ตอนที่ 136 หลงเชียวไม่ใช่คนที่จะมีเรื่องด้วย เข้าวันถัดไป บริษัทMBK ห้องทำงานประธาน

จี้ตงหมิงยื่นนิตยสารการเงินให้กับหลงเชซียวด้วยความ วิตกกังวล จากนั้นกัดฟันแน่นเอ่ย “ประธาน เมื่อเช้านี้หุ้น บริษัทตกฮวบตั้งแต่เปิดเลยครับ นี่เป็นครั้งแรกของ ประวัติศาสตร์บริษัทMBK ทางด้านคณะกรรมการระอุเป็นไฟ

แล้วครับ ขอคำอธิบายจากท่าน”

ท่านเซียวเพียงแค่ตอบรับเบาๆ คำอธิบายที่พวกเขา ต้องการ คงไม่ใช่เพียงแค่ราคาหุ้นตกต่ำเป็นแน่

หากแต่ ท่านเซียวไม่ใส่ใจใดๆ เพียงแค่จรดเขียนอย่าง

สบายใจ “นอกจากผู้จัดการการเงิน ยังมีอะไรอื่นอีกไหม?” จี้ตงหมิงส่ายหน้า ในเวลาแบบนี้เขาไม่กล้าคลุมเครือ พลาดผิดอย่างแน่นอน นักข่าวเมื่อคืน นอกจากอำนาจ นิตยสารการเงิน คลิปวิดีโอ รูปถ่ายถูกยึดหมดแล้วครับ จึง ไม่มีข่าวลือใดๆ ทางด้านนายหญิง ปลอดภัยดีครับ”

เช่นนั้น เป็นดี

สิ่งที่เขาห่วงมีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น

เขาโยนนิตยสารและหนังสือพิมพ์ไปอีกทาง พลันเหลือบ เห็นด้านบนปรากฏตัวอักษรสีดำเข้มหนาใหญ่
“หลงเชียวและภรรยาเปิดตัวอลังการ คลื่นรักที่งานเลี้ยง บริษัทตระกูลโม่”

“ประธานบริษัทMBKรับแต่งงานกับภรรยาร่วมสามปี รับ ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นกับคุณหนูตระกูลโม่ก่อนแต่งงาน…ู่ ลั่วหานประกาศเรื่องน่าตกใจ ทั้งหมดเพราะตนมีชีวิตอยู่ได้ อีกไม่นาน”

แผนการโปรโมท? เรื่องจริง? หรือมีอื่นใดแอบแฝง.

คำเหล่านี้ปรากฏขึ้นในวงสนทนาของบรรดานักข่าว หลง เชียวที่เข้ากล้องบ่อยครั้งด้วยธุรกิจครอบครัว ไม่ว่าใข่เจียว งาดำเรื่องเล็กแค่ไหนก็ถูกขยายใหญ่สู่สาธารณชน ยิ่งไม่ ต้องพูดถึงเรื่องนี้ที่เกี่ยวโยงกับอำนาจอีกตระกูล

“เจ้านาย ต้องการอุดปากเหล่านักข่าวง่ายตายนัก แต่ข่าว ก็เป็นเช่นนี้เสมอ ถูกละเลยอย่างรวดเร็ว ท่านไม่ต้องกังวล ไป”

หลงเชียวไม่ได้คิดมากแต่อย่างใด หากกังวล เขาเป็นห่วง เพียงภรรยาเขา ครั้งนี้ไม่รู้จะถูกพูดถึงอย่างไรบ้าง นึกได้เช่น นี้ หลงเชียวย่นคิ้วเป็นปม “ติดต่อโรงพยาบาล พรุ่งนี้ฉันจะ ไปตรวจร่างกาย”

เอา? หัวข้อสนทนาเปลี่ยนเร็วไปไหม

“ครับ! ผมจะจัดการเดี๋ยวนี้ครับ”ขณะนี้เอง สายเรียกเข้าภายในดังขึ้น โต๊ะเลขานุการ โทรศัพท์เข้ามา

“ท่านประธาน เหล่าคณะกรรมการมาถึงกันหมดแล้ว อีก5นาทีเริ่มประชุม ท่านเตรียมตัวให้พร้อม”

“ได้”

ประชุมบอร์ดในห้องประชุมที่ใหญ่ที่สุดของบริษัทMBK หลงเชียวยังไม่ปรากฏตัว ข้างในนั้นปะทุเป็นไฟอยู่สองนาน เวลานี้ประชุมบอร์ดชั่วคราวแค่เพียงสอบปากคำ จี้ถาม แผนการสู้รบของหลงเซียว หุ้นตกต่ำเป็นโอกาสแผนการ เท่านั้น

ประตูไม้บานคู่ถูกผลักออกด้วยมือของผู้ช่วย เงาร่างสูง ปรากฏขึ้น หลงเชียวสาดสายตาอันเย็นยะเยือก ส่องไล่ไป ตามบรรดาคณะกรรมการทั้งหลาย ตื้นลึกหนาบาง เขารู้เป้า หมายของคนเหล่านี้เป็นอย่างดี!

เหล่าคณะกรรมเห็นหลงเชียวเข้ามา ความเกรงอกเกรงใจ ฉาบบนใบหน้าเหล่าทั้งหลาย ในที่ประชุมบอร์ด ประธาน ใหญ่บริษัทMBKไม่ได้ปรากฏตัวด้วยตัวเอง เพียงแค่นั่งดู ละครฉากนี้ในห้องทำงานส่วนตัว จอทีวีที่ห้องทำงาน ประธานใหญ่ถูกเปิดขึ้น ภาพบนจอประชุมบอร์ดกำลัง ดำเนินไป

“ประธาน หุ้นบริษัทในวันนี้ตกฮวบเป็นครั้งแรกของประวัติศาสตร์ สิ่งนี้ส่งผลกระทบต่อบริษัทอย่างมาก”

“ประธาน ความสัมพันธ์ของท่านกับภรรยาเราไม่มีสิทธิ์ยุ่ง เกี่ยว แต่นี่เกี่ยวโยงกับชื่อเสียงและผลประโยชน์ของบริษัท คนเก่าคนแก่อย่างพวกเราไม่ห่วงไม่ได้”

“ตระกูลฉู่ในวงการชื่อเสียงไม่ดีมาตลอด ท่านกับคุณหนู ใหญ่ตระกูลฉู่ทำเช่นนี้ ส่งผลให้ประชาชนมองเราในด้านลบ ไปด้วย หวังว่าท่าน…”

เช่นนี้ สมาชิกคณะกรรมการกว่า20คนต่างยื้อแย่งเอ่ยที ละประโยคที่ต่างกันอย่างวุ่นวาย เผชิญกับหลงเชียวที่นิ่ง สุขุม เหตุเพราะคิดว่าหลงเชียวพูดไม่ออกไร้คำอธิบาย จึง ต่างใส่สีดีไข่ไปไกล

หลงเชียววางมือทั้งสองข้างไว้บนเข่า นิ้วมือแตะดีดหัวเข่า ไปมา เผชิญกับคำวิจารณ์ของคณะกรรมการ เขาไม่รีบร้อนที่ จะอธิบาย

เพียงคิดสนุก

แต่ก่อนเก่าเขาแบกรับวิกฤตของบริษัท MBKนับครั้งไม่ ถ้วน เพื่อให้กงล้อใหญ่หลบหลีกขวากหนามลุล่วงไปด้วยดี เขาคนเดียวเผชิญหน้ากับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่กว่า นับ10ครั้ง แถมยังช่วยให้บริษัทMBKฝ่าวิกฤตครั้งก่อนโดย ให้การสูญเสีย
ความทุ่มเทที่เขามีต่อบริษัท คนพวกนี้ลืมง่ายเสียจริง

บัดนี้เพียงเพราะข่าวคราวส่วนตัว กลับร่ำร้องหุ้นตกครั้ง แล้วครั้งเล่า กระทั่งเปิดการประชุมบอร์ดเพื่อสู้รบกับเขา อย่างใหญ่โต?

เหอะ!

เสวยสุขบนความสงบร่มเย็น ไม่มีอะไรจะทำ

จี้ตงหมิงพิจารณาปฏิกิริยาเจ้านายตนอย่างเงียบเชียบ เขาสามารถนิ่งสงบเช่นนี้ เพราะเขายังคิดวิธีแก้ปัญหาไม่

ออก

หากแต่เจ้านายทรงคิ้วผิดรูป เป็นการยืนยันกระตุกหนวด เสือนั้นไม่ใช่เรื่องที่ดี

เวลาด่าเนินไปกว่าชั่วโมง เสียงที่ดังลั่นภายในห้องประ ชุมค่อยๆแผ่วลง เมื่อเห็นว่าหลงเชียวไร้การตอบโต้ เหล่าที่ เหลือจึงค่อยๆลดเสียงลง

กระทั่งทั้งหมดเงียบลง หลงเชียวจึงค่อยๆยึดตัวตรงด้วย ความขี้เกียจ เขาไล่มองคณะกรรมการที่อยู่ในตำแหน่งอย่าง ไม่ใส่ใจ แสร้งถามราวกับไร้หนทางรับมือ “ในเมื่อทุกคนมี ความคิดเห็นกับเรื่องนี้มากมาย ถ้าอย่างนั้นลองบอกผมมาสิ จะแก้ปัญหาเรื่องนี้อย่างไรดี”

ภายใต้ความนอบน้อมถ่อมตน นี่เป็นแผนเจ้าเล่ห์ของหลงเชียว

พวกตาแก่เห็นช้างขี้ขี้ตามข้าง คิดว่าเขาดูไม่ออกหรือ? เช่นนั้น บรรดาผู้ชมต่างใบรับประทานกับปฏิกิริยาของ หลงเชียว

ชายหนุ่มที่นั่งด้านบนขวาเอ่ยด้วยความกังวล “ประธาน เพื่อภาพลักษณ์ของบริษัท ท่านควรสำรวมชีวิตส่วนตัว จะให้ ดี กับบริษัท คู่ ติดต่อให้น้อยลงเป็นดีที่สุด”

ทีม? พูดอยู่ครึ่งค่อนวัน คิดได้แค่นี้เองหรือ?

หลงเชียวไม่พอใจ “ประธานเฉิน หากผมจำไม่ผิด ทานก็ เป็นหนึ่งในคนเก่าคนแก่คนบริษัทจู่ หลังท่านประทานู่เสีย ชีวิตท่านถึงเปลี่ยนมาอยู่ที่บริษัทMBK บัดนี้กระดูกของท่าน ยังไม่ทันแห้งสนิทดี กลับแทงข้างหลังเจ้านายเก่าแบบ เรื่องนี้ ผมควรพิจารณามากกว่านี้ หรือตอนนี้ผมกำลัง คิดมากเกินไป?”

ประโยคแดกดันของหลงเชียว กระแทกประธานเฉินจนสีห น้าเขียวปัด!

หลงถึงที่นั่งบนเก้าอี้ประธานใหญ่ เห็นลูกชายจี้จุดอ่อนข องบรรดาคณะกรรมการ สายตาอันแหลมคมหลี่ลง

เขาปีกกล้าขาแข็งขึ้นเรื่อยๆ ไม่แน่วันไหนเขาอาจไม่ สามารถควบคุมเขาได้อีก..
นึกมาถึงตรงนี้ หลงถึงจรดนิ้วมือเที่ยวย่นลงบนโต๊ะไม้มะฮ อก พลางเผยดวงตาดุกร้าว

เหล่าคณะกรรมการปิดปากแน่น เห็นได้ชัด พวกเขาไม่ใช่ คู่ต่อสู้ของหลงเชียว ภายใต้กลุ่มชนเขาใช้แผนเชือดใก่ให้ ลิงดูอย่างแยบยล ใครกล้าสู้กับอำนาจของเขา?

หลงเชียวหัวเราะอย่างเย็นชา ชายหนุ่มอายุน้อยผู้หล่อ เหลาเห็นได้ชัดเขาผ่านการฝึกฝนที่หนักหนากว่าคนในวัย เดียวกัน “หุ้นมีขึ้นมีลง การตลาดเปรียบเสมือนรังแดนแต่ ไหนแต่ไร ใครไม่กล้าเสี่ยงสามารถออกไปได้เลยตอนนี้ ใคร ที่อยากเดิบโตไปกับบริษัทMBK ก็ช่วยแหกตาดูสถานการณ์ เศรษฐกิจตอนนี้ด้วย มีเวลาติดตามชีวิตส่วนตัวของผม เอา เวลาไปหาข้อมูลอสังหาริมทรัพย์จะดีกว่า ไม่แนวิกฤตครั้งต่อ ไป กำลังเตรียมตัวรออยู่แล้ว”

อะไรนะ?

พวกเราไม่รู้เรื่องอย่างสนิทใจ!

หลงถึงหรี่ตาลงอย่างดุร้าย น้ำเสียงแหบกร้านราวงูพิษ “เล่าเหลียง วิกฤตอสังหาริมทรัพย์ที่หลงเซียวว่า น่าเชื่อถือ มากแค่ไหน?”

เหลียงจังซุนยืดตัวขึ้นเอ่ย “ท่านประธาน แม้ผมจะไม่แน่ใจ ในทิศทางของอสังหาริมทรัพย์ แต่คุณชายใหญ่มองปัญหา ทะลุปรุโปร่ง เขาบอกมีปัญหา ความเป็นไปได้สูงมากครับ
หลงถึงเพียงตอบรับเสียงแผ่ว พลันเหลือบสายตาเห็นตัว อักษรบนหนังสือพิมพ์ “มีชีวิตอยู่ใต้ไม่นาน?”

วิกฤตนี้แก้ปัญหาได้ทันท่วงที เพียงแค่ยืมจมูกคนอื่น หายใจ หลังพายุโหม ใครจะย้อนกลับมาสืบหา? ใครที่กล้า ย้อนกลับมาสืบหา?

เป็นครั้งแรก ที่หลงถึงมองฉู่ลั่วหานเปลี่ยนไป อย่างน้อย เขาเห็นความกล้าหาญในตัวเธอไม่ได้สวยแค่รูปจูบไม่หอม

ประชุมคณะกรรมการที่ตื่นตัวเป็นระลอกสิ้นสุดลง หลง เชียวไม่สนใจคนทั้งห้องที่นิ่งอึ้งไปตามๆ กัน เขาผุดลุกขึ้นยืน ยึดอกเดินออกจากห้องประชุม

ไม่เอาจริงเอาจังซะบ้าง คนพวกนี้จะคิดว่าตนเป็นผู้ พิพากษา!

จี้ตงหมิงสาวเท้ายาวไล่ตามหลงเชียวออกไป พลันเอ่ย เสียงแผ่ว “เจ้านาย ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับ โรง พยาบาลกลางมี

แพลนไปแอฟริกาจริงๆครับ แต่ยังมีอีกเรื่อง”

เช่นนี้หรือ? หลงเชียวคลายปมหว่างคิ้วออก ลั่วหานไม่ได้ โกหกเขา

“เรื่องอะไร?”

จี้ดงหมิงยิบจดหมายลาออกของฉู่ลั่วหานที่ยื่นกับคณบดีเฉินส่งให้หลงเชียว “นายหญิงลาออกจากโรงพยาบาลแล้ว ครับ ฉะนั้นแม้มีแพลนไปแอฟริกา แต่นายหญิงไม่สามารถไป ในนามหมอของโรงพยาบาลครับ”

หลงเชียวขมวดคิ้วที่คลายออก นิ้วเรียวเปิดซองจดหมาย ด้วยลายมือ งดงามละเอียด จริงจังและจริงใจ

แน่วแน่ที่จะลาออกเหนือคาดหมาย

ทำไมถึงลาออกกะทันหัน? หรือสิ่งที่เธอบอกกับนักข่าว เป็นเรื่องจริง?

“เตรียมรถ กลับรีสอร์ท”

จี้ตงหมิงนิ่งไปสักพัก “เจ้านาย เรื่องที่บริษัท.

“ค่อยว่ากัน กลับไปก่อน”

“ครับ!”

ยังไม่ทันที่หลงเชียวได้เคลื่อนตัว หลงถึงพลาง โทรศัพท์

เข้ามา

“มาที่ห้องทำงานของฉันเดี๋ยวนี้ ฟังนะ เดียวนี้”

จบคำปลายสายกดวางทันที

สายตาคมกร้าวของหลงเซียวปล่อยแสงเศร้า น้ำเสียงทุ้ม ต่ำรีบร้อนอย่างไม่ได้ตั่งใจ “เตรียมรถรอฉัน”

“ครับ!”
ขณะนี้ ณ รีสอร์ทหยีจิ่ง

หลังเธอลืมตาตื่นขึ้นโทรศัพท์ของฉู่ลั่วหานดังต่อเนื่องไม่ หยุดหย่อน

โรงพยาบาล เพื่อนเก่า ฉ่ซีทราน ลู่ชวงชวง.

เธอรับโทรศัพท์จนปวดหัวไปหมด ขณะนี้ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง

บนหน้าจอ อันนี้จริงควรเป็นคนแรกที่โทรเข้ามา แต่กลับ มาช้าเอาป่านนี้

รองคณบดี”

ถังจิ้นเหยียนกำหนังสือพิมพ์ไว้ในมือ พาดหัวด้วยรูป ขนาดใหญ่ ทั้งคู่ยืนท่ามกลางแสงไฟสาด จัดฉากพลอดรัก ใหญ่โต

ดอกพุดงามสง่าส่งให้หญิงสาวมีออร่าเป็นธรรมชาติ ต่อ ให้เป็นภาพหนังสือพิมพ์ที่คุณภาพต่ำ แต่ยังคงรับรู้ถึงออร่า ที่ฉายแววทะลุหนังสือพิมพ์

“เธอลาออกจากโรงพยาบาลแล้ว ตอนนี้ฉันไม่ใช่หัวหน้า เธอ เธอสามารถเปลี่ยนชื่อเรียกแทนได้แล้วใช่ไหม? เขา กลับไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นสิ่งแรก

ลั่วหานนิ่งงัน “มีอะไรรึป่าว? หรือคุณจะถามฉันเรื่องแผนการไปแอฟริกา?”

เธอเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา พลอยให้ถังจิ้นเหยียนติด พิเคราะห์ประโยคเปิดหัวข้อครึ่งค่อนวันที่ใช้การไม่ได้ “อืม ตอนนี้เธอยังยืนยันอยู่หรือไม่?”

เมื่อคืน ได้ชักพาคลื่นยักษ์มหึมา..

“ฉันจะไปแอฟริกา ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงเพราะเรื่องนี้ อย่างแน่นอน”

ถังจิ้นเหยียนแทนที่จะสบายใจแท้ๆ แต่กลับรู้สึกแน่น หน้าอกมากกว่าเดิม นิ้วมือที่สะอาดเอี่ยมขยับปรับเน็คไทไป มา “หากเธอไม่อยากไป จะยกเลิกก็ได้ หากเธออยากเก็บ ช่วงเวลาสุดท้ายให้กับเขา ฉันจะไม่ห้าม”

เพราะความอ่อนโยนเอาใจใส่ ทำให้ฉู่ลั่วหานยิ่งก้าวยิ่ง ใกล

คู่ลั่วหานหัวเราะ “ฉันสัญญากับคุณแล้วจะไปแอฟริกาด้วย กัน ฉันไม่ผิดคำพูดหลอกนะ คุณสัญญาต่อหน้าพ่อแม่ของฉัน แล้ว จะอยู่กับฉันจนวินาทีสุดท้าย ฉะนั้น ฉันจะไปกับคุณ”

คำมั่นสัญญาอันแน่วแน่ ลอยเข้าหูหลงเซียวไม่ผิดเพี้ยน ช่วงเวลาขณะที่ผลักประตูห้องออก กลับได้ยินภรรยาตนให้ คำมั่นกับคนอื่น!

หลงเชียวกำมือจับประตูแน่น สายตาที่เย็นยะเยือกฉาบไปด้วยความโกรธและเจ็บปวด!

“เมื่อกี้ เธอพูดกับใครอยู่?”

น้ำเสียงทุ่มต่ำทำลายความเงียบขรึมในห้อง

คู่ลั่วหานหันหลังขวับ ดวงตาที่เบิกกว้างประสานเข้ากับ ดวงตาสีดำขลับ-

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ