บทที่47ราชครูจน
บทที่47ราชครูจน
รอประมาณสองชั่วยามกงชิงวีกลับมาจากด้านนอกเมื่อ ผลักประตูออกก็เห็นอันหลิงหยุนรออยู่ภายใน
เมื่อเห็นเขาเข้ามาอันหลิงหยุนเดินเข้าไปหา”ท่านกลับ มาแล้ว ?”
“ช่างไม่รู้กฎเกณฑ์พบข้าไม่คำนับกลับขานเรียกข้าเลย หรือ ? “กงชิงวีปืนหน้าเย็นชาหญิงนางนี้จะมองอย่างไรก็
ขัดตา
“ท่านอ๋อง”อันหลิงหยุนคร้านจะต่อเถียงจะเรียกอย่างไร ก็แค่สมญานามเท่านั้น
“กลับกันเถอะข้าจะพาเจ้ากลับ”
อันหลิงหยุนแปลกใจนักจะกลับอย่างนี้เลยหรือ ?
“ท่านอ๋องแน่ใจหรือ ?”
ไปเถอะ”
กงชิงหันกายจากไปอันหลิงหยุนเดินตามเขาด้านหลัง เพียงรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องเรื่องนี้ต้องไม่ใช่เรื่องดี แน่วันนี้ทำไมเรื่องต่างๆช่างง่ายดาย !
เมื่อออกมาจากพระราชวังอันหลิงหยุนพลางเห็นเส้น เฉิงเลี้ยงพบเงินเฉิงเสี่ยงใบหน้าหม่นหมองไม่พูดไม่จา กัมหน้าเดินจากไป
อันหลิงหยุนนับว่าเคยพบกับเงินเฉิงเสี้ยงแล้วก่อนหน้า นี้ที่ฮ่องเต้เชิญร่วมเสวยพระกายาหารเห็นเส้นเฉิงเสี้ยง พาเสินหยุนเอ๋อออกมาพวกเขาบิดาธิดาแม้จะแยกกัน เดินเดินเฉิงเสี้ยงนำหน้าเสินหยุนเอ๋อออกมาพร้อมกับ กงชิงสี่แต่พวกเขาบุตรธิดานั่งข้างกันอันหลิงหยุนนับว่า ต้องจำได้
เมื่อเห็นวันนี้อย่างไรก็ควรมีมารยาททักทายอันหลิงหยุ นยังคิดว่านางควรจะเริ่มก่อนหรือควรรอให้เสินเฉิงเสื้ ยงเป็นคนเริ่มยิ่งไปกว่านั้นกงชิงวีก็อยู่แม้แค่เอ่ยถามว่า สุขภาพดีไหมยังนับว่าเหมาะสมกับสถานการณ์อยู่
คาดไม่ถึงว่าเสินเฉิงเสี้ยงจะเดินจากไปเยอย่างนั้น ราวกับมีใครทำผิดต่อเขา
อันหลิงหยุนแปลกใจ”เสินเฉิงเสี้ยงเป็นอะไรไป ? ราวกับข้าทำผิดอะไรต่อเขา !
“เห็นเจ้าแล้วจิตใจวุ่นวายกระมังหน้าตาอัปลักษณ์เพียง นี้”มุมปากกงชิงวีกระตุกขึ้นรับมุมองศา
“เจ้าสิอัปลักษณ์”อันหลิงหยุนไม่ยอมติดกลับในทันที เดิมที่ไม่อยากจะใส่ใจแต่เมื่อพบกงชิงวี่ก็อดไม่ได้อยาก จะด่าเขา
“หากข้ายังนับว่าอัปลักษณ์อย่างนั้นเจ้าก็สมควรตาย !”
“ท่าน…”
อันหลิงหยุนเดิมอยากพูดอะไรออกมากงชิงวี่เมื่อออก จากพระราชวังขึ้นรถม้าแล้วจึงเอ่ยบอกอาหยู่”ออกนอก
เมือง”
“แล้วพระชายา ? “อาหยู่แปลกใจพระชายายังไม่ขึ้นรถ
“ไม่ต้องสนใจ”
ม่านรถถูกดึงลงกงชิงที่เข้าไปด้านในอันหลิงหยุนยัง ไม่ทันขึ้นรถอาหยู่ก็เร่งรุดออกรถไปแล้วอันหลิงหยุนยืน อยู่ที่ประตูพระราชวังนานไม่มีอะไรจะพูดบุรุษคนนี้ไม่นับ เป็นคนเอาเสียเลย !
มองไปรอบด้านอันหลิงหยุนเดิมดัดสินใจเดินออกไป ด้านหลังมีคนเดินออกมาจากพระราชวังเมื่อเห็นว่าเป็น ใครอันหลิงหยุนก็ไม่แปลกใจ
เวลานี้ฮ่องเต้เพิ่งว่าราชการเช้าเสร็จท่านแม่ทัพบิดา ของนางยังอยู่ในท้องพระโรงออกมาก็ตรงกับเวลานี้ พอดี
“ท่านพ่อ”
แม่ทัพอันได้ยินเสียงตะโกนเรียกหันกลับไปมองเห็น เป็นบุตรสาวคนให้เกิดความแปลกใจ”หยุนหยุนเจ้าก็มาด้วยหรือ ?”
“ท่านพ่อข้าเพียงเดินผ่าน”อันหลิงหยุนเดินไปหา แม่ทัพอันบิดาและธิดานั่งในรถม้าแล้วบนถนนอันหลิง หยุนถึงได้รู้กงชิงวี่ได้ปัดเรื่องเสินหยุนเอ๋อต่อหน้าพระ พักตร์ฮ่องเต้กล่าวว่าอันหลิงหยุนทั้งร้องไห้ทั้งเดือดดาล ในบ้านจะเอาชีวิตเข้าแลกเกรงว่าจะเดือนดาลจนเอาชีวิต คนได้แต่ปัดเรื่องแต่งทั้งไป
อันหลิงหยุนสติหลุดไปแล้วไม่อาจรู้เลยว่ากงชิงวี่จะทำ อะไร
“ไอ้คนชั่วช้านั่นกล้าพูดเรื่องสามานย์แบบนี้ต่อหน้าพ่อ พ่อโกรธจนอยากจะตอบกลับแต่ไม่รู้จะทำอย่างไรมันน่า โมโหนัก ! “แม่ทัพอันโมโหยิ่งนักควรจะตบไอ้สามานย์ นั่นให้ตายคามือเมื่อเห็นผู้ใหญ่อย่างท่านก็ไม่ทักทาย ราวกับไม่รู้จักกันทำให้เขาขายหน้ายิ่งนักแต่ก็ไม่อาจเอ่ย บอกธิดาได้
อันหลิงหยุนกลับเข้าใจดีแม้นแม่ทัพอันจะไม่เอ่ยปาก นางก็คาดคิดได้กงชิงที่ต้องมีเรื่องอะไรให้ไม่เห็นท่าน แม่ทัพในสายตาท่านบิดาแม่ทัพถึงได้โมโหโกรธาเช่นนี้
“ท่านฟอวันนี้ข้าจะกลับไปพักที่จวน”
อันหลิงหยุนคิดไปในเมื่อถูกทั้งแบบนี้กลับไปก็ถูก ปฏิบัติราวไม่สำคัญก็สู้ไม่กลับไปดีกว่า
แม่ทัพอันได้ยินดังนั้นถึงกับดีใจ”ดี ! ”
บิดาและธิดากลับไปอันหลิงหยุนตั้งใจจะกลับไปจวน แม่ทัพแต่กลับลอบแต่งตัวเป็นชายแอบออกไปจากเมือง
ตระกูลจุน
จนฉูฉุลงจากรถม้าพลางเงยหน้าขึ้นมองประตูหลัก ตระกูลจุนจวนราชครูสามคำกดนางไว้จนแทบหายใจไม่ ออกเมื่อคิดถึงเรื่องราวต่างๆในจวนใจก็ลอยเควังขึ้นมา
ตระกูลจนมีคนต้อนรับอยู่ที่ประตูเมื่อจุนจูจูลงจากรถก็มี คนวิ่งไปคำนับ
“กระหม่อมเคยพบกับพระชายาตวน”ฮูหยินเอกตระกูลจนผู้ให้กำเนิดจุนฉูฉผู้ดูแลจัดการเรื่องราวน้อย ใหญ่ของตระกูลจุนเมื่อจุนฉูฉุกลับจวนนางได้รับประกาศ รออยู่ที่ประตูตั้งแต่เช้าแม้จะเป็นมารดาแต่นับว่าแต่งเข้า มาในตระกูลกษัตริย์ตำแหน่งต่างๆก็นับว่าต้องรู้
จนฉูฉเอ่ยเรียบๆ”ลำบากฮูหยินแล้ว !”
“เชิญพระชายาตวน”
จนฉูฉเดินไปข้างกายฮูหยินจุนฮูหยินจุนพยุงตัวเข้า
ประตูไป
เมื่อปิดประตูใหญ่แล้วจนจูจรีบเปลี่ยนมือพยุงฮูหยินจุน เข้าไปบนถนนสอบถามเรื่องราวความเป็นไปเมื่อถึงยัง ภายในห้องอุ่นถอยหลังสองก้าวสะบัดกระโปรงพลาง
โขกศีรษะคำนับฮูหยินจุน
“ธิดาน้อมทักทายท่านแม่”
“อื้อลุกขึ้นเถิด”
“ฮูหยินจีนนั่งลงพลางทำสัญลักษณ์ให้จุนฉูฉุนั่งลง จนจูจูจึงถามขึ้น”ท่านแม่ข่าวที่ออกจากวังนับเป็นเรื่อง จริง ?”
ตระกูลจนปิดบังเรื่องเซียวเซียวไว้มิดชิดนางตำแหน่ง พระชายาตวนสืบยากนักอ๋องตวนในตอนนี้ยังรักษา บาดแผลที่เจ็บยังไม่รู้เรื่องนี้นางรับฟังแล้วให้ตกใจจน เหงื่อไหลทั้งตัว
ในเมื่อจัดการส่งนางอ๋องตวนในภายภาคหน้าก็ต้องช่วย สนับสนุนให้อ๋องดวนรับตำแหน่งในตอนนี้ทำไมเรื่องราว ถึงเป็นแบบนี้หรือว่าจะมีเป้าหมายอื่นใด
“เรื่องนี้กลับเป็นดังนั้นจริงๆน้องสาวของเจ้าอยู่ในวัย ที่ต้องออกเรือนแล้วแม้ข้ากับบิดาเจ้าไม่อยากจากนาง เท่าไหร่ทว่าต้นไม่เติบใหญ่กลับเรียกลมจะซ่อนอย่างไร ก็ซ่อนไม่อยู่เป็นรับสั่งจากฮ่องเต้ไม่ใช่การเลือกจากตัว บิดาเจ้าเลย”ฮูหยินจุนเอ่ยอย่างทรงเกียรติแต่กลับยิ่งทำ
ให้จนฉูจุฟังแล้วจิตใจเย็นเยียบ
ความสามารถของตระกูลจุนก็คือมือที่ผลักอยู่เบื้องหลัง
นางจนวันนี้กลายมาเป็นหมากตัวหนึ่งของตระกูลจุน เท่านั้นแต่การกระทำของมารดาบิดานางนางกลับไม่ เข้าใจเลย
“ท่านแม่หรือท่านพ่อไม่ได้ยินยอมด้วยหรือ ? “จุนจน ลองเอ่ยถามฮูหยินจุนอาจไม่ทราบ
“บิดาเจ้ารอเจ้าในห้องอ่านหนังสือเจ้าไปเถิด”
ฮูหยินจุนโบกมือขึ้นและไม่อยากเอ่ยคำใดอีกไล่จุนฉูจ
ออกมา
จนฉฉลุกขึ้นพลางคำนับลาออกจากห้องอุ่นแล้วจึงไป ยังห้องหนังสือของราชครูจน
เมื่อมาถึงยังประตูจนจูบเคาะประตู”ลูกขอเข้าพบ”
“เข้ามาสิ”
ราชครูจนเอ่ยดอบรับนิ่งจุนจจูเปิดประตูเข้าไปปิดประตู พลางเดินเข้าไปด้านในไม่นานนักก็พบบิดาราชครูจน กำลังอ่านหนังสืออยู่
“ลูกน้อมทักทายท่านพ่อ”จุนฉูฉูปัดกระโปรงพลางนั่ง คุกเข่าลงมือทั้งสองกดไปบนพื้นพร้อมคำนับสามครั้งติด กัน
“ลุกขึ้นเถิด”ราชครูจนวางม้วนหนังสือในมือลงเงยหน้า มองมายังจุนจูบ
“กลับมาวันนี้เพื่อเรื่องของเซียวเซียวหรือ ? “ราชครูจน ถามอย่างตรงไปตรงมาตรงยิ่งนักกับพวกเขาเหล่านี้แล้ว ไม่ไว้หน้าเลยทีเดียวและไม่นับถึงความสัมพันธ์พ่อลูก เลย
จนฉูฉุนับว่าเคยชินแล้วตระกูลจุนมีบุตรธิดามากมายแม้ นางจะโดดเด่นแต่เมื่อเทียบกับคนอื่นๆในจวนก็ไม่แตก ต่างกันเท่าใดนักหากอยากได้รับความสำคัญเพียงต้อง กระตือรือร้นแย่งชิงมาใช้ความขยันและโดดเด่นช่วงชิง สิ่งที่อยากได้
ทว่าที่นางมีวันนี้ได้ทั้งหมดต่างขึ้นกับที่นางขยันฟังคำ
สั่ง
กงชิงวีคือคนที่นางรักตั้งแต่ต้นจนถึงจบตระกูลจุนให้โอกาสนางเสมอให้นางกับกงชิงไปมาหาสู่กันนางคาด หวังในท้ายสุดจะได้อยู่ร่วมหอกับกงชิงวี่แต่เรื่องราวกับ ไม่ได้เป็นตามที่หวังเมื่อถึงเวลานั้นจริงๆตระกูลจุนกลับ มอบนางให้กับอ๋องตวนกงชิงหยิน
นางเจ็บปวดทั้งกายใจแต่ท้ายสุดก็ยอมทำตามการ
จัดการ
ในเรื่องราวเหล่านี้นางไม่เคยเปิดเผยให้เห็นถึงความ เจ็บปวดเสียใจ
นี่ก็เป็นวิธีที่นางแสดงความจงรักภักดี
แต่เมื่อบัดนี้นางราวกับเป็นหมากที่โดนทอดทิ้งนางจะ แสดงเป็นไม่รับรู้ได้อย่างไร?
“ท่านพ่อเรื่องนี้มีอะไรอยู่เบื้องหลังหรือไม่ ? “จนฉูจูจะ แสดงอาการโกรธเกรี้ยวต่อราชครูจนมิได้ทำได้เพียงถา มอ้อมๆแต่ในสายตาราชครูจนเพียงเท่านี้ก็นับเป็นการต่อ
ต้านเขาแล้ว
“เหลวไหลจะมีอะไรอยู่เบื้องหลังเป็นเรื่องที่เจ้าสามารถถามได้หรือ ?”
ราชครูจนเดิมที่ก็มีคิ้วคมปลายแตกกระจายและตวัดขึ้น ไม่ต้องโกรธก็ดูดดันจุนฉูจูเกรงกลัวบิดาผู้นี้ตั้งแต่เด็ก และแสนจะเกลียดในเวลาเดียวกัน
“ท่านพ่อโปรดไว้ชีวิต ! ”
จนฉนูรีบคุกเข่าลงทันทีมิกล้าเอ่ยสิ่งใดต่อไปพลางโขก
ศีรษะ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ