ตอนที่ 99 ใช้ริมฝีปากกั้นริมฝีปาก ดีมาก
คู่ลั่วหานออกแรงขัดขึ้น คิดจะน่ามือของตัวเองดึงออกมา จากใจกลางฝ่ามือของชายหนุ่ม แต่ว่าข้อมือต่างก็ถูกเขารัด จนแดงแล้วก็ยังถูกชายหนุ่มดึงเอาไว้อย่างแน่นหนา
เผชิญหน้ากับความเผด็จการและการบีบควบคุมของเขา เธอนอกจากจะประนีประนอมแล้วก็ไม่มีทางเลือกอื่นอีก
“ท่านเชียวอย่าใส่ร้ายป้ายสี ยิ่งอย่าเอาความคิดของคน ถ่อยมาคาดเดาจิตใจของคนมีคุณธรรม ความสัมพันธ์ของ ฉันกับรองคณบดีสะอาดบริสุทธิ์ คุณสามารถตรวจสอบได้ ตามสบาย”
ลมหายใจของคู่ลั่วหานค่อนข้างถี่ สะอาดบริสุทธิ์สี่คำนี้ ตัวเธอเองแทบจะไม่เชื่ออยู่แล้ว ยังจะไปพูดโน้มน้าวเขายังไง อีก?
หลงเซียวหรี่ตาลงมองสารวจเข้าไปในดวงตาของเธอ อย่างกำเริบเสิบสาน ลมพัดมา เส้นผมและปกคอเสื้อของเขา ต่างก็กระจายความโกรธของเจ้าของออกมา ความโกรธ ที่ พร้อมจะออกมาได้ทุกเมื่อ
“คู่ลั่วหาน คุณรู้ว่าส่วนที่โง่ที่สุดของคุณคือที่ไหนไหม?”
คำพูดนี้จะพูดยังไง?
“คุณหมายความว่ายังไงคะ?” จู่สั่วหานร้อนรน เอ่ยปาก ถามออกมาในทันที
แหม่ ทุกครั้งที่สนทนากับหลงเชียว ภายในห้าประโยคจะ ต้องรู้สึกได้ถึงระดับสติปัญญาของตนเองไม่พอใช้ เป็นความ รู้สึกที่ไม่สบอารมณ์จริงๆ !
หลงเชียวเหลือบมองหญิงสาวร่างบาง คู่ลั่วหานในวันนี้อยู่ ในคฤหาสน์ที่ทิวทัศน์งดงาม ถูกต้นไม้สีเขียวดอกไม้สีแดงที่ อยู่บริเวณโดยรอบเสริมให้เด่นชัดขึ้นจนเพิ่มความอ่อน หวานและสวยงามที่สดชื่นแปลกใหม่ นั่นเป็นความสบาย เงียบสงบที่มากพอให้ท่านเซียวหลงใหลอาลัยอาวรณ์ถึง
ลมในฤดูร้อนพาดผ่านเงาต้นไม้ที่หนาแน่นตกลงมาบน ร่างกาย ดึงเส้นผมของเธอขึ้นมาเบาๆ จากนั้นค่อยๆ ร่วง ตกลงมา
เส้นผมติดอยู่บนสันจมูกของเธอ ช่างดึงดูดความชอบที่ อยู่ภายในส่วนลึกของจิตใจจริงๆ
ท่านเชียวร้อนใจมาก
“ส่วนที่โง่ที่สุดของคุณ ก็คือตอนที่พูดโกหกดวงตาจะบอก ฝ่ายตรงข้าม คุณกำลังพูดโกหก อย่าเชื่อ”
บ้าจริง!
“ฉันไม่ได้โกหก ความสัมพันธ์ของฉันกับเขาก็คือเพื่อน ธรรมดา เพื่อนร่วมงานธรรมดาเท่านั้น หากจะเกี่ยวพันอะไร ออกมาจริงๆ เขาคือหัวหน้าของฉัน อีกทั้งเขาเคยช่วยชีวิต
ฉันเอาไว้”
เคยช่วยชีวิต?
“เพราะว่าเขาเคยช่วยชีวิตคุณ คุณก็สามารถเล่นอะไรที่ คลุมเครือกับเขาอยู่ที่นี่? ยังทานของที่เขาป้อน!
ให้พูดต่อไปอีกท่านเซียวจะฆ่าคนแล้ว!
คิดไม่ถึงว่าเขาจะเห็นทั้งหมด!
ฉู่ลั่วหานเงยศีรษะขึ้น “หรือว่าไม่ควรคะ? คืนนั้นหากไม่ใช่ เขาปรากฏตัวช่วยชีวิตฉันได้ทันเวลา ตอนนี้ฉันก็คือศพร่าง หนึ่ง บุญคุณที่ช่วยชีวิต ใหญ่เท่าฟ้า ท่านเซียวไม่มีทางเข้าใจ แน่นอน คุณก็ไม่ต้องเข้าใจ”
เช่นนี้จริงๆ?
“คุณยังคิดจะยังไง? อุทิศร่างกายและจิตใจทั้งหมดมา ตอบแทนบุญคุณ? หีม? ! ” มีอของเธอเอาไว้อย่างรุนแรง ท่าทางจะบีบแขนเธอให้ ละเอียด
มือที่แข็งแรงของชายหนุ่มดึงข้อ
ข้อมือของคู่ลั่วหานเจ็บจนแทบจะน้ำตาไหล หลงเซียวที่บ้า พลังนี้ ไม่ทำให้ร่างกายของเธอเกิดรอยแผลก็ไม่คิดจะวาง มือล่ะมั้ง!
“ไม่ได้รุนแรงขนาดที่คุณคิด แต่ฉันไม่อาจจะทำเป็นไม่รู้ได้ ฉันไม่ได้ขี้หลงขี้ลืมขนาดนั้น ท่านเซียว กรุณาปล่อยมือค่ะ”
เขาดึงอย่างแน่นหนามากยิ่งขึ้น “บอกกับผม คุณรีบร้อนที่ จะหย่า เป็นเพราะเขาใช่หรือเปล่า?”
“สำคัญหรอคะ? ฉันแค่คิดจะหย่า สำหรับเหตุผลฉันคิดว่า ไม่จำเป็นจะต้องบอกคุณ…เฮือก!
ข้อมือเจ็บขึ้นอย่างรุนแรง เธอตกใจจนหอบหายใจเข้า ทางปาก จะหักแล้ว!
“ไม่สำคัญจริงๆ เพราะไม่ว่าคุณจะให้เหตุผลใดๆ ในการหย่าออกมา ผมก็จะไม่ตกลง”
อู่ลั่วหานเจ็บจนนัยน์ตาเปียกขึ้น เขาออกแรงเพิ่มอีกสัก หน่อยเธอจะต้องร้องให้อย่างแน่นอน “หลงเชียว คุณไม่มี ความเป็นคนจริงๆ คุณ..”
การด่าอย่างดูหมิ่นของเธอยังระบายไม่หมด อยู่ๆ ริม ฝีปากสีแดงชุ่มชื้นก็ถูกริมฝีปากที่บางเฉียบแนบชิดอย่าง รุนแรง! เอ่ยคำพูดใดไม่ออกอีก!
หลงเชียวล็อกข้อมือของเธอเอาไว้ จากนั้นกำลังที่อยู่บน ริมฝีปากก็เพิ่มมากยิ่งขึ้น หญิงสาวกำลังหมดแรงในการ ขัดขืนไปทีละนิดๆ ท่านเซียวปล่อยข้อมือของเธอออก มือ ใหญ่ที่ร้อนระอุมือพลังพยุงแผ่นหลังของเธอเอาไว้ มือใหญ่ สองข้างโอบกอดด้านหลังของเธอเอาไว้แน่น ใช้กำลังบังคับ ให้เธอเข้ามาในอ้อมกอดของตนเอง!
หมัดสีชมพูของฉู่ลั่วหานออกแรงทุบตีไปบนแผ่นหลังของ เขา แต่ช้าๆ ริมฝีปากของเขาก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนน่า หลงใหล หลอกล่อให้เธอเดินเข้ามาในกับดักความอ่อนโยน ของตนเอง
ถังจิ้นเหยียนยืนอยู่บนบันไดหิน สิ่งที่เห็นในขณะที่โน้มตัว ลงมาก็คือทิวทัศน์ที่เป็นเช่นนี้
ความแข็งแรงของชายหนุ่มห่อหุ้มความอ่อนแอของหญิง สาว ใต้เงาของต้นไม้สีเขียวมรกต การขึ้นสลับกันไปมาของ ดอกไม้ เสียงน้ำไหลเบาๆ
ลมดี ทิวทัศน์ดี อากาศดี
สาวงาม สถานที่งาม กาลเวลางาม
แต่เขา กลับเป็นป้ายแขวนที่เป็นส่วนเกิน ด้านบนเขียนว่า คนแปลกหน้าห้ามเข้า
หัวใจของถังจิ้นเหยียนกระตุกอย่างรุนแรง เจ็บจนกำหมัด แน่น ตรงกลางระหว่างคิ้วที่สง่างามผูกเข้าหากัน
เขาอยากจะเปลี่ยนเส้นทางออกไปจากที่นี่ กลับได้ยิน เสียงฝ่ามือที่หนักหน่วงดังสะท้อนมาจากด้านล่างอย่าง กะทันหัน
ฉู่ลั่วหานทุบตีไปบนแผ่นหลังของหลงเชียว
ฝีเท้าของถังจิ้นเหยียนถูกกดปุ่มหยุดลงชั่วคราว เดินลงไป ทีละขั้นๆ อย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว
เธอ ล็อกมือของเธอเอาไว้อย่างแน่นหนา “ไปเถอะ ไปดู ทิวทัศน์กัน”
“หมอถัง ลั่วลั่ว! พ่อครัวของที่นี่สุดยอดมากจริงๆ ทำปลา ได้คล่องแคล่วรวดเร็วมาก พวกเธอรีบ…” ไปกินเถอะสามคำ นี่ไม่ได้พูดออกมา
สู่ขวงซวงอึ้งไป!
เหี้ย… เกิดอะไรขึ้น? หลงเชียวมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน?
เหี้ย!
ยุ่งเหยิงแล้วๆ คิดไม่ถึงว่าหลงเชียวจะอยู่ที่นี่ โลกจะ ยุ่งเหยิงแล้วจริงๆ !
ถังจิ้นเหยียนยิ้มขึ้นอย่างสุภาพ “ดูเหมือนคุณจะกำกับ ดูแลอยู่ในห้องครัวจนมาถึงตอนนี้ ลำบากคุณแล้ว”
ลู่ซวงซวงแคะเสื้อผ้า แคะนิ้วมือ “ฮ่าๆๆๆๆ ยังดีค่ะ ยังดี…”
หลงเซียวเอ่ยขึ้นราวกับเป็นเจ้าของในทันที “ในเมื่อ อาหารเย็นเตรียมเสร็จเรียบร้อยแล้ว งั้นก็ไปทานข้าวกัน เถอะ”
อะไรที่เรียกว่าถือ สิทธิ์แสดงบทบาทเจ้าของ?ดูสิ ก็นี่ไง
อีกทั้งถือ สิทธิ์อย่างไม่แสดงออกมาให้เห็น เจ้าของยังจะ
ต้องถอยให้เก้าสิบลี้
จู่ลั่วหานยิ้มเจื่อนอย่างเงียบๆ “รองคณบดี…งั้นพวกเราไป
ทานข้าวกันเถอะค่ะ”
เขาพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม “ครับ”
กลิ่นอายของความใส่ใจสักนิดก็ไม่มี กลับยิ่งทำให้เธอ ละอายใจรู้สึกผิด หลงเชียวจูงมือของฉู่ลั่วหานเดินนำไปด้านหน้าสุด สู่ชวงซ
วงกับถังจิ้นเหยียนอยู่ด้านหลัง “หมอถัง นี่…เกิดเรื่องอะไรขึ้นคะ? เขามาได้ยังไงกัน?”
ถังจิ้นเหยียนยักไหล่อย่างค่อนข้างที่จะจนปัญญา “ผมก็
ไม่รู้เหมือนกัน”
“คุณจะไม่รู้ได้ยังไงกัน? ตอนนี้เขาคือศัตรู คู่ต่อสู้ของคุณ นะคะ หากคุณจะคบกับลั่วลั่ว จำเป็นจะต้องชนะเขา คุณต้อง มีความรู้สึกถึงอันตรายสักหน่อยสิคะ”
ลู่ซวงซวงร้อนรนเป็นอย่างมาก ตอนนี้เธอเพียงแค่อยากให้เพื่อนรักรีบหนีออกจากฝ่ามือปีศาจของหลง เชียวเข้าสู่อ้อมอกของถังจิ้นเหยียน ผู้ชายดีๆ เวลาผ่านไปก็ ไม่รอคอยแล้ว
ถังจิ้นเหยียนมองไปยังแผ่นหลังของทั้งสองคน “สิทธิ์ใน การคิดริเริ่มของเรื่องนี้อยู่ในมือของเธอ หากผมใช้กำลังบีบ บังคับเธอ กลับยังจะทำให้สูญเสียเธอไปแทนเสียด้วยซ้ำ ผม จะให้เวลากับเธอ ให้เธอมองเห็นเองว่าสุดท้ายแล้วใครที่ เหมาะสมกับเธอมากกว่า”
ลู่ชวงชวงแทบจะถูกความอบอุ่นของถังจิ้นเหยียนทำให้ ละลายแล้ว กลายเป็นแฟนคลับผู้ซื่อสัตย์ของเขาในทันที
“หมอถัง คุณเป็นผู้ชายดีๆ ที่ร้อยปีไม่ได้พบง่ายๆ จริงๆ แทบจะเรียกได้ว่าเป็นพระรองที่สมบูรณ์แบบในนิยายรัก ผู้ชายที่สง่างามใจกว้างทุ่มเทให้นางเอกเกินร้อยโดยไม่มี เงื่อนไขแบบนั้น สรุปก็คือสมบูรณ์แบบจนไม่มีช่องว่างให้ โจมตีได้…”
ถุย! พระรองตอนจบก็ต้องตายน่ะสิ!
เหี้ยแล้วลู่ซวงซวงเธอกำลังพูดอะไรอยู่ นี่เธอกำลังพูด พร่ำเพรื่อบ้าอะไร!
“เอ่อ ไม่ใช่ๆ ความหมายของฉันก็คือ ผู้ชายแบบคุณ จุด ตะเกียงหาก็ยังหาไม่พบ หากคุณไม่สามารถอยู่ด้วยกันกับ ลั่วลั่วได้ นั่นก็คือฟ้าไม่มีตา! ”
ถังจิ้นเหยียนเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม “คุณไม่จำเป็นต้องตื่น เต้นขนาดนี้ และก็ไม่ต้องยกยอผม ผมกำหนดเธอเอาไว้ อย่างชัดเจนแล้ว ก็จะไม่ยอมปล่อยมือ ขอบคุณคุณมากที่ ช่วยผมสอดด้ายเข้าเข็ม”
ลู่ชวงชวงหัวเราะเฮอๆ “คิดไม่ถึงว่าจะมีแขกไม่ได้รับเชิญ ปรากฏออกมา”
แขกที่ไม่ได้รับเชิญงั้นหรอ?
สิ่งที่ในใจรู้สึกได้อย่างชัดเจนก็คือ เหี้ย… ภรรยามีคนอื่น ถูกสามีจับได้คาหนังคาเขา
ไม่กล้าพูดจาชี้ชั่วอีกต่อไปแล้ว
ห้องอาหารใหญ่มาก ภายในหน้าต่างกระจกที่สูงใหญ่ วางโต๊ะแก้วใสเอาไว้ตัวหนึ่ง ใจกลางของโต๊ะคือน้ำตกงาน ฝีมือขนาดเล็ก เสียงน้ำไหลที่ใสแจ๋วอยู่ที่ตรงกลางของโต๊ะ ราวกับหลอมเข้าไว้ด้วยกันกับทิวทัศน์ที่อยู่ด้านนอก
อาหารเสิร์ฟขึ้นมาทีละจานๆ
“เป็นผักจากธรรมชาติทั้งหมด เนื้อก็ส่งตรงมาจากฟาร์ม เกษตร ไม่มีสิ่งปนเปื้อนใดๆ”
ถังจิ้นเหยียนแนะนำอย่างง่ายๆ สักหน่อย
คู่ลั่วหานมองอาหารที่วางอยู่เต็มโต๊ะ ในทุกๆ จานต่างก็ เป็นชุดที่เล็กๆ ท่าอย่างประณีตจนไม่ทำใจไม่ได้ที่จะทาน
ความรู้สึกบนใบหน้าของหลงเชียวสงบเยือกเย็นมาโดย ตลอด ที่แท้ฉู่ลั่วหานชอบอะไรแบบนี้?
จานสุดท้ายคือปลา
บนโต๊ะอาหารเงียบมาก บรรยากาศตึงเครียด
ลู่ซวงซวงหัวเราะกลบเกลื่อน “อย่าดูอย่างเดียวสิ? หมอ ถัง ปลาคือตัวที่คุณตกขึ้นมาด้วยตัวเอง คุณทานก่อนหนึ่ง
ค่า”
ถังจิ้นเหยียนพยักหน้า “ทุกคนทานด้วยกัน ลงมือเถอะ”
ปลาที่เขาตก
ท่านเซียวถือตะเกียบเอาไว้ แขนยาวยื่นตรงไปที่ตรงกลาง คืบเนื้อปลาชิ้นเล็กขึ้นมา วางใส่ในจานของคู่ลั่วหาน “คุณชอบทานเนื้อปลา ทานเยอะ หน่อย”
สู่ชวงชวงแอบกัดตะเกียบด้านหนึ่งเอาไว้อย่างเงียบๆ “ลั่วลั่วซอบกินปลาจริงๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งปลานึ่ง” หลงเชียวใช้ตะเกียบคัดก้างที่อยู่ในเนื้อปลาออกมา “อู้? ดูเหมือนวิธีการทำนี้ สบายที่สุด”
ทวดคุณสิ! สามประโยคไม่หยอกล้อเธอจะตายหรอ? !
“ขอเพียงแค่เป็นเนื้อปลา ทำยังไงก็ดีหมด”
ความหมายของคู่ลั่วหานก็คือ เธอไม่ได้เรื่องมากขนาดนั้น
แต่บางคนกลับกดเสียงลงต่ำ “ดูเหมือนรูปแบบไหนคุณก็ สามารถยอมรับได้หมด คืนนี้ ผมอยู่เป็นเพื่อนได้”
ตึกๆ !
ความดันเลือดของฉู่ลั่วหานกระโดดขึ้นมาจนถึงกลาง กะโหลกศีรษะ!
คืนนี้? หา ใช่แล้ว พวกเขาจะต้องพักโรงแรมหรือว่าคืนนี้จะต้องนอนด้วยกันกับเขา?
พระ..เจ้า!
ถังจิ้นเหยียนทานอาหารอย่างสง่างาม รสชาติปากของ เขาอ่อน สิ่งที่ทานก็ล้วนเป็นผักง่ายๆ
ท่าทางการรับประทานอาหารของหลงเชียวเรียกได้ว่าดู แพงจนราวกับเจ้าชายอังกฤษ ตะเกียบคู่หนึ่งถูกเขาถือเอาไว้ ในมือต่างก็มีพลังที่ดึงดูดวิญญาณ
ลู่ซวงซวงใช้สายตาสังเกตคนสองคน
คนหนึ่งคือคุณชายกลุ่มผู้มีอำนาจทางการเงินของเมือง หลวง อีกคนคือรองคณบดีชนชั้นสูงของโรงพยาบาล
รูปโฉมพอๆ กัน บุคลิกลักษณะแม้ไม่เหมือนแต่กลับไม่ ธรรมดากันทั้งคู่
ลู่ซวงซวงกัดฟัน ในเมื่อฟ้าให้จิวยี่เกิดมาทำไมยังจะต้อง ให้ขงเบ้งเกิดมาอีก?
เฮ้อ หากหลงเซียวรักลั่วลั่วจากใจจริง ผู้ชายแบบหลง เชียวนี่ ไม่ต้องพูดถึงจุดตะเกียง ต่อให้จุดพระอาทิตย์ พระจันทร์ก็หาคนที่สองไม่เจอ
แต่ว่าเขาไม่ได้รักเธอ นิ่งเฉยกับเธอมาสามปียังหามือที่สาม!
ถ้างั้น ผู้ชายแบบถังจิ้นเหยียน ก็ชนะออกมาอย่างไม่มี อะไรจะตำหนิ
กินไปกินมา อยู่ๆ ลู่ซวงควงก็นึกถึงปัญหาที่สำคัญขึ้นมา ได้ “หมอถัง คืนนี้พวกเราจะต้องพักอยู่ที่นี่ใช่หรือเปล่าคะ? งั้น….คุณจองเอาไว้กี่ห้องน่ะ?”
ลู่ซวงซวงถามเช่นนี้ สามคนบนโต๊ะอาหารก็หยุดชะงักใน
ทันที
ทำไมหรอ? พูดผิดอีกแล้ว?
ถังจิ้นเหยียนมองดูสองคนที่อยู่ฝั่งตรงข้าม เดิมทีผมคิด เอาไว้ว่า ตอนกลางคืนหมอฉู่กับคุณลู่พักด้วยกันห้องนึ่ง จอง ห้องชุดสำหรับสองคนเอาไว้ ผม..”
หลงเซียวไม่ปล่อยโอกาสให้เขาพูดจบ “งั้นพอดี ในเมื่อ เป็นห้องชุดสำหรับสองคน คืนนี้ผมกับลั่วหานพักด้วยกัน”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ