บทที่ 103 บังคับให้ขอความเมตตา

บทที่ 103 บังคับให้ขอความเมตตา

เมื่อถึงหน้าลานอันหลิงหยุนเพิ่งนั่งลง ยังไม่ทันได้ยกน้ำชา ขึ้นดื่ม อาหยู่ก็ถามขึ้น: “พระชายา สงสัยว่าเป็นอาซิวใช่หรือ ไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

อันหลิงหยุนยกถ้วยน้ำชาขั้นเป่าใบชาที่อยู่ในถ้วยน้ำชา ใบ ชาหมุนวน ดูเหมือนว่ามันจะยังคงปฏิเสธที่จะจมลงข้างล่าง อย่างแน่นิ่ง

ความจริงแล้ว ในถ้วยชาไม่ได้มีใบชาใบเดียว แต่ใบชาใบ อื่นๆ ก็จมลงไปแล้ว เหลือเพียงแค่มันที่ยังไม่ลงไป หากไม่ใช่ ว่าน้ำไม่ดี ก็คงเป็นชาไม่ดี

สำหรับนางเป็นน้ำนี้แน่นอนงั้นสิ่งที่ไม่ดีก็คืออาซิว

ดื่มชาไปคำหนึ่งอันหลิงหยุนวางถ้วยชาลง จึงตอบกลับอาห ยู่: “หากข้าบอกว่า คนที่ลอบสังหารที่จวนแม่ทัพในคืนนั้นคือ อาซิว เจ้าจะทำอย่างไร?”

อาหยู่ถอยหลังก้าวหนึ่ง เป็นอย่างที่เขาคาดไว้
“พระชายา ท่านปล่อยอาชิวไปเถิดพะย่ะค่ะ อาหย่รู้ว่าเมื่อ เรื่องนี้ไปถึงหูท่านอ๋อง อาชิวไม่รอดแน่

ตัวตนของพระชายาตอนนี้แตกต่างจากอดีต ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น กับพระชายาในตอนแรก ท่านอ๋องจะไม่สนไม่ถาม แต่ตอนนี้ ท่านอ๋องยกให้นางเป็นที่รัก อาซิวทำเรื่องเช่นนี้ ท่านอ๋องไม่มี วันเพิกเฉยแน่นอน

อันหลิงหยุนไม่ได้โต้ตอบทันที อาหยู่หันกลับไปปิดประตู

แล้วกลับมาคุกเข่า

“พระชายา อาหยู่ขอรับผิดแทนทุกอย่างพ่ะยะค่ะ”

อาหยู่คุกเข่าไม่ยอมลุกขึ้น

อันหลิงหยุนจัดระเบียบเสื้อผ้าบนร่างกาย มองอาหยู่: ไม่ใช่ ว่าข้าไม่ยอมปล่อยอาชิวไป แต่ถ้าเรื่องนี้ไม่ได้รับการจัดการ อย่างเหมาะสม แม้ว่าข้าจะปล่อยอาซิวในครั้งนี้ก็ตาม เขาก็จะ ไม่ล้มเลิกความตั้งใจที่จะฆ่าข้า ยังคงจะฆ่าข้า แต่วันหลังเรื่อง นี้กระทบถึงท่านอ๋อง ท่านอ๋องไม่ปล่อยไว้แน่ ที่สำคัญ เรื่องนี้ ไม่แน่ท่านอ๋องอาจจะไม่รู้”

เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับแม่นมเมื่อวานนี้กงชิงวีิ่มาถาม ทันทีที่เขากลับมา หมายความว่ากงชิงสี่รู้ตั้งแต่เนิ่นๆแล้ว
เรื่องในจวนอ๋องเสียนไม่สามารถปิดบังได้

อาหยู่งุนงงอยู่ครู่หนึ่ง ถามอันหลิงหยุน: “พระชายา ข้าน้อย เป็นคนบอกเรื่องแม่นมกับท่านอ๋อง พระชายา หากข้าน้อยไม่ พูด ก็สามารถปิดบังไปได้พ่ะยะค่ะ”

“อาหยู่ จวนอ๋องเสียหลายร้อยคน คนคนหนึ่งไม่พูด คนอื่น ก็ต้องพูด ข้าสัญญาได้ว่าจะไม่บอกท่านอ๋องเรื่องนี้ แต่ไม่ หมายความว่าเขาจะไม่รู้”

“อาซิวกับน้องสาวข้าน้อยมีใจให้กัน ตั้งแต่เด็กอาซิวก็บอก จะแต่งกับน้องสาวข้าน้อย หลังจากที่น้องสาวตาย อาซิวเคย อยากตาย กว่าจะทำเพื่อให้เขาอยู่รอด หากเขาไม่สำนึกผิด จะไม่จบลงด้วยดีแน่นอน พระชายา ข้าน้อยไปหาเขา เกลี้ย กล่อมไม่ให้เขาแก้แค้นพระชายาอีก เรื่องนี้พระชายาช่วยขอ ความเห็นใจจากท่านอ๋อง ท่านอ๋องฟังพระชายาแน่พ่ะยะค่ะ” อาหยู่คุกเข่าคำนับต่ออันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนกลับหัวเราะ ทุกคนเป็นคนดี ยกเว้นนางที่เป็นคน

เลว!

อันหลิงหยุนก็ยังคิดไม่ตก เรื่องนี้จะช่วยหรือไม่ หากพูดตรง ไปตรงมา ก็คือเอาชีวิตของตัวเองไปทำสิ่งดีๆ
แต่เธอไม่ใช่พระแม่มารี จะเป็นกระไร?

อันหลิงหยุนไม่ได้ตอบตกลงเร็วขนาดนั้น ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง อา หยู่พูดทันที: “พระชายา ข้าน้อยรับผิดเอง บอกว่าคนในคืนนั้น คือข้าน้อย

“อาหยู่ เจ้าน่าจะยังไม่รู้ คืนที่ข้าออกจากจวนอ๋อง นอกจาก คนในจวนอ๋อง ไม่มีผู้ใดรู้ ก็เท่ากับว่าอาซีวน่าสงสัยมาก เรื่อง นี้ข้าคาดเดาได้ ท่านอ๋องก็คาดเดาได้แน่นอน ไม่ใช่เรื่องที่ข้า ปิดบังแล้วก็จะไม่เป็นไร

ยิ่งไปกว่านั้น คนในยุทธภพรู้ได้อย่างไรว่าเลือดของข้า สามารถช่วยคนได้? คนในจวนที่รู้ก็มีไม่กี่คนข่าวที่รั่วออกมาก็ ต้องมาจากคนในจวน

แต่ถ้าคนในยุทธภพรวมตัวกัน พูดง่ายๆ ก็คือ อาชีวแพร่ข่าว ออกไป ต้องการให้คนในยุทธภพฆ่าข้า

แต่ตอนนี้ คนในยุทธภพมาเป็นระลอกไม่บ่อยนัก และไม่มี ข่าวลือเกี่ยวกับข้าในยุทธภพ ที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับจวนอ๋องเสีย

น

หมายความว่า คนที่ปล่อยข่าวลือออกไป ไม่ได้ปล่อยข่าวลือ ไปถึงยุทธภพ แต่ปล่อยให้ลือไปทั่วยุทธภพ และวิธีการของเขาคือ บอกทีละคน นี่เรียกว่าสมรู้ร่วมคิด

สมรู้ร่วมคิดกับคนในยุทธภพ ในประเทศด้าเหลียง เป็นความ

ผิดฐานประหารเก้าชั่วโคตร

แต่นี่เป็นเรื่องสำคัญรองลงมา หากอาซิวไม่กลับตัวกลับใจ เขาจะหาผู้คนจำนวนมากมาจัดการกับข้า

เขารู้สึกว่าคนมีจิตใจแจ่มใส ไม่มีใครสนใจเอาจริงเอาจัง กับเขา ข้าในฐานะพระชายาเสียนที่มีเกียรติอย่างยิ่ง เขาจึง ต้องหาวิธีการของเขาเพื่อจัดการข้า

เจ้าเข้าใจไหม? หากวันนี้เข้าตอบตกลง ก็เท่ากับห้อยศีรษะ ของข้าไว้ที่ประตูให้เขามาเอาไป

อันหลิงหยุนพูดเกลี้ยกล่อมไม่หยุด ยังไงก็ต้องทำทุกอย่าง ให้ชัดเจน

อาหยู่อึ้งไปชั่วขณะและไม่ตอบสนอง แต่เขาก็ยังไม่ลุกขึ้น

อันหลิงหยุนดื่มน้ำชาในมือ และไม่อยากพูดมากอีกต่อไป จึง

ออกไป
ข้างนอกทั้งพ่อบ้านและถางเหออยู่ อันหลิงหยุนรู้สึกตลกที่

ได้เห็นสองคนนี้ มาทำอะไร? ดูเรื่องสนุกหรือ?

คิดว่าจะกลับไป อันหลิงหยุนถูกถางเหอหยุดเอาไว้

“พระชายา”

อันหลิงหยุนหันหลัง ถางเหอรู้สึกอึดอัดใจ แต่วันนี้เขาต้อง

พูด

“เชิญพระชายาทางนี้พ่ะย่ะค่ะ” ถางเหอเชิญอันหลิงหยุนตาม เขาไป อันหลิงหยุนก็เดินตามเขาไป

มาถึงมุมมุมหนึ่งที่ห่างไกล ที่นั่นมีบ้านดีไม่โทรมเกินไป หลัง หนึ่งอันหลิงหยุนเดินตามไปจนถึงข้างนอก ถึงเหอยกนิ้วขึ้นชี้ ไปที่หน้าต่างที่เป็นรูรั่ว หลิงหยุนมองเข้าไปข้างใน

บ้านเรือนหลังไม่ใหญ่มากนัก และมืดมาก เพียงแค่สามารถ มองเห็นเตียงในห้องอย่าคลุมเครือ บนเตียงคนกำลังหายใจ รุ่นแรงนอนอยู่ คนผู้นั้นอันหลิงหยุนสามารถมองเห็นพอดี ก็

คืออาซิว

อาซิวสวมเสื้อผ้าที่ขาดวิ่น ถือป้ายไม้ไว้ในอ้อมแขน นั่นคือป้ายดวงวิญญาณอันหลิงหยุนมองเห็นอย่างชัดเจน

หลังจากนั้นไม่นาน อันหลิงหยุนก็เข้าใจ

ความตั้งใจของถางเหอคือขอร้องอันหลังหยุน

เรื่องในจวน กงชิงวีต้องรู้ แต่ถ้ามีคนขอความเมตตา ก็จะ สามารถปล่อยอาชีวะไปได้ หากไม่มีอาชีพจะต้องตาย

สำหรับคนที่จะขอความเมตตาที่น่าตลกไปกว่านั้นคือ ตันตอ ของปัญหาใครจะเป็นคนไปแก้ไข นางก็คือคนโง่คนนั้น

เข้าใจแล้วอันหลิงหยุนมองไปที่ถางเธอ หันกลับไปที่ด้านอา

อาหยู่คุกเข่าอยู่ในห้อง ถ้าลังเหม่อลอย

อันหลิงหยุนเข้ามาในประตู อาหยูตรงไปที่อันหลิงหยุน อาง เหอตามอยู่ข้างหลังอันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนสวมกระโปรงหล้วสีขาวจันทรา แม้ว่าตอนเดินจะ ไม่พลิ้วไหวก็ตาม แต่ก็ดู ออก นางเดินไม่ได้น่าเกลียด
อันหลังหยุนหันต่ำด้วและนั่งลง มองไปที่อาหย์

“ข้าจะขอความเมตตาจากท่านอ๋อง เขาจะปล่อยอาชีวไปหรือ ไม่ข้าจะไม่ถาม สำหรับเรื่องอื่นๆ ข้าเป็นหนี้ชีวิตเจ้าครั้งหนึ่ง ครั้งนี้ก็ช่างมันเถอะ” อันหลิงหยุนพูดและหยิบขวดเล็ก ๆ ออก มาจากแขนเสื้อ

“นี่คือยาถอนพิษ เจ้าเอาไปให้อาชีว บอกว่าเจ้าขโมยไป มี เช่นนั้นอาชีวจะไม่ใช้ยา เขาต้องการขโมยยาถอนพิษ แต่ข้า ให้พอบ้านเอาไปให้แม่นมแล้ว แต่เขาก็ยังมีความรู้สึกผิดชอบ ชั่วดี ไม่ได้ขโมยไป เห็นแล้วก็ยังอยากจะช่วย

แต่อาหยู่เจ้าจำไว้ ข้าจะเอาชีวิตไปทำเรื่องตลกเพียงแค่ครั้ง เดียว นับตั้งแต่วันนี้จะไม่มีอีก”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นเดินไปข้างนอก ถางเหอก็ยังรู้สึกไม่ สบายใจ ครั้งนี้มันเกินไปจริงๆ

อาหยูรีบหยิบขวดยาบนโต๊ะ หันหลังวิ่งไปที่หลังลานเพื่อไป

หาอาชิว

อันหลิงหยุนมองอาหยู่วิ่ง เหลือบมองไปที่พ่อบ้านที่ยืนอยู่ที่ มุม แล้วกลับที่พักไป