บท ที่ 106 เสด็จออกจากวังไปจัดการคดี

บทที่ 106 เจ้าช่วยสงวนเนื้อสงวนตัวด้วย

อันหลิงหยุนหยิบหญ้ากุ่ยเจิงอีกหนึ่งกำมือและส่งให้หมอ

จวน : “เคี้ยวมันให้เขาเสวย ที่เหลือนั่นต้องเสวยทั้งหมด”

หมอจวนมีความกังวล ถ้าของสิ่งนี้เหมือนไม้ฝืนใบไม้ เคี้ยว ได้อย่างไร? ไม่สนใจลำคอแล้วหรือ?

แต่พระชายาเคี้ยวได้ เขาก็ทำได้!

มอบหมายให้กับหมอจวน อันหลิงหยุนเดินไปตรงหน้ากง ชิง กงชิงวี่โกรธจะดด นาง ทำไมนางถึงป้อนของให้อาซิว รู้จัก ความอับอายหรือไม่ พูดออกไปขายขี้หน้าอ๋องเสียนของเขา ไม่เหลือชิ้นดี!

ไม่รอพูด อันหลิงหยุนฟุบอยู่ในอ้อมแขนกงชิง วี ร่างกาย

อ่อนเพลียมาก ราวกับต้องการยืนให้นิ่ง แต่ไม่นิ่ง

ร่างนิ่งไป มือทั้งสองของอันหลิงหยุนกอดที่เอวกงชิง:

“ท่านอ๋อง ข้าเหนื่อยแล้วเพคะ!”

กงชิงวีกอดอันหลิงหยุน ก้มลงนางหลับตาแล้ว ในใจรู้สึกผด แชนนกเหลือเพียงความเป็นห่วง

คงชิงวี่โค้งลำตัวและอุ้มอันหลิงหยุน เดินมุ่งไปหน้าไปข้าง

นอก

ระหว่างทาง กงชิงวีกระชับแขนหลายครั้ง เพราะกลัวว่าจะ

เกิดเรื่องขึ้นกับนาง

“เหนื่อยแล้วกลับไปนอน ข้างนอกมีลมเย็น” ระหว่างทาง เรียกอยู่หลายครั้ง อันหลิงหยุนง่วงสามารถทนไหว แต่เหนื่อย

ถึงสุดขีด ไม่ว่าอย่างไรก็ทนไม่ไหว

อันหลิงหยุนหรี่ตาไม่พูดอะไร ปล่อยให้กงชิงวี่อุ้มเอาไว้

กลับถึงลานโอวหลาน วางคนลงกงชิงวี่ตามหมอจวนมา หมอ จวนดูอาการให้อันหลิงหยุน บอกว่าเหนื่อยเกินไปหลับแล้ว

“มียาอะไรต้องเสวยหรือไม่?”

กงชิงวี่จับมืออันหลิงหยุน ปกติก็มีความกังวล แต่ครั้งนี้ความ

กังวลยุ่งเหยิงเล็กน้อย
เขาก็รู้ว่าไม่เป็นอะไร ไม่นานก็ติน แต่ยังคงกังวล

หมอจวนคิดอยู่ครู่หนึ่ง: “พระชายาผิวพรรณแย่มาก เหมือน

เลือดลมไม่ดี งั้นบำรุงเลือดสักหน่อยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

“บำรุงอย่างไร?”

“สิ่งนี้ น้ำตาลทรายแดงบำรุงเลือด”

“อืม เอามา”

“พ่ะย่ะค่ะ”

หมอจวนเตรียมน้ำตาลทรายแดงสองสามชิ้นส่งให้ ใส่ลงใน

น้ำให้ละลาย ใส่โสมสองชั้น

กงชิงวี่ช่วยลดปัญหา ตนดื่มมันเองแล้วป้อนปากต่อปาก

โดยตรงไปชามหนึ่ง

เหล่าหมอจนตาร้อนผ่าว ก้มศีรษะลงไม่กล้ามอง

หักโหมเป็นวันที่สองแล้ว
อันหลิงหยุนคือยๆดิน กงชิงวิอุ้มนางแล้วไปอาบน้ำ

ทั้งสองแช่ในถังน้ำที่อบอุ่น อันหลิงหยุนถูกระงับไว้ในอ้อม แขนของกงชิง วี นางไม่สามารถขยับได้ ทำได้เพียงนอนหงาย

คงชิงวีโอบเอวของนาง กล่าวอย่างไม่ค่อยมีความสุข: “เรื่อง เมื่อคืนข้าจะทำเป็นว่าไม่เคยเกิดขึ้น แต่เรื่องนี้ห้ามเกิดขึ้นอีก”

“อืม”

ทำผิดแล้ว ก็ต้องมีกิริยาสำนึกผิดโดยปริยาย

อันหลิงหยุนถอนหายใจ: “เรื่องนี้เกรงว่าจะยังไม่จบ หวังว่า อาซิวจะยังคงมีชีวิตอยู่ จากนั้นลืมข้าไป”

ดวงตากงชิงวี่นิ่งไป: “อาซิวข้าจัดการเอง เขาจะไม่ตาย ข้า รับรองได้

อันหลิงหยุนมองไป: “แต่ความหมายของท่านอ๋องดูเหมือน จะกักขังเขาไปชั่วชีวิต
ข้าเมตตามากแล้ว”

“ท่านอ๋อง หากไม่มีข้า ท่านจะจัดการอาซิวหรือไม่เพคะ?”

อันหลิงหยุนสงสัยมากในทันใด

กงชิงวี่ส่ายหน้า: “อาจจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นหากไม่มีเจ้า น้อง

สาวอาหยู่อาจไม่ตาย อาซิวก็ไม่ทรยศต่อข้า

แต่คนรอบตัวข้า ทำได้เพียงฟังคำสั่งข้า ขัดขืนไม่ได้แม้แต่ นิด แม้ว่าข้าจะสั่งให้ฆ่าพ่อแม่ของพวกเขาก็ตาม ก็ต้องฟังคำ

สั่งเท่านั้น”

“ในวันข้างหน้าหากท่านฆ่าท่านพ่อข้า ข้าจะฆ่าท่านก่อน!”

อันหลิงหยุนไม่ได้พูดล้อเล่นอย่างแน่นอน

กงชิงวียิ้มเย็นชา: “เรื่องของอนาคตใครจะรู้?”

“ไม่ว่าวันนี้หรืออนาคต ใครฆ่าท่านพ่อข้า ข้าก็ฆ่าผู้นั้น” โลก ก่อนหน้านี้อันหลิงหยุนเป็นเด็กกำพร้า นางอิจฉาคนที่มีพ่อแม่ แต่ตอนนี้นางมีท่านพ่อแล้ว หากผู้ใดจะมาฆ่าท่านพ่อนาง นาง ก็จะฆ่าผู้นั้น!
กงชิงวิบีบรอบเอวเล็กของอันหลิงหยุน: “ข้าไม่มีปัญญานัน”

“สองอย่างนี้มีอะไรที่แตกต่าง ท่านไม่มีปัญญา กับไม่อยาก จะเป็นอย่างเดียวกันได้อย่างไร?” อันหลิงหยุนถอนหายใจ ไม่ อยากพูดเรื่องนี้อีกต่อไป แต่อยู่ในตระกูลของจักรพรรดิ ไม่ สนใจอะไรขนาดนั้น ถ้าไม่ฉีดยาป้องกันไว้ตั้งแต่แรก หากกง ชิงวี่มีความคิดเช่นนั้น นางจะทำอย่างไร?

กงชิงวี่กอดนาง กัมศีรษะบรรเลงจูบ เรื่องนี้จะไม่กล่าวถึงก็ดี:

“เหนื่อยแล้วก็พักผ่อน”

“เอ็ม” อันหลิงหยุนออกไปด้วยการถูกอุ้ม ทั้งสองไปพักผ่อน อันหลิงหยุนกอดเอวกงชิงวี่ ถามลอยๆ : “ท่านไม่ไปสืบคดี

หรือเพคะ?”

“ไม่มีอะไรคืบหน้า วันนี้พักผ่อน”

“ท่านอ๋อง ข้าอยู่ที่จวนก็ไม่กิจอะไร ท่านพาข้าไปด้วยดีกว่า ข้าอาจจะช่วยท่านสืบคดีได้ก็ได้เพคะ?” อันหลิงหยุนพูดกล่า วอย่างจริงจัง เงยหน้าขึ้นและลืมตาที่เหนื่อยล้า

กงชิงวี่ครุ่นคิด: “ก็ดี เจ้าอยู่ที่จวนข้าก็ไม่วางใจ”
ขอบพระคุณท่านอ่อง

อันหลิงหยุนมุดกลับไป หยอกล้อให้กงชิงจิตใจรุ่มร้อน ยื่น

มือออกไปจับนาง พลิกตัวกดอันหลิงหยุนเอาไว้

“วันนี้ข้ายังไม่ได้ส่งน้ำอสุจิ”

“หน้าไม่อายจริงๆ!”

“สิ่งที่ต้องการไม่ใช่ใบหน้านี้หรือไง หน้าข้าด้าน”

อันหลิงหยุนตื่นขึ้นมาแต่เช้าก็กดจับเอว รู้สึกปวดเมื่อยแทบ

ทนไม่ไหว

เสวยพระกระยาหารเสร็จ อันหลิงหยุนเปลี่ยนเป็นชุดผู้ชาย

และตามกงชิงวี่ไปจัดการคดี

ทั้งสองเดินทางออกจากจวน อันหลิงหยุนถูกหญิงสาวมอง ตลอดตั้งแต่ออกจากบ้าน อันหลิงหยุนตกใจจึงต้องยกมือขึ้น ปิดหน้าด้วยแขนเสื้อ ก้าวไปข้างต่อไป

“ข้าปฏิบัติหน้าที่ให้เจ้าอยู่ข้างหลัง หรือเจ้าปฏิบัติหน้าที่ให้

ข้า เดินนำหน้าข้าไปแล้วหรือ ?
กงชิงวิไม่รู้จะโมโหด้วยเรื่องอะไร แค่ออกจากบ้านยังสร้าง

ปัญญาได้

อันหลิงหยุนรีบเดินไปข้างหลังกงชิง วี่ กัมหน้าเดินตามเขาอยู่

ข้างหลัง

“พรุ่งนี้ออกมา ทาหน้าให้ดำ เพื่อไม่ให้จำได้ หากมีคนรู้เข้า แค่ออกจากบ้านก็ต้องพาพระชายามาด้วย พูดออกไป ข้าไม่รู้

จะเอาหน้าไปไว้ที่ใด”

“อ็ม”

อันหลิงหยุนคิดว่านี่ความคิดที่ไม่เลว

มาถึงจวนอ๋อง จีน อันหลิงหยุนเงยหน้ามอง ตัวหนังสือขนาด

ใหญ่จวนอ๋องจันโก๋ก็อยู่ในสายตา

จวนอ๋องจันดูทรงพลังมีพลานุภาพ เปรียบได้กับสนามกีฬา

ขนาดเล็ก

มีคนหลายคนเฝ้าประตูของจวนอ๋องจัน หลายคนที่อันหลิง

หยุนไม่รู้จัก และมีถางเหอ
ถางเหอผงะอยู่ครู่หนึ่งเมื่อเห็นอันหลังหยุน รีบเดินลงมาจาก

ขั้นบันได

“ท่านอ๋อง ทำไมท่านถึงพา?” คำพูดต่อจากนี้ยังไม่ทันพูด อัน

หลิงหยุนก็โต้กลับ

“วันนี้ข้ามาช่วยสืบคดี”

“ท่านอ๋อง” ถางเหอคิดว่าเรื่องนี้ไม่ถูกต้อง หากถูกเผยแพร่ ออกไป ไม่ดีต่อชื่อเสียจวนอ๋องเสียน และทำให้เสียชื่อของ

พระชายาด้วย

ท่านอ๋องออกจากเรือน ก็ต้องพาพระชายาไปด้วยทุกที่ เกิด

อะไรขึ้น

ถางเหอจะให้คำแนะนำเพื่อแก้ปัญหา กงชิงวี่ก็ได้เข้าไปใน จวนอ๋องจันโก๋แล้ว อันหลิงหยุนตามหลังเข้าไป

“ท่านอ๋อง….” ถางเหอยังต้องการพูดบางสิ่ง กงชิงวี่โบกไม้ โบกมือ เป็นสัญญารให้เขาหุบปาก!

ถางเหอไม่กล้าพูดต่อไป ได้แต่มองอันหลิงหยุนด้วยความ ลำบากใจ หวังให้นางกลับไปใช้ชีวิตอย่างสุขสบายที่จวนอ๋อง

เสียน หากไม่มีเรื่องอะไรอย่าได้ออกมา
ถึงแม้ว่าครั้งที่แล้วที่วัดเฉิงหวังจะมาดี แต่ความตั้งใจดีทำให้

เรื่องพัง

เรื่องที่วัดเฉิงหวงต้องพยายามทำให้มันเงียบไป หาก ต้องการดำเนินการต่อ เขาต้องเหงื่อท่วมจวนอ๋องเสียนเป็นแน่

อันหลิงหยุนไม่ได้ไม่เข้าใจเจตนาของถางเหอ แต่จวนอ๋อง เสียนเป็นเหมือนกรงขังนาง ไม่ให้นางออกจากเรือน ถึงจะ

ลำบากใจจริงๆ

คนปกติก็ถูกทำให้เบื่อแย่ !

ถางเหอรอที่จะหาโอกาส ในขณะที่อันหลิงหยุนใช้ความคิด ทั้งหมดในเรื่องของคดี

กงชิงวี่เข้าประตูและไปที่ห้องโถงด้านหน้าของจวนอ๋องจันโก๋

มุ่งหน้าไปห้องโถงด้านหน้าอันหลิงหยุนถามเรื่องการเสีย ชีวิตของอ๋องจุนโก้ขึ้น: “ท่านถาง เจ้าช่วยเล่าเรื่องการเสียชีวิต ของอ๋องจังโก้ให้ข้าฟังหน่อย”

ถางเหอะไม่สามารถปฏิเสธได้ จึงพูดกับอันหลิงหยุน พูดเหมือนกับที่ กงชิงวิพูด ถูกคนตัดเอาศีรษะไปแล้ว แต่ศีรษะ

ก็ถูกพบที่ด้านนอกจวนอ๋องจีนโก๋ ยังน้อยก็ยังเหลือศพที่

สมบูรณ์ของอ๋องจันโก้ไว้

“แล้วอ๋องจุนโก๋มีภรรยากี่คน? ยังมีพ่อแม่บรรพบุรุษหรือไม่?”

“พระชายา ไม่สามารถใช้คำว่าบรรพบุรุษได้ บรรพบุรุษของ กษัตริย์อ๋องจุนโก๋เป็นพี่น้องของบูรพกษัตริย์ พูดอย่างตรงไป ตรงมาบรรพบุรุษของอ๋องจุนโก๋และอ๋องเสียนก็คนเดียวกัน ท่านจะเรียกว่าท่านปู่ก็ได้” ถางเหอย้ำ

อันหลิงหยุนกล่าว : “ครั้งหน้าข้าจะระวัง ท่านถางงั้นเจ้าเล่า เรื่องของอ๋องจันโก๋ให้ข้าฟังก่อน

“อ๋องจันโก๋เป็นอ๋องจีนที่ถ่ายทอดทางสายเลือด เหล่าอ๋อง จัน ท่านปู่ของอ๋องจันโก๋เสียชีวิตไปหลายปีแล้ว อ๋องจันหรงชิง ท่านพ่อของอ๋องจุนโก๋เสียชีวิตเมื่อหลายปีก่อน พระชายาอ๋อง จันหรงชิงก็ไม่อยู่แล้วเมื่อหลายปีก่อน ดังนั้นจวนอ๋องจันโก๋ใน ตอนนี้ มีเพียงสมาชิกในตระกูลที่เป็นผู้หญิง สำหรับบุตรของ อ๋องจันโก๋ จะว่าไปก็แปลก อ๋องจุ้นโก๋มีสนมสิบสองคน แต่มี บุตรชายเพียงแค่คนเดียว ก็คืออ๋องจุ้นน้อย”

ฟังถางเหอพูด อันหลินหยุนไม่สามารถทนได้อีกต่อไปเหตุใดผู้สืบสายเลือดแห่งประเทศตำเหลียงจึงอ่อนแอเช่นนี้

แต่ละบ้านขาดแคลนเด็ก

“งั้นภรรยาและนางสนมเยอะขนาดนี้ สามัคคีกันหรือไม่? อ๋อง จันโก๋จากไป เหล่าสมาชิกในตระกูลที่เป็นผู้หญิงในจวนมีความ ขัดแย้งกันหรือไม่?”

“ก็ไม่ใช่เช่นนั้น” ประเทศต้าเหลียงมีระบบการลงทะเบียน ที่เข้มงวด นางสนมนับถือว่าเมียหลวงเป็นผู้สูงส่ง ภรรยา และนางสนมอื่นๆ ก็ต้องฟังเมียหลวง เว้นแต่ว่าคนคนนั้นจะ โปรดปรานเป็นพิเศษในขณะที่สามียังอยู่ ถึงจะไว้หน้าให้อยู่ บ้าง แต่ถ้าการไว้หน้านี้ทำให้นางสนมไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควร เป็นที่โปรดปรานจนหยิ่งผยอง เมียหลวงก็มีสิทธิ์ที่จะจัดการ กับนางสนมที่สามีโปรดปราน”

“หมายความว่า สามีไม่อยู่แล้ว ตระกูลนี้เมียหลวงก็ถือเป็นผู้ ดูแล ดังนั้นนางสนมคนอื่นๆ ก็ต้องฟังและปฏิบัติตาม ไม่กล้า ขัดคำสั่งแม้แต่คำเดียว” อันหลิงหยุนฟังเข้าใจแล้ว ผู้หญิงใน สมัยโบราณมีเพียงสองคำเท่านั้นที่สามารถเปรียบได้ : “โศก เศร้า!”

ถางเหอกล่าว: “ถูกต้องพ่ะย่ะค่ะ”

อันหลิงหยนเลิกคิ้วและมองกงซิงวี่ที่เดินอยู่ข้างๆ นางกล่าว: “ท่านอ่อง ท่านไม่ชอบข้า เพราะข้าเป็นเมียหลวงหรือ

เพคะ?”

“ไร้สาระ ข้าบอกไม่ชอบเจ้าเมื่อไหร่?”

%23

อันหลิงหยุนพูดไม่ออกนี่ไม่ใช่เรื่องไร้สาระอีกแล้วหรือ?

ที่ทางเข้าห้องโถงใหญ่มีสตรีสูงศักดิ์และสง่างามหลายคน ยืนอยู่ที่นั่น โดยมีคนรับใช้บางคนอยู่เบื้องหลัง เมื่อพบกงชิง วี่ ผู้หญิงนำโดยหญิงอายุราวๆ สี่สิบปี มาที่ด้านหน้าพร้อมกัน ถวายบังคม ต้อนรับทักทายกงชิง

“หม่อมฉันถวายบังคมอ๋องเสียน

คนที่เหลือก็พูดเช่นกัน กงชิงวี่กล่าว: “พี่สะใภ้ลุกขึ้น ข้าเข้า มาตรวจสอบการตายของอ๋องจุ้นโก๋ ไม่อยากรบกวนจนเกินไป พี่สะใภ้ไม่ต้องสนใจข้า ไม่จำเป็นต้องจงใจในเรื่องมารยาท ข้า ยังจำได้ ตอนเด็กๆ ข้าเล่นกับพี่สะใภ้อยู่ข้างหลัง เคารพรักพี่ สะใภ้เสมอ”

“ยากที่อ๋องเสียนจะจำได้ หม่อมฉันไม่รู้ควรพูดอะไรบ้าง เป็น

เรื่องที่นานมาแล้วเพคะ” ชายาอ๋องจุนโก๋รู้สึกขอบคุณ
กงข่งวอม ตอนที่พิสะใภ้สมรส ข้ากีร่วมอยู่ด้วย”

“จริงหรือเพคะ?” ชายาอ๋องจุ้นโก๋หันกลับมาและเชิญกงชิงวี

ไปนั่งข้างใน กงชิงวี่ปฏิเสธทันที

“ไม่เข้าไปแล้ว วันนี้ข้าคอยดู หากยังตรวจสอบไม่พบ ก็ต้อง กลับไปรายงานฮ่องเต้แล้ว คดีนี้สามารถตัดสินได้เฉพาะใน

ฐานะของโจรทำร้ายผู้อื่น”

“งั้นต้องรบกวนอ๋องเสียนแล้ว จวนอ๋องหุ้นทุกที่พร้อมรออ๋อง

เสียนเรียกรับใช้” ชายาจันกล่าวด้วยความเคารพ

“ข้าทราบแล้ว”

กงชิงวี่หันหลังและเดินมุ่งไปที่ลานบ้าน อันหลิงหยุนตามอยู่

ข้างหลัง

ระหว่างทางไม่มีผู้คน อันหลิงหยุนถามกงชิงวี่: “ท่านรู้จัก

ชายาอ๋องจันโก๋จริงหรือเพคะ?”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ