บทที่146จวิ้นจี่มู่มิง
อาบน้ำเสร็จ อันหลิงหยุนได้ตามกงชิงวี่ไปจวนอ่องตวน
ระหว่างทางอันหลิงหยุนหลับไปสักพัก ถึงแม้ระยะทางไม่ไกล แต่ก็ นอนบนตักของกงชิง
พอตื่นก็ได้ยินสียงดนตรี อันหลิงหยุนตื่นแล้วก็ดูความเรียบร้อยตัว เอง แล้วพูด “ไม่เข้าใจ สามมีแต่งพระชายารอง มีอันใดน่ายินดี”
“นี่เป็นความภูมิใจของเมียหลวง สามารถให้สามีแต่งนางสนมแสดง
ถึงความดีงามและคุณธรรมของภรรยา” กงชิงวี่ลงรถ
หันตัวยื่นมือให้อันหลิงหยุน ป้องกันไม่ให้นางหล่นลงไป อันหลิงหยุ นลงรถ กงชิง ก็อธิบายไปด้วย
ตอนลงรถอันหลิงหยุนได้อุ้มหมาจิ้งจอกน้อย พูดด้วยความหดหู่ ข้าว่าเพื่อต้องการได้หน้าแต่ทำร้ายจิตใจตัวเอง ใครจะไปชอบที่ต้อง แบ่งสามีให้คนอื่น ยังจะอวยพรอันใดอีก”
กงชิงวี่หัวเราะ “พระชายาตวนเขายังไม่ใส่ใจเลย เจ้าไปกังวลด้วย เหตุใด
“ก็เป็นผู้หญิงด้วยกัน เห็นใจเขา” อันหลิงหยุนสัมผัสตัวหมาจิ้งจอก หางสั้น กงชิงวี่อุ้มหมาจิ้งจอกหางสั้นโยนเข้าไปในรถ ม้า
หมาจิ้งจอกหางสั้นกระดิกหูแล้วมุดเข้าไปที่เดิม อันหลังหยุนหันไป มอง กงชิงวี่จับแขนนาง หันตัวเดินไป
หน้าประตูจวนอ่องตวนมีคนกลุ่มหนึ่งยืนอยู่ พอเห็นแขกรับมา ต้อนรับ
อันหลิงหยุนเห็นทุกคนถือของขวัญมาด้วย นางมามือเปล่า ก็เลย ถามกงชิงวี่ “พวกข้าไม่ต้องให้ของขวัญเหรอ?”
“พระชายาอยากให้?” กงชิงวี่พูดแฝงเลศนัย อันหลิงหยุนส่ายหัว ไม่
อยาก
กงชิงวี่จับแขนนางเข้าไป “ข้ามาก็ถือว่าสุดยอดแล้ว ก็อย่างที่พระ ชายาพูด เรื่องอย่างนี้ พระชาย ชายาตวนก็ใช่ว่าอยากได้
ของขวัญพวกนั้น”
“อืม”
พอสองคนเข้าไปก็เจอกับคนรู้จัก อันหลิงหยุนต้องทบทวนความจํา อีกครั้ง คนพวกนี้นางน่าจะรู้จัก ตอนนั้นที่กงชิง ได้
ตำแหน่งผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน ก็มีคนพวกนี้ที่มาอวยพร พอเห็นกงชิง กับอันหลังหยุน ทุกคนคํานับ อันหลังหยุนก็มียศ ตำาแหน่ง แต่คนที่ตำแหน่งน้อยกว่านางก็จะแค่ก้มหัวทักทาย
มาถึงข้างใน มีพวกองค์หญิง กับอ๋องจุ้น แต่ก็ไม่ใช่สายเลือด โดยตรงกับกงชิงว
ตระกูลเสินก็มา อันหลิงหยุนจากระยะไกลก็มองเห็นเงินหยุนเอ๋อ เสินหยุนเอ๋อก็ยังเป็นที่สะดุดตาใส่ชุดมีหรูหราท่ามกลางฝูงชน ราย ล้อมไปด้วยผู้คน
ตอนนี้ฮองเฮาเสินหยุนชูตั้งครรภ์ ตระกูลเสินก็เป็นที่โปรดปรานของ ฮ่องเต้อีกครั้ง คนพวกนั้นต่างพากันประจบประแจงเงิน
หยุนเอ๋อ
โดยเฉพาะพวกฐานะต่ำ มีความกระตือรือร้นมาก
อันหลิงหยุนโดนดึงเข้า เสินหยุนเอ๋อเห็นสองคนใส่ชุดจีนหรูหรา สีหน้าก็เปลี่ยนทันที
เสินหยุนเอ๋อหันตัวกลับมามองอันหลิงหยุนกับกงชิงวี่ สองคนใส่ชุด สีดำอมม่วง แต่งชุดเหมือนกัน อันหลิงหยุนเปียผม แล้วปักปิ่นปักผมสี ทองหลายอัน เรียบง่ายและสง่า ไม่ได้ใส่เครื่องประดับอย่างอื่น
กงชิงวี่มัดผมไว้ ใส่มงกุฎสีทอง เติมเต็มซึ่งกันและกัน เป็นคู่ที่ เหมาะสมกันมาก
เสินหยุนเอ๋อก๋ามือแน่น อันหลังหยุน ถึงเวลาให้เจ้าร้องไห้แล้ว
“หยุนเอ่อ ดู นางคงภูมิใจมาก” โจวเหมยเหลินมองอันหลิงหยุนด้วย ความหมั่นไส้ ไม่ได้ติดตามเสินหยุนเอ๋อเพื่อไปแต่งงาน
กับกงชิงวี่ ทําให้โจวเหมยเหลินยังไม่หายแค้น!
เสินหยุนเอ๋อหันไปอีกทาง หาที่นั่งลง “ไม่ต้องพูดแล้ว”
“หยุนเอ๋อ เดี๋ยวข้าจะให้นางร้องให้” โจวเหมยเหลินแสดงความ
เกลียดชัง
เสินหยุนเอ่อมองหน้าโจวเหมยเหลิน นางไม่พูดอันใด ก็คือการตอบ
อันหลิงหยุนมาได้จังหวะ มองเห็นพระชายารองหยุนโล่ชวนเข้ามา พอดี
หยุนโล่ชวนสวมชุดแต่งงานสีแดงอ่อน ค่อยๆก้าวขาไปทีละเก้า มี แม่นมพาเข้าไปในห้อง จากนั้นก็ก้มตัวถอยออกมา
คนที่นั่งข้างบนใส่ชุดสีแดงคือจุนฉูฉู จุนฉูฉูวันนี้ใบหน้าสีแดงสดใส สวยงามเป็นพิเศษ ทําผมทรงดอกโบตั๋น มีเครื่องประดับผมเป็นดอก โบตั๋นสีทอง นั่งอยู่ที่นั่นอย่างสง่างาม อีกข้างหนึ่งคือกงชิง หยิบใส่ชุดสีแดงสดสวมมงกุฎทองคำสีม่วงลายเก้ามังกร สายตาจ้อง ไปที่สนมอย่างไม่ค่อยแยแส
นางสนมก้มตัว เพราะเป็นแค่นางสนม พิธีง่ายๆ คำนับอ๋องท่านกับ พระชายาเสร็จก็มีคนพาออกไป
บรรดาญาติผู้หญิงก็เข้ามาแสดงความยินดี สุดท้ายก็ถึงคิวอันหลัง
พวกนางเป็นพี่สะใภ้กับน้องสะใภ้ จําเป็นที่จะต้องแสดงความยินดี
แต่อันหลิงหยุนเหลือบมองไปที่จุนฉูฉู และหันตัวเดินออกไปโดยไม่
ได้เข้าไปแสดงความยินดี
กงชิง ก็รีบตามออกไป
ใบหน้าของจุนฉูฉู่เต็มไปด้วยความสุข กงชิงหยินนั่งสักพักก็ลุกขึ้น จุนฉูฉูก็ลุกขึ้นเดินไปพร้อมกัน แล้วกลับเข้าไปในห้อง
แสดงความยินดีเสร็จก็ต้องเสวยพระกระยาหาร อันหลังหยุนตาม กงชิงวีไปเสวยพระกระยาหาร เลยเห็นว่าเงินหยุนเจก็มาแต่ว่าเส้นหยุ นเจ๋นั่งตรง
ข้ามกับอันหลิงหยุน ระยะห่างกันพอสมควร
กงชิงวี่จับมืออันหลิงหยุนแล้วกระซิบที่หู “จ้องมองอีกที ข้าก็จะไป กวาดล้างจวนเฉิงเสียง
อันหลงหยุนพูดเสียงเชอะ ที่จริงรอบข้างเสียงดังวุ่นวาย แต่นางอด ไม่ได้หัวเราะคนส่วนมากมองมาหานาง
อันหลิงหยุนรีบเอามือปิดปากยิ้ม กงชิงวี่มองเห็นสายตาที่นุ่มนวล อ่อนโยน เตรียมจะเสวยพระกระยาหารแล้ว ยังต้องจับมือนางไว้แน่น
อันหลิงหยุนไม่ได้สังเกตว่าโจวเหมยเหลินมองนาง แล้วพูดว่า “พูด เหมือนเรื่องจริงเลย มีปัญญาก็ไปสิ?”
“ข้าจะไปตอนนี้แหละ” พูดจบกงชิงวี่ก็จะลุกขึ้น ท่าทางเหมือน จริงจังมาก อันหลิงหยุนรีบคว้าไว้ทัน
“หม่อมฉันผิดไปแล้ว” คำขอโทษอันหลิงหยุนเร็วกว่าจรวด กงชิงวี่ก็ เลยจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วนั่งลงอีกครั้ง
เขาจับมืออันหลิงหยุนไว้ นึกถึงเรื่องหนึ่ง แล้วก้มหัวไปใกล้หูอันหลิง หยุนแล้วถาม “โลกอนาคตแต่งงานคนก็จะมีประมาณนี้หรือเปล่า?”
อันหลิงหยุนพยักหน้า ก็พูดเสียงเบาๆเกี่ยวกับงานแต่งงานในอีกภพ หนึ่ง
กงชิงวี่ตั้งใจฟัง รอบข้างมีทั้งคนที่มีความสุขกับคนที่มีความทุกข์ เสินหยุนเอ่อก้ามือไว้แน่น เกลียดเข้ากระดูกดำ
เงินหยุนเจ่นิ่งเงียบ แต่ไม่เคยละสายตาออกจากอันหลิงหยุน
อ๋องตวนกับพระชายาตวนออกมา กล่าวคำทักทายสั้นๆ เดินมาข้าง กายอันหลิงหยุนกับกงชิงวี่ ตรงนี้มีที่ว่างเหลือไว้สองที่ แล้วนั่งลง พระชายาตวนยิ้มแหย่ๆให้อันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนรู้สึกทำตัวไม่ถูก สองคนมีความแค้นที่ไม่ธรรมดา แต่ กล่าวทักทายกันเหมือนไม่มีอันใด เป็นหมาจิ้งจอกพันปี
จริงๆ หมาจิ้งจอกไม่ใช่หมาจิ้งจอก แต่เป็นเหมือนนางจิ้งจอก
“เสวยพระกระยาหารเถอะ”
อ๋องตวนกล่าวสั้นๆ เริ่มเสวยพระกระยาหารกัน
เรื่องกินนี่อันหลิงหยุนยรู้สึกชอบ ไม่ได้สนใจคนอื่น
คนอื่นกำลังพูดคุย แต่อันหลิงหยุนกำลังคิดจะกินอันใด
แต่มีคนเสนอ วันนี้เป็นวันที่มีความสุข แต่ละคนก็ออกมาแสดงความ สามารถ
พอเสินหยุนเอ๋อได้ยินก็อยากด่าโจวเหมยเหลิน เรื่องที่ภูเขาสื่อ หลี่เสินหยุนเอ๋อก็แพ้ให้กับอันหลิงหยุน นางยังจะมารื้อฟื้น
เรื่องนี้ขึ้นมาอีก
จะทำให้นางบ้าสิ้นพระชนม์
จุนฉูฉูมองไปทางโจวเหมยเหลิน ยิ้มแหย่ๆ “ข้อเสนอของคุณหนูโจ วดีมาก ถ้าอย่างนั้นก็เชิญคุณหนูโจวเริ่มก่อน”
คนรอบข้างไม่ได้ใส่ใจมาก ต่างรอการแสดงของโจวเหมยเหลิน
โจวเหมยเหลินลุกขึ้นให้คนเตรียมถ้วยสิบกว่าใบ นางใช้ตะเกียบดีด ดนตรีเพลงออกมา
มีคนพูดดนตรีไพเราะอย่างนี้คงจะได้ฟังที่สวรรค์เท่านั้น ในโลก มนุษย์คงจะได้ฟังไม่กี่ครั้ง
อันหลิงหยุนเช็ดปาก มองไปรอบๆ ไม่ชอบร่วมสนุก
กงชิงวี่รู้แต่ว่าอันหลิงหยุนลายมือเขียนสวยมาก อย่างอื่นไม่รู้ เลย อยากรู้อยากเห็น
“ทานเสร็จแล้วเหรอ?”
กงชิงวี่จับผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดปากอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนพยัก หน้า ไม่อยากดูความสนุกต่อ ลุกขึ้นเตรียมกลับ
โจวเหมยเหลินพยักหน้า รีบถอยออกไป เสินหยุนเอ่อมองโจวเหมย เหลินอย่างหมั่นไส้ สังเกตว่าวันนี้สายตานางไม่ใช่จ้องที่
กงชิง คนเดียว ยังมีพี่ชายสามของนางเสินหยุนเจ๋ ตอนนี้มองแต่พี่ ชายสามของนาง
นางแสดงตัวออกมาอย่างนี้ ทำเพื่อตัวเองมากกว่า ไม่คำนึงถึง สถานการณ์ของนางเลย
จุนฉูฉูมองไปรอบๆ แล้วพูด “ ในเมืองหลวง อาจจะเป็นคุณหนูเงิน คุณหนูเงินเป็นคนที่เก่งที่สุดในเมืองหลวง ขอให้คุณหนูเงินขึ้นมา โชว์การแสดง”
คุณหนูเสินหน้าถอดสีไปทันที นางไม่อยากเป็นอย่างนี้
แต่พระชายาตวนกล่าวออกมา นางก็ปฏิเสธไม่ได้
กำลังจะลุกขึ้น เสินหยุนเจ๋ก็พูด “ในเมื่อร่างกายไม่สบาย ก็ช่าง เถอะ”
เสินหยุนเอ๋อมองไป คิดว่าจะพูดกระไร จุนฉูฉูก็พูด “ถ้าอย่างนั้นก็ ช่างเถอะ ร่างกาย คัญ โอกาสหน้าค่อยแสดง
จุนฉูฉูมองไปรอบๆ ก็ทำให้ทุกคนลำบากใจกัน “ ข้าก็คิดไม่ออก แล้ว”
อ๋องตวนก็ไม่มีอารมณ์ แต่โจวเหมยเหลินพูดขึ้นมา “ถ้าอย่างนั้นก็ เชิญพระชายาเสียนออกมาแสดง ให้พวกข้าได้มีความรู้ขึ้นมาบ้าง”
เสินหยุนเอ่อโมโหหลายเรื่อง วันนี้โจวเหมยเหลินกินยาผิดหรือเป็น อันใด ด้วยเหตุใดแต่ละคำก็หนีไม่พ้นอันหลิงหยุน อันหลิงหยุน
ได้ผลประโยชน์อันใดจากนาง?”
อันหลิงหยุนมองไป แต่ไม่พูดอันใด
แต่คนรอบข้างมองนาง
กงชิง มองนางไม่อยากแสดง แล้วกล่าวออกมา
หลิงหยุนไม่ชอบความสนุกอย่างนี้ วันนี้ก็ไม่แสดง” กงชิงวี่พูดอย่าง ไม่แยแส
โจวเหมยเหรินมองหน้ากงชิงวี่เหมือนไม่พอใจ ก็ไม่กล้าพูดอันใด
แต่มีองค์หญิงคนหนึ่งไม่ถูกชะตาอันหลิงหยุนนางพูด “อย่างนี้ดีกว่า ข้าขอเชิญ พระชายาเสียนกับข้าเล่นพิณกับเป่าขลุ่ย
ด้วยกัน เป็นกระไร?” อันหลิงหยุนก็ไม่พูดอันใด สีหน้ากง งวี่เคร่งเครียด มองดูคนที่พูด นางเป็นลูกสาวน้าชาย จวิ้นจี่มู่มิง
ผู้หญิงคนนี้เมื่อก่อนมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ตั้งแต่ตอนที่นางอยาก แต่งงานเขาไม่ยินยอม นางก็เกลียดแค้นเขาเหมือน
ศัตรู ไม่ชอบเขาแล้ว แม้แต่คนที่ปรากฏข้างกายเขานางก็คอยหา เรื่องตลอด
ก่อนหน้านั้นอันหลิงหยุนมีชื่อเสียงไม่ดี
แต่จวิ้นจู่มู่มิงก็ไม่ได้ดีกว่านาง กาลครั้งหนึ่ง ทั้งสองคนยังตบตีกัน เพื่อเขา
แต่สุดท้าย จวิ้นจี่มู่มิงก็พ่ายแพ้ อับอายมาก
แววตากงชิงวี่ไม่พอใจ แต่จวิ้นจู่มู่มิงไม่เกรงกลัวเขา แล้วลุกขึ้นมา
“พระชายาเสียน ไม่ยินยอม?” จวิ้นจี่มู่มิงเดินตรงมาถามอันหลิงหยุน เงินหยุนเอ่ออยากรู้ อันหลิงหยุนจะแก้ปัญหานี้กระไร
โจวเหมยเหลินนั่งข้างๆเสินหยุนเอ่อ กระพริบสายตาให้นางวางใจ
สินหยุนเอ่อพึ่งเข้าใจเมื่อกี้ได้เข้าใจผิดโจวเหมยเหลิน ก็ค่อย สบายใจขึ้นมาหน่อย “มู่มิง กลับมาเมื่อไหร่?” กงชิง พูดอย่างไม่พอใจมู่มิงเป็นเพราะเรื่อง แต่งงาน หาเรื่องวุ่นวายที่จวนกั๋วจิ๋ว สุดท้าย
ก๊กกู่น้อยหวังฮัวเอี้ยนเห็น เลยส่งออกไปอยู่ที่อื่น กลับมาเมื่อไหร่ กง
ชิงวี่ไม่รู้ “ข้ากลับมาเมื่อไหร่พี่ชายยังเป็นห่วงอยู่เหรอ?” แววตามู่มิงโศกเศร้า
นางไม่ดีตรงไหน?
กงชิงไม่อยากพูดไร้สาระกับนาง ลุกขึ้นจะกลับ
อันหลิงหยุนเตรียมจะกลับ แต่ก็ได้อ้าปากพูดออกมา “ถ้าเช่นนั้นก็ แสดงดนตรี วันนี้ลืมเอาของขวัญมาด้วย จากไปอย่างนี้ก็ไม่เหมาะ สม”
กงชิง มองมา สายตาทุกคนต่างพากันตั้งหน้าตั้งตารอ
จวิ้นจู่มู่มิงกับพระชายาเสียนไม่ใช่คนที่ใครจะรังแกได้ง่ายๆ
“ได้ เอาขลุ่ยข้ามา”จวิ้นจี่มู่มิงมีชาติกำเนิดสูง ก็เลยมีความเย่อหยิ่ง
ต้ากั่วจิ๋วถึงแม้จะไม่ยุ่งเรื่องราชสำนัก ตั้งแต่เล็กนางก็ชอบไปเล่นใน วัง และอีกอย่างหวางฮองไทเฮาไม่มีลูกสาว นางเป็นลูกสาวคนเล็ก ของต้าจิ้วก้ว หวางฮองไทเฮาก็ชอบนางเป็นพิเศษ ก็เลยตามใจนาง ทําให้นางมีนิสัยหยิ่งยโสโอหัง จวิ้นจี่มู่มิงคิดว่าหวางฮองไทเฮารักใคร่ ในเมืองหลวงไม่มีใครกล้า หาเรื่องนาง
มีแต่อันหลังหยุนไม่ยินยอม จะเป็นคู่อริกับนาง
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ