บทที่142 โมโหมากเพื่อผู้หญิง
กงชิงวี่เดินเข้าไปอยู่ตรงหน้าอันหลิงหยุน สายตาที่แหลมคม กวาดมองไปที่อันหลิงหยุน พูดอย่างไม่พอใจ “ข้าให้เจ้ารอ จนกว่าข้าจะออกมา ด้วยเหตุใดไม่รอ?”
อันหลิงหยุนโล่งอก มีความรู้สึกเหมือนอยากร้องไห้ออกมา
“ท่านอ๋อง” อันหลิงหยุนเกือบร้องไห้ออกมา ถ้ามาช้าอีกนิดนาง คงถูกรังแกจนตายแน่
อันหลิงหยุนสะอื้นเบาๆ น้ำตาคลอเบ้า
กงชิงวี่ดึงอันหลิงหยุนเข้ามาในอ้อมอก อ้าแขนกอดไว้ “คนใช้ พวกนี้สมควรตาย คิดกบฏใช่หรือไม่!
มองเห็นอันหลิงหยุนกำลังจะร้องให้ กงชิงวี่โกรธจนหัวจะ ระเบิด ผลักอันหลิงหยุน เตะพ่อบ้านที่คุกเข่าอยู่จนหงาย พ่อ บ้านล้มลง ตกใจจนฉี่ราดกางเกงจนเปียก
ท่านอ๋องมีอารมณ์ร้าย เป็นที่รู้จักทั่วเมืองหลวง เขาเป็นแค่พ่อ บ้านในจวนซ่างซู แน่นอนกระไรก็คงต้องตาย พ่อบ้านค่อยๆ คลานมาคุกเข่า หัวแนบกับพื้น แววตาเยือกเย็นของกงชิงวี่ กวาดมองไปรอบๆ พูดอย่างเย็นชา พระชายาของข้า เจ้ากล้าให้คนมารังแก เจ้ารังแกพระชายา ของข้า หรือรังแกข้า?”
“ท่านอ๋องไว้ชีวิตข้าด้วย ไว้ชีวิตข้าด้วย!” พ่อบ้านตัวสั่นร้องขอ ให้ไว้ชีวิต ในจวนซ่างซูมีคนวิ่งออกมา
ตอนนี้มีคนนั่งม้าเร็วมาถึง ขันทีน้อยรีบร้อนลงจากม้า สะบัดแส้ ขนหางจามรี เปิดราชโองการ
“พระชายาเสียน ซ่างซูหลี่รับราชโองการ”
กงชิงวีหันตัวกลับมามอง ทุกคนต่างพากันคุกเข่าหัวแนบพื้น อันหลิงหยุนก็อยู่ในนั้น ก้มหัวรับราชโองการ “หม่อมฉันรับ ราชโองการ”
ยังไม่รีบไปเรียกซ่างซูหลี่?” ขันทีน้อยมองเห็นกงชิงวี่รีบโค้ง คำนับ กงชิงวี่ก็ยืนนิ่งๆเหมือนไม่มีอันใดเกิดขึ้น
ซ่างซูหลี่ออกมาอย่างรวดเร็ว รีบร้อนคุกเข่าลงไป
“ข้า รับราชโองการ
ขันทีน้อยไม่สนใจอันใด รีบอ่านราชโองการ “เรื่องสวรรค์ลิขิต มา ฮ่องเต้มีคำสั่ง หลี่ปู้ซื่อหลังหลี่มี่เสียชีวิตไปนานแล้ว แต่ตอนนี้ภรรยาได้ตั้งครรภ์ เรื่องมีพิรุธ คนที่คบชู้ก็ยังหาไม่ เจอ มีข้อสงสัยมากมายในคดีนี้ ข้าขอแต่งตั้งให้พระชายาเป็นผู้ ตรวจสอบคดีนี้
ช่างซูหลี่คนแก่ต้องมาจัดงานศพให้คนหนุ่ม ข้ารู้สึกปวดใจ อนุญาต ช่างซูหลี่ลาพักครึ่งเดือน ถ้าหายจากความโศกเศร้า
ก็กลับมาช่วยข้าแบ่งเบาภาระประเทศชาติ อีกอย่าง ซ่างซูหลี่ ความเจ็บปวดที่สูญเสียลูกชาย ก็ต้องดูแลสุขภาพดีๆ พระชายา ตรวจสอบคดีฉาวซื่อ ซ่างซูหลี่ต้องให้
ความร่วมมือเต็มที่ หาชายชู้ออกมา คืนความสงบให้กับจวนซ่าง
ขันทีน้อยอ่านราชโองการเสร็จ พับราชโองการ ยื่นให้อันหลิง หยุน “พระชายาเสียนรับราชโองการ”
“ อันหลิงหยุนรับราชโองการ”
อันหลิงหยุนรับราชโองการแล้ว ขันทีน้อยรีบเข้ามาพยุง อันหลิงหยุนลุกขึ้นมามองขันทีน้อย “ลำบากกงกงแล้ว” พระชายาคิดมากไป ข้าน้อยต้องกลับไปรายงาน ลาก่อน” “ ขันทีน้อยคำนับเสร็จ มองกงชิงวี่ทีหนึ่ง หันตัวกลับไปรถม้า
ถึงแม้ช่างซูหลี่จะพักงาน กับคนที่โดนปลดตำแหน่งก็เหมือนๆ กัน ขันทีน้อยก็ไม่ได้สนใจอันใด ขึ้นบนม้า แล้วจากไป
อันหลิงหยุนมองไปทางซ่างซูหลี่ ซ่างซูหลี่ทำท่าเหมือนเคารพ แต่ไม่ก้มหัว
“ซ่างซูหลี่ทำให้ท่านลำบากจริงๆ เรื่องนี้ข้าจะจัดการด้วยความ ยุติธรรม สำหรับคนรับใช้ เขาไม่ให้เกียรติข้า ข้าไม่ถือสา ให้
ซ่างซูหลี่จัดการเอง”
ฉาวซื่อกำลังตั้งครรภ์ ข้าต้องตรวจสอบเรื่องนี้อย่างละเอียด นางต้องอยู่ภายใต้การดูแลที่เข้มงวด จึงต้องนำตัวออกไป
ชั่วคราว ” อันหลิงหยุนรีบสั่งการ ซ่างซูหลี่ไม่พูดสักคำ อันหลิง หยุนก็ไม่ได้สนใจ หันกลับมามองอาหมู่
“อาหยู่ ฉาวซื่อฝากเจ้าดูแล ถ้าเกิดอันใดขึ้นเจ้าต้องรับผิดชอบ”
“ขอรับ” อาหยู่รีบเดินไปหาฉาวเหม่ยเหริน เมื่อกี้ฉาวเหม่ยเหรินท่าได้ กระไร ช่วงที่วุ่นวายผ้าที่อยู่บนหน้าได้หล่นลงไป นางสามารถ หายใจได้ ถึงแม้นางจะอ่อนแรง แต่ก็ยังมีชีวิต
อาหย่รู้ว่าเฉาเหม่ยเหรินไม่เป็นอันใดมาก เลยไม่ได้รีบเข้ามา หา
ยกมือที่ถือดาบฟันลง ฟันโซ่เหล็กฉาวเหม่ยเหรินขาด อาหยู่ก้ม ตัวอุ้มเหม่ยเหริน ใช้เสื้ออันหลิงหยุนหมใส่ฉาวเหม่ยเหริน
แล้วเดินไปอีกทาง รถม้าของอ๋องเสียนก็มาถึง อาหยู่เอานางขึ้น ไปไว้บนรถม้า แล้วขับรถม้ากลับไปก่อน
อันหลิงหยุนมองมาทางซาง หลี่ “ช่างซูหลี่ พวกข้าลาก่อน”
พูดจบอันหลิงหยุนก็เดินจากไป กงชิง เหมือนคนไม่มี ประโยชน์อันใด
มองดูคนที่อยู่บนพื้น กงชิงวี่ก็ตามออกไป
มองเห็นเขาจากไป ซ่างซูหลี่มีสีหน้าซีดเซียว มองดูพ่อบ้านที่ พึ่งลุกขึ้น พ่อบ้านตัวสั่น “นายท่าน”
“รีบให้คนไปที่จวนราชครู รีบไป” ซ่างซูหลี่หันตัวเข้าไปในจวน เดินอย่างโซเซ พ่อบ้านรีบร้อนหาคนไปที่จวนราชครู
อันหลิงหยุนเดินมาถึงมุมหนึ่งก็หยุด มองไปทางจวนซ่างซูหลี่ ทุกอย่างอยู่ในสายตานางหมด ไม่มีตรงไหนที่แตกต่างกัน
กงชิงวี่ยืนอยู่ข้างๆนาง ถอดเสื้อของตัวเอง คลุมให้นาง รอนาง ตั้งสติ
ท่านอ๋องมาตั้งนานแล้วเหรอ?”อันหยุนหลิงหันกลับมามองกง ชิงวี่ ถึงแม้รู้สึกอยากตำหนิ แต่เขาก็หวังดี ถ้าไม่ใช่ออกมา
กะทันหันอย่างนั้น เขามาเร็วก็ไม่มีประโยชน์อันใด
ถึงแม้ไม่ได้เอาผิดคนในจวนซ่างซู แต่ก็เหมือนเป็นการตักเตือน ไปแล้ว เรื่องนี้ถ้าจะเอาเรื่อง ก็ต้องเดือดร้อนกันไปหมด ก็เหมือน กับว่า นางเป็นคนไปหาเรื่อง แต่ช่างซูหลี่ไม่กล้าฟ้องร้อง แล้ว นางก็ไม่เป็นไร
“โทษที่ข้ารึ?”กงชิงวี่เอื้อมมือไป จับมือของอันหลิงหยุนแล้ว นวดเบาๆ นวดแล้วก็ยังรู้สึกเย็น เขาถอดเสื้อออก ดึงมืออันหลิง หยุนสอดเข้าไปในอ้อมอกเพื่อให้ความอบอุ่น
อันหลิงหยุนส่ายหน้า “ท่านอ๋องมาได้ทันเวลาพอดี มาช้ามาเร็ว เรื่องนี้ก็ลงตัวยาก” “ข้าก็ชอบที่พระชายาเข้าใจ ไม่ต้องเสียเวลาอธิบาย แต่ข้า
ผิดหวัง พระชายาด้วยเหตุใดไม่เหมือนคนอื่น วุ่นวายและไม่ฟัง
เหตุผลข้า บางที มันอาจจะสนุกกว่า” กงชิงวี่ทำท่าเหมือน เสียใจ มองดูแววตาอันหลิงหยุนเหมือนไม่สบายใจ
“อยู่ดีๆ มาโศกเศร้าด้วยเหตุใด?” อันหลิงหยุนแปลกใจ นางก็ ไม่ได้ทำอันใด เป็นอันใดเนี่ย?
กงชิงวี่หันตัวกลับมาดึงอันหลิงหยุนเดิน “ข้านึกว่า เป็นเพราะ
ข้าออกไปช้า พระชายาถึงร้องไห้ ถ้าข้าออกไปเร็วกว่านี้ พระ
ชายาก็ไม่ต้องสกปรกอย่างนี้ โดนคนพวกนั้นรังแกลากไปลาก มา”
“ปวดใจแทนเหรอ?” อันหลิงหยุนเข้าใจ ผู้ชายคนนี้ปวดใจแทน
ทาง
กงชิงวี่หน้าบึ้งไม่พูดอันใด กำมือแน่น เขาพึ่งนึกได้นี่เป็นของ เขา เขายังไม่รังแกเลย อย่าว่าแต่คนอื่นยิ่งคิด กงชิงวี่ยิ่งรู้สึกไม่ พอใจ
เดินไปดีๆก็หยุด หันกลับมามองอันหลิงหยุนด้วยความโมโห “ห้ามทำอย่างนี้อีก สกปรกอย่างนี้ข้าไม่ชอบ”
ตอนแรกกะจะเบ่งอารมณ์สักหน่อย แต่เห็นอันหลิงหยุนจ้อง มองเขา แววตาเต็มไปด้วยความนิ่งและไร้เดียงสา กงชิงวี่ก็พูด
ไม่ออก
ตลาดไม่มีคน ยังมีลมหนาวพัดมา แต่อันหลลิงหยุนไม่รู้สึก หนาวเลย หัวใจอบอุ่น ร่างกายก็อบอุ่นด้วย
เดินไปทางประตู พ่อบ้านได้รออยู่หน้าประตูแล้ว อาหยู่ถึงก่อน พาผู้หญิงกลับมาคนหนึ่ง รู้ว่าเกิดเรื่องแล้ว อีกอย่างไม่ใช่เรื่อง เล็กๆ
พ่อบ้านคิดแล้วก็ตกใจ ใช่พระชายาก่อเรื่องอีกหรือเปล่า
ถางเหอก็รีบร้อนเข้ามา เสื้อผ้ายังใส่ไม่เรียบร้อย
จวนพักถางเหออยู่ไม่ไกล ตอนแรกอยู่ไกล แต่พอกงชิงวี่เรียก ใช้งานก็มาช้า เขาไม่ได้ลงโทษ แต่มอบบ้านให้หลังหนึ่ง ก็อยู่ ข้างๆจวนอ๋องเสียน
มองเห็นสองท่านเข้ามา พ่อบ้านรีบก้มตัว “ท่านอ๋อง พระชายา”
“อืม อาบน้ำเปลี่ยนชุด ข้าจะเข้าวังกราบทูล เป็นกบฏแล้วพวก เขา กล้ามารังแกพระชายาของข้า” กงชิง สายตาโกรธแค้นมาก พระชายาของข้าสำคัญขนาด ไหน พ่อบ้านเงยหน้าขึ้นมองแล้วรีบพยักหน้า ดูท่านอ๋องโกรธ
มาก ก็ไม่กล้าขัดใจ
จากนั้นถางเหอก็มาถึง มองดูสถานการณ์สองคน ก็รีบเข้าไป
“ท่านอ๋อง”
“ข้าจะเข้าวัง ช่วยปกป้องแทนข้า ถ้าข้าไม่อยู่ ภายในจวนแม้แต่ แมลงวันบินเข้ามาถ้าทำให้พระชายาตกใจ ทำผมร่วงไปเส้นหนึ่ง ข้าก็ไม่ละเว้น”
กงชิงฉื่อยากรีบเดิน แต่อันหลิงหยุนเดินช้า ถ้าเขาเดินเร็วไปอัน หลิงหยุนก็จะตามไม่ทัน จะเดินช้าแต่ใจก็รีบร้อน ก็เลยก้มตัวอุ้ม อันหลิงหยุนขึ้นมา ก้าวเดินด้วยความตื่นตัว ไปทางหลังสวนลาน โอวหลาน
ตลอดทางอันหลิงหยุนซบอกเขา ซาบซึ้งจนพูดไม่ออก
ไม่เคยมีใครใส่ใจนางขนาดนี้
นึกไม่ถึงมาถึงตรงนี้ ทุกย่างก้าวมีแต่เรื่องตื่นตาตื่นใจ มีพ่อที่ดี ต่อนางมาก ตอนนี้ก็มีสามีที่ดีต่อนาง กงชิงวี่ก้มหัวมองอันหลิงหยุน เจ็บปวดหัวใจ “เพราะข้าไม่ดีเอง
ข้าอยู่ตรงนั้นตั้งนานแต่ไม่ออกไป ข้าประเมินพวกเขาต่ำไป นึกไม่ถึงพวกมันจะใจกล้าได้ขนาดนี้ เป็นแค่จวนช่างซูเล็กๆ ยัง
กล้าตบตีพระชายา
“ท่านอ๋อง หม่อมฉันไม่เป็นอันใด” อันหลิงหยุนไม่รู้จะทำกระไร ผู้ชายคนนี้เป็นคนที่อารมณ์โกรธรุนแรง และโกรธง่าย นาง
กลัวจะทําให้เขาโกรธ
ดูท่าทางอย่างนี้ ถ้านางยังไม่รีบห้ามปราม เขาคงจะโกรธจน เป็นบ้าแน่
แต่อันหลิงหยุนไม่พูดยิ่งดี พูดแล้วกงชิงวี่ยิ่งโกรธ เขาพูดด้วย ความโมโห “เรื่องนี้ข้าไม่ยอมปล่อยให้มันผ่านไปง่ายๆ
“.………….” อันหลิงหยุนนิ่งเงียบ ยังจะพูดอันใดได้อีก
กงชิง ใช้ขาถีบประตูออก อุ้มอันหลิงหยุนไปวางบนเก้าอี้ไม้ หง เถากับลุ่ยหลิ่วที่อยู่ในลานโอวหลาน รีบตามไป ประตูไม่ปิด
ก็แสดงว่าเข้าไปได้ พอเข้าไปคนใช้สองคนรีบคุกเข่า ตกใจจนตัวสั่น
โตมาจนถึงตอนนี้ครั้งแรกที่เห็นท่านอ๋องโมโหขนาดนี้ ตกตะลึง ไปเลย
รีบอาบน้ำเปลี่ยนชุด กงชิง ไม่พูดไร้สาระ สาวใช้สองคน ลุกขึ้นพ่อบ้านได้เตรียมมาเรียบร้อย สาวใช้หลายคนปรนนิบัติ เตรียมนํ้าเรียบร้อยก็ปิดประตูออกไป
กงชิง รีบถอดเสื้อนาง แล้วอุ้มนางวางลงอ่างน้ำ
อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายที่โมโหขนาดนี้ คงไม่ใช่เวลา นี้ยังเกิดอารมณ์ได้?
กงชิง ก็ถอดเสื้อผ้าตัวเอง ตามลงไปในอ่างนา เอื้อมมือไปกอด นางไว้ จูบไปสองที
อันหลิงหยนรู้สึกมีความสุข กะจะเริ่มตอนต่อไป แต่กงชิง ได้ ปล่อยนางแล้วอาบน้ำให้นาง
อันหลิงหยุนพิงอยู่ในอ่าง น้ำที่สัมผัสถูกตัวทำให้หัวใจนางล่อง ลอย อยู่ในสถานการณ์อย่างนี้ อันหลิงหยุนอยากพุ่งเข้าไปหา กงชิงวี่
ชายหนุ่มเวลาโกรธนี่ก็น่ากลัวเหมือนกัน! “ข้าเข้าไปในวังจะรีบกลับมา สักพักก็ไปพักผ่อน วันสองวันนี้ ห้ามออกไปข้างนอก เดี่ยวที่ห้องอุ่นก็เตรียมพร้อม เปลี่ยนชุด เรียบร้อยก็ไปพักผ่อน
“ข้าให้คนรีบจัดการห้องเก็บยาให้เสร็จ อีกไม่กี่วันก็เข้าไปอยู่”
กงชิงวี่ลุกขึ้นออกไป เอาผ้าเช็ดตัวไปที่แผ่นกั้น “ข้าจะใส่ชุด ไหน?”
ช่วงนี้มาจะสวมใส่ตามแบบที่อันหลิงหยุนชอบ แต่ตอนนี้ อารมณ์ไม่ดีไม่รู้จะใส่ชุดอันใด ก็เลยถามอันหลิงหยุน
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ