บทที่141 มาทันเวลา
ในระยะไกลกงชิงหยินได้มองไปที่กงชิงวี่ “ถ้าเจ้าไม่รีบเข้าไป นางอาจก่อปัญหาใหญ่แน่ ซ่างซูหลี่เป็นคนสนิทของราชครูจุน
ถ้าเรื่องครั้งนี้ไม่จัดการให้เหมาะสม กลัวว่าเจ้าอาจเดือดร้อนไป ด้วย”
ความสัมพันธ์ระหว่างราชครูจุนกับราชสำนักมีปัญหาพัวพันกัน อยู่ ถ้าต้องการจัดการคนสนิทของราชครูจุนคงยากยิ่งกว่า
ขึ้นสวรรค์ ราชครูจุนไม่ยอมแน่นอน
กงชิงวีไม่พูดอันใด กงชิงหยินถาม “นางเปลี่ยนไปมาก เจ้าไม่รู้ สึกเหรอ ถึงแม้ข้าจะเคยเจอนางไม่กี่ครั้ง แต่ข้าจำได้ ลายมือ นางน่าเกลียดกว่าขอทานเขียน ยุ่งเหยิง จับพู่กันยังไม่เป็นเลย แต่เมื่อกี้ข้าเห็นนางจับพู่กันได้มั่นคง สายตาคมชัด
แม้ไม่ได้ดูตัวหนังสือที่ขีดเขียนลง ก็สามารถรู้ได้ ลายมือนาง
คงสวยมาก
เจ้าไม่ได้สงสัยเหรอ นางไม่ใช่อันหลิงหยุน?” “กงชิงวี่มองแล้วยิ้ม” พระชายาของข้าด้วยเหตุใดเสด็จ รอง ถึงสนใจขนาดนี้เพคะ?”
“ไม่ใช่สนใจ แต่ดูนางแปลกๆ” กงชิงหยินวันนี้ดื่มเหล้าไปนิด หนึ่ง แต่เขาก็ยังมีสติ
“ข้าว่าคิดว่าเป็นเพราะข้าฝึกฝนพระชายามาดี เสด็จพรองไม่ ได้สังเกตเหรอ ช่วงนี้นางเชื่อฟังขึ้นมาก
กงชิงหยินยิ้มเยาะ “ พระชายาของเจ้า เจ้าจะเอากระไรก็แล้ว แต่ แต่เรื่องของซางซูหลี่ทางที่ดีอย่าไปยุ่งดีกว่า”
กงชิงหยินพูดจบก็กลับไปในจวนอ๋องตวน ไม่หันกลับมามอง
เลย
กงชิงวี่ขมวดคิ้วด้วยความกังวล จ้องมองใบหน้าเย็นชาของอัน
หลิงหยุน
นางคงโกรธมากจริงๆ ถึงให้แม่ทัพอันไปหาฮ่องเต้
นางพูดถึงโลกอนาคต ผู้หญิงจะสูงศักดิ์ขึ้น มีความต้องการสูง ผู้ชายต้องมีความจริงใจถึงจะได้ใจผู้หญิง ใช้เงินทองซื้อใจ
ผู้หญิงมันเป็นวิธีของพวกไอ้แก่บ้ากาม สิ่งที่นางพูดเป็นการ
ดูถูก รอไปหนึ่งชั่วโมง แม่ทัพอันยังมาไม่ถึง แต่ช่างซูหลี่กลับมาจาก ข้างนอก
รถม้าของซางซูหลี่จะมีระดับต่างกว่ารถม้าของแม่ทัพอันสอง ระดับ ตอนแรกรถม้าของแม่ทัพอันสูงกว่าซ่างซูหลี่หนึ่งระดับ
แขวนโคมไฟไว้ข้างละสองดวง ของซ่างซูหลี่แขวนหนึ่งดวง
ฮ่องเต้ได้พระราชทานให้แม่ทัพอันมีตำแหน่งและเงินเดือน เท่ากับอ๋อง ถึงแม้ไม่ใช้อ๋อง แต่ได้รับการปฏิบัติที่เท่า
เทียมกับอ๋อง แขวนโคมสามดวง
รถม้าของซ่างซูหลี่จอดอยู่หน้าประตู ซ่างซูหลี่ลงจากรถ มีคน รีบเอาโคมไฟวางไว้ข้างๆรถม้า ซ่างซูหลี่ค่อยๆลงจากรถม้า
เดินอย่างใจเย็น
อันหลิงหยุนกำลังครุ่นคิด ซ่างซูหลี่อายุประมาณห้าสิบ อายุ ไล่เลี่ยกับพ่อของนาง ทำงานในราชสำนักละเอียดกว่าคุมด้าน
การทหาร
ใส่ชุดเสนาบดี ช่วงอกมีนกกระเรียนกำลังบิน ท้องฟ้าเต็มไป ด้วยเมฆหมอกมงคล ทำให้รู้สึกว่าช่างซูหลี่มีราศีไม่ธรรมดา
ช่างซูหลี่เตรียมก้าวขาเข้าไป มองเห็นอันหลิงหยุนแล้วแปลก ใจ เขารู้จักอันหลิงหยุนกับอาหมู่
ซ่างซูหลี่เดินเร็วได้ไม่กี่ก้าว ก็โค้งคำนับ “ ข้าน้อยคำนับพระชา ยาเสียน”
อันหลิงหยุนไม่กล้าเชื่อสายตาตัวเอง ซ่างซูคนนี้ มีมารยาท มากกว่าคนรับใช้
“ซ่างซูหลี่ให้เกียรติเกินไปแล้ว ข้าผ่านมาทางนี้เลยแวะดู หวัง ว่าซางซูหลี่คงไม่ถือสา “อันหลินหยุนพูดด้วยเสียงอบอุ่น
ซ่างซูหลี่ยืดตัวตรง มองดูอันหลิงหยุน “เชิญพระชายาเข้าไป ข้างใน”
“ไม่ต้องแล้ว ไม่รบกวนซ่างซูหลี่ ข้าแค่ดูๆไม่กล้ารบกวนซ่างซู หลี่ เดี๋ยวท่านอ๋องก็จะตามหาข้า ถ้าท่านรู้ว่าข้ามาวุ่นวายอยู่ ตรง นี้ เดี๋ยวท่านจะไม่พอใจ ขอให้ซ่างซูหลี่แกล้งทำเป็นไม่เคยข้า”
ช่างซูหลี่ก็พูดอย่างมีมารยาท “ถ้าอย่างนั้นข้าน้อยไม่รบกวน ” พระชายาแล้ว ช่างซูหลี่หันหลังกลับไปด้วยความเคารพ อันหลินหยุนเห็นช่าง ซูหลี่ไปแล้วรู้สึกกังวลใจ
เป็นคนรับใช้ไม่ใช่ซ่างซูหลี่ อันหลินหยุนไม่เป็นห่วง ยื้อเวลาไว้ ใกล้มาถึงแล้ว
ซ่างซูหลี่เดี๋ยวก็อาจนึกขึ้นมาได้
ซ่างซูหลี่เดินเข้าไปแล้วอันหลิงหยุนเดินไปเดินมา กงชิงวี่รู้สึก ขบขัน ผู้หญิงคนนี้ฉลาดจริงๆ
ต้องเผชิญกับคนรับใช้ดูถูกเหยียดหยาม ถ้าให้ซางซูหลี่รู้จะไม่
ดี กังวลมาก
“พระชายา เป็นอันใด?” อาหยู่รีบถาม
อันหลิงหยุนมองไป “อาหยู่ กลับไปเชิญท่านอ๋องมา ข้ารออยู่ ตรงนี้ ก็บอกว่าข้าโดนคนรังแก”
อันหลิงหยุนกลัวคนในจวนซ่างซูจะลงโทษก่อนค่อยสอบสวน ถึงตอนนั้นทำอันใดก็ไม่ได้แล้ว”
อาหยู่ลังเล ด้วยเหตุใดท่านอ๋องยังไม่มา “พระชายา ข้าไปไม่ได้ ถ้าเกิดเรื่องกับพระชายา อาหยู่จะทูล ท่านอ๋องกระไร” อาหยู่ไม่ไป
“ให้เจ้ากลับไปก็กลับไป ช่วงนี้ไม่มีคนรังแกข้าเจ้ารีบกลับไป ข้าดูแลตัวเองได้”
อันหลิงหยุนเกลียดความดื้อ ช่วงเวลาสำคัญก็ไม่เชื่อฟัง
อาหยู่ไม่ขยับ เครียดที่ท่านอ๋องยังไม่ปรากฏตัว ถ้ายังไม่มาเข่า ก็ต้านทานไม่ไหวแล้ว
หลังจากที่ซ่างซูหลี่กลับจวนเดินไม่กี่ก้าวก็หยุด นึกอันใดขึ้นมา ได้ก็หันไปมองทางประตู รู้สึกแปลกใจ นึกถึงร่างกายที่สกปรก ของอันหลิงหยน แค่มาดูความสนุกแล้วด้วยเหตุใดร่างกาย สกปรกขนาดนั้น แปลกจริงๆ?
ซ่างซูหลี่ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกผิดปกติ หันกลับมาทางพ่อบ้านกับคนรับ
ใช้
“เข้ามา
คนรับใช้กับพ่อบ้านรีบตามเข้ามา “นายท่าน
“พระชายามาเมื่อไหร? ช่างซูหลี่ถาม พ่อบ้าน “มาช่วงค่ำ
“ช่วงค่ำ?”
ช่างซูหลี่ยิ่งแปลกใจ ดูความสนุกตั้งสองชั่วโมง?
“นี่เวลาไหนแล้ว ยังไม่กลับอีก?” ช่างซูหลี่ขมวดคิ้ว
คนรับใช้พูด “คนอย่างนาง ก็คงมาดูความสนุกแหละ”
“พูดไร้สาระ นางจะมาดูความสนุกได้ถึงสองชั่วโมงเลยเหรอ?” พ่อบ้านเจ้าไปดูซิ ให้นางกลับ ถ้านางไม่กลับ เจ้าให้คนจัดการ นางชั้นต่ำคนนั้นก่อน” ช่างซูหลี่ถึงแม้จะทำงานในราชสำนัก ความโหดเหี้ยมนี่มีมากกว่าคนทั่วไป
พ่อบ้านรับคำสั่ง รีบเดินไปที่ประตู
ออกจากประตูไปหาอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนยังถกเถียงกับอา หยู่ พอมองเห็นพ่อบ้านก็เข้าใจ คงเกิดเรื่องแน่นอน
อันหลิงหยุนเอามือไขว้หลัง พยายามตั้งสติให้นิ่ง
พ่อบ้านมาถึงหน้าอันหลิงหยุน แล้วพูด “พระชายาเสียน ดึก แล้วมีน้ำค้างเยอะ เข้าไปดื่มน้ำพักผ่อนก่อน” “ไม่ต้องแล้ว ขอบใจพ่อบ้าน อ๋องเย่นกำลังมารับข้าแล้ว ข้ากลัว ท่านอ๋องลงโทษ ไม่เข้าไปรบกวนหล่ะ” อันหลิงหยุนตอบปฏิเสธ
พ่อบ้านหวาดกลัว เป็นอย่างที่นายท่านพูดจริงๆ
“ข้าจะจัดการนางชั้นต่ำคนนี้ กลัวมันแปดเปื้อนสายตาพระ ชายา ทำให้พระชายาตกใจ ก็ขอเชิญพระชายาเข้าไปข้าง
ใน รอข้าน้อยจัดการนางชั้นต่ำคนนี้เสร็จ ค่อยเชิญพระชายา ออกมา
ถ้าท่านอ๋องทำโทษ ข้าน้อยจะเป็นคนพูดเรื่องให้เข้าใจ”
พ่อบ้านบอกให้อันหลิงหยุนเข้าไป อันหลิงหยุนเงยหน้ามองพ่อ บ้าน ไม่รู้ควรพูดอันใด ก็เลยนิ่งเงียบ
พ่อบ้านพูด “เชิญพระชายา”
อันหลิงหยุนไม่ยอมขยับ พ่อบ้านไม่ลังเล
“พระชายา ถ้าไม่ยอมเคลื่อนย้าย ถ้าอย่างนั้นพระชายาก็ อย่าหันกลับไปมอง จะได้ไม่แปดเปื้อนสายตาพระชายา ทำให้ ตกใจ” พ่อบ้านกวักมือ ให้คนเข้ามา คนพวกนั้นในมือถือถังน้ำ หอบผ้า ขาว อ้นหลิงหยุนเข้าใจมันคืออันใด อย่างที่ลือกันผ้าพันชั้น ก็ คืออันนี้นี่เองใช้นํ้าแช่ผ้าขาว ติดไว้ที่ใบหน้าเป็นชั้นๆขึ้นไป เวลา หมดลมไม่ได้รวดเร็ว แต่ทรมานมาก
อันหลิงหยุนขยับขาก้าวหนึ่ง เพื่อขวางทางคนที่ถือถังนํา “ข้า ทนดูสิ่งเหล่านี้ไม่ได้ ขอให้พ่อบ้านลงโทษวันอื่น”
พ่อบ้านรู้สึกล่าบากใจ แล้วพูด “พระชายา อย่าทําให้ข้าน้อย ลำบากใจเลย ข้าน้อยได้รับคำสั่งมาจัดการชีวิตนางชั้นต่ำคนนี้
ถ้าลังเลไม่ตัดสิน กลัวฮูหยิงจะลงโทษ ถึงตอนนั้นคนที่รับโทษ ก็คือข้าน้อย ขอให้พระชายาทรงเมตตา”
สีหน้าของอันหลิงหยุนค่อยๆเฉื่อยชาลง “ข้าไม่ได้พูดว่าไม่ให้ เจ้าจัดการนาง ข้าแค่พูดว่า วันนี้ข้าไม่อยากดู เจ้ารอให้ข้าไป ก่อนค่อยลงมือก็ได้
“พระชายาก็พูดเล่นหรือเปล่า “ยมบาลบอกให้ตายเวลาไหนก็ ต้องตายเวลานั้นรอไม่ได้ ฮูหยิงได้ออกค่าส่งแล้ว ข้าไม่กล้า”
อันหลิงหยุนไม่ยอมไป พ่อบ้านขยิบตา คนรับใช้หันตัวกลับไป จวนซ่างซู อันหลิงหยุนมองไป แล้วครุ่นคิด ไม่นานในจวนมีผู้หญิงออกมาสองคน แต่งตัวหรูหรา เป็นสาว งามอายุน้อย เวลาเดินสง่างามมาก แต่พวกนางเดินเร็วมาก
สักพักก็มาถึงตรงหน้าอันหลิงหยุน
“ข้าน้อยเหยาเอ๋อ”
“ข้าน้อยช่วยเอ๋อ”
“คำนับพระชายาเสียน ขอให้พระชายาเสียนมีความสุข”
สองคนประกบมือวางไว้ด้านซ้าย ก้มคำนับอันหลิงหยุน
พ่อบ้านพูด “พวกนางเป็นเมียน้อยของคุณชายสอง”
“ข้าได้ยินชื่อเสียงของพระชายาเสียนมานาน วันนี้ได้ข่าวว่า พระชายาเสียนอยู่ตรงนี้ จึงอยากพบหน้า ขอเชิญพระชายา เข้าไปในจวนให้พวกข้าได้ทําความเคารพ”
สองคนถึงแม้จะทำท่าคำนับ แต่ก็ใช้มือดึงอันหลิงหยุน อันหลิง หยุนนึกขึ้นมาได้ ถีบคนละที
พ่อบ้านขยิบตา คนในจวนางซูอ้อมไปเพื่อไปจัดการฉาวเหม่ย เหริน อันหลิงหยุนเคลื่อนไหวเร็ว “อาหยู่ขวางไว้ อาหยู่ใช้ตัวเข้าไปขวาง อันหลิงหยุนโดนสองคนบนพื้นลุกขึ้น มาดึงไว้ พระชายาเชิญข้างใน”
อันหลิงหยุนโกรธมาก เข็มในมือได้ปรากฏออกมา แทงคนละ หนึ่งที สองคนก็ล้มลงกับพื้น
อันหลิงหยุนหันมามองพ่อบ้าน “ข้าดูซิใครยังกล้าขยับ?”
พ่อบ้านรู้สึกกลัว นึกไม่ถึงว่าอันหลิงหยุนจะร้ายกาจขนาดนี้ แต่ เขาทำให้เรื่องพังไม่ได้ ไม่สนใจอย่างอื่นแล้ว ตรงไปหาฉาวเหม่ ยเหริน “ยังไม่ลงมือรออันใด? พระชายาตกใจ ถ้าพวกเจ้ายังไม่ ลงมือ ทําให้พระ
ชายาตกใจเป็นอันใดไป รับผิดชอบได้หรือไม่?”
“เจ้ากล้าเหรอ!
อันหลิงหยุนรีบเข้าไป ในจวนซ่างซูมีผู้หญิงออกมาอีกสองคน ผู้หญิงสองคนนี้คำนับเสร็จก็กอดขานางคนละข้างแล้วนอน
ลงบนพื้น นางขยับไม่ได้แล้ว โมโหจนหน้าถอดสี “เจ้ากล้ามาก เป็นแค่สาวใช้ยังกล้ามาทำยังนี้ วันนี้ถ้าข้าไม่สามารถหยุด
เจ้าได้ ข้าจะฆ่าเจ้า!” พ่อบ้านไม่ได้สนใจอันใด ในจวนซ่างซูมีคนออกมาอีกสิบกว่า คนล้อมอาหยู่ไว้ อาหยู่ไม่อยากทำร้ายใคร แต่คนพวกนี้เหมือน
เถาวัลย์รายล้อมเขาไว้
อันหลิงหยุนโกรธมาก “อาหยู่ เจ้าทำอันใด?”
อาหยู่ตกตะลึง ใช้มือฟาดลงไป ตีจนเขาบาดเจ็บ
พ่อบ้านเห็น ตกใจจนสั่น “เร็ว!”
มีสองคนกดฉาวเหม่ยเหรินไว้ ผ้าขาวจุ่มน้ำ แช่ได้ที่ถือขึ้นมา บังคับฉาวเหม่ยเหรินเงยหน้าขึ้น เอาผ้าวางไว้บนหน้า
อันหลิงหยุนเห็นฉาวเหม่ยเหรินหายใจริบหรี่ ใช้ขาเตะไปที หนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด กลิ้งไปอีกทาง เตะ
อีกที ผู้หญิงอีกคนบนพื้นถูกเตะกระเด็นออกไป
หน้าเฉื่อยชา อันหลิงหยุนพุ่งไปยังฝูงชน ต่อสู้กันขึ้นมา
พ่อบ้านเห็นไม่มีใครระวัง ยกมือขึ้นเตรียมจะตบตี แต่มือเขา เจ็บ ถอยไปหนึ่งก้าว มีเสียงฮึทีหนึ่ง อันหลิงหยุนหันกลับไปมอง กงชิงวี่เดินมา
“ใจกล้ามากนะ ฐานะต่ำต้อยยังกล้าดี กล้ามาคิดร้ายพระชายา ข้า ถ้าข้ามองไม่เห็น คงจะโดนพวกเจ้าทําร้ายแน่นอน พระ
ชายาของข้ามีครรภ์ ถ้าตกใจ ดูพวกเจ้ามีกี่หัวให้ตัด”
พ่อบ้านตกใจจนตัวสั่น รีบคุกเข่าลงมา
คนอื่นก็ไม่กล้าทำอันใดต่อ ต่างพากันคุกเข่า
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ