บทที่ 108 ดือรั้น

บทที่ 108 ดื้อรั้น

ถางเหอสีหน้าตกใจ เช็ดเหงื่อ

ฟังงจนเหงื่อตกท่วมตัวในฤดูหนาว

อันหลิงหยุนเดินไปตรงหน้ากงชิง : “ตอนแรกข้าคิดว่า การ ได้พบกับท่านอ๋องเป็นเรื่องที่โชคร้ายที่สุดในชีวิตนี้ เป็นเชื้อ ราชวงศ์ ถือศักดิ์เป็นอ๋องอย่าพูดถึงเรื่องแต่งงานเลย แม้แต่ การเสวยการนอน ก็อยู่ในกำมือของคนอื่น

แต่ตอนนี้รู้สึกว่า เป็นสิ่งที่มีความสุข ท่านอ๋องไม่มีความรักที่ ซับซ้อน ท่านอ๋องไม่โหดร้าย ข้าพึงพอใจมากเพคะ”

เมื่อนึกถึงชะตากรรมที่น่าเศร้าของผู้หญิงเหล่านั้น อันหลิง

หยุนรู้สึกหดหูใจมาก

ชายที่โหดร้ายเช่นนี้ ยังจะต้องล้างมลทินให้เขาอีก

หดหูจริงๆ

กงชิงวีบีบคางอันหลิงหยุน: “ข้าไม่ชอบฟังคำพูดเช่นนั้นแต่คำทำยๆขาชอบ”

“ท่านอ๋อง เรื่องนี้ท่านรู้มานานแล้ว เพียงแค่ไม่พบร่องรอย ของการฆาตกรรมในลานแห่งนี้ใช่ไหมเพคะ?”

“ใช่”

กงชิงพี่ต้องปวดหัวเพราะเรื่องนี้จริงๆ คดีนี้เป็นคดีที่ไขยาก

เขาไม่อยากรับมัน

เขารู้อ๋องจั่นโก๋เป็นคนอย่างไร ความตายไม่ใช่เรื่องน่า

เสียดาย

เรื่องต่างๆ ในลานแห่งนี้ไม่ได้เป็นความลับมานานแล้ว แต่ อ๋องจันโก๋นั้นสถานะสูงส่ง ไม่มีใครกล้าหักหน้าเขา ให้เป็น เรื่องอัปยศของราชวงศ์

ตอนนี้โยนไปให้เขา ไม่ว่าจะทำหรือไม่ก็ลำบาก

ปล่อยมือออกกงชิงวี่ไคว้มือไปข้างหลังและมองไปรอบๆ : “เลือด ข้าได้กลิ่น แต่ว่าคนตายไปแล้ว หิมะตกหนักปกคลุมทั่ว พื้นดิน ข้ามาช้าไปสองเดือน คดีนี้ตรวจสอบค่อนข้างยาก”
“ท่านออง ขาสามา เรียกคนดีได้เพคะ

อันหลิงหยุนพูดอย่างใจเย็น กงชิงที่มองไป: “เจ้า?

“แต่ว่าท่านอ๋องอยากตรวจสอบหรือไม่ สิ่งที่เกิดขึ้นกับหญิง เหล่านั้นเมื่อผู้อื่นรู้เข้า ถูกตัดสิน หญิงสาวเหล่านี้ยากที่จะใช้ ชีวิตให้อยู่รอดในอนาคต”

อันหลิงหยุนรู้สึกเศร้าใจอย่างยิ่งต่อหญิงโบราณ

“ฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต ชะตาฟ้าลิขิต ข้าเห็นใจอย่างยิ่ง แต่เอาผิดไม่ได้ นับตั้งแต่เปิดประเทศต้าเหลียงมา ประเทศก็ เจริญรุ่งเรือง แต่ไม่เคยอ่อนข้อ

ที่จริงแล้วพวกนางสามารถฟ้องร้องได้ แต่เลือกที่จะอดกลั้น เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น โทษคนอื่นไม่ได้

%23 อันหลิงหยุนทำหน้าไม่พอใจ: “ท่านอ๋อง ตอนที่หม่อม ฉันเข้าจวน ถูกข่มเหงไม่น้อยนาง หม่อมฉันก็ไปทูลต่อหน้า ฮ่องเต้แล้ว ก็ยังไม่สมเหตุสมผลไม่ใช่หรือเพคะ?”

“ไร้สาระ ข้าเหมือนอย่างไร?”
คงชิงวิหน้าปิงปิง เรื่องที่ผ่านมาแล้วจะพูดถึงทำไม?

กางเหอกัมศีรษะ พระชายาเอาคืนแล้ว

*พูดเรื่องไร้สาระให้น้อยหน่อย คลี่คลายคดีนี้ก่อน สิ่งที่พระ ชายาพูด เป็นจริงหรือไม่?”

คงชิงที่ถาม อันหลิงหยุนพูดพล่ามไปก็ไม่ดี จึงพูดอย่าง จริงจัง: “จริงแน่นอนเพคะ ท่านอ๋อง เวลาที่หิมะตกในคืนนั้น ควรเป็นเวลาหลังจากที่คนเสียชีวิตแล้ว หิมะตกพอดี ดังนั้น พวกนางก็เลยจัดแจงทุกอย่าง เช่นนี้จึงมีเวลา”

“แม้จะเป็นเช่นนั้น ไม่มีหลักฐาน ไม่สามารถตัดสินได้ความ ผิดได้” กงชิงวีก็รู้ดี แต่หลักฐานไม่เพียงพอ

อันหลิงหยุนพูด: “ท่านอ๋อง อ๋องจีนน้อยล่ะ ข้าขอเจอได้หรือ

ไม่เพคะ?”

“อึม ได้

คงชิงวี่หันหลังและออกจากลาน เดินไปที่อื่น

อันหลิงหยุนเดินตามกงชิงไปที่ลานอีกแห่ง ลานสดชื่นหรูหรา สินขนาดใดก แดการตกแตงภายใน สิ่งของเครื่องใช้ทุกอย่างใช้ได้ ในลานยังมีต้นบ่วยต้นหนึ่ง

มีคนรักษาความปลอดภัยในลานอันหลิงหยุนและกงชิงวีเข้า ประตูมีคนออกมา เป็นแม่นม

แม่นมรีบถวายบังคม: “ข้าน้อยถวายบังคมอ๋องเสียนเพคะ”

“อืม เรียกสนมเจ็ดออกมา พร้อมกับพาบุตรมาด้วย” กงชิง

ออกคำสั่ง

“พ่ะย่ะค่ะ

แม่นมหันกลับไปเชิญสนมเจ็ดออกไป สนมเจ็ดจูงเด็กอายุ ราวเจ็ดแปดขวบออกมาด้วย ดวงตาของเด็กหมองคล้ำ เหมือนหวาดกลัว

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันอยากดูเด็ก” อันหลิงหยุนคาราวะกล่าว

สนมเจ็ดงดงามราวกับดอกไม้ แต่ใต้ตาหมองคล้ำ เห็นได้ชัด

ว่าเป็นคนที่ทุกข์ใจ

อันหลิงหยุนต้องการสื่อสารกับเด็ก
ไปเถิด

คงชิงวี่มือไคว้หลังรอ สนมเจ็ดส่งเด็กให้ อันหลิงหยุนนั่ง ยองๆ และมองไปที่เด็ก คู่ดวงตาของเด็กสวยงามมาก แต่ใน ขณะนี้มองดู อันหลิงหยุนอย่างไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ

อันหลิงหยุนยกมือขึ้นกุมมือเด็กเอาไว้ เด็กไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

อันหลิงหยุนเริ่มสแกน

ในไม่ช้า อันหลิงหยุนปล่อยมือ

“เด็กตกใจกลัว”

อันหลิงหยุนลุกขึ้น กลับไปตอบกลับกงชิงวี่

กงชิงวี่เหลือบมองสนมเจ็ดและเด็ก หันหลังออกจากลานไป

ออกไปแล้ว อันหลิงหยุนดึงมือกงชิงวี่”ข้าสามารถทำให้

เด็กกลับมาเป็นปกติได้เพคะ”

คงชิงวี่หันศีรษะ: “นี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น เกิดอะไรขึ้นข้าปกป้อง

เจ้าไม่ได้”
“ลองดูก็ได้”

อันหลิงหยุนยืนหยัด กงชิงวี่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง: “ก็ได้

ตอนบ่าย มีเสียงตะโกนมาจากลานของสนมเจ็ด สนมเจ็ดวิ่ง

ออกจากลาน หาเด็กไปทั่วหาไม่เจอ

ในเวลานี้ ถางเหอตามสนมเจ็ดไปหาชายาอ๋องจุนโก๋ที่หน้า

ห้องโถง

สนมเจ็ดพุ่งเข้าไปราวกับคนบ้า คุกเข่าลงกอดขาชายาอ๋อง จังโก้: “พระชายา พระชายารีบช่วยเหอเอ๋อด้วยเถิดเพคะ เขา

หายไป หายไปแล้ว”

“ลุกขึ้น หยุดร้องไห้

ชายาอ๋องจันโก๋พยุงคนที่อยู่ที่ขาลุกขึ้นเงยหน้ามองไปยัง ถางเหอที่อยู่หน้าประตู ใจสั่น เข้าใจว่าจุดจบใกล้เข้ามาแล้ว แต่ไม่ตื่นตกใจ

ลุกขึ้นแล้วจัดระเบียบครู่หนึ่ง เดินไปพบถางเหอที่หน้าประตู
“ท่านถาง” ชายาอ๋องจังโก้แสดง

“เชิญชายา สนมทุกท่านก็เชิญด้วย”

หลังจากพูดจบถางเหอและชายาอ่องจุนโก้ไปยังลายที่เกิด

ขณะนี้ อันหลิงหยุนให้คนนอนบนฟันในชุดเป้อนเลือดคลุม ศีรษะด้วยเสื้อคลุม จำลองสถานการณ์ว่าถูกตัดศีรษะ นางและ คงชิงที่อยู่ในลาน

วางเด็กลง เห็นสิ่งที่อยู่บนฟื้น กลัวมากจนมีปฏิกิริยาอย่าง กะทันหัน: “อ้าก…อ้าก…

เด็กจับศีรษะและตะโกน อันหลิงหยุนหยิบเข็มเงินสองสาม เล่มและรีบเดินเข้าไปหา ฝังเข็มไปยังเด็กหลายจุด เพื่อให้ แน่ใจว่าเขาสงบลงได้

เด็กยืนอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหมดสติไป

อันหลิงหยุนอุ้มเด็กขึ้นแล้วเดินไปข้างๆ ดึงเข็มออกอย่าง ระมัดระวัง
กงข่งวเดินไปตรงหน้าอันหลิงหยุน: “เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ยังต้องรอเขาตื่นก่อน เขากลับมาเป็นปกติแล้ว แต่ข้าไม่ มั่นใจว่าเขากลับมาเป็นปกติมากขนาดไหน บางคนอาจตกใจ กลัวจนโง่ บางคนอาจจะบ้าๆ บอๆ แต่ก็ดีกว่าเขานิ่งเฉย”

เด็กค่อยๆ ลืมตาขึ้น พบว่าตรงหน้าเป็นอันหลิงหยุน เด็ก ร้องไห้ออกมา อันหลิงหยุนกอดเด็กปลอบ: “อย่ากลัว”

เด็กร้องไห้พร้อมกับตะโกน: “ท่านพ่อจะฆ่าข้า เขาจะฆ่าข้า!”

อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่ กงชิงวี่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

มองไปยังหน้าประตูลานชายาอ๋องจุนโก๋ยืนอยู่ตรงนั้นพร้อม กับกลุ่มผู้หญิง หญิงเหล่านั้นร้องไห้ออกมา

อันหลิงหยุนทำอะไรไม่ถูก แต่ก็ไม่มีทาง

ลุกขึ้นอุ้มเด็กขึ้น อันหลิงหยุนส่งไปตรงหน้าชายาอ๋องจุ้นโก๋

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ