ตอนที่ 139 เกิดเรื่องขึ้นกับลู่ซวงซวง

ไม่คาดคิด หลงเชียวไม่เพียงไม่ตอบคำถามเธอ เพียงยก แก้วไวน์ขึ้นกระดกดื่ม พลันเผยรอยยิ้มอย่างเรียบเฉย พร้อม ถามกลับ “คุณฉุยมาจากครอบครัวธุรกิจ ต้องเข้าใจผล ตอบแทนของการลงทุนตั้งแต่เด็กสิ คุณร่วมมือกับผม ชนะ เป็นของเธอ หากแพ้ผมรับผิดชอบเอง ธุรกิจเช่นนี้ สนใจ ไหม?”

หลงเชียวชั่วร้ายเสียจริง

ฉู่ลั่วหานไร้คำพูด เพียงยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม เธอกำลังจะ ตาย ต่อให้เหลี่ยมแพรวพราวเพื่อให้เธอดีใจแค่ไหนจะมี ประโยชน์อะไร

“ในเมื่อท่านเซียวชอบทำธุรกิจที่ขาดทุน ฉันจะร่วมด้วย แต่หากคุณไม่ได้กำไร อย่ามาคิดที่ฉันนะ”

หลงเชียวยกแก้วไวน์ขึ้น “ถ้าอย่างนั้น ธุรกิจของเราเริ่มต้น ขึ้นอย่างเป็นทางการแล้วใช่ไหม คุณฉู ในอนาคตอีกหลาย สิบปีช่วยชี้แนะผมด้วย”

อนาคตอีกหลายสิบปี ช่วยชี้แนะด้วย

หากเป็นเวลาปกติ เธอต้องวิ่งเข้าไปกอดเขาเอาไว้ด้วย ความซาบซึ้งเป็นแน่ ตอนนี้เธอทำได้เพียงยกแก้วขึ้นชนกับแก้วของเขา จากนั้นเรียนแบบท่าทางของเขา พลันเผยรอย ยิ้มชั่วร้าย เผยฟันขาวโอโม่เรียงเป็นระเบียบ “จากนี้ หวังว่า คุณหลงจะใจกว้างกับฉัน”

แก้วไวน์ในมือทั้งสองกระทบกัน ไวน์สีแดงฉานสะท้อนเกิด รูปลักษณ์ที่น่าดึงดูดสองแก้ว คู่ลั่วหานยกแก้วขึ้นบังใบหน้า ตน บดบังใบหน้าเธอไปกว่าครึ่ง เพื่อเก็บกลั้นน้ำตาที่หลอม รวมเข้ากับของเหลวสีแดงฉาน

เสียงไวโอลินอันไพเราะดังทอดมาแต่ไกล ดนตรีอันเสนาะ หูเข้ากันได้ดีกับลมทะเลที่พัดพลิ้ว พลอยทำให้หัวใจเต้นรัว ไม่เป็นจังหวะ

เธอนึกว่าเรือลำใหญ่เช่นนี้มีเพียงพวกเขาเท่านั้น เมื่อ ดนตรีดังขึ้นเธอจึงฉงนเล็กน้อย ผู้ที่บรรเลงเมื่อครู่แอบซ่อน อยู่ตรงไหนกัน? ลอยลงมาจากอากาศหรือ?

ดินเนอร์เพียงอย่างเดียวนั้นไม่เพียงพออยู่แล้ว คืนนี้อีก ยาวไกล ยังมีเซอร์ไพรส์อีกมากมายรอเธออยู่

ท่านเชียววางแก้วไวน์ลง พลางฉีกยิ้มอย่างอ่อนโยน “คุณนายหลง เริ่มทานอาหารกันเถอะ”

วันนี้เสมือนว่าเธอทานทั้งวันเลย ไม่สิ ยังนอนหลับยาวไป ตื่นนึง นี่เป็นการเสวยสุขก่อนจะตายสินะ

บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารตะวันตกที่สั่งทำเป็นพิเศษ ไม่ต้องพูดถึงรสและกลิ่น รายละเอียดแต่ละจานล้วนเป็นงาน ฝีมือชั้นยอดทั้งนั้น พลันอยากเก็บเอาไว้ไม่กล้าลงมือทาน

นอกหน้าต่างหมู่ดาวประดับวับวาวเต็มท้องฟ้า น้ำทะเลดำ มีดปรากฏเสียงซ่าซ่าเมื่อตัวเรือกระทบกับผิวน้ำ ไพเราะจน ใบหูตั้งครรภ์ให้ได้อย่างไรอย่างนั้น

หลงเชียวเงยหน้าขึ้นจ้องมองเธอรับประทานอาหารเป็น ระยะ เส้นผมนุ่มพลิ้วประปรายพาดบนไหล่งาม เสมือนเธอ หลุดออกมาจากดินแดนมหัศจรรย์ งดงามราวกับความฝัน

สายตาระยิบของลั่วหานไล่ตามเงาร่างของหลงเชียวเช่น กัน หลายครั้งที่เธอคิดว่าตนยังไม่ตื่นจากฝัน หลงเชียวหล่อ เหลามากในคืนนี้ เธอสามารถนั่งรับประทานอาหารกับเขา เป็นความฝันของสาวๆมากมาย

อาหารใต้แสงเทียน ทั้งสองต่างคิดไปต่างๆนาๆ คนหนึ่งนึกถึงตลอดไป คนหนึ่งนึกถึงการลาจาก

หลังรับประทานอาหารเสร็จ ทั้งคู่วางมีดซ่อมลงในเวลา เตียวกัน

หลงเชียวจูงมือเธอ พาเดินขึ้นไปยังชั้นตาดฟ้าโดยไม่เอ่ย ใดๆ ดาดฟ้าอันกว้างใหญ่ ไม่เพียงแค่นักดนตรีที่กำลัง บรรเลงไวโอลิน ยังมีเปียโนสีขาวสดตั้งวางอยู่

แหงนมอง เหล่าหมู่ดาวระยับพร่างพราว ก้ม หน้า แสงเงาดวงดาวเต้นระบำบนผิวน้ำทะเล สวยงามจนหยุดหายใจ

นิ้วมือเรียวยาวของหลงเชียวลูบไล้เส้นผมเธอเบาๆ เขาก้ม หน้าแนบชิดที่ข้างหูเธอ ลมหายใจอุ่นร้อนรดลงที่ต้นคอขาว เนียนของเธอ เขาเอ่ย “ลั่วหาน คืนนี้ ผมจะทำให้คุณลืมไม่ลง เลย”

จบคำ เขาส่งสัญญาณมือไปให้การ์ดข้างหลัง ไม่กี่นาทีให้ หลัง การ์ดยกโต๊ะและเก้าอี้สีขาวออกมา

มือใหญ่กดไหล่บางของหญิงสาว ให้เธอนั่งลง

บรรยากาศที่แสนดี ฉู่ลั่วหานงงกับการกระทำของเขา อย่าว่าแต่จี้ใจดำเขาเลย กระทั่งไอคิวยังลดต่ำลงไปด้วย กายกำยำของชายหนุ่มเดินไปหยุดลงที่ด้านหลังเปียโน

ทั้งคู่สายตาจ้องสบประสานเข้ากันพอดิบพอดี

เปียโนขาวดำแนบชิดกับนิ้วมือเรียวยาวที่บรรเลงส่งเสียง ไพเราะ เริ่มการบรรเลงด้วยเสียงต่ำ ดนตรีค่อยๆเร่งเสียงสูง ขึ้นจับใจ

คือ

เธอยังคงจำเนื้อเพลงเพลงนี้ได้ดี even through the sands of time (แม้ต้องพัดผ่านทรายแห่งกาลเวลา) my love will always grow (ความรักของฉันก็จะเติบโตต่อไป) and won’t let go (และฉันจะไม่ปล่อยเธอไปเด็ดขาด) Nomatter if you’re near of far (ไม่ว่าเธอจะอยู่ใกล้หรือแสน ไกลเพียงใด

คู่ลั่วหานดื่มต่ำกับเขาและเปียโนเพลงที่เขาสร้างขึ้น เธอ ถูกครอบงำโดยสมบูรณ์

ที่แท้ความเป็นสาวน้อยชุกซ่อนอยู่ในสายเลือดเธอมาโดย ตลอด เพียงแค่ขาดการกระตุ้นให้ตื่นขึ้นเท่านั้น

คู่ลั่วหานทิ้งตัวลงบนความโรแมนติกที่เขาสร้างขึ้น พลัน น้ำตาไหลอย่างไม่รู้ตัว

นายตัวร้ายหลงเชียว มีแต่พิษร้ายเต็มไปหมด!

หลงเชียวไม่มองนักดนตรี ไม่มองเปียโน พลางจับจ้องไป ที่หญิงสาวที่ซาบซึ้งกับสิ่งที่เขาสร้างขึ้นนิ่งๆ พลางยกยิ้ม อย่างชั่วร้าย ราวกำลังกลั่นแกล้งเธอ

สาวน้อยในตัวเธอตื่นขึ้นแล้ว? ผู้หญิงของผม

เธอหัวเราะเปล่านี่คุณหลง คุณเสียงดังเกินไป เด็กสาวใน ตัวฉันแทบช็อคตาย

ฮ่าฮ่า!

เขาหัวเราะออกมา ราวได้ยินเสียงในใจของเธอ

หากหยุดเวลาได้จะดีขนาดไหนนะ ราวเมื่อครั้งนั่งชิงช้า

สวรรค์ที่หยุดลงจุดที่สูงที่สุด
น่าเสียดาย ชิงช้าสวรรค์ใช้ในการเตือนสติผู้คน ถึงจุด สูงสุดเมื่อไหร่ ก็ต้องค่อยๆลงสู่ที่ต่ำ

ดนตรีจบลง จู่ลั่วหานน้ำตาไหลพรากอยู่ก่อนแล้ว พลันนั่ง บนเก้าอี้อย่างโง่งม ในสมองกึกก้องไปด้วยเสียงดนตรีท่อน สุดท้าย

หลงเชียวเต็ดดอกกุหลายฝรั่งเศสสีแดง เดินไปหยุดอยู่ ตรงหน้าเธอด้วยที่ทำสง่า ในขณะที่หญิงสาวไม่ทันตั้งตัวกับ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาประชิดตัวเธอ กลิ่นน้ำหอมราคาแพ งอ่อนๆลอยเขามา

สำเนียงบริติชที่คล่องแคล่วอันไพเราะของเขาลอยเข้ามา แตะที่แก้วหูของเธอ “Promise me this forever, we’ll always stay this way”

สัญญากับฉัน ความรักของเราจะไม่เปลี่ยนแปลงตลอด กาล เป็นแบบนี้ตลอดไป จนแก่เฒ่า

ให้ตายเถอะหลงเซียว เขาต้องการให้เธอนอนตายตาไม่ หลับหรือยังไง?

ฉ่ลั่วหานเจ็บปวดปานถูกไฟร้อนระอุแผดเผาอยู่ในใจ พลางปัดน้ำตาบนใบหน้าอย่างลวกๆ “ให้มันน้อยหน่อย ฉัน ไม่เคยเชื่อในForever เก็บคำหวานของคุณไว้ใช้ชาติหน้า เถอะ

ท่านเซียวไม่ใส่ใจ ไม่โมโหแต่อย่างใด พลันยัดดอกกุหลาบให้กับเธอ “ไม่ทันหลอก ผมรอถึงชาติหน้าไม่ไหว ผม อยากยืนยันกับเธอตอนนี้ ผมให้ตลอดกาลกับเธอได้ สำหรับ ชาติหน้า ผมยังไม่แน่ใจว่าจะไปหาเธอดีใหม

ให้ตาย

“ทางที่ดีอย่าเลย” แต่ในใจนั้นไม่พอใจอย่างมาก

ความรู้สึกที่ขัดแย้ง

ท่านเชียวตึงหญิงสาวลุกขึ้น โอเธอเอาไว้ในอ้อมกอด เสียงไวโอลินดังขึ้นอีกครั้ง ยังคงเป็นเพลงEternal loveเช่น เคย หัวใจกระเพื่อมรัว ราวตกอยู่ในห้วงอากาศอันอ่อนนุ่ม

“ยัยบ้า เธอเชื่อเรื่องชาติหน้าหรือ? ฉันไม่เชื้อ ฉันจะทำทุก สิ่งที่อยากทำในชาตินี้ บางเรื่องฉันสามารถทำได้ด้วยตัวคน เดียว บางอย่างจำเป็นต้องมีเธอ”

ฉู่ สั่วหาน “..”

เธอเข้าใจอะไรผิดไปรึป่าว?

ท่านเชียวยิ้มอย่างชั่วร้าย พลางลูบไล้สันจมูกเธอ “คิด อะไรอยู่? เธอกำลังคิดลึกใช่ไหม?”

ไอบ้า..

“ไม่ใช่!”

“คิดลึกก็ไม่เป็นไร ยังไงซะเรื่องที่ฉันอยากทำรวมกับเธอมากมาย หนึ่งในนั้นต้องมีเรื่องที่เธอกำลังคิดอยู่แน่ไม่อย่าง นั้น ฉันสนองความต้องการของเธอตอนนี้เลยดีใหม?”

บ้านนายสิ!

“ไม่ได้! ตอนนี้….ไม่ได้!” สองมือฉู่ลั่วหานขัดขืน สิ่งที่เขา อยากได้ เธอให้ไม่ได้ ตอนนี้ไม่ได้ ชาตินี้ทั้งขาติก็จะไม่มีวัน เป็นไปได้!

หลงเชียวเขยิบยกริมฝีปากเผยรอยยิ้มชั่วร้าย “ฉันว่า ฉัน อยากเต้นรำกับเธอ ไม่รู้ว่าภรรยาของฉันคิดอะไรอยู่?”

คืนนี้ เธอไม่ได้หลับได้นอนเป็นแน่

ร่างบางนอนบนเตียงใหญ่ที่คฤหัสถ์ริมทะเล เขากอดเธอ แน่นอย่างเอาแต่ใจ เพื่อให้เธอประชิดแนบกับกายกำยำของ ตน พลางลูบไล้เส้นผมเธอเป็นระยะ “นอนเถอะ พรุ่งนี้เข้าฉัน จะพาเธอกลับไป”

เธอเกร็งไปทั้งตัว กลัวว่าเขาจะทำอะไรเกินเลยไปมากกว่า

นี้ “ค่ะ”

หลงเชียวสูดหายใจเข้าลึก พลันพรหมจูบเบาๆที่เส้นผม เธอ “เธอสบายใจเถอะ ต่อจากนี้เรื่องที่เธอไม่อยากทำ ฉันจะ ไม่ทำ ไม่บังคับเธออีกแล้ว”

เขาหมายถึงทุกเรื่อง รวมทั้งเรื่องบนเตียงด้วย
คู่ลั่วหานหดอยู่ในอ้อมกอดของเขา เจ้าน้ำตาเริ่มไหลริน อีกครั้ง

เช้าวันต่อมา ทั้งคู่บังคับรถกลับตัวเมือง หลงเชียวเข้าไปที่ บริษัท ฉู่ลั่วหานอยู่ในบ้านเตรียมของเดินทางไปต่างประเทศ

เธอเปิดเครื่องโทรศัพท์ที่ถูกเขาปิดอย่างดื้อต้าน ปรากฏ ข้อความมากมายของถังจิ้นเหยียน กับหนึ่งข้อความของลู่ช วงวง

“ที่รัก ฉันถึงแล้ว เธอหายไปไหน? ทำไมโทรศัพท์โทรไม่

ติดเลย?”

ถึงแล้ว? ถึงที่ไหน?

เมื่อเลื่อนลงดู ฉู่ลั่วหานเบิกตากว้าง

กลับเป็นข้อความที่พ่อของลู่ซวงซวงส่งมา!

โทรศัพท์โทรไม่ติด เขาจำต้องส่งข้อความหาเธอ แต่ละ

ข้อความ ยิ่งอ่านยิ่งหวั่น!

เธอรีบกดโทรหาลู่ซวงซวง แต่กลับโทรไม่ติด!

คู่ลั่วหานวางสัมภาระลง กดโทรหาลู่เฉิงหลิน

“อาลู่ ซวงซวงกลับมาหรือยัง?”

อีกด้าน ลู่เฉิงหลินกำโทรศัพท์แน่นอย่างร้อนรน “ยังเลย ไม่ได้กลับมาทั้งคืน! เมื่อคืนชวงชวงออกไปอย่างเร่งรีบ บอกว่าจะไปหาเธอ แต่เธอยังไม่กลับมาเลย โทรศัพท์ก็โทรไม่ติด ติดต่อเธอไม่ได้เลย”

แต่เธอไม่ได้ติดต่อกับชวงชวงเลยนี่ ทำไมเธอ.. ไม่ได้การ! ต้องเกิดเรื่องขึ้นกับชวงชวงเป็นแน่

“อาลู่ ใจเย็นๆก่อน ฉันจะติดต่อเธอเอง ชวงซวงคงไป เที่ยวเล่นกับเพื่อน โทรศัพท์แบตหมดมั้งคะ อาใจเย็นก่อนนะ

สองสามีภรรยาบ้านลู่ร้อนใจจนไม่ได้นอนทั้งคืน แม้เมื่อ ก่อนลูกสาวเธอจะไม่กลับทั้งคืน แต่ครั้งนี้ก่อนเธอออกไปไม่ เหมือนกับไปเที่ยวเล่นสักนิด ตอนเธอออกไปมีสีหน้า ตระหนก ต้องเกิดเรื่องขึ้นกับเธอเป็นแน่

ความรู้สึกต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแน่ จู่ลั่วหานคว้ากุญแจ เตรียมออกตัวไปโรงพัก

แต่คนหายยังไม่ถึง48ชั่วโมงแจ้งความไม่ได้ คู่ลั่วหานกัด ฟันแน่น ให้ตายสิ! ต้องมีคนแฝงเป็นเธอล่อลวงลู่ชวงชวงออกไปแหงๆ

หลังขึ้นรถ จู่ลั่วหานพลางขับรถพลางติดต่อลู่ซวงซวง แต่ ยังคงติดต่อไม่ได้เช่นเคย

ใช้นามแฝงเป็นเธอ ต้องมีความเกี่ยวข้องกับเธอแน่ๆ
รายชื่อคนที่น่าสงสัยผ่านหัวของคู่ลั่วหานรอบหนึ่ง ไม่คิด ไม่รู้ เมื่อคิดแทบช็อค

บ้าเอ้ย ทั้งเมืองในตอนนี้ เหมือนว่าจะมีศัตรูเธออยู่ทั่วทุก

ขณะที่ฉู่ลั่วหานไร้หนทางนั้น โทรศัพท์พลันดังขึ้น! เบอร์แปลกโทรเข้ามา เธอรู้สึกหวั่นมากขึ้นเมื่อเห็นตัวเลข

ที่ปรากฏบนหน้าจอ

“ฮัลโหล” ฉู่ลั่วหานเหงื่อแตก โชกเต็มแผ่นหลัง พร้อมน้ำ เสียงเย็นชา

“คุณฉู่

เสียงถูกดัดแปลงด้วยแอพพลิเคชั่นอย่างชัดเจน

รถของคู่ลั่วหานหยุดลงที่ข้างทาง มือทั้งสองข้างกุม โทรศัพท์แน่น “แกเป็นใคร!”

ชายหนุ่มส่งเสียงหัวเราะอย่างน่ากลัว “ผมเป็นใครไม่ สำคัญหลอกใช่ไหม? ที่สำคัญคือ เพื่อนสาวที่ดีของคุณอยู่ที่ ฉัน เพื่อนสาวของคุณไม่น่ารักเอาซะเลย คุณว่า ผมควรสั่ง สอนเธอหน่อยไหม?”

“ไอ้สารเลว! แกกล้าแตะเธอแม้แต่ปลายเล็บ ฉันเอาแก

ตายแน่!”
ให้ตาย ชวงชวงเกิดเรื่องขึ้นจริงด้วย บ้าเอ่ย!

“เป็นคุณหญิงตระกูลหลงจริงๆด้วย กล้าดีนี่ แต่ผมจะ เตือนคุณไว้อย่าง หากคุณยังไม่ปรากฏตัว เพื่อนสาวของคุณ จะไม่มีโอกาสได้กลับออกไปอีก”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ