่ข้ารับปากไปแล้ว”

ถางเหอไม่ได้พูดอะไรอีก เขายืนอยู่ครู่หนึ่งแล้วหาข้ออ้าง จากไป

หลังถางเหอจากไปอันหลิงหยุนก็หันหลังกลับ และมองไป บนถนนอย่างใจจดใจจ่อด้วยความร้อนร

ในเมื่อนางรับปากอาหยไปแล้วหลายวัน อีกทั้งร่างกายของ อาซิวจะต้องใกล้ทนไม่ไหวแล้วด้วย อาหยูไม่กล้าเอ่ยอีก ได้ แต่ให้ถางเทอมา

หลิงหยุนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าโศก ทุกคนล้วนเป็นพวก ร่างกายอันว่างเปล่ามันเป็นสิ่งเดียวกันที่ผ่าน คนอื่นจะขับผ่าน สถานการณ์ที่รุนแรงเช่นนี้ได้กระไร? เมื่อทุกอย่างผิดพลาด คนที่ต้องการฆ่านาง กลับต้องการให้นางช่วยเหลือ
รอไปสักพัน อันหลังหยุนก็เตรียมที่กลับไป เมื่อเห็นรถม้า ของกงชิง ที่ประตู นางจึงอยู่ต่อ

กงชิง ลงจากรถม้า อันหลิงหยุนย่อตัวคำนับ “ท่านอ๋อง”

“อืม”

หลังจากลงจากรถม้า กงชิงก็เข้าไปดูอันหลิงหยุน เขาดึง คนเอาไว้และเอ่ยถาม “หรือว่าเจ้าคิดถึงคือค่าแรงของข้า

แล้ว?”

“ท่านอ๋อง เรียนจนกลายเป็นคนเสเพลไปแล้ว?” อันหลิงหยุ นหันหลังกลับไปพร้อมกับเขา และเอ่ยถามเรื่องของซือคงเสี้

ยง

“ข้ายังไม่ได้ไป แต่วันนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“น่าจะประมาณพรุ่งนี้”

“พรุ่งนี้ข้าจะส่งคนไปสักรอบ

อันหลิงหยุนไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับอาซิว สองวันที่ผ่านมานี้มี เรื่องไม่หยุดหย่อน นางไม่อาจเพิ่มปัญหาขึ้นมาอีก”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ