บทที่ 15ช่วยเขาเพื่อร่างเดิม
อันหลิงหยุนพักผ่อนสักพัก เมื่อตอนลุกขึ้นมานั้นกง ชิงก็ฟื้นแล้ว
อันหลิงหยุนลงจากเตียงเดินไปที่ด้านหน้าคงชิงว ตรวจดูแล้วก็กังวลเล็กน้อย “เจ้ามีตรงไหนที่รู้สึกไม่ สบายหรือไม่?”
ในตอนที่อันหลิงหยุนพูดอยู่นั้นก็เริ่มตรวจไปด้วย ในตอนที่ไม่มีเครื่องมือยุคปัจจุบันช่วยเหลือ นาง ทำได้แค่อาศัยประสบการณ์มาตัดสิน กงชิงวีตกลง จุดไหนที่มีปัญหากันแน่
ทั้งสองมือของนางกดไปที่หัวของกงชิง นิ้วมือทั้ง
สิบกดแน่น
คงชิงวีในตอนนั้นก็หมดแรง หน้าผากเต็มไปด้วย เหงื่อ เขาไม่มีแม้แต่แรงที่จะจับมือของอันหลิงหยุน มีเพียงแต่ดวงตาทั้งสองที่ลืมขึ้นดูเป็นบางครั้ง มอง สักพักก็ต้องหลับตาลง
“กงชิงวี่เจ้าอย่าเพิ่งหลับ เจ้าต้องให้ความร่วมมือ ข้า” อันหลิงหยุนเรียกเขา แต่กงชิงที่ไม่ปฏิกิริยาตอบ กับ
อันหลิงหยุนออกห่างหยิบเข็มเงินขึ้นมา ปักเข้าไป ตรงใต้จมูก
กงชิงวี่ค่อยๆ ลืมตาขึ้น การรับรู้ชัดเจน
“เจ้าจำข้าได้หรือไม่?” อันหลิงหยุนถามขึ้น
“อันหลิงหยุน” กงชิงตอบกลับ แม้จะหายใจอย่าง ยากลำบากราวกับใกล้ตาย แต่อันหลิงหยุนเองก็ เข้าใจชัดเจน
“ตรงนี้เจ็บหรือไม่?” อันหลิงหยุนตรวจจากบนลง ล่าง เพราะว่ารูปร่างนางไม่ได้สูง ร่างกายเลยต้อง แนบชิดติดกัน
ท่าทางของทั้งสองคนดูคลุมเครือ พ่อบ้านเองหาก ไม่ติดว่าห่วงอาการเจ็บของท่านอ๋อง ก็หลบออกไป
ตั้งนานแล้ว
ฮ่องเต้ชิงหยู่ตอบกลับไป “ไม่เจ็บ”
ตรวจลงต่อไปแล้วถามเรื่อยๆ อันหลิงหยุนตรวจ ข้างบนอย่างแน่ชัดแล้วก็เริ่มตรวจข้างล่าง เมื่อถึง ด้านล่าง มือของอันหลิงหยุนวางไว้ที่กระดูกซี่โครง กงชิงวีขมวดคิ้วทันที ถึงแม้จะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ก็รับรู้ได้
อันหลิงหยุนจดจำไว้ แล้วตรวจลงข้างล่างต่อ
“มือข้างขวาไร้ความรู้สึก?” อันหลิงหยุนตกใจเป็น อย่างมาก
กงชิงวี่เมินเฉยไม่สนใจ พ่อบ้านพูดว่า “ตอนนั้นอา หยู่ถูกดึงออกไป มีคนสี่คนพุ่งเข้ามาจัดการท่านอ๋อง ท่านอ๋องทำได้เพียงสู้กลับ”
“ท่านอ๋องฆ่าทั้งสี่คนนั้น แล้วตัวเองก็บาดเจ็บ
สาหัส”
อันหลิงหยุนเหม่อด้วยความตกใจ “ร่างกายแบบนี้ ยังฆ่าสี่คนนั้นตายได้นี่มันยอดฝีมือชัดๆ เป็นไปได้ อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้นเขายังมีชีวิตอยู่
อันหลิงหยุนพูดพลางหยิบเข็มเงินขึ้นมา กดเส้น ชีพจรเปิดช่องทางเดินลมให้กงชิงวี่ก่อน แล้วค่อย ไปตรวจดูกระดูกซี่โครงเขา อันหลิงหยุนลูบไปมา แล้วพูดว่า “น่าจะบาดเจ็บไปถึงปอด ต้องค่อยๆ บำรุง รักษา แต่ตอนนี้ข้าต้องฝังเข็มให้เจ้าก่อน”
กงชิงที่ไม่ได้ตอบกลับอะไร หมอที่นั่งอยู่บนพื้นอด ไม่ได้ที่จะเช็ดเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นตามหัว ไม่รู้มาก่อน เลยว่าอันหลิงหยุนมีความรู้ทางการแพทย์ แต่ทว่าดู ที่ฝีมือของนาง ก็ไม่เหมือนเจตนาสร้างความเร้นลับ เพื่อตบตาคน
หยิบเข็มเงินขึ้นมาฝังลงไป อันหลิงหยุนฝังเข็มที่มี ขนาดหนึ่งเซ็นต์กว่าๆ ฝังลงไปบนร่างกายของกงชิง วี่โดยตรง กงชิงวี่เองขยับได้เพียงขมวดคิ้ว
ผู้ชายคนนี้แท้จริงแล้วมีพละกำลังเป็นอย่างมาก
น่าเสียดาย!
“อีกสักพักจะมีน้ำไหลออกมา และอาจจะมีเลือดปน มาด้วยบางส่วน หากเจ้ากังวล ก็หลับตาลงซะ”
กงชิงที่ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับอะไร ดวงตาลึกคู่นี้ยัง คงไม่มีปฏิกิริยา
อันหลิงหยุนเตรียมตัวอย่างดี ในมือบีบเข็ม แล้ว ดึงออกมาทันที ตามรูเข็มที่ฝัง ก็มีน้ำพุ่งออกมาจาก ร่างกายของกงชิง วี่ กงชิงวี่จับผ้าห่มแน่น จนกระทั่ง ไม่มีน้ำไหลออกแล้ว ถึงค่อยๆปล่อยมือออก
พ่อบ้านและหมอหลายคนที่เห็นเหตุการณ์ก็พากัน ตกใจจนตาแทบจะถลุงออกมา ในร่างมนุษย์เต็มไป ด้วยเลือด จะมีน้ำได้อย่างไร?
ทุกคนต่างจ้องมองไปยังกงชิงวี คิดว่าต่อจากนี้จะ
ได้เห็นคนตายตรงหน้า
แต่ผลลัพธ์นั้น
“ฮู่.”
กงชิงวี่หายใจเฮือกใหญ่ อันถอนหายใจอย่างโล่ง อก โถมไปบนร่างกายของกงชิง วี อันหลิงหยุนขยับ ย้ายต่อไปเรื่อยๆ เข็มเงินถูกฝังลงไปอีกครั้ง แต่กลับ ที่
ฝังที่เดียวสามเข็มพร้อมกัน
กงชิงขี่มองไปที่อันหลิงหยุนด้วยสายตาที่เยือกเย็น ฝีมือของอันหลิงหยุนทั้งเร็วและแม่นยำ เมื่อฝังถูก จุดในตอนนั้นเอง ก็ดึงเข็มทั้งสามออกด้วยความเร็ว นางเริ่มหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหอบ
พ่อบ้านอดสงสารไม่ได้ ก่อนหน้านี้ทำกับพระชายา แบบนั้น หากในวันนี้ไม่ได้พระชายาช่วย เกรงว่าท่าน อ๋องของพวกเราก็ตายไปนานแล้ว
“ฮู่” กงชิงวี่หายใจออกมา อันหลิงหยุนเอาเข็มเงิน วางลง เดินไปยังด้านหน้าของกงชิง วี สองมือกดลง เบาๆ “ยังเจ็บอยู่ไหม?”
กงชิงวี่ส่ายหัวไปมา “ไม่เจ็บ”
ในตอนนั้นเองอันหลิงหยุนถึงเดินออกไป หายใจ อย่างทั่วท้องแล้วเช็ดเหงื่อตามหัว
“พ่อบ้าน เจ้าต้องหาคนมาสักสองคน คอยวัดไข้ให้ เขา ข้าต้องพักผ่อนสักครู่ เสียกำลังไปเยอะ ตอน
เย็นCC
ข้าจะมาดูลาการเขาด้วยตนเอง”
พูดจบอันหลิงหยุนก็หมุนตัวกลับแต่เดินเซเล็กน้อย
เกือบจะล้มลงไป
ยังดีที่พอบ้านประคองไว้ได้ทัน พูดอย่างกังวล “พระชายาระมัดระวังด้วย!”
“อม ขอบใจเจ้า ! ”
อันหลิงหยุนลุกขึ้นเดินไปยังเคียง นอนหลับตาลง ไปในทันที
ในตอนนั้นกงชิงที่มองไปยังเตียงตรงข้าม ดวงตาที่ เต็มไปความเยือกเย็นค่อยๆ ปิดลง
ปิดประตูประเดี๋ยวนี้ ใครก็ห้ามเข้าเด็ดขาด”
คำสั่งของกงชิง พ่อก็รีบรับคำสั่งทันที
ในตอนนั้นเองอาหยู่มองไปที่อันหลิงหยุน ในใจ เต็มไปด้วยความซับซ้อน
ขอแค่ท่านอ๋องไม่เป็นอะไร เขาก็จะไม่ประหารอัน หลิงหยุนชั่วคราว
พักผ่อนไปหนึ่งวันเต็มๆ อันหลิงหยุนไม่ได้สนใจ เสียงที่เกิดขึ้นข้างๆ หูทุกอย่าง ตอนเช้าก็ยังดี ใน ตอนกลางวันนั้นสาวใช้ที่รับผิดชอบดูแลกงชิงรี่เริ่ม กังวล กระซิบกระซาบ บอกว่าเริ่มมีไข้ขึ้น ยิ่งไปกว่า นั้นก็หน้าแดงเป็นอย่างมาก อันหลิงหยุนนอนบรรทม ได้ไม่สนิท ทำตามคำสั่งของหัวใจลุกขึ้นไปดูกงชิงวี่ ด้วยความร้อนรน
แต่ก็แปลก นางผ่านสนามรบมานับร้อย เจอคนไข้ มาทุกชนิด ตายคามือก็เยอะแยะไป ไม่เคยต้อง ลนลานแบบนี้
แต่ทว่าทุกครั้งที่เป็นเรื่องของกงชิง วี่ นางก็มักจะ
ลนลาน
เหมือนกับที่บางที่มีบางสิ่งกดทับอยู่ คล้ายกับว่า กระโดดไปมา ทำให้ร่างกายไม่สบาย
“พอแล้ว ข้าดูแลเอง เตรียมของกินไว้ให้ข้าด้วย”
อันหลิงหยุนเองก็บ้าแล้ว แสดงออกมาอย่างชัดเจน ว่าอยากให้เขาตาย แต่กลับต้องไปช่วยเขา
แต่ไหนแต่ไรมานางหนักแน่นไม่เปลี่ยนแปลง เกรง ว่านี่จะเป็นครั้งเดียวและครั้งแรก ที่ทำอะไรโง่ๆ แบบ นี้
รับผ้าเช็ดหน้ามาจากในมือของคนใช้ อันหลิงหยุน ใช้ผ้าเช็ดทำความสะอาดความระมัดระวังให้เขาด้วย ตนเอง กงชิงวีค่อยลืมตาขึ้น อันหลิงหยุนถามว่า “ว้ ไหมว่าข้าคือใคร?”
“อันหลิงหยุน”
“ก็นับว่าได้สติ ข้าต้องให้เจ้ากินยาลดไข้ ขมมาก แต่ได้ผลดี” อันหลิงหยุนหยิบขวดเล็กๆ ออกมา เอา ผงสีขาวๆ เทเข้าไปในปากของกงชิงวี่โดยตรง หยิบ น้ำอุ่นกรอกตามลงไป
“ชั่วขณะเจ้าจะรู้สึกว่าตัวเบา ยิ่งไปกว่านั้นหัวสมองก็ จะปลอดโปร่ง”
กงชิงวีกลืนผงยาลงไป ไม่ได้พูดไม่จาอะไรต่อ
เพียงแค่มองอันหลิงหยุนชั่วครู่ อันหลิงหยุนทั้งตัว เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด ในมือก็ถือผ้าเช็ดทำความ สะอาดอย่างไม่หยุด
“เปลี่ยนน้ำเย็น”
รอบแรกผ่านไป มีคนยกน้ำเย็นเข้ามาให้อันหลิง หยุนโปะความเย็นให้กับกงชิง แล้วเช็ดตัวให้ความ
ร้อนลดลง
แม้แต่เท้าก็ไม่เว้น
พ่อบ้านและหมอกลับไม่ได้รู้สึกอะไร พระชายารับ ใช้ท่านอ๋อง และก็อยู่ในทำนองคลองธรรม
เมื่อเช็ดเสร็จแล้วอันหลิงหยุนกุมมือกงชิง มือเริ่ม อุ่นแล้ว จากนั้นลูบหูของกงชิงวิ่งไปมา ยกแขนเขา ขึ้นแล้วจับไปที่รักแร้ของเขา อุณหภูมิร่างกายลดลง แล้ว นางก็ถอนหายใจได้อย่างโล่งอก
อันหลิงหยุนนั่งลงแล้วเอาเข็มเงินที่มีอของกงชิง
ออก ลูบบนมือเขาไปมา
“กระดูกไม่เป็นอะไรแล้ว พวกเจ้าออกไปเถอะ ข้า เรียกค่อยเข้ามา”
พ่อบ้านและคนอื่นๆ ค่อยๆ ออกไป อันหลิงหยุน เปิดผ้าพันแผลที่ข้อมือออก รอยมีดข้างบนกลับคืน สภาพเดิมแล้ว นี่คือความวิเศษของยา แต่ทุกครั้งที่ ลงมีดก็จะเจ็บเอามากๆ !
ดังนั้นนางจึงต้องเจ็บปวดมากกว่าเดิม !
หยิบมีดขึ้นมาแล้วกรีดเป็นเส้นยาว อันหลิงหยุนข มวดคิ้วนิ่วหน้า กำมือแน่นปล่อยให้เลือดหยดเข้า ปากกงชิงวี
ปากของกงชิงวี่หุบลง อันหลิงหยุนเลยบีบปากเขา ให้อ้า เอาข้อมือวางแนบบนปากของกงชิง วี่ “หลังมือ ของเจ้าถ้าอยากหายดี นี่เป็นวิธีเดียว ดื่มเยอะๆ เจ้าก็ จะดีขึ้นได้เร็วๆ”
ร่างกายของร่างเดิมนี้ก็สงบๆ หน่อย !
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ