บทที่148 ผู้หญิงของข้าห้ามถอดกางเกงคนอื่น
“ข้ามาช่วยเจ้าตอบ ที่จริงเจ้าไม่ได้ตั้งครรภ์” อันหลิงหยุนพูดแปลกๆ ทําให้ทุกคนตกตะลึง
อันหลิงหยุนพูด “ถ้าข้าพูดไม่ผิด หลังจากที่เจ้าแต่งงานแล้วเจ้าเคย มีลูกกับสามีหนึ่งคน แล้วแท้ง”
ฉาวเหม่ยเหรินรีบแย่งพูด “เรื่องนี้ข้าไม่เคยบอกใคร พระชายารู้ได้ กระไร?”
อันหลิงหยุนค่อยๆพูด “ข้าเป็นหมอ ร่างกายเจ้าเป็นกระไรข้าดู ออก ตอนที่เจ้าแท้ง เลือดไหลออกมาไม่หมด ในท้องเจ้ายังมีทารกที่ สิ้นพระชนม์ ของสิ่งนี้มันอยู่ในท้องตลอด มีผลกระทบต่อการที่เจ้า จะตั้งครรภ์อีก แล้วมันก็กลายเป็นโรค โรคนี้ จะโตขึ้นตามกาลเวลา และมีขนาดใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นท้องของเจ้า
สามีเจ้าไม่อยู่ เจ้าเสียใจจนป่วย และโรคนี้ก็เติบโตอย่างรวดเร็ว โรคนี้ทำให้ประจำเดือนไม่ปกติ ประจำเดือนก็ไม่มา
เจ้านึกว่าตั้งครรภ์ หมอหลวงในจวนก็ดูไม่สามารถบอกได้ ในชีพจร เจ้าก็เหมือนตั้งครรภ์
ฉาวเหม่ยเหรินได้ฟังก็ร้องไห้เสียงดัง แม่ทัพรองฉาวก็เหมือนโดน
ฟ้าผ่า ร้องไห้ตาม อาหย่อ้าปากตาค้าง นี่ยังสามารถมองออก
อันหลิงหยุนให้อาหยื่นำกระดาษกับพู่กันมา จดบันทึกสิ่งที่นางพูด คนที่อยู่ในเหตุการณ์วันนี้ต้องปั้มลายมือทุกคน
ตอนนี้ร่างกายเจ้าอ่อนแอ เพื่อไม่อยากให้เรื่องบานปลาย ข้าจะเข้า เมืองไปเชิญหมอหลวงสู่กับหมอหลวงอีกคน และหมอหลวงในจวน ช่างซู มา ทำการผ่าตัดให้เจ้า นำก้อนเนื้อร้ายในท้องออกมา ถ้าล่าช้า เจ้าอาจสิ้นพระชนม์ได้”
“พระชายาทําตามที่คิดไว้เลย ข้าไม่กลัว”
“อืม ข้าจะใส่ยาชาให้เจ้า รับรองว่าเจ้าจะไม่เจ็บ แต่การผ่าตัด อาจมีอันตรายถึงชีวิต เจ้าต้องทบทวนให้ดี แต่ไม่ว่าจะเป็นหรือ สิ้นพระชนม์ ถ้าเอาของสิ่งนั้นออกมาจากท้องเจ้า ความจริงก็จะ ปรากฏ”
“พระชายา ข้าไม่กลัว”
ฉาว อมองไปทางรองแม่ทัพฉาว นางยืนยันมั่นใจ
อันหลิงหยุนก็เดินออกไป เข้าวังรายงานด้วยตัวเอง ฮ่องเต้ชิงหยู่ให้ สวีกงกง หมอหลวงฮู่กับหมอหลวงอีกคนไปด้วยกัน
หมอในจวนซ่างซูสองคน หมอในจวนอ๋องเสียนสองคน เพื่อทำการ ผ่าตัดให้ฉาวเหม่ยเหรินด้วยกัน หมอในจวนอ๋องเสียนมีความนิ่งและใจเย็น พวกเขาทุกคนร่วมมือ กันเป็นผู้ช่วยอันหลิงหยุน คนหนึ่งสั่งการ กลัวจะมีคนทำให้งานพระ ชายาเสียหาย
ได้คลุกคลีกับพระชายา หมอในจวนทุกคนต่างก็เคยชิน อย่าว่าแต่ เรื่องผ่าท้องเสร็จ ถึงจะต้องผ่าสมองพวกเขาก็ไม่รู้สึกแปลกใจ
หมอหลวงทุกคนเฝ้ามองอันหลิงหยุนเอาสิ่งของกลมๆออกจากท้อง ฉาวเหม่ยเหริน เหมือนเป็นก้อนเนื้อ มีพื้นผิวสีแดงสด นำมาวางไว้ใน ถาดขนาดเท่าหัวคน น่ากลัวจริงๆ
อันหลิงหยุ่นรีบเย็บแผล รีบห้ามเลือดให้ฉาวเหมยเหริน
เพื่อต้องการให้ฉาวเหม่ยเหรินรีบฟื้น ได้เอายาให้ฉาวเหม่ยเหรินกิน ก่อน ยานั้นมีเลือดของนาง
เย็บเสร็จแล้ว ได้เอานางไปพักผ่อน อันหลิงหยุนเดินไปตรงหน้า ของสิ่งนั้น แล้วพูด “ของสิ่งนี้ห้ามให้ฮ่องเต้ดู เพราะในสองตำหนัก ต่างมีคนตั้งครรภ์ จะทำให้กระทบกระเทือนได้
อันหลิงหยุนเข้าใจ ที่ตรงนี้เชื่อถือสิ่งเหล่านี้มาก ถ้าไม่ระวัง พวกเขา อาจตั้งข้อหานาง ถ้าเกิดเรื่องขึ้นนางก็มีความผิดแน่นอน
หมอหลวงคิดว่ามีเหตุผล อันหลิงหยุนได้เล่าขั้นตอนการเกิด ของก้อนเนื้อร้าย หมอหลวงได้กลับไปรายงาน ฮ่องเต้ชิงหยู่ได้มี ราชโองการอภัยโทษฉาวเหม่ยเหริน อนุญาตให้นางออกจากจวน ช่างซู ฉาวหมั่งฆ่าคนเพราะมีปัญหา ลงโทษโดยหนึ่งร้อยทีแล้วกลับ บ้านได้
จวนซ่าง ควบคุมดูแลไม่ดี ไม่ตรวจสอบก็จะใช้โทษสิ้นพระชนม์ ฮ่องเต้ตำหนิ แล้วลดขั้นช่างซูหลีสองระดับ ตอนนี้เหมือนว่างงาน
จากนั้นเรื่องนี้ก็ผ่านไป
อันหลิงหยุนอาบน้ำแต่งตัวในบ้าน สองสามวันผ่านไปจึงได้เข้าวังกับ
ฮ่องเต้ก็ได้ซักถามสองสามข้อ แต่ฮองเฮานี่ซิ เรียกตัวไปถาม เป็นการส่วนตัว สองคนเดินเล่นในสวนวังเพิ่งหยี เสินหยุนชูถาม “ในท้องเป็นเนื้อ
งอกจริงหรือ?”
“ทูลฮองเฮา เป็นเรื่องจริง” อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ เสินหยุนชูด้วยเหตุ ใดสนใจเรื่องนี้จัง เพราะอันใด
หรือว่าเขารู้เรื่องของนาง?
“ข้าแค่แปลกใจ เจ้าด้วยเหตุใดเก่งขนาดนี้?” เสินหยุนซูเดินไปคุย ไป อันหลิงหยุนบอกนางมีอาจารย์เก่ง เพียงแต่อาจารย์บอกถ้า
ไม่แต่งงาน ห้ามเอาวิชาออกมาใช้ ข้าก็เลยไม่กล้าขัดขืน พูดหลอกลวงเสร็จอันหลังหยุนก็กลับไป
ออกจากวังเพิ่งหยีอันหลิงหยุนเห็นกงชิงวี่กำลังรอนาง สูดลมหายใจ ลึกๆแล้วเดินไป กงชิงวีจับมือนางไปเคารพหวางฮองไทเฮา สองคน เสวยพระกระยาหารเสร็จถึงกลับ
หวางฮองไทเฮาก็แปลกใจเรื่องของฉาวเหมยเหริน ถามหลายครั้ง
ในที่อันหลิงหยุนก็โล่งอก เหมือนได้ไปสู้รบกลับมา กว่าจะเตรียม ออกจากวังได้ก็มีคนตะโกนเรียก
“พระชายาเสียน” อันหลิงหยุนคุ้นเคยเสียงนี้ หันตัวกลับไป หยุนโล่ ชวนกําลังเดินมา ตามหลังกงป่งหยิน
อันหลิงหยุนมองหน้ากงชิงวี่ “วันนี้นางต้องกลับบ้านแม่ไม่ใช่เหรอ?”
“ต้องหกวันพระชายารองถึงจะกลับบ้าน พวกเขาเข้าวังรินน้ำชา ว ไทเฟยให้อยู่ต่อ คงอยู่หลายวัน” กงชิงวี่อธิบาย
หยุนโล่ชวนกับกงชิงหยินเดินมาถึง หยุนโล่ชวนยิ้มให้ “พระชายา เสียนด้วยเหตุใดรีบกลับ?”
อันหลิงหยุนคิด นางคงไม่ได้กลับแล้ว
“ใช่ พวกข้าจะกลับแล้ว” “พอดีเลย พวกขาก็จะกลับแล้ว ถ้าอย่างนั้นกลับด้วยกันดีกว่า” หยุ นโล่ชวนพูดดี อันหลิงหยุ่นรู้สึกผิดหวัง ด้วยเหตุใดบังเอิญอย่างนี้
“ในเมื่อพวกเจ้าก็จะออกวัง ก็ไปด้วยกัน”
กงชิง หันกลับมาจับมืออันหลิงหยุนออกวัง กงชิงหยินก็เดินอยู่ข้าง หลัง แต่หยุนโล่ชวนไม่รู้ตัวเลยว่าเป็นก้างขวางคอ
วิ่งไปหาอันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนฟังหยุนโล่ชวนพูดบ่นไม่หยุด ไม่รู้จะตอบกระไร
ผ่านไปสักพักอันหลิงหยุนก็พูด “พวกเรานั่งรถม้ามากัน พระชายา รองค่อยๆเดินนะ พวกข้าไปก่อน”
อันหลิงหยุนกลัวหยุนโล่ชวน พูดไม่รู้จบ ก็เหมือนป๊อบคอร์น เสียง ดังป๊อกแป๊กไม่หยุด
พอเห็นรถม้าพูดสองสามคำก็รีบขึ้นรถ กลัวหยุนโล่ชวนจะลากนาง ลงจากรถม้า
หยุนโล่ชวนยืนมองอย่างหมดหนทาง “ไหนบอกว่าไปด้วยกัน เจ้ารีบ ขึ้นไปรถม้าท้าอันใด?”
อันหลิงหยุนแกล้งไม่ได้ยิน หลบในรถม้าไม่ออกมา กงชิงขึ้นรถ อาหขี่รถม้าออก หยุนโล่ชวนรีบร้อน กระโดดขึ้นไป บนรถม้า ยืนไม่นิ่งเกือบหล่นลงไป กงชิงหยินสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมา รีบขึ้นไปบนรถม้า อุ้มนางไว้ ทั้งสองคนกลิ้งเข้าไปในรถม้า
อันหลิงหยุนตกใจ กงชิงวรีบดึงนางเข้ามาในอ้อมกอด หันตัวไปพิง ผนังรถ เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกกระแทก
หยุนโล่ชวนอยู่ในอ้อมกอดกงชิงหยิน ลุกขึ้นมาเหมือนหมีตัวอ้วน อันหลิงหยุนออกจากอ้อมกอดกงชิงวี่แล้วไปดูหยุนโล่ชวนขี่อยู่บนตัว กงชิงหยืน ก๋าลังมองพวกเขา
อันหลิงหยุนเบิกตากว้าง มองลงไปที่เป้าหยุนโล่ชวน มีกงชิงหยินอยู่
ผู้หญิงคนนี้เยี่ยมยอดจริงๆ
แววตากงชิงหยินเยือกเย็น “ยังไม่รีบลงไปอีก?”
หยุนโล่ชวนพึ่งสังเกตว่าขี่อยู่บนตัวกงชิงหยิน ค่อยๆขยับตัวออกไป ข้างๆด้วยความเศร้าใจ
กงชิงหยินสีหน้าแดงก่ำ ทำตาเหลือกใส่หยุนโล่ชวน แล้วลุกขึ้นนั่ง
พอเขาขยับ ขาอีกข้างขยับไม่ได้
กงชิงหยืนร้องออกมาทีหนึ่ง หน้าถอดสี จับขาขวาด้วยมือทั้งสอง ข้าง
อันหลังหยุนรีบผลักกงชิงวออกเพื่อไปดูกงชิงหยิน “ข้าดูซี”
นั่งลงไปบีบขากงชิงหยืน กงชิงหยืนเจ็บจนถอยหลัง หายใจลําบาก
หยุนโล่ชวนตกใจ ท่านเป็นอันใด?”
กงชิงหยืนมองไป แววตานิ่งสงบ
อันหลิงหยุนจับเบาๆ แล้วจะถอดกางเกงให้กงชิงหยิน กงชิงกับกง ชิงหยินในเวลาเดียวกันนั้น ได้ร้องตะโกนออกมา
“อย่าขยับ!”
“เจ้ากล้าเหรอ?”
อีกคนตกใจ อีกคนโมโห
สีหน้ากงชิงวี่เคร่งขรึม ไม่มีมารยาทเลย
อันหลิงหยุนไม่สนใจพวกเขา ข้างบนถอดไม่ได้ก็ลงมาข้างล่าง ลูบ ขากางเกงขึ้น กระดูกหัวเข่าเคลื่อน ต้องดึงกลับไป จะเจ็บนิดหนึ่ง อ๋องตวนอดทน หน่อย” อันหลิงหยุนใช้มือจับ หยุนโล่ชวนกังวลใจ จับมือกงซิงหยิน ไว้แน่น
กงชิงหยินมองหยุนโล่ชวน เขาเจ็บหรือนางเจ็บกันแน่? ดูนางตื่น เต้นอย่างนี้
อันหลิงหยุนเห็นกงชิงวี่ไม่พูดอันใด พูดเรื่องนี้ขึ้นมา “อ๋องตวน พิณ หลวงเพิ่งที่ท่านให้ข้าไม่ระวังทำหักแล้ว”
“อันใดนะ?” กงชิงหยินเป็นคนที่ พอได้ยินว่าพิณหักไปแล้ว โมโห ขึ้นมา อันหลิงหยุนใช้แรงมือดึง กงชิงหยินร้องเสียงดัง ทำให้หยุนโล่ ชวนตกใจตัวสั่น จับมือกงชิงหยินไว้แน่น
อันหลิงหยุนเช็ดมือ ลุกไปนั่งอีกที่
“ท่านไม่เป็นไรแล้ว”กงชิงวี่มองอันหลิงหยุนด้วยความชื่นชม สองคน นั่งใกล้กัน
กงชิงหยินลุกขึ้นขยับตัว ไม่เจ็บแล้ว
หมาจิ้งจอกหางสั้นมุดเข้ามาอ้อมกอดอันหลิงหยุน กลัวเกิดอุบัติเหตุ เมื่อกี้นางหลบทัน มิเช่นนั้นก็มีเคราะห์แน่นอน
หยุนโล่ชวนตอนแรกรู้สึกละอายใจ พอเห็นหมาจิ้งจอกหางสั้น ก็รีบ คลานไปหา “หมาจิ้งจอกน้อย คิดถึงข้าหรือไม่?” หยุนโล่ชวนเบิกตากว้าง
เหมือนหมาจิ้งจอกหางสั้นเข้าสิง
อันหลิงหยุนก้มมองหมาจิ้งจอกหางสั้นไม่ยอมออกไป คงจะรังเกียจ มาก
“พี่สาวให้หมาจิ้งจอกเล่นกับข้าซิ” หยุนโล่ชวนพูดดีด้วย อันหลิงหยุ นเลยจําใจเอาหมาจิ้งจอกน้อยให้หยุนโล่ชวน
ค่อยๆอุ้มหมาจิ้งจอกหางสั้นแล้วไปนั่งอีกทาง ลูบเบาๆ “หมาจิ้งจอก น้อย คิดถึงข้าหรือไม่?”
กงชิงหยินมองอย่างไม่พอใจ แล้วพิงนอนอยู่บนรถม้า รถม้าถึงหน้า ประตูจวนอ๋องตวน กงชิงหยินลงรถก่อน
หยุนโล่ชวนเอาหมาจิ้งจอกหางสั้นคืนให้อันหลิงหยุน กลับจวนอ๋อง ตวนอย่างไม่มีทางเลือก
คนไปแล้วอันหลิงหยุนลูบหมาจิ้งจอกหางสั้น แปลกใจ “อ๋องตวนก็ ไม่ได้รังเกียจพระชายารองนี่”
“ฮึ!” กงชิง ไม่แยแสอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนมองเขาด้วยความ แปลกใจ และไม่เข้าใจ
บรรยากาศในรถม้าแปลกๆ อันหลิงหยุนรู้สึกอยู่ๆก็โดนลูกหลงอีก แล้ว กลับถึงจวนอ๋องเสียน กงชิงวี่ยืนอยู่ข้างล่างรถม้าไม่พูดอันใด ปกติ จะพูดให้นางระวัง วันนี้ไม่พูด แต่ยื่นมือให้นางจับ
อันหลิงหยุนคิดเขาจะโกรธอันใดขนาดนี้ นางไม่ทันระวังล้มลงไป กงชิง ตกใจหน้าซีดเผือก รีบคว้านางขึ้นมาไว้อ้อมกอด
หมุนไปรอบหนึ่งถึงหยุด
อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมอง “ท่านโกรธเรื่องอันใด?”กงชิงวี่ยังไม่ หายตกใจ “ผู้หญิงของข้า จะไปถอดกางเกงผู้ชายอื่นได้กระไร?”
อันหลิงหยุนอึ้งไปชั่วขณะ “เพราะเรื่องนี้?”
“ลงรถม้าก็ระวังตัวหน่อย ข้าตกใจหมด” กงชิงวี่พูดจบใช้แรงอุ้มอัน หลิงหยุน ในตัวดึงนางกลับ
“แต่หม่อมฉันจะดูขาอ๋องตวนนี่ ไม่ถอดกางเกงจะดูกระไร อยู่ที่ภพ หม่อมฉัน อย่าว่าแต่ถอดกางเกงเลย ต้องถอดทุกอย่าง
เลย” อันหลิงหยุนถ้าไม่พูดให้คนตกตะลึงจะไม่ยอมเลิกรา จากที่ เริ่มหายโมโหหน่อยตอนนี้ก็เพิ่มเป็นทวีคูณ
“หุบปากซะ!” ไม่อยากฟังนางพูด สีหน้ากงชิงวี่ยิ่งเคร่งขรึมมากขึ้น
อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่ที่โกรธจนจะบ้าสิ้นพระชนม์ ก็เลยหยุดพูด! ถึงห้องก็กระชากหลายท้ กระชากเสื้อผ้าออกให้คนเอาอ่างอาบน้ำ มา อันหลังหมุนหลบอยู่ตรงไม้กั้นห้อง อ่างน้ำเตรียมเสร็จนางค่อยลง ไปอาบ
กงชิง หน้า เคราเครียด จัดการนางไปรอบหนึ่งก็ไม่หายโกรธ
อันหลิงหยุนเหนื่อยจนหลับๆตื่นๆ ก็เลยไม่สนใจ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ