บทที่ 107 สมบัติ

บทที่ 107 สมมุติ

รู้จัก เดิมบางเป็นเสียนฐนอกเมืองหลวง ดอนั้นเป็นที่รู้จัก กันทั่วบ้านทั่วเมือง ต่อมาถูกเรียกตัวเพระกระยาหาวังวัจักกัน อ่องจันโก้ กลายเป็นชายาของอ่องจีนไก้

“หมายความว่า ล่องจุ้นโก๋ชื่นชอบนางจึงขอแต่งราน

อันหลิงหยุนก็พอคาดเดาได้แล้วอ่องจุนโกะไม่ใชคนดีอะไร อย่างน้อยก็ไม่ใช่ผู้ชายที่ดี และดูจากใบหน้าของชายาอ้องจัน โก๋ ชายาอ๋องจุนโก๋ดูดีไม่ธรรมดา เมื่อยังเยาว์วัยต้องงดงาม มากแน่นอน คนอย่างอ๋องจั้นโก๋ จะปล่อยให้หลุดมือไปได้ อย่างไร

“ได้ยินมาเช่นนี้ ตอนนั้นข้าอายุยังน้อย สิ่งที่รู้กไม่มาก แต่ใน เวลานั้นฮ่องเต้องค์ปัจจุบันได้ขึ้นครองบัลลังก์แล้ว น่าจะเป็น

เขาที่จัดพิธีสมรสให้

“ปกติอ๋องจันโก๋เป็นคนอย่างไรเพคะ?อันหลิงหยุนถาม

กงชิงที่ไม่ได้ตอบ แต่ถางเพลกระซิบอยู่อีกด้าน ชื่อเสียง

ฮ่องจุนโก้ไม่ดีนัก ชอบบิดคอกไม้ใบหญ้า ไม่เพือ
“ถ้าอย่างงั้น เขาคนนี้เป็นคนที่ไม่ดีจริงๆ มีเมียเยอะ7คนก็พอ เขายังมีถึงสิบสองคน ยังจะมีผู้ชายเพิ่ม เหนือความคาดหมาย

จริงๆ!”

ถางเหอเงียบ พระชายาใช้คำศัพท์อะไร!

กงชิงวี่กลับหัวเราะออกมา: “ปากดี!”

อันหลิงหยุนเดินตามไปถึงลานแห่งหนึ่ง เข้าไปกงชิงวีชี้

สถานที่แห่งหนึ่ง: “ที่นั่นก็คือที่เกิดเหตุ คดีไม่มีเงื่อนงำ และไม่ ได้ทำความสะอาดที่เกิดเหตุ ตั้งใจมาช่วยข้าไม่ใช่หรือ งั้นไป เถอะ ข้าคอยดูอยู่”

อันหลิงหยุนก็ไม่ลังเล มาที่นี่ก็เพื่อช่วยเหลือ

อันหลิงหยุนเดินไปดู ตามสถานที่ที่กงชิงวี่ชี้

มีคราบเลือดเต็มพื้น ซึมลงสู่พื้นดินเพราะผ่านมานานมาก แล้ว แม้จะทำความสะอาด ก็ไม่สามารถทำความสะอาดได้

หลังหยุนย่อตัวลงและมองดูเลือดที่พื้นอย่างละเอียด หยิบ ถุงมือสีขาวออกจากกาย นำกระดาษสีขาวมาด้วย ใช้มีดขูด

เลือดบนพื้นเล็กน้อยแล้ววางลงบนกระดาษสีขาว พับแล้ววาง

ไว้ข้างๆ ตรวจสอบต่อ
กงเงาได้ ในหลังมอง ทางเหอไม่เข้าใจ เดินเข้าไป ถามกงชิง”ท่านอ่อง พระชายาลังทำอะไรพะยะคะ?”

คงชิงสี่รำคาญ: “ข้าจะรู้ได้อย่างไร?”

ถางเหอก็คิดไม่ออก: “ปกติที่ทำคือมักจะตรวจร่างกาย พระ ชายาต้องการตรวจสอบสถานที่หรือ?”

“พูดไม่เป็นก็ไม่ต้องพูด อย่าให้ได้เป็นเหมือนหมาเห่าออก ไป” กงชิงวีไม่สุข หญิงผู้นี้แปลกจริง แปลกมากตั้งสมรสกัน แต่คนก็ยังไว้ใจได้

ความสงสัยของถางเหอ ทำให้เขายิ่งไม่เป็นสุข!

…” ถางเหอหุบปากทันที เขาไม่กล้าพูดไร้สาระอีก %23

อันหลิงหยุนตรวจสอบแบบง่ายๆ และลุกขึ้น สังเกตไปยัง รอบๆ ลานแห่งนี้ไม่กว้างมาก แต่กลางใจลานมีต้นไม้ใหญ่ต้น หนึ่ง นอกจากนี้ลานแห่งนี้ยังเป็นลานสี่เหลี่ยม มีห้องทั้งสี่ด้าน และเป็นระเบียบเรียบร้อย

อันหลิงหยุนไปที่เรือนด้านหน้าก่อน ผลักประตูแล้วมอง เข้าไปข้างใน อันหลิงหยุนเห็นสิ่งแปลกๆ ในห้องอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไป

มีเตียงอยู่ตรงกลาง ในห้องมีหีบหลายใบ บนพื้นสะอาดมาก แต่บนกำแพงนั้นเป็นเครื่องมือของการทรมานเห็นได้อย่าง

ชัดเจน

ตรงหน้าอันหลิงหยุน ทันใดนั้นมีภาพสะดุดตา ที่แห่งนี้ เป็น สถานที่ที่ทำร้ายคนฆ่าคน ก่อนหน้านี้มีหญิงนับไม่ถ้วนตายที่นี่

ร่ำไห้ทุกหนทุกแห่ง

อันหลิงหยุนนวดตรงกลางคิ้ว คงเป็นเพราะดูนิยายนักสืบมาก

ไปแน่ๆ เป็นไปได้ยังไง?

อันหลิงหยุนนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วออกจากในห้อง จากนั้นไปดู ห้องอื่นๆ พบว่าในลานแห่งนี้ข้างในห้องเป็นเหมือนกันทั้งหมด โครงสร้างภายในไม่เพียงแค่เหมือนกัน สิ่งอำนวยความ สะดวกใกล้เคียงกัน

อันหลิงหยุนออกจากในห้องเดินไปหากงชิงวี่ เมื่อพบอันหลิ งก็พูดขึ้นว่า: “อ๋องจันโก๋ดูเหมือนคนเสพติดยา เขาทำร้ายคน อยู่ข้างในไม่น้อย คืนนั้นเขาตายที่นี่ เป็นไปได้อย่างมากว่า อาจถูกฆ่าโดยคนที่กำลังตามหาเขาเพื่อแก้แค้น”

“ข้าได้รับสิ่งล้ำค่าอันเป็นที่รักจริงๆ พระชายายังมีความสามารถในการพิจารณาคดี ” กงชิงวิหยอกล้อเล่น

มองไปยังสถานที่ที่คนเสียชีวิต กล่าว: “ถางเหอ เล่าให้พระ

ชายาฟัง”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ถางเหอจึงพูดขั้น: “พระชายา คืนที่อ๋องจุนโก๋ประสบอุบัติเหตุ เมื่อสองเดือนกว่า อากาศเย็นมาก และวันนั้นหิมะตกหนัก

เมื่อมาถึงลานแห่งนี้ ก็ปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาว มีรอยเท้าไม่ มาก บนหลังคามีรอยเท้าคนหลบหนี และจุดที่มีผู้เสียชีวิตบน พื้นมีคราบเลือดขนาดใหญ่ ในบ้านมีเครื่องประดับทองและเงิน บางส่วนหายไป และนอกจากสิ่งเหล่านี้ ก็ไม่มีอย่างอื่นอีก

บอกว่าเป็นการแก้แค้น แต่ถ้าแก้แค้นต้องฆ่าคนก่อน แต่รอย เท้าที่บันทึกในการพิจารณาตอนนั้น โจรมาจากด้านบนของ บ้าน หลังจากลงมาเดินหาไปรอบบ้าน ค้นพบห้องที่มีเงินทอง แล้วเข้าไป มีรอยเท้าทิ้งเมื่อตอนคุ้ยสิ่งของไว้ในห้อง เครื่อง ประดับสองชุดตกอยู่บนพื้นไม่ทันได้หยิบมันออกไป
โจรออกมาหยุดไปช่วขณะ ในเวลานี้ถูกอ่องจุนโก่พบเข้า รอยเท้าค่อนข้างยุ่งเหยิง

ทั้งสองไม่มีใครยอมใคร โจรกำลังจะวิ่งหนี อ๋องจันโก๋ขวาง เอาไว้ ทั้งสองต่อสู้กันกลางลาน สุดท้ายอ๋องจันโก๋ตายอยู่ที่ พื้น และโจรก็ถือกะโหลกศีรษะออกจากที่แห่งนี้ด้วยเส้นทาง เดิม กะโหลกศีรษะก็ถูกค้นพบนอกกำแพง”

สิ่งที่ถางเหอเล่ามาอันหลิงหยุนคิดอยู่ครู่หนึ่ง: “หมายความ ว่า ที่นี่ไม่มีรอยเท้าของผู้พบเห็นเหตุการณ์เลยหรือ?”

“ก็มิใช่เช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ คนที่พบเหตุการณ์คือเด็ก ก็คือบุตร ชายของอ๋องจุนโก๋อ๋องจีนน้อยจากนั้นก็มีเหล่าภรรยาและ นางสนมในแต่ละลาน และยังมีคนรับใช้อีกหลายคนอาจเป็น เพราะปกติไม่อนุญาตให้เข้าลานแห่งนี้ เหล่าภรรยาและนาง สนมปกติแล้วจะเข้ามาเมื่อได้รับอนุญาตเท่านั้น ที่นี่คือสถาน ที่ที่อ๋องจันโก้ฝึกฝนการต่อสู้ ดังนั้นจึงเป็นที่ต้องห้าม คนรับใช้ ไม่กล้าที่จะบุกเข้าไป”

แต่ในวันที่เกิดเรื่องกับอองจุนโก๋ เมื่อพวกเขาไปถึงประตูและ

คิดถึงสิ่งเหล่านี้ก็ไม่กล้าเข้ามา

เด็กบุกเข้ามาและตกใจมาก ร้องไห้ไม่หยุด ชายาไม่สนสิ่ง

อื่นใด บุกเข้ามาและอุ้มเด็กออกไปจึงพบเหตุการณ์ ดังนั้นจึงเหลือรอยเท้าน้อยมาก

เรื่องนี้เป็นที่ตื่นตระหนกสำหรับสำนักลับมือปราบ สำนักลับ มือปราบสอบถามด้วยตนเอง แต่ใช้เวลาตรวจสอบเป็นครึ่ง

เดือน สรุปออกมาก็คือโจรขโมย

แต่อ๋องจันโก๋เป็นคนของราชวงศ์ เกิดเรื่องนี้ขึ้น ทำให้พี่สาว ของอ๋องขุนโก๋ อ๋องจุนฉงหยางต้องการเล่นงานฮ่องเต้ การ ตายของอ๋องจุนโก้ไม่ยุติธรรม นี่จึงเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ เดิมที่เป็นคดีที่สามารถปิดคดีได้ กลายเป็นคดีที่ไร้เบาะแส”

อันหลิงหยุนหลงตกอยู่ในความคิด คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เป็น เวลานานและเดินไปรอบๆ ลาน นางกล่าว: “ท่านอ๋อง ท่านว่า เป็นไปได้หรือไม่ว่าไม่มีโจรผู้นั้นอยู่จริง และทุกอย่างเป็นภาพ ที่สร้างขึ้นมาเพคะ?”

“ข้าก็รู้ ว่าไม่มีโจรผู้นั้นอยู่จริง และคนที่ฆ่าก็คือคนในจวน แต่ ข้ายังไม่พบวิธีที่จะแก้ปัญหา”

กงชิงที่คาดไม่ถึงว่าหญิงผู้นี้จะมีความสามารถมากเช่นนี้ หลายวันก่อนหน้านี้ตอนที่เขาไปสำนักลับมือปราบ ผู้คนใน สำนักลับมือปราบ ยืนยันว่าจะไม่มีการพิจารณาคดีนี้อีก ผู้ กระทำก็คือโจร แต่เขารู้ว่าเรื่องไม่ได้ง่ายอย่างนั้น
ภายในจวนของอ่องจุ้นโก๋ ลานอินๆ ดูหรูหรากว่าลานตรง หน้า ที่นี่ไม่สิ่งของมีค่าอะไร โจรไปลานอื่นๆ มาที่อ๋องจันโก๋พุ่ง ตรงไปที่มุมหลังลานที่ธรรมดาที่สุด นี่มันไม่สมเหตุสมผล

เห็นได้ชัดว่าเหมือนห้องทรมาน จะมีเงินได้อย่างไร

เส้นทางที่พวกโจรก็ถึงแค่นอกลาน และไม่สามารถออกไป

ได้ด้วยซ้ำ

หิมะนั้นได้ช่วยฆาตกรเอาไว้ ยังเพิ่มความยากในการตีคดี

ความ

อันหลิงหยุนจองกงชิง อดไม่ได้ที่จะยิ้มให้เขาอย่างเห็นด้วย ชายผู้นี้น่าทึ่งจริงๆ อันที่จริงเขามีภาพเงาของฆาตกรอยู่ในใจ

แล้ว แต่ไม่มีหลักฐาน จับไม่ได้

“ท่านถาง….ท่านคิดว่าอย่างไร?” อันหลิงหยุนอยากฟังความ

คิดเห็นของถางเหอ

ถางเหอสายหน้า: “หม่อมฉันไม่ตรวจคดี คดีนี้อย่างมาก หม่อมฉันแค่อำนวยความสะดวก หากให้หม่อมฉันพูด หม่อม ฉันก็รู้สึกว่าคดีนี้มีปัญหาแน่นอน น่าสงสัยมากมาย แต่ถ้าต้อง

ดู หม่อมฉันดูไม่ออกพ่ะย่ะค่ะ”
“งินท่านลองพูดดู” อันหลิงหยุนยังคงยืนหยัดจะฟัง

ถางเหอจึงต้องฝืนพูด: “ท่านอ๋องบอกว่าเป็นคนในจวน อาจ เป็นเพราะจำนวนประชากรในจวนมีความเป็นเอกฉันท์ แต่อ๋อง จันโก๋เป็นถึงท่านอ๋อง ท่านอ๋องอยู่ จวนอ๋องจันโก๋สวยงาม รุ่งเรือง หากไม่อยู่แล้ว จวนอ๋องจันโก้ก็ต้องพัง มีสมาชิก ครอบครัวที่เป็นสตรีมากมายขนาดนี้ จะใช้ชีวิตอย่างไร?

ต่อให้คนรับใช้มีความกล้ามากแค่ไหน ก็ไม่กล้าที่จะฝ่าฝืน

ยิ่งไม่กล้าฆ่าเจ้านาย

เรื่องนี้ อาจเป็นฝีมือของโจรจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ”

อันหลิงหยุนมองไปที่กงชิงวี่อย่างเห็นอกเห็นใจ มีผู้ใต้บังคับ บัญชาที่เป็นเช่นนี้ จะไม่เครียดจนตายได้อย่างไร

“ท่านถางเป็นคนที่ฉลาดเช่นนี้ ยังสับสนกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า สิ่งผิวเผินเหล่านั้นน่าจะมีความเป็นไปได้มากว่าคือการหลอก

ลวง

เปรียบกับอาซิว มองจากคนภายนอกเห็นเขาจงรักภักดีต่อ ท่านอ๋อง ไม่มีทางทำเรื่องต่อต้านหลังท่านอ๋อง แต่การปรากฏ ของข้า ทำให้อาซิวจิตไร้สำนึก อาซิวมีแนวโน้มที่จะทรยศ

นอกจากนี้ ในลานแห่งนี้เต็มไปด้วยกลิ่นเลือด ท่านถางไม่รู้ สึกเลยหรือว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องฝึกการต่อสู้ แต่เป็นห้องทรมาน?”

ถางเหอตะลึงเล็กน้อยครู่หนึ่ง มองไปที่อันหลิงหยุนด้วย ความประหลาดใจ: “พระชายาหมายถึง?”

“ข้ากับท่านอ๋องคิดเหมือนกัน ฆาตกรอยู่ในจวน และข้า

สามารถย่อขอบเขตได้ คนที่ฆ่าคน ฆาตกรเป็นภรรยาและนาง สนมสิบสองคน อาจเป็นแค่คนเดียว และอาจเป็นไปได้ว่าสอง คน และเป็นไปได้ว่าทั้งสิบสองคน”

“ห้ะ?” ถางเหอตกใจ

อันหลิงหยุนหันมองไปที่ลาน: “คงเป็นเพราะอ๋องจันโก๋มีนิสัย ชอบล่วงละเมิดผู้หญิง และทุกคนในจวนก็รู้เรื่องนี้ ถูกบังคับ โดยฐานะของอ๋องจีนโก๋ ไม่มีผู้ใดกล้าพูดเรื่องนี้ออกไป

และเหล่าภรรยาและนางสนมของเขาถูกพามาเพื่อล่วง ละเมิด ไม่ใช่เพื่อเป็นภรรยา พวกนางต่างก็กลัว ไม่มีผู้ใดกล้า พูดเรื่องนี้ออกไป หลายปีมานี้ ใช้ชีวิตอย่างหวาดกลัวในจวน

ในที่สุด ในคืนที่หิมะตกหนัก พวกนางได้ใช้ชีวิตเพื่อตัวเอง

สักครั้ง

สมมุติ คืนนั้นอ๋องจุนโก๋ดื่มเหล้ามา ปลุกภรรยาคนหนึ่งตื่นขึ้น มา ภรรยาผู้นี้สามารถอดทนต่ออ๋องจุนโก้ได้ แต่คืนนั้น อ๋องจั่น

โก๋ต้องการลงมือล่วงละเมิดเด็ก ถ้าอย่างงั้น…

พลังของความเป็นแม่ ตัวแม่เองสามารถทนทุกข์ทรมานได้ แต่ไม่สามารถทนเห็นลูกทรมานแบบนั้นไม่ได้ แม่ก็เลยสู้อย่าง หนัก กรีดร้อง

แม้ว่าลานแห่งนี้จะอยู่ในมุมของหลังลานก็ตาม แต่ลานโดย รอบอยู่ใกล้กันภรรยาและนางสนมมาก

พอหญิงผู้นี้ตะโกน สภาพโดยรอบก็ดี พี่สาวน้องสาวที่ชะตา กรรมชีวิตเดียวกันตื่นขึ้นด้วยความตื่นตระหนก มาจากความ เห็นอกเห็นใจก็ดี จากความกลัวก็ดี พวกนางเริ่มไม่กล้า แต่คิด ว่าชะตากรรมที่น่าเศร้าจะถึงคราวของพวกนางไม่ช้าก็เร็ว ดัง นั้น จึงมีคนวิ่งมา

ในระหว่างนี้ คนรับใช้ไม่กล้าออกมาอย่างแน่นอน คนที่มี ความรุนแรง ปกติเรื่องเห็นชีวิตคนเสมือนต้นหญ้าไม่เคยทำน้อยลง ลานแห่งนิกิสถานที่ฆาตกรรมทำร้ายคน แม้ว่าจะ ตะโกนอย่างไร ไม่มีผู้ใดกล้าออกมา คนรับใช้ยังไงก็ไม่กล้า

ล้วนกลัวตายทั้งนั้น หากถูกพบเห็นจุดจบคงไม่ดีนัก

ดังนั้นไม่ว่าจะตะโกนดังขนาดไหน ก็ไม่มีทางมีคนมา

มีคนไปหาชายาอ๋องจันโก๋ คุกเข่าคำนับ

ทันใดนั้นผู้หญิงก็รวมตัวกัน ต่อสู้กับชายผู้ที่เกลียดแค้น

พวกนางบุกมาถึงที่นี่ ลงโทษอ๋องจั่นโก๋!”

อันหลิงหยุนหันไปมองกงชิงวี ดวงตาของกงชิงวี่ตาลุกเป็น

ฟื้นเป็นไฟ มองนางผงกศีรษะ: “ถูกต้อง!”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ