บทที่ 131 รับผิดชอบจวนอ๋อง
เมื่อเดินทางมาถึงหน้าจวนแม่ทัพ พ่อบ้านอุ้มหมาจิ้กจอกหาง สั้นกำลังรออยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นอันหลิงหยุนและกงชิงวี่ จึงรีบ กุลีกุจอเดินหน้ามาทักทาย
หมาจิ้งจอกหางสั้นเห็นว่ากงชิงวี่หายโกรธแล้ว จึงคิดจะโผเข้า สู่อ้อมแขนของอันหลิงหยุน แต่ทันทีที่มันคิดจะโผเข้าสู่อ้อม
แขนอันหลิงหยุน ก็ถูกกงชิงวี่ขวางเอาไว้ซะก่อน
“เจ้านายเจ้ายังไม่หายไข้….เป็นหวัด”กงชิงวี่เปลี่ยนวาจาอย่าง กะทันหัน
เดิมทีเขาไม่รู้ว่าอันใดคือเป็นหวัด เขาเรียกมันว่าได้ไข้ตลอด นางมักจะพูดว่าเป็นหวัดอยู่ตลอด ตอนแรกเขาก็ไม่เข้าใจ แต่ ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว
เพียงแค่ว่าทั้งสองโลกเรียกไม่เหมือนกันเท่านั้นเอง
หมาจิ้งจอกหางสั้นก้มหัวลงอย่างหดหู่ อยากเข้าใกล้อันหลิง หยุนมากส่งเสียงร้อง อี๊ด จี๊ด อันหลิงหยุนกล่าวว่า “เจ้าไปที่อ้อม แขนเขา”
หมาจิ้งจอกหางสั้นเงยหน้าขึ้น ค่อนข้างจะไม่เต็มใจนัก แต่มัน ก็ไม่กล้าขัด
แต่กงชิงวี่ก็ไม่ยอม “ปล่อยให้มันเล่นเองเถอะ”
จิ้งจอกหางสั้นเลยจำยอมต้องกลับไปอยู่ในอ้อมแขนพ่อบ้าน มองไปที่อันหลิงหยุนด้วยความเศร้าสลด และนอนนิ่งไม่ขยับตัว อีก
ท่านแม่ทัพออกจากจวนไปแล้ว คุณท่านกับคุณหนูเชิญไปพัก ผ่อนก่อน ข้าน้อยจะให้คนจัดเตรียมอาหารให้” พ่อบ้านจัดแจง อันหลิงหยุนถามคำถามเกี่ยวกับท่านแม่ทัพสองสามข้อ ท่าน แม่ทัพไปดื่มเหล้ามงคลแล้ว แม่ทัพรองที่เป็นลูกน้องใต้บังคับ ของแม่ทัพอันเข้าพิธีแต่งงานวันนี้ แม่ทัพอันได้เดินทางไปแต่ เช้าแล้ว
เมื่อแม่ทัพอันไม่อยู่ อันหลิงหยุนก็รู้สึกว่าอยู่ต่อก็ไม่มีความ หมาย ไม่รับประทานอาหารเช้าก็เดินทางกลับจวนอ๋องเสียน แต่เช้า ระหว่างทางกงชิงวี่ก็ซักถามอันหลิงหยุนเกี่ยวกับโลก อนาคตอีก ยิ่งถามเขายิ่งประหลาดใจ ยิ่งกลัวว่าอันหลิงหยุนจะ หนีหายไป
เตือนอันหลิงหยุนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ว่าถ้านางหนีจากไป เขาจะ ทำลายจวนแม่ทัพให้ย่อยยับ
อันหลิงหยุนรู้สึกหดหู่ใจยิ่งนัก นางไม่น่าจะพูดเลย กลับถึงจวนอ๋องเสียนกงชิงกลับเข้าไปในเรือนถามอันหลิง หยุน “ความหมายของพระชายาวันหน้าท่านจะปรับปรุงลานโอว หลาน ทั้งหมดหรือ?”
“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก แต่ว่าข้าชอบเรือนที่อบอุ่นในฤดูหนาว และเย็นสบายในฤดูร้อน อย่างเช่นตอนนี้อากาศค่อนข้างหนาว เตาไฟไม่ได้ใช้แล้ว แต่ว่าห้องก็ยังหนาวอยู่ดี
แต่เรือนท่านอ๋องมีเตียงอุ่นอยู่ ก็เลยไม่หนาว เพราะฉะนั้น หม่อมฉันจึงคิดวางแผนปรับปรุงตกแต่งซะหน่อย หากทำแล้ว เรือนยังไม่อุ่นขึ้น งั้นหม่อมฉันคงต้องตั้งเตาไฟในเรือนแทนแล้ว
กระมัง
“ตกแต่ง?” ละเลยไม่สนใจเรื่องอื่น กงชิงวี่ค้นหาคำที่อันหลิงหยุ นพูดถึงเกี่ยวกับโลกอนาคตโดยละเอียด แต่ไม่มีคำพูดนี้
อันหลิงหยุนอธิบายว่า “เป็นเพียงการปรับปรุงเรือน ทาสีใหม่ ดูว่ามีอันใดที่จะต้องเปลี่ยนหรือต้องทำอันใดใหม่เพิ่ม ก็เหมือน การจัดวางสิ่งของก่อนการแต่งงานเท่านั้นเอง”
“อืม”
กงชิงวี่พยักหน้ารับ เพื่อแสดงว่าเขาเข้าใจ
“ท่านอ๋อง วันนี้ท่านไม่ไปเข้าเฝ้าถวายการรับใช้ฝ่าบาทหรือ?” แม้ว่าจะถามช้าไปหน่อย อันหลิงหยุนรู้สึกว่าอย่างน้อยนางควรรู้ ว่าวันๆหนึ่งกงชิงวี่ทำอันใดบ้าง
“ พระชายาไม่สบายอยู่ ข้าได้ให้คนไปแจ้งเรื่องที่วังแล้ว ไม่ต้อง เข้าวัง” กงชิงวี่ลุกขึ้น “ข้ายังมีธุระ พระชายาจะตกแต่งต้องการ เงิน หากต้องการใช้ก็หยิบจากตู้ได้เลย”
“ขอบพระคุณท่านอ๋อง” อันหลิวหยุนกล่าวขอบคุณ
กงชิงวออกจากประตูไป
ออกจากลานโอวหลาน สีหน้ากงชิงวี่ไม่สู้ดีนัก ในด้านข้างห้อง โถงหน้าเรือนมีคนรออยู่นานแล้ว
พ่อบ้านกับอาหยู่คุกเข่าอยู่ ส่วนถางเหอแค่ก้มหัวยืนอยู่
ประตูเปิดออกกงชิงวี่เข้าไป กงชิงวี่นั่งลงบนเก้าอี้หยิบถ้วยชา ขึ้นมาแล้วดื่มคำหนึ่งแล้วมองลงไปที่พ่อบ้านกับอาห
“อาหยู่ ป้ายของคุกใต้ดินอยู่กับเจ้า เจ้านำไปช่วยอาซิวโดย พลการ เรื่องนี้เจ้าจะยอมรับหรือไม่” กงชิงวี่กล่าวอย่างใจเย็น
อาหยู่ก้มหัว “หม่อมฉันยินดีรับโทษด้วยความตาย” “โทษตายให้ละเว้นไป พระชายาช่วยเจ้ารับผิดชอบแล้ว หาก ข้ายังจะลงโทษเจ้าอีก พระชายามีหรือจะยอมนิ่งเฉย” กงชิง ถือถ้วยน้ำชาดื่มต่อ
อาหยู่ค่อยๆเงยหน้าขึ้น ความรู้สึกมากมายหลากหลายในใจ เขาไม่รู้ว่าควรประหลาดใจที่ท่านอ๋องกลัวเมียแล้ว หรือจะบอก ว่าท่านอ๋องเปลี่ยนไปดี
ถางเหอแค่นึกแปลกใจ วันนี้ท่านอ๋องอารมณ์ดี
“ท่านอ๋อง ข้าน้อย….. อ๋อง” ” พ่อบ้านเช็ดน้ำตา “ละอายใจต่อท่าน
“จากวันนี้เป็นต้นไปพระชายาจะเป็นคนรับผิดชอบดูแลเรื่องใน จวนอ๋องเต็มตัว เดี๋ยวพ่อบ้านจัดการคัดแยกบัญชีแล้วนำไปส่ง ให้พระชายาดู อาหยู่ตั้งแต่วันนี้ไปเจ้ารับผิดชอบปกป้องความ ปลอดภัยของพระชายา ส่วนถางเหอ” กงชิงวี่เลิกคิ้วมองไป “หัน หน้าเข้ากำแพงรำลึกความผิดสิบวัน สิบวันนี้ห้ามเจ้าออกไปไหน เป็นอันขาด ถ้าข้ารู้ว่าเจ้าออกไปละก็ ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่
“หม่อมฉันขอบคุณท่านอ๋องที่กรุณา”ถางเหอยกมือขึ้นคารวะ
กงชิงวี่วางถ้วยชาลง “ใช่ว่าข้าจะยอมปล่อยเจ้า เพราะพระ ชายาไม่ให้ข้าลงโทษเจ้า ครั้งหน้าหากมีผู้ใดกล้าคิดร้ายต่อ พระชายาอีก ข้าจะไม่ยอมปล่อยมันผู้นั้นไปแน่
“พวกหม่อมฉันไม่กล้าอีกแล้ว” ถางเหอรีบตอบรับอย่างเร็ว
หลังจากนั้นกงชิงวี่ก็ออกจากประตูไป
พ่อบ้านเช็ดน้ำตาออก รีบไปเตรียมบันทึกสมุดบัญชีให้อันหลิง หยุนทันที
ร่างกายอันหลิงหยุนเริ่มดีขึ้นนิดหน่อย พอเห็นสมุดบัญชีก็ลืม เรื่องนั้นไปเลย
เวลานี้อันหลิงหยุนถูกใจเตียงอุ่นของกงชิงวี่นัก เรือนก็ไม่กลับ แล้ว ให้หงเถาลุ่ยหลิ่วนำผ้าห่มมาให้ทางนี้ แล้วก็พิงอยู่ด้าน บน สมุดบัญชีวางอยู่บนโต๊ะ อันหลิงหยุนพิงบนผ้าห่มหยิบสมุด บัญชีเล่มหนึ่งขึ้นมาดู กลิ่นธูปหอมโชยบางๆ อันหลิงหยุนดู เข้าไปแล้ว
อันหลิงหยุนดูเล่มที่หยิบมาจนจบก็นึกเรื่องหนึ่งขึ้นได้ “จวน อ๋องของเราแต่ละปีรายจ่ายเยอะกว่าหรือรายรับเยอะกว่า?”
พ่อบ้านยืนอยู่ด้านล่างตอบว่า “รายรับเยอะกว่าอยู่แล้ว ลำพัง เงินเดือนของท่านอ๋อง ก็เพียงพอสำหรับการใช้จ่ายในจวนอ๋อง อยู่แล้ว แต่ปกติท่านอ๋องเป็นที่โปรดปรานค่อนข้างมาก ไทเฮา ทรงตบรางวัลให้ ฝ่าบาททรงตบรางวัล ยังมีที่ท่านอ๋องได้รับ จากการทําผลงานต่างๆ รายรับของจานอ๋องจึงเยอะกว่าอยู่มาก โย บางครั้งผลรางวัลที่ท่านอ๋องได้รับก็มากเพียงพอที่จะใช้จ่าย ในจวนอ๋องนี้อย่างน้อยสิบปีแปดปีเลย”
“ถึงแม้ว่าค่าใช้จ่ายจวนอ๋องจะไม่น้อย แต่ว่าท่านอ๋องมีที่ให้เช่า เราไม่ได้ใช้ประกอบการ ในทุกปีก็เพียงพอใช้สำหรับจวนอ๋อง แล้ว ถือว่าร่ำรวยมากอยู่
พูดอย่างนี้หมายความว่าจวนอ๋องของเราถือเป็นบ้านรวยสิ?” “
“ใช่ขอรับ”
ในเมื่อเป็นบ้านรวยแล้ว จวนอ๋องก็ไม่ขาดเรื่องเงินทอง ข้าเป็น ผู้รับผิดชอบนำเงินออกมาก้อนหนึ่ง ให้ทุกคนในจวนอ๋อง แจก จ่ายเงินให้คนละนิดหน่อยเถอะ
พ่อบ้านท่านไปจดบันทึกรายชื่อมา เอาตั้งแต่คนชราร่างกาย อ่อนแรง ไปจนถึงเด็กทารกที่เพิ่งเกิด จดบันทึกเอาไว้ คนที่ยัง อยู่ในท้องไม่ต้องนับ หญิงตั้งครรภ์ข้าจะดูแลเป็นอย่างดีเอง อีก ประเดี๋ยวนำมาให้ข้าดู หานักบัญชีมาด้วยคนหนึ่ง
“ได้ขอรับ”
พ่อบ้านไปดำเนินการ กงชิงวี่เดินเข้าห้องขึ้นบนเตียงอุ่น เอนตัว พิงไปด้านหนึ่งแล้วดูสมุดบัญชีขึ้นมา อันหลิงหยุนลุกขึ้นมานั่ง ดื่มซุปโสมที่ลุ่ยหลิ่วนำมาหนึ่งคำด้วย ความอ่อนแรง หลังจากดื่มซุปโสมอันหลิงหยุนเริ่มดูสมุดบัญชี ไม่จําเป็นต้องจดบันทึก จบเล่มหนึ่งต่ออีกเล่มหนึ่ง บางเล่มก็ถูก โยนเข้าไปในผ้าห่ม บางเล่มก็อยู่นอกผ้าห่ม
กงชิง เล็กคิ้วมองมาเป็นครั้งคราว ความคิดติดที่สมุดบัญชีที่อยู่ นอกผ้าห่ม
สมุดบัญชีดูหมดแล้ว พ่อบ้านกับนักบัญชีมาถึง
“พระชายา นี่เป็นจํานวนรายชื่อคนที่ท่านบอ นักบัญชีก็มาแล้ว”
“อืม” อันหลิงหยุนหยิบเอาบันทึกไป เหลืองมองดูลูกคิดของนัก
บัญชี
“คนในจวน นอกจากท่านเหอไม่ต้องสนใจแล้ว อาหยู่กับพ่อ บ้านทุกคนทุกเดือนคิดให้เดือนละห้าสิบตำลึง หงเถาลุ่ยหลิว ข้างกายข้าทุกเดือนให้เดือนละสิบตำลึง
ส่วนคนที่เหลือ คนรับใช้ชั้นหนึ่งคนละห้าตาลึง คนรับใช้ น กลางคนละสี่ตำลึง คนรับใช้ชั้นล่างคนละสามตำลึง ผู้สูงอายุ ผู้เยาว์วัย แม่หม้าย ผู้ที่ไม่มีลูกหลานทุกคนเพิ่มสองตำลึง จด บันทึกหรือยัง?” อันหลิงหยุนสอบถาม จดไว้แล้วขอรับพ่อบ้านกับนักบัญชีตอบ ขณะวุ่นอยู่กับการจดบันทึก
อันหลิงหยุนกล่าวต่อว่า “ข้าดูบันทึกสมุดบัญชีของเราแล้ว คน รับใช้หญิงในจวนล้วนแต่ได้รับเงินเดือนน้อยกว่าคนรับใช้ที่เป็น ชาย ตั้งแต่วันนี้ไป ทุกคนที่ทํางานลานท้ายเรือนนี้จะได้รับเงิน เท่ากันไม่แบ่งชายหญิง
องครักษ์เพิ่มเดือนละหนึ่งตำลึง ส่วนคนอื่นๆ คนทําความ สะอาดห้องสุขาเพิ่มสองตำลึง คนที่เหลือเพิ่มให้คนละสองสาม ตำลึง ไม่แบ่งชายหญิง คนชราและเด็ก
แม้จะเป็นแค่ทารกแรกเกิดก็ต้องให้ ไม่เพียงเท่านี้
คนรับใช้ทุกคนลานท้ายเรือนนี้ จะแต่งเมียมากกว่าหนึ่งไม่ ได้ จวนอ๋องต้องปฏิรูปการแต่งงานแบบผัวเดียวเมียเดียวอย่าง จริงจัง อดีตที่เคยแต่งมาแล้วข้าไม่อาจจะเอาความได้ แต่จากนี้
ไปห้ามโดยเด็ดขาด
ถ้าคิดอยากจะแต่งเพิ่ม ก็มาหาข้าได้ ให้พวกเขาออกจากจวน อ๋องไปซะ คนรับใช้คนหนึ่งแค่อาหารเครื่องนุ่งห่มตัวเองยังเอา ตัวไม่รอด ยังคิดมีเมียหลายคน เห็นได้ชัดเจนว่าจิตใจมีแต่ ตัณหา จวนอ่องของเราไม่ต้องการคนเช่นนี้
มีใครที่บังอาจลับหลังปลูกเรือนนอกจวนอ๋อง ทำให้มีเมียน้อย ออกมา ก็อย่ามาโทษว่าข้าไม่ปรานีแล้วกัน
จวนอ๋องเสียนมีได้ทุกสิ่ง แต่ห้ามมีเรื่องชายขโมยและหญิงนาง โลม (อธิบายถึงชายและหญิงที่คิดและทำสิ่งไม่ดี)
กงชิงวี่เงยหน้าชำเลืองมอง ไม่ได้กล่าวอันใดก้มหน้าก้มตาดู สมุดบัญชีต่อ
อันหลิงหยุนกล่าวต่อว่า “ลูกของคนรับใช้ ที่เป็นหญิงแต่งงาน จะต้องผ่านความเห็นชอบการเลือกเขยของข้า ถ้ามีคนรับใช้ที่ มีความรักต่อซึ่งกันและกัน ให้มารายงานข้าก่อน หากข้าตรวจ สอบชัดเจนว่าเป็นความต้องการของทั้งสองฝ่ายจริง ไม่ได้มา จากการบีบคั้นของพ่อแม่ ข้าจะเป็นแม่งานให้
หากไม่ได้รับอนุญาตจากข้า ชายด้านนอกไม่ให้เข้าลานท้าย เรือนโดยง่าย และไม่อนุญาตหญิงลานท้ายเรือนคนใดเกี่ยวข้อง ส่วนตัวกับคนด้านนอก
แต่หากไม่ถูกใจชายในจวนของเรา มาหาข้า บอกให้ชัดเจนว่า ถูกใจชายบ้านใด ข้าสามารถตรวจสอบให้ชัดเจน ถ้าคนผู้นั้น ซื่อสัตย์และจริงใจ เป็นคนดีคนหนึ่ง ข้ายินยอมให้มารับคนไป
ลูกของคนรับใช้คนใดก็ตาม แต่งงานกับชาวบ้านยากไร้ ก็มีสิด สอดให้ก้อนหนึ่ง แต่คงไม่เยอะ พิจารณาจากอารมณ์ของข้า ถ้าฝ่ายชายถูกใจหญิงนอกจวน อยากแต่งเข้าจวน ต้องรายงาน ก่อน เมื่อข้าอนุญาตแล้ว จะดำเนินการให้ผู้ใหญ่ไปสู่ขอให้ และ จวนอ๋องออกค่าใช้จ่ายการแต่งงานให้
นอกเหนือจากนี้ เด็กทารกที่เกิดในจวน ห้าขวบขึ้นไปต้องเริ่ม เรียนรู้ตัวอักษร เด็กชายต้องเรียนวรยุทธ์ เด็กหญิงต้องเรียนดีด พินวาดภาพและการเขียนตัวอักษร ดูจากคุณสมบัติของแต่ละ คน หากว่าคุณสมบัติสูง จะได้รับส่งเสริมอย่างดี
คุณสมบัติที่ไม่สูงนัก ก็จะถูกกำหนดให้ทำงานในสถานที่ต่างๆ ตามกฎ แต่ถึงจะเป็นแค่คนทำงาน ก็จำเป็นต้องมีการศึกษา ต้อง เรียนรู้
จวนอ๋องของเรา เด็กชายต้องเป็นคนเที่ยงธรรม เด็กหญิงต้องมี ความเมตตากรุณา เรื่องอื่นไม่มีข้อเรียกร้องใดเป็นพิเศษ
ข้าเห็นเด็กๆในจวนอ๋องของเรา ส่วนใหญ่ไม่รู้หนังสือ โดย เฉพาะผู้หญิง นอกจากแต่งงานมีลูกแล้ว ก็ต้องทำแต่งานหยาบ
จวนอ๋องเราต้องการคนทำงานก็จริง แต่คนเราทุกคนก็มีความ ปรารถนาของตนเองไม่ควรจะถูกบังคับ และไม่สมควรปิดกั้น ความสามารถพวกเขาได้
พ่อบ้านเหลือบมองไปที่กงชิงวี่ที่กำลังเอนตัวดูสมุดบัญชีอยู่ ท่านอ๋องไม่เสียดายที่ยอมให้พระชายารับผิดชอบจวนอ๋อง จริงๆ เป็นอย่างนี้ต่อไป เงินของจวนอ๋องจะไม่ถูกใช้จนหมดหรือ
“พระชายากล่าวได้ถูกแล้ว” พ่อบ้านตอบกลับ
อันหลิงหยุนสั่งว่า “เริ่มแต่วันนี้ไป จัดเตรียมสถานที่ที่เงียบๆที่ ลานท้ายเรือน ให้พวกเด็กๆได้ใช้สำหรับการเรียน ส่วนอุปกรณ์ ที่ใช้ในการเรียนทางจวนอ๋องจะจัดเตรียมให้ เมื่อเด็กๆไปเรียน แล้ว หากมีผู้ใดขัดขวางไม่ให้เด็กๆได้เรียน มาหาข้า
เรื่องนี้ฝากให้ท่านถางไปดำเนินการ”
“เรื่องนี้”พ่อบ้านกังกลอย่างมาก
อันหลิ่งหยุนถาม “พูดเถอะ มีเรื่องอันใด”
พ่อบ้านมองกงชิงวี่ไม่มีปฏิกิริยาใด เลยทำใจกล้าพูดว่า “เป็น เพราะเรื่องของอาซิว ท่านถางไปหันหน้าเข้ากำแพงรำลึกความ ผิด อาจใช้เวลาสิบวัน
อันหลิงหยุนมองไปทางกงชิงวี่ คิดสักพัก “ท่านอ๋องให้ท่านถาง หันหน้าเข้ากำแพงรำลึกความผิดก็ถือเป็นการลาพักของเขา ให้ เขามาสร้างห้องเรียนไม่ดีกว่าหรือ”
กงชิง ตอบอืมคำหนึ่ง พ่อบ้านตัวสั่น นี่ยังเป็นท่านอ๋องอีก หรือ?
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ