ตอนที่ 147 ไล่ตามไปถึงที่บ้าน พิชิตขาดลอย
ในตอนกลางคืนมีตมนเขาส่งเสียงเบาๆ และพูดออกมาจาก ปากของชาย แต่ก็ไม่ได้รับการตอบสนองใดๆ ในห้องเงียบ มาก และไม่มีเสียงใดๆ
ใช้ความรับรู้อย่างระมัดระวัง ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกถึง เสียงหายใจเลย
มือของหลงเซียวคล่ำไปในความมืด ค้นหาตามผ้าห่ม แต่ ไม่พบตัวตนของผู้หญิงอยู่เลย!
คู่ลั่วหานไม่ได้อยู่บนเตียงเลย
หลงเชียว เปิดผ้าห่มออกทันที “ว้าว” และภายใต้แสงไฟ สลัว มีหมอนอยู่ใต้ผ้าห่ม และผู้หญิงคนนั้นก็หายไปนานแล้ว
“ลั่วหาน?”
เปิดไฟขึ้น ค้นหาในห้องทั้งหมดและตรวจสอบดอีกครั้ง แน่ใจได้ว่าคู่ลั่วหานได้จากไปแล้ว
หลงเชียวเดินออกจากประตู และเดินไปที่โต๊ะของนาง พยาบาลด้วยก้าวขนาดยาว “ภรรยาของผมอยู่ไหน?!”
ไม่ว่าจะเป็นการถามที่ไปของฉู่สั่วหาน หรือถ้าพยาบาล กล้าบอกว่าเธอไม่รู้ว่าภรรยาของหลงเชียวคือใคร เขาก็จะโยนคนนั้นออกไปโดยตรงและตายอย่างแน่นอน!
นางพยาบาลตัวสั่น “ฉัน.นั้นก็ไม่ทราบ เมื่อที่นี้ยังอยู่ ข้างในไม่ใช่เหรอ? …..คุณนายหลงก็ไม่ได้ทำขั้นตอน การออกจากโรงพยาบาลเลย”
ไอ้เหี้ย!
ต้องโกรธแน่ๆเลย และวิ่งหนีไป คนโง่คนนี้ เลือกที่จะหนี
งั้นหรือ?
ด้วยนิสัยของคู่ลั่วหาน เธอมีความกล้าหาญพอ และมีวิธี หลบเลี่ยงสายตาของเขาอย่างแน่นอน เพื่อที่ให้เขาหาไม่เจอ อีกต่อไป
เมื่อนึกถึงว่าจะหาเธอไม่เจอ อวัยวะภายในของหลงเชียว
ก็ลุกเป็นไฟทันที
หลงเชียวรีบวิ่งลงไปชั้นล่าง นี่ถึงรู้ตัวขึ้นมาว่าเขาไม่มี กุญแจรถหรือโทรศัพท์มือถือเลย ร่างสูงของเขาวิ่งไปที่ประตู โรงพยาบาลเหมือนทหารที่เปื้อนเลือดในสนามรบ ความ โกรธของท่านเชียวเกือบจะหันกลับไป และระเบิดโรง พยาบาลใต้
มือของท่านเชียวหยุดรถได้คันหนึ่ง ไม่ว่าเจ้าของจะเป็น ใครก็ตาม ท่านเซียวดึงตัวลงจากที่นั่งคนขับทันที “คลิก” ปลดนาฬิกาของเขาออกจากข้อมือ “เอาไว้ นี่เพียงพอต่อคุณที่จะซื้อรถได้หนึ่งร้อยตันแล้ว”
เจ้าของรถยังคงงุนงงอยู่บนท้องฟ้า รถก็ถูกแขกที่ไม่ใด้รับ เชิญขับออกไปแล้ว และเงาของรถที่ทิ้งฝุ่นไว้ข้างหลัง ท่าให้ ลุงวัยกลางตกตะลึงจนโง่ไปเลย
เธอคงไม่ไปที่วิลล่าแน่นอน
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หลงเชียวก็กลับหัวรถทันที และขับตรงไป
ที่บ้านพักที่จู่ลั่วหานได้เช่าไว้
คู่ลั่วหานล็อกประตู เปิดไฟ หยิบกระเป๋าเดินทางออกมา จากใต้เตียงนอน และเก็บสิ่งที่จะพกพาใส่เข้าไปข้างใน
นี่เป็นเวลาที่ดีที่สุดที่เธอจะจากไป หากเธอไม่จากไปใน เวลานี้ เธอกลัวว่าตัวเองจะหักอกไม่ได้ และยิ่งกลัวว่าจะ อกหักและตายก่อนจากไป
เช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า เธอควรจะรู้นานแล้วว่า เธอไม่ สามารถร้องไห้ให้กับหลงเชียวได้อีกต่อไป เมื่อมันเริ่มต้น แล้วก็จะไม่มีจุดจบ
เก็บเสื้อผ้า และใส่เครื่องประดับที่พ่อของเธอทิ้งไว้ให้ใน กระเป๋าเดินทาง
น่าแปลกที่เธออาศัยอยู่ที่นี่มานานกว่าสามปีแล้ว และใน บ้านเต็มไปด้วยเฟอร์นิเจอร์ และของตกแต่งที่เธอซื้อมา และ ตอนนี้สิ่งของที่เธอสามารถนำไปได้นั้นไม่เต็มกล่องเลย
เธอทำลังหัวเราะตัวเอง ออตประตูก็ตั้งขึ้น
คู่สั่วหานปิดกล่องและย้ายไปที่โซฟา ปฏิกิริยาแรกคือถัง จิ้นเหยียนมาแล้ว เดินไปกำลังจะเปิดประตู มองผ่านตาแมว คนที่เห็นคือหลงเชียว!
เขามาทำอะไรที่นี่? ในเวลานี้เขาไม่ใช่ควรอยู่กับโม่หรู เฟยหรือ? ไม่ว่าจะเป็นความสมัครใจ หรือถูกบังคับ เขาและ
ไม่หรูเฟยควรอยู่ด้วยกันในตอนนี้
“ลั่วหาน คุณอยู่ข้างในไข่มั้ย?”
มีแสงในรอยแตกของประตู เธอต้องอยู่ในนั้นแน่ๆ
คู่ลั่วหานไม่ตอบสนอง กับเขาห่างกันแค่ระยะแผงประตู แต่กลับราวกับถูกคั่นด้วยสองช่องเวลา ใกล้เช่นนี้ และไกล มากเช่นนั้น
การหายใจที่หนักหน่วงของหลงเชียวค่อยๆกลับสู่ความ มั่นคง และเสียงต่ำของเขาเหนื่อยล้าเล็กน้อย เมื่อข้ามแผง ประตู เขาพูดต่อว่า “ผมสามารถอธิบายได้ว่าเกิดอะไรขึ้นใน วันนี้ คุณให้ผมเข้าไปก่อน”
คู่ลั่วหานไม่ได้พูด เอนหลังพิงแผงประตู และฟังเสียงของ เขาอย่างเงียบๆ
ไม่เข้มแข็งเลยจริงๆ เมื่อเขาพูด เธอก็รู้สึกว่าโลกใบนี้ สดใสขึ้น
หลงเชียวถอนหายใจลึก อย่างเจ็บปวดที่ช่วยไม่ได้ “ผมรู้ ว่าคุณกำลังโกรธผมอยู่ แต่คุณไม่ยอมให้ผมเข้าไป คุณจะ ระบายความโกรธของคุณได้อย่างไร? คุณสามารถตีผมและ คำว่าผมและลงโทษผมได้ ตามทุกอย่างที่คุณต้องการ แต่ คุณอย่าเงียบ หรือหนีไป”
จู่ลั่วหานหลับตาลง เงยศีรษะขึ้น น้ำตาไหลลงมาที่คอของ เธอ หลงเชียวเจ้ากรรม ทั้งๆที่เขาเป็นคนทำผิด ทั้งๆที่เขา ทอดทิ้งเธอในช่วงเวลาอันสำคัญนั้น แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า เขาได้รับความคับข้องใจอย่างมาก
หลงเชียวหายใจเข้าลึกๆ “คุณจะไม่เปิดประตูใช่ไหม?” คู่สั่วหานอยากจะตอบว่า “แล้วไง!” แต่เธอไม่ได้พูดอะไร
สักคำ
ผ่านไปสักพักหนึ่ง เสียงเล็กๆก็ดังมาจากรูกุญแจ และฉู่ล หวานก็ตกตะลึง!
หลงเชียวมีกุญแจไขประตูได้อย่างไร!
เมื่อเห็นว่าประตูห้องกำลังจะถูกเปิดออกแล้ว จู่ลั่วหานก็ เอามือพิงที่ประตู “หลงเชียว อย่าเข้ามานะ! ฉันไม่อยากเจอ คุณ!”
หลงเขียวหันลูกบิดประตู “ผมอยากเจอคุณ”
หลังจากพูดจบ มือใหญ่ก็หมุนลูกบิดประตูอย่างแรง ชาย คนนั้นแข็งแกร่งมาก และไม่มีปัญหาที่จะผลักผู้หญิงที่อ่อนแอ
ลง
“สาวหาน”
ร่างสูงของชายคนนั้นเดินเข้ามาในประตู กอดผู้หญิงตัว ผอมไว้แน่นในอ้อมแขนของเขา โอบแขนทั้งสองข้างไว้ไม่ ให้มีที่ว่างให้เธอดิ้นรน และมัดผู้หญิงไว้ที่อกของเขาอย่าง
แรง
“ปล่อยฉันไปเถอะ หลงเชียว!” ฉู่ลั่วหานตัวแข็ง นี้ หมายความว่ายังไง! เป็นคนเลวจนจะกลายเป็นระดับมือ อาชีพแล้วเหรอ!
อย่างไรก็ตามหลงเชียวพยายามหนักขึ้นเรื่อยๆ คางกด กับส่วนบนของศีรษะของเธอ และเพราะใช้แรงจนเสียงหยาบ แหบเล็กน้อย “ผมจะไม่ยอมปล่อยก่อนที่ผมจะพูดจบ คุณก็ เชื่อฟังอย่าขยับ มิฉะนั้นผมไม่รู้ว่าผมจะทำอะไรออกมา”
“คุณ! ปล่อยมือก่อน!”
หลงเชียวเตะประตูปิดด้วยขา แล้วอุ้มตัวเธอเดินไปที่ห้อง นั่งเล่น ด้วยร่างสูงของเขา “คุณจะนั่งที่โซฟา หรือบนเตียง?”
แม่ง!
“หลงเชียว! คุณเพิ่งลงจากเตียงของผู้หญิงคนอื่น อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!”
ท่านเขียวชมวดคิ้ว ปวดใจแต่เขาก็ไม่ได้แสดงความ อ่อนแอ บางครั้งเมื่อต้องรับมือกับจู่ลั่วหานนั้น จำเป็นต้องใช้ ความรุนแรงเธอถึงจะยอมจำนนจริงๆ “งั้นก็ไปที่โซฟา”
ในขณะที่เขาพูด เขาจับแขนเธอไว้แน่น ตัดไปข้างหลังเธอ แล้ว กดทับร่างของเธอด้วยร่างกายครึ่งหนึ่งของเขา ปราบผู้ หญิงคนนั้นให้อยู่โดยสิ้นเชิง
“หลงเชียว คุณมันเหี้ย!”
หลงเชียวพยักหน้า “ผมเหี้ย”
อู่ลั่วหานขมวดคิ้ว “คุณ..เป็นปีศาจที่แท้งจริง!”
“โอเค ผมคือปีศาจ”
“คุณหน้าด้าน! ไม่มีมโนธรรม! ครอบงำหยิ่งผยอง และ ไม่มีเหตุผล!”
“โอเคๆๆ ผมมันไร้ยางอาย และไม่มี
มโนธรรม.คุณนายหลง มีอะไรอยากจะด่าอีกไหม ต่า ออกมาให้หมดพร้อมกัน และผมก็ยอมรับมัน”
เมื่อเผชิญกับความโกรธของจู่ลั่วหาน เขาสามารถทำ หน้าตาคนเลวออกมา โดยตอบสนองอย่างไม่ใส่ใจเลย นี่..ทำให้ความโกรธที่อยู่ในปอดของจู่สั่วหานรุนแรงขึ้น
“หลงเชียว คุณยังจะมาหาฉันทำไม! ปล่อยฉัน!”
หลงเชียวดูเศร้า และกอดร่างกายท่อนบนของเขาไว้ใกล้ๆ ดวงตาที่ลึกมองไปที่ดวงตาของเธอภายใต้แสงนั้น มีสาย เลือดแดงก่ำอยู่ในดวงตาของผู้หญิงคนนั้น “ถ้าผมไม่มาหา คุณอีก ภรรยาของผมก็หายไปแล้ว ผมไม่มาจะได้ไหม?”
บ้า….*
จู่ลั่วหานพยายามที่จะหลุดพ้น แต่แรงของเขามันเยอะ จริงๆ “ลุกขึ้น!”
ริมฝีปากที่อันตรายของหลงเชียวเข้ามาใกล้ปากของเธอ “ผมจะให้เวลาคุณ 10 วินาที คุณจะฟังผมพูดจบอย่างเชื่อฟัง หรือจะสู้ต่อไปแบบนี้เรื่อยๆ?”
แม่งเอ๋ย!
ฉู่ลั่วหานฉลาดดี และหยุดการเคลื่อนไหวตัว “พูดมา! มี เรื่องไร้สาระอะไรก็รีบพูดมา!”
หลงเซียวพยักหน้า พอใจมากกับความร่วมมือของเธอ “ก่อนอื่น ตอนที่อยู่ในวิลล่า ผมช่วยเธอไว้ แต่ไม่ใช่คุณ เพราะว่า…”
เขาครุ่นคิดอยู่นาน และตระหนักว่า นั่นเป็นการกระทำของ จิตใต้สำนึกก็จริง แต่จุดประสงค์ไม่ใช่เพราะความรัก
“ในปีนั้นไม่หรูเฟยเดยช่วยผมให้ผมเป็นหนีหวิตเธอครั้ง หนึ่ง ในคราวนี้ ผมถึงไม่ได้เป็นหนี้เธออีกต่อไปแล้ว” จู่สั่วหานหรี่ตาของเธอลง แล้วเบิกกว้าง “เคยช่วยคุณไว้
หลงเซียวพยักหน้า และยอมรับอย่างตรงไปตรงมา “อีน คุณไม่จำเป็นต้องรู้เรื่องไปมาแต่อย่างใด คุณแค่ต้องรู้ว่า ที่ ผมช่วยเธอ ไม่ใช่เพราะว่าผมรักเธอ”
จู่ลั่วหานยิ้ม และหัวเราะอย่างแตกตันภายใต้ร่างกายของ เขา “คุณช่วยเธอเพราะคุณไม่อยากเป็นหนี้กัน คุณไม่เคยคิด ว่าฉันจะตายในกองไฟเหรอ?”
ในเวลานั้น ชีวิตและความตายเป็นเพียงช่วงเวลาของไม่กี่
นาที
ตอนนี้คิดๆแล้ว มันน่ากลัวจริงๆ
ดวงตาที่เต็มไปด้วยอารมณ์ที่ลึกซึ้งของหลงเชียว ไม่ เคลื่อนไปไหนเลย “คุณจะไม่มีวันตายแน่นอน”
เขาเห็นถังจิ้นเหยียนเดินเข้าไป และเข้าใกล้กับคู่ลั่วหาน ฉู่ลั่วหานยังคงหัวเราะเยาะ ในบางกรณีหล่ะ? ใครจะรับ
ประกันได้? คุณสามารถรับประกันได้ไหม? คุณทำไม่ได้
หลงเชียวเปลี่ยนท่าทางของเขา และยังคงเกาะอยู่กับตัว เธอ ใบหน้าหล่อเหลาที่ถูกเฉือนแสดงให้เห็นถึงรูปลักษณ์ของผู้ชาย “ถ้ามีกรณีนั้น ผมก็จะจากไปกับคุณ ถ้าคุณตายไป แล้ว ผมก็จะไม่มีวันอยู่คนเดียวแน่นอน” ทันใดนั้นความเป็นศัตรูในสายตาของผู้หญิงที่อยู่ใด้รว่าง
เขาก็หายไป และมองเขาด้วยความประหลาดใจ คอของเธอ
แห้งเหมือนถูกรมควัน
อดทนความเศร้าโศก เธอหันศีรษะหนี ฉันไม่เชื่อคุณ หรอก”
หลงเชียวไม่รีบปฏิเสธเลย “ถ้าคุณไม่เชื่อ ผมสามารถ พิสูจน์ให้คุณเห็นได้เลยตั้งแต่ตอนนี้ ลั่วหาน คุณเป็นภรรยา ที่ผมยอมรับเห็นชอบแล้ว และผมจะไม่ยอมแพ้ในตัวคุณใน ทั้งชีวิตนี้ ตอนนี้ผมมีปัญหาบางอย่างที่ผมยังไม่ได้จัดการให้ เรียบร้อย รอให้ผมจัดการกับสิ่งเหล่านี้ให้เรียบร้อย ผมจะ ให้ทุกอย่างที่คุณนายหลงควรมีแก่คุณแน่นอน”
“มันไม่จำเป็นจริงๆแล้วหลงเชียว ถ้าคุณใส่ใจฉัน คุณจะ ไม่ทิ้งฉันไว้คนเดียว โดยไม่สนใจเลย และก็จะไม่ทิ้งฉันไว้ใน ห้องผู้ป่วยเพียงลำพังคนเดียว ตอนนี้หันกลับมาอธิบาย ยาวๆ มันไม่จำเป็นจริงๆ ”
เธอไม่ต้องการให้เขาตายไปกับเธอ เวลาของเธอมีไม่มาก แล้ว ถ้าหลงเชียวไอ้เลวคนนี้เดินเส้นทางที่คิดสั้นจะทำ อย่างไร?
แม่เอ๋ย..ปวดหัวใจจนจะตายแล้ว ใกล้จะทนไม่ไหวแล้ว
ในที่สุดหลงเชียวก็ลดความครอบงำลง กลายเป็นนุ่มนวล และอ่อนโยนขึ้นมา “คุณต้องการอะไร? นอกจากการหย่ากัน คุณต้องการให้ผมทำอะไร? ผมก็จะทำให้ได้”
ชายคนนั้นเข้าหาเธอกับแสง แสงและเงากระทบใบหน้า ของเขาในแนวทแยง ดวงตาที่ลึกของเขาจมลงไปในสีเทา ด่า ทำให้ใบหน้าของเขาดูเป็นสามมิติมากขึ้น
เกือบจะจมเข้าไปอีกแล้ว
ฉู่ลั่วหานหัวเราะ เขาบังแสงไว้ครึ่งหนึ่ง ใบหน้าของเธอ ส่วนใหญ่อยู่ในความมืด และรอยยิ้มที่มุมปากของเธอก็ สว่างกว่าเดิม “ฉันอยากให้คุณแต่งงานกับโม่หรูเฟย ทำได้
ใหม?”
“คุณบ้าไปแล้วเหรอ? คุณจะให้ผมแต่งงานกับเธอ?” อยากจะตบตีผู้หญิงคนนี้จริงๆ!
“ฉันไม่อยากอยู่อย่างเหนื่อยล้าเช่นนี้แล้ว ยิ่งไม่อยากอยู่ ระหว่างกลางของพวกคุณ ไม่ว่าคุณจะรักเธอหรือไม่ เธอก็ เป็นผู้หญิงที่คุณควรแต่งงานด้วยมากที่สุด”
หลงเชียวโกรธมาก นิ้วยาวของเขาบีบคอของผู้หญิง ปาก ของเขาติดอยู่ที่ตอของเธอ “ผมเป็นสามีของคุณ!”
“สามีเหรอ? ความอัปยศของฉันที่ได้รับมากว่าสามปี คือทั้งหมดที่ต้องขอบคุณคุณ ทำให้ฉันมีความหวัง แล้วก็ทำให้
ฉันผิดหวัง คุณล้อเล่นกับฉันหรือเปล่า!” “เรื่องไร้สาระ! ผมจะไม่ปล่อยให้คุณเจ็บอีก”
ลั่วหานหัวเราะจนน้ำตาไหล “เรือสำราญ อาหารค่ำ ของ ขวัญ คุณรู้สึกว่านี่ก็คือการแต่งงานที่คุณเข้าใจเหรอ ค่า ตอบแทนของคุณหรือ? ขอโทษนะท่านเซียว สิ่งที่ฉันต้องการ ไม่ใช่พวกนี้”
ไวรัสในร่างกายของเธอเสื่อมสภาพลงแล้ว และเมื่อโรค ลุกลาม เธอก็จะตายอย่างน่าเกลียด หลงเชียว ฉันไม่อยากให้คุณเห็นสภาพฉันกลายเป็นแบบ
นั้น…ได้โปรด ปล่อยมือเถอะ! ปล่อยให้ฉันตายไปอย่าง เงียบๆเถอะได้ไหม!
“คุณต้องการอะไร? บอกผมมาสิว่าคุณต้องการอะไร?” ดวงตาที่แผดเผานั่น แสดงถึงความเสน่หาเต็มไปหมด
“คุณไปเถอะ ออกจากบ้านฉัน ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ”
หลงเชียวไม่ยอมปล่อยมือ เพราะไม่มีทางเลือก ทำได้แค่ หัวเราะแทน “ที่นี่คือบ้านของผมในตอนนี้ ผมจะไม่ออกไป”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ