บทที่ 118 ไม่ไป

บทที่ 118 ไม่ไป

“ไปแล้วก็ดี อย่างน้อยก็ไม่มีอะไรขวางหูขวางตาอีก เกลียด จริงๆ ท่านปู่ ข้าอยากทานข้าวกับพี่สาวพระยาชาเรียน ท่าน ขออ๋องเสียนให้พี่สาวพระชายาเสียนออกมาทานข้าวเถอะ เรื่องนี้เป็นเพราะข้า หรือว่าจะให้ข้าไปนั่งสำนักผิดกับพี่สาว ด้วย” หยุนโล่ชวนดึงแขนเสื้อของอันกั๋วกงเพื่ออ้อนวอน

อันกั๋วกงจึงพูดว่า: “อ๋องเสียน เรื่องนี้จะโทษพระชายาไม่ได้ ขอให้เชิญพระชายาออกมารับประทานอาหารร่วมกันเถอะ ไม่ เช่นนั้นข้าเองก็ไม่มีหน้า ที่จะอยู่ทานอาหารมื้อนี้ต่ออีกแล้ว

“ในเมื่อถั่วกงขอร้อง ข้าก็จะยอมทำตาม

กงชิงวี่มองพ่อบ้านที่ยืนอยู่ที่ประตู: “ไปเชิญพระชายามา บอกนางว่าอันกั๋วกงขอร้องแทนนาง ให้นางรีบมาขอบคุณ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

พ่อบ้านรีบไปเชิญอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนเข้ามาเพิ่งจะนั่ง ลง ที่ประตูก็มีคนมา จึงลุกขึ้นแล้วเดินตามกลับไปอีก
เมื่อเข้ามาแล้ว อันหลิงหยุนก็หันไปถอนสายบัวให้แก่อันก็ วกง แล้วกล่าวขอบคุณ แล้วหันไปทักทายอันกั๋วจิ๋ว แล้วจึงไป นั่งลงข้างๆกงชิง

กงชิง รีบยื่นมือไปจับมือของนาง เพื่อให้ความอบอุ่น: “หนาว

หรือไม่?”

“ไม่หนาวเพคะ”

อันหลิงหยุนไม่รู้สึกหนาวจริงๆ เดินไปเดินกลับก็ร้อนแล้ว

หนาวอะไรกัน?

“ถ้าไม่หนาวก็ทานข้าวกันเถอะ”

กงชิง วางมือลง แล้วจึงทานข้าว

อันหลิงหยุนนั่งทานข้าวอยู่ข้างๆเขา หยุนโล่ชวนมองดูก็ รู้สึกอิจฉาเล็กน้อย จึงเปิดปากพูดว่า: “ท่านปู่ ข้าอยากแต่งกับ

อ๋องเสียน ไม่อยากแต่งกันอ๋องตวนผู้นั้น ท่านก็เห็นว่าเขาไม่มี

อนาคต ไม่เหมาะสมกับข้าเลย

อันหลิงหยุนรู้สึกทำตัวไม่ถูก จึงเงยหน้าขึ้นมองอันชิงซึ่ง ใบหน้าไร้ความรู้สึก คิดไปคิดมาคงไม่ได้จริงจังอะไร คงจะเป็น

แค่คำพูดล้อเล่นธรรมดา
แต่อันหลิงหยุนก็ไม่มีวันยอมรับผู้หญิงคนไหนเข้ามาในจาน อ๋องเสียน ถึงแม้ผู้หญิงคนนั้นจะไม่เลว ก็ไม่ได้

บนโลกนี้อะไรก็แบ่งได้ ยกเว้นผู้ชายไม่สามารถแบ่งกันได้ ไม่แบ่งก็ดี เพราะถ้าหากแบ่งแล้ว ก็จะต้องเกลียดแค้นกันไป

ตลอด

เรื่องนี้นางรู้ดีแก่ใจ จึงไม่สามารถใช้ผู้ชายร่วมกับคนอื่นได้ อย่างเด็ดขาด

อันกั๋วกงผงะไปชั่วครู่: “เหลวไหล ห้ามพูดเหลวไหล ทาน

ข้าว”

“อ๋อ”

ถือว่าหยุนโล่ชวนเชื่อฟัง รู้ว่าเรื่องที่จะต้องเป็นพระชายารอง

ของอ๋องตวนนั้นไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้แต่ก็ไม่ได้รู้สึก เสียใจ แต่กลับหันมาประจบอันหลิงหยุน ถามอันหลิงหยุนว่า สามารถมาเป็นแขกของจวนอ๋องเสียนบ่อยๆได้หรือไม่ อัน

หลิงหยุนจะไม่รับปากก็ไม่ได้

เมื่อทานข้าวเสร็จก็ส่งแขก อันหลิงหยุนเองก็เหนื่อย จึงทุบ ต้นคอ เตรียมที่จะกลับห้อง กงชิงดึงนางจากทางด้านหลัง แล้วย่อตัวลงอุ้มนางขึ้นมาแล้วเดินไป
อันหลิงหยุนรีบมองรอบๆ หงเถาลุ่ยหลิ่วรีบก้มหน้า อาหย่ เองก็ไม่กล้ามอง กงชิงเดินไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็มาถึง ลานโอวหลาน แล้วจึงกลับไปที่ห้อง ปิดประตูลง หมาจิ้งจอก หางสั้นวิ่งอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะตามหลังเข้าไป แต่เมื่อมาถึง ประตู หัวก็เกือบกระแทกจนแตก

หมาจิ้งจอกหางสั้นตกใจจนหันกลับมา แล้วไปมุดอยู่ที่เท้าขอ งอาหยู่ แล้วปีนขึ้นทางขากางเกงของอาหยอย่างรวดเร็ว ขึ้น ไปอยู่ในอ้อมแขนของอาหยู่ แล้วมุดอยู่ในอ้อมกอดเขา

อาหยู่ก้มหน้ามอง หมาจิ้งจอกหางสั้นตัวนี้ตีสนิทเก่งจริงๆ

อาหย่อถัมหมาจิ้งจอกหางสั้น ไปยืนเฝ้ายามอยู่อีกทางด้าน หนึ่ง ส่วนหงเถาลุ่ยหลิ่วก็พักผ่อนอยู่ที่ห้องปึกทางด้านข้าง เวลาเช่นนี้หากพวกนางไม่ไป ก็จะต้องกลายเป็นส่วนเกินอย่าง แน่นอน

“อาหยู่ ออกไปไกลๆหน่อย

เสียงของกงชิงดังออกมาจากในห้อง อาหยู่จึงอุ้ม หมาจิ้งจอกหางสั้นไปพักผ่อนที่ห้องปีกอีกทางด้านหนึ่ง

อันหลิงหยุนถูกวางลงบนเตียง พอลุกขึ้นก็ถูกกดลงไปอีก
“ท่านอย่าเข้ามามั่วซัว ข้าเหนื่อยแล้ว ยังไม่ได้อาบน้ำ อัน หลิงหยุนใช้เท้า กงชิง ก็กดเท้าของนางเอาไว้

“ถึงแม้พระชายาจะนอน แต่ช้าก็ต้องการที่จะฝึก จ่ายเบี้ย เลี้ยงและเสบียงของกองทหารไม่สายไป วันนี้ไม่เหมือนวันอื่น ข้าจะต้องขยันสักหน่อย

“หน้าไม่อาย!”

“อืม” กงชิงวี่มือเท้าอยู่ไม่นิ่ง ถอดเสื้อผ้าด้านบนของอัน หลิงหยุนออกหมด ถูกสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าทั้งหมดดึงดูด จึง ดึงมือทั้งสองข้างของอันหลิงหยุนที่ปิดบังเอาไว้อยู่ออก เขา ต้องการที่จะเผด็จศึก

กลางคืนไม่ได้หลับไม่ได้นอน อันหลิงหยุนรู้สึกว่านี่คงจะเป็น

บทลงโทษ

นางกอดกงชิงวี่ด้วยความเมื่อยล้า แล้วก็ด่าว่าไร้มนุษยธรรม

จากนั้นจึงหลับไป

เช้าตื่นขึ้นมา อันหลิงหยุนก็กลับไปศึกษาสมุนไพรที่ห้องของ ตนเอง นางต้องเตรียมยาเล็กน้อยให้แก่เงินหยุนชู

อันหลิงหยุนทำไปพลาง ก็รู้สึกโศกเศร้าไปพลาง รู้สึกไม่สบายใจเลยจริงๆ

แน่นอนว่าเงินหยุนชูนั้นน่าสงสาร แต่จนเซียวเซียวเองก็เป็น ผู้บริสุทธิ์ ทั้งสองฝ่ายต่างถูกทำร้ายด้วยกันทั้งคู่ จุนเซียวเซียว ต้องรับโทษตาย แต่เงินหยุนซูเองต้องกินยาตั้งครรภ์ปลอม ก็ มีผลต่อสุขภาพไม่น้อย

ถึงแม้จะได้เด็กคนนี้มา ก็อายุไม่ยืน อาจจะบั่นทอนอายุไป ถึงสิบปียี่สิบปี

นางถือว่าการช่วยคนนั้นเป็นหน้าที่ แม้แต่ในสนามรบ หาก พบเข้ากับศัตรูที่เจ็บป่วย นางก็จะต้องช่วยชีวิต แม้จะถูกสั่งให้ ฆ่า นั่นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

ซูมู่หรงบอกว่านางเปลี่ยนไป แต่นางเป็นหมอ ไม่สามารถทน

ที่จะเห็นคนเจ็บอยู่ต่อหน้าแล้วไม่สนใจได้

ตอนนี้มาอยู่ในสถานที่บ้าๆนี่ กลับต้องมาทำร้ายคน

กดดันจริงๆ!

เช้าตรู่กงชิงไปออกว่าราชการ จนบ่ายก็ยังไม่กลับมา
อันหลิงหยุนอยากจะออกไปข้างนอก เพื่อไปหายาที่จะพอจะ นำมาช่วยชีวิตของเงินหยุนซูเอาไว้ได้

จึงเรียกอาหยู่ อันหลิงหยุนอุ้มหมาจิ้งจอกหางสั้นไว้ เตรียม ตัวจะออกจากบ้าน แต่ถูกหงเถาและลุ่ยหลิ่วขวางเอาไว้ ทั้ง สองอยากจะตามไปด้วย

“พวกเจ้างดงามขนาดนี้ หากพาพวกเจ้าไปด้วย แค่พวกเจ้า ออกจากบ้านก็คงจะดึงดูดพวกบ้ากามเข้ามามากมาย ถึงเวลา นั้นจะให้อาหยู่คอยปกป้องพวกเจ้า หรือปกป้องข้ากันล่ะ พวก เจ้าอยู่บ้านคอยดูพวกหนอนหรือไม่ฤดูหนาวเหล่านั้นเถอะ เส้นหรือไม่เหล่านั้นห้ามให้ขาดแม้แต่เส้นเดียว ประเดี๋ยวคน งานเตาเผาก็จะเข้ามาเผา เพราะฉะนั้นในลานจะต้องมีคนอยู่ เวลาเผาจะต้องมีคนคอยเฝ้าเอาไว้ หากพวกเจ้าไปกันหมด แล้วใครจะทำเรื่องพวกนี้กัน?”

“พระชายาทรงวางใจเถอะเพคะ พวกกระหม่อมจะดูแลบ้าน เป็นอย่างดี” เมื่อได้ยินว่ามีเรื่องสำคัญต้องทำที่บ้าน ทั้งสอง คนจึงยอม ตอนนี้อันหลิงหยุนจึงออกจากจวนอ๋องเสียนได้ อย่างสบายใจ

อาหมู่ขับรถม้าพาอันหลิงหยุนออกจากเมือง

เมื่อรถม้าออกมาจากเมือง ทั้งสองก็ไปหยุดอยู่ที่แม่น้ำเหลิงฉ่วย อันหลิงหยุนเดินดูรอบๆแม่น้ำหนึ่งรอบ อยากจะลงไป แต่แค่เห็นก็รู้สึกหนาวแล้ว สภาพอากาศหนาวเย็น ถึงแม้น้ำ แข็งจะละลายแล้ว ก็ยังหลงเหลือแผ่นน้ำแข็งที่หนาวเย็นและ ยังไม่ละลายอยู่บนผิวน้ำอีกหนึ่งชั้น

อันหลังหยุนมองดูอยู่สักพัก เห็นว่าฟ้ามืดแล้ว จึงรีบกลับ

ก่อน

เมื่อกลับไปถึงรถม้าก็เห็นอาหยดูไม่ค่อยมีความสุขนัก จึง เอ่ยถามขึ้น: “มีเรื่องอะไรหรือ?”

อาหยู่หันกลับไปมองในรถม้า แล้วพูดว่า: “พระชายา อาซิว ถูกท่านอ๋องจับกุมแล้ว

“ยังไม่ตายสินะ” อันหลิงหยุนเดาออกตั้งนานแล้ว ช่วงนี้ไม่มี คนในยุทธภพมาจับตัวนางแล้ว เป็นเพราะอาซิวถูกจำคุกแล้ว นี่เอง

“พระชายา ข้ารู้ว่าที่ข้าปล่อยอาซิวทำให้พระชายาต้อง

ลำบาก แต่ว่าอาซิวเป็นพี่น้องของข้า ถ้าหากเขาสู่ขอน้องสาว ข้าจริง เขาก็เป็นน้องเขยของข้า หลังจากที่น้องสาวของข้า ตาย เขาก็สาบานว่าชาตินี้จะไม่แต่งงานอีก ข้ารู้ว่าเขาหมาย มั่นน้องสาวข้าแน่นอนแล้ว เขาถูกจำคุกก็ถือว่าท่านอ๋องได้ไว้ ชีวิตเขาแล้ว ข้าไม่ควรจะหวังอะไรให้มากมายอีกแต่เขาถูกขังอยู่ข้างในไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน ก็เท่ากับนั่งรอ ความตายเช่นกัน ค่อยๆใช้ชีวิตให้ผ่านไปจนถึงวันตาย

หม่อมฉันเคยเห็นว่าบางคนเข้าไปเพียงแค่หนึ่งก็เป็นบ้าแล้ว ด้านในไม่มีหน้าต่าง ไม่มีคน อยู่ในห้องที่มืดมิด ไม่เห็นเดือน เห็นตะวัน

อันหลิงหยุนนั่งพิงอยู่ในรถม้าอย่างหดหู่ แล้วหรี่ตาลง หาก นางไม่รับปากที่จะช่วย ก็คงจะเหมือนนางได้ทำเรื่องที่ไม่น่าให้ อภัยอย่างมาก

“อาหมู่ อาซิวต้องการจะฆ่าข้า เขาไม่มีวันยอมรามือแน่

อันหลิงหยุนพูดตัดบทอาห

อาหยู่ อุ้มหมาจิ้งจอกหางสั้นไปกินอาหารสี จิ้งจอกน้อยหิว แล้ว เขาไม่ต้องการเจ้า ข้าจะเก็บเจ้าไว้เอง”

อันหลิงหยุนพูดจบก็ส่งหมาจิ้งจอกหางสั้นให้แก่อาห

แล้วหันหลังกลับเข้าจวนไป

กงชิงวี่ไปที่ห้องอาหาร อันหลิงหยุนถามขึ้นมาจากทางด้าน หลัง: “ท่านมีเรื่องอะไรให้ต้องโกรธนักหนา ไหนตกลงกันแล้ว ว่าจวนอ๋องให้ข้าเป็นคนดูแล แค่ข้าให้อาหมู่ขับรถม้าออกนอก เมืองไปหาสมุนไพรเป็นเพื่อนข้า ก็ไม่ได้อย่างนั้นหรือ?”

“ยังจะกล้าพูดอีก?

กงชิง หันกลับมาทันที หน้าของเขาเย็นชาเหมือนเกล็ดน้ำ แข็ง อันหลิงหยุนเกือบจะต่อยออกไป อันหลิงหยุนหยุดลง แล้วจึงพูดว่า: “ข้าเองที่ให้อาหไปเป็นเพื่อนข้า ท่านไล่อาห ยู่เช่นนี้ แล้วต่อไปใครจะกล้าเชื่อฟังคำสั่งข้า ข้าต้องดูแลจน อ๋อง ท่านทำเช่นนี้เท่ากับชักชวนให้พวกเขาไม่ฟังข้า

“ข้าไม่อยู่เจ้าก็ออกไปเพ่นพ่านข้างนอก ถ้าเกิดเรื่องอะไร ขึ้น ตายอยู่ข้างนอกจะเป็นยังไง? แล้วยังจะกล้ามาทวงคำมั่น สัญญาพวกนี้จากข้าอีก เจ้าอย่าคิดว่าข้าไม่มีเจ้านะ!”

กงชิง ยกมือขึ้นแล้วตบลงไปที่อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนทำ

หน้านิ่ง

อันชิงวี่กำมือ แล้วสะบัดมือลง หันหลังให้กับอันหลิงหยุน

ความโกรธค่อยๆทุเลาลง

หงเถาลิ่วหนุ่ยยืนตัวสั่นอยู่ในลาน ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ

หาพระชายาไม่เจอ ทำให้ท่านอ๋องโกรธเป็นอย่างมาก จะส่ง

พวกนางไปที่ หอหมื่นบุปผา
อันหลังหยุนยื่นมีออกไปถึงแขนเสื้อของกอง “ครั้งนี้ หม่อมฉันผิดไปแล้ว

กงชิงวดึงมืออันหลังหยุนออก: “อยู่ให้ห่างจากขาหน่อย

อันหลังหยุนเลิกคิ้ว: “ข้าอยากหาตุ๊กแก ของสิ่งนั้นสามารถ ช่วยชีวิตไว้ได้

ลงชิงวิตาม: ช่วยชีวิตใคร

“ถ้าอยากพูดแต่ไม่สามารถพูดที่นี่ได้ ท่านเชื่อบ้าหรือไม่? อันหลังหยุนรู้สึกว่า ควรจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้กงชงฟังเพื่อ ปลอบโยนเขา

กงซิงเดินมุ่งหน้าไปทางสามโอวหลาน อันหลังหมุนเห็นเขา เดิมอ้าวไป แล้วจึงก้มหน้ามองอิฐหินที่อยู่บนพื้น บางครั้ง ไม่เป็นสักหน่อย!

อันหลังหยุมหันหลังเดินออกจากจวนอ๋องเสียนไป ถึงแม้ เรื่องวันนี้นางจะเป็นคนผิด แต่นางก็รับท่าทางที่กงชิงขับไล่ บางไปไม่ได้
อันหลงหยุนออกมาจากประตูก็เห็นอาหย่อมหมาจิ้งจอกหาง

สั้นนั่งคุกเข่าอยู่

“จิ้งจอกน้อย”

อันหลิงหยุนเรียกหมาจิ้งจอกหางสั้น หมาจิ้งจอกหางสั้นปลีก ตัวออกมาจากอาหยู่ทันที แล้วจึงปีนขึ้นทางขากางเกงของอัน หลิงหยุนไปอยู่ในอ้อมกอด แล้วอันหลิงหยุนจึงมุ่งหน้ากลับ จวนแม่ทัพ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ