บทที่20หวางฮองไทเฮา
กงชิงวีจะเป็นหรือจะตาย ที่จริงแล้วนางไม่สนใจ อะไร
เพียงแค่ทุกครั้งที่นางได้ยินว่าเกิดเรื่องขึ้นกับกงชิง รี่ส่วนหนึ่งของร่างกายจะพลุ่งพล่านออกมา ทำให้ นางสบายใจ
นางมีความรู้สึกหนึ่ง เหมือนกับสิ่งนั้นจะระเบิดออก
มา และไม่ดี
พ่อบ้านทำตามคำสั่งของอันหลิงหยุนตระเตรียม เตียงนุ่มไว้วางไว้ที่ห้องบรรทมของอ๋องเสียน เมื่อ อันหลิงหยุนเหนื่อยแล้วจะได้บรรทมบนนั้นสักครู่ แต่ เวลาส่วนใหญ่ของนางจะยุ่งมาก สักพักก็ยาชนิดนี้ อีกสักพักก็ยาชนิดนั้น พ่อบ้านมองดูก็รู้สึกคาดไม่ถึง
ไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าอันหลิงหยุนเข้าใจเรื่องพวกนี้
แต่ช่วงระยะเวลาอันสั้นที่ได้คลุกคลีกันนั้น พ่อบ้าน ก็ได้รู้ว่า อันหลิงหยุนไม่ใชคนที่ไม่มีประโยชน์อะไร เลย เพียงแค่จวนพวกนั้นไม่มีใครรู้ชัดแจ้งก็แค่นั้น
อันหลิงหยุนยุงวุ่นวายทั้งวัน นับได้ว่าเตรียมของที่ จะต้องใช้เสร็จแล้ว
ตอนเยนกนอะไรนิดหน่อย อันหลิงหยุนก็เข้าไปดู อาการกงชิง วี เมื่อเขาไม่เป็นอะไรแล้วอันหลิงหยุน จึงกลับไปพักผ่อน
หลายวันหลังจากนั้นทุกอย่างก็เงียบสงบ อันหลิง หยุนคอยเฝ้ามองกงชิงวีที่ค่อยๆ ดีวันดีคืน
เพียงแค่ฟื้นฟูได้ช้า นี่เป็นเพราะเขาถูกลอบทำร้าย ครั้งแล้วครั้งเล่า หรือไม่ก็มีส่วนที่ถูกพิษทำร้าย
อันหลิงหยุนมองรอยแผลกงชิง ขมวดคิ้วอย่าง
ชัดเจน
“พระชายา บาดแผลของท่านอ๋องต้องใช้เวลาอีก นานหรือไม่?”
พ่อบ้านรู้สึกกังวล ก่อนหน้านี้ปากแผลปิดเร็วมาก แต่ไม่กี่วันมานี้กลับไม่มีความเปลี่ยนแปลงอะไร
อันหลงหยุนส่ายหัว “การฟื้นฟูของร่างกายเขานับ ได้ว่าไวมากแล้ว แต่ในทางกลับกัน ก็ดีขึ้นภายในกี่ เดือนนี้ไม่ได้ แต่หากเขาพลาดเวลาที่ดีที่สุดในการ ฟื้นฟู ไม่ว่าจะเป็นยาเทวดาก็ดีขึ้นไม่ได้ ในระยะเวลา สิบวันถึงครึ่งเดือนหลังจากนี้อาจจะผ่านไปยากนิด หนึ่ง แต่ก็นับได้ว่าไม่ช้าแล้ว”
อันหลิงหยุนรู้สึกเสียดายเลือดพวกนั้นของตัวเอง ก็ ต้องมาสิ้นเปลืองไปแบบนี้
ปากบอกว่าพลาดช่วงเวลาฟื้นฟูที่ดีที่สุดไปแล้ว แต่ กลับไม่อยากให้เลือดเขาแม้แต่หยดเดียวเจ็บคือเหตุผลแรก อีกเหตุผลก็คือให้แล้วก็สิ้นเปลือง ไปเปล่าๆ เพราะเขาไม่รู้จักทะนุถนอม
อันหลิงหยุนลุกขึ้นเดินออกไปยืนด้านนอก ผ่อน คลายกระดูกเล็กน้อย สูดดมอากาศที่สดชื่น นาง วางแผนไว้ว่าจะกลับบ้านไปสักรอบ ยาเหลือไม่เยอะ แล้ว แล้วก็กลับไปดูพ่อ
ยังไม่ทันได้กลับไป จวนอ๋องเสียนก็มีคนนอกเข้ามา อันหลิงหยุนมองไปก็รู้สึกคุ้นตา
กงกงจากวังใน?
“พระชายาเสียนทำความเคารพ สวีกงกงตะโกน เสียงเล็กออกมา อันหลิงหยุนทำได้เพียงคุกเข่าลง
ไป”
“กระหม่อมน้อมเคารพ”
“ฮองเฮาใช้น้ำยาอู่เว่ยจื่อสลบไป ฮองเฮาให้เจ้ารีบ เข้าไปในวัง”
อันหลิงหยุนมีนงง เงยหัวขึ้นมอง “สลบเพราะน้ำยา อู่เว่ยจื่อ?”
สวีกงกงเก็บสารคำสั่งของจักรวรรดิ ใบหน้านิ่งและ เย็นชา “พระชายาเสียน เชิญเถอะ”
อันหลิงหยุนก็แอบสงสัย น้ำอูเว่ยจื่อจะทำให้สลบ ได้อย่างไร นี้ดื่มไปเท่าไหร่?
อันหลงหยุนมองไปที่พ่อบ้าน “ยังพอมียาอยู่บ้าง ทำตามวิธีข้า ใช้ตามความเหมาะสม ครั้งนี้ไม่ว่าใคร มาก็ตาม ห้ามให้เข้ามาเด็ดขาด ในตอนนี้รอยแผล เขาหนักมาก แม้ขยับยังไม่ได้ เจ้าคงมีวิธีนั่นแหละ”
พ่อบ้านเข้าใจในทันที หากครั้งที่แล้วเป็นเพราะพระ ชายาตวนแล้วล่ะก็ ถ้าอย่างนั้นครั้งนี้พระชายาเสียน เข้ามาที่วังต้องระวังเป็นอย่างมากก็คือพระชายาตวน
ถึงแม้ว่าพ่อบ้านจะไม่เข้าใจว่าทำไม
พระชายาตวนเคยเป็นพระคู่หมั้นของท่านอ๋อง อีก นิดเดียวก็เป็นคนของเขา ทำไมจะต้องมาทำร้ายท่าน อ๋อง
แต่วันนั้นก็มีเพียงพระชายาตวนคนเดียวที่เข้ามา จากข้างนอก ถึงแม้ว่าเข้ามาเพื่อเพียงพูดบางอย่าง แต่หลังจากที่นางกลับไปอาการบาดเจ็บของท่าน อ๋องก็หนักขึ้น พระชายาไม่รู้มาก่อนว่าใครเข้ามา กลับถามถึงเรื่องถุงหอม ยิ่งไปกว่านั้นกลิ่นหอมบน ตัวพระชายาตวน คนในจวนทั้งหมดก็รับรู้
อันหลิงหยุนอธิบายอย่างชัดเจนเรื่องมีความกังวล บางส่วนก่อนจะตามเข้าไปในวัง หลังจากที่ขึ้นรถม้า แล้วก็เลิกผ้าม่านออกมองชั่วครู่ “อย่าลืมเปลี่ยนยา”
หัวใจของหมอก็เหมือนกับพ่อแม่ อันหลิงหยุนนับ ว่าถูกดึงเข้าไปบ่วงนั้นแล้ว
ตัวเองยังเอาไม่รอด ยังมีกะจิตกะใจห่วงกงชิงวี่
รถม้ามาถึงยังพระราชวัง อันหลิงหยุนลงจากรถม้า เดินตรงไปยังประตูวัง ตรวจค้นร่างกายรอบหนึ่ง แล้ว ตามสวีกงกงเข้าไป
อันหลิงหยุนสงสัยมาตลอดทาง ตกลงแล้วมันเกิด อะไรขึ้น
ดื่มน้ำจะสามารถทำให้สลบไปได้อย่างไร
เมือนกถงม่อนั้นของฮองเฮา หากฮองเฮาพบอะไร ขึ้นมาจริงๆ เป็นคนที่ทำร้ายฮ่องเต้ชิงหยู่ก็อาจจะเป็น
ได้
เมื่อถึงนอกพระตำหนักจรุงจิต ยืนรอข้างนอก สวีกง กงเข้าไปรายงาน ไม่นานนักสวีกงกงออกมาพาอัน หลิงหยุนไปเข้าเฝ้า
อันหลิงหยุนเดินตามเข้าไปในพระตำหนักจรุง จิต เข้าประตูแล้วอ้อมไปด้านหลังห้องบรรทมของ ฮ่องเต้ชิงหยู่ เมื่อเข้าประตูไปก็ได้ยินเสียงร้องไห้ ระงม
เสียงนั้นมาจากฮองเฮา อันหลิงหยุนไม่จำเป็นต้อง
ไปดู
“สันหลังหยุนเข้าเฝ้าฮ่องเต้ ฮองเฮา”
อันหลิงหยุนคุกเข่าก้มหัวลง
ด้านบนมีเสียงตอบกลับจากผู้หญิงอาวุโส “เงยหน้า
ชั้น”
อันหลิงหยุนมีนงง หวางฮองไทเฮา?
ความทรงจำในอดีตของอันหลิงหยุนพรั่งพรูเข้ามา ในตอนที่ความงดงามของฮองไทเฮาองค์ปัจจุบันเข้า มาในสมองร่างเดิมตอนเด็กๆ นั้นเคยเจอคนๆ นี้
และอันหลิงหยุนจำเสียงนี้ได้อย่างแม่นยำ ร่างเดิม ดูเหมือนว่าจะกลัวนาง
อันหลิงหยุนค่อยๆ เงยหัวขึ้น สายตาสบกับผู้หญิงผมขาวอายุราวๆ หกสิบกว่าคนนี้
ผู้หญิงคนนี้ท่าทางสง่างามสูงส่ง ท่าทางลใจดี สวม ใส่ชุดสีแดงสดหลวมๆ บนชุดปักไปด้วยลายนกไฟ นับร้อย ทำให้แสดงถึงความสูงส่งเกินคนธรรมดา แต่คำพูดของนางกลสับเต็มไปด้วยความยโสโอหัง ทำให้คนที่เจอครั้งแรก ทำให้ผู้คนเกรงกลัวยิ่งคว่า ช่องเต่ลีก ซิ่งไปกว่านั้นยังมีฐานันดรศักดิ์เป็นฮองไท เสา และเป็นที่ยืนยันความคิดของอันหลิงหยุน นาง ก็คือหวางสองไทเฮา แม่ของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน แม่ ของคงชิงหยู่
อันหลิงหยุนรีบก้มหัวลง “กระหม่อมเคารพหวางฮ องไทเฮา”
“อันหลิงหยุน เจ้ารู้โทษตนหรือไม่ เจ้ากล้าดี อย่างไร ถึงให้ฮ่องเต้ใช้ยารักษาตนเอง? หากเกิด อะไรขึ้นกับฮ่องเต้ เจ้าจะรับผิดชอบไหวหรือ?” หวา งฮองไทเฮาน้ำเสียงจริงจังและเย็นชา
อันหลิงหยุนเบื่อหน่ายจริงๆ แต่นางทำได้แค่ยอมไปก่อน “ทูลหวางฮองไทเฮา ฮ่องเต้ บอก กระหม่อมว่านอนไม่หลับ ต้องการให้กระหม่อมเอา ยามาให้ กระหม่อมนึกได้ว่าน้ำของอู่เว่ยจื่อมีฤทธิ์ ช่วยให้นอนหลับ ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ ก็ไม่สามารถ ทำร้ายพระองค์ได้”
“งั้นเจ้าหมายความว่า ข้าโทษเจ้างั้นหรือ? หวางฮ องไทเฮาลุกขึ้นยืน ไม่พูดอะไรยึดยาว ครัสสั่ง ใคร ก็ได้ เอานางไปตัดหัว!”
อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้น “หวางฮองไทเฮา ให้ กระหม่อมได้ดูอาการฮ่องเต้ ถึงแม้ว่าจะตายก็เข้าใจ ว่าเป็นเพราะอะไร”
จากเรื่องนี้ อันหลิงหยุนมั่นใจได้ว่า ต้องมีคนบาง คนอยู่เบื้องหลัง
เพียงคนที่ต้องการทำร้ายเป็นนางหรือฮ่องเต้ชิงหยู่ นางยังไม่รู้แน่ชัด
หากต้องการทำร้ายฮ่องเต้ชิงหยู่แล้วล่ะก็ นางก็ เป็นเพียงแค่คนรับโทษแทนที่ดีที่สุด ไม่มีความคิดไม่มีสมองคนหนึ่ง ทำได้แค่หลงใหลเพ้อเจ้อไป วันๆ อย่างพระชายาเสียน ไม่รู้จักที่สูงที่ต่ำให้ฮองเฮ ใช้ยา ทำให้คนสิ้นพระชนม์ ถึงแม้ว่าจะเป็นเรื่องที่น่า ตกใจและเห็นใจ แต่นางก็ทำได้แค่ตกใจและเห็นใจ
แต่ท่าหากคิดจะทำร้ายนางแล้วล่ะก็ คนที่อยู่เบื้อง หลังวัตถุประสงค์คืออะไร?
นางสิ้นพระชนม์แล้ว ฮ่องเต้ชิงหยู่จะฟื้นกลับมา
หรือ?
ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม นางจะมาสิ้นพระชนม์แบบนี้ไม่
ได้
จวนแม่ทัพยังมีคนรออยู่อีกเยอะ นางสิ้นพระชนม์ แล้วก็ไม่เป็นไร จะได้เปรียบคนที่อยู่เบื้องหลังพวก นั้นทำอะไรได้ง่ายขึ้น
“เจ้ายังมีหน้าอยากเจอฮ่องเต้อีกหรือ?” ฮ่องเต้เป็น คนที่เจ้าจะพบก็พบได้หรือ? เอาตัวออกไป ตัดหัว
หวางฮองไทเฮาน้ำเสียงหนักแน่น ไม่มีโอกาสให้ อันหลิงหยุนได้หยุดพักหายใจ ข้างหลังอันหลิงหยุ นมีเข้ามาหลายคน นางถูกจับให้ยืนขึ้น
เงยหน้ามองไปที่หลิงหยุน “หวางฮองไทเฮาจะตัด หัวข้าจริงๆ หรือ?”
ต้องแก้ปัญหาตรงหน้าก่อน อันหลิงหยุนจะอ่อนแอ อีกไม่ได้
หวางฮองไทเฮามองอันหลิงหยุนด้วยสายตาเย็น ยะเยือกราวกับน้ำแข็ง “เจ้ากล้าถามข้างั้นหรือ?”
อันหลิงหยุนอดกลั้น “ฮองไทเฮา ตอนนี้ฮ่องเต้เป็น อย่างไรก็ยังไม่รู้ หากต้องรับโทษแน่แท้ ขอถามฮอง ไทเฮา ข้ามีความผิดอะไร?”
“เจ้าทำร้ายฮ่องเต้ ยังไม่มีความผิดอีกหรือ?” หวา งฮองไทเฮาพูดอย่างเย็นชา
“ทำร้ายหรือไม่นั้น ต้องดูยี่ยมยิ่งไศ์ กระหม่อม สิ้นพระชนม่ได้ แต่สิ้นพระชนมโดยที่ยังไม่เข้าใจ ไม่ได้ หากเรื่องนี้มีคนแอบล่างใช้คำ สั่งยองไทเฮา อยากกำจัดกระหม่อม กระปอมไม่พอใจ เกรงว่า ท่านพ่อของกระหม่อมนั้นก็คงไม่พอใจ”
เจ้ากล้าเอาฟอเจ้ามาปู่ถ้างั้นหรือ?”
“กระหม่อมไม่กล้า กระหม่อมก็แค่รู้สึกว่า ร่างกาย ของฮ่องเต่สำคัญที่สุด ในเมื่อฮองไทเฮาบอกว่า กระหม่อมทำร้ายฮ่องเต้ หากจะทำจริงๆ ล่ะก่อนค่อย ว่าไปอย่าง หากฮองไทเฮาประหารกระหม่อมแล้ว ฮ่องเต็กลับเพียงแค่หลับไปแล้วตื่นขึ้นมา ในตอนนั้น ฮองไทเฮาจะอธิบายอย่างไร”
“อธิบาย?”
หวางฮองไทเฮาจ้องมองอันหลิงหยุนตรงหน้า ยัง คงเย็นชา ราวกับว่าในสายตาไม่ได้มีอันหลิงหยุนคน นี้อยู่ และนี่คือสิ่งที่นางกลัว
อันหลิงหยุนรู้สึกถึงความกดดัน หากพูดถึงสิ่งที่น่า กลัวที่สุดในประเทศนี้ เชื่อว่าก็มีคนๆ นี้รวมอยู่ด้วย
ในตอนที่อันหลิงหยุนกังวลจนพูดไม่ออกนั้น หวา งฮองไทเฮากลับพูดว่า “ข้าไม่ต้องอธิบาย แต่ว่า ข้าสามารถทำให้เจ้าสิ้นพระชนม์ได้อย่างเข้าใจ จน ทำให้แม่ทัพอันยินยอมได้
ฮองเฮามีนงงเล็กน้อย ไม่เข้าใจทั้งหมด หวางฮอง ไทเฮาแสดงท่าทางให้อันหลิงหยุนขึ้นไป
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ