บทที่ 116 หน้าวังมีผู้คนเดินขวักไขว่เหมือนตลาดนัด
บทที่ 116 หน้าวังมีผู้คนเดินขวักไขว่เหมือนตลาดนัด
เมื่อเข้าไปที่หน้าวัง มีคนอยู่จำนวนไม่น้อยจริงๆ เมื่ออันหลิง หยุนเดินเข้าไปถึงประตู พ่อบ้านก็เห็นเข้าทันที ตอนนี้พ่อบ้าน ยุ่งเสียจนเหมือนถูกไฟรน คนเยอะเกินไป จนเขาทำอะไร ไม่ทัน ท่านอ๋องเองก็ไม่ออกมารับหน้า พระชายาเองก็ไม่มา เขาแทบจะหายใจไม่ทันแล้ว
เมื่อเห็นอันหลิงหยุน พ่อบ้านจึงรีบเดินเข้าไปหา แล้วถวาย ความเคารพ: “พระชายา
“อืม ลำบากท่านพ่อบ้านแล้ว เมื่อคืนข้าเป็นหวัดนิดหน่อย จึง รู้สึกหนักตัว ถึงได้ออกมาช้า ลำบากท่านแล้ว!”
พ่อบ้านรีบพูดว่า: “เป็นหน้าที่ของหม่อมฉันอยู่แล้ว พระชายา ทรงกล่าวเกินไปแล้ว
“อืม”
ตอนนี้เอง อันหลิงหยุนเพิ่งจะมองไปในลาน อากาศหนาว เย็น มีขุนนางบางคนที่ตำแหน่งไม่ได้สูงนัก ก็ยืนหนาวเย็นอยู่ ภายในลาน ส่วนบางคนนั่งอยู่ในห้องโถงด้านหน้า
อันหลิงหยุนหันไปพยักหน้าให้กับเหล่าขุนนางที่ไม่รู้จักก่อน “ขอบคุณใต้เท้าทุกท่าน ฮูหยินทุกท่าน วันนี้ท่านอ๋องทรงมีธุระ ยังไม่สามารถมาพบกับทุกท่านได้ ข้าจึงออกมาแสดงความ ขอบคุณและออกมาต้อนรับทุกท่านแทนท่านอ๋องก่อน
พระชายาเสียนทรงเกรงใจเกินไปแล้ว พวกกระหม่อม สามารถอยู่รอพบหน้าพระชายาได้ ก็ถือว่าเป็นเกียรติอย่างยิ่ง แล้ว จะกล้าคาดหวังให้ท่านอ๋องออกมาต้อนรับได้กระไรกัน เกรงว่าการรอของกระหม่อมจะเป็นการรบกวนเสียมากกว่า” หยิบของรองเจ้ากรมพิธีการออกมากล่าวประจบ
อันหลิงหยุนคาดคะเนด้วยสายตาน่าจะอายุห้าสิบกว่าแล้ว แต่ดูแลตัวเองเป็นอย่างดี ไม่เพียงแต่ผิวที่ดูมีสุขภาพดีเท่านั้น แม้แต่รูปลักษณ์ภายนอกก็ดูสวยงาม ยากที่จะหาคนอายุรุ่น ราวคราวเดียวกันมาเทียบได้
“พระชายา นี่คือฮูหยินของรองเจ้ากรมพิธีการ” พ่อบ้าน แนะนำ อันหลิงหยุนพยักหน้า หมายความว่ารู้แล้ว
ด้วยฐานะของนางที่เหนือกว่าคนอื่น นางจึงไม่จำเป็นจะต้อง สนใจคนเหล่านี้
ฮูหยินของรองเจ้ากรมพิธีการได้หน้าได้ตาแล้ว จึงไม่กล้าที่จะขวางทางอันหลิงหยุน ทักทายเสร็จจึงรีบถอยออกไปอยู่
ด้านข้างทันที
อันหลิงหยุนเดินเข้าไปในโถงด้านหน้า แล้วหันไปพยักหน้า เพื่อแสดงความทักทาย
เหล่าขุนนางใหญ่กลับไปเดินออกไปด้านหน้า เพื่อหลีกเลี่ยง การพูดคุยอย่างไม่ระมัดระวัง แต่สำหรับบรรดาฮูหยินแล้วนั้น คงจะไม่ปล่อยให้โอกาสที่จะได้ทำความรู้จักกับอันหลิงหยุน หลุดมือไปแน่
แม้ว่าปกติแล้วอันหลิงหยุนก็มีชื่อเสียงฉาวโฉ่ แต่ตอนนี้กลับ กลายเป็นเป้าหมายของการพยายามประจบสอพลอของพวก นาง
คนด้านนอกค่อยๆทยอยกลับ อันหลิงหยุนจึงเข้ามาที่โถง ด้านหน้า ใช้สายตาที่เป็นประกายเหมือนกับน้ำมองสอดส่อง ไปทั่วโดยไม่ให้ใครรู้ เพื่อจะดูเหตุการณ์ต่างๆภายในห้อง
คนที่ควรจะมาก็มาหมดแล้ว แต่มีเพียงไม่กี่คนที่รู้จัก
อ๋องตวนและพระชายาตวนเองก็รู้จักกัน
อ๋องตวนนั่งอยู่ด้านล่างที่นั่งของเจ้านาย ที่ตรงนั้นมีเพียงเขาเท่านั้นที่กล้านั่ง ส่วนคนอื่นๆล้วนไปนั่งที่อื่นกันหมด
จุนเองก็นั่งอยู่ข้างเขา มือของเขากุมมือจนฉูฉูไว้ ทำให้ คนรอบข้างรู้สึกอิจฉาจริงๆ
จนสวมใส่เสื้อผ้าสีม่วง ปักปั่นง้วนป๋อ ทั้งสองข้างประดับ ด้วยลูกปัดมรกตสีน้ำเงิน ที่จัดเรียงแบบไม่ซับซ้อน มีเพียงไม่ กี่เม็ด มีลูกปัดมรกตฝังเอาไว้ตรงกลางหนึ่งเม็ด ตุ้มหูที่อยู่บนหู ทั้งสองข้างก็เช่นเดียวกัน เป็นลูกปัดทอง
โดยปกติแล้ว จนฉูฉมักจะกลายเป็นที่จับตามองที่สุดใน บรรดาผู้หญิง
เมื่ออันหลิงหยุนเห็นจนฉูฉูและอ๋องตวน ก็หันไปพยักหน้าให้ กับพวกเขา แล้วจึงหันกลับไปมองคนอื่นๆ พร้อมกับพยักหน้า นี่จึงเป็นการอธิบายถึงเหตุผลแล้วว่าทำไมกงชิงไม่มา
ทุกคนต่างไม่ได้สนใจ กระไรก็ตามพวกเขามาเพื่อแสดง ความยินดี ไม่ใช่เพื่อที่จะมาดูกงชิงวี่ เมื่อส่งของขวัญมาแล้ว ก็ ถือว่าคิดถึงแล้ว
“พระชายา ท่านนี้คือฮูหยินกั๋วจิ๋ว”
พ่อบ้านพาอันหลิงหยุนไปพบกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเป็นหัวหน้า ผู้หญิงคนนั้นสวมใส่เสื้อผ้าสีน้ำเงิน มวยผมสูง ดวงตา ลึกซึ้ง เมื่อเห็นแล้วก็รู้ว่าไม่สามารถจัดการได้ง่ายๆ
“ฮูหยิน”
อันหลิงหยุนนึกถึงกรณีของจวนอ๋องลุ้นโก๋ขึ้นมาอีกครั้ง คน ที่อยู่ตรงหน้าคนนี้น่าจะเป็นจวิ้นจู่ฉงหยาง อันหลิงหยุนไม่ได้ รู้สึกดีเท่าไหร่นัก
“พระชายาตัวจริงกับที่เขาร่ำลือกันข้างนอกต่างกันนิดหน่อย
วันนี้ได้มาเห็นด้วยตาตนเอง ก็ทำลายข่าวลือนั่นไปเสียหมด สิ้น” จวิ้นจู่ฉงหยาง รู้สึกดูถูกดูแคลนอันหลิงหยุนอยู่ในใจ แต่ เพราะว่านางเป็นป้าของกงชิง หากไม่มาก็คงไม่ได้
“คนที่ชัดเจนก็ชัดเจน คนที่สับสนก็สับสน เรื่องด้านนอกข้า เองก็ก้าวก่ายไม่ไหว เชิญฮูหยินนั่งลงเถอะ พ่อบ้าน เปลี่ยน ชา”
ตอนที่อันหลิงหยุนกำลังสั่ง จวิ้นจู่ฉงหยางก็นั่งลง คนที่เหลือ ก็นั่งลงตามไปด้วย อันหลิงหยุนเห็นว่าในห้องมีคนมาก จึงไม่ ได้คิดที่จะไปทำความรู้จักทีละคนๆแล้ว
อันหลิงหยุนนั่งลงแล้วพูดสองสามประโยค ก็สังเกตเห็นสาวน้อยตัวเล็กๆคนหนึ่งยืนอยู่นั้น ๆ ไปแล้วเด็กคนนั้นน่าจะ อายุน้อยกว่าอยหน้าเสียอีกระดับหมายผมไว้หนึ่งอัน รูปร่างอ้วนท้วนใบหน้า ตอนนี้กำลังร้องของนางอยู่ อัน หลังหยุนถูกมองหลัง ที่จะทำงานนานาง
สาวน้อยเป็นอันหลังหมองนาง จึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ ออกมา เวลาเราให้เห็นเกมทั้งสองข้าง ดวงตากลม โตทั้งสองข้างเรื่องเป็นหลังหมุนมองหมาจิ้งจอกหางสั้นที่อยู่ ในอ้อมแขนของตนเองแล้วกว่า คลายกับนัก
อันหลังหยุและสายตา แล้วหันมามองคนที่อยู่ข้างๆ ซึ่งรู้สึก คุ้นตา แล้วนึกขึ้นได้ว่าเป็นของคนเล็กขององชิง จึงหันไปทาง
น้อยพยักหน้า และขึ้นอย่างสบายๆ
เมื่อรับขาแก้ว ตามองถามขึ้นว่า “ของเสียนจะกลับ มาเมื่อไห
“เรื่องนี้หม่อมฉันเองก็บอกไม่ได้เหมือนกัน เมื่อเช้าก็ไม่ได้ บอกว่าจีนจะออกไปไหน เดินขาเองก็สุขภาพไม่ค่อยดี พัก ผ่อนอยู่ในห้อง เป็นเพราะท่านอ๋องไม่อยู่ ท่านถางจึงไปเชิญ ออกมา มาถึงท่านต้องไม่อยู่ อาจจะกลับมาพรุ่งนี้ตอน เช้าตรู่ คงจะต้องถึงตอนนั้น
เมื่ออันหลิงหยุนพูดจบ ทุกคนต่างก็หันมองหน้ากัน คิดว่า คงจะอยู่รอกงชิงไม่ไหว และอันที่จริงแล้วก็ไม่ได้มีใครอยาก เจอกงชิงวี่อยู่แล้ว จึงค่อยๆลุกขึ้นและขอตัวกลับไปทีละคนๆ อันหลิงหยุนลุกขึ้นส่งแขก ทุกคนค่อยๆทยอยออกไปด้านนอก ภายในโถงด้านหน้าจึงเหลือคนอยู่เพียงไม่กี่คนแล้ว
ตอนนี้เอง อันหลิงหยุนเพิ่งจะสังเกตเห็นว่า คนทั้งสองกลุ่มนี้ รู้จักกัน
อ๋องตวนและจุนฉูฉูยังอยู่ กั๋วจิ๋วน้อยยังอยู่ ส่วนอีกคนก็คือ สาวน้อยรูปร่างอ้วนท้วนตากลมโตคนนั้น
อันหลิงหยุนกลับไปนั่งที่ แล้วถามว่า: “ท่านอ๋องตวนกับกั่ว
“นี่คือกงอันกั่วพ่ะย่ะค่ะ พระชายา
พ่อบ้านรีบแนะนำ อันหลิงหยุนตะลึงไปชั่วครู่
แล้วหันไปมองชายแก่ที่นั่งอยู่ข้างๆสาวน้อย คนผู้นี้คืออันทั่ วกง?
อันกั๋วกงอายุหกสิบกว่าปี ใบหน้าเหลี่ยม แววตาเป็นประกายสดใส คิ้วห่าง ดูๆไปแล้วไม่น่าจะใช่คนที่ช่างพูดสัก เท่าไหร่ แต่เขากลับดูรักใคร่เอ็นดูเด็กสาวที่อยู่ข้างๆกายเป็น อย่างมาก หลังจากอันหลิงหยุนเข้ามาในห้องแล้ว สาวน้อย คนนี้อยู่ไม่สุข เดินไปเดินมาไปทั่ว แต่อันกั๋วกงเองก็ไม่ได้ห้าม ปราม อีกทั้งยังทำที่ท่าราวกับว่า หากเขาอยู่ ก็ไม่มีใครมายุ่ง เรื่องของสาวน้อยของเขาได้
ตอนนี้เองอันหลิงหยุนเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่า สาวน้องที่อยู่ตรง หน้าก็คือพระชายารองที่ยังไม่ได้แต่งเข้าจวนของอ๋องตวน ดัง นั้นที่นางยังอยู่ก็ถือว่ามีเหตุผล นางจึงไม่เข้าไปยุ่งอีก
พูดถึงอันถั่วกงผู้นี้ อันหลิงหยุนก็ไม่ได้รู้จักมากนัก แต่คนที่จะ ได้รับแต่งตั้งเป็นอันถั่วกงได้นั้น นางเชื่อว่าย่อมไม่ใช่คนธรรม ดาแน่ๆ
ตอนนี้เอง อันหลิงหยุนจึงหันไปพยักหน้าให้แก่อันกั๋วกง เพื่อ
แสดงความเคารพ
อันกั๋วกงพิจารณาอยู่สักครู่ จึงพูดขึ้นว่า “พระชายาเคยไป พบกระหม่อมแล้ว เกรงว่าคงจะลืมไปแล้ว”
อันหลิงหยุนพยายามค้นหาผ่านความทรงจำของร่างเดิม แต่ ไม่พบความทรงจําอะไรจึงพูดว่า “จำไม่ได้แล้วจริงๆ เชิญท่า นอนกั๋วกงช่วยเตือนความจำให้ด้วย”
“หากจำไม่ได้ก็ช่างมันเถอะ
อันหลังหมุนเองก็ไม่ได้ใส่ใจ แต่กลับเป็นสาวน้อยที่นั่งอยู่ ข้างๆที่หัวเราะแล้วพูดขึ้นว่า “ก่อนพวกเราทะเลาะกัน ท่าน ผู้ของข้าเป็นคนห้ามพวกเราเอาไว้ แม่ทัพอันเองก็ยังชดใช้ให้ แก่ข้าด้วย
อันหลังหยุมรู้สึกอับอายจริงๆแล้วเรื่องเป็นเช่นนี้เอง
อับหลังหยุบลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาอันทั่วถึง แล้วตอน สายบัว: “ถือเสียว่าชดเชยให้แก่ท่าน ที่ผ่านมาอายุยังน้อยไม่รู้ ความ จึงทำเรื่องเลวร้ายไว้มาก วันนี้ทำเองก็กลับใจแล้ว หวัง ว่าจะยังมีโอกาสแก้ไขในสิ่งที่พลาดไป
เรื่องที่มันผ่านไปแล้วกระหม่อมเองก็ไม่ได้คิดติดใจเอา ความกับท่านเพียงแค่ อย่าทำลายความหวังอันสูงส่งของ ท่านพ่อของท่าน แม่ทัพอันเป็นผู้ที่ซื่อสัตย์และมีความกล้า หาญ ทำประโยชน์ให้แก่ชาติบ้านเมืองมากมาย เนแม่ทัพที่ ประเทศเหลียงไม่เคยพบมาก่อนในรอบศตวรรษ หากสิ่งไม่ดี ที่ท่านทำนั้นไปทำลายชื่อเสียงของเขา ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่น่า ละอายนักที่เขาเลี้ยงดูท่านมาเป็นเวลาหลายปีอันทั่วกงพูด อย่างตรงไปตรงมา
อันหลิงหมุนพยักหน้าด้วยความซาบซึ้งใจ
“ขอบคุณคำสั่งสอนของอันกั๋วกง ข้าจะต้องเป็นคนดีให้ได้ เพื่อเป็นการกตัญญูต่อท่านพ่อของข้า” อันหลิงหยุนพูดสิ่งนี้ ออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ อันกั๋วกงเองก็มองนางอยู่สักครู่
“ถึงแม้ท่านจะดูหยิ่งยโส แต่ก็เป็นคนจิตใจดี ข้ารู้สึกปลื้มใจ แทนแม่ทัพอันจริงๆ
“อันกึ่งกงชมเกินไปแล้ว
อันหลิงหยุนยังคงรู้สึกซาบซึ้ง ได้ยินคนพูดเช่นนี้ได้ แน่นอน ว่าจะต้องเพื่อนของท่านพ่ออย่างแน่นอน จึงไม่กล้าที่จะเพิก
เฉย
แต่ว่าเสียดายสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้าจริงๆ!
ช่างดูไร้เดียงสาและไร้พิษสง แต่กลับต้องแต่งงานกัยอ๋องต วน หากได้เป็นพระชายาเอก อ๋องตวนก็อาจจะทำดีต่อนางสัก หน่อย แต่คนอย่างจนฉนั้น เกรงว่านางจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจุน
“อันกั๋วกง นี่คือ?” อันหลังหยุนได้แต่หวังว่า คนที่จะแต่งงาน กับอ๋องตวนคงจะไม่ใช่สาวน้อยคนนี้
“ท่าน เชื่อว่าหยุน ชวน เป็นหลานสาวคนสุดท้องของท่านปู่ ทำไมท่านถึงจำไม่ได้แล้ว พวกเรายังเคยทะเลาะกันมา ก่อนเลย” หยุนโล่ชวนพูดอย่างเสียใจ
อันหลิงหยุนรู้สึกเก้อเขิน เพราะจำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
ดูเหมือนว่าเรื่องที่ร่างเดิมไม่ได้ใส่ใจ คงจะลืมไปทั้งหมด
เดิมที นางรู้สึกอยู่เสมอว่าวิญญาณของร่างเดิมยังคงอยู่ในตัว ของนาง ไม่ได้จากไปไหน แต่ตั้งแต่ที่นางเข้าหอแล้วนั้น นาง ก็ยิ่งรู้สึกว่า สิ่งที่คอยกระตุ้นอยู่นั้นไม่ใช่วิญญาณของร่างเดิม แต่เป็นเพราะยาจุ้ยเซียนที่ถูกผนึกอยู่เม็ดนั้น มาวันนี้ยาย เซียนได้ถูกแก้ไขแล้ว จึงไม่รู้สึกว่าถูกกระตุ้นอีกต่อไป
แต่อันหลิงหยุนยังมีจุดที่รู้สึกสงสัยอยู่ ทำไมบางครั้งสิ่งที่ นางทำนั้น ทำให้คนรู้สึกประหลาดใจ ดังเช่นตอนที่นางอาบน้ำ ตอนที่กงชิงวี่เดินเข้ามา นางก็ลุกยืนขึ้นโดยไม่สามารถควบคุม ตนเองได้ เหมือนกับตั้งใจจะให้กงชิงวี่เห็น
ถ้าไม่ใช่เพราะวิญญาณของร่างเดิม อาจจะเป็นเพราะปัญหา
ของระบบ
เรื่องนี้อันหลิงหยุนต้องค่อยๆวิเคราะห์ดู
“เรื่องที่ทะเลาะกันอย่าได้พูดถึงอีกเลย เมื่อก่อนพี่ไม่รู้ความ เจ้าอย่าได้ถือสาเลย” อันหลิงหยุนรู้สึกอับอาย ขอโทษสักครั้ง คงไม่ถึงตายหรอก ไม่ว่าจะเป็นเพราะใครก็ตาม ให้เรื่องนี้ผ่าน ไปเร็วๆถึงจะดี
หยุนโล่ชวนจ้องมองด้วยดวงตากลมโต:”ถ้าเช่นนั้นข้าจะให้ อภัยท่านพี่”
..” อันหลิงหยุนรู้สึกเขิน ติดกับเสียแล้ว
หยุนโล่ชวนพูดพลางเดินเข้าไปหาอันหลิงหยุน แล้วพูดว่า: “พี่สาว วันนี้ข้าอยู่ทานข้าวสักมื้อได้หรือไม่?”
“ได้แน่นอน ไม่ขอไม่ได้แล้ว” อันหลิงหยุนมองกงกั๋วอัน: “อัน กั๋วกงอยู่ร่วมด้วยหรือไม่?”
“ได้แน่นอนอยู่แล้ว” อันกั๋วกงอ้าปากตอบ อันหลิงหยุนเองก็ ไม่ลืมกั๋วจิ๋วน้อยที่นั่งอยู่ข้างๆ เมื่อเห็นว่าถั่วจิ๋วผู้นี้ก็ยังไม่ได้คิด ที่จะไปไหน อันหลิงหยุนจึงไปเชิญด้วย
“ท่านกั๋วจิ๋วจะอยู่ร่วมด้วยหรือไม่?” อันหลิงหยุนถอนสายบัว คนคนนี้ฐานะสูงศักดิ์ กั๋วจิ๋วหลายคนที่ไม่อาจเข้านอกออกใน วังหลวงตามสบายได้ เวลากงชิงวี่เกิดเรื่อง คนแรกที่จะคิดถึง ก็คือท่านกั๋วจิ๋วคนนี้ เป็นเพราะมีตำแหน่งที่ไม่ธรรมดาและได้รับความรักใคร่เอ็นดูจากหวางฮองไทเฮา ถึงได้เป็น
“เจ้าเรียกข้าว่ากันวจิ๋วก็พอ ในบ้านข้าอาวุโสเป็นลำดับที่ เก้า พวกเขาเรียกข้าว่าพี่เก้า ชื่อหวยอัน เจ้าจงเรียกข้าว่าอัน ก๋วจิ๋ว ก็ใช้ได้แล้ว” หวางหวยอันพูดผ่านๆ
อันหลังหมุนรับปาก แล้วจึงหันไปมองอ๋องตวนและจุน ทั้ง สองคนนี้ถือเป็นเรื่องน่าหนักใจของนาง ไม่พูดไม่จา แต่ก็ไม่
ของสวนและพระชายาตวนจะอยู่ทานข้าวด้วยกันหรือไม่?
อันหลังหยุนถาม
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ