บทที่ 104 เกิดเรื่องใหญ่ที่หลังลานบ้าน
บทที่ 104 เกิดเรื่องใหญ่ที่หลังลานบ้าน
คงชิงวี่กลับจวนในตอนกลางคืน อันหลิงหยุนไม่ได้ไปเสวยพ
ระกระยาหาร
“พระชายาล่ะ?” ไม่เห็นนางกงชิงรู้สึกอึดอัด
พ่อบ้านลังเลอยู่ครู่หนึ่ง: “วันนี้หลังจากจัดการเรื่องของหลัง ลานก็ไม่ออกมาอีกเลย ตอนนี้อยู่ในห้องพ่ะย่ะค่ะ”
“งั้นหรือ?” กงชิงที่วางตะเกียบ กำลังจะลุกขึ้น
“ท่านอ๋อง ข้าน้อยไปดูพ่ะย่ะค่ะ”
“ไม่ต้อง” กงชิงวีเดินตรงออกจากห้องอาหารไปหาอันหลิง หยุน เข้าไปในลานโอวหลานมองเข้าไปในห้อง ขณะนี้ในห้อง จุดตะเกียง หมายถึงว่าคนอยู่
เคาะประตู: “อยู่หรือไม่?”
“อยู่เพคะ” หลิงหยุนกำลังยุ่งอยู่กับการทำยา
ผลักประตูเปิดออกและ ด้านหลังไปลือกประตู
อันหลิงหยุนต่างมือ เก็บของเสร็จแล้ว มองไปยังคงชิง
“กลับมาแล้วหรือเตะ?” ตั้งแต่หลับนอนกันแล้ว ความ สัมพันธ์ระหว่างทั้งสองไปในทางที่ดีขึ้นเมื่ออยู่กันเพียงลำพัง สองคน คำว่าท่านอ่องสองคำอันหลิงหยุนจะใช้หรือไม่ก็ได้
กงชิงวี้เรียกนางหยุนหยุน
“ทำไมไม่ไปเสวยพระกระยาหาร ?” กงชิงวีขึ้นมาก็กอดอัน
หลิงหยุน ผลักลงบนเตียงโดยตรง
อันหลิงหยุนไม่ขัดขืน ขัดขึ้นไปก็ขัดขึ้นไม่อยู่ เอนหลังลงบน เตียง กงชิงวี่ก็ปลดเปลื้องเสื้อผ้าบนร่าง
แขนทั้งสองอันหลิงหยุนกอดคอของกงชิง จ้องมองเข้า : “มี เรื่องหนึ่ง ท่านรับปากกับข้าได้หรือไม่เพคะ?”
“เรื่องพระชายารอง?” ไม่รู้ว่าสมองนี้คิดอะไรอยู่ แม้ว่าพระ ชายารองจะเป็นประสบการณ์ที่ท่านอ๋องทุกคนต้องผ่าน แต่เขา บอกว่าจะแต่งงานกับพระชายารองตั้งแต่เมื่อไหร่
ไม่ใช่” อันหลิงหยุนตอบอย่างเด็ดขาด
คงชิงขมวดคิ้ว รับได้แล้ว!
“งั้นเรื่องอะไร?”
“เรื่องอาชีวะ!”
กงชิงวี่หยุดชั่วขณะ แต่ไม่นานก็กอดแล้วเข้าไปข้างใน ปิด ม่านเตียงลงและทำภารกิจให้เสร็จก่อน
หลังจากเหนื่อยล้า อันหลิงหยุนก็นอนอย่างเหนื่อยล้าไปทั้ง ตัว วาดวงกลมบนร่างของกงชิงวีด้วยมือ อันที่จริงหิวนิดหน่อย เพียงแต่ไม่สามารถทำศึกที่ไม่แน่ใจไม่ได้
หากไม่เอาให้อยู่ในตอนนี้ เกรงว่าจะไม่ง่ายที่จะขอความ เมตตาเรื่องอาซิว
กงชิงวีบีบมือเล็กอันหลิงหยุน ต้องการจนทนไม่ได้ แต่ ร่างกายของนางไม่สามารถที่จะทำสวาทรักได้จริงๆ กลัวว่าจะ ไม่สามารถทนได้อีก
ทำได้เพียงอดทน!
“ข้าหิวแล้ว” อันหลิงหยุนพีมพำกับตัวเอง กงชิงวี่ย้ม มองลง ไปหญิงสาวที่เหมือนนกน้อยในอ้อมแขน
“หิวแล้วยังไม่ไปเสวยพระกระยาหารอีก?” เขาหัวเราะอบอุ่น ราวกับฤดูใบไม้ผลิ อันหลิงหยุนลืมตามอง ความรู้สึกเมื่อยล้า น้อยลงแล้ว
อดไม่ได้ที่จะคิด นอกจากซูโม่หรง เขาก็เป็นผู้ชายที่หล่อ เหลาที่สุด
ไม่รู้ว่าถ้าเปรียบเทียบพวกเขาเมื่ออยู่ด้วยกัน จะเป็นอย่างไร?
แต่ในใจรู้สึกตลกอีกครั้ง จะเปรียบเทียบกันได้อย่างไร เห็น
ได้ชัดว่าเป็นทั้งสองอยู่คนละโลก
“นี่ก็รอท่านอ๋องกรุณาอยู่ไม่ใช่หรือเพคะ?” อันหลิงหยุนลุก ขึ้นมา แม้ว่าจะเหนื่อยอยู่บ้าง แต่ก็ทุ่มสุดตัวเพื่อรับประทาน อาหารมื้อหนึ่ง
เปิดผ้าห่มออกเล็กน้อย อันหลิงหยุนตัดสินใจที่จะฝึกฝนด้วย
ตนเองสักหน่อย
กงชิงหายใจอย่างหนักหน่วง: “งั้นเสวยพระกระยาหารก่อน?”
“ไม่รีบ!”
ปล่อยให้หญิงบนกายวุ่นวายไป กงชิงวี่ทำได้เพียงแค่หรี่ตา
เพื่อให้ความร่วมมือ
อันหลิงหยุนเล่นไปสักพัก ลุกขึ้นและจากไปโดยไม่ลังเล ดวงตาของกงชิงวี่ก็เปิดขึ้น นางแต่งตัวและเดินไปที่ประตูแล้ว
“เจ้า?” ไฟในตัวเขาจะทำอย่างไร?
อันหลิงหยุนไม่เกรงใจเลย: “ข้าหิวแล้วเพคะ จะไปเสวยพระ กระยาหารสักหน่อย เรื่องของอาซิวท่านอ๋องคิดดูอีกครั้ง”
พูดจบอันหลิงหยุนออกจากประตู ความคิดรู้สึกโกรธของกง ชิงที่หายไป เพียงแค่ต้องการคิดบัญชีกับอันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนออกไปที่ห้องอาหาร กงชิงวีตามไปในภายหลัง
เข้าประตูแล้วถลึงตาใส่อันหลิงหยุนอย่างดุดัน เดินไปสะบัดเสื้อคลุม นั่งลงมองอันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนถือชามพระกระยาหารขึ้นมาเสวย
“อร่อยหรือไม่?” กงชิงวี่ถามอย่างเย็นชา
“อร่อยเพคะ ท่านอ๋องชิมดู กวาเพียนนี้หอมและอร่อย” อัน หลิงหยุนส่งกวาเพียนชิ้นหนึ่งไปที่ปากของกงชิง วี่ กงชิงวี่มอง ดู ความโกรธเดิมส่วนใหญ่หายไปอ้าปากเสวยกวาเพียนของ นาง
ปกติเสวยกวาเพียนเป็นประจำ แต่วันนี้ได้เสวยที่นางให้ รสชาติก็แตกต่างออกไป
“ท่านอ๋องเสวยพระกระยาหารเพคะ” อันหลิงหยุนกล่าวต่อ กงชิงวีถือชามพระกระยาหารและเสวยอย่างเชื่อง
หงเถาและลุ่ยหลิ่วยืนอยู่ทั้งสองข้างอดไม่ได้อยากหัวเราะ
นี่ยังเป็นท่านอ๋องคนเก่าอยู่หรือ เชื่องขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อใด
หลังจากเสวยพระกระยาหารแล้วอันหลิงหยุนก็กลับไปที่ลาน โอวหลาน คิดว่ามันจบแล้ว คิดว่าจะพูดตรงๆ เกี่ยวกับเรื่องของอาซิว
“ข้ายังมีเรื่องต้องทำ กลับเถิด” ไม่รออันหลิงหยุนเปิดปากพูด กงชิงหันหลังและออกจากลานโอวหลาน อันหลิงหยุนงุนงง ไปแบบนี้เลยหรือ?
ดูเหมือนว่าเรื่องของอาซิวจัดการได้ยากจริงๆ นางทุ่มสุดตัว ก็ไม่เห็นว่ากงชิงที่จะตกหลุมพราง เป็นเรื่องลำบากแล้ว
ตอนแรกคิดว่าจะกลับไปรอกงชิง วี่ สุดท้ายแล้วเมื่อขึ้นเตียง ในสภาพที่เสวยอิ่ม ไม่นานนักก็หลับไป
แต่อันหลิงหยุนหลับไปไม่นาน ก็ถูกปลุกให้ตื่น
“พระชายา พระชายา….* พ่อบ้านตบประตูอยู่ข้างนอกต่อไป ดูเหมือนจะมีบางอย่างเร่งด่วน
ประตูถูกตบราวกับว่ามันกำลังจะแยกออก แม้ว่าฟ้าผ่าก็ไม่ ยอมขยับไปไหนอันหลิงหยุนก็ควรตื่น
อันหลิงหยุนตกใจตื่นขึ้นมาจากความฝัน ถูกพ่อบ้านทำให้ ตกใจ ดูเสื้อผ้าตอนนี้นางสวมอยู่ ลงจากเตียงไปเปิดประตู
“พ่อบ้าน” อันหลิงหยุนมองไปที่พ่อบ้าน พ่อบ้านเหงื่อแตก
พลัก กังวลจนแทบจะร้องไห้
ตอนเคาะประตูได้ยินเสียงตะโกนร้องรู้ว่าผู้ที่มาคือพ่อบ้าน
เห็นแล้วก็ไม่รู้สึกแปลก
ตอนนี้ท่าทางพ่อบ้านดูวิตกกังวล อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกเล็ก น้อย: “ท่านมีเรื่องอันใดรี?”
“พระชายา ท่านอ๋องกำลังจัดการอาหยู่และอาซิวที่หลังลาน ท่านรีบหน่อยพ่ะย่ะค่ะ”
พ่อบ้านพูดจบทนไม่ไหวที่จะดึงอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนจึง
วิ่งตรงไปที่หลังลาน
ขณะนี้ หลังลานไฟสว่างไสว
ในลานมีผู้คนคุกเข่า หนึ่งในนั้นรวมไปถึงถางเหอ
ในลานนี้ไม่มีผู้ใดรอดไปได้ และคบเพลิงติดอยู่ในเสาไม้รอบ
ลาน
อันหลิงหยุนหยุดที่หน้าประตูครู่หนึ่ง เหลือบมองไปกงชิงชวีที่นั่งอยู่บนเก้าอี้กลางลาน ในมือถือกาตัมน้ำ
แต่งกายด้วยเสื้อผ้าหรูหราสีน้ำเงิน คลุมขนสุนัขจิ้งจอกสีเทา ที่กว้างขวาง ดวงตามองต่ำ มีธูปหอมวางอยู่บนโต๊ะข้างๆ
ลานขนาดใหญ่ ธูปหอมนั่นมีลักษณะค่อนข้างแปลก ถ้าอยู่ใน บ้าน แม้ว่าจะบ้านหลังใหญ่กว่าธูปหอมยังมีประโยชน์ แต่นี่คือ ลานหลังจวนอ๋อง ในจวนอ๋องมีลานขนาดใหญ่และขนาดเล็ก จำนวนนับไม่ถ้วน และหนึ่งในลานส่วนใหญ่หลังลานมีขนาด ใหญ่ที่สุด ครอบคลุมพื้นที่ส่วนใหญ่ของนานอื่น ๆ ซึ่งมีขนาด ใหญ่กว่าสนามหน้าบ้านมาก
แต่ลานขนาดใหญ่นี้ กงชิง จัดโต๊ะสำหรับหนึ่งคนไว้ตรง กลาง วางธูปหอมอยู่บนโต๊ะ ธูปหอมนั้นไม่ได้จุดอยู่ ใช้ทำเพื่อ อะไร?
อันหลิงหยุนไม่ได้ตกใจจนกรามค้าง นี่เล่นอะไรกันอยู่?
เดินไปข้างหน้าอันหลิงหยุนสังเกตเห็นคนกลุ่มหนึ่งคุกเข่า อยู่ที่พื้น มีเพียงเขานั่งคนเดียวโดยถือกาต้มน้ำกึ่งหลับกึ่งตื่น อยู่ ดูเหมือนเขาจะหลับไปแล้ว ท่าทางดูเหมือนนอนหลับสนิท อยู่ แต่นิ้วของเขาที่ถือกาต้มน้ำที่งดงามและละเอียดอ่อนนั้น ก็ เคาะอยู่เบาๆ ให้คนรู้ว่า เขาไม่ได้หลับ เหมือนกำลังเล่นอยู่
ตั้งแต่รู้จักมา นี่เป็นครั้งแรกที่อันหลิงหยุนได้เห็นกงชิงวี่เป็น
เช่นนี้ แปลกและลึกลับ
นางไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองไปครู่หนึ่ง
เริ่มเงียบเมื่อไปถึงที่นั่น
แต่นางก็มาถึงตรงหน้ากงชิง จึงได้กลิ่นเลือด จึงรู้จุด ประสงค์ของธูปหอมนั้น อาจเพื่อปัดเป่ากลิ่นเลือดนี้
ก้มลงมองด้านหน้าอาซิวเต็มไปด้วยมีด
เขาแทบทนไม่ไหวแล้ว คอตกดิ้นเฮือกสุดท้าย
อาหยู่แขนข้างหนึ่งหัก
อันหลิงหยุนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่จากที่เห็น มันเกี่ยว กับเรื่องที่อาซิวทำร้ายนาง อันหลิงหยุนคิดว่ากงชิงวี่แค่ไม่ ต้องการรับปากนาง คิดไม่ถึงว่าจะมาจัดการกับอาซิวที่นี่
“ท่านอ๋อง” อันหลิงหยุนสงบสติอารมณ์ เปิดปากกล่าว
“ให้เจ้าหลับไม่ใช่หรือ มาทำไม” กงชิงวีหงุดหงิดอย่างมาก มองขึ้นไปเห็นพ่อบ้านอยู่ข้างหลัง
พ่อบ้านเก่าคุกเข่าลง
“ท่านอ้อง ไว้ชีวิตอาชิวเถอะพ่ะยะค่ะ ข้าน้อยมีลูกชายแค่คน นี้คนเดียว พ่อบ้านคุกเข่าคำนับต่อเนื่อง ทำให้อันหลิงหยุน ตกใจ
กงชิงไม่ได้พูด แต่อันหลิงหยุนเหลือบมองไปที่อาซิว และ มองไปที่พ่อบ้าน
ไม่มีกฎไม่มีระเบียบ ในเมื่อกระทำผิด ก็ต้องปฏิบัติตามกฎ ของจวน พระชายาเพิ่งเข้ามาอาศัยในจวนไม่นาน ไม่รู้กฎ ระเบียบของจวนมากนัก พวกเจ้าปิดบังเบื้องบน เห็นข้าเป็น เครื่องเรือนหรือ? หลอกลวงพระชายา ก็เท่ากับหลอกลวงข้า คิดว่าข้าหลอกง่ายขนาดนั้นหรือ?”
กงชิงส่งกาต้มน้ำในมือให้อันหลิงหยุน กาตัมน้ำทำจาก ทองแดง งดงามละเอียดอ่อนมาก อันหลิงหยุนรับมากอตไว้มี ความอบอุ่น ถือไว้ให้ความอบอุ่นกับมือนั่นเอง
คงชิงวีปิดเสื้อผ้าและกล่าว: “วันนี้เป็นต้นไป ทุกอย่างในจวน อ๋อง ให้พระชายาดูแล แต่ก่อนอื่น เพื่อให้พระชายาอยู่ในบ้าน ได้สบายขึ้น ข้าต้องจัดการความคับข้องใจของพระชายาที่ผ่านมาในจวนก่อนเพื่อหลีกเลี่ยงการปะทะกับพระ
ชายา
อันหลิงหยุนมีความทุกข์ใจแต่ยากจะพูดได้ กำลังสร้างศัตรู
ให้กับนางชัดๆ
“ท่านอ๋อง มีเรื่องอะไรค่อยคุยกันพรุ่งนี้ดีกว่าหรือไม่เพคะ? ยามนี้ฟ้ามืด ยิ่งดึกน้ำค้างยิ่งมาก ทำร้ายร่างกายไม่ดีเพคะ
อันหลังหยุนเริ่มพูดก่อน ไม่เช่นนั้นนางก็ต้องหายนะตลอดไป
พระชายาพูดถูก หงเถา ส่งพระชายากลับไปก่อน อย่าทน หนาวอีกเลย ” กงชิงที่ยิ้มให้อันหลิงหยุนอย่างอ่อนโยน แต่สิ่ง ที่พูดออกมาเหล่านั้นทำให้อันหลิงหยุนกลัวมาก
คนคนนี้ เห็นได้ชัดว่าโมโหแล้ว!
โมโหที่นางปิดบังเรื่องของอาหยู่
“ท่านอ๋องงั้นให้เขาคุกเข่าให้ท่านด้วยเถิด
อันหลิงหยุนวางกาต้มน้ำลง ทำท่าจะคุกเข่าลง กงชิงวี่พยุงทันที : “ลุกขึ้น”
พูดประโยคนี้ด้วยเสียงหงุดหงิด และยังมีชีวิตชีวามีพลัง
อันหลิงหยุนถูกดึงไป กอดไว้เต็มอ้อมแขนโดยตรง
ต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ ก็ยังเคอะเขินอยู่
แต่ชีวิตคนสำคัญ ไม่สามารถสนใจเรื่องอื่นได้มากนัก
อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมองไปที่กงชิงวี่: “ท่านอ๋อง เอาแบบ นี้ดีไหมเพคะ ตอนนี้ท่านได้มอบอำนาจในการดูแลจวนอ๋องให้ กับข้า ข้าจัดการเองดีกว่า ท่านก็ไม่ต้องยุ่ง หากจัดการมันไม่ดี ท่านค่อยกลับมายุ่งอีกครั้ง”
* กงชิงขี่มองไปยังอาซิวและอาหยู่ ไม่เห็นด้วย
“งั้นก็ได้ ข้ากลับจวนแม่ทัพ ท่านอ๋องจะจัดการอย่างไรข้า ไม่สน สำหรับข้าก็เหมือนกับเล่นกับลิง มีอะไรน่าสนุก อาหยู่ เสี่ยงอันตรายและยอมเสียสละเพื่อเพื่อน ข้าคิดว่าอาหยู่ไม่ผิด มีความจงรักภักดีและความกตัญญูกตเวทีมานาน อาหยู่เคารพ อย่างจริงใจต่อท่านอ๋อง และข้าก็ชื่นชมในมิตรภาพอย่างมาก
พ่อบ้านยอมลำบากเพื่อลูกชายอายุเท่านี้ เขาแสดงความรัก
ที่ยิ่งขอพ่อ ก็ไม่มีความผิด
ท่านถางดูแลผลประโยชน์ของส่วนรวม
เพื่อข้าผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนเลวร้ายคนหนึ่ง แล้วจัดการกับผู้ อยู่เบื้องล่างเหล่านี้ ชื่อเสียงของท่านอ๋องเกรงว่าท่านลางยัง คงให้ความสำคัญอยู่
ท่านอ๋อง แม้ว่าพวกเขาทั้งหมดจะผิด แต่ไม่ได้มีผู้ใดทรยศ ต่อท่านอ๋องมีแต่ความจงรักภักดี
สำหรับข้า ทำสิ่งที่สร้างความเสียหายจริงๆ ไม่ควรไม่ถามให้ แน่ชัด ก็ฆ่าน้องสาวของอาหยู่
อาชีวเป็นผู้ชาย การตายของคู่หมั้นที่ไม่ได้แต่งงานเป็นเรื่อง ที่เจ็บปวดสำหรับเขา ถ้าเขาไม่ล้างแค้นให้คู่หมั้นจะถือว่าเป็น ผู้ชายได้อย่างไร
ถ้าท่านอ๋องสูญเสียข้าไป ก็จะไม่ตามหาหรือไงเพคะ?” อัม หลิงหยุนออกจากกงชิงวี่และถามเขา
คงชิงที่ไม่ตอบสนอง ดวงตาคมของเขาจ้องไปที่อันหลิงหยุ
นราวกับมีด
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ