ตอนที่ 185 ท่านเขียวพูดว่า เธอเป็นคนของฉัน
แอนน่าเงยคางขึ้นมองหลงจื้อ วันนี้เขายังถือว่าเป็นกิจ ลักษณะ เสื้อสูทเหมาะกับตัว รองเท้าหนังที่ขัดเป็นมันวาว ข้อ มือยังห้อยไว้ด้วยนาฬิกาโลหะ มองแวบแรกดูเหมือนมือใหม่ ทางธุรกิจ
“มองรูปลักษณ์ภายนอกแล้วดูสง่าผ่าเผย คนก็ดูมีชีวิต ชีวาดี แต่ดูเหมือนว่าไอคิวคุณจะไม่พอใช้ ฉันเคยเตือนสติ คุณแล้วนะ ทำไมถึงลืมเร็วขนาดนี้?”
เสียงของเธอ เหมือนกับพี่สะใภ้มากจริงๆ! เหมือนเกินไป!
ฟังเพียงครั้งนึง หลงจื่อก็จิตใจวุ่นวายครั้งนึง
ยิ่งเป็นอย่างนี้ หลงจื่อก็ยิ่งสนใจมากขึ้น ก้าวเข้าใกล้แอน น่าอีกครึ่งก้าว แขนอันเรียวยาวข้ามหัวของเธอไปค้ำไว้ที่เสา หินอ่อนสีขาวบริสุทธิ์ที่ด้านหลังของเธอ โอบล้อมแอนน่าไว้ ครึ่งหนึ่งรอบหน้าอกของเขา มองลงไปยังแก้วขาวผ่องอันทะนงตัวของเธอ “ฉันเคยพูดแล้วว่าฉันถูกใจคุณ คุณ ก็ลืมไปแล้วหรอ?”
แก้วเหล้าของแอนน่าขวางอยู่ระหว่างคนทั้งสอง กั้นไว้เพื่อ รักษาระยะห่างที่ปลอดภัย “น้องชาย คงไม่มีคนเคยเตือนสติ คุณสินะ ว่าคนบางคนไม่สามารถหยอกล้อได้”
หลงจื้อยิ้มๆ ฟันที่เรียงกันเป็นระเบียบเรียบร้อยแปตซี่ ปรากฏออกมาให้เห็น ผมหน้าม้าที่นุ่มสลวยค่อยๆสไลด์ลง มา ปิดที่คิ้ว แต่ทันใดสายตาก็รวมจุดโฟกัส มองไปที่ตวงตา ของแอนน่าด้วยความบริสุทธิ์ใจ “และไม่มีคนเคยเตือนคุณ แน่นอนว่า คนบางคนเมื่อถูกใจอะไรแล้วก็จะต้องทำทุกวิถี ทางเพื่อจะได้มา โจมตีโดยตรงไม่ได้ก็เป็นด้านข้าง ด้านข้าง ไม่ได้ก็เป็นตรงข้าม ความจริงใจและบริสุทธิ์ใจใช้ไม่ได้ ทำ อย่างลับๆยังไงก็ได้ หากมันไม่ได้ผลก็…”
ร่างกายท่อนบนของเขาก็แนบชิดทันที ริมฝีปากบางๆก็ แนบชิดกับข้างหูของเธอ ลมที่อุ่นร้อนอย่างมีเลศนัยฉีดพ่น ไปยังข้างหูของเธอ ผมของเธอสั่นไหวเบาๆ “จู่โจม ฉกฉวย ก็ไม่ใช่ความคิดที่เลวร้าย”
แอนน่าเอียงพิงไหล่ของเธอเพื่อหลีกเลี่ยงลมหายใจของเขา “ตูท่าฉันจะหลบเลี่ยงไม่ได้ไช่ใหม?
“ของดีๆอยู่ตรงหน้า ทำไมจะต้องหลบเลี่ยง? ใจกว้าง ยอมรับจะไม่ดีกว่าหรอ?” หลงจือยังคงแฝงไปด้วยรอยยิ้ม เล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ เขามองเพียงครั้งแรกก็มั่นใจแล้วว่า เขาจะต้องได้รับอย่างแน่นอน!
ไม่ คือจีบได้!
คนตระกูลหลง ไร้ยางอายแบบนี้ทั้งหมดเลยใช่ไหม!
“ฉันหมั้นแล้ว มีคู่หมั้นหมายแล้ว”
เธอชูมือขึ้น เผยให้เห็นแหวนเพชรบนนิ้วกลาง หลงจื้อทำริมฝีปากจัก “หมั้นแล้วงั้นหรอ…”
พูดพลาง เขายื่นมือออกไปดึง แหวนบนนิ้วมือของเขาอยู่
ดีๆก็หายไป!
เงยหน้ามองอีกครั้ง แหวนเพชรส่องแสงระยิบระยับก็วิ่งไป อยู่ในมือเขาแล้ว!
เชี่ย!
“คนสวย ข้ออ้างเรื่องการหมั้นนี้ไม่ต้องใช้แล้วดีกว่า มุข มันเก่าเกินไป เพียงแต่แหวนก็ไม่เลวนะ ฉันจะช่วยดูแล
แทนคุณเอง!”
หมั้น?
หลงจื้อเชื่อนะ แต่หมั้นแล้วแล้วยังไงล่ะ?
ในตอนแรกเขาเข้าใจผิดคิดว่าเป็นคู่ลั่วหาน การกีดขวาง ฐานะทางสังคมและการถูกยับยั้งอย่างหนักหน่วงทำให้ทิ้ง ความกล้าไปที่จะชอบเธอไปอย่างจนปัญญาจริงๆ แต่ก็คาด ไม่ถึงว่านานวันเข้าเขาก็มีโอกาสได้รู้จักกับผู้หญิงที่มีพลัง บางอย่างในตัวที่เหมือนกับพี่สะใภ้ เขาจึงไม่สามารถพลาด โอกาสได้อีก!
“ก่อเรื่องอย่างไร้เหตุผล! ก่อนที่ฉันจะบ้าคลั่ง เอาแหวนคืน มาให้ฉัน อย่าท้าทายความอดทนของฉัน”
“ให้คุณก็ได้ เพียงแต่ คุณเอาอะไรมาแลกเปลี่ยนล่ะ?”
หลงจื้อเล่นกับแหวนเพชรเม็ดเล็กที่ละเอียดงดงามแต่ มูลค่าไม่น้อย หัวเราะสนุกสนานแต่การถามกลับแอนน่า ชัดเจนว่าไม่ได้ล้อเล่น ดวงตาที่สดใสผิวเผินมีความหมายลึก ซึ่งอย่างมาก ท่าทีความจัดเจนในชีวิตน้อย และจริงใจกว่าผู้ชายที่เจอในห้าง สรรพสินค้ามาก
บอกไม่ถูก แต่หลงจื่อให้ความประทับใจกับแอนน่าและ ไม่ใช่คนที่น่ารังเกียจแบบนั้น อย่างน้อยให้ความประทับใจ กับเธอดีกว่าหลงเชียวอย่างมาก
แอนน่าแทนที่จะกระวนกระวายใจแต่กลับ ใช้สองแขน โอบแขนของตัวเอง แหงนหน้ามองเล็กน้อย “ดูท่า คุณจะ ชอบแหวนวงนี้ โอเค คุณชอบ คุณก็เอาไปเถอะ”
หลงจื้อขมวดคิ้ว เขาพลิกแหวนสังเกตอย่างละเอียดกลับ ไปกลับมา “แหวนหนะ ฝีมือไม่เลว ฉันก็ชอบอยู่นะ แต่ฉัน ชอบเจ้าของแหวนยิ่งกว่า ไม่รู้ว่าจะพากลับไปได้ด้วยไหม?”
เหอะๆ เป็นเจ้าหนุ่มที่พูดจาเหลวไหลคนนึง
แอนน่ายักไหล่ “เจ้าของแหวน คือคู่หมั้นของฉัน ถ้าคุณ ชอบล่ะก็ จะพากลับไปก็ไม่ใช่ความคิดที่เลวร้าย”
หลงจืออารมณ์ดีเป็นอย่างยิ่ง มองลงไปยังแอนน่าที่ต่ำ กว่าตนเองช่วงนึ่ง พยายามพิจารณาจากบนใบหน้าของเธอ เพื่อจะมองอะไรออกบ้างเล็กน้อย แต่การแสดงออกของเธอเงียบสงบเกินไป ซอบเกลียด ไม่มีการเปลี่ยนแปลง แววตาไม่มีความเคลื่อนไหว มีเพียงริม ฝีปากสีแดงอ่อนที่ยกขึ้นอย่างเหยียดหยามดูหมิ่นและไม่ สนใจ
“ฉันจริงจัง ฉันรักคุณตั้งแต่แรกพบ ฉันต้องการจีบคุณ” หลงจื้อพูดโดยไม่อ้อมค้อม ประกาศเจตนารมณ์ของตนเอง
ให้รู้อย่างเป็นทางการ
ลงมือด้วยไม้แข็งก่อน หลักการนี้คุณชายรองหลงรู้ดี
หลงเชียวหันกลับมามองท่ามกลางฝูงชน พอดีก็มองไป เห็นหลงจื้อกับแอนน่า ท่าทางการแสดงออกว่ากำลังพูดอะไร อย่างมีเลศนัย หญิงสาวรูปร่างผอมบางลากชุดราตรีสีดำขึ้น บรรยายเรื่องราวต่างๆอย่างเย็นชา มีเสน่ห์อย่างล้ำเลิศ ความงดงามท่ามกลางแสงสีแต่เพราะสีดำและการ แสดงออกแบบพิเศษในรู้แบบที่โดดเด่นไม่เหมือนใคร
หลงจื้อกำลังทำอะไร?
“คุณชายใหญ่หลง ฉันเพิ่งจะพูดข้อเสนอแนะคุณไป ยัง หวังให้คุณพิจารณาสักเล็กน้อย” ผู้จัดการธุรกิจคนนึงชวนยกแก้ว
ท่านเซียวตอบอย่างเฉยเมยว่า “MBKระยะนี้ยังไม่มี โครงการนี้”
เป็นการปฏิเสธคนอื่นอย่างตรงไปตรงมา
สายตาล่องลอยไปยังเงาร่างของหญิงชุดดำด้านนั้นอย่าง ไม่ระวัง ท่านเขียวก้มลงจิบไวน์แดง
แอนน่าเป่าลมออกทางปากเบาๆ “ต้องขอโทษน้องชาย ด้วยจริงๆ หนึ่งฉันไม่ชอบคนที่อายุน้อยกว่า สองไม่ชอบลูกผู้ ลากมากดี สามฉันมีคู่หมั้นแล้ว ฉันให้เวลาคุณสามวินาที และออกไปให้ห่างจากฉันสามเมตร ไม่อย่างนั้น ฉันจะทำให้ คุณต้องออกไปจากงานเลี้ยงคืนนี้อย่างคาดไม่ถึง”
ก้าวร้าว! ใจกล้า!
อยู่เมืองหลวงยังกล้าที่จะพูดแบบนี้กับเขา นอกจากตระกูล หลงทั้งสามท่านแล้ว ก็ยังไม่มีใครกล้า!
“คนสวย ฉันสามารถทำให้คุณตกหลุมรักฉันได้อย่าง แน่นอน” หลงจื้อซูแก้วเหล้าขึ้นดื่มต่อหน้าแอนน่า ยิ้มอย่าง มั่นใจในตัวเองเป็นพิเศษ
“ยังไม่ไปอีก?”
“ไปล ไปแน่นอน ไม่ต้องรีบร้อน ฉันมีความอดทนและวิธี การคนสวย เดี๋ยวเจอกัน” หลงจื้อน่าแหวนใส่ลงในกระเป๋า เสื้อสูทตัวนอก “แหวน ฉันจะดูแลแทนคุณเอง”
หลงจื่อวางก้ามแล้วก็ไป ผู้หญิงบริเวณด้านข้างรุมมองแอ น่าไม่หยุด!
“ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร? ติดต่อกับคุณชายรองหลงทันทีเลย หรอ? หน้าไม่อาย!”
“ตูแล้วก็เห็นได้ชัดเจนว่าแก่กว่าหลงจื้อหลายปี อายุปูนนี้ แล้วยังมาขายสวาท หญิงชั่วจากที่ไหนกัน?”
“อยากได้ดำแหน่งสูงคิดบ้าบอ!”
เสียงวิพากษ์วิจารณ์และคำพูดกระทบกระทั่งของคน โดย รอบล้วนลอยเข้ามาใส่หูของแอนน่าทั้งหมด ด่าท่าแล้วตอน นี้ ต้นไม้อยากอยู่นิ่งแต่ลมกลับไม่หยุดพัด(สถานการณ์หนึ่ง ไม่เป็นไปดังใจหวัง)
หญิงแต่งหน้าจัดชุดสีแดงเดินเอวพริ้วไหวเข้ามาข้างๆแอ นน่า ผู้หญิงหลายคนโดยรอบก็ตามกันเข้ามาไม่ถึงหนึ่งนาทีก็ล้อมแอนน่าไว้ตรงกลาง ริมฝีปาก ของแอนน่ายกขึ้นเล็กน้อย สีหน้าไม่แสดงออก
“อุ้ย นี่เป็นใครกัน? มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับคุณชายรอง หลงหรอ?” หญิงชุดแต่งหัวเราะอย่างดูหมิ่นเหยียดหยาม เยาะเย้ยถากถาง
แอนน่ายิ้มเยาะอย่างเย็นชา “ฉันเป็นใคร คุณไม่จำเป็น ต้องรู้”
“เหอะๆๆ! พูดจายังโอหังอวดดี! พูดมาสิ ว่าจงใจจะเข้ามา อ่อยคุณชายรองหลงใช่ไหมล่ะ! แล้วก็ยังไม่ลืมตาดู คุณชาย รองหลงเป็นใคร? หญิงชั่วไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ”
หญิงชั่วสองคำนี้ ที่เธอด่าดูคล่องปากจริงๆ
แอนน่าขมวดคิ้วขึ้น ใบหน้าที่ขาวผ่องเริ่มไม่พอใจ “อ้อ? งั้นคุณเป็นใครล่ะ? มีสิทธิ์อะไรมายืนซักถามฉัน? เป็นแฟน เขาหรอ? คนรักหรอ?”
“ฉันทนดูผู้หญิงอย่างคุณไม่ได้! เลยต้องเรียกร้องความไม่ เป็นธรรม!” หญิงสาวมั่นใจในตัวเอง เอาแขนกอดอก ยืดหลัง ตรง ส่วนเว้าโค้งก็ยิ่งเซ็กซี่มากขึ้น
แอนน่าเพียงแค่ยิ้มจางๆ “เมื่อเป็นเช่นนี้…. * สร้างเรื่องให้ ลำบากใจ “คุณก็เรียกเขามาสิ พูดกันต่อหน้าพวกเราให้ ชัดเจนไปเลย”
“คุณเป็นบ้าอะไร ไม่นึกเลยว่าจะกล้าให้คุณชายรองหลง เข้ามาหา! ฉันดูแล้วคุณคงเบื่อชีวิตแล้วนะสิ!” พูดพลาง เธอ มองรอบๆซ้ายขวา “พี่น้องทุกคน บนเขตของเมืองหลวงนี้ ผู้ หญิงคนนี้ ควรจะทำยังไงดี?”
“ไม่ต้องสงสัยคือลากออกไป! ต้องสั่งสอน ให้เธอสงบสัก หน่อย!”
แอนน่าเป่าลมทางปากเบาๆ ท่าทางการพูดแบบนี้ ยังคิด ที่จะมาสั่งสอนเธออีกหรอ?
หญิงสาวยกฝ่ามือหวังสะบัดตรงเข้าไปยังใบหน้าของแอน
น่า!
แอนน่าดึงผู้หญิงที่อยู่ทางด้านซ้าย ลากมายังตรงหน้าของ ตนเอง พอดิบพอดีที่ฝ่ามือนั้นก็ตกลงมายังกลางหน้าด้าน ขวา!
“เพี้ยะ!”
ผู้หญิงที่ถูกฝ่ามือตบสีหน้าถอดสี!
“แก! นังผู้หญิงสารเลว!”
แอนน่าโยนหญิงคนนั้นออกไป ยักไหล่อย่างบุคคลที่ไม่มี ความผิด “เกมส์ตบหน้าแบบนี้ ความร่วมมือเป็นสิ่งสำคัญ ที่ พวกคุณร่วมมือกันเมื่อกี้ไม่เลวเลย อยากเล่นต่อใหม?”
“นังโสเภณี! วันนี้ฉันจะฆ่าคุณ!”
หญิงคนนั้นส่งเสียงแหลมแล้วพุ่งเข้าใส่แอนน่าอย่างเต็ม กำลัง ซักปลายเท้าของขายาวๆ เล็งสั้นแหลมรองเท้าส้นสูง ไปยังขาของแอนน่า “โครม!”
ร่างของแอนน่าทันทีทันใด ก็เบี่ยงหลบการโจมตีของหญิง คนนั้น ผู้หญิงคนนั้นเหยียบที่ว่าง จนร่างล้มลงกับพื้นอย่าง รุนแรง
หน้าอกแตะถูกพื้น หกล้มเสียงดังกรอบ
“โอ๊ย! เจ็บจะตายแล้ว! โอย…
หญิงหลายคนที่อยู่ข้างๆเห็นสถานการณ์ ก็ขบเขี้ยวเคี้ยว ฟันจ้องมองไปยังแอนน่า “แกเป็นบ้าอะไร นึกไม่ถึงว่าจะกล้า ทำลี่ลี่!”
พูดพลาง หญิงคนนึงก็ยกมือขึ้นจะไปดบ แอนน่าก็ยกมือ ขึ้น จับข้อมือหญิงคนนั้นอย่างแม่นย่า ประจวบเหมาะก็ใช้ กำลังบีบ ไปที่กลางข้อมือของหญิงสาว แขนของผู้หญิงคน นั้นไม่มีกำลังไปในชั่วพริบตา
แอนน่าส่งสายตามองเธอด้วยสีหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์ “ยังอยากเล่นต่ออีกไหม?”
มองดูผู้หญิงห้าหกคนที่อยู่โดยรอบ แอนน่าจัดการคนๆนึ่ง เพื่อเป็นป้ายเตือนคนว่า “มีใครยังอยากเรียกร้องความไม่ เป็นธรรมอีก จะสู้คนเดียว หรือเข้ามาพร้อมกัน?”
เหล่าบรรดาผู้หญิงชำเลืองมองไปทุกๆด้าน แขกในงาน เลี้ยงก็มากมาย ไม่เหมาะสมที่จะก่อเรื่อง ก็เลยถอยหลังออก ไปก้าวนึ่ง
แอนน่าสลัดแขนผู้หญิงคนนั้นทิ้ง “ดีมาก ในเมื่อเป็นเช่นนี้ แล้ว เริ่มตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ให้รักษาระยะห่างที่ปลอดภัย จากฉัน ไม่เช่นนั้นฉันก็ไม่กล้ารับประกันว่าอารมณ์ที่ไม่ดี จะ ถือโอกาสแกว่งไปหาใครที่อยู่ใกล้มือ”
สี่สี่ตะเกียกตะกายปีนป่ายขึ้นมา กัดฟันกำหมัดแน่น “คุณ รอดูเถอะ ฉันไม่ปล่อยคุณไว้แน่!”
“จะให้ฉันรอทำไมล่ะ? ตอนนี้ก็อย่าปล่อยฉันไปสิ ยัง ต้องการยังไงอีก? เข้ามาสิ” เรื่องวันนี้ เธอจะเป็นฝ่ายรับผิดชอบ คงไม่ทําให้ลำบากใจมากเกิน ไป แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะทนต่อการยั่วยุจากใคร ก็ได้
ผู้หญิงคนนึงดึงแขนของลี่ลี่เล็กน้อย “ลืมไปแล้วหรอ คน ตั้งเยอะแยะมองอยู่นะ”
แอนน่าเคลื่อนย้ายสายตาไป จึงได้พบว่า ที่พวกเธอต่อสู้ กันเมื่อกี้ก็ดึงดูดสายตาคนจำนวนไม่น้อย ตอนนี้ทั้งหมดถูก ล็อคไว้ที่เธอเพียงคนเดียว
ท่ามกลางฝูงชน เธอกับหลงเซียวก็สบตากัน ตวงตาที่อยู่ ไกลและลึกจากด้านหลังซ่อนเร้นไปด้วยความหมายอันลึกซึ้ง
แต่ทว่าเกาจิงอานสนใจเป็นอย่างมาก นิ้วมือของเขาชี้ไป ที่แก้วเหล้า สักหน่อยๆ มีความหมายเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ มี ความน่าสนใจจริงๆ
แอนน่าขมวดคิ้ว จะบ้าตาย เธอเตรียมที่จะออกจากสถาน ที่อย่างเงียบๆไม่พูดจา กลุ่มผู้หญิงพวกนี้ทำลายแผนการ ของเธอ!
เกาหยิ่งจือก็สังเกตแอนน่า แต่เธอไม่ยินยอมให้ผู้หญิงคน นึงมาแย่งซีนงานเลี้ยง ทำลายบรรยากาศของงานเลี้ยง มอง ต้อนแอนน่าไปที่นึ่งแล้วก็เปลี่ยนเป็นยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วกล่าวว่า “อย่ายืนอยู่ ในนี้เลย งานเลี้ยงกำลังจะเริ่มแล้ว เชิญทุกท่านนั่งลงเถอะ”
เกาจิงอานถือแก้วเหล้าแล้วเดินมายังด้านข้างของแอนน่า ยื่นมือมาเชื้อเชิญ” นั่งด้วยกันสักครู่ เป็นอย่างไร?”
แอนน่าจัดๆชุดราตรี “คุณเกาขอบคุณมากที่หวังดี แต่ไม่
ต้องหรอกค่ะ”
“ทำไมล่ะ? ไม่ไว้หน้าฉันเลยหรอ?” เกาจึงอานยังดื้อดึง แอนน่ายักไหล่ “คุณเกาไม่กลัวหลงเชียวหรอ?”
“ทุกคนล้วนรักความสวยความงามทั้งนั้น ยิ้มเพื่อความ สวย ทำไมถึงไม่ล่ะ?” มือของเกาจิ่งอานยังคงแผ่ออก ทำท่า ทางจำเป็นต้องพาคนไป
ในขณะนี้ หลงจื้อก้าวเท้าเดินไปยังด้านหน้า ไปขวางยัง ด้านหน้าของเกาจิงอาน จะยิ้มก็ไม่ยิ้ม “ประธานเกา คุณกับ แฟนของฉัน ดูเหมือนจะชอบใจกันมากเลยนะ?”
เกาจิงอานสีหน้าเปลี่ยน ขมวดคิ้วแน่น “แฟนของคุณ? ทำไมฉันถึงไม่รู้เลบว่าคุณชายรองหลงมีแฟนแล้ว?”
หลงจื้อยื่นมือข้างนึ่งไปยังด้านหลังแอนน่าจับเอวของเธอ เอาไว้ “รู้ตอนนี้ก็หมดเรื่องแล้วไง? ประธานเกา”
เกาจิงอานไม่ยินยอม หัวเราะเหอะๆ “ดูเหมือนเรื่องนี้ อำนาจในการตัดสินใจจะอยู่ที่คุณผู้หญิงนะ? คนสวย เชิญ คุณนั่งด้วยกันด้วยความจริงใจ หวังว่าคุณจะตอบรับ”
มือของหลงจื่อที่โอบเอวของเธอ ใช้แรงอย่างมาก แต่ก็ เห็นได้ชัดพอสมควรถึงการประกาศอำนาจสิทธิ์ขาดในการ
ปกครอง
แอนน่าเยาะหยันในใจ คาดไม่ถึงว่าผู้ชายทั้งสองจะถึงเธอ เป็นเป้าลูกดอกประลองฝีมือ ทั้งสองท่านไม่คิดว่าเธอจะ โกรธหรือไง?
“คุณชายรองหลง คุณเกา เกรงว่าวันนี้ฉันจะไม่สามารถอยู่ เป็นเพื่อนคุณได้ เชิญท่านทั้งสองหาคนอื่นจะดีกว่า” แอนน่า สะบัดมือหลงจื้ออย่างไร้ร่องรอย ขาเรียวยาวก้าวมุ่งไปด้าน หน้าครึ่งก้าว ทำให้หลงจื้อค้างอยู่ในอากาศโดยตรง
“ทำไมล่ะ?!”
คนทั้งสองเอ่ยปากถามเป็นเสียงเดียวกัน
“เพราะว่าเธอเป็นคนของฉัน”
หลงเชียวย้อนแสงจ้าของโคมไฟคริสตัลเงาร่างสูงใหญ่ เดินเข้ามาอย่างคล่องแคล่ว พกพารัศมีอัน โชติช่วงไปทั่วทั้ง ห้องโถง คนทั้งหมดต่างมองมาที่เขา งดงาม ซาบซึ้งใน
จิตใจ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ