บทที่ 51 ทันใดนั้นก็เข้าใจ

บทที่ 51 ทันใดนั้นก็เข้าใจ

อันหลิงหยุนมือไม้คล่องแคล่วไม่ชักช้า จับมีดลงมือ จัดการบาดแผลที่แขนให้อาหยู่ก่อน จัดการเสร็จแบ่งยา ออกเป็นสองส่วนยาเม็ดใส่เข้าปากอาหยู่ ยาผงโรยบน บาดแผลที่แขน จัดการเรียบร้อยใช้ผ้าพันเป็นชั้นๆ จัดการ เสร็จ สวมเสื้อผ้าให้อาหยู่

อาหยู่ต้องการพักผ่อน อันหลิงหยุนหันกลับมามองกง ชิงวี่ที่สายตาเยือกเย็น ถามอย่างจำใจ: “เราจะยังกลับไป ไหม?”

“ข้าให้เจ้ายุ่งไม่เป็นเรื่องได้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” กงชิงวี่ทำ หน้าเย็นชา แม้รู้ว่าอันหลิงหยุนหวังดี แต่ยังโกรธเคืองอยู่ นางกลับกลายเป็นผู้หญิงที่กล้าหาญ ช่วยเหลือคน เข้า เมืองจะขี่รถม้าอีกหรือไง? ทำมันซะให้หมดเลย!

อันหลิงหยุนลังเลครูหนึ่ง: “ข้าขี่รถม้าเป็น ท่านอ๋องโปรด รอ ใกล้เข้าในเมืองแล้ว ทางต่อจากนี้ข้าเอง”

กงชิงวี่:
อันหลิงหยุนเห็นกงชิงวี่ไม่พูดอะไร ทำหน้าเหมือนท้อง ผูก ทำอะไรไม่ได้นอกจากตรงไปลากอาหยู่ขึ้นรถม้า เท่านั้น และไม่สนว่ากงชิงวี่โมโหด้วยเรื่องอะไร ไปด้าน นอกหยิบแส้ม้าขึ้น

แม้จะขัดแย้งบ้าง บอกว่าขี่เป็น ตอนแรกนางคิดว่ากงชิง จะพูดอะไร นางจึงทำตามเงื่อนไขที่เป็นประโยชน์ แต่จริงๆ แล้วกงชิงที่ไม่พูดอะไร นางไม่มีทางเลือกนอกจากต้องขี้ รถม้าอยู่ข้างนอก ใครบอกให้นางพูดอวดดีล่ะ

กำแส้ม้า อันหลิงหยุนคิดทบทวนอย่างถี่ถ้วนเกี่ยวกับ ลักษณะรถม้าของอาหยู่ครู่หนึ่ง ไม่เคยกินเนื้อหมูและไม่ เคยเห็นหมูวิ่ง ยังไงก็ถือเป็นคนเคยขี่ม้า นางอาจจะทำได้

มองที่กันขนาดใหญ่ของม้า อันหลิงหยุนคนลังเลเล็กน้อย ที่จะลงมือ ถือเป็นม้าแก่แล้ว ดีแส้ม้าทีหนึ่งคงเจ็บไปครึ่ง ค่อนวัน

แส้ม้าในมือดีเบาๆ ทีหนึ่ง: พยุงกลับบ้านเถอะ”

กงชิงวี่เกือบหัวเราออกมา แต่ต่อมาก็กลั้นไว้อยู่
เห็นว่าม้าให้ความร่วมมือ เดินมุ่งไปที่ประตูเมืองอย่าง

ง่ายดาย

อันหลิงหยุนถอนหายใจด้วยความโล่งอก ม้าแก่นี่แหละ ชำนาญทาง รู้ว่าตัวเองต้องกลับบ้าน บวกกับร่องรอยของ คน การกลับไปไม่ใช่ปัญหา

เดินต่อไปเรื่อยๆ กระทั่งถึงประตูหน้าเมือง อันพยุงลิงหยุ นดึงบังเหียนม้าไว้ “ชู่ว์!”

ม้า สายหัวและหยุด ผู้เฝ้าประตูเมืองเดินออกมาเป็นผู้ เฝ้าประตูอายุราวสามสิบกว่าแปลกใจที่เห็นอันหลิงหยุน “ดึกตื่นรถม้าบ้านผู้ใด เข้าเมืองมาทำอะไร?”

“บังอาจ ดูให้ชัดเจนว่ารถม้าบ้านผู้ใด!”

ไม่รีรออันหลิงหยุนพูดอะไร เสียงเย็นชาของกงชิงวีดังมา จากในรถม้า ผู้เฝ้าประตูได้ยินดังนั้นก็ตกใจครู่หนึ่ง ยกโคม ไฟในมือขึ้นมองหัวป้ายรถม้าอย่างละเอียด ตกตะลึง ตกใจ รีบผลักออก: “ข้าน้อยไม่ทราบว่าเป็นรถม้าของจวนอ๋อง เสียน ต้องขออภัย!”

อันหลิงหยุนมองดูคนหลีกทาง สะกิดที่กันม้า รถม้าเข้าเมืองตรงกลับไปยังจวนฮ่องเสียน

ถึงหน้าประตูจวนอ่องเสียน นางสะบัดแส้ม้าในมือครั้ง หนึ่ง ไม่ได้คิดมากขนาดนั้น เพียงแค่สะกิดกันม้าโดยไม่ ตั้งใจครั้งเดียว นึกไม่ถึงว่าม้าก็จำประตูบ้านไม่ได้ เดินผ่าน ไปเฉยเลย เมื่อนางเห็นจึงรีบดึงบังเทียนม้า ตะโกนชูว์ อย่างเต็มเสียง

ในรถม้ากงชิงวี่เงยหน้ามองไปม่านหน้าต่างของรถม้าถูก ดึงลงตั้งแต่ตอนต่อสู้แล้ว เวลานี้ก็มีเพียงผ้าที่ฉีกขาดผืน หนึ่งบดบังไว้เล็กน้อย ก็ยังสามารถมองเห็นด้านนอกได้

อันหลิงหยุนท่าทางรีบร้อน กงชิงวี่ต้องการที่จะเตะคน

ออกใน

ลงรถม้าแล้ว อันหลิงหยุนมือไม้หนาวเย็น เงยหน้ามองใน รถม้า ร่างพิงรถม้ากล่าว: “อาหยู่เป็นอย่างไร?”

กงชิงวี่ไปเหม่อลอยครู่หนึ่งอย่างไม่มีเหตุผล ตามด้วย จ้องไปที่อันหลิงหยุน: “ยังไม่ตาย!”

“ข้าดูหน่อย”
จวนอ๋องเสียนมีคนออกมา ยื่นบังเหียนม้าให้กับคนคน หนึ่ง อันหลิงหยุนขึ้นรถม้าอีกครั้ง

นางก็เหนื่อย และเหนื่อย จนหายใจหอบ

เข้าไปในรถม้า อันหลิงหยุนพยุงอาหยู่ขึ้น มองไปที่ร่าง ของอาหยู่ไม่มีปัญหาอะไรจึงวางคนลง ภายนอกรถม้าถาง เหอพร้อมด้วยคนอื่นรออยู่ หากไม่มีกงชิง ไม่มีใครกล้า เข้าใกล้

“ถางเหอ เจ้า….” นึกอะไรขึ้นมา อันหลิงหยุนรีบมองไปที่ กงชิงวี”อาหยู่ต้องเข้าไปรับการรักษา”

“ถางเหอ ขึ้นมาเอาคนลงไป”

กงชิงลุกออกมาจากรถม้า อันหลิงหยุนไม่ตามไปด้วย กลับเป็นห่วงอาหยู่มาก นางรอคนขึ้นรถม้ายกคนลงแล้ว จึงตามลงรถม้าลงด้วย

อาหยู่บาดเจ็บหนัก คนหมดสติอยู่ ในสายตาถางเหอและ พวกเขา แทบไม่มีชีวิตอยู่แล้ว บวกกับเดินทางไปกลับกับ ท่านอ๋อง คิดได้ทันทีว่าที่อาหยู่เป็นแบบนี้ก็เพื่อปกป้อง ท่านอ๋องไม่สนใจตนเอง คนในจวนไม่กล้าละชักช้า แบกคนไปยังหลังบ้านที่ปกติเป็นสถานที่ใช้รักษา และบำบัด ที่นั่นยังมีหมอจวนหลายคน

อันหลิงหยุนวิ่งตามอาหยู่ไป ต้องเผชิญกับอาการบาดเจ็บ นางกังวลมากกว่าใคร โดยเฉพาะคนที่ผ่านความตายมา ด้วยกัน

กงชิงหยุดฝีเท้า ร่างค่อนข้างเล็กผ่านสายตาไป ตาม เข้าไปที่หลังบ้าน

คนอื่นๆ ก็ตามไปด้วย มีพ่อบ้านเพียงคนเดียวที่ยังอยู่ ฟังคำสั่งของกงชิง บวกกับเพิ่งประสบกับเหตุการณ์นอง เลือด พ่อบ้านจำเป็นต้องอยู่ข้างกายกงชิง กลัวว่ากงชิงวี ก็ทนก็ได้รับบาดเจ็บ จะล่าช้า

“ท่านอ๋อง บาดเจ็บหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?” พ่อบ้านถามไถ่

กงชิงวียืนอยู่ในลานมองไปยังทิศทางที่อันหลิงหยุนอ ยู่ กำลังคิด คิดทบทวนความหลังในยามที่เขาไม่สบาย ท่าทางตื่นตระหนกของอันหลิงหยุน ดูเหมือนว่าฉันจะ เข้าใจแล้ว

“ข้าถามเจ้า” กงชิงไม่ตอบและถามกลับ
ฟอบ้านไม่กล้าชักช้า ดังดังกัมลง “ท่านอ่องเชิญรับสั่ง

“หมอไม่สามารถทนเห็นผู้ป่วยได้รับบาดเจ็บได้ใช่หรือ

ไม่?”

“ฟะยะค่ะ” ฟอบ้านรีบตอบกลับ แต่นี่ก็เป็นไปตามเหตุผล หมอเป็นแบบนี้จริงๆ ไม่สามารถทนเห็นผู้ป่วยป่วยตายได้ ไม่สามารถทนเห็นผู้ป่วยบาดเจ็บจนตายได้

ตอบแบบนี้ก็ไม่ผิด แต่ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้อยู่ๆ ท่านอ๋องถึง ถามแบบนี้?

สีหน้ากงชิงวี่แย่ลง หันหลังกลับไปยังที่พัก

“วันนี้ห้ามพระชายากลับลานโอวหลาน”

พูดจบก็ไปโดยไร้ร่องรอย พ่อบ้านเงยหน้าขึ้นมองแปลกๆ แปลกแล้ว! ก่อนหน้านี้ยังดีๆ อยู่ หรือว่าครั้งนี้เป็นเพราะ พระชายาสร้างปัญหาอีกแล้ว?

พอบ้านแบ่งคนไปรับใช้กงชิง วี่ เขาจึงไปดูอาหยู่
อาหยู่บาดเจ็บหนัก ไข้ขึ้นสูงต่อเนื่อง อันหลิงหยุนไม่ วางใจ ดูแลอยู่ข้างๆ พร้อมกับหมอจวน

พ่อบ้านเห็นอันหลิงหยุนไม่คิดว่าตนต้องกลับไปพักผ่อน แต่ก็ไม่ได้เตือนมิเช่นนั้นยังต้องบอกนางว่าห้ามไปลานโอ

วหลาน

ไม่ได้นอนทั้งคืน อันหลิงหยุนลดอุณหภูมิให้อาหยู่หลาย ครั้ง หมอจวนเหนื่อยแล้ว กลับไปพักผ่อนแต่เช้า มีเพียง อันหลิงหยุนที่อดทนดูอาหยู่เท่านั้น

กระทั่งฟ้าสว่าง ไข้อาหยูลดแล้ว อันหลิงหยุนถึงเดินเอน เอียงกลับที่พัก แต่เมื่อถึงหน้าประตูพ่อบ้านก็ยืนอยู่ตรง ปากประตู อันหลิงหยุน ถูกกีดกันด้วยใบหน้าที่อ่อนโยน

“พระชายา เมื่อคืนท่านอ๋องนอนดึก ไม่ให้รบกวน เชิญ พระชายาไปพักผ่อนที่ลานด้านหลังพ่ะยะค่ะ”

อันหลิงหยุนไม่ใช่คนโง่ แค่พูดให้น่าฟังเท่านั้น กงชิงวี่ไม่ ให้นางเข้าต่างหากที่เป็นเรื่องจริง

“งั้นข้าไปที่อาหยู่” อันหลิงหยุนหันหลังเดินไม่กี่ก้าวแล้วหยุด นึกอะไรขึ้นได้หันหลังมองพ่อบ้าน: “พ่อบ้าน ท่านช่วยเข้าไปเอากล่องยาของข้าในบ้านมาให้ข้าที ข้าจะ ให้อาหยู่กินยาบำรุงกำลัสักหน่อย จะได้หายไวหน่อย”

“พ่ะย่ะค่ะ”

พ่อบ้านเฒ่ารีบเข้าไปในบ้าน อันหลิงหยุนเห็นเขาเดิน อย่างว่องไว ที่จริงแล้วกงชิงที่ไม่กลัวเสียงรบกวนเลย

ช่างเถอะ ไม่สนใจคนพรรค์นั้น ไปพักผ่อนก่อน

“เพราะเขาโชคดีอายุยืน”

อันหลิงหยุนกลับไปที่อาหยู่ หยิบยาเม็ดใส่เข้าไปในปาก ของอาหยู่ อาหยู่กินแล้ว อันหลิงหยุนถึงพักผ่อน พอได้ หลับก็กลับไปทั้งวัน